ან­დრია ფუტ­კა­რა­ძე სა­ბავ­შვო "ევ­რო­ვი­ზია 2024"-ის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია, რაც სა­ქარ­თვე­ლოს მე­ო­თხე გა­მარ­ჯვე­ბაა. ამ შე­დე­გით ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა კონ­კურ­სის რე­კორდსმე­ნია. სა­ქარ­თვე­ლოს წარ­მო­მად­გე­ნელ­მა 12 ქულა 12 ქვეყ­ნის­გან მი­ი­ღო. ან­დრია ფუტ­კა­რა­ძე მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე სიმ­ღე­რით "To My Mom" წარ­დგა, რომ­ლის მუ­სი­კაც გიგა კუ­ხი­ა­ნი­ძემ და­წე­რა, ტექ­სტი კი მაკა და­ვი­თა­ი­ას ეკუთ­ვნის. ან­დრი­ამ დე­დას გუ­ლით უმ­ღე­რა, მის­მა ნამ­ღერ­მა კი გა­სა­ო­ცა­რი შე­დე­გი მო­ი­ტა­ნა.

ambebi.ge ან­დრია ფუტ­კა­რა­ძის დე­დას, შო­რე­ნა აბა­ში­ძეს ესა­უბ­რა.

- ბა­თუ­მი­დან გახ­ლა­ვართ, მაგ­რამ მე ამ­ჟა­მად ამე­რი­კა­ში ვცხოვ­რობ, უკვე მე­ო­თხე წე­ლია, ემიგ­რან­ტი ვარ... ბა­თუ­მის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბა მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი და 10 წელი კი ბა­თუ­მის იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლში ვმუ­შა­ობ­დი... ჩემი ამე­რი­კა­ში ყოფ­ნის მი­ზე­ზი კი ის არის, რომ შვი­ლის­თვის ცხოვ­რე­ბის უკე­თე­სი პი­რო­ბე­ბი და უკე­თე­სი მო­მა­ვა­ლი შევ­ქმნა. ამე­რი­კა­ში ახლა ბავ­შვთა პე­დი­ატ­რი­უ­ლი კლი­ნი­კა­ში ვმუ­შა­ობ...

ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნა რთუ­ლია და კი­დევ ათ­მა­გად რთუ­ლია, როცა შვი­ლი გვერ­დით არ გყავს... ძნე­ლია ასე გა­რე­მოს შეც­ვლა, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის, მე­გობ­რე­ბის გა­რე­შე და უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბა... მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხში­რად ჩა­მოვ­დი­ვარ და ან­დრი­ას­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვან დღე­ებ­ში ყო­ველ­თვის მის გვერ­დით ვარ, მა­ინც ძნე­ლია. წელს უკვე მე­ო­თხედ ჩა­მო­ვე­დი. "რა­ნი­ნას“ პე­რი­ოდ­შიც აქ ვი­ყა­ვი... ად­რეც ჩა­მოვ­დი­ო­დი.

ან­დრია ბა­თუ­მის ზა­ქა­რია ფა­ლი­აშ­ვი­ლი სა­ხე­ლო­ბის სა­მუ­სი­კო სკო­ლა "თერ­თმეტ­წლე­დის“ მე­ხუ­თე კლას­შია. შარ­შან გას­ტრო­ლი ეს­პა­ნეთ­ში ჰქონ­და, კონ­კურ­სზე იყო წა­სუ­ლი, სა­დაც გა­რან-პრი და­იმ­სა­ხუ­რა და იქაც ჩა­ვე­დი. ამის გარ­და და­ბა­დე­ბის დღეს, სკო­ლის და­წყე­ბის პე­რი­ოდ­ში, ზე­იმ­ზეც ვცდი­ლობ, მის გვერ­დით ვიყო. ამის გარ­და, მუდ­მი­ვად 24-სა­ა­თი­ან რე­ჟიმ­ში ან­დრი­ას ცხოვ­რე­ბა­ში სულ ჩარ­თუ­ლი ვარ, მუდ­მი­ვად კავ­შირ­სა და კონ­ტაქ­ტზე ვარ მას­თან.

- რა ასაკ­ში გა­მო­ავ­ლი­ნა მუ­სი­კა­ლუ­რი ნიჭი?

