ნიკა წუ­ლუ­კი­ძი­სა და თიკო სა­დუ­ნიშ­ვი­ლის მე­გობ­რო­ბა დიდი ხნის წინ და­ი­წყო. გაც­ნო­ბის დრო და ად­გი­ლი არც ერთს არ ახ­სოვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო დღე აქვთ ერ­თად გა­ტა­რე­ბუ­ლი. ერ­თმა­ნე­თის არც კრი­ტი­კას ერი­დე­ბი­ან და არც ქება-დი­დე­ბას.

რო­გორც იცით, მე­გობ­რებ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი ცალ-ცალ­კე ჩავ­წე­რეთ იმის გა­სარ­კვე­ვად, და­ემ­თხვე­ო­და თუ არა მათი პა­სუ­ხე­ბი ერ­თმა­ნეთს. უნდა ით­ქვას, რომ ნიკა ზედ­მე­ტად ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე გა­მოდ­გა, სა­ნამ თი­კოს ინ­ტერ­ვი­უს ვწერ­დით, ორ­ჯერ შე­მო­ა­ღო ოთა­ხის კარი. რამ­დენ­ჯერ­მე ითხო­ვა კი­დეც, და­ვეს­წრე­ბი ინ­ტერ­ვი­უსო, მაგ­რამ მტკი­ცე უარი რომ მი­ი­ღო, ბედს შე­ე­გუა და მოთ­მი­ნე­ბით და­ე­ლო­და გა­ნა­ჩენს.

-სად გა­ი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი?

ნიკა:

-სა­ერ­თო სა­მე­გობ­რო წრე გვყავს და დიდი ხა­ნია ვიც­ნობთ ერ­თმა­ნეთს. ზუს­ტად გაც­ნო­ბის დღე ნამ­დვი­ლად არ მახ­სოვს.

თიკო:

-ასე კონ­კრე­ტუ­ლად არ მახ­სოვს. ერ­თმა­ნეთს სა­ერ­თო მე­გობ­რე­ბის წყა­ლო­ბით ვხვდე­ბო­დით. გან­სა­კუთ­რე­ბით ბოლო 2 წე­ლია ვმე­გობ­რობთ. ბა­თუმ­ში საკ­მა­ოდ დიდი პე­რი­ო­დი გა­და­ვა­გო­რეთ ერ­თად, მე "თბი­ლი­სი ლა­ი­ვის" გა­და­ღე­ბე­ბი მქონ­და, ნი­კაც იქ იყო, ის­ვე­ნებ­და სე­რი­ა­ლის­გან, იგა­ვე­ბის­გან. სა­ღა­მო­ო­ბით ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კა­ფე­ში ვხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს. ვი­ღა­ცე­ბი მიდი-მო­დი­ოდ­ნენ, მე და ნიკა სულ იქ ვი­ყა­ვით (იცი­ნის).

-რა მოგ­წონს და რა არა მას­ში? რო­გორ გგო­ნია, ის რას ფიქ­რობს ამ მხრივ შენ­ზე?

ნიკა:

-ისე­თი ერ­თგუ­ლია, რო­გორც ცოტა ადა­მი­ა­ნი, ყვე­ლა­ნა­ი­რად მხარ­ში ამო­გიდ­გე­ბა. ცოტა ადა­მი­ა­ნი უყ­ვარს გულ­ში. ვგრძნობ, რომ იმ ცო­ტა­ში მეც ვარ. ხა­ლი­სი­ა­ნია, ორი­გი­ნა­ლუ­რი. ვერ ვი­ტან ერ­თნა­ირ ადა­მი­ა­ნებს, თი­კოს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მი აქვს, ვი­ღა­ცას მოს­წონს ეს, ვი­ღა­ცას -არა. ჩემ­თვის ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნია. რა არ მომ­წონს? ხან­და­ხან ისე მო­გახ­ლის რა­ღა­ცას, გულს გა­გი­ხეთ­ქავს. ამა­ზე სულ ვსაყ­ვე­დუ­რობ. ეს პირ­და­პი­რო­ბა ზოგ­ჯერ კარ­გია, ზოგ­ჯერ ცუდი. თუ გინ­და, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის კე­თილ­გან­წყო­ბა და­იმ­სა­ხუ­რო, მა­ინც ჯო­ბია, ზო­მი­ე­რე­ბა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო ამ მხრივ... ჩემ შე­სა­ხებ აზრი ალ­ბათ ჯო­ბია, მას ჰკი­თხო, მე ამა­ზე ლა­პა­რა­კი გა­მი­ჭირ­დე­ბა.

