მეცნიერება
საზოგადოება
მსოფლიო

7

აპრილი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

ორშაბათი, მთვარის მეათე დღე დაიწყება 13:37-ზე, მთვარე ლომშია თამამად წამოიწყეთ ახალი საქმეები. კარგი დღეა უძრავი ქონების შესაძენად, ფინანსური საკითხების მოსაგვარებლად, ვაჭრობისთვის. ცუდი დღეა კამათისა და სასამართლო საქმეებისთვის. სწავლა და გამოცდების ჩაბარება გაგიადვილდებათ. მოაგვარეთ საოჯახო კონფლიქტები. კარგია ნათესავებთან შეხვედრა და საუბარი. კარგი დღეა უფროსთან შესახვედრად და ახალი პროექტების განსახილველად; საქმიანობის, სამსახურის შესაცვლელად. მოერიდეთ ფიზიკურ დატვირთვას; გულის გადაღლას, ოპერაციებსა გულსა და ზურგზე; შესაძლოა შეგაწუხოთ რადიკულიტმა. უმჯობესდება ფსიქოემოციური ფონი. ადამიანი უფრო ხალისიანი ხდება. კარგი დღეა ქორწინებისა და ნიშნობისათვის.
პოლიტიკა
კონფლიქტები
Faceამბები
სამართალი
მოზაიკა
სამხედრო
სპორტი
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - რას ჰყვება 90 წლის ქალბატონი, რომელმაც 58 წელი გინეკოლოგად იმუშავა?
"ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - რას ჰყვება 90 წლის ქალბატონი, რომელმაც 58 წელი გინეკოლოგად იმუშავა?

"ყო­ველ მო­რი­გე­ო­ბა­ზე ხან 10 ბავ­შვი იბა­დე­ბო­და, ხან - მე­ტიც... ქუ­ჩა­ში რომ მივ­დი­ვარ და ხალ­ხს ვუ­ყუ­რებ, ვფიქ­რობ ხოლ­მე, ვინ იცის, რამ­დე­ნია ჩემს ხელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი - მეთ­ქი..." - გვე­უბ­ნე­ბა 90 წლის ნა­თე­ლა გობ­რო­ნი­ძე, ექი­მი-გი­ნე­კო­ლო­გი, რო­მე­ლიც 58 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში თბი­ლი­სის მე­ო­რე სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლში მუ­შა­ობ­და.

ექი­მო­ბა ხომ ჰუ­მა­ნუ­რი პრო­ფე­სი­აა, მაგ­რამ გი­ნე­კო­ლო­გო­ბა გა­მორ­ჩე­უ­ლად კე­თილ­შო­ბი­ლუ­რი საქ­მეა.

15 წე­ლია, რაც პრაქ­ტი­კულ მე­დი­ცი­ნას ჩა­მოს­ცილ­და და გული წყდე­ბა, რომ ამ საქ­მის შეს­რუ­ლე­ბა აღარ უწევს.

ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­თე­ლა რეპ­რე­სი­რე­ბუ­ლი ოჯა­ხის შვი­ლია. 3 წლის იყო, მშობ­ლე­ბი რომ გა­და­უ­სახ­ლეს...

რო­გორ გახ­და ექი­მი, რა მო­უ­ტა­ნა პრო­ფე­სი­ამ და რას ურ­ჩევს დამ­წყებ ექი­მებს? - ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ქალ­ბა­ტო­ნიო ნა­თე­ლა გვე­სა­უბ­რე­ბა:

- ასე მგო­ნია, ახ­ლაც რომ მო­გე­ცეთ სა­შუ­ა­ლე­ბა სამ­შო­ბი­ა­რო ბლოკ­ში შეს­ვლის, თქვენს პრო­ფე­სი­ულ ვალს უპ­რობ­ლე­მოდ შე­ას­რუ­ლებთ, ასეა?

- ადა­მი­ა­ნი ხომ იცით, მა­ინც ეგო­ის­ტია და გი­პა­სუ­ხებთ, რომ კი, შევ­ძლებ... 15 წე­ლია აღარ ვმუ­შა­ობ, თუმ­ცა ერთ სამ­სა­ხურ­ში მაქ­სი­მა­ლუ­რად დიდ­ხანს ვი­მუ­შა­ვე. 58 წლის პრო­ფე­სი­უ­ლი სტა­ჟი მაქვს. ეს საქ­მე რომ არ მყვა­რე­ბო­და, ამ­დენ დროს ხომ არ და­ვუთ­მობ­დი?!