ასევე დაგაინტერესებთ

23:11 / 16-11-2024

საქართველო საბავშვო "ევროვიზია 2024"-ის გამარჯვებულია - ამჯერად ჩვენი ქვეყანა ანდრია ფუტკარაძემ ასახელა

- ჯერ ლა­პა­რა­კიც არ იცო­და, როცა შე­ვამ­ჩნიე, რომ მუ­სი­კა­ლუ­რი ნიჭი ჰქონ­და. ტე­ლე­ვი­ზორ­ში მე­ლო­დი­ებს აჰ­ყვე­ბო­და ხოლ­მე. რაც არ უნდა ეთა­მა­შა და ეკე­თე­ბი­ნა, მუ­სი­კის ხმას გა­ი­გებ­და თუ არა, თა­მაშს წყვეტ­და და ტე­ლე­ვი­ზორ­თან მი­დი­ო­და, რომ მო­ეს­მი­ნა. სხვა არხზე გა­დარ­თვას არ მა­ნე­ბებ­და, იმ მუ­სი­კა­ზე და­აბ­რუ­ნეო...

6 წლის იყო, ბა­თუმ­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გი და კომ­პე­ტენ­ტუ­რი სტუ­დია "ზღვის შვი­ლე­ბი“ რომ შე­ვარ­ჩი­ეთ (პე­და­გო­გე­ბი - ნონა დი­ა­სა­მი­ძეა, რუსა თა­ვარ­თქი­ლა­ძე, სტუ­დი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი - ნა­თია ინა­იშ­ვი­ლი), სა­დაც მი­ვიყ­ვა­ნეთ.

- ბავ­შვი ბა­თუმ­ში ვის­თან ცხოვ­რობს?

- ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან, ბი­ძას­თან - ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად... სკო­ლა­შიც ძა­ლი­ან კარ­გი მოს­წავ­ლეა, ასე­ვე ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლია, მშვი­დი, სა­მარ­თლი­ა­ნი, თუმ­ცა ცოტა ჯი­უ­ტიც. მას­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლად მომ­წონს ის, რომ ძა­ლი­ან გულ­წრფე­ლია. ვე­ტყვი ხოლ­მე - დედა, ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის წინ რა­ღაც გა­ვი­ა­როთ, მო­ვემ­ზა­დოთ-მეთ­ქი. არ გვინ­და, უცებ რაც მო­მა­ფიქ­რდე­ბა და ვი­ტყვი, ის არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნიო.

- რო­დე­საც გა­ი­გეთ, რომ ან­დრი­ას "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე“ სა­ქარ­თვე­ლოს უნდა წარ­მო­ედ­გი­ნა, რო­გო­რი იყო თქვე­ნი ემო­ცია?

- ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, მარ­თლა არ ვე­ლო­დი. ადრე ასე იყო, რომ "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე“ "რა­ნი­ნას“ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი მი­დი­ო­და. წელს სხვა პრი­ზი და­წეს­და და ან­დრი­ამ გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ საგ­ზუ­რი საფ­რან­გეთ­ში, "დის­ნეი ლენდში“ მი­ი­ღო. სწო­რედ ახლა ვა­პი­რებთ წას­ვლას. ამი­ტომ მარ­თლა არ მო­ვე­ლო­დი იმას, როცა გა­ვი­გეთ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო ან­დრი­ას "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე“ უნდა წა­რედ­გი­ნა. პირ­ვე­ლი ემო­ცია სე­რი­ო­ზუ­ლი შოკი იყო. მერე როცა ეს ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­ა­ნა­ლი­ზე, უკვე შიში, ნერ­ვი­უ­ლო­ბა, მღელ­ვა­რე­ბა და­მე­უფ­ლა იმის გამო, რომ ერთი ციდა ბავ­შვს ამ­ხე­ლა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და­ე­კის­რა.

- და რო­დე­საც გა­აც­ნო­ბი­ე­რეთ უკვე ყვე­ლა­ფე­რი, გჯე­რო­დათ, რომ გა­ი­მარ­ჯვებ­და?

