ინ­ტერ­ვიუ მამა ან­დრია სა­რი­ას­თან ჯვრის­წე­რის სა­ი­დუმ­ლო­ზე ჩავ­წე­რეთ. რა ხდე­ბა მა­შინ, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი რამ­დენ­ჯერ­მე იწე­რენ ჯვარს. ეს თემა თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში დიდ ინ­ტე­რესს იწ­ვევს, რად­გან ხში­რია შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­ეკ­ლე­სიო წე­სით და­ქორ­წი­ნე­ბას რამ­დენ­ჯერ­მე ცდი­ლო­ბენ.

• მამა ან­დრია გვი­ზი­ა­რებს ეკ­ლე­სი­ის სწავ­ლე­ბას, ჯვრის­წე­რის მნიშ­ვნე­ლო­ბა­სა და იმ პი­რო­ბას, რო­მე­ლიც მორ­წმუ­ნე­თა ქორ­წი­ნე­ბას გან­სა­კუთ­რე­ბულ სიწ­მინ­დეს ანი­ჭებს.

მისი პა­სუ­ხე­ბი არა მხო­ლოდ რე­ლი­გი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სით, არა­მედ სუ­ლი­ე­რი და ზნე­ობ­რი­ვი კუ­თხი­თაც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გან ჯვრის­წე­რა მორ­წმუ­ნე­თათ­ვის არა მხო­ლოდ ფორ­მა­ლუ­რი რი­ტუ­ა­ლია, არა­მედ ღრმა, წმინ­და და მა­რა­დი­უ­ლი კავ­ში­რი.

- მა­მაო, რას ნიშ­ნავს ჯვრის­წე­რის სა­ი­დუმ­ლო, რამ­დე­ნად აუ­ცი­ლე­ბე­ლია და­ო­ჯა­ხე­ბულ­მა წყვილ­მა შვი­ლის შე­ძე­ნამ­დე ჯვა­რი და­ი­წე­როს?

- სი­ტყვა "სა­ი­დუმ­ლოს" ბევ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. რო­დე­საც მა­ცხო­ვა­რი მი­ვი­და კა­ნა­ში და ქორ­წი­ლი აკურ­თხა, პავ­ლე მო­ცი­ქულ­მა გა­ი­მე­ო­რა უფ­ლის სი­ტყვე­ბი რო­მე­ლიც ადამ­ზე და ევა­ზე იყო ნათ­ქვა­მი, თუმ­ცა ოდ­ნა­ვი და­მა­ტე­ბით: “ამისთჳს და­უ­ტე­ოს კაც­მან მამაჲ თჳსი და დედაჲ თჳსი და შე­ე­ყოს ცოლ­სა თჳსსა და იყ­ვნენ ორ­ნი­ვე იგი ერთ ჴორც… სა­ი­დუმ­ლოჲ ესე დიდ არს

რო­მის სა­მარ­თალ­მა გა­ა­ფარ­თო­ვა სა­ი­დუმ­ლოს მნიშ­ვნე­ლო­ბა და ორ ადა­მი­ანს შო­რის და­დე­ბულ ფიცს ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბას სა­ი­დუმ­ლო უწო­და, აქი­დან იღებს ქორ­წი­ნე­ბის შე­თან­ხმე­ბაც სა­ი­დუმ­ლოს სა­ხელს.

ქორ­წი­ნე­ბის სა­ი­დუმ­ლოს აქვს ღრმა მნიშ­ვნე­ლო­ბა, რაც ასა­ხავს ქორ­წი­ნე­ბულ­თა ურ­თი­ერ­თო­ბას ღმერ­თთან. ქორ­წი­ნე­ბა­ზე მათე მა­ხა­რე­ბე­ლი წერს, მათი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ერ­თად ცხოვ­რე­ბის უკვე სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბაა და ღმერ­თი აერ­თებს მათ, რო­გორც ადამ­სა და ევას.

