2 წე­ლია, რაც „პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბის წამ­ყვა­ნი ლიკა ტუ­რი­აშ­ვი­ლი მა­ყუ­რე­ბელს დღის მთა­ვარ ამ­ბებს აწ­ვდის. ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში მას ბევ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პო­ლი­ტი­კუ­რი და სო­ცი­ა­ლუ­რი სა­კი­თხის გა­შუ­ქე­ბა მო­უ­წია, რო­გორც თა­ვად აღ­ნიშ­ნავს, „პა­ლიტ­რა­ნი­უს­ში“ მი­ღე­ბულ­მა გა­მოც­დი­ლე­ბამ თა­ვი­სი პრო­ფე­სია კი­დევ უფრო შე­აყ­ვა­რა.

ლიკა გვი­ამ­ბობს, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტის არ­ცერ­თი დღე არ ჰგავს ერ­თმა­ნეთს, რის გა­მოც ეს პრო­ფე­სია მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი, სა­ინ­ტე­რე­სო და რუ­ტი­ნის­გან დაც­ლი­ლია.

რო­გორ მოხ­ვდა მე­დი­ის სფე­რო­ში, რა სპე­ცი­ფი­კით ხა­სი­ათ­დე­ბა წამ­ყვა­ნო­ბა და რო­გორ ახერ­ხებს სამ­სა­ხურ­სა და პი­რად ცხოვ­რე­ბას შო­რის ბა­ლან­სის პოვ­ნას, ამის შე­სა­ხებ ლიკა ტუ­რი­აშ­ვი­ლი სა­უბ­რობს:

რო­გორ და­ი­წყო თქვე­ნი და „პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა და რას ნიშ­ნავს, იყო ამ ტე­ლე­ვი­ზი­ის ნა­წი­ლი?

„პა­ლიტ­რა­ნი­უს­ში“ რე­გი­ო­ნუ­ლი მე­დი­ი­დან გად­მო­ვე­დი. რა თქმა უნდა, ამ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბის მი­ღე­ბა ჩემ­თვის ახა­ლი გა­მოწ­ვე­ვა და წინ გა­დად­გმუ­ლი ნა­ბი­ჯი იყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სხვა­დას­ხვა დროს სხვა მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი­და­ნაც მქო­ნია შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა, „პა­ლიტ­რა­ნი­უსს“ დავ­თან­ხმდი იმის გამო, რომ ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა სა­ერ­თო სის­ტე­მა გვაქვს და არ­ხის სა­რე­დაქ­ციო პო­ლი­ტი­კა ჩემ­თვის მი­სა­ღე­ბი იყო.

2 წე­ლია, რაც „პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ ნა­წი­ლი ვარ და თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ აქ არ­სე­ბუ­ლი ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მო რო­გორც პი­როვ­ნუ­ლად, ისე პრო­ფე­სი­უ­ლად ბევრ რა­მე­ში მეხ­მა­რე­ბა. ყო­ველ დი­ლით გა­თე­ნე­ბა მი­ხა­რია, რად­გან ვიცი, რომ იმ სამ­სა­ხურ­ში უნდა წა­ვი­დე, სა­დაც თავს ბედ­ნი­ე­რად ვგრძნობ.

მგო­ნია, რომ საქ­მე, რო­მელ­საც „პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სი“ აკე­თებს არის იდე­ე­ბი­სა და ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბის მსა­ხუ­რე­ბა და ამით ქვეყ­ნი­სა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში შე­აქვს თა­ვი­სი წვლი­ლი. ძა­ლი­ან კარ­გი შეგ­რძნე­ბაა, როცა ამ რო­ლის ერთ-ერთი შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი ხარ.

უფრო დე­ტა­ლუ­რად, რა სა­ერ­თო ღი­რე­ბუ­ლე­ბებ­ზე დგას თქვე­ნი და „პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის“ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა?

ვფიქ­რობ, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის როლს - ინ­ფორ­მა­ცია მი­ი­ღოს, და­ა­მუ­შა­ოს, ობი­ექ­ტუ­რად გა­ავ­რცე­ლოს, იყოს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის გა­მო­მა­ფხიზ­ლე­ბე­ლი ძალა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ჰყავ­დეს მყი­სი­ე­რად ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი და რაც მთა­ვა­რია, არ ექ­ცე­ო­დეს გავ­ლე­ნე­ბის ქვეშ, „პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სი“ შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ას­რუ­ლებს.