- არა, თუმ­ცა ვინც კი მას იც­ნობს, ყვე­ლა ამ­ბობ­და, რომ გა­ი­მარ­ჯვებ­და. მე ან­დრი­ას ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ ამ კონ­კურ­სზე შენი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა უკვე გა­მარ­ჯვე­ბაა, ამი­ტომ სიმ­ღე­რით ისი­ა­მოვ­ნე, შე­დეგ­ზე არ იფიქ­რო - მეთ­ქი... "რა­ნი­ნას“ კონ­კურ­სი­საც ასე ვი­ყა­ვი - არას­დროს მით­ქვამს, - შენ უნდა გა­ი­მარ­ჯვო-მეთ­ქი. მხო­ლოდ იმას ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ ყო­ფი­ლი­ყო გულ­წრფე­ლი და სიმ­ღე­რით სი­ა­მოვ­ნე­ბა მი­ე­ღო.

კონ­კურ­სამ­დე ერთი დღით ადრე მე­უბ­ნე­ბო­და, - დედა, ძა­ლი­ან ბევ­რი, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი კონ­კუ­რენ­ტი მყავ­სო, მაგ­რამ არ უთ­ქვამს, გა­ვი­მარ­ჯვე­ბო, - ეს მის­გან არა­სო­დეს გა­მი­გია. სა­ერ­თოდ, სტა­ბი­ლუ­რი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლია.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რა მო­ე­წო­ნა მას­ში ჟი­უ­რის და მსმე­ნელს?

- გულ­წრფე­ლო­ბა... თა­მა­ში არ შე­უძ­ლია, ისეთ ემო­ცი­ას გა­მო­ხა­ტავს, რო­გო­რიც აქვს თუნ­დაც სახ­ლში, მე­გობ­რებ­თან. მის და­დე­ბით თვი­სე­ბად შე­იძ­ლე­ბა ისიც გან­ვი­ხი­ლოთ, რომ რა­საც ვე­უბ­ნე­ბით, მე თუ პე­და­გო­გე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა ის რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნოს ან და­ა­ვი­წყდეს, ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­აქ­ცი­ოს, მაგ­რამ სცე­ნა­ზე ყვე­ლას და­რი­გე­ბას, რჩე­ვას ერ­თად ით­ვა­ლის­წი­ნებს. ამას რო­გორ აკე­თებს, არ ვიცი, მაგ­რამ გა­მოს­დის. ბევ­რს არ ლა­პა­რა­კობს, თა­ვის რა­ღაც ფიქ­რებ­შია და ამის ფონ­ზე ვამ­ბობ, რომ ემო­ცი­ე­ბის მარ­თვა შე­უძ­ლია.

- სიმ­ღე­რა, რო­მე­ლიც "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე“ შე­ას­რუ­ლა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თქვენ გე­ძღვნე­ბო­დათ. ამა­ზე რო­გო­რი რე­აქ­ცია გქონ­დათ?

- რო­გორც ვიცი, რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რის ვერ­სი­ა­ზე მუ­შა­ობ­დნენ, იმ პე­რი­ოდ­ში ან­დრი­ას ვე­კი­თხე­ბო­დი, რო­გორ მუ­შა­ობთ, რას აკე­თებთ-მეთ­ქი? არა­ფერს მე­უბ­ნე­ბო­და, - დედა, ჯერ მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში ვართ. სი­ტყვაც არ დას­ცდე­ნია, რომ სიმ­ღე­რა დე­და­ზე იყო. რო­გორც შემ­დეგ მი­თხრა, უკვე პრე­მი­ე­რა­ზე, კომ­პო­ზი­ტორს და ტექ­სტის ავ­ტორს მის­თვის უკი­თხავთ, შენ­ში ყვე­ლა­ზე დიდ ემო­ცი­ას რა იწ­ვევ­სო? დე­დაო - უთ­ქვამს... მად­ლო­ბა კომ­პო­ზი­ტორს და ტექ­სტის ავ­ტორს, რომ ასე­თი ნა­მუ­შე­ვა­რი შექ­მნეს.

- თა­ვად კომ­პო­ზი­ტორს მა­ნამ­დე არ გა­სა­უბ­რე­ბი­ხართ?