ქორ­წი­ნე­ბის ცე­რე­მო­ნი­ას ძველ დრო­ში წინ უძღო­და ნიშ­ნო­ბა, რო­მე­ლიც იყო სა­მო­ქა­ლა­ქო აქტი და სრულ­დე­ბო­და ად­გი­ლობ­რი­ვი წეს-ჩვე­უ­ლე­ბე­ბი­სა და წე­სე­ბის შე­სა­ბა­მი­სად, რამ­დე­ნა­დაც, რა თქმა უნდა, ეს შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო ქრის­ტი­ა­ნე­ბის­თვის. ნიშ­ნო­ბა სა­ზე­ი­მოდ ხდე­ბო­და მრა­ვა­ლი მოწ­მის თან­დას­წრე­ბით, რომ­ლებ­მაც და­დეს სა­ქორ­წი­ნო კონ­ტრაქ­ტი. ეს უკა­ნას­კნე­ლი იყო ოფი­ცი­ა­ლუ­რი დო­კუ­მენ­ტი, რო­მე­ლიც გან­სა­ზღვრავ­და მე­უღ­ლე­თა ქო­ნებ­რივ-სა­მარ­თლებ­რივ ურ­თი­ერ­თო­ბებს. ნიშ­ნო­ბის ცე­რე­მო­ნი­ას ახ­ლდა სიძე-პა­ტარ­ძლის ხე­ლე­ბის შე­ერ­თე­ბის რი­ტუ­ა­ლი, გარ­და ამი­სა, საქმრო პა­ტარ­ძალს აჩუ­ქებ­და ბე­ჭედს, რო­მე­ლიც მზად­დე­ბო­და რკი­ნის, ვერ­ცხლის ან ოქ­როს­გან - საქმროს სიმ­დიდ­რის მი­ხედ­ვით.

გა­მოთ­ქმა "დას­ვი ბე­ჭე­დი“ აიხ­სნე­ბა იმით, რომ იმ დღე­ებ­ში ბე­ჭე­დი, უფრო სწო­რად მას­ში ჩას­მუ­ლი ქვა მო­ჩუ­ქურ­თმე­ბუ­ლი ემბლე­მით, იმავდრო­უ­ლად ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და ბე­ჭედს, რო­მე­ლიც და­ლუ­ქავ­და მო­ცე­მულ სა­კუთ­რე­ბას. ქრის­ტი­ა­ნე­ბი სა­ქორ­წი­ნო რგო­ლებ­ზე თევ­ზე­ბის, ღუ­ზის, ფრინ­ვე­ლე­ბის და სხვა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სიმ­ბო­ლო­ე­ბის გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბით ბეჭ­დავ­დნენ. სა­ქორ­წი­ლო ბე­ჭედს ჩვე­უ­ლებ­რივ ირ­გებ­დნენ მარ­ცხე­ნა ხე­ლის მე­ო­თხე თით­ზე. ამას მათი აზ­რით ჰქონ­და სა­ფუძ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნის სხე­უ­ლის ანა­ტო­მი­ა­ში: ამ თი­თის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე თხე­ლი ნერ­ვი პირ­და­პირ კავ­შირ­შია გულ­თან, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში იმ­დრო­ინ­დე­ლი იდე­ე­ბის დო­ნე­ზე. შე­იძ­ლე­ბა, ბევ­რს არ მო­ე­წო­ნოს უფ­ლის სი­ტყვა, მაგ­რამ ერთ-ერთი მი­ზე­ზი თუ უშ­ვი­ლო არ არის წყვი­ლი, აუ­ცი­ლებ­ლად შვი­ლი­ე­რე­ბა უნდა იყოს, რად­გან ნათ­ქვა­მია: ინა­ყო­ფი­ე­რეთ და გამ­რავ­ლდით. თუმ­ცა, სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის ეს თვით­მი­ზა­ნი არ არის. ქორ­წი­ნე­ბას ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სტა­ტუ­სი, რო­გორც სა­ი­დუმ­ლო, ეკ­ლე­სი­ის მხრი­დან ვე­რო­ნას კრე­ბა­ზე ეწო­და 1184 წელს.

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ხში­რად სვა­მენ კი­თხვას, მო­ნათ­ლავს თუ არა სა­სუ­ლი­ე­რო პირი ჯვარ­და­უ­წე­რე­ლი წყვი­ლის შვილს?

