"სიმ­ღე­რებ­ზე აქ­ტი­უ­რად ვმუ­შა­ობ. თა­ვა­დაც ვწერ, ვცდი­ლობ, დე­მო­ე­ბიც სახ­ლში გა­ვა­კე­თო. მერე ჩემს მე­ნე­ჯერს ვას­მე­ნი­ნებ, რო­მე­ლიც მი­ფა­სებს... ხელს მი­წყობს იმა­ში, რომ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ხა­რის­ხი­ა­ნი პრო­დუქ­ტი გა­მო­ვუშ­ვათ. ბო­ლოს ერთი სიმ­ღე­რა დავ­წე­რე და მივ­ხვდი, რომ სა­ევ­რო­ვი­ზი­ოდ გა­მო­მად­გე­ბო­და, თუკი ამ კონ­კურ­სში ჩა­ვერ­თვე­ბო­დი. თან, ხალ­ხის­გან ბევ­რი წე­რი­ლი, შე­ტყო­ბი­ნე­ბა მომ­დი­ო­და, რომ ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე სა­ქარ­თვე­ლო მე წარ­მედ­გი­ნა. ვი­ფიქ­რე, რა­ტო­მაც არა-მეთ­ქი.

სიმ­ღე­რა ივ­ლის­ში დავ­წე­რე და მინ­დო­და, „პირ­ვე­ლი არ­ხის­თვის“ კარ­გი პრო­დუქ­ტი გა­მეგ­ზავ­ნა. ამის­თვის ნიუ-იორ­კი­დან ლოს-ან­ჯე­ლეს­ში ჩა­ვე­დი, რომ მის არან­ჟი­რე­ბა­ზე წარ­მა­ტე­ბულ პრო­დი­უ­სე­რებ­თან მე­მუ­შა­ვა" - გვე­უბ­ნე­ბა ამე­რი­კა­ში მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლი მომ­ღე­რა­ლი, ამე­რი­კუ­ლი "ვო­ი­სის" ნა­ხე­ვარ­ფი­ნა­ლის­ტი ნინი ბრეგ­ვა­ძე.

ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც 19 წლის ასაკ­ში ამე­რი­კა­ში, სრუ­ლი­ად მარ­ტო, დიდი შე­მარ­თე­ბით სა­კუ­თა­რი ოც­ნე­ბის ასახ­დე­ნად წა­ვი­და. შრო­მა და ენერ­გია არ და­უკ­ლია სა­კუ­თა­რი ჩა­ნა­ფიქ­რის, მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად...

რო­გორ აფა­სებს აშშ-ში გა­ტა­რე­ბულ 10 წე­ლი­წადს, ქვე­ყა­ნას, სა­დაც ამ ეტაპ­ზე ცხოვ­რე­ბა უწევს და წა­რად­გენს თუ არა წელს სა­ქარ­თვე­ლოს "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე", ამა­ზე გუ­ლახ­დი­ლად გვე­სა­უბ­რა.

- გა­სულ წელს ამე­რი­კის 4 ქა­ლაქ­ში, სექ­ტემ­ბრი­დან დე­კემ­ბრამ­დე ტურ­ნე მქონ­და. საკ­მა­ოდ კარ­გად ჩა­ი­ა­რა, გული სით­ბო­თი და სიყ­ვა­რუ­ლით ამევ­სო. იმე­დია, სა­ქარ­თვე­ლო­შიც მე­ღირ­სე­ბა მსგავ­სი ტურ­ნე...

- სა­ბო­ლო­ოდ გა­აგ­ზავ­ნეთ თქვე­ნი ნა­მუ­შე­ვა­რი "პირ­ველ არხზე" სა­ევ­რო­ვი­ზი­ოდ?

- სიმ­ღე­რა ჩემ­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მყოფ­მა მე­ნე­ჯერ­მა გა­აგ­ზავ­ნა. მათ­გან დას­ტუ­რი მო­ვი­და, რომ მი­ი­ღეს, თუმ­ცა ჯერ­ჯე­რო­ბით სა­ბო­ლოო პა­სუ­ხი არ გვაქვს, შეხ­მი­ა­ნე­ბას ვე­ლო­დე­ბით. რაც ნა­მუ­შე­ვა­რიც გა­ვაგ­ზავ­ნე, თუ არ მო­ე­წო­ნე­ბათ, მზად ვარ, სხვა გან­ვი­ხი­ლოთ და ახა­ლი სიმ­ღე­რის და­წე­რა­ში მათ­თან ერ­თად ვი­მუ­შაო. მთა­ვა­რია, რა­საც კონ­კურ­სზე წარ­მო­ვად­გენ, ჩემი მაქ­სი­მა­ლუ­რი არ­ტის­ტუ­ლო­ბა ჩან­დეს. არ მინ­და, ხალ­ხის წი­ნა­შე აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა ადა­მი­ა­ნი წარვდგე. რო­გორც აღ­ვნიშ­ნე, აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არ არის, კონ­კურ­სზე კონ­კრე­ტუ­ლად ამ სიმ­ღე­რით წარვდგე. მისი გაგ­ზავ­ნა ჩემი კან­დი­და­ტუ­რის წარ­სად­გე­ნად გა­დავ­წყვი­ტე.

- მოკ­ლედ, ჯერ არ იცით, "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე" სა­ქარ­თვე­ლოს წა­რად­გენთ თუ არა?

- არ ვიცი. შე­საძ­ლოა, მე არც წარ­ვად­გი­ნო, თუმ­ცა ვი­საც ეს პა­ტი­ვი ექ­ნე­ბა, წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ, თუმ­ცა ვნა­ხოთ, ალ­ბათ მალე გა­ვი­გებთ ყვე­ლა­ფერს. თუკი და­დე­ბი­თი პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე, მე ამ კონ­კურ­სის­თვის თავს გა­დავ­დებ და იმის­თვი­საც, რომ სა­ქარ­თვე­ლო ღირ­სე­უ­ლად წარ­ვად­გი­ნო. ამე­რი­კა­ში ჩემს ყვე­ლა პრო­ექტს და­ვა­პა­უ­ზებ...

- 2015 წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მე­გა­შო­უ­ში "X ფაქ­ტო­რი" მე­ო­რე ად­გი­ლი და­ი­კა­ვეთ. იმის მერე, 19 წლის ასაკ­ში, სრუ­ლი­ად მარ­ტო ამე­რი­კა­ში წახ­ვე­დით. რა­ტომ?

- ეგ კონ­კურ­სი და ეგ პე­რი­ო­დი კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა. მანდ ეტა­პე­ბიც საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბით გა­ვი­ა­რე. ყვე­ლა­ფე­რი იყო არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, მე­ო­რე ად­გილ­ზე გული არ დამ­წყვე­ტია. ეს იმას არ ნიშ­ნავ­და, რომ ვინ­მე­ზე ნა­ლე­ბი ვარ თუ მეტი. იმ შოუს შემ­დეგ ვფიქ­რობ­დი, რომ მეტი გან­ვი­თა­რე­ბა შე­მეძ­ლო, რის შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვერ ვხე­დავ­დი. არა­და, ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მეტი გა­ნათ­ლე­ბა და გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­მე­ღო იმ ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც შოუ-ბიზ­ნე­სი მა­ღალ დო­ნე­ზეა გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი და კონ­კუ­რენ­ცი­აც უფრო დი­დია. ასეთ ქვეყ­ნად ამე­რი­კა მი­ვიჩ­ნიე. ჩემი აზ­რით, სა­დაც ასე­თი კონ­კუ­რენ­ცი­აა, მით მეტი სა­შუ­ა­ლე­ბაა იმის­თვის, რომ უკეთ გან­ვი­თარ­დე...