თიკო:

-ყვე­ლა­ზე მე­ტად ნი­კას იუ­მო­რი მომ­წონს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადა­მი­ა­ნებ­ში იუ­მო­რის ნაკ­ლე­ბო­ბაა. ნი­კას იუ­მორს ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ იუ­მორს ვუ­წო­დებ და ძა­ლი­ან მომ­წონს. არ არ­სე­ბობს, მას­თან სა­ღა­მო გა­ა­ტა­რო და სი­ცი­ლის­გან ცუ­დად არ გახ­დე. ვა­ფა­სებ იმას, რომ ერ­თგუ­ლია, სა­ინ­ტე­რე­სო თე­მებ­ზე შე­მიძ­ლია მას­თან სა­უ­ბა­რი. ძა­ლი­ან ცო­ტაა ის, რაც არ მომ­წონს მის ხა­სი­ათ­ში. მე მისი ნაკ­ლი ნამ­დვი­ლად არ მა­წუ­ხებს. ნიკა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან კომ­პე­ტენ­ტუ­რია, რო­გორც გა­და­ცე­მის­თვის, ისე პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის­თვის. მის­გან ყო­ველ­თვის კონ­სტრუქ­ცი­უ­ლი კრი­ტი­კა მო­დის. თუ არ მოს­წონს, მიხ­სნის რა­ტომ არ მოს­წონს და პი­რი­ქით, თუ მოს­წონს, ამა­საც მი­სა­ბუ­თებს. არ მოს­წონს ჩემი ბევ­რი საქ­ცი­ე­ლი, მა­გა­ლი­თად, სა­ა­ხალ­წლო კოც­ნა არ მო­ე­წო­ნა. მო­ე­წო­ნა ჩემი ბოლო გა­და­ცე­მა, ვი­ნა­ი­დან შე­და­რე­ბით შე­მეც­ნე­ბი­თი გა­მო­ვი­და.

-რამ­დე­ნი წლის არის? შენ?

ნიკა:

-ჩემ­ზე ერთი წლით უფ­რო­სია, თუ არ ვცდე­ბი. მე 24 წლის ვარ.

თიკო:

-24-ის. მე 26_ის.

-რა უნდა გა­ით­ვა­ლის­წ­ინო აუ­ცი­ლებ­ლად მას­თან ურ­­თი­ერ­თო­ბი­სას? შენ­თან ურ­­თი­ე­რ­თო­ბი­სას რა არის გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლი?

ნიკა:

-ეს სწო­რედ ის ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­თა­ნაც არაფ­რის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა არ გჭირ­დე­ბა და ამი­ტო­მაც მი­ად­ვილ­დე­ბა მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლია: ზრდი­ლო­ბა, ინ­ტე­ლექ­ტი, ოჯა­ხიშ­ვი­ლო­ბა. ვერ ვი­ტან მო­ღა­ლა­ტე და მა­ტყუ­ა­რა ადა­მი­ა­ნებს. თუ შე­ვა­ტყვე ადა­მი­ანს, რომ ტყუ­ი­ლი უყ­ვარს, ის ჩემ­თვის აღარ არ­სე­ბობს.

თიკო:

-არ უყ­ვარს შტე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი. მე რომ ვიყო სუ­ლე­ლი ქე­რათ­მი­ა­ნი გოგო, არ მო­მინ­დე­ბო­და მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. ასეთ ადა­მი­ა­ნებს ძა­ლი­ან უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­აგ­დებს. ერთხელ მახ­სოვს ჩემი მსუ­ქა­ნი მე­გო­ბა­რი ძა­ლი­ან უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­აგ­დო. "ელას­ტი­კი" ეცვა და შო­რი­დან უყ­ვი­რო­და, -ვა­ი­მე, შვი­ლო, გამ­შვე­ნებს ეგ "ელას­ტი­კიო". ძა­ლი­ან პირ­და­პი­რია და ბევ­რს ეს პირ­და­პი­რო­ბა აღი­ზი­ა­ნებს. მე ვა­ფა­სებ პირ­და­პი­რო­ბას, იმი­ტომ, რომ ქარ­თვე­ლებს სჩ­ვე­ვი­ათ ზურგს უკან ლა­პა­რა­კი და პირ­ფე­რო­ბა... ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში სი­ლა­ღე და სი­სუფ­თა­ვეა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი. ვი­თომ მე­გობ­რებ­სა და პირ­ფე­რო­ბას ვერ ვი­ტან. ნიკა ძა­ლი­ან ალა­ლია, თა­მა­ში არ შე­უძ­ლია. "მა­ფი­ო­ზო­ბა­ნას" რომ ვთა­მა­შობ­დით, მა­ფი­ო­ზი იყო და პირ­ვე­ლი­ვე ჯერ­ზე "და­იწ­ვა".