ნამ­დვი­ლად ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ჩემი სპე­ცი­ა­ლო­ბა. მთე­ლი ის წლე­ბი დიდი ხა­ლი­სი­თა და სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დი... კი, გულ­და­სა­წყვე­ტია, რომ ახლა აღარ ვმუ­შა­ობ.

- რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ ექი­მო­ბა?

- მო­ყო­ლას ცოტა შო­რი­დან და­ვი­წყებ - ჩემი მშობ­ლე­ბი 1937 წელს ციმ­ბირ­ში, ენი­სე­ის­კში გა­და­ა­სახ­ლეს. მათ გა­რე­შე ვიზ­რდე­ბო­დი... სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის­თვის ბრძო­ლა იყო მათი გა­და­სახ­ლე­ბის მი­ზე­ზი... იქ პა­ტიმ­რო­ბა­ში19 წე­ლი­წა­დი იყ­ვნენ.

მე 1934 წელს და­ვი­ბა­დე და 3 წლი­სა მათ გა­რე­შე დავ­რჩი. ჩემს მშობ­ლებს არ ვიც­ნობ­დი, უბ­რა­ლოდ, ვი­ცო­დი, რომ მყავ­და დედა და მამა, რომ­ლე­ბის შორს იყ­ვნენ გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლე­ბი.

სას­ჯე­ლის ბოლო სამი წელი ყა­ზა­ხეთ­ში სა­მუ­და­მო გა­და­სახ­ლე­ბით გად­მო­იყ­ვა­ნეს, სა­დაც ქა­ლაქ­ში თა­ვი­სუფ­ლად მოძ­რა­ო­ბის უფ­ლე­ბა ჰქონ­დათ. იმ 19 წლი­დან მხო­ლოდ 3 წელი იყ­ვნენ თა­ვი­სუფ­ლად. მერე ხრუშ­ჩოვ­მა გა­მო­უშ­ვა ბრძა­ნე­ბა და გა­თა­ვი­სუფ­ლდნენ. მა­ნამ­დე ცალ-ცალ­კე იყ­ვნენ სა­პა­ტიმ­რო­ებ­ში, მხო­ლოდ ყა­ზა­ხეთ­ში შე­ერ­თდნენ.

ჩემს აღ­ზრდა­ში თბი­ლის­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი იყო ჩარ­თუ­ლი - ბე­ბია, ბიძა...

მშობ­ლე­ბი როცა დაბ­რუნ­დნენ, ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად ახლო ადა­მი­ა­ნე­ბი, ფაქ­ტობ­რი­ვად უც­ნო­ბე­ბი იყ­ვნენ.

- პრო­ფე­სი­აც მათ გა­რე­შე აირ­ჩი­ეთ?

- მე არ ამორ­ჩე­ვია, დე­და­ჩემ­მა ამირ­ჩია... რომ ჩა­მო­ვი­და, სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტის მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი. ისი­ნი ყა­ზა­ხეთ­ში როცა გად­მო­იყ­ვა­ნეს, მათ­თან რა­ღაც ფორ­მით კონ­ტაქ­ტი უკვე შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო. დე­დას უთ­ქვამს და კა­ტე­გო­რი­უ­ლა­დაც მო­უ­თხო­ვია, რომ მე სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში შე­მე­ტა­ნა სა­ბუ­თე­ბი. ამ­ბობ­და, აქ პა­ტი­მა­რი ექი­მე­ბი უკე­თეს პი­რო­ბებ­ში არი­ან, ვიდ­რე ჩვე­ნო. მას ორი უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბე­ლი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ იქ არ­ცერ­თი გა­მო­ად­გა... მოკ­ლედ, უნ­დო­და, რომ ექი­მი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

- ასე რომ, ყა­ზა­ხე­თი­დან მოს­თხო­ვა ახ­ლობ­ლებს, რომ სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე გეს­წავ­ლათ. ექი­მო­ბა თა­ვად არ გინ­დო­დათ?

- სკო­ლა მე­დალ­ზე და­ვამ­თავ­რე, სწავ­ლა ქი­მი­ურ­ზე მინ­დო­და. რომ გა­ი­გო, სა­ბუ­თე­ბი ქი­მი­ურ­ზე მქონ­და შე­ტა­ნი­ლი, ბი­ძა­ჩემს დე­პე­შა გა­მო­უგ­ზავ­ნა (ბი­ძა­ჩე­მი ფსი­ქი­ატ­რი, პრო­ფე­სო­რი გახ­ლდათ) , - ნა­თე­ლას მო­მა­ვალ­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად არ გი­ფიქ­რი­ათ. სას­წრა­ფოდ მო­ვი­თხოვ, სა­ბუ­თე­ბი სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში შე­ი­ტა­ნო­თო. მა­შინ ბახ­მა­რო­ში და­სას­ვე­ნებ­ლად ვი­ყა­ვი. ბი­ძა­ჩემ­მა ჩემ გა­რე­შე გა­და­ი­ტა­ნა სა­ბუ­თე­ბი და იქ მაც­ნო­ბა, რომ სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში ხარ ჩა­რი­ცხუ­ლიო.

დე­დის ამ არ­ჩე­ვან­მა გა­ა­მარ­თლა, ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი და სულ მად­ლო­ბას ვუხ­დი­დი, რომ კარ­გი საქ­მე გა­მი­კე­თე-მეთ­ქი.

- პრო­ფე­სი­უ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა რო­დის და­ი­წყეთ?

- 1959 წელს, მე­ო­რე სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლში და სულ ერთ ად­გილ­ზე ვი­მუ­შა­ვე... გი­ნე­კო­ლო­გია იმი­ტომ ავირ­ჩიე, რად­გან ვფიქ­რობ­დი, რომ ბავ­შვის და­ბა­დე­ბა, და­დე­ბით, კარგ ემო­ცი­ებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ამ პრო­ფე­სი­ის სირ­თუ­ლე­ებ­ზე მა­შინ არ მი­ფიქ­რია. მი­მაჩ­ნდა, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ფე­სია იყო და ახალ სი­ცო­ცხლეს­თან მექ­ნე­ბო­და საქ­მე... სა­ბო­ლო­ოდ ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი პრო­ფე­სი­ით, სამ­სა­ხუ­რით...

ად­რეც ასე იყო და ასეა - ქუ­ჩა­ში რომ მივ­დი­ვარ, ადა­მი­ა­ნე­ბი მხვდე­ბი­ან და მე­უბ­ნე­ბი­ან - ქალ­ბა­ტო­ნო ნა­თე­ლა, იცით, თქვენ მამ­შო­ბი­ა­რეთ. ეს ჩემ­თვის დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა და და­დე­ბი­თი ემო­ცი­აა. სხვა­თა შო­რის, ამას ბევ­რი მე­უბ­ნე­ბა... ამი­ტო­მა­ცაა, რომ მერე ქუ­ჩა­შიც და გარ­შე­მოც ყვე­ლა ჩემი მი­ღე­ბუ­ლი ბავ­შვი მგო­ნია.

- თქვენს ყო­ველ მო­რი­გე­ო­ბა­ზე რამ­დე­ნი იბა­დე­ბო­და?

- სულ პირ­ველ ჯერ­ზე ძა­ლი­ან ვღე­ლავ­დი, კარ­გად რომ დამ­თავ­რდა ყვე­ლა­ფე­რი, ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი არა­ვინ იყო... ერთ მო­რი­გე­ო­ბა­ზე ზოგ­ჯერ 10 და მეტი პა­ტა­რაც და­ბა­დე­ბუ­ლა. მხო­ლოდ მე ხომ არ ვი­ყა­ვი, ორნი, ზოგ­ჯერ სამ­ნი ვმო­რი­გე­ობ­დით. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ 17-მშო­ბი­ა­რო­ბაც ყო­ფი­ლა, თუ მეტი არა. ბოლო დროს სამ­წუ­ხა­როა, რომ შო­ბა­დო­ბა ძა­ლი­ან შემ­ცი­რე­ბუ­ლია.

