Liberteens (ლი­ბერ­თინ­სი) გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L”-ის პრო­ექ­ტია, რო­მე­ლიც სპე­ცი­ა­ლუ­რად თი­ნე­ი­ჯე­რი მკი­თხვე­ლის­თვის 2015 წელს შე­იქ­მნა. სა­ინ­ტე­რე­სო ისაა, რომ „ლი­ბერ­თინ­სის“ სე­რი­ა­ში წიგ­ნებს თა­ვად თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბი არ­ჩე­ვენ, და არა გა­მომ­ცემ­ლო­ბა.

„ლი­ბერ­თინ­სის“ გუნდში მო­სახ­ვედ­რად, მო­ზარ­დე­ბი ყო­ველ­წლი­უ­რად ავ­სე­ბენ სპე­ცი­ა­ლურ ფორ­მას და აგ­ზავ­ნი­ან სა­მო­ტი­ვა­ციო წე­რი­ლებს, თუ რა­ტომ სურთ ამ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. გა­მომ­ცემ­ლო­ბა კი არ­ჩევს იმ მო­ზარ­დებს, რომ­ლე­ბიც შემ­დგომ კლუ­ბის წევ­რე­ბი ხდე­ბი­ან. ისი­ნი კი­თხუ­ლო­ბენ წიგ­ნებს უცხო ენა­ზე, შემ­დეგ გა­ნი­ხი­ლა­ვენ მათ და გა­მომ­ცემ­ლო­ბას­თან ერ­თად ირ­ჩე­ვენ, თუ რო­მე­ლი წიგ­ნი ითარ­გმნოს და გა­მო­ი­ცეს სე­რი­ის ფარ­გლებ­ში ქარ­თულ ენა­ზე.

რო­გორ არ­ჩე­ვენ წიგ­ნებს „ლი­ბერ­თინ­სე­ლე­ბი“ და რას ურ­ჩე­ვენ თა­ნა­ტო­ლებს - ამა­ზე თა­ვად გუნ­დის წევ­რე­ბი გვე­სა­უბ­რე­ბი­ან:

ანას­ტა­სია კვა­რა­ცხე­ლია - მე ანას­ტა­სია ვარ, 13 წლის. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ლი­ტე­რა­ტუ­რა, რო­გორც წერა, ასე­ვე კი­თხვაც. ზო­გა­დად, ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხის ხე­ლოვ­ნე­ბა. ვუს­მენ მუ­სი­კას, ვთა­მა­შობ და თე­ატ­რი მე­ო­რე სახ­ლად მაქვს ქცე­უ­ლი. სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვსწავ­ლობ უცხო ენებს. ვარ ძა­ლი­ან კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი და მიყ­ვარს ახა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გაც­ნო­ბა. ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასა­კი­დან მიყ­ვარს. უფ­რო­სებს ვა­კი­თხი­ნებ­დი ზღაპ­რებს, მო­თხრო­ბებს, მინ­დო­და გა­უ­ჩე­რებ­ლად ეკი­თხათ და სა­ა­თო­ბით მეს­მი­ნა. მახ­სოვს, პირ­ვე­ლი წიგ­ნი, რაც წა­ვი­კი­თხე იყო „დედა, მამა, რვა ბავ­შვი და სა­ბარ­გო მან­ქა­ნა“. წიგ­ნი ერთ დღე­ში და­ვას­რუ­ლე და 6 წლის ანას­ტა­სი­ას ამა­ზე მე­ტად არა­ფე­რი ეა­მა­ყე­ბო­და, ყვე­ლას ამ წიგნ­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. მერე იყო, „პი­ტერ პენი“, წიგ­ნი, რო­მელ­მაც ასე­ვე უდი­დე­სი გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა და დღემ­დე ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის. იმ დრო­ი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ყველ­გან წიგ­ნით ხელ­ში დავ­დი­ვარ და თა­ვი­სუ­ფალ წა­მებს ლი­ტე­რა­ტუ­რულ სამ­ყა­რო­ებს ვჩუქ­ნი. წიგ­ნე­ბის გა­რე­შე, სულ სხვა ადა­მი­ა­ნი ვიქ­ნე­ბო­დი, ვფიქ­რობ სა­კუ­თა­რი თა­ვის და ზო­გა­დად, სამ­ყა­როს ის ვერ­სია ნაკ­ლე­ბად მო­მე­წო­ნე­ბო­და.