-რა აღი­ზი­ა­ნებს სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქეს­ში? შენ?

ნიკა:

-თი­კოს იმ­დე­ნად უყ­ვარს სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქე­სი, რომ არა­ფე­რი აღარ აღი­ზი­ა­ნებს (იცი­ნის). მე მგო­ნია, რომ გა­ა­ღი­ზი­ა­ნებს თას­მა, რო­მე­ლიც წინ­და­ში ექ­ნე­ბა ჩა­ტა­ნე­ბუ­ლი მა­მა­კაცს. მე ვულ­გა­რუ­ლო­ბა მა­ღი­ზი­ა­ნებს. ქალ­მა თა­ვი­სი ინ­ტი­მუ­რო­ბი­თა და მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლო­ბით უნდა მოგ­ხიბ­ლოს. მუხ­ლი რომ გა­მო­უჩ­ნდე­ბა ქალს, ის ქალი უფრო მე­სექ­სუ­ა­ლუ­რე­ბა და მინ­დე­ბა, ვიდ­რე სულ ტიტ­ვე­ლი. ვერ ვი­ტან, ქალი ბევ­რს რომ ლა­პა­რა­კობს, ყვე­ლა­ფერ­ზე კომ­პე­ტენ­ტუ­რი აზრი რომ აქვს. მე რომ მი­თხრა ახლა, ჩი­ნე­თის კედ­ლის ინ­სტრუქ­ცი­ა­ზე მე­სა­უბ­რეო, აუ­ცი­ლებ­ლად გავ­ჩუმ­დე­ბი. ყვე­ლა არ გა­ჩუმ­დე­ბა, მოჰ­ყვე­ბა ათას სი­სუ­ლე­ლეს. ასეთ ქა­ლებს ვერ ვი­ტან.

თიკო:

-ვულ­გა­რუ­ლო­ბა. ქალ­ში ქა­ლუ­რო­ბა მოს­წონს, თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბი­სა და ტრა­დი­ცი­უ­ლო­ბის სინ­თე­ზი. მე ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის მი­მართ სხვა­დას­ხვა მო­თხოვ­ნა მაქვს. მე­გო­ბარ­თან სხვა, საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან სხვა. ყვე­ლას­გან ერ­თსა და იმა­ვეს არ მო­ვი­თხოვ.

-რო­გო­რია, როცა უყ­ვარს? შენ?

ნიკა:

-ნე­ტავ მა­გას უყ­ვარ­დეს ვინ­მე (იღი­მის). მე არ შევ­სწრე­ბი­ვარ მისი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდს. არ მი­ნა­ხავს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. მე სულ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ. ღმერ­თმა არ ქნას, გა­თენ­დეს დღე და არ ვიყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. როცა მიყ­ვარს, კე­თილ­შო­ბი­ლი ვარ, ანუ მუდ­მი­ვად კე­თილ­შო­ბი­ლი ვარ.

თიკო:

-მე მხო­ლოდ ნი­კას ერთი პა­ტა­რა რო­მა­ნის მომსწრე გავ­ხდი. თვა­ლებ­ზეც ეტყო­ბა, საქ­ცი­ელ­ზეც. ეს სე­რი­ალ­სა და მის იგა­ვებს არ ეტყო­ბა, მაგ­რამ აშ­კა­რად დაბ­ნე­უ­ლია ამ დროს. მე როცა მიყ­ვარს დავფრი­ნავ, 10 სან­ტი­მეტ­რით და­შო­რე­ბუ­ლი ვარ მი­წი­დან.

-ახლა რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ხარ?

-მი­წა­ზე მყა­რად ვდგა­ვარ (იღი­მის), შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ ვარ.

-რო­გორ გა­მო­ხა­ტავს გაბ­რა­ზე­ბას? შენ?

ნიკა:

-არ მი­ნა­ხავს გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი. რამ­დე­ნა­დაც მიმ­წო­ლი ჩანს, იმ­დე­ნად გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი და სევ­დი­ა­ნია. თი­კოს ასე­თი სახე ბევ­რს არ წარ­მო­უდ­გე­ნია, მაგ­რამ და­მი­ჯე­რეთ, ასე­თი თიკო სა­დუ­ნიშ­ვი­ლი კი­დევ უფრო საყ­ვა­რე­ლია. ჩემი გაბ­რა­ზე­ბა მტრის კარს! გა­და­ვი­რე­ვი, გავ­გიჟ­დე­ბი, მაგ­რამ მე­ო­რე დღეს არ მახ­სოვს რაზე ვყვი­რო­დი.

-ტე­ლე­ფო­ნი არ და­გიმ­ტვრე­ვია გაბ­რა­ზე­ბულ გულ­ზე?

-არა­სო­დეს. ჩემი ტე­ლე­ფო­ნი ვი­ღა­ცის გამო რა­ტომ უნდა და­ვამ­ტვრიო?! მე ისე მიყ­ვარს ჩემი ნივ­თე­ბი, არას­დროს არ ვამ­ტვრევ.

თიკო:

-მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია, თა­ვის შე­კა­ვე­ბა შე­უძ­ლია, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი არ მი­ნა­ხავს. არ არ­სე­ბობს იყ­ვი­როს. მე უფრო ემო­ცი­უ­რი ვარ. ძა­ლი­ან რთუ­ლია ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოყ­ვა­ნა, მაგ­რამ გაბ­რა­ზე­ბულ გულ­ზე და­მიმ­ტვრე­ვია კი­დეც.

-რა გი­სახ­სოვ­რა ბო­ლოს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე? შენ რა უსახ­სოვ­რე?

ნიკა:

-ჩემი წიგ­ნი ვა­ჩუ­ქე -"მო­ხუ­ცი ჯამ­ბა­ზე­ბი", თი­კომ სუ­ნა­მო მა­ჩუ­ქა ერთხელ, მაგ­რამ და­ბა­დე­ბის დღე იყო თუ არა, აღარ მახ­სოვს. სა­ერ­თოდ თი­კოს ძა­ლი­ან უყ­ვარს სი­ურპრი­ზე­ბი. იმ­დე­ნი სი­ურპრი­ზი გა­მი­კე­თა. ერთხელ სტრიპ­ტი­ზკ­ლუბ­შიც კი წა­მიყ­ვა­ნა თვა­ლახ­ვე­უ­ლი ტიტ­ველ ქა­ლებ­ში (იცი­ნის). რომ შე­ვე­დით შიგ­ნით, თო­ნე­ში მე­გო­ნა თავი, თა­ვი­დან ქა­ლის მკერდს რომ მოვ­კი­დე ხელი, მე­გო­ნა, ცო­მის გუნ­და­ში ჩავ­ყა­ვი ხელი, მერე კარ­გად რომ მოვ­სინ­ჯე, მივ­ხვდი რაც იყო. ოღონდ ვფი­ცავ ყვე­ლა­ფერს, მარ­თლა არ ვი­ცო­დი სად მივ­დი­ო­დით.

თიკო:

-არ მახ­სოვს. წელს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე არა­ვის არა­ფე­რი არ უჩუ­ქე­ბია, ალი­ნა არ­ვე­ლა­ძემ მა­ჩუ­ქა მარ­ტო ტორ­ტი. არ გა­და­მიხ­დია, გა­და­ღე­ბა­ზე ვი­ყა­ვი. მეც არ ვი­ყა­ვი მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე, შე­სა­ბა­მი­სად, არა­ფე­რი მი­ჩუ­ქე­ბია.

-რო­გო­რია მთვრა­ლი? შენ?

