2011 წლის 17 ნო­ემ­ბერს სამ­სა­ხურ­ში უეც­რად ცუ­დად გახ­და, უჰა­ე­რო­ბა და­ე­წყო, სუნ­თქვა უჭირ­და, თა­ნამ­შრო­მელ­მა კლი­ნი­კა­ში წა­იყ­ვა­ნა, სა­დაც რენტგე­ნი გა­და­უ­ღეს. ექი­მი გა­ფით­რე­ბუ­ლი სა­ხით გა­მო­ვი­და, უმ­ძი­მე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო. 28 წლის გი­ორ­გი სარ­ქი­სოვს უთხრეს, რომ მხო­ლოდ 2 წლის სი­ცო­ცხლე ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი... გული უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო. დეპ­რე­სი­ა­ში ჩა­ვარ­და და ფაქ­ტობ­რი­ვად სიკ­ვდი­ლის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და...

2 წლის შემ­დეგ და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი რამ მოხ­და, 2013 წელს მას გული გა­და­უ­ნერ­გეს. გი­ორ­გი სარ­ქი­სო­ვი სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი გულ­გა­და­ნერ­გი­ლი პა­ცი­ენ­ტია.

გი­ორ­გი სარ­ქი­სო­ვი:

- იმ დღეს სამ­სა­ხუ­რის რამ­დე­ნი­მე კი­ბე­ზეც ვერ ავე­დი... კლი­ნი­კა­ში რენტგე­ნის გა­და­ღე­ბის შემ­დეგ ექიმ­მა ჩემს თა­ნამ­შრო­მელ ქალ­ბა­ტონს ჰკი­თხა, - პა­ცი­ენ­ტი თქვე­ნი ვინ არის? თა­ნამ­შრო­მე­ლი - უპა­სუ­ხა მან. ექიმ­მა რენტგე­ნის პა­სუ­ხი გა­დას­ცა და დას­ძი­ნა - მის მშობ­ლებ­საც გა­ა­გე­ბი­ნეთ... ფილ­ტვე­ბი სი­თხით იყო სავ­სე და კარ­დი­ო­ლო­გი­ურ კლი­ნი­კას სას­წრა­ფოდ მი­ა­კი­თხე­თო. იქი­დან წა­მო­სუ­ლი ცუ­დად გავ­ხდი, მაგ­რამ ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ვაქ­ციე. ღამე დავ­წე­ქი, და­ვი­ძი­ნე. დი­ლით ბე­ბი­ამ გა­მაღ­ვი­ძა - რო­გორ ხარ? ღამე იხ­რჩო­ბო­დიო...

- მა­ნამ­დე რა­ი­მეს უჩი­ო­დით?

- 28 წლამ­დე არა­ფერს შე­ვუ­წუ­ხე­ბი­ვარ. სი­ცხეც იშ­ვი­ა­თად მქო­ნია და არც ექიმ­თან ვყო­ფილ­ვარ... თუმ­ცა, სა­ნამ რენტგე­ნის კა­ბი­ნეტ­ში მოვხდე­ბო­დი, ზოგ­ჯერ სუნ­თქვის უკ­მა­რი­სო­ბას ვუ­ჩი­ო­დი... ბე­ბი­ა­ჩე­მის ნათ­ქვა­მის შემ­დეგ დი­ლით მარ­თლა მძი­მედ ვგრძნობ­დი თავს, ვე­ღარ ვსუნ­თქავ­დი. სას­წრა­ფო გა­მო­ვი­ძა­ხეთ, კლი­ნი­კა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. ფილ­ტვებ­ში დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით სი­თხის გამო, შე­შუ­პე­ბა იყო - სი­თხე პლევ­რა­შიც მქონ­და და ამო­ი­ღეს. იყო ასე­ვე ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა... სი­თხის ამო­ღე­ბის შემ­დეგ ამო­ვი­სუნ­თქე და თავი კარ­გად ვიგ­რძე­ნი, თუმ­ცა იმ კლი­ნი­კა­ში 10 დღე გა­ვა­ტა­რე, მერე კი გა­მო­ვე­წე­რე... ერ­თა­დერ­თი, რაც იქ მი­თხრეს, ეს პრობ­ლე­მა სა­ვა­რა­უ­დოდ გლან­დე­ბის­გან და პო­ლი­პე­ბის­გან მო­დი­სო...