რო­გორ გავ­ხდი ლი­ბერ­თინ­სე­ლი

პირ­ვე­ლი ლი­ბერ­თინ­სის წიგ­ნი, „გიკი გოგო“ 10 წლის ასაკ­ში წა­ვი­კი­თხე, მა­შინ ვნა­ხე მო­ზარ­დე­ბის მო­საზ­რე­ბე­ბი წიგ­ნის პირ­ველ გვერ­დზე და მეც, რო­გორც ყვე­ლას (ამას ხში­რად ვამ­ბობთ ხოლ­მე „თინ­სე­ლე­ბი“, სა­ზი­ა­რო გა­მოც­დი­ლე­ბაა) მო­მინ­და ჩემი ანო­ტა­ცი­ი­თაც გა­მო­ცე­მუ­ლი­ყო წიგ­ნი. ლი­ბერ­თინ­სი მოვ­ძებ­ნე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და და­ვი­წყე სხვა წიგ­ნე­ბის შეც­ნო­ბაც, ლი­ბერ­თინ­სე­ლე­ბის რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბით ხში­რად ვკი­თხუ­ლობ­დი წიგ­ნებს და რჩე­ვებს ჩემს მე­გობ­რებ­საც ვაძ­ლევ­დი. ჩემს მკი­თხველ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად (სხვა­თა­შო­რის, ახლა ისი­ნიც ლი­ბერ­თინ­სე­ლე­ბი არი­ან) დავ­დი­ო­დი წიგ­ნე­ბის წარ­დგე­ნებ­ზე და პრე­ზენ­ტა­ცი­ებ­ზე. შარ­შან, მარ­ტში კი, შე­ვავ­სე აპ­ლი­კა­ცია, გა­ვი­ა­რე გა­სა­უბ­რე­ბა და შე­ვუ­ერ­თდი თინ­სის გუნდს. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. ლი­ბერ­თინსმა მა­ჩუ­ქა უამ­რა­ვი მო­გო­ნე­ბა, კარ­გი მე­გობ­რე­ბი და ბევ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა. ჩემ­თვის, ყვე­ლა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნოა მკი­თხველ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის პრო­ცე­სი, წიგ­ნის დღე­ებ­ზე - გან­სა­კუთ­რე­ბით, წიგ­ნის პირ­ველ გვერ­დზე სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლის ნახ­ვა ხომ მი­თუ­მე­ტეს - სა­უ­კე­თე­სოა!

რო­გორ ვარ­ჩევ წიგ­ნებს

წიგ­ნის არ­ჩე­ვის გრძნო­ბა ერ­თდრო­უ­ლად ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი და სა­სი­ა­მოვ­ნოა. უაღ­რე­სად კარ­გი გრძნო­ბაა, როცა იცი, რომ შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას, თუნ­დაც ერთ ადა­მი­ანს გა­უჩ­ნდეს ახა­ლი საყ­ვა­რე­ლი წიგ­ნი, შე­უყ­ვარ­დეს ლი­ტე­რა­ტუ­რა და შენ ამა­ში წვლი­ლი მი­გი­ძღვო­დეს. წიგ­ნის არ­ჩე­ვი­სას ვფიქ­რობ იმა­ზე, თუ რამ შე­იძ­ლე­ბა გავ­ლე­ნა იქო­ნი­ოს ჩემს თა­ნა­ტო­ლებ­ზე, რამ შე­იძ­ლე­ბა გა­არ­თოს, და­ა­სევ­დი­ა­ნოს, ახა­ლი უნა­რე­ბი ან მო­საზ­რე­ბე­ბი გა­უ­ჩი­ნოს მათ. გან­სხვა­ვე­ბულ წიგ­ნებს, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბე­ბი აქვთ და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მიზ­ნით მიგ­ვაქვს ისი­ნი მკი­თხველ­თან. ლი­ბერ­თინ­სის ახ­ლა­ხანს გა­მო­ცე­მუ­ლი წიგ­ნი „უნდა გი­ღა­ლა­ტო“, მა­გა­ლი­თად, მნიშ­ვნე­ლო­ვან ის­ტო­რი­ულ დატ­ვირ­თვას ატა­რებს. გვიყ­ვე­ბა საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის სის­ხლი­ან რე­ჟიმ­ზე, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბა­ზე და კი­დევ ერთხელ გვიმ­ტკი­ცებს, რომ მას­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ფე­რია. მინ­და, ამ წიგ­ნი­დან, ერთი ცი­ტა­ტაც მო­ვიხ­მო - „ჩვენ ერ­თად შეგ­ვიძ­ლია წარ­სუ­ლის ბნე­ლი კუ­თხე­ე­ბი გა­ვა­ნა­თოთ, ერ­თად შეგ­ვიძ­ლია ის­ტო­რი­ას ხმა წა­მო­ვა­ღე­ბი­ოთ“.

5 წიგ­ნი, რო­მელ­საც ჩემი თა­ო­ბის მკი­თხველს ვურ­ჩევ­დი

1. „პა­ტა­რა პრინ­ცი“ - თუ ცხოვ­რე­ბა­ში, მხო­ლოდ ერთ წიგნს წა­ი­კი­თხავთ, ეს წიგ­ნი „პა­ტა­რა პრინ­ცი“ უნდა იყოს.
2. „ჩემი არ გეს­მით“ - წიგ­ნი, მო­ზარ­დო­ბის პე­რი­ო­დის სირ­თუ­ლე­ებ­ზე, გან­სა­კუთ­რე­ბით გო­გო­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში.
3. „უნდა გი­ღა­ლა­ტო“ - წიგ­ნი, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ბნელ რე­ჟიმ­ზე.
4. „ყვა­ვე­ბის ექ­ვსე­უ­ლი“ (დი­ლო­გია) - ფენ­ტე­ზის სამ­ყა­რო, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი და სი­უ­ჟე­ტი.
5. „მკვე­ლო­ბე­ბის სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო კარ­გი გო­გო­ნას­თვის“ - თა­ნა­მედ­რო­ვე, დე­ტექ­ტი­უ­რი ჟან­რის წიგ­ნი, ჩამ­თრე­ვი სი­უ­ჟე­ტით.

ვაჟა ხებ­რე­ლაშ­ვი­ლი - მე ვარ ვაჟა ხებ­რე­ლაშ­ვი­ლი 17 წლის სა­გა­რე­ჯოს ნო­მერ მე­სა­მე სა­ჯა­რო სკო­ლი­დან. აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა ყო­ველ­თვის მომ­წონ­და და როცა და­ვი­წყე სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტებ­ში ჩარ­თვა ჩემი ცხოვ­რე­ბა უფრო მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გახ­და. ვარ წი­თე­ლი ჯვრის მო­ხა­ლი­სე, კლი­მა­ტის ელჩი, ლი­დე­რი მოს­წავ­ლე ახალ­გაზ­რდო­ბის სახ­ლში, ახალ­გაზ­რდუ­ლი საბ­ჭოს წევ­რი და რაღა თქმა უნდა, ლი­ბერ­თინ­სე­ლი. ყო­ვე­ლი­ვე ეს მმა­ტებს მო­ტი­ვა­ცი­ას, მხდის უფრო მე­ტად მი­ზან­და­სა­ხულს და მიღ­რმა­ვებს მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბას.

რო­გორ გავ­ხდი ლი­ბერ­თინ­სე­ლი

ლი­ბერ­თინ­სის მყუდ­რო ოჯახს 2023 წელს შე­ვუ­ერ­თდი და მას შემ­დეგ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში სი­ახ­ლე­ე­ბი არ გა­მო­ლე­უ­ლა. უამ­რა­ვი პრე­ზენ­ტა­ცი­ე­ბი, ახა­ლი წიგ­ნე­ბი, ფეს­ტივ­ლე­ბი, უმაგ­რეს გუნდთან და მე­ნე­ჯერ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და­უ­ვი­წყარ მო­გო­ნე­ბე­ბის რი­ცხვს შე­ე­მა­ტა. ალ­ბათ ყვე­ლა მკი­თხვე­ლის ოც­ნე­ბაც ავის­რუ­ლე და ჩემი აღ­წე­რა წიგ­ნებ­შიც და­ბეჭ­დეს. თა­ვი­სუფ­ლად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ლი­ბერ­თინსში სა­კუ­თარ თავს აღ­მო­ა­ჩენთ, შე­ი­ძენთ სა­ო­ცარ მე­გობ­რებს და თა­ნა­მო­აზ­რე­ებს.

