ვინ შეიძლება გახდეს საფრანგეთის შემდეგი პრემიერ-მინისტრი?
კვირების განმავლობაში, საფრანგეთის საკითხთან დაკავშირებით, გაცხარებული საუბარი მიდიოდა უკიდურესი მემარჯვენეების მიერ თანამედროვე საფრანგეთის ისტორიაში ძალაუფლების პირველად ხელში ჩაგდების პერსპექტივაზე.
- მაგრამ მოულოდნელად ახალმა სახალხო ფრონტმა, ოთხი მთავარი მემარცხენე პარტიის - სოციალისტების, მწვანეების, კომუნისტების და ჟან-ლუკ მელანშონის მოძრაობა "დაუმორჩილებელი საფრანგეთის" (LFI) ნაჩქარევად შექმნილმა ალიანსმა გაიმარჯვა, ამასობაში კი მარინ ლე პენის ნაციონალური გაერთიანება მესამე ადგილზე გავიდა.
რა მოხდება შემდეგ, ჯერ კიდევ გაურკვეველია. საფრანგეთის მომავალი პრემიერ-მინისტრის არჩევა ფორმალურად ქვეყნის პრეზიდენტს, ემანუელ მაკრონს ეკუთვნის, რომელიც არჩევნების შედეგებით სამართლებრივად შებოჭილი არ არის - თუმცა, პოლიტიკური ტრადიცია კარნახობს, რომ მთავრობის მეთაური უძლიერესი პოლიტიკური ძალის ან კოალიციის რიგებიდან უნდა აირჩეს.
მთავარი კითხვაა, ვის წამოაყენებს მემარცხენე ფრთა პრემიერ-მინისტრის პოსტზე. კამპანიის დროს ახალმა სახალხო ფრონტმა გადაწყვიტა, ლიდერი არ ჰყოლოდა, განსხვავებით ნაციონალური გაერთიანებისგან, რომელსაც მისი პრეზიდენტი, ჟორდან ბარდელა წარმოადგენდა, ისევე, როგორც მაკრონის მომხრე კოალიციისგან, რომელსაც გადამდგარი პრემიერ-მინისტრი, გაბრიელ ატალი ლიდერობდა.
გაუცხადებელი მიზეზი ნათელი იყო: პარტიები ამ საკითხზე კონსენსუსის მიღწევას ვერ შეძლებდნენ.
ახლა, როცა გაიმარჯვეს, სავარაუდოდ, საკუთარ კანდიდატურას ახლად არჩეული მემარცხენე დეპუტატების ათეულობით კანდიდატი დააყენებს. კოალიციის ორ მთავარ ძალას, "დაუმორჩილებელ საფრანგეთსა" და სოციალისტებს, მომავალ მოლაპარაკებებში ყველაზე მეტი წონა ექნებათ, რამაც შეიძლება, მწვანეთა პარტიის ლიდერი, მარინ ტონდელიე თავიდანვე გამორიცხოს, მიუხედავად იმისა, რომ ის საპარლამენტო არჩევნების კამპანიაში აქტიურად მონაწილეობდა.
POLITICO გაგაცნობთ ყველაზე რეიტინგულ კანდიდატებს, რომლებიც ოთხ ჯგუფად არიან დაყოფილნი:
- ჟან-ლუკ მელანშონი და მისი გუნდი
მელანშონის მოძრაობა "დაუმორჩილებელი საფრანგეთი", კოალიციის ოთხი მთავარი პარტიიდან სავარაუდოდ, ყველაზე მეტ ადგილს მოიპოვებს.
მათი ძლიერი წარმომადგენლობა პარლამენტში, ბოლო ორ საპრეზიდენტო არჩევნებზე მელანშონის კარგ შედეგთან ერთად, LFI-ს არგუმენტებს მისცემს იმის სამტკიცებლად, რომ მომავალი მთავრობის მეთაური მათი რიგებიდან უნდა იყოს.
თუ LFI-ს მიეცემოდა არჩევანი, აშკარა კანდიდატი, სავარაუდოდ, თავად მელანშონი იქნებოდა - მაგრამ ცეცხლოვანი ლიდერის გამყოფი მიდგომა პოლიტიკისადმი და მკაცრი პოზიცია ეკონომიკიდან დაწყებული - ღაზაში ომით დამთავრებული, საკითხების მიმართ მას ზომიერი ამომრჩევლებისთვის ტოქსიკურს ხდის. ახალი სახალხო ფრონტის სხვა წევრების ლიდერები კამპანიის დროს მტკიცედ აცხადებდნენ, რომ ისინი 72 წლის ლიდერს პრემიერ-მინისტრის პოსტზე მხარს არ დაუჭერდნენ.
მელანშონმა თქვა, რომ ლიდერის როლს საკუთარ თავზე “არ მიიწერდა”.
LFI-იდან სხვა სახელებიც დასახელდა, მათ შორის მოძრაობის კოორდინატორის, მანუელ ბომპარის, პარლამენტში მისი ჯგუფის პრეზიდენტის, მატილდ პანოს, მზარდი პოპულარობის ფიგურა, კლემანს გეტეს ან საფრანგეთის ეროვნული ასამბლეის ფინანსთა კომიტეტის პრეზიდენტის, ერიკ კოკერელის.
