"ბავშვობაში მეუბნებოდნენ, რომ არ ვიყავი ძლიერი, სწრაფი, არ შემეძლო ევროპის დონეზე თამაში..." - ფრაგმენტები "ქოჩორას" ინტერვიუდან

ეროვნული ნაკრების ფეხბურთელი გიორგი ქოჩორაშვილი "გორგილაძის აუტანელი სიმსუბუქეს“ სტუმარობდა. ინტერვიუში ბავშვობაზე, საფეხბურთო კარიერასა და საკუთარ ცხოვრებაზე ისაუბრა. გთავაზობთ საინტერესო მომენტებს:

• სიცილი

- ხშირად მეუბნება ჩემი შეყვარებული, რონალდინიო სულ იცინის რომ თამაშობს, შენ რატომ არ იცინიო. მე იმიტომ ვთამაშობ ასე, რომ მთლიან დროს და ენერგიას ვხარჯავ კონცენტრაციაზე, თავისუფლად რომ ვიყო, ასე მჭირდება მომზადება.

4 წლის ასაკიდან შემიყვანეს ფეხბურთზე. გურჯაანში დავდიოდი და აქედან დაიწყო ჩემი ფეხბურთისადმი სიყვარული. ვცდილობდი, ჩემს მეგობრებთან მეთამაშა და მათთვის მომეგო. არასოდეს ვყოფილვარ გამორჩეული ფეხბურთელი, რომ ვინმეს შევექე. მიყვარდა სპორტი და ჩემმა მშობლებმა ეს რომ დაინახეს, ყოველთვის მხარში მედგნენ.

• ნაკრების კაპიტნობაზე

- ცოტა რთული კითხვაა, როდესაც კაშო გვყავს კაპიტნად. არასოდეს მიფიქრია და მიოცნებია ამაზე. მირჩევნია ჩემი გუნდელებისთვის დავიხარჯო, გავაკეთო რაც იქნება საჭირო. თუ ისინი გადაწყვეტენ, რომ მე მათ ვუკაპიტნო, რა თქმა უნდა, ვუკაპიტნებ. მაგრამ ჩემთვის მიზანი არ არის, რომ ვიყო რომელიმე გუნდის კაპიტანი. ჩემთვის კაპიტნობა, უბრალოდ, სამკლაური არ არის, ბევრ რამეს შეიცავს, რაც კაპიტანს შეიძლება ჰქონდეს. არიან ფეხბურთელები, რომლებიც შეიძლება უთამაშებლები არიან, მაგრამ გუნდზე ძალიან დიდი გავლენა აქვთ.

• რონალდოზე

- 12-13 წლის ვიყავი, საქართველოში რომ ჩამოვიდა, მახსოვს, ხელზე შევეხე, მინდოდა გამეგო, რეალური იყო თუ არა. ახლა თამაშისას, სანამ სტადიონზე გავიდოდით, ზურგზე ვუყურებდი, რომ არც ისეთი დიდი არ არის, როგორც ტელევიზორში ჩანს და როგორიც მახსოვდა.

სტადიონზე რომ გავედით, ერთი მომენტი იყო, სანამ თამაში დაიწყებოდა, თვალი თვალში რომ შეხედავ და გაგეღიმებათ ორივეს. ეგ მომენტი იყო, ჩვენც აქ ვართ... იწყება ყველაფერი, რაზეც ამდენი ხანი ვოცნებობდით. მინდოდა, რომ სადაც დავინახავდი, ბურთი წამერთვა, მეგრძნობინებინა, რომ არაფერს წარმოადგენდა იმ მომენტში, მაგრამ რა თქმა უნდა, პატივისცემა თამაშის გარეთ ძალიან დიდი იყო. თამაშში ცოტა კი იჭინჭყლა, ყველა წაქცევაზე ტიროდა, - კაი, მორჩა აღარ გინდა, ნუ წუწუნებ ყველა ჯარიმაზე... თან ესპანური ესმის და მაინც აგრძელებდა, მაგრამ მისი ეს მოტივაცია, ბურთის სიყვარული აკეთებინებს ამ ყველაფერს და დასაფასებელია, რომ ამ ასაკშიც ასეთი მოტივირებულია თითო ბურთზე, თითო ჯარიმაზე, პენალტსა და გოლზე.

• ტატუზე

- მინდა, რომ მთელი ცხოვრების განმავლობაში მახსოვდეს ეს ისტორია. პატარა ბავშვი მიდის ცირკში, სადაც დიდი სპილო არის დაბმული პატარა ჯოხზე. დგას ეს ბავშვი, ეკითხება თავის მშობელს, რატომ არ გარბისო ამხელა სპილო, როგორ შეიძლება ამ ჯოხმა შეაკავოსო?.. უცებ ცირკიდან ადამიანი გამოდის და ამბობს , - ეს იმიტომ ხდება, რომ როდესაც პატარა იყო, ძალიან ბევრი ეცადა, რომ ამ ჯოხს გაქცეოდა და თოკი გაეწყვიტა, ვერ მოახერხა და წლების შემდეგ უკვე შეჩერდა და აღარ უნდოდა წინ წასვლა და ცდა, ძალიან ბევრი ტკივილი მიადგა და უკვე აღარც ჰქონდა მისთვის აზრიო. მოკლედ, რაც გაიზარდა, აღარ ცდილობსო.

ბავშვობაში ყველას გვაქვს შენიშვნა მიღებული, რაც მთელი ცხოვრება გონებაში რჩება. დღეს რა ფეხბურთელიც ვარ, იმის დამსახურებაც არის, რომ ის ჯაჭვები, მე რაც მაკავებდა და მაკავებს, ნელ-ნელა მოვიშორო. ბავშვობაში მეუბნებოდნენ, რომ არ ვიყავი ძლიერი, სწრაფი, არ შემეძლო ევროპის დონეზე თამაში და ის ჯაჭვები ჩამოვიშორე და ამან ბიძგი მომცა, რომ თვითდაჯერებული ვყოფილიყავი. თითქოს ჩემი თავი გავაიგივე იმ პატარა სპილოსთან, რომელიც ცდილობდა ამ ჯაჭვებზე გაემარჯვა და ვერ ახერხებდა. საბოლოოდ, ისეთ ტატუს გავიკეთებ, სადაც ეს ჯაჭვები გაწყვეტილი იქნება.

• რომანტიკა

- ზუსტად ფეხბურთისთვის არის საჭირო, რომ დრო დაუთმო საყვარელ ადამიანებს. ცხოვრებაში მთავარია, რომ ხალხის დახმარება შეგეძლოს. ამ ქვეყანაზე იმიტომ მოდიხარ, რომ გასცე. უფრო მნიშვნელოვანია გაცემა, ვიდრე მიღება.

წაიკითხეთ ასევე:

• ქართველი ფეხბურთელის ბრაზილიელი რჩეული: რა არის ცნობილი გიორგი ქოჩორაშვილის პირად ცხოვრებასა და ოჯახზე - "საქართველოში მე არ ვარ ფანების კუმირი, თავმდაბალი მოთამაშე ვარ"