ნიკა:

-თიკო არ სვამს. აკონ­ტრო­ლებს თავს. მგო­ნი, ძილი ურ­ჩევ­ნია, აბუნ­ტე­ბუ­ლი თიკო არ მახ­სოვს. ჩემ­ნა­ი­რი კარ­გი მთვრა­ლი ერთი-ორი კაცი თუ და­დის თბი­ლის­ში. ყვე­ლას ვე­ფე­რე­ბი, ვე­სიყ­ვა­რუ­ლე­ბი.

თიკო:

-ქარ­თვე­ლი მო­ქე­ი­ფე ბი­ჭია. გემ­რი­ე­ლი სიმ­თვრა­ლე აქვს. მახ­სოვს, ბა­თუმ­ში თაფ­ლის ჭაჭა ჰქონ­და, ვი­ღა­ცამ ჩა­მო­უ­ტა­ნა და სვამ­და ხოლ­მე. მთვრა­ლი ნიკა ფხი­ზე­ლის­გან დი­დად არ გან­სხვავ­დე­ბა. მე გა­აჩ­ნია, რა დოზა მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი. თუ ბევ­რი დავ­ლიე, შე­იძ­ლე­ბა და­ვი­ძი­ნო იქვე ან ძა­ლი­ან ვიხ­მა­უ­რო.

-ად­ვი­ლად სწყინს? შენ?

ნიკა:

-თი­კოს წყო­ბი­დან გა­მოყ­ვა­ნა ძა­ლი­ან ძნე­ლია. არა­სო­დეს არ გა­ბუ­ტუ­ლა ჩემ­თან. ისე­თი დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი გვაქვს, სად გვცა­ლია ბუ­ტია-შე­რი­გე­ბის­თვის?! მე უყუ­რა­დღე­ბო­ბას ვერ ვი­ტან. თუ მიყ­ვარ­ხარ, ე.ი. მინ­და ხში­რად გნა­ხო. თუ ვერ გნა­ხუ­ლობ, და­გი­რე­კავ და მო­გი­კი­თხავ. იმა­ვეს ვი­თხოვ იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან, ვინც მე მიყ­ვარს. თუ ვერ ვი­ღებ, მწყინს.

თიკო:

-კი. ბუ­ტი­აა, ოღონდ დიდ­ხანს არ მიჰ­ყვე­ბა წყე­ნა. ამას წი­ნათ რამ­დე­ნი­მე კვი­რა ვერ ვნა­ხეთ ერ­თმა­ნე­თი და ცოტა ნა­წყე­ნი იყო. მე არ მწყინს ად­ვი­ლად, ვერც ვი­მახ­სოვ­რებ ხოლ­მე დიდ­ხანს, რამე თუ მე­წყი­ნა, თან გულ­ში წყე­ნას არ და­ვი­ტო­ვებ. ვი­ტყვი ხმა­მაღ­ლა და გა­მოთ­ქმით.

-რო­მე­ლი თქვენ­გა­ნი თმობს ხოლ­მე?

ნიკა:

-მე უკომ­პრო­მი­სო ვარ. თუ მი­მაჩ­ნია, რომ მარ­თა­ლი ვარ, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ დავ­თმობ. თუ მო­და­ზე ვლა­პა­რა­კობთ, რა თქმა უნდა, თი­კოს ვერ შე­ვე­კა­მა­თე­ბი.

თიკო:

-თუ ვიცი, რომ მე უფრო კომ­პე­ტენ­ტუ­რი ვარ ამა თუ იმ სა­კი­თხში, რქე­ბით ვაწ­ვე­ბი ხოლ­მე. ისიც არ თმობს ად­ვი­ლად.

-ბო­ლოს რაზე იკა­მა­თეთ?

ნიკა:

-ახალ წელს იმ ბიჭს რომ აკო­ცა, იმა­ზე. პირ­და­პირ და ძა­ლი­ან ცუ­დად ვუ­თხა­რი, არ მო­მე­წო­ნა, ეს არ უნდა გექ­ნა-მეთ­ქი. ჩვენს დი­ა­ლოგს კახა მი­ქი­აშ­ვი­ლი და­ეს­წრო და მი­თხრა, ასე­თი რა­დი­კა­ლუ­რო­ბაც არ შე­იძ­ლე­ბო­დაო. მე მივ­ხვდი, რომ თი­კოს ეწყი­ნა, შე­ე­ტყო. უხე­შად ვუ­თხა­რი, მაგ­რამ რა მექ­ნა, უნდა მეთ­ქვა, რა იყო ეს?! ნა­მე­ტა­ნი არა­ფე­რი არ მომ­წონს. მგო­ნი, მე ერ­თა­დერ­თი ვი­ყა­ვი, ვინც ეს პირ­ში მი­ვა­ხა­ლე.