ჩემ­თვის ასე­ვე ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ რო­დე­საც სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბის ტექსტს ვწერ, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა სრუ­ლად ჩემ­ზეა, არ მი­წევს ვინ­მეს მიერ ნა­კარ­ნა­ხე­ვი პო­ზი­ცია და­ვი­ჭი­რო.

რას ვერ ხე­დავს მა­ყუ­რე­ბე­ლი კადრს მიღ­მა? რე­ა­ლუ­რად რას ნიშ­ნავს, იყო სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბის წამ­ყვა­ნი?

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ რე­პორ­ტი­ო­რის გა­მოც­დი­ლე­ბაც მაქვს, წამ­ყვა­ნო­ბა­ზე გა­ვა­კე­თე არ­ჩე­ვა­ნი. თავ­და­პირ­ვე­ლად ეს ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბით იყო ნა­კარ­ნა­ხე­ვი: ოჯა­ხი ადრე შევ­ქმე­ნი, 21 წლის ასაკ­ში შვი­ლიც მყავ­და და დრო­ის მე­ნე­ჯმენ­ტი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, წამ­ყვა­ნო­ბა უკე­თე­სი არ­ჩე­ვა­ნი იყო.

შემ­დეგ უკვე მივ­ხვდი, რომ სტუ­დი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა ძა­ლი­ან მომ­წონ­და, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეს ძა­ლი­ან სტრე­სუ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბაა, გან­სა­კუთ­რე­ბით, როცა ისე­თი მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბის ნა­წი­ლი ხარ, რომ­ლის მთა­ვა­რი ნიშა ობი­ექ­ტუ­რო­ბა და ბა­ლან­სია. შე­იძ­ლე­ბა, კადრს მიღ­მა გარ­კვე­უ­ლი ამ­ბე­ბის მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ემო­ცი­უ­რად გა­მოვ­ხა­ტო, თუმ­ცა თი­თო­ე­ულ სი­ტყვას, მი­მი­კა­სა და ინ­ტო­ნა­ცი­ა­საც კი ვა­კონ­ტრო­ლებ ეთერ­ში.

აქვე მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­ყუ­რე­ბე­ლი საკ­მა­ოდ კრი­ტი­კუ­ლია, ამი­ტო­მაც იდე­ა­ლურ­თან მი­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი მა­ინც უნდა იყო, ყვე­ლა­ზე რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც კი უნდა არ და­კარ­გო წო­ნას­წო­რო­ბა და მტკი­ცე ხა­სი­ა­თი გა­მო­ავ­ლი­ნო. შე­სა­ბა­მი­სად, გი­წევს მთე­ლი გო­ნე­ბით ჩა­ერ­თო საქ­მე­ში, რო­მელ­საც აკე­თებ.

რო­გო­რი იყო თქვე­ნი პირ­ვე­ლი პირ­და­პი­რი ეთე­რი, რო­დე­საც ათა­სო­ბით უხი­ლა­ვი მა­ყუ­რებ­ლის პი­რის­პირ მარ­ტო აღ­მოჩ­ნდით?

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი პირ­ვე­ლი ეთე­რი არ იყო „პა­ლიტ­რა­ნი­უს­ზე“, მახ­სოვს, რომ აქ პირ­ვე­ლი სა­ინ­ფორ­მა­ციო გა­მოშ­ვე­ბის წაყ­ვა­ნამ­დეც და პრო­ცეს­შიც ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. ეს დღე რამ­დე­ნა­დაც ემო­ცი­უ­რი, იმ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ჩემ­თვის იმ თვალ­საზ­რი­სით, რომ ვიგ­რძე­ნი კო­ლე­გე­ბის მხარ­და­ჭე­რა. ზო­გა­დად, „პა­ლიტ­რამ“ პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან­ვე ძა­ლი­ან თბი­ლად მი­მი­ღო და მაგ­რძნო­ბი­ნა, რომ ამ ოჯა­ხის ნა­წი­ლი ვარ, რაც დიდი მო­ტი­ვა­ცი­აა და ყვე­ლა­ფე­რი უფრო გი­მარ­ტივ­დე­ბა.

