"დედას ულამაზესი ბავშვობა ჰქონდა იმ უბედურ დღემდე... პაოლომ თვითმკვლელობამდე მას წერილი დაუწერა" - ქართველი პოეტის ქალიშვილის ცხოვრება: რას ჰყვება მედეა იაშვილის ვაჟი?

"მედეა იაშვილი - ქართველი პოეტის, მთარგმნელისა და ესეისტის, პაოლო იაშვილის ქალიშვილი" - ფოტო წარწერით სოციალურ ქსელში ცოტა ხნის წინ გამოქვეყნდა ეროვნული ბიბლიოთეკის გვერდზე, რასაც დიდი გამოხმაურება მოყვა...

უმშვენიერესი მედეა იაშვილის შესახებ შვილი გია ნიჟარაძე გვესაუბრება...

- დედას ულამაზესი ბავშვობა ჰქონდა იმ უბედურ, ავადსახსენებელ დღემდე, რომლის შესახებ ფართო საზოგადოებისთვის კარგად არის ცნობილი და ამაზე საუბარიც უსასრულოდ შეიძლება. რაღაც განსაკუთრებული ჩვენს ოჯახში არ მომხდარა, რეპრესიების დროს ბევრ ოჯახში ანალოგიური და ზოგ შემთხვევაში უარესიც კი ხდებოდა...

- ამდენი სირთულის მიუხედავად - მედეა იაშვილი ლამაზი და წარმატებული იყო...

- არ ვიცი, ამ უბედურების შედეგი იყო, გენების თუ სხვა რამის, დედა ძალიან ძლიერი ქალი იყო... ალბათ პროტესტი, რომელიც სიცოცხლის ბოლომდე გაჰყვა. თავის თავთან ვალდებულება ჰქონდა, აუცილებლად ძლიერი ყოფილიყო. მამა არ უნდა შეერცხვინა, არასოდეს უნდა დანებებულიყო... ყველა წინააღმდეგობა დაძლია, სამედიცინო ინსტიტუტში ჩააბარა. ისე მოხდა, რომ მეოთხე კურსიდან სამედიცინო ინსტიტუტი მიატოვა, მიუხედავად იმისა რომ მთელი ცხოვრება, არა მარტო ჩვენი, არამედ მთელი ჩვენი საახლობლოს ექიმი იყო... შემდეგ უცხო ენების ინსტიტუტში ჩააბარა, რომელიც წარმატებით დაამთავრა. შემდეგ მამაჩემზე - ჯუმბერ ნიჟარაძეზე იქორწინა. როგორც ყველა მათი თანამედროვე აღნიშნავდა, საქართველოში ერთ-ერთი გამორჩეულად ლამაზი წყვილი იყო. ქუჩაში რომ გამოვიდოდნენ, ხალხი ჩერდებოდა, ტრიალდებოდნენ და უცქერდნენ...

- მედეა იაშვილი როგორი დედა იყო?

- ჩვენს მშობლებს ორი შვილი ვყავდით, ჩემი უფროსი ძმა - მერაბ ნიჟარაძე და მე... დედა ძალიან მკაცრი და ამავდროულად ძალიან მოსიყვარულე იყო. ზოგადად მეტად სამართლიანი ქალბატონი გახლდათ, უსამართლობას, ტყუილს, ღალატს ვერ იტანდა. ჩვენც ამ სულისკვეთებით გვზრდიდა. გარდა დედა-შვილური ურთიერთობისა, ჩვენი ყველაზე ახლო მეგობარი იყო. ჩვენს შორის საიდუმლო არ არსებობდა... ჩვენთვის ყველაზე საყვარელი დრო ღამეს იყო, როდესაც ჩვენს პატარა სამზარეულოში დავსხდებოდით და ათას რამეზე ვსაუბრობდით. ჩვენს მეგობრებზე გიჟდებოდა. სულ იმის შეგრძნება მქონდა, რომ ჩვენზე ნაკლებად არ უყვარდა და ჩვენი მეგობრებიდანაც დიდი სიყვარული ჰქონდა.. დედა თითქმის მთელი ცხოვრება ქართულ ენციკლოპედიაზე მუშაობდა, დღიდან დაარსებისა. მედიცინის და სპორტის განყოფილებას ხელმძღვანელობდა. არაჩვეულებრივი მეგობრები ჰყავდა.

ეს ხალხი იყო თბილისის, საქართველოს მშვენება და სიამაყე... მიამჩნია, რომ ჩვენი მშობლების თაობა საოცარი იყო.. არაჩვეულებრივი ადამიანები, ძალიან კეთილგანწყობილი, წესიერი, მოყვარული, ვაჟკაცური... ამ თაობას ათასი უბედურება ჰქონდა გამოვლილი, მაგრამ არ გაბოროტებულან, ძალიან მიმტევებლები იყვნენ. სამწუხაროდ დღეს ის თაობა აღარ არსებობს. დღე არ გავა, დედა და მამა არ გამახსენდეს. მათი თითოეული სიტყვა, რჩევა, მათი ხედვა... მეც და ჩემმა ძმამ მთელი ცხოვრება ისე გავიარეთ, ყოველთვის გვახსოვდა, რომ ერთი არასწორი ნაბიჯიც არ უნდა გადაგვედგა, რაც ჩვენი მშობლების, ბაბუას სახელს ჩრდილს მიაყენებდა. ასე გავზარდეთ ჩვენი შვილები, შვილიშვილებიც.

- დედას მთელი ცხოვრება მისი სილამაზის შესახებ ესმოდა თავად რას ამბობდა?

- დედას თავისი არაფერი მოსწონდა, კომპლიმენტებს კატეგორიულად არ ეთანხმებოდა... არაჩვეულებრივად ამზადებდა საჭმელს, ნამცხვრებს, ტორტებს, ფანტასტიკური ხელი ჰქონდა, მაგრამ სანამ გავსინჯავდით, წინ გრძელი მონოლოგი უძღოდა, როგორ არაფერი არ გამოუვიდა, როგორ გაუფუჭდა და არაფრად ვარგოდა. ამ დროს საოცრება იყო. ასეთი ადამიანი იყო. ძალიან მომთხოვნი თავის თავის მიმართ, უბრალო და გულწრფელი.უსამართლობას, ან ვინმეს უმსგავსო საქციელს თუ შეესწრებოდა, უკან დამხევი არაფერზე იყო, ისეთი რეაქცია ჰქონდა. თან ამავდროულად ისეთი ადამიანი იყო, რომლიდანაც ძალიან დიდი სიყვარული, სითბო იღვრებოდა. დედას სილამაზის შესახებ ბავშვობიდანვე სულ გვესმოდა და დღესაც გვესმის. სანამ გავიზრდებოდით, უფროსებისგან, დღეს უკვე ჩვენი თანამედროვეებისგან. შვილებს რასაკვირველია ძალიან მოგვწონდა. აბსოლუტურად ობიექტური აღქმა გვქონდა, ძალიან ლამაზი მშობლების შვილები რომ ვიყავით. ეს სასიამოვნო გრძნობა მთელი ცხოვრება გამოგვყვა, რაც ძალიან დიდი ბედნიერებაა. თან ის იშვიათი შემთხვევაა, როდესაც გარეგანი და შინაგანი სილამაზე აბსოლუტურ თანხვედრაში იყო. ეტყობა ასე ინება უფალმა, მათი გზები გადაკვეთილიყო და ერთად 46 წელი იცხოვრეს...

დედა 1992 წელს, 27 მარტს გარდაიცვალა. საშინლად განიცდიდა იმ უბედურებას, რაც მაშინ ჩვენს ქვეყანაში ხდებოდა. მამასთვის დედას წასვლა იმდენად დიდი დარტყმა იყო, სიცოცხლე აღარ უნდოდა... საერთოდ მამაკაცისთვის მარტო დარჩენა რთულია, თან დედა არანორმალურად უყვარდა. ლოგინად ჩავარდა და თითქოს სიამოვნებდა ცუდად რომ იყო. გადაწყვეტილი ჰქონდა რომ დედაჩემის გარეშე არ ეცოცხლა, ელოდა უფალი როდის წაიყვანდა... შვილები დროებით მასთან გადავედით, ძალიან ვთხოვეთ ჩვენს გამო ძალა მოეკრიბა და როგორღაც შეძლო, 2008 წლამდე იცოცხლა.

ეს წერილი პაოლომ თვითმკვლელობის წინ დაუწერა ქალიშვილს: "ჩემო საყვარელო მედიკო! ჩემო შვილო, ჩემო კარგო მამიკო, ჩემო სიხარულო და ბედნიერებავ! მედეა! მაპატიე, გემუდარები, მაპატიე ეს უდიდესი დანაშაული შენ წინაშე, მთელი ჩვენი ქვეყნის და ხალხის წინაშე. მთელი ღამე არ მიძინია, დაგჩერებოდი შენ მძინარეს, მაგრამ თავის მოკვლა უკვე გადაწყვეტილი მქონდა, და ვერც შენ გადამარჩინე.არავის დააბრალო ჩემი სიკვდილი. გაიზრდები, დაუფიქრდები ჩემს ბედს და დარწმუნდები, რომ ჩემი სიკვდილი სჯობდა, შენ უფრო უბედური იქნებოდი, რომ მე დღეს თავი არ მომეკლა. გიყვარდეს დედა და ყველა ჩემი ახლობელი, ისინი არ დაგტოვებენ არც ერთი წუთით და რამდენადმე მაინც გაგიადვილებენ ობლობას. მეტის წერა აღარ შემიძლია. მშვიდობით, მამიკო! მედეა, მედეა, მშვიდობით! ისწავლე, იშრომე, ყოველთვის მართალი თქვი, ეცადე, სასახელო ქალი გამოხვიდე, გიყვარდეს სამშობლო, მუდამ გახსოვდეს შენი ახლობლები.შენი უსაზღვროდ მოყვარული მამა".