პირ­ვე­ლად რომ მშო­ბი­ა­რობს ქალი, ცოტა მეტი დრო სჭირ­დე­ბა, გან­მე­ო­რე­ბით მშო­ბი­ა­რო­ბა­ზე - ცოტა ნაკ­ლე­ბი და ა.შ. სა­კე­ის­რო­ე­ბი ჩვენს დროს იყო პრობ­ლე­მუ­რი, აუ­ცი­ლებ­ლად კონ­სი­ლი­უ­მი უნდა ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი­ყო, მშო­ბი­ა­რეს აუ­ცი­ლებ­ლად ჩვე­ნე­ბა უნდა ჰქო­ნო­და. ახლა იტყვის, სა­კე­ის­რო მინ­და და იკე­თებს, ასე არ ყო­ფი­ლა... მოკ­ლედ, ყო­ვე­ლი მო­რი­გე­ო­ბა, ყო­ვე­ლი და­ბა­დე­ბუ­ლი ახა­ლი სი­ცო­ცხლე, ყო­ვე­ლი სი­ხა­რუ­ლის მი­ნი­ჭე­ბა ადა­მი­ა­ნის­თვის, - ეს ჩემ­თვის დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო.

არ ვიცი, და­მი­ჯე­რებთ თუ არა, მაგ­რამ ყვე­ლა მშო­ბი­ა­რე ქალი მიყ­ვარ­და, რომ იცო­დეთ, რო­გორ ვე­ფე­რე­ბო­დი. ადა­მი­ა­ნე­ბი რომ ხვდე­ბი­ან, იმა­საც მახ­სე­ნე­ბენ, რო­გო­რი თბი­ლი იყა­ვი­თო... მშო­ბი­ა­რე სტკი­ვა, აწუ­ხებს და შენი ყვი­რი­ლით კი­დევ უნდა და­უ­მა­ტო, რამე უსაყ­ვე­დუ­რო? - რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა...

- მთა­ვა­რი სირ­თუ­ლე რა იყო თქვენს პრო­ფე­სი­ა­ში...

- სა­ერ­თოდ ყვე­ლა მშო­ბი­ა­რო­ბა იყო დიდი ყუ­რა­დღე­ბის ქვეშ, ყო­ველ­თვის, ვიდ­რე არ დამ­თავ­რდე­ბო­და, და­ძა­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით - რო­გორ დას­რულ­დე­ბო­და, ხომ არ იქ­ნე­ბო­და სის­ხლდე­ნა და ა.შ. ამი­ტომ სულ მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ამ დროს ექი­მიც სტრეს­შია, მარ­ტი­ვი პრო­ფე­სია არ არის.

- პრო­ფე­სი­უ­ლი და­ოს­ტა­ტე­ბა რო­გორ მოხ­და?

- მა­ლე­ვე მივ­ხვდი, რომ ეს პრო­ფე­სია ჩემ­თან ძა­ლი­ან ახ­ლოს იყო და ძა­ლი­ან შე­მიყ­ვარ­და. და­სა­წყის­ში მშო­ბი­ა­რო­ბის მი­ღე­ბა, მშო­ბი­ა­რეს­თან მარ­ტო ყოფ­ნა მა­ინც მე­ში­ნო­და და გვერ­დში ყო­ველ­თვის გა­მოც­დილს ვი­ყე­ნებ­დი. მერე მა­ლე­ვე შე­ვეჩ­ვიე და და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვმუ­შა­ობ­დი... ახალ­შო­ბი­ლი რომ იბა­დე­ბა, ხმას რომ ამო­ი­ღებს და მერე უცებ და­იყ­ვი­რებს, უდი­დე­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, მშო­ბელ­თან ერ­თად, უდი­დეს სი­ხა­რულს გან­ვიც­დი­დი.

ერთი მშო­ბი­ა­რო­ბა მახ­სენ­დე­ბა - ორ­სულ ახ­ლო­ბელს, რო­მელ­საც სახ­ლში გა­ვუ­ა­რეთ, მშო­ბი­ა­რო­ბა და­ე­წყო, მან­ქა­ნა­ში ჩავ­სვით, გვე­გო­ნა მი­ვაღ­წევ­დით კლი­ნი­კამ­დე, მაგ­რამ პა­ტა­რამ არ მო­ით­მი­ნა... მან­ქა­ნა­ში ვამ­შო­ბი­ა­რე... მე­უღ­ლეს პე­რან­გი გავ­ხა­დეთ , ბავ­შვი მას­ში გა­ვახ­ვი­ეთ და სამ­შო­ბი­ა­რო­ში ასე შე­ვე­დით. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ - მე­უღ­ლე წელს ზე­მოთ გა­შიშ­ვლე­ბუ­ლი, ბავ­შვი მის პე­რან­გში...