აქ ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ ვმუ­შა­ობ­დი - ქორ­წი­ლებ­ში ვმღე­რო­დი ბენ­დებ­ში, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რომ ამე­რი­კა­ში ამი­თაც კი დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა და­ვაგ­რო­ვე... სა­ერ­თოდ აქ წა­მოს­ვლა, მუ­სი­კა­ლუ­რად მე­ტად გან­ვი­თა­რე­ბა ოც­ნე­ბად მქონ­და გა­დაქ­ცე­უ­ლი. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი ისე მოხ­და, რომ ის პრო­ექ­ტე­ბიც, რა­შიც მა­ნამ­დე ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, იმის­კენ მი­დი­ო­და და იმის­თვის მამ­ზა­დებ­და ფი­ნან­სუ­რად, ვო­კა­ლუ­რად, ფი­ზი­კუ­რად, რომ აქ წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

"X ფაქ­ტო­რის" მერე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ალ­ბო­მი ჩავ­წე­რე, რი­თაც მად­ლო­ბა მინ­დო­და, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის გა­და­მე­ხა­და. ის იყო ჩემი სა­მად­ლო­ბე­ლი: გი­ტო­ვებთ ალ­ბომს და ამე­რი­კა­ში მივ­დი­ვარ, რომ მეტი წარ­მა­ტე­ბა მო­ვუ­ტა­ნო სა­კუ­თარ თავს და ჩემს ხალ­ხს. მი­ხა­რია, როცა ქარ­თვე­ლე­ბის­გან ჩემი მი­სა­მარ­თით თბილ და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე კო­მენ­ტა­რებს ვკი­თხუ­ლობ.

- თა­ვი­დან­ვე იცო­დით, კონ­კრე­ტუ­ლად სად მი­დი­ო­დით და რა უნდა გა­გე­კე­თე­ბი­ნათ?

- ბუნ­დოვ­ნად ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და ცოტა თავ­ქა­რი­ა­ნიც... ახლა ასეთ რის­კებ­ზე წას­ვლა უკვე მი­ჭირს. ერთი კი ვი­ცო­დი, რომ რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და და წი­თელ ხა­ლი­ჩას აქ არა­ვინ და­მი­გებ­და, გა­ჭირ­დე­ბო­და მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რის შექ­მნა. მოკ­ლედ, ამ ყვე­ლაფ­რის გა­უ­აზ­რებ­ლად წა­ვე­დი და კი­დევ კარ­გი, რომ არ გა­ვი­აზ­რე.

- მოკ­ლედ, გა­რის­კვად ღირ­და... თა­ვი­დან­ვე მუ­სი­კა­ლუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით და­ი­წყეთ საქ­მი­ა­ნო­ბა?

- კი, ღირ­და გა­რის­კვად... ბევრ სხვა­დას­ხვა სამ­სა­ხურ­ში ვი­მუ­შა­ვე. პირ­ველ ეტაპ­ზე არ მქონ­და ის შე­მო­სა­ვა­ლი, რომ თავი სიმ­ღე­რით მერ­ჩი­ნა. მიმ­ტა­ნიც ვი­ყა­ვი, ტაქ­სის­ტიც... ემიგ­რა­ცი­ა­ში ქარ­თვე­ლი სა­დაც არ წავა, მძი­მე ფი­ზი­კუ­რი შრო­მა უწევს, მაგ­რამ მაგ მო­მენ­ტში ადა­მი­ანს თვით­გა­დარ­ჩე­ნის ინ­სტინ­ქტი ერ­თვე­ბა. შრო­მობს და შრო­მობს...

- ოჯა­ხის­გან შორს, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის (მშობ­ლე­ბის, ძმის), საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­შე, მარ­ტო ყოფ­ნა ალ­ბათ რთუ­ლია... ამას­თან აშშ-ში ჩა­სულს იმედ­გაც­რუ­ე­ბა ხომ არ და­გე­მარ­თათ?

- სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი აზ­რე­ბი ყო­ველ­თვის გიჩ­ნდე­ბა, ადა­მი­ა­ნი ხარ და რა­ღაც­ნა­ი­რად სი­სუს­ტე­ე­ბი თავს იჩენს. სა­კუ­თარ თავს ამა­ში რომ გა­მოვ­ტყდო­მო­დი, და­ვე­ცე­მო­დი და ალ­ბათ ფეხ­ზე ვე­ღარ წა­მოვ­დგე­ბო­დი. ბო­ლომ­დე „მი­ვა­წე­ქი“, - სა­ნამ იმ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან არ გა­მო­ვე­დი, ფეხ­ზე არ წა­მოვ­დე­ქი. როცა სიმ­ღე­რით თა­ვის რჩე­ნა შე­მეძ­ლო და გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, თურ­მე რა რთუ­ლი გზა გა­მო­მივ­ლია. მა­ნამ­დე არც თავს ვუ­ტყდე­ბო­დი და არც ჩემს მშობ­ლებს, ძმას, რომ მენ­ტა­ლუ­რად, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად, ფი­ზი­კუ­რად რამე მი­ჭირ­და. არას­დროს ვე­უბ­ნე­ბო­დი, თუ ცუ­დად ვი­ყა­ვი, ამათ რა­ტომ უნდა ენერ­ვი­უ­ლათ?! აქ ჩა­მომ­სვლე­ლი არ ვი­ყა­ვი, სულ ტყუ­ი­ლად ინერ­ვი­უ­ლებ­დნენ, ისი­ნი კი­დევ აქეთ ვერ ჩა­მო­ვი­დოდ­ნენ და ასე ვი­ყა­ვით.

- რო­გორც ჩანს, ბავ­შვო­ბი­დან­ვე და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი ხართ...

- ასე­თი დე­დამ გამ­ზარ­და და ზო­გა­დად, ჩემი მშობ­ლე­ბი პელე-ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, მად­ლო­ბა მათ. ჩემი ყვე­ლა წარ­მა­ტე­ბა მათი ხელ­შე­წყო­ბის შე­დე­გია.

- 10 წე­ლი­წად­ში თავი და­იმ­კვიდ­რეთ... არა­და, სა­კუ­თა­რი თა­ვის პოვ­ნა უცხო ქვე­ყა­ნა­ში, მით უფრო, უზარ­მა­ზარ ამე­რი­კა­ში მარ­ტი­ვი არ არის... ეს ყვე­ლას არ გა­მოს­დის... რა იყო ეს 10 წე­ლი­წა­დი თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ყვე­ლა­ფე­რი - ზრდა, ტკი­ვი­ლი, სი­ხა­რუ­ლი, ბევ­რი სა­სარ­გებ­ლო გაკ­ვე­თი­ლი, მე­გობ­რე­ბის შე­ძე­ნა და და­კარ­გვაც... თუმ­ცა ამ 10 წე­ლი­წად­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბას რამ­დე­ნად მო­ვახ­დენ­დი, არ ვიცი. სა­ერ­თოდ ასეთ კრი­ტი­კულ მო­მენ­ტებ­ში უფრო იზ­რდე­ბი, სწავ­ლობ, ვი­თარ­დე­ბი. ამე­რი­კა ეს იყო და არის ჩემ­თვის.

რთუ­ლია აქ ყოფ­ნა - ბევ­რი შრო­მაა სა­ჭი­რო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბავ­შვო­ბი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­შიც ვმუ­შა­ობ­დი, ვმღე­რო­დი, აქ მა­ინც სხვა­ნა­ი­რი შრო­მა დამ­ჭირ­და. ძნე­ლია თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბა. თუმ­ცა ძა­ლი­ან ბევ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბაა.მად­ლი­ე­რი ვარ ამე­რი­კის. მარ­თა­ლია, ბევ­რი შრო­მი­სა და ენერ­გი­ის შე­დე­გად მი­ვი­ღე ეს შე­დე­გი­ან, რაც კი­დევ უფრო სა­სი­ა­მოვ­ნოა.

- მოკ­ლედ, მი­გი­ღოთ ამე­რი­კამ...