გუ­ლის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი უთ­ქვამთ. სი­სუს­ტემ ისევ შე­მახ­სე­ნა თავი. მერე მე­გო­ბარ­მა და­მი­ყო­ლია და „ჯო­ე­ნის“ კლი­ნი­კა­ში წა­მიყ­ვა­ნა. იქ რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გი ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი, გი­ორ­გი ახო­ბა­ძე მუ­შა­ობ­და, რო­მელ­მაც ექოს­კო­პია გა­მი­კე­თა და ჩემს მე­გო­ბარს უთხრა, - აქე­დან არ წა­იყ­ვა­ნოო. დი­აგ­ნო­ზი დი­ლა­ტა­ცი­უ­რი კარ­დი­ო­მი­ო­პა­თია იყო. მა­შინ ამ და­ა­ვა­დე­ბის შე­სა­ხებ, არა­ფე­რი ვი­ცო­დი. კლი­ნი­კა­ში დამ­ტო­ვეს, კვლე­ვა, მკურ­ნა­ლო­ბა და­მი­წყეს. ყვე­ლა პრო­ცე­დუ­რა რომ გა­მი­კე­თეს, რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ ბლოკ­ში, სა­დაც მარ­ტო ვი­ყა­ვი, შე­მო­ვი­და პრო­ფე­სო­რი ლე­ვან ყუ­რაშ­ვი­ლი. შენ გჭირ­დე­ბა ახა­ლი გული, 2 წელი შე­გი­ნა­ხავ, ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ იმის­თვის, რომ თავი კარ­გად იგ­რძნო, - მი­თხრა. პა­ტა­რა ბიჭი არ ხარ, რომ ვერ გა­ი­გო, რას გე­უბ­ნე­ბი, მთა­ვა­რია, არ შე­გე­შინ­დეს... ისე­თი და­ა­ვა­დე­ბა გაქვს, შენს გულს შან­სი აღარ აქ­ვსო... შოკ­ში და დეპ­რე­სი­ა­ში ჩავ­ვარ­დი. გუ­ლის გა­და­ნერგვის ოპე­რა­ცია ტე­ლე­ვი­ზორ­ში, კი­ნო­ში თუ მქონ­და ნა­ნა­ხი და ისიც ზღა­პა­რი მე­გო­ნა... ჩემი დეპ­რე­სია თვე-ნა­ხე­ვა­რი გაგ­რძელ­და...

- შემ­დეგ, მგო­ნი, მამა სე­რა­ფი­მემ მო­გი­ნა­ხუ­ლათ, ხომ?