- პრო­ფე­სი­უ­ლი გა­მარ­ჯვე­ბა, სა­ა­მა­ყო მო­მენ­ტი კა­რი­ე­რა­ში რა იყო?

- ყვე­ლა მშო­ბი­ა­რო­ბა რო­მე­ლიც კე­თი­ლად დამ­თავ­რდე­ბა, ასე­თია. ყო­ველ ჯერ­ზე და­ძა­ბუ­ლი ხარ. როცა მო­რი­გე ვი­ყა­ვი, შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ არ ვი­ძი­ნებ­დი. მთე­ლი ღამე სულ დავ­დი­ო­დი, რამე არ გა­მომ­პა­რო­და. ძა­ლი­ან ბევ­რი ღამე მაქვს გა­ტე­ხი­ლი. იმ­დე­ნად, რომ გა­მომ­ყვა და ახ­ლაც არ მძი­ნავს წე­სი­ე­რად.

- თა­ვად რამ­დე­ნი შვი­ლის დედა ხართ?

- 2 შვი­ლი მყავს - ქა­ლიშ­ვი­ლი და ვაჟი და ისი­ნიც მე­ო­რე სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გაჩ­ნდნენ... იმ­დე­ნად მიყ­ვარ­და ჩემი საქ­მე, რომ დეკ­რე­ტი­და­ნაც მალე გა­ვე­დი სამ­სა­ხურ­ში.

- ვინ იყო თქვე­ნი მე­უღ­ლე?

- ჩემი მე­უღ­ლე გე­ო­ლო­გი იყო, დიდი ხა­ნია ცო­ცხა­ლი აღარ არის. თრომ­ბით გარ­და­იც­ვა­ლა. 54 წლის ვი­ყა­ვი მა­შინ...

მოკ­ლედ, რო­გორც გი­თხა­რით, მრცხვე­ნია ამის თქმა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ძნე­ლად ვე­გუ­ე­ბი იმას, რომ აღარ ვმუ­შა­ობ. ხში­რად ყო­ფი­ლა, რომ სიზ­მარ­ში სამ­შო­ბი­ა­რო ბლოკ­ში ვყო­ფილ­ვარ. მაგ­რამ დღეს ახალ­გაზ­რდე­ბი არი­ან უმუ­შევ­რე­ბი, მე რო­გორ უნდა ვთქვა, სამ­სა­ხურ­ზე რამე. მაგ­რამ, არ დავ­მა­ლავ, მე­ნატ­რე­ბა ჩემი საქ­მე...

- თო­რემ უპ­რობ­ლე­მოდ შეხ­ვი­დო­დით ბლოკ­ში, ხომ?

- ასე მგო­ნია, მარ­თლაც უპ­რობ­ლე­მოდ შე­ვალ და ჩემს საქ­მეს გა­ვა­კე­თებ.

- რას ეტყო­დით და ურ­ჩევ­დით დამ­წყებ გი­ნე­კო­ლო­გებს?

- ცოტა ძნე­ლი სათ­ქმე­ლია, მაგ­რამ ვურ­ჩევ­დი, რომ იყ­ვნენ ამ საქ­მის ერ­თგუ­ლე­ბი. სა­მე­დი­ცი­ნო ლი­ტე­რა­ტუ­რა აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იკი­თხონ. სი­ახ­ლე­ე­ბის საქ­მის კურ­სში მუდ­მი­ვად უნდა იყ­ვნენ! ყვე­ლას წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ.

ავტორი:

"ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - რას ჰყვება 90 წლის ქალბატონი, რომელმაც 58 წელი გინეკოლოგად იმუშავა?

"ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - რას ჰყვება 90 წლის ქალბატონი, რომელმაც 58 წელი გინეკოლოგად იმუშავა?