- მემარცხენე რადიკალები, რომლებიც მელანშონს არ ემორჩილებიან
მელანშონისა და მისი მოკავშირეების ლიდერობისთვის პირველი გამოწვევა შეიძლება იმ დეპუტატებისგან მოდიოდეს, რომლებიც ოდესღაც სამგზის საპრეზიდენტო კანდიდატის გვერდით იბრძოდნენ, მაგრამ მას შემდეგ მასთან კავშირები გაწყვიტეს. ასეთმა კანდიდატებმა შეიძლება განაცხადონ, რომ იდეოლოგიურად ახალი სახალხო ფრონტის დომინანტ შტოს შეესაბამებიან, თან ნაკლებად გამყოფ ფიგურებად აღიქმებიან, ვიდრე - მელანშონი.
მათ შორისაა ფრანსუა რუფენი, ყოფილი ჟურნალისტი და კინორეჟისორი, რომელიც მომავალ საპრეზიდენტო არჩევნებში მონაწილეობის მიღებას აპირებს და LFI-ს იმის გამო აკრიტიკებდა, რასაც იგი საფრანგეთის სოფლის რეგიონებში ნაკლებობად აღწერდა, ხოლო მელანშონს მან საერთოდ, "ტვირთი" უწოდა.
კლემენტინ ოტენს, რომელიც ბოლო ორ საკანონმდებლო ვადაში LFI-ის ჯგუფის წევრი იყო, მაგრამ სულ უფრო და უფრო მეტად აკრიტიკებდა მელანშონს, საკუთარი კანდიდატურის წამოყენება ასევე შეუძლია. ოტენმა გასულ თვეს განაცხადა, რომ "აცნობიერებდა", რომ იყო "ერთ-ერთი იმათგან, ვისაც შეუძლია, გამარჯვების შემთხვევაში პრემიერ-მინისტრის პოსტზე პრეტენზია ჰქონდეს".
- აღორძინებული სოციალისტები
ფრანგულმა სოციალისტურმა პარტიამ თავის დაბალ წერტილს 2022 წელს მიაღწია, როცა საპრეზიდენტო არჩევნებში 1.7 პროცენტი მიიღო.
მაგრამ მას შემდეგ მოულოდნელ აღორძინებას შეუდგა, რამაც კულმინაციას ევროპულ არჩევნებში მიაღწია, სადაც მან მემარცხენე ძალებს შორის თითქმის 14-პროცენტიანი მხარდაჭერით პირველი ადგილი დაიკავა.
სოციალისტებს ნაკლები დეპუტატი ჰყავთ, ვიდრე "დაუმორჩილებელ საფრანგეთს", მაგრამ თავიანთი წარმომადგენლობა პარლამენტში მაინც გააძლიერეს და მელანშონის რადიკალურ LFI-სთან სხვაობა შეამცირეს. მათ შეიძლება "დაუმორჩილებელი საფრანგეთის" კონტროლის შესაჩერებლად მწვანეების მხარდაჭერის მიღების იმედი ჰქონდეთ.
შესაძლო კანდიდატები შეიძლება სოციალ-დემოკრატების ახალი თაობიდან წამოვიდნენ, მათ შორისაა სოციალისტური პარტიის ამჟამინდელი ლიდერი, ოლივიე ფორი, მისი გადამდგარი ჯგუფის პრეზიდენტი, ბორის ვალო ან ევროკავშირის არჩევნებში წამყვანი კანდიდატი, რაფაელ გლუქსმანი. 48 წლის ვალო პარლამენტში პირველად 2017 წელს აირჩიეს. ის მაკრონთან ერთად საფრანგეთის საჯარო მოხელეების უმაღლეს სკოლაში სწავლობდა და, მოქმედი პრეზიდენტის მსგავსად, ადრე ელისეს სასახლის გენერალური მდივნის მოადგილედ მსახურობდა.
მაგრამ სიტყვის თქმა შეიძლება, ერთმა ყოფილმა ლიდერმაც სცადოს: ფრანსუა ოლანდმა, საფრანგეთის ყოფილმა სოციალისტმა პრეზიდენტმა, რომელიც დაბრუნებას აპირებს მას შემდეგ, რაც თავის ყოფილ საარჩევნო ოლქში არჩევნებში გაიმარჯვა, და მხოლოდ მეორე პრეზიდენტი გახდა საფრანგეთის თანამედროვე ისტორიაში, რომელიც სახელმწიფოს მეთაურის პოსტზე მსახურების შემდეგ ეროვნულ ასამბლეას დაუბრუნდა.
ყველაზე სავარაუდო ფავორიტი: ბორის ვალო
- არაპარტიული კანდიდატები
პარტიებს შორის უთანხმოების თავიდან აცილების ერთი გზა შეიძლება მემარცხენეების მიერ ვინმეს არჩევა პოლიტიკური სცენის გარედან იყოს.
სოციალ-დემოკრატმა ევროპარლამენტარმა გლუქსმანმა ეს ვარიანტი გასულ თვეში განიხილა, როდესაც რეფორმისტული CFDT გაერთიანების ყოფილი ლიდერის, ლორან ბერჟეს კანდიდატურა წამოაყენა. ბერჟე ასევე ცნობილია, როგორც მემარცხენე, ისე მემარჯვენე ფრთაზე, თავისი უნარით, შექმნას კონსენსუსი და აღმოფხვრას უთანხმოებები. თუმცა, მისი ზომიერი მიდგომა შეიძლება, მელანშონისთვის მიუღებელი იყოს.
ყველაზე სავარაუდო ფავორიტი: ლორან ბერჯე
წაიკითხეთ ასევე: