სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გავ­რცელ­და ვი­დეო, სა­დაც თი­ნე­ი­ჯე­რი გო­გო­ნა, აბი­ტუ­რი­ენ­ტი - ხა­ტია აბა­ში­ძე, რო­მე­ლიც მა­ნამ­დე ტე­ლე­მა­ყუ­რე­ბელ­მა ერთ-ერთი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი­დან გა­იც­ნო, ფი­ლო­სო­ფი­ის დოქ­ტორ, ბა­თუ­მელ გი­ორ­გი მა­სალ­კინ­თან ერ­თად, ყვე­ლას­თვის ცნო­ბილ სიმ­ღე­რას - "ისევ მი­დი­ხარ“ არა­ფორ­მა­ლურ გა­რე­მო­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გად ას­რუ­ლებს. ვი­დეო, რო­მე­ლიც ხა­ტი­ამ ასე და­ა­სა­თა­უ­რა: "ერთხელ, ფი­ლო­სო­ფი­ის დე­პარ­ტა­მენ­ტში", ვირუ­სუ­ლად გავ­რცელ­და და დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა.

AMBEBI.GE გი­ორ­გი მა­სალ­კინს და­უ­კავ­შირ­და და ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რა.

- რას გვე­ტყვით ვი­დე­ო­ზე, რო­მელ­მაც ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე მო­იც­ვა, რო­მელ­შიც ხა­ტია აბა­ში­ძეს­თან ერ­თად, ცნო­ბილ სიმ­ღე­რას ას­რუ­ლებთ...

- მარ­თლაც გა­საკ­ვი­რია, რომ ასე აი­ტა­ცეს ეს ვი­დეო. არა­ფორ­მა­ლუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ყვე­ლას­თვის ნაც­ნო­ბი სიმ­ღე­რის ერთი კუპ­ლე­ტის წამ­ღე­რე­ბა დი­დად პო­პუ­ლა­რუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ეს ორმა გა­რე­მო­ე­ბამ გა­ნა­პი­რო­ბა - პირ­ვე­ლი - ამ სიმ­ღე­რის უშუ­ა­ლო შემ­სრუ­ლე­ბე­ლია, 17 წლის ხა­ტია აბა­ში­ძე. მე არა­ნა­ი­რი ამ­ბი­ცია არას­დროს მქო­ნია, მემ­ღე­რა. სა­ერ­თო­დაც არ ვმღე­რი. ახლა კი მე­უღ­ლე მე­ხუმ­რე­ბა, - შე­გიძ­ლია მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო. ქუ­ჩა­ში მა­ჩე­რე­ბენ და მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ბა­ტო­ნო გი­ორ­გი, რა კარ­გად მღე­რი­თო... არა­და, ხა­ტია მღე­რის კარ­გად, ის მარ­თლაც უნი­ჭი­ე­რე­სი გო­გო­ნაა.

ამ ვი­დე­ოს პო­პუ­ლა­რო­ბის მე­ო­რე მი­ზე­ზი მისი პო­ზი­ტი­უ­რო­ბაა, რო­მე­ლიც ხალ­ხს ასე მო­ე­ნატ­რა. კო­მენ­ტა­რებს ხომ ვკი­თხუ­ლობ და ყვე­ლა ძა­ლი­ან თბი­ლია, რაც "ფე­ის­ბუ­ქის­თვის“ ცოტა უჩ­ვე­უ­ლოა.

ხა­ტია ცხოვ­რობს ხელ­ვა­ჩა­უ­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ჭარ­ნალ­ში. ჩემი მე­გობ­რის შვი­ლია, მა­მა­მი­სი ფი­ლო­სო­ფოსი მე­რაბ აბა­ში­ძეა, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად სო­ფელ­ში ცხოვ­რობს. დედა დო­ნა­რი ჭე­ლი­ძე მას­წავ­ლე­ბე­ლია. ჭარ­ნა­ლი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და ის­ტო­რი­უ­ლი სო­ფე­ლია, იქა­უ­რო­ბას ხში­რად ვსტუმ­რობთ.