თიკო:

-რა­დი­ო­ში მი­მიყ­ვა­ნა დი­ლის 7 სა­ათ­ზე 3 სი­ტყვის სათ­ქმე­ლად და ამა­ზე (იღი­მის). დი­ლი­დან ვემ­ზა­დე­ბო­დი და გა­მარ­ჯო­ბა და მო­კი­თხვით შე­მო­ი­ფარ­გლა ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი. ამის­თვის მო­მიყ­ვა­ნე, არ გა­პა­ტი­ებ-მეთ­ქი, ვუ­თხა­რი.

-რო­გო­რი ნე­ბის­ყო­ფა აქვს?

ნიკა:

-აქვს. დე­ტა­ლე­ბის მო­ყო­ლა არ მინ­და, მაგ­რამ თი­კოს შე­ეძ­ლო, ხელი წას­ცდე­ნო­და რა­ღა­ცებ­ზე, მაგ­რამ თავი შე­ი­კა­ვა. ეს მოხ­და ბა­თუმ­ში, ჩვენ ერ­თად ვის­ვე­ნებ­დით. ამის შემ­დეგ კი­დევ უფრო და­ვა­ფა­სე.

-რაზე უნდა წას­ცდე­ნო­და ხელი?

-არა, ამას ვერ გე­ტყვით... მეც მაქვს ნე­ბის­ყო­ფა. ნე­ბის­ყო­ფა მარ­ტო დი­ე­ტით არ გა­ნი­სა­ზღვრე­ბა, თუმ­ცა ესეც არ მი­ჭირს.

თიკო:

-არ აქვს. გოგო რომ მო­ე­წო­ნე­ბა შე­უძ­ლია, პირ­და­პირ უთხრას. უყ­ვარს კარ­გი ჭამა-სმა. მეც არ გა­მო­ვირ­ჩე­ვი დი­დად ნე­ბის­ყო­ფით.

-რას უკონ­ტრო­ლებთ ერ­თმა­ნეთს?

ნიკა:

-სულ მე­უბ­ნე­ბა გახ­დიო. ჩემს მე­გობ­რებს ძა­ლი­ან აწუ­ხებთ ჩემი წო­ნის პრობ­ლე­მა. სა­ლო­მე არ­შბა ყო­ველ სა­ღა­მოს მი­რე­კავ­და და მე­კი­თხე­ბო­და, რა ქენი, ჭამე დღე­სო. ბუ­ფეტ­ში თუ და­მი­ნა­ხავ­და, სულ მე­ჩხუ­ბე­ბო­და. მეც მინ­და, გამ­ხდა­რი ვიყო, მაგ­რამ...

-შენ არ უკონ­ტრო­ლებ თი­კოს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს?

-არა. ერთხელ ვთქვი, ქა­ლი­სა და კა­ცის მე­გობ­რო­ბა ცე­ცხლი­სა და ნავ­თის მე­ზობ­ლო­ბაა. როცა ცე­ცხლი და ნავ­თი გა­დაკ­ვეთს ერ­თმა­ნეთს, იქ აუ­ცი­ლებ­ლად ცე­ცხლი გაჩ­ნდე­ბა-მეთ­ქი. არის რა­ღა­ცე­ბი, რა­ზეც კაც­მა და ქალ­მა არ უნდა ილა­პა­რა­კონ. კაცი რომ იტყვის ქალ­ზე -ჩემი და­ქა­ლი­კო, გული მე­რე­ვა ამა­ზე. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ქალი კა­ცის და­ქა­ლი იყოს?! გო­გო­ნე­ბი ჩემ­თვის ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან.

თიკო:

-არა­ფერს, სრულ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ვაძ­ლევთ ერ­თმა­ნეთს.

-რო­გორ გგო­ნია, რამ­დე­ნად და­ემ­თხვე­ვა თქვე­ნი პა­სუ­ხე­ბი ერ­თმა­ნეთს?

ნიკა:

-არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა და­ემ­თხვეს.

თიკო:

-არ ვიცი, ინ­ტე­რე­სით ველი.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)