- ეროვ­ნე­ბით ასუ­რე­ლი ვარ. იმ დრო­ის­თვის დიდ სა­მე­ბა­ში ჩვენ­თვის პა­ტა­რა სა­ლო­ცა­ვი იყო გა­მო­ყო­ფი­ლი, სა­დაც ჩემი მე­გო­ბა­რი მამა სე­რა­ფი­მეს­თან და­დი­ო­და (მა­შინ მას ხალ­ხი ასე მა­სობ­რი­ვად არ იც­ნობ­და). მე­გო­ბარ­მა მამა სე­რა­ფი­მეს სთხო­ვა, ჩემ­თან მო­სუ­ლი­ყო, ვე­ნა­ხე და ვე­ზი­ა­რე­ბი­ნე... მე­ო­რე დღეს მამა სე­რა­ფი­მე მო­ვი­და, გა­მე­სა­უბ­რა და მი­თხრა, მოდი, აღ­სა­რე­ბა ჩა­მა­ბა­რე, ხვალ მო­ვალ და გა­ზი­ა­რებ, ამის­თვის მო­ემ­ზა­დეო... ჩა­ვა­ბა­რე, რა­ღაც თან­ხაც და­მი­ტო­ვა, მში­ე­რი არ იყო და რაც მო­გინ­დე­ბა, აქ იყი­დეო. მე­ო­რე დღეს მო­ვი­და და მა­ზი­ა­რა. ზი­ა­რე­ბი­დან ერთ სა­ათ­ში სა­წო­ლი­დან წა­მოვ­დე­ქი, ჩემს თავს ვუ­თხა­რი, რომ უნდა ვიბ­რძო­ლო. არა­და, ისე­თი სი­ტუ­ა­ცია იყო, რომ უნდა ჩავ­წო­ლი­ლი­ყა­ვი და სიკ­ვდილს დავ­ლო­დე­ბო­დი... ექთ­ნე­ბი და სა­ნიტ­რე­ბიც და­მეხ­მარ­ნენ, იზ­რუ­ნეს და მოვ­წეს­რიგ­დი. იმ ყვე­ლა­ფერ­მა სხვა მძი­მე ფიქ­რის­გან და­მიც­ვა, ცუდ­ზე აღარ ვფიქ­რობ­დი.

- იმ კლი­ნი­კა­ში რამ­დე­ნი ხანი იყა­ვით?

- გუ­ლის გა­და­ნერგვამ­დე იქ 2 წელი ვი­წე­ქი, ოღონდ, ისე, რომ შევ­დი­ო­დი და გავ­დი­ო­დი... სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნა­ლი ჩემ­ზე ზედ­მი­წევ­ნით ზრუ­ნავ­და... მაგ­რამ ბო­ლოს ისე დავმძიმ­დი, რომ კლი­ნი­კი­დან ვე­ღარ გა­მოვ­დი­ო­დი.

- და გუ­ლის გა­და­ნერგვა­ზე და­ი­წყეთ ფიქ­რი?

- დი­აგ­ნო­ზის დად­გე­ნი­დან 5 თვის შემ­დეგ გა­ვი­გე, რომ ამ ოპე­რა­ცი­ას ბე­ლო­რუს­ში, ქა­ლაქ მინ­სკში აკე­თებ­დნენ. გუ­ლის გა­და­ნერგვა რომ იქ კეთ­დე­ბო­და, ამის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია ლე­ვან ყუ­რაშ­ვი­ლის­გან შე­ვი­ტყვე. მინ­სკში კლი­ნი­კის ნო­მე­რიც მომ­ცა... სა­ბო­ლო­ოდ ვთქვი, რომ ამ ოპე­რა­ცი­ის გა­სა­კე­თებ­ლად მზად ვი­ყა­ვი... მაგ­რამ სე­რი­ო­ზუ­ლი თან­ხე­ბი იყო სა­ჭი­რო და მისი შეგ­რო­ვე­ბა თა­ვი­დან ერ­თმა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა და­ი­წყო... მერე ინ­ტერ­ნეტ­ში შემ­თხვე­ვით ჩემი ძვე­ლი მე­გო­ბა­რი ვნა­ხე, რო­მე­ლიც პარ­ლა­მენ­ტში მუ­შა­ობ­და და მო­რი­დე­ბით მივ­წე­რე, თუ შე­გიძ­ლია, და­მეხ­მა­რო-მეთ­ქი. რო­გორც შე­მეძ­ლე­ბა, და­გეხ­მა­რე­ბიო... მაგ გო­გომ წა­მო­ი­წყო თან­ხე­ბის მო­ძი­ე­ბის მთე­ლი ამ­ბა­ვი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ჩა­ერ­თო... ყვე­ლას დიდი მად­ლო­ბა ამ საქ­მე­ში გა­ღე­ბუ­ლი ერთი თეთ­რის­თვი­საც კი. 60.000 დო­ლა­რი ხალ­ხის აგ­რო­ვე­ბუ­ლი ფული იყო. ჯან­დაც­ვამ და მე­რი­ამ ნა­ხე­ვარ­ზე მეტი ჩა­მი­რი­ცხეს.