"ყოველ მორიგეობაზე ხან 10 ბავშვი იბადებოდა, ხან - მეტიც... ქუჩაში რომ მივდივარ და ხალხს ვუყურებ, ვფიქრობ ხოლმე, ვინ იცის, რამდენია ჩემს ხელში დაბადებული - მეთქი..." - გვეუბნება 90 წლის ნათელა გობრონიძე, ექიმი-გინეკოლოგი, რომელიც 58 წლის განმავლობაში თბილისის მეორე სამშობიარო სახლში მუშაობდა.

ექიმობა ხომ ჰუმანური პროფესიაა, მაგრამ გინეკოლოგობა გამორჩეულად კეთილშობილური საქმეა.

15 წელია, რაც პრაქტიკულ მედიცინას ჩამოსცილდა და გული წყდება, რომ ამ საქმის შესრულება აღარ უწევს.

ქალბატონი ნათელა რეპრესირებული ოჯახის შვილია. 3 წლის იყო, მშობლები რომ გადაუსახლეს...

როგორ გახდა ექიმი, რა მოუტანა პროფესიამ და რას ურჩევს დამწყებ ექიმებს? - ამ ყველაფერზე ქალბატონიო ნათელა გვესაუბრება:

- ასე მგონია, ახლაც რომ მოგეცეთ საშუალება სამშობიარო ბლოკში შესვლის, თქვენს პროფესიულ ვალს უპრობლემოდ შეასრულებთ, ასეა?

- ადამიანი ხომ იცით, მაინც ეგოისტია და გიპასუხებთ, რომ კი, შევძლებ... 15 წელია აღარ ვმუშაობ, თუმცა ერთ სამსახურში მაქსიმალურად დიდხანს ვიმუშავე. 58 წლის პროფესიული სტაჟი მაქვს. ეს საქმე რომ არ მყვარებოდა, ამდენ დროს ხომ არ დავუთმობდი?!

ნამდვილად ძალიან მიყვარდა ჩემი სპეციალობა. მთელი ის წლები დიდი ხალისითა და სიამოვნებით ვემსახურებოდი... კი, გულდასაწყვეტია, რომ ახლა აღარ ვმუშაობ.

- რატომ აირჩიეთ ექიმობა?

- მოყოლას ცოტა შორიდან დავიწყებ - ჩემი მშობლები 1937 წელს ციმბირში, ენისეისკში გადაასახლეს. მათ გარეშე ვიზრდებოდი... საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლა იყო მათი გადასახლების მიზეზი... იქ პატიმრობაში19 წელიწადი იყვნენ.

მე 1934 წელს დავიბადე და 3 წლისა მათ გარეშე დავრჩი. ჩემს მშობლებს არ ვიცნობდი, უბრალოდ, ვიცოდი, რომ მყავდა დედა და მამა, რომლების შორს იყვნენ გადასახლებულები.

სასჯელის ბოლო სამი წელი ყაზახეთში სამუდამო გადასახლებით გადმოიყვანეს, სადაც ქალაქში თავისუფლად მოძრაობის უფლება ჰქონდათ. იმ 19 წლიდან მხოლოდ 3 წელი იყვნენ თავისუფლად. მერე ხრუშჩოვმა გამოუშვა ბრძანება და გათავისუფლდნენ. მანამდე ცალ-ცალკე იყვნენ საპატიმროებში, მხოლოდ ყაზახეთში შეერთდნენ.

ჩემს აღზრდაში თბილისში ბევრი ადამიანი იყო ჩართული - ბებია, ბიძა...

მშობლები როცა დაბრუნდნენ, ჩემთვის სრულიად ახლო ადამიანები, ფაქტობრივად უცნობები იყვნენ.

- პროფესიაც მათ გარეშე აირჩიეთ?

- მე არ ამორჩევია, დედაჩემმა ამირჩია... რომ ჩამოვიდა, სამედიცინო ინსტიტუტის მესამე კურსზე ვიყავი. ისინი ყაზახეთში როცა გადმოიყვანეს, მათთან რაღაც ფორმით კონტაქტი უკვე შესაძლებელი იყო. დედას უთქვამს და კატეგორიულადაც მოუთხოვია, რომ მე სამედიცინო ინსტიტუტში შემეტანა საბუთები. ამბობდა, აქ პატიმარი ექიმები უკეთეს პირობებში არიან, ვიდრე ჩვენო. მას ორი უმაღლეს სასწავლებელი ჰქონდა დამთავრებული, მაგრამ იქ არცერთი გამოადგა... მოკლედ, უნდოდა, რომ ექიმი ვყოფილიყავი.