- კი, გიგა თა­ვი­დან მწერ­და, ჯერ ბავ­შვი უნდა გა­ვიც­ნო, რა­მაც სტი­მუ­ლი უნდა მომ­ცეს, რომ სიმ­ღე­რა შე­ვურ­ჩი­ოო. მად­ლო­ბა, იმის­თვი­საც, რომ მან მოკ­ლე ხან­ში ასე გა­იც­ნო და შე­იგ­რძნო ან­დრი­ას მდგო­მა­რე­ო­ბა, შე­ურ­ჩია ზუს­ტად ისე­თი სიმ­ღე­რა და მო­არ­გო მის სტილს, ხა­სი­ათს, ემო­ცი­ას. მერე პრე­მი­ე­რამ­დე ორი დღით ადრე, ჩემს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე (ასე და­ემ­თხვა), გი­გამ ტექ­სტი და სიმ­ღე­რაც გა­მო­მიგ­ზავ­ნა. ამე­რი­კა­ში, სამ­სა­ხურ­ში ვი­ყა­ვი, რომ მო­ვის­მი­ნე, ემო­ცი­უ­რად სრუ­ლი შოკი მქონ­და. ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა.

- და ახ­ლაც, "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე“, ეს­პა­ნეთ­ში ახ­ლდით კვლავ თქვენს შვილს...

- ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი შვი­ლია. მე და ან­დრია 3 წლი­დან ერ­თად ვიზ­რდე­ბით მარ­ტო. ის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია. ან­დრია იმას არ მაგ­რძნო­ბი­ნებს, რომ დედა ფი­ზი­კუ­რად ყო­ველ დღე მის გვერ­დით არ არის, მაგ­რამ ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის. არ მაგ­რძნო­ბი­ნებს იმის გამო, რომ არ ვი­ნერ­ვი­უ­ლო. როცა აქ ვარ, მოვა, ჩა­მე­ხუ­ტე­ბა, დედა, მიყ­ვარ­ხარ. რამ­დე­ნი დღე დაგ­რჩა წას­ვლამ­დეო, - მე­ტყვის და დღე­ებს ით­ვლის. რა­საც გა­ვუ­კე­თებ, ყვე­ლაფ­რით მად­ლი­ე­რია, მცი­რე­დი­თაც კი. ნუ მიხ­დი მად­ლო­ბას, დედა ვარ შენი-მეთ­ქი, - სულ ამას ვე­უბ­ნე­ბი, მაგ­რამ ასე­თი ბავ­შვია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ 24-სა­ა­თი­ან რე­ჟიმ­ში მის გვერ­დით დის­ტან­ცი­უ­რად ვარ და ხში­რა­დაც ჩა­მოვ­დი­ვარ, მას­თან ყო­ვე­ლი დამ­შვი­დო­ბე­ბა წი­ნა­ზე რთუ­ლია.

- მუ­სი­კის გარ­და, კი­დევ რით არის გა­ტა­ცე­ბუ­ლი?

- ან­დრია კერ­ძო კერ­ძო სკო­ლა­ში სწავ­ლობს. დი­ლით რომ მი­დის, შუ­ა­დღემ­დე სკო­ლა­შია, მერე იქვე ამ­ზა­დებს გაკ­ვე­თი­ლებს. კვი­რა­ში 2 დღე "ზღვის შვი­ლებ­ში“ და­დის და ასე­ვე 2-ჯერ - ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე. თუმ­ცა ძა­ლი­ან უყ­ვარს ცურ­ვა, მეხ­ვე­წე­ბა, ვა­ტა­რო, მაგ­რამ ფი­ზი­კუ­რად დრო არ რჩე­ბა, რომ სხვა რა­მით და­კავ­დეს. ამას­თა­ნა­ვე, ბავ­შვია და მინ­და, თა­ვი­სუ­ფა­ლი დროც ჰქონ­დეს, ბავ­შვო­ბა რომ შე­ირ­გოს. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ეზო­ში მე­გობ­რებ­თან ერ­თად თა­მა­შობს, ძა­ლი­ან უყ­ვარს მხატ­ვრუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვა. უყ­ვარს ხატ­ვა, ფაზ­ლის აწყო­ბა, კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი თა­მა­შე­ბი.

- რას გვე­ტყვით იმ ბი­ჭუ­ნა­ზე, რო­მე­ლიც მას­თან ერ­თად იყო სცე­ნა­ზე, ფაქ­ტობ­რი­ვად, სიმ­ღე­რის დროს მას გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­და...

