საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ა­ზე მას­ზე თავ­დას­ხმას New York Times-მა ვრცე­ლი სტა­ტია მი­უ­ძღვნა, CNN და BBC ვი­დე­ოს და რე­პორ­ტა­ჟებს მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში, სა­ათ­ში ერთხელ უშ­ვებ­დნენ. ლა­პა­რა­კია ტე­ლე­კომ­პა­ნია "ფორ­მუ­ლას“ ჟურ­ნა­ლისტ გუ­რამ რო­გა­ვა­ზე, რო­მელ­საც აქ­ცი­ის გა­შუ­ქე­ბი­სას სპეც­რაზ­მე­ლი და­ეს­ხა თავს, რის შემ­დე­გაც უმ­ძი­მე­სი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი მი­ი­ღო...

"ექი­მე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ სიკ­ვდილს მი­ლი­მეტ­რე­ბით გა­და­ვურ­ჩი და სა­ერ­თოდ, სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­დავ­რჩი... რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ხერ­ხე­მალ­სა და თა­ვის ტვინ­ზე მაგ­ნი­ტურ-რე­ზო­ნან­სუ­ლი ტო­მოგ­რა­ფია ჩა­ვი­ტა­რე. კვლე­ვის შე­დე­გებ­მა სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბის კონ­სულ­ტა­ცია უნდა გა­ი­ა­როს და სა­ბო­ლოო პა­სუ­ხი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მე­ცო­დი­ნე­ბა. სა­ვა­რა­უ­დოდ რამ­დე­ნი­მეთ­ვი­ა­ნი სა­რე­ა­ბი­ლი­ტა­ციო კურ­სის გავ­ლა მო­მი­წევს“, - გვე­უბ­ნე­ბა გუ­რამ რო­გა­ვა.

რო­გორ იხ­სე­ნებს თავ­დას­ხმის ეპი­ზოდს, რო­გორ აფა­სებს მომ­ხდარს, რაზე სტკი­ვა გული ყვე­ლა­ზე მე­ტად და რო­გო­რია მისი სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი, ამას გუ­რამ რო­გა­ვას ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ:

- ცოტა სა­ხი­ფა­თო ად­გი­ლია, სა­დაც ეს და­ზი­ა­ნე­ბა მი­ვი­ღე (მე-7 მა­ლის მო­ტე­ხი­ლო­ბა იყო) კი­სერ­თან, სა­დაც არა­ერ­თი ნერ­ვუ­ლი და­ბო­ლო­ე­ბა გა­დის. ის პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლია ხელ-ფე­ხის ფუნ­ქცი­ებ­ზე. შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო სა­ერ­თოდ უფუნ­ქცი­ოდ ვქცე­უ­ლი­ყა­ვი, გავ­თი­შუ­ლი­ყა­ვი და სხე­უ­ლი და­მე­კარ­გა... ტრავ­მის შემ­დეგ ბევ­რი ვი­ა­რე, სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის ბრი­გა­დას­თან ჩემი ფე­ხით მი­ვე­დი, გა­ოც­დნენ ექი­მე­ბი. მო­ტე­ხი­ლი მაქვს ასე­ვე მარ­ცხე­ნა მხა­რეს სა­ხის ძვა­ლი და ახლა ამ კუ­თხით უფრო მაქვს დის­კომ­ფორ­ტი, მა­წუ­ხებს. ფიქ­სა­ტო­რი ისევ მი­კე­თია და სა­ბო­ლოო ანა­ლი­ზე­ბის შემ­დეგ მე­ტყვი­ან მო­ვიხ­სნი თუ და­ვი­ტო­ვებ. სახ­ლში ვცდი­ლობ, რომ რა­ღაც პე­რი­ო­დუ­ლო­ბით მო­ვიხ­სნა, მაგ­რამ როცა გა­რეთ გავ­დი­ვარ, მა­ინც ვი­კე­თებ - ამას უფრო პრე­ვენ­ცი­ის ფუნ­ქცია აქვს.

დიდი იმე­დი მაქვს, რომ ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბას მომ­ცემს, ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბა ჩვე­ულ რე­ჟიმ­ში გა­ვაგ­რძე­ლო. 11 თე­ბერ­ვლი­დან ახა­ლი გა­და­ცე­მის და­წყე­ბას ვა­პი­რებ. სა­ქარ­თვე­ლოს რე­გი­ო­ნებ­ში უნდა ვი­მოგ­ზა­უ­რო. ხალ­ხს ვკი­თხო, რა უჭირთ, რა სჭირ­დე­ბათ, რო­გორ ხე­და­ვენ ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებს... ჩემ­ზე თავ­დას­ხმის შემ­დეგ კი­დევ უფრო გა­ვა­ა­ნა­ლი­ზე ის, რომ მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბებ­ში ხალ­ხის ხმა მე­ტად უნდა ის­მო­დეს. ახალ პრო­ექტს ერ­ქმე­ვა "ხალ­ხთან ერ­თად,“ რო­მელ­საც მე და ელი­სო ჯა­რი­აშ­ვი­ლი ერ­თად გა­ვა­კე­თებთ.

