ადამ ბუხაიოვის საფლავის გარშემო, დიდი და პატარა დათვის ბელები დევს, თითქოს მისი მეგობრები არიან და არ ტოვებენ
საფლავის გვერდით, ადამის ბებია, 68 წლის ტატიანა ტარასევიჩი განისვენებს. სამივე ერთად დაიღუპა გასული წლის 7 ნოემბერს, რუსული თავდასხმის შედეგად, ომში, რომელიც უკრაინას 2022 წლიდან შთანთქავს.
ადამის ცხოვრების ბოლო მომენტებიდან ზოგი ტატიანამ ვიდეოზე გადაიღო საკუთარ ტელეფონზე. ისინი სეირნობდნენ – ადამი, მისი დედა სოფია და ტატიანა. ქერათმიანი, ცისფერთვალება ადამი წითელ ქურთუკსა და ნაქსოვ ქუდშია, რომელსაც წინ მიკი მაუსი ახატია. "ნუ მოიხსნი ქუდს," ნაზად ეუბნება ტატიანა, "ცივა." მაგრამ ადამი მაინც იხსნის.
სოფიას დედა, 46 წლის იულია ტარასევიჩი, ახლა ცდილობს ცხოვრება გააგრძელოს – იმ ადამიანების გარეშე, ვინც უყვარდა, წარსულისა და მომავლის გარეშე. იულიას შავი მძიმე ქურთუკი აცვია."არ ვიცი, როგორ ვიცხოვრო," - ამბობს ის. "ეს დედამიწაზე არსებული ჯოჯოხეთია. ერთ წამში დავკარგე დედა, ქალიშვილი და შვილიშვილი."
ახლა მას მხოლოდ მათი საფლავები დარჩა. "ჩემო ძვირფასო დედა," - ამბობს ტირილით და ტატიანას ფოტოს ეფერება, რომელიც ხის ჯვარზეა დამაგრებული. ერთი ნაბიჯი და ის სოფიასა და ადამის საფლავთან დგას. ბავშვის ფოტოს ხელს ადებს და ამბობს - "ჩემო პატარა კნუტი."
შემდეგ, სოფიას შავ-თეთრ ფოტოს უახლოვდება, მასზე გრძელთმიანი ახალგაზრდა ქალი ჩანს: "ჩემო ლამაზო შვილო, მაპატიე, რომ ვერ გიშველე."
სოფიას მამა, 60 წლის სერგეი ლუშჩაი, მის გვერდით დგას – ძლიერი კაცი, რომელიც მის მწუხარებასა და ტკივილს იზიარებს."ხშირად მოვდივართ სასაფლაოზე," - ამბობს იულია, "სანამ ცოცხლები ვართ, მოვალთ კიდეც, რადგან ეს ჩვენს ტკივილს ცოტა მაინც ამსუბუქებს."
ყოველ ჯერზე, როდესაც ისინი სასაფლაოზე მიდიან, სულ უფრო მეტი საფლავი ხვდებათ. "სასაფლაო დიდი სიჩქარით ფართოვდება," - ამბობს იულია.ლურჯი და ყვითელი დროშების რიგები დაღუპული ჯარისკაცების საფლავებია.
იმ დღეს, როდესაც სოფია, ტატიანა და ადამი დაიღუპნენ, იულიამ თავის შვილს დასავლეთ უკრაინიდან დაურეკა, სადაც სამუშაო მივლინებით იმყოფებოდა. "ვუთხარი, რომ ფრთხილად ყოფილიყო. ქალაქზე დილიდან ბომბები ცვიოდა. მითხრა: 'მადლობა, დედა, ნუ ინერვიულებ. ჩვენ ყველაფერი კარგად გვექნება.'"სერგეი სამსახურში იყო, როდესაც გაიგო, რომ რაღაც მოხდა. მანაც დაურეკა თავის შვილს, მაგრამ არავინ უპასუხა.
შემდეგ, ადგილობრივი მოსახლეობის WhatsApp ჯგუფში, ნახა შეტყობინება: "მეგობრებო, კიდევ ვინმე დარჩა ნანგრევებში?"
"სახლში გავიქეცი, გზაში ვლოცულობდი," - ამბობს სერგეი, "მაგრამ ჩემი ლოცვა უკვე ამაო იყო. როდესაც მივედი, მხოლოდ ნანგრევები დავინახე. აქეთ-იქით დავდიოდი, ჩემს აივანს ვეძებდი. არ ვიცი, რამდენი დრო გავიდა – ორი თუ სამი საათი – მაგრამ მივხვდი, რომ აღარაფერი იყო დარჩენილი და არც იმედი მქონდა გადარჩენის. მომდევნო დღეებში ნანგრევებიდან ზოგიერთი ნივთი მაინც ამოიღეს – სოფიას ფაიფურის ჭიქა, რომელიც როგორღაც დაუზიანებელი დარჩა, სათამაშო თევზი, რომლითაც ადამი აბაზანაში თამაშობდა, და პატარა წითელი ქურთუკი, რომელიც ბოლო სეირნობის დროს ეცვა. ეს ნივთები ახლა ოჯახისთვის განძია.
"ყოველ საღამოს, როდესაც სამსახურიდან ვბრუნდებოდი, ადამი სასეირნოდ მიმყავდა," - ამბობს სერგეი. "მას ცა ძალიან აინტერესებდა. თითით სულ ზევით მაჩვენებდა."
რუსეთის უკრაინაში ფართომასშტაბიანი შეჭრის შემდეგ, 2022 წლის თებერვალში, იულიამ სოფია დიდ ბრიტანეთში უსაფრთხოდ წაიყვანა. ახალგაზრდა ქალმა ინგლისური კარგად იცოდა და უკრაინელი ჯარისკაცებისთვის თარჯიმნად მუშაობდა, რომლებიც ბრიტანეთის სამხედრო ძალების მიერ გადიოდნენ წვრთნას. თუმცა, უკრაინას ვერ მოშორდა.
"ძალიან მოენატრა მშობლები, ახლობლები და თავისი ქვეყანა," - ამბობს იულია. სოფია დაბრუნდა და მოგვიანებით, 2023 წლის ივნისში, ადამი შეეძინა. მან ფსიქოლოგიის სწავლაც დაიწყო, რადგან, როგორც დედამისი ამბობს, "იცოდა, რომ უკრაინაში ბევრი ადამიანს სჭირდებოდა ფსიქოლოგიური დახმარება."
მწუხარების ფონზე, იულიამ იცის, რომ მალე უკრაინამ შეიძლება მტერთან მოლაპარაკებები დაიწყოს, რომელმაც მას ყველა საყვარელი ადამიანი წაართვა.
"რუსეთი აგრესორია, რომელიც ჩვენს ქვეყანაში შემოვიდა, ჩვენი სახლები და ოჯახები გაანადგურა," - ამბობს იულია. "ასე რომ, არც ცეცხლის შეწყვეტაზე და არც მშვიდობის მოლაპარაკებებზე საუბარი არ შეიძლება. თუ პუტინს ჩვენს ტერიტორიებს დავუტოვებთ და დაკარგული ადამიანებისთვის შურს არ ვიძიებთ, ვერასდროს გავიმარჯვებთ."