ემო­ცი­უ­რი თვალ­საზ­რი­სით ჩემი 2-წლი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან მინ­და გა­მოვ­ყო უკ­რა­ი­ნა­ში ომის და­წყე­ბა, როცა რუ­სე­თი სი­სას­ტი­კე­ებს სჩა­დი­ო­და და მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მე­გო­ბა­რი ქვეყ­ნის მხარ­და­სა­ჭე­რად გა­ერ­თი­ან­და.

ასე­ვე, ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო ახლა მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნე­ბის, უცხო­უ­რი გამჭვირ­ვა­ლო­ბის კა­ნო­ნის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო აქ­ცი­ე­ბის გა­შუ­ქე­ბა. ემო­ცი­ე­ბის მარ­თვა გი­ჭირს, რო­დე­საც ხე­დავ, შენს კო­ლე­გებს რა პი­რო­ბებ­ში უწევთ ჩარ­თვე­ბის დროს მუ­შა­ო­ბა. ამ დროს უნდა იყო გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი და ნე­იტ­რა­ლუ­რი, რაც ცრემლსა­დე­ნი გა­ზი­თა და წი­წა­კის სპრე­ით მო­წამ­ლუ­ლი რე­პორ­ტი­ო­რე­ბის და­ნახ­ვი­სას მარ­ტი­ვი არ არის.

რო­გორ ახერ­ხებთ ყო­ველ­დღი­უ­რად მი­ღე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­უ­ლი ნა­კა­დის­გან გან­ტვირ­თვას, დას­ვე­ნე­ბას?

სტრე­სის გან­ქარ­ვე­ბას ოჯახ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით ვა­ხერ­ხებ. მყავს მე­უღ­ლე და 2 შვი­ლი და მათ­თან ერ­თად მაქ­სი­მა­ლუ­რად დიდი დრო­ის გა­ტა­რე­ბას ვცდი­ლობ. დას­ვე­ნე­ბის დღე­ებ­ში ბავ­შვებ­თან ერ­თად დავ­დი­ვართ სკვე­რებ­ში, პარ­კებ­ში, გა­სარ­თობ სივ­რცე­ებ­ში, ასე­ვე კი­ნო­სა და თე­ატ­რში. შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბით გვავ­სებს.

ჩემი პრო­ფე­სი­ი­სა და სამ­სა­ხუ­რის მიღ­მა ვარ აქ­ტი­უ­რი დედა, დრო­ის დიდ ნა­წილს ოჯახს ვუთ­მობ, რაც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. გან­ტვირ­თვის ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბაა, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად დრო­ის გა­ტა­რე­ბაც.

ასე­ვე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მოგ­ზა­უ­რო­ბა და სულ ვცდი­ლობ, რომ ახა­ლი კულ­ტუ­რის აღ­მო­სა­ჩე­ნად, ახა­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბის მი­სა­ღე­ბად შე­საძ­ლებ­ლო­ბა გა­მოვ­ნა­ხო.

სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ პო­უ­ლობთ ამ ბა­ლანსს?

და­საქ­მე­ბუ­ლი დე­დე­ბი სულ ბა­ლან­სის პოვ­ნას ვცდი­ლობთ, სულ ამ ბრძო­ლა­ში ვართ. ალ­ბათ ჩემი პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი მეხ­მა­რე­ბა, რად­გან ყო­ველ­თვის აქ­ტი­უ­რი ვი­ყა­ვი, მიყ­ვარს სი­ცო­ცხლე, ადა­მი­ა­ნე­ბი, კო­მუ­ნი­კა­ცია და რო­გო­რი დაღ­ლი­ლიც არ უნდა ვიყო, სახ­ლში რომ მივ­დი­ვარ, ვხდე­ბი დედა, ვუბ­რუნ­დე­ბი და ვალ­დე­ბუ­ლად ვგრძნობ თავს, რომ ყვე­ლა­ნა­ი­რი სტრე­სი და ნე­გა­ტი­უ­რი ფონი გვერ­დით გა­დავ­დო.

დავ­ბრუნ­დეთ ცოტა უკან, რო­გორ მოხ­ვდით ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში და რო­გორ გა­და­წყვი­ტეთ, რომ სწო­რედ ამ პრო­ფე­სი­ას და­უ­კავ­ში­რებ­დი თავს?