ხა­ტია ახლა აბი­ტუ­რი­ენ­ტია და პე­და­გო­გებ­თან ბა­თუმ­ში და­დის. ზოგ­ჯერ კი, როცა შეს­ვე­ნე­ბა აქვს, ჩემ­თან გა­მო­ირ­ბენს ხოლ­მე. ხან კომ­პი­უ­ტე­რი სჭირ­დე­ბა, ხან რა­ღა­ცის ამო­ბეჭდ­ვა უნდა. მერე, როცა ჩვენ­თან ლექ­ცი­ე­ბი დას­რუ­ლე­ბუ­ლია, ასე დაჯ­დე­ბა კომ­პი­უ­ტერ­თან. მე იქ ჩემს სა­მუ­შაო მა­გი­დას­თან ვმუ­შა­ობ ხოლ­მე, ჩარ­თავს ტე­ლე­ფონს და მღე­რის... ეს ჩვე­ნი მე­სა­მე ერ­თობ­ლი­ვი ნამ­ღე­რია, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ზე დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. მე­კი­თხე­ბი­ან, სპონ­ტა­ნუ­რი იყოო? არ იყო სპონ­ტა­ნუ­რი, ვი­ცო­დი, რომ ტე­ლე­ფო­ნი ჩარ­თუ­ლი იყო, მაგ­რამ არას­დროს ვიცი, რას გა­უშ­ვებს, რო­დის გა­უშ­ვებს ან რო­მელ მო­ნაკ­ვეთს. ისე კი, მე­გო­ნა, რომ ეს ჩა­ნა­წე­რი მა­ინც ვიწ­რო წრის­თვის იქ­ნე­ბო­და - ამას არ ვე­ლო­დი, თო­რემ უკე­თე­სად მო­ვემ­ზა­დე­ბო­დი... თუმ­ცა შე­საძ­ლოა მომ­ზა­დე­ბას საქ­მეც გა­ე­ფუ­ჭე­ბი­ნა. ჩა­ნა­ფიქ­რი იყო ისე­თი, რომ უნდა ავ­ყო­ლო­დი ერთ კუპ­ლეტ­ში, რად­გა­ნაც მთელ კუპ­ლეტს ჩემი ხმით ვერ ვქა­ჩავ. მოკ­ლედ, ასე წა­ვიმ­ღე­რე. მაგ ვი­დე­ო­ში კი­დევ ერთი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი მო­მენ­ტია, რაც ხა­ტი­ამ კარ­გად გა­მო­ი­ყე­ნა. ბო­ლოს რომ უბ­რუნ­დე­ბა მა­ყუ­რე­ბელს, კა­მე­რას უყუ­რებს და იღი­მის. მი­ი­ღეთ ღი­მი­ლით ჩვენ­გან ის, მა­ნამ­დე რაც შე­მოგ­თა­ვა­ზე­თო. ეს არ არის სე­რი­ო­ზუ­ლი შეს­რუ­ლე­ბა. ჩა­ნა­ფიქ­რი იყო ისე­თი, რო­გო­რიც არის. აქ უშუ­ა­ლო­ბაა მთა­ვა­რი.

- ხა­ტია, ერთ-ერთი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო, მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტის კონ­კურ­სან­ტი იყო... კარ­გად მღე­რის...