- ასე რომ, ყაზახეთიდან მოსთხოვა ახლობლებს, რომ სამედიცინოზე გესწავლათ. ექიმობა თავად არ გინდოდათ?

- სკოლა მედალზე დავამთავრე, სწავლა ქიმიურზე მინდოდა. რომ გაიგო, საბუთები ქიმიურზე მქონდა შეტანილი, ბიძაჩემს დეპეშა გამოუგზავნა (ბიძაჩემი ფსიქიატრი, პროფესორი გახლდათ) , - ნათელას მომავალზე სერიოზულად არ გიფიქრიათ. სასწრაფოდ მოვითხოვ, საბუთები სამედიცინო ინსტიტუტში შეიტანოთო. მაშინ ბახმაროში დასასვენებლად ვიყავი. ბიძაჩემმა ჩემ გარეშე გადაიტანა საბუთები და იქ მაცნობა, რომ სამედიცინო ინსტიტუტში ხარ ჩარიცხულიო.

დედის ამ არჩევანმა გაამართლა, ძალიან კმაყოფილი ვიყავი და სულ მადლობას ვუხდიდი, რომ კარგი საქმე გამიკეთე-მეთქი.

- პროფესიული საქმიანობა როდის დაიწყეთ?

- 1959 წელს, მეორე სამშობიარო სახლში და სულ ერთ ადგილზე ვიმუშავე... გინეკოლოგია იმიტომ ავირჩიე, რადგან ვფიქრობდი, რომ ბავშვის დაბადება, დადებით, კარგ ემოციებთანაა დაკავშირებული, მაგრამ ამ პროფესიის სირთულეებზე მაშინ არ მიფიქრია. მიმაჩნდა, რომ საინტერესო პროფესია იყო და ახალ სიცოცხლესთან მექნებოდა საქმე... საბოლოოდ ძალიან კმაყოფილი ვიყავი პროფესიით, სამსახურით...

ადრეც ასე იყო და ასეა - ქუჩაში რომ მივდივარ, ადამიანები მხვდებიან და მეუბნებიან - ქალბატონო ნათელა, იცით, თქვენ მამშობიარეთ. ეს ჩემთვის დიდი სიამოვნება და დადებითი ემოციაა. სხვათა შორის, ამას ბევრი მეუბნება... ამიტომაცაა, რომ მერე ქუჩაშიც და გარშემოც ყველა ჩემი მიღებული ბავშვი მგონია.

- თქვენს ყოველ მორიგეობაზე რამდენი იბადებოდა?

- სულ პირველ ჯერზე ძალიან ვღელავდი, კარგად რომ დამთავრდა ყველაფერი, ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო... ერთ მორიგეობაზე ზოგჯერ 10 და მეტი პატარაც დაბადებულა. მხოლოდ მე ხომ არ ვიყავი, ორნი, ზოგჯერ სამნი ვმორიგეობდით. წარმოიდგინეთ, რომ 17-მშობიარობაც ყოფილა, თუ მეტი არა. ბოლო დროს სამწუხაროა, რომ შობადობა ძალიან შემცირებულია.

პირველად რომ მშობიარობს ქალი, ცოტა მეტი დრო სჭირდება, განმეორებით მშობიარობაზე - ცოტა ნაკლები და ა.შ. საკეისროები ჩვენს დროს იყო პრობლემური, აუცილებლად კონსილიუმი უნდა ჩატარებულიყო, მშობიარეს აუცილებლად ჩვენება უნდა ჰქონოდა. ახლა იტყვის, საკეისრო მინდა და იკეთებს, ასე არ ყოფილა... მოკლედ, ყოველი მორიგეობა, ყოველი დაბადებული ახალი სიცოცხლე, ყოველი სიხარულის მინიჭება ადამიანისთვის, - ეს ჩემთვის დიდი ბედნიერება იყო.

არ ვიცი, დამიჯერებთ თუ არა, მაგრამ ყველა მშობიარე ქალი მიყვარდა, რომ იცოდეთ, როგორ ვეფერებოდი. ადამიანები რომ ხვდებიან, იმასაც მახსენებენ, როგორი თბილი იყავითო... მშობიარე სტკივა, აწუხებს და შენი ყვირილით კიდევ უნდა დაუმატო, რამე უსაყვედურო? - როგორ შეიძლება...

- მთავარი სირთულე რა იყო თქვენს პროფესიაში...

- საერთოდ ყველა მშობიარობა იყო დიდი ყურადღების ქვეშ, ყოველთვის, ვიდრე არ დამთავრდებოდა, დაძაბული ვიყავით - როგორ დასრულდებოდა, ხომ არ იქნებოდა სისხლდენა და ა.შ. ამიტომ სულ მობილიზებული ვიყავი. ამ დროს ექიმიც სტრესშია, მარტივი პროფესია არ არის.

- პროფესიული დაოსტატება როგორ მოხდა?

- მალევე მივხვდი, რომ ეს პროფესია ჩემთან ძალიან ახლოს იყო და ძალიან შემიყვარდა. დასაწყისში მშობიარობის მიღება, მშობიარესთან მარტო ყოფნა მაინც მეშინოდა და გვერდში ყოველთვის გამოცდილს ვიყენებდი. მერე მალევე შევეჩვიე და დამოუკიდებლად ვმუშაობდი... ახალშობილი რომ იბადება, ხმას რომ ამოიღებს და მერე უცებ დაიყვირებს, უდიდესი ბედნიერებაა, მშობელთან ერთად, უდიდეს სიხარულს განვიცდიდი.

ერთი მშობიარობა მახსენდება - ორსულ ახლობელს, რომელსაც სახლში გავუარეთ, მშობიარობა დაეწყო, მანქანაში ჩავსვით, გვეგონა მივაღწევდით კლინიკამდე, მაგრამ პატარამ არ მოითმინა... მანქანაში ვამშობიარე... მეუღლეს პერანგი გავხადეთ , ბავშვი მასში გავახვიეთ და სამშობიაროში ასე შევედით. წარმოიდგინეთ - მეუღლე წელს ზემოთ გაშიშვლებული, ბავშვი მის პერანგში...

- პროფესიული გამარჯვება, საამაყო მომენტი კარიერაში რა იყო?

- ყველა მშობიარობა რომელიც კეთილად დამთავრდება, ასეთია. ყოველ ჯერზე დაძაბული ხარ. როცა მორიგე ვიყავი, შემიძლია ვთქვა, რომ არ ვიძინებდი. მთელი ღამე სულ დავდიოდი, რამე არ გამომპაროდა. ძალიან ბევრი ღამე მაქვს გატეხილი. იმდენად, რომ გამომყვა და ახლაც არ მძინავს წესიერად.

- თავად რამდენი შვილის დედა ხართ?

- 2 შვილი მყავს - ქალიშვილი და ვაჟი და ისინიც მეორე სამშობიაროში გაჩნდნენ... იმდენად მიყვარდა ჩემი საქმე, რომ დეკრეტიდანაც მალე გავედი სამსახურში.

- ვინ იყო თქვენი მეუღლე?

- ჩემი მეუღლე გეოლოგი იყო, დიდი ხანია ცოცხალი აღარ არის. თრომბით გარდაიცვალა. 54 წლის ვიყავი მაშინ...

მოკლედ, როგორც გითხარით, მრცხვენია ამის თქმა, მაგრამ ძალიან ძნელად ვეგუები იმას, რომ აღარ ვმუშაობ. ხშირად ყოფილა, რომ სიზმარში სამშობიარო ბლოკში ვყოფილვარ. მაგრამ დღეს ახალგაზრდები არიან უმუშევრები, მე როგორ უნდა ვთქვა, სამსახურზე რამე. მაგრამ, არ დავმალავ, მენატრება ჩემი საქმე...

- თორემ უპრობლემოდ შეხვიდოდით ბლოკში, ხომ?

- ასე მგონია, მართლაც უპრობლემოდ შევალ და ჩემს საქმეს გავაკეთებ.

- რას ეტყოდით და ურჩევდით დამწყებ გინეკოლოგებს?

- ცოტა ძნელი სათქმელია, მაგრამ ვურჩევდი, რომ იყვნენ ამ საქმის ერთგულები. სამედიცინო ლიტერატურა აუცილებლად უნდა იკითხონ. სიახლეების საქმის კურსში მუდმივად უნდა იყვნენ! ყველას წარმატებას ვუსურვებ.