ჟურ­ნა­ლის­ტი­კით მას შემ­დეგ და­ვინ­ტე­რეს­დი, რაც ამ პრო­ფე­სი­ას­თან მქონ­და კვე­თა. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე ვსწავ­ლობ­დი, როცა შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მო­მი­ვი­და ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან, ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი გა­სარ­თო­ბი გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნი.

მა­შინ მივ­ხვდი, რომ სწო­რედ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა იყო ის, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­მეც­ნი­ე­რო დის­ციპ­ლი­ნა შე­მეც­ვა­ლა. შემ­დეგ უკვე ახა­ლი ამ­ბე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით და­ვი­წყე გან­ვი­თა­რე­ბა.

რო­გორ უკუ­კავ­შირს გრძნობთ მა­ყუ­რებ­ლის­გან? რე­ა­ლუ­რად, სა­ჭი­როა თუ არა, მუდ­მი­ვად მხედ­ვე­ლო­ბა­ში იღებ­დეს ჟურ­ნა­ლის­ტი მა­ყუ­რებ­ლის გან­წყო­ბებს?

ყო­ველ­დღი­ურ რე­ჟიმ­ში ვი­ღებ რო­გორც პო­ზი­ტი­ურ, ისე ნე­გა­ტი­ურ უკუ­კავ­შირს. თუ კრი­ტი­კა ჯან­სა­ღია, ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნო. სხვა­თა შო­რის, მა­ყუ­რებ­ლის კო­მენ­ტა­რებს უპა­სუ­ხოდ არ ვტო­ვებ ხოლ­მე. ეს უკუ­კავ­ში­რი პრო­ფე­სი­უ­ლად გზრდის. ამის მიმ­ღებ­ლო­ბა თუ არ გაქვს, ალ­ბათ ვე­რას­დროს ვერ გან­ვი­თარ­დე­ბი და სულ ერთ ეტაპ­ზე იქ­ნე­ბი.

მა­ყუ­რებ­ლის გან­წყო­ბე­ბის­თვის თვა­ლის დევ­ნე­ბა და მათი კრი­ტი­კის შენს სა­სარ­გებ­ლოდ გა­მო­ყე­ნე­ბა გეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ აუ­დი­ტო­რი­ას­თან ბმა არ და­კარ­გო.

და­ბო­ლოს, მინ­და გთხო­ვოთ, რჩე­ვე­ბი მის­ცეთ მათ, ვინც ჟურ­ნა­ლის­ტის პრო­ფე­სი­ას მხო­ლოდ ახლა ირ­ჩევს. ერ­თი­ა­ნი ეროვ­ნუ­ლი გა­მოც­დე­ბი ახ­ლოვ­დე­ბა და ამ ნა­ბიჯს სულ მალე გა­დად­გამს ათა­სო­ბით აბი­ტუ­რი­ენ­ტი.

მინ­და ვურ­ჩიო, რომ არას­დროს შე­წყვი­ტონ სა­კუ­თა­რი ოც­ნე­ბე­ბი­სა და მიზ­ნე­ბის­თვის ბრძო­ლა, უყ­ვარ­დეთ, რა­საც აკე­თე­ბენ, რად­გან ამის გა­რე­შე მე­დი­ის სფე­რო­ში წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა შე­უძ­ლე­ბე­ლია.

სცა­დონ სხვა­დას­ხვა პლატ­ფორ­მა, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ჟან­რე­ბი, იყ­ვნენ ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ე­ბი და იმუ­შა­ონ სა­კუ­თარ თავ­ზე. რაც მთა­ვა­რია, ბევ­რი იკი­თხონ, რად­გან ზო­გა­დი გა­ნათ­ლე­ბა ჩვენს სფე­რო­ში ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ასე­ვე, ბევ­რი წე­რონ, რად­გა­ნაც პრაქ­ტი­კა პრო­ფე­სი­უ­ლი უნა­რე­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ში გეხ­მა­რე­ბა. რომ შე­ვა­ჯა­მო, ვურ­ჩევ­დი, იზ­რუ­ნონ რო­გორც პი­როვ­ნუ­ლი, ისე პრო­ფე­სი­უ­ლი უნა­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე, რაც ყვე­ლა პრო­ფე­სი­ა­ში გა­მო­ად­გე­ბათ.