1959 წლის 17 მარტს გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძე სა­მუ­და­მოდ და­ემ­შვი­დო­ბა ამ­ქვეყ­ნი­ურ სი­ნამ­დვი­ლეს, მი­წი­ერ ყო­ფას და მა­რა­დი­სო­ბა­ში გა­და­ვი­და. 17 მარ­ტი, გარ­კვე­უ­ლი აზ­რით, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, გე­ნი­ა­ლუ­რი პო­ე­ტის მე­ო­რედ და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღა­დაც მი­ვიჩ­ნი­ოთ, რად­გან ამ დღი­დან იწყე­ბა გა­ლა­კტი­ო­ნის სა­ყო­ველ­თაო აღი­ა­რე­ბა. მოხ­და ზუს­ტად ისე, რო­გორც თვი­თონ ამ­ბობს ერთ-ერთ ბოლო შე­დევრში: "ვინა სთქვა შენი გარ­დაც­ვა­ლე­ბა? არა, სწო­რედ დღეს შენ და­ი­ბა­დე".

• გა­ლა­კტი­ო­ნის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 65 წელი გა­ვი­და. მისი პო­ე­ზია დღე­საც ისე უკი­დე­გა­ნოდ აღაფრ­თო­ვა­ნებს მკი­თხველს, რო­გორც ათწლე­უ­ლე­ბის წინ. შე­სა­ბა­მი­სად, დი­დია ინ­ტე­რე­სი პო­ე­ტის ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ფაქ­ტე­ბის მი­მარ­თაც.

სწო­რედ გა­ლა­კტი­ო­ნის ბი­ოგ­რა­ფი­ის დღემ­დე უც­ნობ ას­პექ­ტებ­ზე გვე­სა­უბ­რე­ბა "გა­ლა­კტი­ო­ნის კვლე­ვის ცენ­ტრის" უფ­რო­სი მეც­ნი­ერ-თა­ნამ­შრო­მე­ლი, ფი­ლო­ლო­გი­ის დოქ­ტო­რი, ნა­თია სი­ხა­რუ­ლი­ძე

- ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი გა­ლა­კტი­ო­ნის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის თა­რიღს და­ემ­თხვა, ამი­ტომ ამ თე­მით და­ვი­წყოთ. 1959 წლის 17 მარტს პო­ეტ­მა სი­ცო­ცხლე თვით­მკვლე­ლო­ბით და­ას­რუ­ლა. რას გვე­ტყვით, რო­გო­რი იყო გა­ლა­კტი­ო­ნის ცხოვ­რე­ბის უკა­ნას­კნე­ლი წლე­ბი და რაც არა­ნაკ­ლებ სა­ინ­ტე­რე­სოა, რამ აი­ძუ­ლა გე­ნი­ა­ლუ­რი პო­ე­ტი გა­და­ედ­გა ეს ნა­ბი­ჯი?

- "მე მოვ­კვდე­ბი, რო­გორც პო­ეტს შეჰ­ფე­რის", - ვკი­თხუ­ლობთ გა­ლა­კტი­ო­ნის ცნო­ბილ ლექსში. ამ სტრი­ქო­ნის და­წე­რი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით ოც­და­ა­თი წლის შემ­დეგ, გე­ნი­ა­ლურ­მა პო­ეტ­მა სა­ბე­დის­წე­რო ნა­ბი­ჯი გა­დად­გა. ეს ნა­ბი­ჯი, მისი მხრივ, არ­სე­ბუ­ლი სი­ნამ­დვი­ლის მი­მართ პრო­ტეს­ტის უკი­დუ­რე­სი ფორ­მა იყო. ტრა­გი­კუ­ლი თა­რი­ღი­დან დღემ­დე მრა­ვა­ლი წელი გა­ვი­და და მა­ინც, კვლავ აქ­ტუ­ა­ლუ­რია კი­თხვა: რამ გა­ნა­პი­რო­ბა გა­ლა­კტი­ო­ნის თვით­მკვლე­ლო­ბა. მი­ზე­ზი ბევ­რი იყო, თუმ­ცა ამ­ჯე­რად ერთს და­ვა­სა­ხე­ლებ. ბოლო წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ლა­კტი­ო­ნი უკი­დუ­რეს მარ­ტო­ო­ბას გრძნობ­და, სა­შინ­ლად აწუ­ხებ­და ის გულ­გრი­ლო­ბა, რა­საც მის მი­მართ იჩენ­დნენ. სი­ცო­ცხლის უკა­ნას­კნე­ლი წლე­ბი გან­სა­კუთ­რე­ბით რთუ­ლი და მძი­მე გა­მოდ­გა მის­თვის. ბევ­რს ახ­სოვს თბი­ლი­სის ქუ­ჩე­ბის, პარ­კე­ბის, სა­სა­დი­ლო­ე­ბის მუდ­მი­ვი სტუ­მა­რი - მი­უ­სა­ფა­რი, უბი­ნაო გა­ლა­კტი­ო­ნი, რო­მელ­საც "შინ" დაბ­რუ­ნე­ბას ყვე­ლა­ფე­რი ერ­ჩივ­ნა. უთ­ქვამს კი­დეც ერთი ნაც­ნო­ბის­თვის: ჩემს სახ­ლში ჩემი ად­გი­ლი არა­აო. ლექ­სა­დაც აქვს ნათ­ქვა­მი – მის ერთ-ერთ ბოლო ლექსში ასეთ სტრი­ქო­ნებს ვკი­თხუ­ლობთ:

"ვთქვი: ჩიტ­საც კი აქვს თა­ვი­სი ზღუ­დე,

მე კი – მო­ხე­ტემ კი­დი­თი კი­დის,

არ ვიცი ეს გზა სა­ით­კენ მი­დის,

და მა­ინც უნდა ამ გზებს გა­ვუდ­გე"...

- არ­სე­ბობს აზრი, რომ გა­ლა­კტი­ო­ნის თვით­მკვლე­ლო­ბა უნდა შე­ფას­დეს, რო­გორც პო­ე­ტის თვით­მკვლე­ლო­ბამ­დე მიყ­ვა­ნა. რო­გორ ფიქ­რობთ, რა როლი შე­ას­რუ­ლა გა­ლა­კტი­ო­ნის თვით­მკვლე­ლო­ბამ­დე მიყ­ვა­ნა­ში იმ­დრო­ინ­დელ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ და, ზო­გა­დად, რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და პო­ეტს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­თან?

- დღემ­დე გრძელ­დე­ბა კა­მა­თი: ეს აფექ­ტის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­დე­ნი­ლი თვით­მკვლე­ლო­ბა იყო თუ პო­ე­ტის თვით­მკვლე­ლო­ბამ­დე მიყ­ვა­ნა ანუ მკვლე­ლო­ბა. ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ცნო­ბი­ე­რე­ბა თან­და­თა­ნო­ბით ბოლო ვერ­სი­ი­სა­კენ იხ­რე­ბა. გა­ლა­კტი­ო­ნო­ლო­გი თე­ი­მუ­რაზ დო­ი­აშ­ვი­ლი პო­ე­ტის ტრა­გი­კუ­ლი აღ­სას­რუ­ლის შე­სა­ხებ წერს: "ეს არ იყო თვით­მკვლე­ლო­ბა, ეს იყო მკვლე­ლო­ბა. ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გას­რო­ლის გა­რე­შე გან­მე­ორ­და წი­წა­მუ­რი. კონ­კრე­ტუ­ლი დამ­ნა­შა­ვე არ უძებ­ნი­ათ, არც ობე­ლის­კი აღუ­მარ­თავთ მკვლე­ლო­ბის ად­გილ­ზე. 1959 წლის 17 მარ­ტი ყო­ველ­თვის უნდა ქენ­ჯნი­დეს ქარ­თველ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ო­ბას, თუ ის სინ­დის­თან კომ­პრო­მის­ზე არ წავა". ვფიქ­რობ, ეს სი­ტყვე­ბი თქვენს კი­თხვა­ზე პა­სუხ­საც მო­ი­ცავს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას: გა­ლა­კტი­ო­ნი ავ­ტო­რია არა ერთი, არა­მედ რამ­დე­ნი­მე ათე­უ­ლი ან­ტი­საბ­ჭო­თა ტექ­სტი­სა. ჩემი აზ­რით, ამით უკვე ყვე­ლა­ფე­რია ნათ­ქვა­მი. მკი­თხვე­ლის­თვის ნაკ­ლე­ბა­დაა ცნო­ბი­ლი, რომ გა­ლა­კტი­ონ­მა 1924 წელს გა­მო­აქ­ვეყ­ნა ბოლ­შე­ვიკ­თა მამ­ხი­ლე­ბე­ლი პო­ე­მა "მო­გო­ნე­ბე­ბი იმ დღე­ე­ბის, როცა იელ­ვა“, სა­დაც აშ­კა­რად იყო მი­ნიშ­ნე­ბუ­ლი იმა­ზე, თუ რო­გორ არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რად ჩა­ახ­შეს 1924 წლის აჯან­ყე­ბა, რომ­ლის მი­ზა­ნიც სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის აღ­დგე­ნა იყო.