რო­გორ ვარ­ჩევ წიგ­ნებს

წიგ­ნე­ბის კი­თხვა ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან­ვე და­ვი­წყე, მახ­სოვს პირ­ველ კლას­ში მას­წავ­ლე­ბელ­მა რო­გორ შე­მაყ­ვა­რა კი­თხვა და მომ­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა სრუ­ლი­ად ახალ სამ­ყა­რო­ში და­მედ­გა ფეხი. ჩემი პირ­ვე­ლი წიგ­ნი ვაჯა ფშა­ვე­ლას "სა­თა­გუ­რია" და ამ წიგნს ახ­ლაც ხში­რად გა­და­ვი­კი­თხავ ხოლ­მე, ვბრუნ­დე­ბი ბავ­შვო­ბა­ში და ვხვდე­ბი რა ბედ­ნი­ე­რი ვარ რომ მყავ­და ისე­თი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რო­მელ­მაც ჩემი პი­როვ­ნუ­ლი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის პრო­ცეს­ში უდი­დე­სი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა. ვფიქ­რობ წიგ­ნე­ბის გა­რე­შე ვერც ერთ ალ­ტერ­ნა­ტი­ულ სამ­ყა­რო­ში ვი­არ­სე­ბებ­დი, ისი­ნი ყვე­ლა­ზე ერ­თგუ­ლი მე­გობ­რე­ბი არი­ან. ლი­ტე­რა­ტუ­რის შერ­ჩე­ვის პრო­ცე­სი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია, ამ დროს გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლია ხალ­ხის აზრი და მათი მო­ლო­დი­ნე­ბი­ბის გა­მარ­თლე­ბა, მაგ­რამ ამ ყო­ვე­ლი­ვეს გვი­მარ­ტი­ვებს ის ფაქ­ტო­რი, რომ ჩვენც ახალ­გაზ­რდე­ბი ვართ, ვი­ცით ჩვე­ნი თა­ო­ბის არ­ჩე­ვა­ნი და იმე­დებ­საც არას­დროს გა­ვუც­რუ­ებთ ჩვენს აუ­დი­ტო­რი­ას.

5 წიგ­ნი, რო­მელ­საც ჩემი თა­ო­ბის მკი­თხველს ვურ­ჩევ­დი

1. "მთე­ლი ჩემი რის­ხვა"
2. "წი­თე­ლი დე­დო­ფა­ლი"
3. "და­ნა­სა­უ­ლი და სას­ჯე­ლი"
4. "უნდა გი­ღა­ლა­ტო"
5. "მკვლე­ლო­ბის სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო კარ­გი გო­გო­ნას­თვის"

სა­უ­კე­თე­სო წიგ­ნე­ბია და­უ­ვი­წყა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბი­სათ­ვის, მძი­მე მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო წიგ­ნე­ბი ყო­ველ­თვის უტყუ­არ თავ­გა­და­სა­ვალს გვპირ­დე­ბი­ან.