- მო­ნათ­ლავს, რად­გან ბავ­შვი არა­ფერ შუ­ა­შია მშობ­ლე­ბის ქორ­წი­ნე­ბა-უქორ­წი­ნებ­ლო­ბას­თან. თუმ­ცა, მცი­რე­წლო­ვა­ნი სწო­რედ მშობ­ლე­ბის სარ­წმუ­ნო­ე­ბის შე­სა­ბა­მი­სად ინათ­ლე­ბა და თუ ისი­ნი არ არი­ან ქრის­ტი­ა­ნუ­ლად მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლე­ბი, ძნე­ლად წარ­მო­სად­გე­ნია, რომ ბავ­შვის მო­ნათ­ვლა­ზე იფიქ­რონ.

- მა­მაო, რას ნიშ­ნავს ჯვრის აყრა, რა სა­ხის პრო­ცე­დუ­რაა და რა მი­ზე­ზით ხდე­ბა ჯვრის აყრა?

- ტერ­მი­ნი “ჯვრის აყრა” არ არ­სე­ბობს. ქორ­წი­ნე­ბა ანუ­ლირ­დე­ბა და ბა­თი­ლად ით­ვლე­ბა, რო­დე­საც წყვილს შო­რის ხდე­ბა ღა­ლა­ტი, გა­უ­გებ­რო­ბა და აქვთ მი­ზე­ზი სა­ი­მი­სოდ, რომ ქორ­წი­ნე­ბა გა­უქ­მდეს.

- ხში­რად ვხე­დავთ, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი მე­ო­რედ, მე­სა­მედ იწე­რენ ჯვარს, თუმ­ცა ალ­ბათ არი­ან არაც­ნო­ბი­ლი წყვი­ლე­ბიც, რამ­დე­ნად გა­მარ­თლე­ბუ­ლია?

- ეკ­ლე­სი­ის­თვის ყვე­ლა ცნო­ბი­ლია, ვინც ქრის­ტეს მი­ე­ახ­ლე­ბა, რად­გან ჩვენ მი­წი­ე­რი სა­ზო­მით არ ვზო­მავთ ადა­მი­ა­ნებს, თუ რამ­დე­ნი გა­მომ­წე­რი ჰყავს ფე­ის­ბუქ­ზე ან რამ­დე­ნად ხში­რად ჩანს ეკ­რა­ნებ­ზე. ეკ­ლე­სი­ას ყვე­ლას­თვის ერთი მიდ­გო­მა აქვს. ეკ­ლე­სია არ ეთან­ხმე­ბა მე­ო­რე და მე­სა­მე ქორ­წი­ნე­ბას, თუმ­ცა ნე­ბას რთავს მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნუ­რი სი­სუს­ტე­ე­ბის გამო, რად­გან უფრო მძი­მე ცოდ­ვა­ში არ იყოს წყვი­ლი და ეს არის სა­ეკ­ლე­სიო მზრუნ­ვე­ლო­ბა მათ­ზე.

დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ეკ­ლე­სია არ აკურ­თხებ­და მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბას. წმ. ბა­სი­ლი დიდი ძა­ლი­ან მკაც­რი იყო და მისი კა­ნო­ნი ამა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რო­მე­ლიც შე­სუ­ლია რჯუ­ლის კა­ნონ­ში: “სამ­ჯერ და მრა­ვალ­ჯერ და­ქორ­წი­ნე­ბულ­თა შე­სა­ხებ იგი­ვე კა­ნო­ნი უნდა და­წეს­დეს, რაც არის და­წე­სე­ბუ­ლი ორ­ჯერ ქორ­წი­ნე­ბულ­თა შე­სა­ხებ, ქორ­წი­ნე­ბა­თა რი­ცხვის შე­სა­ბა­მი­სად. ერთი წელი თქვეს მე­ო­რედ ქორ­წი­ნე­ბულ­თა უზი­ა­რე­ბელ-ყოფა და ზო­გი­ერ­თმა - ორი წელი. ხოლო მე­სა­მედ ქორ­წი­ნე­ბუ­ლებს სამი წლით და ზოგ­ჯერ ოთხი წლით უზი­ა­რე­ბელ-ყო­ფენ. მას უწო­დე­ბენ არა ქორ­წი­ნე­ბას, არა­მედ მრა­ვალ­ქორ­წი­ნე­ბას და უფრო კი სიძ­ვას, რო­მე­ლიც სას­ჯელს იმ­სა­ხუ­რებს. უფალ­მა ხუთ ნაქ­მა­რევ სა­მა­რი­ტელს უთხრა: "რო­მე­ლიც ახლა გყავს, არ არის შენი ქმა­რიო" (იო­ა­ნე 4,18).

აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სა­მარ­თლი­ა­ნი არ არის, რომ მათ, რომ­ლე­ბიც მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბას გა­და­ა­ცი­ლე­ბენ, ქმრო­ბის ან ცო­ლო­ბის სა­ხე­ლი ეწო­დოს ვის­გან­მე. ჩვენ კი ჩვე­უ­ლებ­რივ და წე­სად მი­ვი­ღოთ მე­სა­მედ ქორ­წი­ნე­ბულ­თა ხუთ წელს უზი­ა­რე­ბელ-ყოფა, რაც მო­დის არა კა­ნონ­თა­გან, არა­მედ წი­ნა­მორ­ბედ­თა­გან მი­ღე­ბუ­ლი გან­წე­სე­ბი­დან და ჩვე­ნი დად­გე­ნი­ლე­ბი­დან. მაგ­რამ ისი­ნი მთლი­ა­ნად არ უნდა გა­ვა­ძე­ვოთ ეკ­ლე­სი­ი­დან, არა­მედ ორ-სამ წე­ლი­წადს მსმე­ნე­ლო­ბის ღირ­სი უნდა გავ­ხა­დოთ.

ამის შემ­დეგ ნება უნდა მი­ე­ცეთ მათ, დად­გნენ ზი­ა­რე­ბის ღირ­სთა შო­რის, მაგ­რამ სა­ი­დუმ­ლოს ზი­ა­რე­ბი­დან ისევ გან­ყე­ნე­ბულ იქ­ნენ და ამ­გვა­რად, როცა აჩ­ვე­ნე­ბენ სი­ნა­ნუ­ლის ღირს ნა­ყოფს, მა­შინ მი­ი­ღე­ბენ წმინ­და ზი­ა­რე­ბას.” (მე-4 კა­ნო­ნი)…

თუმ­ცა ეს ძა­ლი­ან მკაც­რი მიდ­გო­მაა და იმ სა­უ­კუ­ნის­თვის შე­სა­ბა­მი­სი, მას შემ­დეგ ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა, წმი­და ნი­კი­ფო­რე აღმსა­რე­ბელ­მა († 828), კონ­სტან­ტი­ნო­პო­ლის პატ­რი­არ­ქმა, და­ა­წე­სა ორ­წლი­ა­ნი სას­ჯე­ლი მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბა­ში შე­სუ­ლე­ბის­თვის და მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში თუ ქმა­რი ან ცოლი გარ­და­ეც­ვლე­ბო­და და მერე გა­და­წყვეტ­და ქორ­წი­ნე­ბას.

ამ­ჟა­მად, “მიმ­დევ­რო­ბა მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბის შე­სა­ხებ” გან­სხვავ­დე­ბა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ქორ­წი­ლის­გან ორი მო­ნა­ნი­ე­ბის ლოც­ვით. გვირ­გვი­ნებ­საც არ ად­გა­მენ წყვი­ლებს, თუ ორი­ვეს­თვის მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბაა. მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბის ლოც­ვა მხო­ლოდ იმ შემ­თხვე­ვა­ში ხდე­ბა, თუ პა­ტარ­ძა­ლი და სიძე მე­ო­რე (ან მე­სა­მე) ქორ­წი­ნე­ბა­ში შე­დი­ან. თუ რო­მე­ლი­მე მათ­გა­ნი პირ­ვე­ლად და­ქორ­წინ­დე­ბა, ქორ­წი­ლი ჩვე­უ­ლი რი­ტუ­ა­ლის მი­ხედ­ვით აღევ­ლი­ნე­ბა.