იმის გამო, რომ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ არ­ცერ­თი სპი­კე­რი ჩვენ­თან არ მო­დის, არა­და, კი­თხვე­ბი დღეს სწო­რედ მათ­თა­ნაა, ამი­ტომ გა­და­წყდა, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის­თვის“ და­სათ­მო­ბი დრო, ხალ­ხს და­ვუთ­მოთ... ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბა... გული იმა­ზე მწყდე­ბა, რომ დღეს ჩვენს საქ­მეს სრულ­ყო­ფი­ლად ვერ ვა­კე­თებთ, რე­ჟიმ­მა აქ­ტი­ვის­ტე­ბად გვაქ­ცია, მაგ­რამ ასე­თია რე­ა­ლო­ბა... მი­თხრეს, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში გა­მო­ძი­ე­ბის უფ­ლე­ბით ვერ ვი­სარ­გებ­ლებ და ამის­თვი­საც თურ­მე უნდა ვიბ­რძო­ლო. პრო­კუ­რა­ტუ­რა ვა­ი­ძუ­ლო, ამო­ი­ღოს სათ­ვალ­თვა­ლო კა­მე­რე­ბის ჩა­ნა­წე­რე­ბი და ჩემს საქ­მე­ზე ვინ­მე გა­მოჰ­კი­თხოს... დავა მი­წევს იმა­ზე, რომ კა­მე­რე­ბი ამო­ი­ღონ...

- ფაქ­ტობ­რი­ვად, მე­ო­რედ და­ი­ბა­დეთ...

- მარ­თლა მე­ო­რედ და­ვი­ბა­დე და ეს გა­ვი­აზ­რე. არ მინ­და, მე­ო­რე ცხოვ­რე­ბა ფორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის­თვის გა­მო­ვი­ყე­ნო, ფა­რი­სევ­ლო­ბა­ზე თვა­ლი დავ­ხუ­ჭო. მივ­ხვდი, რომ რა­ღა­ცებ­ზე უფრო მკა­ფი­ოდ უნდა და­ვა­ფიქ­სი­რო ჩემი აზრი. არ მინ­და, ტყუ­ილ­ში ცხოვ­რე­ბა. ყო­ველ­თვის მჯე­რო­და ჩემი პრო­ფე­სი­ის და ჩემი პრო­ფე­სი­ის მი­სი­ის - ეს ჩემ­ზე თავ­დას­ხმის მერე კი­დევ უფრო ვი­წა­მე... ჩემი აზ­რით, მათი მი­ზა­ნი იყო, რომ ზო­გა­დად მე­დია ასე­თი ფაქ­ტე­ბით შე­ვე­ში­ნე­ბი­ნეთ. არ ვიცი, რა­ნა­ი­რად მოხ­და, რომ ში­შის ნაც­ვლად უფრო მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი ვარ, ასე­თი მონ­დო­მე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, რომ ჩემი საქ­მე მე­კე­თე­ბი­ნა...

ჩემ­ზე თავ­დას­ხმის შემ­დეგ ერთ-ერ­თმა მო­ქა­ლა­ქემ "ფე­ის­ბუქ­ზე“ ჩემი ჩარ­თვი­დან ამო­ნა­რი­დი, ვი­დეო-ეპი­ზო­დი გა­მო­მიგ­ზავ­ნა, რო­მელ­შიც ჩან­და, სპეც­რაზ­მე­ლებ­მა უია­რა­ღო ერთ-ერთი მო­ქა­ლა­ქე სა­სიკ­ვდი­ლოდ რო­გორ გა­ი­მე­ტეს - სას­ტი­კად ჩა­ქო­ლეს... იმ ადა­მი­ან­მა მი­თხრა, რომ შენი ეს ჩარ­თვა სა­სა­მარ­თლო­ზე გა­მო­ვი­ყე­ნეო. ეს რომ ეთერ­ში არ გე­ნა­ხე­ბი­ნა, ჩემს ძმას გა­მო­გო­ნი­ლი ბრალ­დე­ბით და­ა­კა­ვებ­დნე­ნო. თან აღ­წერ­დი, რომ მშვი­დო­ბი­ა­ნი მო­მი­ტინ­გე უმი­ზე­ზოდ და­ა­კა­ვეს, ეს ჩემ­თვის უკვე არ­გუ­მენ­ტი და მტკი­ცე­ბუ­ლე­ბაა და მად­ლო­ბა ამის­თვი­სო. თუნ­დაც ამი­ტომ ვარ ბედ­ნი­ე­რი, რომ ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბით ვი­ღა­ცას და­ვეხ­მა­რე. ამ პრო­ფე­სი­ა­ში ამ მი­სი­ის მჯე­რა... სხვა სურ­ვი­ლე­ბი რომ მქო­ნო­და, სხვა პრო­ფე­სი­ას ავირ­ჩევ­დი, რო­მე­ლიც შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი იყო, მშვი­დი ცხოვ­რე­ბა მექ­ნე­ბო­და და რისკს არ გავ­წევ­დი.