ნინი ადე­იშ­ვი­ლი - მე ნინი ადე­იშ­ვი­ლი ვარ, 15 წლის. ვსწავ­ლობ ქ.თბი­ლი­სის N186–ე სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში და აქ­ტი­უ­რად ვარ ჩარ­თუ­ლი ჩემი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­თვის მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის ორ­გა­ნი­ზე­ბის პრო­ცეს­ში. ვარ მო­ცეკ­ვა­ვე, 11 წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, ვცეკ­ვავ ქარ­თულ ნა­ცი­ო­ნა­ლურ ცეკ­ვებს; მიყ­ვარს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ხე­ლოვ­ნე­ბას ეხე­ბა, იქ­ნე­ბა ეს ხატ­ვა, თე­ატ­რი, მუ­სი­კა თუ სხვა. ზო­გა­დად, ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ადა­მი­ა­ნი ვარ, ამი­ტომ ბევ­რი რამ მა­ინ­ტე­რე­სებს, თუმ­ცა არც ერთი ჰობი შე­ედ­რე­ბა ჩემს მთა­ვარ საყ­ვა­რელ საქ­მი­ა­ნო­ბას - მხატ­ვრუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვას. კი­თხვა უკვე დიდი ხა­ნია, ჩემი ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლია. პირ­ველ კლას­შიც არ ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლი წიგ­ნი რომ წა­ვი­კი­თხე, თუმ­ცა, არ დავ­მა­ლავ, არ აღვფრ­თო­ვა­ნე­ბულ­ვარ („ბრე­მე­ნე­ლი მუ­სი­კო­სე­ბის“ ადაპ­ტი­რე­ბუ­ლი ვერ­სია წა­ვი­კი­თხე და აბა რა იქ­ნე­ბო­და:) ). იყო დღე­ე­ბი, რო­დე­საც სა­ერ­თოდ არ მინ­დო­და ერთი ფურ­ცლის წა­კი­თხვაც კი. თუმ­ცა, და­ახ­ლო­ე­ბით 10 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი, რომ წა­ვი­კი­თხე ჯე­იმზ დაშ­ნე­რის „ლა­ბი­რინთში მორ­ბე­ნა­ლი“. ნათ­ლად მახ­სოვს ის დღე­ე­ბი, თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე წიგნ­ში ჩაფ­ლუ­ლი ვი­ყა­ვი, თით­ქოს მსოფ­ლი­ო­ში მხო­ლოდ მე და ლა­ბი­რინ­თის სამ­ყა­რო ვარ­სე­ბობ­დით. ვი­ცი­ნო­დი, ვტი­რო­დი, მე­ში­ნო­და, გან­ვიც­დი­დი ზუს­ტად იმას, რა­საც თი­თო­ე­უ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი ამ წიგნ­ში. არ და­მა­ვი­წყდე­ბა დღე, რო­დე­საც წიგ­ნის ბოლო ფურ­ცე­ლი წა­ვი­კი­თხე, დავ­ხუ­რე და კე­დელს მი­ვაშ­ტერ­დი. იმ მო­მენ­ტში გა­ვი­აზ­რე, რომ წიგ­ნის კი­თხვის გა­რე­შე არ შე­მიძ­ლია ცხოვ­რე­ბა, რომ სა­დაც მე ვი­ყა­ვი, იქ წიგ­ნიც იყო და - პი­რი­ქით. სწო­რედ ლი­ბერ­თინ­სის ერთ-ერ­თმა პირ­ველ­მა წიგნ­მა შეც­ვა­ლა ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა წიგ­ნე­ბი­სად­მი და მი­მახ­ვედ­რა, რომ სამ­ყა­რო­ში წიგნ­ზე მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სო და ლა­მა­ზი ნივ­თი არ არ­სე­ბობს, რომ წიგ­ნი მეხ­მა­რე­ბა ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბის­გან თა­ვის დაღ­წე­ვა­ში და რო­დე­საც სამ­ყა­როს მინ­და მოვ­წყდე სულ რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თით, წიგ­ნი სა­უ­კე­თე­სო გა­მო­სა­ვა­ლია.

რო­გორ გავ­ხდი ლი­ბერ­თინ­სე­ლი

ლი­ბერ­თინ­სე­ლის სტა­ტუ­სი, და­ახ­ლო­ე­ბით, ერთი წლის წინ მი­ვი­ღე. სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით წა­ვა­წყდი სა­რე­გის­ტრა­ციო ფორ­მას და, რა თქმა უნდა, ელ­ვის სის­წრა­ფით შე­ვავ­სე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არ ვე­ლო­დი და­დე­ბით პა­სუხს, იმე­დი უკვე გა­და­წუ­რუ­ლი მქონ­და, რო­დე­საც შე­მა­ტყო­ბი­ნეს, რომ მე­ო­რე ტურ­ში გა­და­ვე­დი და ჩემ­ზე მე­ტის მოს­მე­ნა სურ­დათ. ჩემს სი­ხა­რულს სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და. არ შე­მიძ­ლია, სი­ტყვე­ბით გა­მოვ­ხა­ტო ის ემო­ცია, რო­მე­ლიც და­მე­უფ­ლა მა­შინ, რო­დე­საც ლი­ბერ­თინ­სე­ლად „მა­კურ­თხეს“. ასე მე­გო­ნა, დე­და­მი­წამ ბრუნ­ვა შე­წყვი­ტა. ჩემ­თვის ეს სტა­ტუ­სი სა­ა­მა­ყოა. წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, ვიღ­ვი­ძებ იმ ფიქ­რით, რომ ლი­ბერ­თინ­სე­ლი ვარ, რომ შე­მიძ­ლია, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბით მაქ­სი­მა­ლუ­რად მივ­წვდე თა­ნა­ტო­ლებს და დიდი სი­ხა­რუ­ლით, თა­ვი­სუფ­ლად გა­ვუ­ზი­ა­რო ჩემი ფიქ­რე­ბი და მო­საზ­რე­ბე­ბი, რად­გან ვიცი, რომ გა­მი­გე­ბენ. ლი­ბერ­თინ­სი ჩემი მე­ო­რე ოჯა­ხია. მიყ­ვარს ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მას უკავ­შირ­დე­ბა.