- კი. ბა­თუმ­ში მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში და­დის. 24 სა­ა­თი სულ რა­ღა­ცით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი. წერს ლექ­სებს, უკ­რავს ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, ეუფ­ლე­ბა სა­ო­პე­რო ვო­კალს, აბა­რებს ფი­ლო­ლო­გი­ურ­ზე. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჩემს თვალ­წინ გა­ი­ზარ­და არა მუ­სი­კა­ლუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ცხა­დია. რაც შე­ე­ხე­ბა პრო­ფე­სი­ას, მე­ნე­ჯმენტს, თუ გარ­კვე­ულ სა­კი­თხებს, რო­გორც შე­მიძ­ლია, რჩე­ვას ვაძ­ლევ. მშობ­ლე­ბიც ხელს უწყო­ბენ, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, პე­და­გო­გი­უ­რად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი ხალ­ხია, რაც ბევ­რს ნიშ­ნავს. ბავ­შვი ბევ­რს მუ­შა­ობს, იღ­ლე­ბა და აქაც გარ­კვე­ულ რჩე­ვებს ვაძ­ლევ, დრო რო­გორ გა­და­ა­ნა­წი­ლოს.

- თქვენ­ზეც ვი­სა­უბ­როთ. თქვე­ნი გვა­რი ქარ­თუ­ლი არ არის, - სა­და­უ­რია?

- ჩემი გვა­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად, ექ­სკლუ­ზი­უ­რია. სლა­ვუ­რია ან ფი­ნო­უ­გო­რუ­ლი წარ­მო­შო­ბი­საა, რად­გან ეს გვა­რი რუ­სეთ­შიც საკ­მა­ოდ იშ­ვი­ა­თია... მა­სალ­კი­ნე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში XIX სა­უ­კუ­ნე­ში გა­ურ­კვე­ვე­ლი მი­ზე­ზით ჩა­მო­სახ­ლდნენ და შემ­დეგ გვა­რი აქ გა­ქარ­თველ­და. ამ­ჟა­მად ჩვენს ოჯახ­ში მა­მა­კა­ცი ოთხნი ვართ - სამი ძმა და ერთი ძმის­შვი­ლი. 2 ძმას ორ-ორი ქა­ლიშ­ვი­ლი ჰყავს. მხო­ლოდ ერთს ჰყავს გვა­რის გა­მაგ­რძე­ლე­ბე­ლი - და­ვით, და­ვი­თის ძე მა­სალ­კი­ნი.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადრე ამ გვა­რის მეტი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი იყო და ყვე­ლა გა­ქარ­თვე­ლე­ბუ­ლი გახ­ლდათ... გვა­რის ექ­სკლუ­ზი­უ­რო­ბა გსი­ა­მოვ­ნებს, რად­გან ამა­ში არის რა­ღაც იდუ­მა­ლე­ბა, თუმ­ცა თა­ვა­დუ­რი და აზ­ნა­უ­რუ­ლი გვა­რი არ არის... ბა­ბუ­ა­ჩე­მი 1937 წელს გარ­და­იც­ვა­ლა და არ ვიცი, ის ქარ­თუ­ლად რამ­დე­ნად სრუ­ლად მე­ტყვე­ლებ­და, მა­მა­ჩე­მი კი პე­და­გო­გი იყო და ქარ­თუ­ლად სა­უბ­რობ­და. შემ­დეგ ზღვა­ში ცუ­რავ­და. მყავს 94 წლის დედა - გულ­ნა­რა ვა­სი­ლის ძე გერ­სა­მია. 50 წელი პე­და­გო­გად მუ­შა­ობ­და. სხვა­თა შო­რის, ჩემი კლა­სის დამ­რი­გე­ბე­ლიც იყო. ამ­ჟა­მად ცხოვ­რობს ფოთ­ში, სა­დაც და­ი­ბა­და, თა­ვის ფეს­ვებს და­უბ­რუნ­და... მამა ცხოვ­რობ­და ბა­თუმ­ში და ჩვენც აქ ვაგ­რძე­ლებთ ცხოვ­რე­ბას.

- და ბა­თუ­მი რა არის თქვენ­თვის?