მოკ­ლედ, ახლა "ავი­ღე" მე­ო­რე სი­ცო­ცხლე და ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რათა, კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი თა­მა­შის მა­გა­ლით­ზე რომ ვთქვა, ბრძო­ლის ბო­ლოს და­ი­წე­როს - მი­სია შეს­რუ­ლე­ბუ­ლია.

- თქვე­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბით ადა­მი­ა­ნე­ბი ძა­ლი­ან შე­წუხ­დნენ...

- კი, ძა­ლი­ან წუხ­დნენ, მამ­ხნე­ვებ­დნენ, რაც ყვე­ლა მე­დი­კა­მენტზე, ყვე­ლა­ნა­ირ სა­რე­ა­ბი­ლი­ტა­ციო კურ­სზე, მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე მე­ტია. მე იმ ადა­მი­ა­ნებ­ზე ვწუხ­დი, ასე სას­ტი­კად რომ უს­წორ­დე­ბოდ­ნენ, არ­ბევ­დნენ. მო­ქა­ლა­ქე­ებს ერ­თმა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვის მო­მენ­ტი რომ გაგ­ვიჩ­ნდა, ეს ცალ­კე ძა­ლაა.

- იმ დღეს, გა­და­ღე­ბა­ზე წას­ვლის წინ იფიქ­რებ­დით, რომ მსგავ­სი რამ შე­იძ­ლე­ბო­და მომ­ხდა­რი­ყო?

- მთე­ლი ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მუ­ქა­რე­ბი მუდ­მი­ვად იყო... უშუ­ა­ლოდ იმ დღეს, მთე­ლი სა­ღა­მო, ღამე, დი­ლამ­დე, ვიდ­რე არ გამ­თი­შეს, ვაჩ­ვე­ნებ­დი ამ ე.წ. შავ კა­ცუ­ნებს, რომ­ლებ­საც არა­ნა­ი­რი სა­ი­დენ­ტი­ფი­კა­ციო ნო­მე­რი, წარ­წე­რა არ ჰქონ­დათ. მათ­თან მივ­დი­ო­დი და ვე­კი­თხე­ბო­დი, - რა­ტომ ხართ აქ? რა უწყე­ბას წარ­მო­ად­გენთ? თუ ში­ნა­გან საქ­მე­თა სა­მი­ნის­ტროს თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი ხართ, რა­ტომ არ გაქვთ წარ­წე­რა, რა­ტომ არ გაქვთ ნი­შა­ნი, რომ ოფი­ცი­ა­ლუ­რი უწყე­ბი­დან ხართ? ამა­ზე ძა­ლი­ან ღი­ზი­ან­დე­ბოდ­ნენ. პარ­ლა­მენ­ტის, რუს­თა­ვე­ლის ირ­გვლივ, სხვა­დას­ხვა ქუ­ჩა­ზე დავ­დი­ო­დი და ვცდი­ლობ­დი, მე­პო­ვა მათი შეკ­რე­ბის ად­გი­ლე­ბი და ვპო­უ­ლობ­დი კი­დეც, კი­თხვებს ვუს­ვამ­დი და ეთერ­ში ვაჩ­ვე­ნებ­დი... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ვიდ­რე ჩემ­ზე თავ­დას­ხმა მოხ­დე­ბო­და, "თბი­ლი­სი-მე­რი­ოტ­თან“, ერთ-ერთ ქალ­ბა­ტონს ვწერ­დი, რო­მე­ლიც სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის წინ ევ­რო­კავ­ში­რის უზარ­მა­ზა­რი დრო­შით და­დი­ო­და. მას რომ ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, ზურგს უკან სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი იყ­ვნენ და ინ­ტერ­ვი­უს ში­ნა­არ­სი ეს­მო­დათ. აღვწერ­დი იმას, რომ ესე­ნი აქ არი­ან პრო­ვო­კა­ცი­ის­თვის და არ აქვთ სა­ი­დენ­ტი­ფი­კა­ციო ნი­შა­ნი, მათ აქვთ ბრძა­ნე­ბა - სას­ტი­კი მე­თო­დე­ბი გა­მო­ი­ყე­ნონ, მაგ­რამ მერე ისი­ნი ვერ ამო­ვიც­ნოთ... ამ ინ­ტერ­ვი­უს დროს ჩემი გვა­რი გა­ვი­გო­ნე - რო­გა­ვა, შენ დღეს რა მო­გი­ვაო.. ამის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­მიქ­ცე­ვია... მაგ­რამ იმის მერე, 30-40 წუთ­ში ჩემ­ზე თავ­დას­ხმა მოხ­და.

- კადრში კარ­გად ჩანს ეს ფაქ­ტი...

- ჩემ­ზე თავ­დას­ხმამ­დე მათ­თან მი­ვე­დი, რად­გან შუ­ა­ში მომ­წყვდე­უ­ლი ჰყავ­დათ მო­მი­ტინ­გე, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე წა­მით ადრე, სპეც­რაზ­მელს სიმ­ბო­ლუ­რად შიშ­ველ ხე­ლებს აჩ­ვე­ნებ­და. ის ადა­მი­ა­ნი ჩა­ქო­ლეს... მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი, პირ­და­პირ ეთერ­ში ვი­ყა­ვი და ამ ამ­ბავს აღვწერ­დი. ჩემი ხმა სპეც­რაზ­მელ­მა რომ გა­ი­გო, კადრშიც ჩანს, ჩემ­კენ გა­მო­იქ­ცა და ხელი და­მარ­ტყა. მე სა­ხე­ზე ხელი მი­ვი­ფა­რე, იმის გამო, რომ მო­შო­რე­ბით ვი­ღა­ცამ ფე­ი­ერ­ვერ­კი გა­ის­რო­ლა და მის­გან სახე, თვა­ლე­ბი და­მეც­ვა. ის სპეც­რაზ­მე­ლი არც მი­ნა­ხავს, რომ ჩემ­ზე თავ­დას­ხმას ცდი­ლობ­და. არა­და, კადრში ისე აღიქ­მე­ბა, თით­ქოს თავ­დას­ხმას ვი­გე­რი­ებ. ასე არ ყო­ფი­ლა. რომ და­მე­ნა­ხა, ალ­ბათ გა­ვიქ­ცე­ო­დი...

- ახლა რას ეტყო­დით კონ­კრე­ტუ­ლად იმ ადა­მი­ანს?

- ჩემ­თან მნახ­ვე­ლე­ბი რომ მო­დი­ოდ­ნენ, მას აგ­რე­სი­ით და წყე­ნით მო­იხ­სე­ნი­ებ­დნენ, ვა­ჩე­რებ­დი, რად­გან ამ ადა­მი­ა­ნის მი­მართ იგი­ვე ემო­ცია არ მაქვს, ბრაზ­ზე მე­ტად სი­ნა­ნუ­ლი მაქვს. იმი­ტომ არა, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად კე­თილ­შო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, თუმ­ცა მჯე­რა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი იდე­ე­ბის, მაგ­რამ ახლა ჩემი თავი არ და­მი­ძა­ლე­ბია ამა­ში... ჩემი აზ­რით, ის - ჩემ­ზე თავ­დამ­სხმე­ლიც ჩემ­სა­ვით ამ სის­ტე­მის მსხვერ­პლია. ჩვენ რომ ნორ­მა­ლურ ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დეთ, მარ­თლა პო­ლი­ცია რომ გვყავ­დეს და არა მი­ლი­ცია, მას ალ­ბათ სხვა და­ვა­ლე­ბას მის­ცემ­დნენ და უკა­ნო­ნო ბრძა­ნე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა არ მო­უ­წევ­და. მინ­და მას ვუ­თხრა, - ცხოვ­რე­ბა ბუ­მე­რან­გია, ამის მჯე­რა... შეგ­ნე­ბუ­ლად ცუდი არა­ვის­თვის გა­მი­კე­თე­ბია, თუ ისიც ასე ხე­დავს ამ ცხოვ­რე­ბას, და­ფიქ­რდეს, რა გა­ა­კე­თა, რა­ტომ და რის­თვის... მე იქ არა­ფერს ვა­შა­ვებ­დი, ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ­დი, ჩემს პრო­ფე­სი­ას ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დი, მა­ყუ­რე­ბელს რე­ა­ლურ სუ­რათს ვაჩ­ვე­ნებ­დი, რა ხდე­ბო­და რუს­თა­ველ­ზე. მის­თვის ქვა არ მის­ვრია... მჯე­რა ადრე თუ გვი­ან გა­ვიც­ნობ, ვნა­ხავ და თვა­ლებ­ში ჩავ­ხე­დავ, თუ ასე მოხ­და, პი­რო­ბას ვაძ­ლევ, რომ ჩემი მხრი­დან შენ­დო­ბა იქ­ნე­ბა. მი­ვუ­ტე­ვებ­დი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მარ­თლა სიკ­ვდი­ლის­თვის გამ­წი­რა. ამ ყვე­ლა­ფერს არ ვამ­ბობ სი­ყალ­ბით, - ასე­თი ემო­ცია მაქვს...