- ეს ბი­ჭუ­ნა გაბ­რი­ელ მა­ჩა­ბე­ლია... რომ ჩა­მო­ვე­დი, რე­ჟი­სორს სცე­ნა­რი შედ­გე­ნი­ლი ჰქონ­და და მა­შინ გა­ვი­გე, რომ ან­დრი­ას სიმ­ღე­რას გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­და - ფაქ­ტობ­რი­ვად, ან­დრი­ას ორე­უ­ლია. გაბ­რი­ელს მა­ნამ­დე არ ვიც­ნობ­დით. ბავ­შვე­ბი მა­ლე­ვე და­მე­გობ­რდნენ.

• სა­უ­ბარ­ში ჩარ­თვა და სა­კუ­თა­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა ან­დრია ფუტ­კა­რა­ძეს ვთხო­ვეთ:

- ვიდ­რე სცე­ნა­ზე გა­ვი­დო­დი, ცო­ტა­თი ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, მაგ­რამ ვცდი­ლობ­დი, რომ არ შე­მემ­ჩნია. სცე­ნა­ზე რომ გა­ვე­დი, ძა­ლი­ან მა­გა­რი შეგ­რძნე­ბა იყო, მო­მე­წო­ნა ამ­დე­ნი ხალ­ხის წი­ნა­შე სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბა. ხოლო რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლად და­ა­სა­ხე­ლეს, თავი სიზ­მარ­ში, ზღა­პარ­ში მე­გო­ნა. ალ­ბათ იმ წუ­თებ­ში ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი...

რო­დე­საც კონ­კურ­სან­ტე­ბი გა­ვი­ცა­ნი, მივ­ხვდი, რომ ძლი­ე­რე­ბი იყ­ვნენ, მათ ფონ­ზე ვფიქ­რობ­დი, თუ პირ­ველ ად­გილს ვერ ავი­ღებ­დი, ხუ­თე­ულ­ში ან ათე­ულ­ში მა­ინც მოხ­ვდე­ბო­დი. რო­დე­საც გა­ვი­მარ­ჯვე, ყვე­ლას ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. სცე­ნა­ზე ბო­ლოს რომ ამო­ვიდ­ნენ, მი­ლო­ცავ­დნენ და მე­ხუ­ტე­ბოდ­ნენ.

შო­რე­ნა:

- ბავ­შვე­ბის ემო­ცი­ე­ბი ალ­ბათ უფრო გულ­წრფე­ლია და სხვაგ­ვა­რი. მათი კონ­კუ­რენ­ცია შემ­დეგ უფრო მე­გობ­რო­ბა­ში გა­და­ვი­და. ბო­ლოს ყვე­ლა­ფე­რი რომ დამ­თავ­რდა, გა­მო­სამ­შვი­დო­ბე­ბე­ლი წვე­უ­ლე­ბა მო­ა­წყვეს. ბავ­შვე­ბი ტი­როდ­ნენ და ან­დრი­ას ისე ემ­შვი­დო­ბე­ბოდ­ნენ.

ან­დრია:

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ დედა ჩემ­თა­ნაა მნიშ­ვნე­ლო­ვან პე­რი­ო­დებ­ში. მად­ლო­ბე­ლი ვარ. ამე­რი­კი­დან მა­კონ­ტრო­ლებს ჩემ­ზე ადრე იცის ყვე­ლა­ფე­რი და ამე­რი­კი­დან სულ კონ­ტაქ­ტზეა ჩემ­თან. ვე­უბ­ნე­ბი, ყველ­გან რო­გორ ხარ, ყველ­გან თვა­ლე­ბი გაქვს-მეთ­ქი...

აქვე, მინ­და, მთელ შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფს მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო. აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლას ერ­თად და ცალ-ცალ­კე.

შო­რე­ნა:

- მად­ლო­ბა "პირ­ველ არხს,“ რომ "რა­ნი­ნას“ კონ­კურ­სზე მოხ­ვედ­რის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მოგ­ვცა, რა­მაც შემ­დეგ ან­დრი­ას გზა "ევ­რო­ვი­ზი­ის­კენ“ გა­უ­კა­ფა.

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• "ჩემს გა­მარ­ჯვე­ბას ვუ­ძღვნი ჩემს ქვე­ყა­ნას" - რა თქვა სა­ბავ­შვო "ევ­რო­ვი­ზი­ის" გა­მარ­ჯვე­ბულ­მა, რო­მელ­საც გა­მარ­ჯვე­ბა პრე­მი­ერ­მა ვი­დეო ზა­რით მი­უ­ლო­ცა