- აქ და­ვამ­თავ­რე სკო­ლა... ერთი წელი ოდე­სა­ში ვცხოვ­რობ­დი, მერე როს­ტოვ­ში ვსწავ­ლობ­დი, დი­სერ­ტა­ცია თბი­ლის­ში და­ვი­ცა­ვი და დავ­ბრუნ­დი ბა­თუმ­ში. შემ­დეგ მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე ბა­თუ­მის შოთა რუს­თა­ვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. სა­ქარ­თვე­ლოს მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ის ნიკო ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის სა­მეც­ნი­ე­რო კვლე­ვითს ინ­სტი­ტუტს შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პი­როვ­ნე­ბა და­ვით ხა­ხუ­ტა­იშ­ვი­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და და იქაც დავ­საქმდი.

ცო­ტას წა­ვიტ­რა­ბა­ხებ და 50 ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნამ­ყო­ფი. გა­მი­მარ­თლა, რომ მქონ­და სა­მეც­ნი­ე­რო მივ­ლი­ნე­ბე­ბი. და­წყე­ბუ­ლი ამე­რი­კი­დან, დამ­თავ­რე­ბულ მონ­ღო­ლე­თი­თა და ჩი­ნე­თით - ბევ­რგან ვი­ყა­ვი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, არას­დროს გამ­ჩე­ნია სურ­ვი­ლი, არა მარ­ტო სხვა ქვე­ყა­ნა­ში, სხვა ქა­ლაქ­ში მე­ცხოვ­რა. სა­ერ­თოდ ამ­ბო­ბენ, რომ ქა­ლა­ქი ადა­მი­ა­ნის­თვის ორ­გა­ნუ­ლია, თუკი ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რობს არა­უ­მე­ტეს 150 000 ადა­მი­ა­ნი­სა. თან, პი­რო­ბი­თად, ქა­ლა­ქის სა­ზღვრებს უნდა ხე­დავ­დე. ბა­თუმ­ში ქა­ლა­ქის ცენ­ტრში რომ დად­გე­ბი, ამ სა­ზღვრებს და­ი­ნა­ხავ... გა­მო­დის, რომ ცხოვ­რობ შე­მო­სა­ზღვრულ ქა­ლაქ­ში…

ყველ­გან დავ­დი­ვარ ფე­ხით, მან­ქა­ნა არას­დროს მყო­ლია და არც მარ­თვა ვიცი, არც შე­სა­ბა­მი­სი დო­კუ­მენ­ტი მაქვს...

- პრო­ფე­სი­ით ფი­ლო­სო­ფო­სი ბრძა­ნე­ბით, ფი­ლო­სო­ფი­ის დოქ­ტო­რი... სა­ო­ცა­რი დარ­გია ფი­ლო­სო­ფია...

- როცა მე­კი­თხე­ბი­ან, ვინ ხარ პრო­ფე­სი­ი­თო? - ვამ­ბობ, რომ ფი­ლო­სო­ფი­ის ლექ­ტო­რი, ფი­ლო­სო­ფი­ის მას­წავ­ლე­ბე­ლი. ფი­ლო­სო­ფო­სე­ბი იყ­ვნენ კან­ტი, ნიც­შე და მა­მარ­დაშ­ვი­ლი. და­ვამ­თავ­რე ფი­ლო­სო­ფი­ის ფა­კულ­ტე­ტი, ფი­ლო­სო­ფი­ის ას­პი­რან­ტუ­რა. 1989 წელს, რო­გორც გი­თხა­რით, ფი­ლო­სო­ფი­ა­ში თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში დი­სერ­ტა­ცია და­ვი­ცა­ვი. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სხვა­დას­ხვა ფი­ლო­სო­ფი­ურ საგ­ნებს ვას­წავ­ლი. ამ­ჟა­მად ჩვენს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ფი­ლო­სო­ფი­ის დე­პარ­ტა­მენ­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვარ.

- ფი­ლო­სო­ფო­სე­ბი რო­გორ აფა­სებთ ჩვენ­ში არ­სე­ბულ ვი­თა­რე­ბას?