პო­ე­მის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბის შემ­დეგ გა­ლა­კტი­ო­ნი და­ა­პა­ტიმ­რეს და სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა და­ღუპ­ვას, ხოლო ჟურ­ნა­ლის ტი­რა­ჟი თით­ქმის მთლი­ა­ნად გა­ა­ნად­გუ­რეს. ხში­რად აღ­ნიშ­ნა­ვენ, რომ გა­ლა­კტი­ონს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან ყუ­რა­დღე­ბა არ აკ­ლდა. ვფიქ­რობ, მრავ­ლისმთქმე­ლია ის თუ, რო­გორ ექ­ცე­ო­და გა­ლა­კტი­ო­ნი ამ ყუ­რა­დღე­ბი­სა და და­ფა­სე­ბის გა­მომ­ხატ­ველ უმაღ­ლეს კო­მუ­ნის­ტურ ჯილ­დოს - ლე­ნი­ნის ორ­დენს. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც ამ ორ­დენს პო­ე­ტი ჭიქა არ­ყის სა­ფა­სუ­რის ნაც­ვლა­დაც კი ტო­ვებ­და. ცხა­დია, ორ­დე­ნი­სად­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით გა­ლა­კტი­ო­ნი საბ­ჭო­თა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბი­სად­მი სა­კუ­თარ გან­წყო­ბი­ლე­ბას გა­მო­ხა­ტავ­და.

- გა­ლა­კტი­ო­ნის უკი­დუ­რე­სი მარ­ტო­ო­ბა ახ­სე­ნეთ. ცნო­ბი­ლია, რომ პო­ე­ტი ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მარ­ტო­სუ­ლო­ბის­კენ იყო მიდ­რე­კი­ლი, სი­ჭა­ბუ­კე­შიც თავს არი­დებ­და ხალ­ხმრა­ვალ შეკ­რე­ბებს, არც მე­გობ­რე­ბის სი­უხ­ვით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და მას სხვა პო­ე­ტებ­თან? თუნ­დაც მის ბი­ძაშ­ვილ­თან, "ცის­ფერ­ყან­წელ" პო­ეტ­თან, ტი­ცი­ან ტა­ბი­ძეს­თან...

- გა­ლა­კტი­ო­ნი და ტი­ცი­ა­ნი მკვიდ­რი ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი იყ­ვნენ. მათ სის­ხლის­მი­ერ სი­ახ­ლო­ვეს პო­ე­ზი­ი­სად­მი უსა­ზღვრო სიყ­ვა­რუ­ლი კი­დევ უფრო ამ­ტკი­ცებ­და და ამ­ძაფ­რებ­და. "ერთი ოც­ნე­ბის, ერთი გვა­რის ვართ ტყუ­პის ცალი“, - წერს ტი­ცი­ა­ნი უფ­რო­სი ბი­ძაშ­ვი­ლი­სად­მი მი­ძღვნილ ლექსში.

ლექ­სე­ბის წერა ორი­ვემ ბავ­შვო­ბი­დან და­ი­წყო. პირ­ვე­ლი მკი­თხვე­ლე­ბი და შემ­ფა­სებ­ლე­ბიც თვი­თონ­ვე იყ­ვნენ. ტი­ცი­ანს ხიბ­ლავ­და და ახა­რებ­და უფ­რო­სი ბი­ძაშ­ვი­ლის წარ­მა­ტე­ბა.