მღვდლე­ბი ხში­რად რთულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბი­ან, რო­დე­საც მათ მი­მარ­თა­ვენ მრა­ვა­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი მე­უღ­ლე­ე­ბის ქორ­წილს. ზო­გი­ერთ ასეთ შემ­თხვე­ვებს მომ­ჩი­ვა­ნი ჰყავს არა მხო­ლოდ ზრდას­რუ­ლი შვი­ლე­ბის სა­ხით, არა­მედ შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბიც კი. ბუ­ნებ­რი­ვად ჩნდე­ბა კი­თხვა: რა რი­ტუ­ა­ლით უნდა და­ვა­ქორ­წი­ნოთ ისი­ნი? არც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი წო­დე­ბა და არც მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბის წო­დე­ბა არ არის შე­სა­ფე­რი­სი ასეთ დროს. აქ მი­ზან­შე­წო­ნი­ლია გა­მო­ვი­ყე­ნოთ კურ­თხე­ვა­ნი­დან “მე­უღ­ლე­ე­ბის კურ­თხე­ვის” წესი, რომ­ლე­ბიც 25 ან 50 წლის თა­ნა­ცხოვ­რობ­დნენ ერ­თად. იქ არის მო­ცე­მუ­ლი ლოც­ვა, რო­მე­ლიც ადაპ­ტი­რე­ბუ­ლია იმ მე­უღ­ლე­ე­ბის კურ­თხე­ვა­ზე, რომ­ლე­ბიც მრა­ვა­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ცხოვ­რობ­დნენ ეკ­ლე­სი­ის კურ­თხე­ვის გა­რე­შე.

- რო­დე­საც წყვი­ლი­დან ერთ-ერთს გარ­დაც­ვლი­ლი ჰყავს მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი, ამ დროს რა ხდე­ბა ხე­ლახ­ლა ქორ­წი­ნე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ჯვრის­წე­რა?

- აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ი­წე­რონ ჯვა­რი. სა­ეკ­ლე­სიო ქორ­წი­ნე­ბის შე­დე­გად ით­ვლე­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა კა­ნო­ნი­ე­რად. მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი ხედ­ვა ასე­თია.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბოლო წლებ­ში გახ­შირ­და გან­ქორ­წი­ნე­ბა­თა რი­ცხვი, წყვი­ლებს ხში­რად ურ­ჩე­ვენ, რომ ჯერ ერ­თად იცხოვ­რონ და შემ­დეგ მო­ა­წე­რონ ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ხელი, თუმ­ცა რე­ლი­გი­უ­რად მი­უ­ღე­ბე­ლია ამის გამო ჯვრის­წე­რის გა­და­დე­ბა?

- არ ვიცი, ვინ აძ­ლევს მსგავს რჩე­ვებს და სა­ი­დან იღებს სა­ფუძ­ველს, მაგ­რამ ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი თვი­თონ იღე­ბენ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას თუ რა არის მათ­თვის უკე­თე­სი. რე­ლი­გი­ურ ადა­მი­ან­ზე თუ ვსა­უბ­რობთ, ქრის­ტი­ან­მა იცის, რომ ერ­თმა­ნეთ­თან სა­უბ­რის, დი­ა­ლო­გის, გაც­ნო­ბის, იდე­ე­ბის შე­ჯე­რე­ბი­სა და გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის შემ­დეგ, რო­დე­საც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი მიხ­ვდე­ბი­ან, რომ ერ­თმა­ნეთს უნდა და­უ­კავ­ში­რონ ცხოვ­რე­ბა, ისი­ნი ჯვრის­წე­რით იწყე­ბენ თა­ნა­ცხოვ­რე­ბას. ქრის­ტი­ა­ნო­ბა, ცოდ­ვად თვლის ნე­ბის­მი­ერ ხორ­ცი­ელ კავ­შირს, თუ ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას ოჯა­ხი არ ქვია.