- მე­ში­ნია ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი აზ­რის პრო­ვინ­ცი­ა­ლი­ზა­ცი­ის. ვცხოვ­რობთ ტურ­ბუ­ლენ­ტურ პე­რი­ოდ­ში, მთე­ლი სამ­ყა­რო რა­ღაც ბეწ­ვის ხიდ­ზე გა­დის, იც­ვლე­ბა მსოფ­ლიო წეს­რი­გი და ჩვენ ვართ აკ­ვა­რი­უმ­ში მო­ბი­ნად­რე პა­ტა­რა თევ­ზე­ბი. ამი­ტომ ჩვენ­ზე დიდ თევ­ზებს თავი არ უნდა შე­ვაჭ­მე­ვი­ნოთ. უნდა ვი­ყოთ და­კა­ვე­ბუ­ლი სტრა­ტე­გი­უ­ლი ხედ­ვე­ბის გა­მო­მუ­შა­ვე­ბით. ძა­ლი­ან ფრთხი­ლე­ბიც უნდა ვი­ყოთ და ეს მსოფ­ლიო წეს­რი­გის შეც­ვლის ძა­ლი­ან რთუ­ლი წლე­ბი გო­ნივ­რუ­ლად გა­ვი­ა­როთ. სამ­წუ­ხა­როდ, ამ მხრივ დიდი პრობ­ლე­მე­ბი გვაქვს...

სა­ერ­თოდ პერ­ფორ­მან­სუ­ლი ერი ვართ - 30 წელი პერ­ფორ­მან­სში გა­ვა­ტა­რეთ. არა­და, სა­ჭი­როა მეტი რა­ციო, რა­ცი­ოს სჭირ­დე­ბა გა­მოღ­ვი­ძე­ბა. სოკ­რა­ტე სულ გა­მოღ­ვი­ძე­ბის­კენ მოგ­ვი­წო­დებ­და და ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძე ცნო­ბი­ლი "ელე­გი­ით“. ბო­ლოს გა­მოღ­ვი­ძე­ბის­კენ მე­რაბ მა­მარ­დაშ­ვი­ლი მოგ­ვი­წო­დებ­და.

მოკ­ლედ, ჯერ კი­დევ გვძი­ნავს. სძი­ნავთ პო­ლი­ტი­კო­სებს, სძი­ნავთ ლექ­ტო­რებს, სძი­ნავს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას...

- ბა­ტო­ნო გი­ორ­გი, ბა­თუ­მის კო­ლო­რიტს გი­წო­დე­ბენ, ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი ბრძან­დე­ბით...

- ზედ­მე­ტად რომ არ ვი­კეკ­ლუ­ცო, ვი­ტყვი, რომ ამის მოს­მე­ნა უსი­ა­მოვ­ნო არ არის. სი­ტყვა კო­ლო­რი­ტი თბი­ლი­სე­ლი პი­როვ­ნე­ბე­ბის მი­მართ გა­მოთ­ქმუ­ლი ხში­რად მსმე­ნია, მაგ­რამ თით­ქოს რა­ღაც გაცვდა, ცო­ტა­თი თა­ვი­სი არსი და­კარ­გა, რად­გან ყვე­ლა­ფერს ხომ რა­დი­კა­ლუ­რად და აფექ­ტუ­რად ვუდ­გე­ბით?!.