გა­ლა­კტი­ო­ნი­სა და ტი­ცი­ა­ნის გზე­ბი "ცის­ფერ­ყან­წელ­თა" ჯგუ­ფის და­არ­სე­ბის შემ­დეგ თან­და­თან გა­ი­ყა­რა. იყო უთან­ხმო­ე­ბაც, კონ­ფლიქ­ტიც, მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლი და ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა მა­ინც შე­ი­ნარ­ჩუ­ნეს. თუმ­ცა, ბუ­ნებ­რი­ვია, გული სწყდე­ბო­დათ, ძვე­ლე­ბუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა რომ აღარ ჰქონ­დათ. გა­ლა­კტი­ო­ნის ჩა­ნა­წერს გა­ვიხ­სე­ნებ, - ერ­თდრო­უ­ლად სა­ხა­ლი­სოც რომ არის და ოდ­ნა­ვი სევ­დაც ახ­ლავს:

"ტი­ცი­ანს თავს დას­ხმი­ან მძარ­ცვე­ლე­ბი, პალ­ტო უნდა გა­ე­ხა­დათ, მაგ­რამ ტი­ცი­ა­ნი ყო­ჩა­ღად დახ­ვედ­რია, არ დაბ­ნე­უ­ლა, უყ­ვი­რია: - მე პო­ე­ტი ტა­ბი­ძე ვარ, არ გრცხვე­ნი­ათ, თქვენს პო­ეტს ძარ­ცვავ­თო?

მძარ­ცვე­ლებს უკი­თხავთ: მარ­თლა გა­ლა­კტი­ო­ნი ბრძან­დე­ბი­თო?

- ჰო, მარ­თლა გა­ლა­კტი­ო­ნი ვარ, - უპა­სუ­ხია ტი­ცი­ანს. მძარ­ცვე­ლებს იმ წამ­სვე ბო­დი­ში მო­უხ­დი­ათ და თავი და­უ­ნე­ბე­ბი­ათ.

ასე გა­და­ვარ­ჩი­ნე ჩვე­ნი ტი­ცი­ა­ნე­ლო, ჩემი სის­ხლით ნა­თე­სა­ვი, მარა მა­ინც არ არის ჩემი კმა­ყო­ფი­ლი..." - ამ სი­ტყვე­ბით ას­რუ­ლებს გა­ლა­კტი­ო­ნი თა­ვის ჩა­ნა­წერს.

- რად­გან ტი­ცი­ა­ნი ვახ­სე­ნეთ, გკი­თხავთ. რო­გორც ვი­ცით, "ცის­ფერ­ყან­წელ­თა" ჯგუ­ფის წევ­რებ­მა სა­ხე­ლე­ბი შე­იც­ვა­ლეს, სა­კუ­თარ სა­ხელ­თა თა­ნა­მედ­რო­ვე ვერ­სი­ე­ბი და­ირ­ქვეს, ამის შე­დე­გად ტიტე ტა­ბი­ძე ტი­ცი­ა­ნად მოგ­ვევ­ლი­ნა, პავ­ლე იაშ­ვი­ლი პა­ო­ლოდ და ა.შ. მსგავ­სი რამ ხომ არ მოხ­და გა­ლა­კტი­ო­ნის შემ­თხვე­ვა­ში? არ­სე­ბობს გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი ფორ­მა გა­ლაქ­ტი­ო­ნი. რო­გორ ჩა­ე­ნაც­ვლა "ქ"-ს "კ"? რა­ტომ მო­ი­თხოვ­და და­ე­წე­რათ გა­ლა­კტი­ო­ნი და არა გა­ლაქ­ტი­ო­ნი?

- "ცის­ფერ­ყან­წელ­თა" სა­ხე­ლე­ბის ტრანსფორ­მა­ცი­ას­თან ამ სა­კითხს არა­ნა­ი­რი სა­ერ­თო არ აქვს. იმას კი და­გი­დას­ტუ­რებთ, რომ გა­ლა­კტი­ო­ნი ნამ­დვი­ლად ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და თუ გა­ლა­კტი­ო­ნის ნაც­ვლად "გა­ლაქ­ტი­ონს" და­წერ­დნენ. ერთი მო­გო­ნე­ბის მი­ხედ­ვით, გა­ლა­კტი­ო­ნის­თვის უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან მო­საწ­ვე­ვე­ბი მო­უ­ტა­ნი­ათ, ახალ­გაზ­რდე­ბი სა­ი­უ­ბი­ლეო სა­ღა­მოს უმარ­თავ­დნენ პო­ეტს. მო­საწ­ვევ ბა­რა­თებს "გა­ლაქ­ტი­ო­ნი“ ეწე­რა. ამ შეც­დო­მამ პო­ეტს გული ატ­კი­ნა: – არ წა­ვალ ამ სა­ღა­მო­ზეო, - ესეც კი უთ­ქვამს, თუმ­ცა ბო­ლოს მე­უღ­ლი­სა და მდივ­ნის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნით მკაც­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა შეც­ვა­ლა.