- ვინ­მეს ხომ არ მო­უ­კი­თხი­ხარ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბი­დან?“

- რამ­დე­ნი­მე უწყე­ბის პრეს­სამ­სა­ხურ­მა მო­მი­კი­თხა, ვის­თან ერ­თა­დაც სხვა­დას­ხვა დროს სხვა­დას­ხვა მე­დი­ა­ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში მი­მუ­შა­ვია. მათ შო­რის არ იყ­ვნენ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. არ ვიცი, რა ხდე­ბა ამ ხალ­ხის ტვინ­ში. რა­ნა­ი­რად შე­იძ­ლე­ბა ეს მოხ­დეს?! თვი­თონ მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნე­ბი­დან არა­ვინ შემ­ხმი­ა­ნე­ბია, მაგ­რამ როცა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ვი­ყა­ვი და მკურ­ნა­ლო­ბის კურსს გავ­დი­ო­დი, ჩემ­მა ექიმ­მა მი­თხრა, რომ შენი ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­სა­გე­ბად ყვე­ლა უწყე­ბი­დან მი­რე­კა­ვე­ნო... რო­გორც ჩანს, ექი­მე­ბის­გან იღებ­დნენ ინ­ფორ­მა­ცი­ას.

- რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტი არა­ერთ ომში ხართ ნამ­ყო­ფი და ამ­ბობთ, რომ ყველ­გან გა­დარ­ჩით, მაგ­რამ რუს­თა­ველ­ზე - ვერა... რა ემო­ცია და­გი­ტო­ვათ კონ­კრე­ტუ­ლად 2008 წლის აგ­ვის­ტოს ომმა?

- ეს ჩემი, რო­გორც ჟურ­ნა­ლის­ტის, პირ­ვე­ლი კონ­ფლიქ­ტი იყო. ვყო­ფილ­ვარ უკ­რა­ი­ნა­ში, სამი თვე მა­ი­დან­ზე ვცხოვ­რობ­დი, ასე­ვე ყი­რიმ­ში, დო­ნეცკ­ში, როცა იქ რუ­სე­ბი შე­ვიდ­ნენ, ე.წ. მწვა­ნე კა­ცუ­ნე­ბი, სი­რი­ის კონ­ფლიქტზე მი­მუ­შა­ვია, ის­რა­ელ­ში, ღა­ზას სექ­ტორ­ში, ყა­რა­ბაღ­ში, რის გა­მოც აზერ­ბა­ი­ჯან­მა შავ სი­ა­ში შე­მიყ­ვა­ნა და პერ­სო­ნა ნონ გრა­ტად გა­მო­მა­ცხა­და, იმის გამო, რომ იქ აღვწე­რე ომის კონ­კრე­ტუ­ლი და­ნა­შა­უ­ლე­ბი...

ამ კონ­ფლიქ­ტე­ბის საფრ­თხის ეპი­ცენ­ტრში, ქარ­თულ მე­დი­ას არ გვაქვს ის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სტან­დარ­ტე­ბი, რაც სა­ერ­თა­შო­რი­სო მე­დი­ას აქვს. ჩვენ ჩვე­ნი გუ­ლუბ­რყვი­ლო­ბით შევ­დი­ვართ და არ ვფიქ­რობთ არა­ნა­ირ რის­კზე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უდი­დე­სი რის­კის ქვეშ ვყო­ფილ­ვარ, ყო­ველ­თვის, ომ­შიც კი მიგ­რძნია, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტი ხელ­შე­უ­ხე­ბე­ლია. მქო­ნია კო­მუ­ნი­კა­ცია იმ "მწვა­ნე კა­ცუ­ნებ­თან", ვინც ყი­რიმ­ში შე­მო­ვი­და, რუ­სებ­ზეა სა­უ­ბა­რი, მათ­თან პი­რის­პი­რაც მი­ლა­პა­რა­კია. აგ­ვის­ტოს ომში ყვე­ლა და­პი­რის­პი­რე­ბულ მხა­რეს­თან მქო­ნია კო­მუ­ნი­კა­ცია, მაგ­რამ ისე, რომ ვინ­მეს სა­მიზ­ნე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ომ­შიც კი, ეს შეგ­რძნე­ბა არ მქო­ნია.

ახლა აქ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, ვინც ამ რე­ჟიმს არ ემორ­ჩი­ლე­ბა, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ ოფი­სი­დან გა­მოგ­ზავ­ნილ დი­რექ­ტი­ვებს არ იღებს, ყვე­ლა­ნი პირ­და­პი­რი სა­მიზ­ნე აღ­მოვ­ჩნდით. მათი გზავ­ნი­ლია, თუ ჩვენს დი­რექ­ტი­ვებს თქვენს ნი­უს­რუმ­ში არ იზი­ა­რებთ, ჩვენ სა­სიკ­ვდი­ლოდ გა­გი­მე­ტებთ, და­გა­სა­ხიჩ­რებთ ან გა­მო­გამ­წყვდევთ. და­ში­ნე­ბას ასე ცდი­ლო­ბენ. გარ­და იმი­სა, რომ ჩემი ამ­ბის გა­მო­ძი­ე­ბის უფ­ლე­ბას არ მაძ­ლე­ვენ, "ქარ­თულ­მა ოც­ნე­ბამ“ მის მიერ კონ­ტრო­ლი­რე­ბად მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბებ­ში ჩემ­ზე თავ­დას­ხმა არ გა­ა­შუ­ქა. სპეც­რაზ­მელ­ზე მე­ტად ჩემი კო­ლე­გე­ბის დუ­მილ­მა და უმოქ­მე­დო­ბამ გა­მაბ­რა­ზა... ბრა­ზი თუ ვინ­მეს მი­მართ მაქვს, ესე­ნი ჩემი კო­ლე­გე­ბი არი­ან, რად­გან მათ რო­გორც კო­ლე­გებს ისე აღ­ვიქ­ვამ­დი, ხოლო სპეც­რაზ­მე­ლი ჩემ­თვის უცხო ადა­მი­ა­ნია. დღეს სი­ჩუ­მე და უმოქ­მე­დო­ბა თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაა. უმოქ­მე­დო­ბა კი არა, ისი­ნი ახლა ყვე­ლა­ზე ბინ­ძურ საქ­მეს აკე­თე­ბენ.

- ბევ­რს რა­ტომ­ღაც, აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი ჰგო­ნი­ხართ, არა­და, ზუგ­დიდ­ში ხართ და­ბა­დე­ბულ-გაზ­რდი­ლი... აფხა­ზე­თის ომი რო­გორ შე­ე­ხო თქვენს ოჯახს?

- როცა აფხა­ზეთ­ში ომი და­ი­წყო, ჩვენ ზუგ­დიდ­ში აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლებს ვმას­პინ­ძლობ­დით. გა­ჭირ­ვე­ბა იყო, სა­ღა­მო­ო­ბით შე­შის ღუ­მელ­თან შე­მოვ­სხდე­ბო­დით, ხში­რად ისე­თი დღე­ე­ბიც იყო, როცა მხო­ლოდ მუ­ხუ­დო გვქონ­და, რა­საც ღუ­მელ­ზე მოვ­ხა­ლავ­დით და იმას მი­ვირ­თმევ­დით... იმ გა­ჭირ­ვე­ბა­ში, იმ ღუ­მელ­თან აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი ჩემი ნა­თე­სა­ვე­ბი თა­ვის ის­ტო­რი­ებს ჰყვე­ბოდ­ნენ და მე, პა­ტა­რა ბავ­შვი ვუს­მენ­დი. სკო­ლა­ში გაკ­ვე­თი­ლე­ბი ტან­კე­ბის ხმა­უ­რის ფონ­ზე გვი­ტარ­დე­ბო­და, აფხა­ზე­თის­კენ მი­მა­ვა­ლი ან აფხა­ზე­თი­დან მო­მა­ვა­ლი ტან­კე­ბი ჩვე­ნი სკო­ლის წინ მოძ­რა­ობ­დნენ... იყო ასე­თი ფაქ­ტიც, როცა ჩვე­ნი სახ­ლი­დან გა­ას­ვე­ნეს აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი ჩვე­ნი ნა­თე­სა­ვი... ამ გა­რე­მო­ში გა­ი­ა­რა ჩემი ბავ­შვო­ბის იმ პე­რი­ოდ­მა. მერე ბავ­შვო­ბის ეს ტრავ­მა, მა­ღალ კლა­სებ­ში ჩემ­თვის გარ­დამ­ტე­ხი გახ­და. მივ­ხვდი, რომ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ზო­გა­დად ომი რა­ტომ იწყე­ბო­და, ომებს რა მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბით აგ­ვა­რებ­დნენ, მხა­რე­ე­ბი რაზე თან­ხმდე­ბოდ­ნენ და ეს ყვე­ლა­ფე­რი რო­გორ აი­სა­ხე­ბო­და მო­ქა­ლა­ქე­ებ­ზე... მოკ­ლედ, შე­შის ღუ­მელ­თან მო­ყო­ლი­ლი ამ­ბე­ბი, არ მინ­დო­და, მხო­ლოდ ჩვენს ოთახ­ში, ჩვენს სახ­ლში დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. რუ­სე­ბის იმ სი­სას­ტი­კე­ზე, რა­საც ბავ­შვო­ბი­დან ვის­მენ­დი, მინ­დო­და, ყვე­ლას გა­ე­გო. უსა­მარ­თლო­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი რე­აქ­ცია მქონ­და. მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ სულ რა­ღა­ცას აპ­რო­ტეს­ტებ­დი და სულ რა­ღა­ცა­ზე ხმა­უ­რობ­დიო. ჩემი თავი სულ ომის რე­პორ­ტი­ო­რად წარ­მო­მედ­გი­ნა და ასეც მოხ­და ოღონდ, შემ­თხვე­ვით... ომე­ბი იმ­დე­ნად არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, რამ­დე­ნა­დაც ომში ადა­მი­ა­ნე­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა, მათი ის­ტო­რი­ე­ბი. იქ ვხე­დავ­დი, რო­გორ იხო­ცე­ბოდ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვუ­ყუ­რებ­დი მათ და­ნა­წევ­რე­ბულ სხე­უ­ლებს, - სა­ში­ნე­ლი სუ­რა­თე­ბი მი­ნა­ხავს...

- სა­ო­ცა­რი ფაქ­ტი გა­იხ­სე­ნეთ, თქვე­ნი სახ­ლი­დან გა­ას­ვე­ნეს აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლი თქვე­ნი ნა­თე­სა­ვი?

- დე­და­ჩე­მის ხა­სი­ა­თია ასე­თი, სა­ო­ცა­რი თა­ნად­გო­მის უნა­რი აქვს. შე­უძ­ლია, სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნებ­საც ასე უან­გა­როდ და­ეხ­მა­როს. ამ ამ­ბავს მე­ზობ­ლე­ბი დღემ­დე იხ­სე­ნე­ბენ, არ ვი­ცით, ამის გა­კე­თე­ბას ჩვენ თუ შევ­ძლებ­დი­თო... რო­გო­რი ახ­ლო­ბე­ლიც, ნა­თე­სა­ვიც არ უნდა იყოს, ძა­ლი­ან რთუ­ლია შენი სივ­რცე, ოთა­ხი და­უთ­მო არა ოჯა­ხის წევ­რს... ჩემ­თვი­საც უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ დედა ასე­თი ხა­სი­ა­თი­საა. ის მა­მა­კა­ცი ჩვე­ნი ნა­თე­სა­ვი იყო... მერე დე­და­ჩემ­მა ჩვენ­თან და­ტო­ვა მისი მე­უღ­ლე და შვი­ლი, რა­ღაც პე­რი­ო­დი ჩვენ­თან ცხოვ­რობ­დნენ... დღეს ძა­ლი­ან ახ­ლობ­ლე­ბი ვართ... დე­დას აქვს ასე­თი ძა­ლე­ბი და არ ვიცი, სა­ი­დან პო­უ­ლობს - ძლი­ე­რი ხა­სი­ა­თის ადა­მი­ა­ნია.

- გუ­რამ, რო­გორ ფიქ­რობთ, დღეს მე­დი­ის მი­მართ ასეთ სი­სას­ტი­კეს რა­ტომ იჩე­ნენ?