ერ­თი­ცაა, ქა­ლაქ­ში დიდი ხა­ნია ვცხოვ­რობ, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მიც­ნობს, ვას­წავ­ლი, არა­ერთ ახალ­გაზ­რდულ წრე­ში ვარ ჩარ­თუ­ლი. კი­ნოკ­ლუ­ბი მიმ­ყავს, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში "რა, სად, რო­დის“ სტუ­დენ­ტურ შეკ­რე­ბებს ვა­ტა­რებ ა.შ. გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ვარ ფო­ტოგ­რა­ფი­ით და ვი­ღებ სა­მოყ­ვა­რუ­ლო კა­მე­რით, მაქვს სე­რი­ე­ბი. ვი­ღებ ბა­თუმს, მის ცხოვ­რე­ბას, ადა­მი­ა­ნურ პორ­ტრე­ტებს. რო­დე­საც მათ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვა­სა­ჯა­რო­ებ, ამას უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი არა მარ­ტო ბა­თუმ­ში, სხვა ქა­ლა­ქე­ბი­და­ნაც ეხ­მა­უ­რე­ბა. მაქვს სე­რია - "ბა­თუ­მი და ბა­თუ­მე­ლე­ბი“. ქუ­ჩა­ში როცა არა­ფორ­მა­ლურ ვი­თა­რე­ბა­ში ვინ­მე კარგ ბა­თუ­მელს შევ­ნიშ­ნავ, მი­უ­ხე­და­ვად პრო­ფე­სი­ი­სა და სტა­ტუ­სი­სა, სუ­რათს ვუ­ღებ, რა­საც ძა­ლი­ან კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოს­დევს. მინ­და, ბა­თუ­მი თა­ვის თა­ნა­ქა­ლა­ქე­ლებს იც­ნობ­დეს, ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ქმნი­ან იმ ფე­ნო­მენს, რა­საც "ბა­თუ­მე­ლო­ბა" ჰქვია.

- მკაც­რი ლექ­ტო­რი ხართ?

- არა და ეს ორი მი­ზე­ზის გა­მოა - ეტყო­ბა, ბუ­ნე­ბი­თაც არ ვარ მკაც­რი პი­როვ­ნე­ბა, მაგ­რამ მე­ო­რე მხრივ, ვიდ­რე სი­ტუ­ა­ცია კარ­დი­ნა­ლუ­რად გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მა­ში არ შე­იც­ვლე­ბა, იმ კონ­ტინ­გენტს, რო­მე­ლიც ჩვენ­თან მო­დის, მთე­ლი სიმ­კაც­რით ვერ მოვ­თხოვ. სკო­ლი­დან უნდა შე­იც­ვა­ლოს სი­ტუ­ა­ცია... უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში უნდა მოხ­ვდეს, სტუ­დენ­ტე­ბის 20% იმ კონ­ტინ­გენ­ტი­დან, რო­მე­ლიც დღეს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ხვდე­ბა.

გე­ნე­ტი­კუ­რად ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხი ვართ, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ბავ­შვე­ბი გვყავს, მაგ­რამ უმე­ტე­სო­ბამ არ იცის, რა­ტომ მო­ვი­და უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, რო­გორ ის­წავ­ლოს და რა­ტომ სწავ­ლობს. ასე­თი ხალ­ხი თუ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში არ მოვა, სულ სხვა სი­ტუ­ა­ცი­ას მი­ვი­ღებთ.

- სტუ­დენ­ტე­ბის­გან რას ითხოვთ?

- ჯერ ზრდი­ლო­ბას, მერე გა­მოღ­ვი­ძე­ბას. სტუ­დენ­ტებს ბევრ შე­კი­თხვას ვუს­ვამ. ჩემი ერთ-ერთი დე­ვი­ზია, რაც ჩემ­მა სტუ­დენ­ტებ­მა იცი­ან, - არ არ­სე­ბობს სუ­ლე­ლუ­რი პა­სუ­ხე­ბი. ნე­ბის­მი­ე­რი პა­სუ­ხი მი­სა­ღე­ბია. ფი­ლო­სო­ფი­ას ვას­წავ­ლი და აქ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა­ზე მო­ნო­პო­ლია არ არ­სე­ბობს - ეს არც ლექ­ტორს არ გა­აჩ­ნია და არც არა­ვის. ამი­ტომ ვამ­ბობ, მოდი, ერ­თად გა­ვი­აზ­როთ, - მე არ მაქვს ამა­ზე ერ­თა­დერ­თი და სწო­რი პა­სუ­ხი, როცა სტუ­დენ­ტი ხვდე­ბა, რომ შენც მას­თან ერ­თად ეძი­ებ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას, მოგ­ყვე­ბა.