- და მინ­სკში სა­ო­პე­რა­ცი­ოდ ჩახ­ვე­დით?

- ხუთ­შა­ბა­თი იყო, ორ­შა­ბათს უნდა გავფრე­ნი­ლი­ყა­ვი და ბლოკ­ში მყოფს მეს­მის ლა­პა­რა­კი - ვერ გაფ­რინ­დე­ბა, ამის ფრე­ნა არ შე­იძ­ლე­ბა, ასე ვერ გა­ვუშ­ვებ­თო - სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნა­ლი ჩემს მე­გობ­რებს ეუბ­ნე­ბო­და... იმ დროს ჩემ­თან შე­მო­ვი­და ძმა­კა­ცი და მი­თხრა - ფრე­ნა შე­იძ­ლე­ბა გა­და­ი­დოს, მაგ­რამ იქით კვი­რას აუ­ცი­ლებ­ლად გავფრინ­დე­ბი­თო. რა­ტომ მა­ტყუ­ებ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვი­გე, მო­მე­ცი პას­პორ­ტი, უნდა დავ­ხიო, აღარ მივ­დი­ვარ-მეთ­ქი. ისე ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, რომ პა­რას­კევს დავმძიმ­დი და 8 პაპი მქონ­და შე­ერ­თე­ბუ­ლი. რა­მაზ ბა­თა­ვა­ნი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ დღეს ვერ გა­და­ვი­ტან­დი. შა­ბათს ცოტა შვე­ბა ვიგ­რძე­ნი, ვთხო­ვე, ფეხ­ზე წა­მო­მა­ყე­ნეთ-მეთ­ქი. არ შე­იძ­ლე­ბაო... მე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბოდ­ნენ. ჰა­ერ­ზე გა­მიყ­ვა­ნეთ, ორ­შა­ბა­თამ­დე უნდა მო­ვემ­ზა­დო, რომ გავფრი­ნე-მეთ­ქი. ჩემს თავ­საც ვა­ი­ძუ­ლე... ეს იყო ჩემი პრინ­ცი­პუ­ლი მო­თხოვ­ნა - ცოტა ბრძო­ლა მო­მი­წია.

- "ბრძო­ლა" მო­ი­გეთ?

- კვი­რას ექი­მე­ბი შე­მო­ვიდ­ნენ, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ერთი პაპი მქონ­და მხო­ლოდ შე­ერ­თე­ბუ­ლი და მათ საკ­მა­ოდ კარ­გი გან­წყო­ბით შევ­ხვდი. გა­ოც­დნენ, პა­რას­კევს ძა­ლი­ან მძი­მე იყა­ვიო... მოკ­ლედ, ორ­შა­ბათს დი­ლით გავფრინ­დი. რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გად, გი­ორ­გი ახო­ბა­ძე გა­მომ­ყვა, რო­მელ­მაც ექოს­კო­პია გა­მი­კე­თა, მინ­სკში ჩა­მიყ­ვა­ნა. სხვა არა­ვინ გა­ვი­ყო­ლე, არც ოჯა­ხის წევ­რი, არც ძმა­კა­ცი - ასე­თი იყო ჩემი მო­თხოვ­ნა. კლი­ნი­კა­ში ვი­ტა­ლი ბა­ნელ­მა მიგ­ვი­ღო. ძა­ლი­ან მალე მისი ხმა შე­მო­მეს­მა - გული გა­მოჩ­ნდა, მალე მო­ვამ­ზა­დოთ. ნე­ტავ, ეგ გული არ გა­მოდ­გეს, - გი­ორ­გი ახო­ბა­ძეს ვუ­თხა­რი. რა­ტო­მო? - მკი­თხა. ძა­ლი­ან დაღ­ლი­ლი ვარ და დას­ვე­ნე­ბა მინ­და-მეთ­ქი. რას ამ­ბობ, ხალ­ხი გულს ნატ­რობს და შენ რას ლა­პა­რა­კო­ბო? ნა­ხე­ვარ სა­ათ­ში მო­ვიდ­ნენ და გული და­წუ­ნე­ბუ­ლია.

- არ გა­მოდ­გა?

- C-ჰე­პა­ტი­ტი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა. მერე პა­ლა­ტა­ში ამიყ­ვა­ნეს. იქ უკ­რა­ი­ნე­ლი ბიჭი იწვა, მას­თან დღე­საც კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, ისიც გულს ელო­დე­ბო­და... ერ­თმა­ნე­თი კარ­გად გა­ვი­ცა­ნით... ერთ სა­ღა­მოს ფან­ჯა­რა ღია გვქონ­და და უცებ ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი შე­ჯა­ხე­ბის ხმა მოგ­ვეს­მა, - ფან­ჯრი­დან რომ გა­და­ვი­ხა­დე, და­ვი­ნა­ხე, რომ მა­გა­რი ავა­რია მოხ­და (წინ ავ­ტო­ბა­ნი იყო) და რო­მას ვუ­თხა­რი. აი, შენი გული მან­დე­დან იქ­ნე­ბაო - თქვა მან. რა გული, რას ამ­ბობ-მეთ­ქი?! მერე ტე­ლე­ვი­ზო­რი ჩავ­რთე და ეგ ავა­რია იქაც გა­მო­ა­ცხა­დეს, რომ მო­ტო­ციკ­ლე­ტის­ტი და­იმ­ტვრა, მან­ქა­ნე­ბი, ხალ­ხი და­ი­ღუ­პა. დი­ლით რომ გა­ვიღ­ვი­ძე, გი­ორ­გიმ და­მი­რე­კა (შაკო სხირტლა­ძე, გი­ორ­გი ბახ­სო­ლი­ა­ნი, თორ­ნი­კე სუ­ხი­აშ­ვი­ლი - მე­გობ­რე­ბი იქ იყ­ვნენ), მა­შინ მაგ კლი­ნი­კა­ში იყო. გიო, რო­გორ ხარ, შენი გული ახლა ხელ­ში მი­ჭი­რავს და მო­ემ­ზა­დე, გა­და­ნერგვას ღამე ვა­კე­თებ­თო.

რა გული ხელ­ში გი­ჭი­რავს, - რას მე­ხუმ­რე­ბი-მეთ­ქი და ტე­ლე­ფო­ნი გა­ვუ­თი­შე. გად­მო­რე­კა - შენი გული მარ­თლა ხელ­ში მი­ჭი­რავს და ღა­მის 2-ის ნა­ხე­ვარ­ზე ოპე­რა­ცი­ას ვი­წყებ­თო... მო­ვემ­ზა­დეთ ოპე­რა­ცი­ის­თვის, ექი­მე­ბიც შე­მო­ვიდ­ნენ, კონ­სი­ლი­უ­მი შედ­გა და მერე სა­ო­პე­რა­ცი­ო­ში შე­მიყ­ვა­ნეს... ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ თვა­ლე­ბი რომ გა­ვა­ხი­ლე, - პირ­ვე­ლი, რაც ვი­კი­თხე, რა მოხ­და-მეთ­ქი? ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის, ოპე­რა­ცია დამ­თავ­რდა და შენც კარ­გად ხარო - მი­თხრეს. გა­მი­ხარ­და. რე­ა­ნი­მა­ცი­ი­დან პა­ლა­ტა­ში მეშ­ვი­დე დღეს ამიყ­ვა­ნეს. იქ ისევ ის უკ­რა­ი­ნე­ლი ბიჭი დამ­ხვდა, კი­დევ დო­ნორს ელო­დე­ბო­და. მი­ლო­ცავ­და, უხა­რო­და, უმაგ­რე­სი ადა­მი­ა­ნია, მერე 2 კვი­რა მო­მი­წია კი­დევ მას­თან ერ­თად იქ ყოფ­ნამ. ცუ­დად რომ ხდე­ბო­და, ვუვ­ლი­დი, რად­გან ექი­მე­ბი პა­ლა­ტა­ში მუდ­მი­ვად არ იყ­ვნენ ხოლ­მე.

- ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ რა­ი­მე გარ­თუ­ლე­ბა ხომ არ გქო­ნი­ათ?

- არა­ნა­ი­რი გარ­თუ­ლე­ბა, სი­ცხეც არ მქო­ნია. ამით თვი­თო­ნაც გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცია აღ­მოჩ­ნდა. ვინც გა­და­ნერგვა გა­მი­კე­თა, იური ოს­ტროვ­სკიმ თქვა - ასე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცია 5 წე­ლია, არ მქო­ნი­აო. მე­სა­მე დღეს ფეხ­ზე წა­მოვ­დე­ქი, ეს მათ­თვის წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო. მე­სა­მე დღეს ფეხ­ზე არა­ვის ვა­ყე­ნებ­თო... მერე ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ კი­ბე­ებ­ზე მარ­ბე­ნი­ნებ­დნენ, სა­ნამ მე­ცხრე სარ­თულ­ზე ფე­ხით არ ახ­ვალ, მა­ნამ ვერ გაგ­წერ­თო. ჩემი მი­ზა­ნი იყო, იქი­დან წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი.

- ალ­ბათ მე­დი­კა­მენ­ტე­ბი და­გი­ნიშ­ნეს.

- დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით, რომ­ლებ­საც ვსვამ­დი. ერთი დიდი ყუთი იყო, სა­დაც 24 და­სა­ხე­ლე­ბის მე­დი­კა­მენ­ტი იდო. თი­თო­ე­ულს ეწე­რა დრო, რო­დის უნდა და­მე­ლია, თით­ქმის ყო­ველ ნა­ხე­ვარ სა­ათ­ში. მე­ო­რე დღეს მე­დი­კა­მენ­ტე­ბის სავ­სე ყუთი ისევ ივ­სე­ბო­და... იმ კლი­ნი­კა­ში სულ 27 დღე ვი­ყა­ვი. აქაც იმა­ვე ყუ­თით ჩა­მო­ვე­დი... 3 თვე­ში მინ­სკში ბი­ოფ­სი­ა­ზე უნდა ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვი, იმ 4 მე­დი­კა­მენ­ტი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 8 მო­მიხ­სნეს. მე­ექ­ვსე თვეს რომ ჩავფრინ­დი, უკვე და­რე­გუ­ლი­რე­ბუ­ლი იყო ანა­ლი­ზე­ბის ნა­წი­ლი და კი­დევ 6 წა­მა­ლი მო­მიხ­სნეს... მკაცრ რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას სულ 6 თვე დას­ჭირ­და. პირ­ბა­დის გა­რე­შე ყოფ­ნა არ შე­იძ­ლე­ბო­და. კვე­ბის რე­ჟი­მიც კონ­ტროლ­დე­ბო­და... მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, 6 თვის მერე 2 წელი გჭირ­დე­ბა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ფორ­მა­ში ჩად­გე­სო... მი­თი­თე­ბა იყო, რომ მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­მეტვირ­თა გული. ბევ­რი სი­ა­რუ­ლი და­მი­ნიშ­ნეს. დღეს­დღე­ო­ბით 4-5 წა­მა­ლია, რა­საც დღეს­დღე­ო­ბით ვსვამ.

- და თავს რო­გორ გრძნობთ?

- კარ­გად, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობ.

- ფაქ­ტია, მე­ო­რედ და­ი­ბა­დეთ... რო­გო­რია სხვი­სი გუ­ლით ცხოვ­რე­ბა, რა გრძნო­ბაა ეს?

- მა­გა­ზე თა­ვი­დან ხან­გრძლი­ვად მო­მი­წია ფიქ­რი, მაგ­რამ იქაც მი­თხრეს, ეცა­დე, ნაკ­ლე­ბად იფიქ­რო, რომ სხვი­სი გუ­ლით ხარ. ფიქ­რი შე­გი­ყო­ლი­ებს, შე­იძ­ლე­ბა ღრმა დეპ­რე­სი­ა­ში ჩა­გაგ­დოს... იფიქ­რე მხო­ლოდ იმა­ზე, რომ ხარ ჯან­მრთე­ლი... ის ბიჭი კი ძა­ლი­ან შე­მე­ცო­და...

- გა­ი­გეთ ვინ იყო? იცით ვისი გული გაქვთ?

- ეგ სა­კი­თხი მკაც­რად გა­სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბუ­ლია. ერ­თა­დერ­თი, მი­თხრეს, რომ ბა­ი­კე­რი, სპორ­ტსმე­ნი, 38 წლის, სი­მაღ­ლე­ში მეტ­რი და 95 სან­ტი­მეტ­რი. მე მა­შინ 30 წლის ვი­ყა­ვი... მისი არც სა­ხე­ლი, გვა­რი და მი­სა­მარ­თი უთ­ქვამთ...

- მი­ზე­ზი თუ დად­გინ­და, ეგ დი­აგ­ნო­ზი რამ გა­მო­იწ­ვია?

- გე­ნე­ტი­კუ­რი არ არის, ჩემს გე­ნე­ტი­კა­ში გუ­ლის პრობ­ლე­მა არა­ვის ჰქო­ნია... იყო ვერ­სი­ე­ბი, რომ თით­ქოს ვირუს­მა გა­მო­იწ­ვია, ნეს­ტმაც იცის, გა­ცი­ე­ბა­მო - სა­ბო­ლო­ოდ ვერ გა­ვი­გე, რის­გან და­მე­მარ­თა.

- ცოტა ხნის წინ გულ­გა­და­ნერ­გი­ლი გო­გო­ნა - ქეთი ქა­რუ­მი­ძე იყო ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში სხვა გულ­გა­და­ნერ­გილ ადა­მი­ა­ნებს თუ იც­ნობთ?

- ქე­თი­საც ვიც­ნობ და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევრ მათ­გან­თან მაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, ვინც ჩემ მერე გული გა­და­ი­ნერ­გა. ვინც მაგ პრობ­ლე­მის წი­ნა­შეა, ჩემი მხრი­დან, რაც შე­მიძ­ლია, ვეხ­მა­რე­ბი. ვცდი­ლობ, ისი­ნი სწორ გზა­ზე და­ვა­ყე­ნო, რად­გან ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა წა­სუ­ლან, ჩა­მო­სუ­ლან და 3-4 თვე­ში ყვე­ლა­ფე­რი ცუ­დად დამ­თავ­რე­ბუ­ლა... სა­ქარ­თვე­ლო­ში სულ 14 გულ გა­და­ნერ­გი­ლი ადა­მი­ა­ნია. 14-ვეს ვიც­ნობ და მაქვს მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ ვი­საც გა­და­ნერგვა სჭირ­დე­ბა, მათი რი­ცხვი, უფრო მე­ტია. ადა­მი­ან­მა ცხოვ­რე­ბა­ში არა­სო­დეს უნდა და­ი­ტო­ვოს კი­თხვის ნი­შა­ნი. ბო­ლომ­დე უნდა იბ­რძო­ლოს, სირ­თუ­ლეს არ უნდა და­ნებ­დეს. მე რომ დავ­ნე­ბე­ბო­დი ახლა ცო­ცხა­ლი არ ვიქ­ნე­ბო­დი.

- გი­ორ­გი, ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ და­ო­ჯახ­დით, ხომ?

- კი, მე­უღ­ლე და 5 წლის გო­გო­ნა მყავს. აქ­ტი­უ­რი მშობ­ლე­ბი ვართ და აქ­ტი­უ­რად ვართ ჩარ­თუ­ლი მის აღ­ზრდა­ში.