- ყვე­ლა მე­თოდს იყე­ნე­ბენ იმის­თვის, რომ შიში და­ნერ­გონ მო­სახ­ლე­ო­ბა­ში, რომ ქუ­ჩა­ში არა­ვინ გა­ვი­დეს, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტებ­მა თა­ვი­სი მო­ვა­ლე­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბა­ზე უარი თქვან... მზია ამაღ­ლო­ბე­ლი არის მათი შეგ­ნე­ბუ­ლი სა­მიზ­ნე, ის არ­ჩი­ეს რო­გორც სიმ­ბო­ლო. ასე არ­ჩე­ვენ რე­ჟი­მე­ბი თა­ვის მსხვერ­პლებს. მზია რა ბრალ­დე­ბი­თაც არის და­კა­ვე­ბუ­ლი, ამ ყვე­ლა­ფერს წინ რა უძღო­და, ამა­ზე პრო­პა­გან­დის მან­ქა­ნა არ ლა­პა­რა­კობს, მხო­ლოდ იმ კადრს აჩ­ვე­ნებს, სა­დაც ასე ვი­ტყო­დი, მზი­ამ ხელი მი­უ­თა­თუ­ნა პო­ლი­ცი­ის უფ­როსს... ეს მა­ღალ­ჩი­ნო­სა­ნი ჩვე­ნე­ბა­ში აღ­წერს, რომ ტკი­ვი­ლი გან­ვი­ცა­დე და სი­წით­ლე აღ­მე­ნიშ­ნე­ბო­დაო. ცდი­ლობს, რა­ღაც დრა­მა­ტუ­ლად და­ხა­ტოს ეს ფაქ­ტი და და­ამ­ძი­მოს ვი­თა­რე­ბა... ვის არ ექ­ნე­ბო­და მზი­ას­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რე­აქ­ცია, პო­ლი­ცი­ელ­მა რომ დედა აგი­ნოს და შე­ა­ფურ­თხოს? მად­ლო­ბა უნდა უთხრას?!

უნ­დათ, რომ ასეთ ქვე­ყა­ნა­ში გვა­ცხოვ­რონ. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის გეგ­მა არის, რომ დაგ­ვა­ჩ­ლუნ­გონ, დაგ­ვა­ჩა­ჩა­ნა­კონ, რომ პო­ლი­ცი­ელს ჰქონ­დეს ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბა. სწო­რი კუ­თხი­დან უნდა და­ვი­ნა­ხოთ ეს ამ­ბა­ვი, - მზია არის ამ რე­ჟი­მის მსხვერ­პლი და არა მო­ძა­ლა­დე. მას იმი­ტომ უს­წორ­დე­ბი­ან, რომ წარ­მო­ად­გენს იმ მე­დია-ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას, რომ­ლის პო­ლი­ტი­კა და­ფუძ­ნე­ბუ­ლია სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ინ­ტე­რე­სებ­ზე და არა "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის“ ოფი­სი­დან წა­მო­სულ დი­რექ­ტი­ვებ­ზე... ჩემ­თვის მძი­მე იყო მისი სა­სა­მარ­თლო დარ­ბაზ­ში და­ნახ­ვა, მას ხელ­ში ჰქონ­და წიგ­ნი "რო­გორ და­ვა­მარ­ცხოთ დიქ­ტა­ტუ­რა“. ამ წიგნ­ში ბევ­რი პა­სუ­ხია იმა­ზე, რო­მე­ლიც ახლა გვა­წუ­ხებს... მინ­და, იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა, ვინც დღეს კომ­ფორ­ტუ­ლად არი­ან, ამა­ზე იფიქ­რონ... ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ასე თუ გაგ­რძელ­და, მათი კომ­ფორ­ტის ზო­ნა­საც გას­ცდე­ბა და უბ­რა­ლოდ და­უც­ვე­ლე­ბი აღ­მოჩ­ნდე­ბი­ან.

- მწვა­ვე კრი­ზი­სი­დან გა­მო­სავ­ლად რას მი­იჩ­ნევთ?

- სან­ქცი­ებს, რაც ახლა და­სავ­ლე­თი­დან მო­დის. ნუ­რა­ვინ მო­ი­ტყუ­ებს თავს, რომ "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას“ შე­უძ­ლია ცი­ვი­ლი­ზე­ბულ სამ­ყა­როს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა შეგ­ვი­ნარ­ჩუ­ნოს. სტრა­ტე­გი­უ­ლი პარტნი­ო­რე­ბი აღარ გვყავს და ვართ ჩიხ­ში მომ­წყვდე­უ­ლე­ბი... ვინც დღეს სა­კუ­თარ კომ­ფორტზე, კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე, ხელ­ფა­სის და სტა­ტუ­სის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ზე ფიქ­რობს, მა­თაც არ მო­ე­წო­ნე­ბათ იზო­ლა­ცი­ა­ში მყოფ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბა და ამა­ზე იფიქ­რონ, ვიდ­რე ჯერ კი­დევ არის დრო. შე­წყვი­ტონ სი­ჩუ­მე, რო­მე­ლიც ამ რე­ჟიმს აძ­ლი­ე­რებს, ამო­ი­ღონ ხმა ამ უმარ­თლო­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ. გა­მო­სა­ვა­ლიც ეს იქ­ნე­ბა!