ერთი კურ­სი მაქვს, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვილს შე­თან­ხმე­ბით და­ვე­სეს­ხე - ეს არის "დიდი წიგ­ნე­ბი“. ვკი­თხუ­ლობთ დიდ ნა­წარ­მო­ე­ბებს. სტუ­დენ­ტე­ბი სხვა­დას­ხვა ფა­კულ­ტე­ტე­ბი­და­ნაც მო­დი­ან, დიდი მო­თხოვ­ნაა. წინა სე­მესტრში 70 სტუ­დენ­ტი მყავ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ მათ­გან 20-30%-მა წა­ი­კი­თხა ჰო­მე­რო­სი, სო­ფოკ­ლე, ევ­რი­პი­დე, დან­ტე, დოს­ტო­ევ­სკი. იცით, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა ხე­დავ, ახალ­გაზ­რდა წიგ­ნით ხელ­ში რომ და­დის?!.

- სა­კუ­თარ ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვით?

- მყავს უჭ­კვი­ა­ნე­სი და ულა­მა­ზე­სი მე­უღ­ლე. ჩემი ყო­ფი­ლი სტუ­დენ­ტია, მაგ­რამ თა­ნა­ტო­ლე­ბი ვართ. 1985 წელს დავ­ქორ­წინ­დით, ბევ­რი წელი გა­ვი­და და ახლა ქორ­წი­ნე­ბის მრგვა­ლი თა­რი­ღის­თვის სპე­ცი­ა­ლუ­რი სა­ჩუ­ქა­რი მაქვს გა­სა­კე­თე­ბე­ლი... მყავს 2 შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქა­ლიშ­ვი­ლი - ნინო და თა­მა­რი, ორი­ვე ბა­თუმ­ში ცხოვ­რობს. ერთი ინ­გლი­სუ­რი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტია, ასე­ვე არის დი­ზა­ი­ნე­რი და მხატ­ვა­რი. კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი დი­ზა­ი­ნის მეშ­ვე­ო­ბით ხა­ტავს. შეკ­ვე­თე­ბი აქვს ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლი­დან. მე­ო­რე შვი­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნეა, თბი­ლის­ში "მწვა­ნე სკო­ლა­ში“ მუ­შა­ობ­და, ახლა ბა­თუმ­შია. ჩემ­მა ოჯახ­მა ახ­ლა­ხან სა­ბავ­შვო ბაღი გახ­სნა. პირ­ვე­ლად ვნა­ხე, რომ ბავ­შვებს ბა­ღი­დან სახ­ლში წას­ვლა არ უნ­დათ, ოჯა­ხუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა.

ჩემს შვი­ლებს ჰყავთ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მე­უღ­ლე­ე­ბი. ერთი სიძე ფხა­კა­ძეა, ქუ­თა­ი­სი­დან, მე­ო­რე ბა­თუ­მე­ლია - კა­კა­ბა­ძე. ორი­ვეს ორ-ორი შვი­ლი ჰყავს. შვი­ლიშ­ვი­ლებს "აკი­მებს“ ვე­ძა­ხი. ხომ გახ­სოვთ, "არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­მო­ფე­ნა“ და ცელ­ქი ბავ­შვი აკი­მი. ასე­თი ოთხი "აკი­მი“ გვყავს, რომ­ლებ­მაც ცოტა სხვაგ­ვა­რად და­მა­ფიქ­რეს იმა­ზე, რა არის პე­და­გო­გი­კა, ბავ­შვთა ფსი­ქო­ლო­გია... მოკ­ლედ, ესაა... ასე ვცხოვ­რობთ და ვართ...