სა­ხელ "გა­ლა­კტი­ონ­თან" და­კავ­ში­რე­ბით კი­დევ არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო რამ შე­იძ­ლე­ბა გა­ვიხ­სე­ნოთ. მა­გა­ლი­თად, 1917 წლის მარ­ტში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ფაქ­ტი მოხ­და: გა­ზეთ­ში "სო­ცი­ალ-დე­მოკ­რა­ტი“ გა­მოქ­ვეყ­ნდა "დრო­შე­ბი ჩქა­რა!“ ხელ­მო­წე­რით - გა­ლა­კტი­ო­ნი. იმ დრო­ი­სათ­ვის და გან­სა­კუთ­რე­ბით შემ­დეგ წლებ­ში, ამ­გვა­რი ხელ­მო­წე­რა მხო­ლოდ ავ­ტო­რის სა­ხე­ლის მი­თი­თე­ბა, მი­ღე­ბუ­ლი არ იყო, რის გა­მოც გა­ლა­კტი­ო­ნი ხში­რად აწყდე­ბო­და წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას. წლე­ბის შემ­დეგ, უკვე მხცო­ვა­ნი და მრა­ვა­ლი ტი­ტუ­ლის მქო­ნე პო­ე­ტი თა­ვის თა­ნა­შემ­წეს, ლი­ტე­რა­ტუ­რულ მდი­ვანს, გი­ორ­გი ჩი­ქო­ბა­ვას ეტყვის: "ბავ­შვო­ბი­დან მომ­წონ­და ჩემი სა­ხე­ლი "გა­ლა­კტი­ო­ნი“ და აკი ერთხანს ჩემს ლექ­სებს მხო­ლოდ სა­ხელს ვა­წერ­დი. ზოგს არ მო­ე­წო­ნა ეს – შო­თას, ილი­ას, აკა­კის და ვა­ჟას ჰბა­ძავ­სო. რა, ცუდი პო­ე­ტე­ბი­სათ­ვის მი­მი­ბა­ძავს? ახლა სა­ხელ­საც ვა­წერ, გვარ­საც, სა­ხალ­ხო პო­ე­ტო­ბა­საც, ვი­თომ ეს უფრო თავ­მდაბ­ლო­ბაა? ქარ­თვე­ლი მკი­თხვე­ლი კი თა­ვი­სას არ იშ­ლის, მხო­ლოდ სა­ხე­ლით მახ­სე­ნებს".

- თქვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბა ძი­რი­თა­დად გა­ლა­კტი­ო­ნის შე­მოქ­მე­დე­ბის კვლე­ვას, მისი ხელ­ნა­წე­რე­ბის შეს­წავ­ლას უკავ­შირ­დე­ბა. ხომ ვერ გაგ­ვიმ­ხელ­დით პო­ე­ტის შე­სა­ხებ ისეთ ფაქტს, რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ჯერ არ არის ცნო­ბი­ლი?

- უკვე თო­თხმეტ წელ­ზე მე­ტია, რაც "გა­ლა­კტი­ო­ნის კვლე­ვის ცენ­ტრში" ვმუ­შა­ობ. ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ლა­კტი­ონ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ბევ­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ამ­ბა­ვი გა­ირ­კვა. გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­ინ­ტე­რე­სო პო­ე­ტის ავ­ტოგ­რა­ფე­ბის შეს­წავ­ლაა: ხელ­ნა­წე­რე­ბი მარ­თლაც უამ­რავ სა­ი­დუმ­ლოს ინა­ხავს. გა­ვიხ­სე­ნებ ერთ ასეთ შემ­თხვე­ვას:

გა­ლა­კტი­ო­ნის პირ­ვე­ლი მე­უღ­ლე, ოლია ოკუ­ჯა­ვა ორ­ჯერ გა­და­ა­სახ­ლეს. გა­ლა­კტი­ო­ნი, ბუ­ნებ­რი­ვია, ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და ოლი­ას გა­და­სახ­ლე­ბას. რო­გორც პო­ე­ტის ხელ­ნა­წე­რე­ბის შეს­წავ­ლამ ცხად­ყო, გარ­და ყვე­ლა­სათ­ვის ცნო­ბი­ლი ლექ­სი­სა "უკა­ნას­კნე­ლი მა­ტა­რე­ბე­ლი", გა­ლა­კტი­ონს სხვა ლექ­სიც მი­უ­ძღვნია მის­თვის უმ­ძი­მე­სი ფაქ­ტის­თვის. ეს არის უსა­თა­უ­რო ტექ­სტი "ალ­ბათ, იმი­ტომ ხო­მალ­დის აფ­რით", რომ­ლის ავ­ტოგ­რაფ­შიც პირ­და­პი­რაა გა­მო­ხა­ტუ­ლი წუ­ხი­ლი, რომ უძ­ვირ­ფა­სეს ადა­მი­ანს და­შორ­და თან ისე, რომ დამ­შვი­დო­ბე­ბა ვერ შეძ­ლო:

"ვერ მო­ვა­ხერ­ხე შენ­თვის ვე­რაფ­რით -

უკა­ნას­კნე­ლი მეთ­ქვა მშვი­დო­ბით"...

… ამა­ვე ლექ­სის ხელ­ნა­წერ­ში ასე­თი სტრი­ქო­ნე­ბიც იკი­თხე­ბა:

"მდი­ნა­რის პი­რად ღე­რე­ბი ხმე­ლი

და მდი­ნა­რი­დან ფე­რე­ბი შვინ­და,

შენ აღარ მიც­დი, შენ აღარ მელი,

შენ­თან შეხ­ვედ­რა აღარც მე მინ­და".

რა­ტომ უნდა ეთ­ქვა მსგავ­სი რამ გა­ლა­კტი­ონს გა­და­სახ­ლე­ბუ­ლი მე­უღ­ლის შე­სა­ხებ? რას ნიშ­ნავს სი­ტყვე­ბი: "შენ აღარ მიც­დი, შენ აღარ მელი, / შენ­თან შეხ­ვედ­რა აღარც მე მინ­და"? ამ სტრი­ქო­ნე­ბის ახ­სნა, ვფიქ­რობ, ლი­დია მეგ­რე­ლი­ძის ერთი მო­გო­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი. ლი­დია იხ­სე­ნებს:

"გა­ლა­კტი­ო­ნი დიღ­მის ხი­დი­დან გა­და­ვარ­და, ფეხი მო­ი­ტე­ხაო, – მი­თხრეს. მე იმ წამ­სვე გავ­ქან­დი სა­ა­ვად­მყო­ფოს­კენ... ის იჯდა ლო­გინ­ზე ძალ­ზე გა­ფით­რე­ბუ­ლი და და­ღო­ნე­ბუ­ლი.

– იცი, ლი­დია? – მი­თხრა მძი­მე ხმით, – ოლია ოკუ­ჯა­ვა გა­და­ა­სახ­ლეს, არ და­მემ­შვი­დო­ბა... აი, სახ­ლის გა­სა­ღე­ბი და­მი­დო მა­გი­და­ზე და მი­თხრა: ეს გინ­დო­და შენ, აწი იცხოვ­რე ვის­თა­ნაც გინ­და და რო­გორც გინ­დაო... გაბ­რუნ­და... წა­ვი­და...“.

ოლი­ას სი­ტყვე­ბი­დან ჩანს, მან იცის, რომ გა­ლა­კტი­ო­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში უკვე სხვა ქალი არ­სე­ბობს, სწო­რედ ამის გამო იქ­ცე­ვა ასე. გა­ლა­კტი­ონ­საც გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი აქვს, ოლია რომც დაბ­რუნ­დეს, მათი ცხოვ­რე­ბა ძვე­ლე­ბუ­რად ვე­ღარ გაგ­რძელ­დე­ბა.

სწო­რედ ეს ამ­ბე­ბია არეკ­ლი­ლი ჩემ მიერ ნახ­სე­ნებ ლექსში და მის ხელ­ნა­წერ­ში.

გა­ლა­კტი­ო­ნი­სა და იმ დრო­ი­სათ­ვის ცნო­ბი­ლი სა­ბავ­შვო მწერ­ლის, ლი­დია მეგ­რე­ლი­ძის ურ­თი­ერ­თო­ბა, მათი სა­ი­დუმ­ლო სიყ­ვა­რუ­ლი, ცალ­კე სა­უბ­რის თე­მაა. ამა­ზე სხვა დროს...