- მი­მი­ღო და სრუ­ლი­ად უცხო ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქეს შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი მომ­ცა. უკვე ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქეც ვარ, თუმ­ცა სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნე. პირ­ველ რიგ­ში ქარ­თვე­ლი ვარ და მე­რეა ყვე­ლა­ფე­რი სხვა.

- ამე­რი­კუ­ლი "ვო­ი­სი" რა გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო თქვენ­თვის?

- ამ „ვო­ის­ში“ მოხ­ვედ­რას ვცდი­ლობ­დი. აქ ჩა­მოს­ვლი­დან ყო­ველ წელს ვაგ­ზავ­ნი­დი გა­ნა­ცხადს, მივ­დი­ო­დი კას­ტინ­გებ­ზე და ვე­რას­დროს გავ­დი­ო­დი. ბო­ლოს მივ­ხვდი, რომ მა­შინ არ იყო ის დრო, როცა უნდა კონ­კურ­სზე გავ­სუ­ლი­ყა­ვი. იმ სე­ზონ­ში კი, როცა მოვხდი, სამ­ყა­რომ სწორ დროს ჩამ­სვა. არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა მა­ნამ­დე მენ­ტა­ლუ­რად, მო­რა­ლუ­რად, მო­ნა­ცე­მე­ბით სა­თა­ნა­დოს მზად არ ვი­ყა­ვი.

"ვო­ის­ში" მოხ­ვედ­რის შემ­დეგ გა­ვი­ცა­ნი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი არ­ტის­ტე­ბი, ყვე­ლა­ნი დღემ­დე ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვართ და ვმე­გობ­რობთ. ერ­თმა­ნეთ­თან ჩავ­დი­ვართ ამა თუ იმ შტატ­ში და ვრჩე­ბით...

იმ სე­ზონ­ში, იმ 6 თვე­ში მუ­სი­კა­ლუ­რა­დაც გა­ვი­ზარ­დე... ჯან­სა­ღი კონ­კუ­რენ­ცია იყო, ყვე­ლა სხვა­დას­ხვა ჟანრ­ში მოღ­ვა­წე არ­ტის­ტი, სხვა­დას­ხვა კუ­თხის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი იყო, რო­მელ­თა­გან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. შე­იძ­ლე­ბა იმა­ზე მე­ტიც, ვიდ­რე რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე, შენი მწვრთნე­ლის­გან.

სას­ტუმ­რო­ში ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით, ერ­თად გვქონ­და ჯე­მე­ბი, მუ­სი­კის ერ­თად ვწერ­დით, ვუს­მენ­დით, აზ­რე­ბის გაც­ვლაც ბევ­რის მომ­ცე­მი იყო.. ჩვენს სიმ­ღე­რებს ერ­თმა­ნეთს ვუმ­ღე­რო­დით, მერე შე­ნიშ­ვნებს ვაძ­ლევ­დით, მი­მაჩ­ნია, რომ ის ყვე­ლა­ფე­რი სკო­ლა­სა­ვით იყო. ვხუმ­რობ­დით ხოლ­მე, რომ ის სა­ერ­თო სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი კო­ლე­ჯია-თქო იმ ყვე­ლაფ­რით და თა­ვი­სი შე­სა­ნიშ­ნა­ვი გა­რე­მო­თი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბით. და ასე ნა­ხე­ვარ­ფი­ნა­ლამ­დე მი­ვე­დი.

- ჩვენ აქე­დან გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დით... რო­გორ ჩანს დღეს ამე­რი­კი­დან სა­ქარ­თვე­ლო?