რო­გორ ვარ­ჩევ წიგ­ნებს

წიგ­ნის შერ­ჩე­ვის პრო­ცე­სი სა­ინ­ტე­რე­სო და შრო­მა­ტე­ვა­დია. მის შერ­ჩე­ვა­ში არა მხო­ლოდ ერ­თმა­ნე­თის აზრი, არა­მედ ჩვე­ნი მკი­თხვე­ლის სურ­ვი­ლე­ბიც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. პირ­ველ რიგ­ში ამას ვაკ­ვირ­დე­ბით. ვეც­ნო­ბით ავ­ტო­რებს, მათი წე­რის სტილს, წიგ­ნის რამ­დე­ნი­მე ვა­რი­ანტს, ვი­წყებთ უცხო ენა­ზე კი­თხვას და ერ­თმა­ნეთს ვუ­ზი­ა­რებთ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებს. ჩვენ­თვის მთა­ვა­რია, შერ­ჩე­უ­ლი წიგ­ნი დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში დარ­ჩეს მკი­თხვე­ლის გო­ნე­ბა­ში და ყვე­ლა ზუს­ტად ისე მო­ი­ხიბ­ლოს, რო­გორც მოგ­ვხიბ­ლა ჩვენ. დიდ ყუ­რად­რე­ბას ვაქ­ცევთ პერ­სო­ნა­ჟებს, მათი გან­ვი­თა­რე­ბის ის­ტო­რი­ას, წიგ­ნის მთა­ვარ მე­სიჯს, ავ­ტო­რის სათ­ქმელს, რად­გან წიგ­ნი მხო­ლოდ დრო­ის გაყ­ვა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა ხომ არაა, მას­ში ყო­ველ­თვის დევს აზრი, რო­მე­ლიც მკი­თხველ­მა უნდა გა­ი­თა­ვი­სოს და ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლად გა­მო­ი­ყე­ნოს. სა­ბო­ლო­ოდ, ხან­გრძლი­ვი კვლე­ვე­ბის, დის­კუ­სი­ე­ბი­სა და კრი­ტი­კის შემ­დეგ მივ­დი­ვართ რჩე­ულ წიგ­ნამ­დე და მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბით, რო­დის და­ამ­შვე­ნებს იგი ლი­ბერ­თინ­სის ერ­თგუ­ლი მკი­თხვე­ლის თა­რო­ებს.

5 წიგ­ნი, რო­მელ­საც ჩემი თა­ო­ბის მკი­თხველს ვურ­ჩევ­დი­ეს ხუთი წიგ­ნე­ბიც შეძ­ლებს დიდი გა­დატ­რი­ა­ლე­ბის მოხ­დე­ნას უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში:

1. მარ­კუს ზუ­ზა­კი - „წიგ­ნის ქურ­დი“;
2. ოს­კარ უა­ილ­დი - „დო­რი­ან გრე­ის პორ­ტრე­ტი“;
3. უი­ლი­ამ გოლ­დინ­გი - „ბუზ­თა ბა­ტო­ნი“;
4. შარ­ლო­ტა ბრონ­ტე - „ჯეინ ეარი“;
5. ნო­დარ დუმ­ბა­ძე - მო­თხრო­ბე­ბი.

R