- ძა­ლი­ან სტრე­სუ­ლია ამე­რი­კი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში მიმ­დი­ნა­რე ამ­ბე­ბის ყუ­რე­ბა. ჯერ ემიგ­რან­ტი რომ ხარ, ისე­დაც ხომ გე­ნატ­რე­ბა შენი ქვე­ყა­ნა და მერე რომ უყუ­რებ, შენი ქვეყ­ნის შვი­ლე­ბი რო­გორ წუ­ხან, რო­გორ იბ­რძვი­ან და შენ აქ ხარ. გინ­და, რამე მან­ძი­ლი­და­ნაც გა­ა­კე­თო და ვე­რა­ფერს აკე­თებ. უც­ნა­უ­რი გრძნო­ბაა. მერე სა­კუ­თარ თავ­ზე ბრაზ­დე­ბი, - აქ რა­ტომ ხარ და არა იქ. ფიქ­რობ, რით შე­გიძ­ლია, რომ და­ეხ­მა­რო, მაგ­რამ ვერ ვეხ­მა­რე­ბი. მერე რო­გორც შე­მეძ­ლო ჩე­მე­ბუ­რი მხარ­და­ჭე­რა, სიმ­ღე­რის და­წე­რით გა­მოვ­ხა­ტე. ჯერ კი­დევ მა­ის­ში შევ­ქმე­ნი სიმ­ღე­რა იმა­ზე, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხდე­ბო­და. იმე­დი მაქვს, რომ მი­ი­ღეს ის ძღვე­ნი ჩემ­გან...

- ამე­რი­კა­ში ადა­მი­ა­ნებს აქვთ ინ­ფორ­მა­ცია ჩვენ­თან მიმ­დი­ნა­რე ამ­ბებ­ზე? თუ უკი­თხავთ, რა ხდე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

- სულ მე­კი­თხე­ბი­ან. იცი­ან, რომ სიმ­შვი­დე არ არის. ზოგ­მა კი არც იცის, თუ რამე ხდე­ბა... სა­ერ­თოდ ბოლო დროს მსოფ­ლი­ო­ში ბევ­რგა­ნაა არე­უ­ლი სი­ტუ­ა­ცია, არის ომე­ბიც... რაც ძა­ლი­ან ცუ­დია.

- რა გეგ­მე­ბი გაქვთ და რა არის თქვე­ნი პროგ­რა­მა-მაქ­სი­მუ­მი?

- მაქ­სი­მუ­მი ის არის, რომ უბ­რა­ლოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მუ­სი­კო­სი ვიყო, მუ­სი­კა ვა­კე­თო, მინ­და, რომ ტურ­ნე­ე­ბი მქონ­დეს, პერ­ფორ­მან­სე­ბი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს საქ­მე, თავს ისე ბედ­ნი­ე­რად არას­დროს ვგრძნობ, რო­გორც სცე­ნა­ზე, რო­გორც სტუ­დი­ა­ში.

მინ­და, კი­დევ უფრო გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლად გა­ვაგ­რძე­ლო საქ­მე, რა­საც აქამ­დე ვა­კე­თებ­დი. მუ­სი­კის წე­რას ყო­ველ­დღი­უ­რად ვცდი­ლობ, სა­უ­კე­თე­სო სიმ­ღე­რე­ბი რაც მექ­ნე­ბა, მას­ზე კლიპს გა­მო­ვუშ­ვებ. წელ­საც ძა­ლი­ან მინ­და კი­დევ ერთი ტურ­ნე მო­ვა­წყო ამე­რი­კა­ში, სამ­წუ­ხა­როდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს ჯერ შე­უძ­ლე­ბე­ლია, სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, კონ­ცერ­ტე­ბის დრო არ არის. ის კი არა, გა­სულ წელს ამე­რი­კა­ში კონ­ცერ­ტე­ბი რომ მქონ­და, რა­ღაც­ნა­ი­რად თავს დამ­ნა­შა­ვედ ვგრძნობ­დი, მაგ­რამ ჩემი მსმე­ნე­ლი მხო­ლოდ ქარ­თვე­ლი არ არის და ამი­ტომ მათ წი­ნა­შეც ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს. ზო­გი­ერ­თი კონ­ცერ­ტზე 4 სა­ა­თი მან­ქა­ნით მო­დის... ასე რომ, შოუ გრძელ­დე­ბა და უნდა გაგ­რძელ­დეს.