გლა­უ­კო­მა თვა­ლის ქრო­ნი­კუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბაა, რომ­ლის დრო­საც პე­რი­ო­დუ­ლად იზ­რდე­ბა თვა­ლის წნე­ვა, ზი­ან­დე­ბა მხედ­ვე­ლო­ბის ნერ­ვი და უა­რეს­დე­ბა თვა­ლის სის­ხლით მო­მა­რა­გე­ბა. თავ­და­პირ­ვე­ლად ადა­მი­ა­ნი უბ­რა­ლოდ ცუ­დად ხე­დავს, შემ­დეგ ერ­ღვე­ვა მხედ­ვე­ლო­ბა, თან­და­თან უმ­ცირ­დე­ბა მხედ­ვე­ლო­ბის ველი... სა­ბო­ლო­ოდ კი საქ­მე სრულ და გა­ნუ­კურ­ნე­ბელ სიბრმა­ვემ­დე მი­დის. მი­უ­ხე­და­ვად მე­დი­ცი­ნის თა­ნა­მედ­რო­ვე მიღ­წე­ვე­ბი­სა, გლა­უ­კო­მა ჯან­დაც­ვის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე მწვა­ვე და აქ­ტუ­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მაა.

ნუნუ ჭე­ლი­ძე პი­ა­ნის­ტია და ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბის დოქ­ტო­რი. მან ამ დი­აგ­ნო­ზით მხედ­ვე­ლო­ბა სრუ­ლად და­კარ­გა. ეს არ იყო უე­ცა­რი ამ­ბა­ვი, ამ დი­აგ­ნოზს თით­ქმის 12 წელი მკურ­ნა­ლობ­და.

"შე­იძ­ლე­ბა, დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლი იყო დი­აგ­ნო­ზის დას­მა, მაგ­რამ გა­ვი­გე თუ არა, მუდ­მი­ვად მქონ­და კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბი, ვი­ზი­ტი ექი­მებ­თან და ვმკურ­ნა­ლობ­დი, რო­გორც მკარ­ნა­ხობ­დნენ სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი. მხედ­ვე­ლო­ბა 12 წელი შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნე და სა­ბო­ლო­ოდ, სამი წე­ლია, რაც მთლი­ა­ნად დავ­კარ­გე. ახ­ლაც, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ვე­ღარ ვხე­დავ, და­ნიშ­ნუ­ლი მაქვს თვა­ლის წვე­თე­ბი, რო­მე­ლიც სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე უნდა ჩა­ვიწ­ვე­თო... სა­ერ­თოდ გლა­უ­კო­მის პირ­ვე­ლა­დი მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლია თვა­ლის წნე­ვის ამაღ­ლე­ბა,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ნუნუ ჭე­ლი­ძე. ცნო­ბის­თვის ის ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტის მა­რი­კა ბა­კუ­რა­ძის დე­დაა.

- ოპე­რა­ცია არ გიც­დი­ათ?

- ამის და­სა­რე­გუ­ლი­რებ­ლად თა­ვი­დან სპე­ცი­ა­ლუ­რი წვე­თე­ბი და­მი­ნიშ­ნეს. თბი­ლის­ში არ­სე­ბულ ყვე­ლა ოფ­თალ­მო­ლოგ­თან მქონ­და კონ­სულ­ტა­ცია. თუ წვე­თე­ბით ვა­ხერ­ხებთ წნე­ვის და­რე­გუ­ლი­რე­ბას, ანუ და­წე­ვას, წვე­თე­ბით მკურ­ნა­ლო­ბა უნდა გაგ­რძელ­დე­სო. ოპე­რა­ცი­ა­საც იგი­ვე ზე­მოქ­მე­დე­ბა აქვს. ამი­ტომ თა­ვი­დან ოპე­რა­ცია აუ­ცი­ლებ­ლად არ ჩათ­ვა­ლეს. რო­დე­საც მარ­ცხე­ნა თვალ­ში მთლი­ა­ნად დავ­კარ­გე მხედ­ვე­ლო­ბა და მარ­ჯვე­ნა­შიც და­მიქ­ვე­ით­და, რად­გან ამ წლე­ბის მან­ძილ­ზე ეს პრო­ცე­სი ნელ-ნელა მი­დი­ო­და, მი­თხრეს, იქ­ნებ მარ­ჯვე­ნა­ში გა­ვა­კე­თოთ, მაგ­რამ რა­ღაც­ნა­ი­რად უკან და­ვი­ხიე, თავი შე­ვი­კა­ვე. ში­შის ფაქ­ტო­რი იყო რამ­დე­ნად გა­მარ­თლე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, ერთი თვა­ლი არ ხე­დავ­და და მე­ო­რე­ში ძა­ლი­ან და­ბა­ლი პრო­ცენ­ტი იყო. თუ ოპე­რა­ცია არ იქ­ნე­ბა შე­დე­გი­ა­ნი, მა­შინ მე­ო­რე თვალ­საც ვკარ­გავ­დი. მას შემ­დეგ მარ­ჯვე­ნა თვალ­შიც კი­დევ წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნე და მერე აქაც ნელ-ნელა და­ი­კარ­გა.

- რა­ი­მე თან­მდევ­მა და­ა­ვა­დე­ბამ ხომ არ გა­მო­იწ­ვია, მა­გა­ლი­თად, დი­ა­ბეტ­მა, ფა­რი­სებ­რის პრობ­ლე­მამ?

- არა, რა­ი­მე ორ­გა­ნუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბა არა­ფე­რი მაქვს. თვი­თონ ექი­მებ­თან რომ მქონ­და კი­თხვა, - რა იწ­ვევს ამ და­ა­ვა­დე­ბას-მეთ­ქი? უმ­რავ­ლე­სო­ბის პა­სუ­ხი იყო, რომ ეს ძა­ლი­ან ვე­რა­გი და­ა­ვა­დე­ბაა და არ­სე­ბობს 1000-მდე მი­ზე­ზი, რო­მელ­მაც შე­იძ­ლე­ბა ეს გა­მო­იწ­ვი­ოს. შე­იძ­ლე­ბა იყოს მემ­კვიდ­რე­ო­ბი­თიც... მოკ­ლედ, ზუს­ტი პა­სუ­ხი ვერ მი­ვი­ღე.

- სათ­ვა­ლე გჭირ­დე­ბო­დათ?

- 38 წლის ასაკ­ში დი­სერ­ტა­ცი­ა­ზე ვმუ­შა­ობ­დი და მა­შინ მოს­კოვ­ში მო­მიხ­და რამ­დე­ნი­მე თვე ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში ყოფ­ნა, ცუდი გა­ნა­თე­ბა იყო და ცო­ტა­თი მხედ­ვე­ლო­ბის დაქ­ვე­ი­თე­ბა იმას და­ვაბ­რა­ლე. იქვე კვლე­ვა ჩა­ვი­ტა­რე. და­მიდ­გი­ნეს - +0,5. მას მერე ნელ-ნელა უფრო მა­ღალ რი­ცხვზე ავე­დი. მერე ერ­თმა ქალ­ბა­ტონ­მა მი­თხრა, თქვენ მარ­ტო ასა­კობ­რი­ვი მხედ­ვე­ლო­ბის დაკ­ლე­ბა არ გაქვთ, თვალ­ზე გა­მო­საკ­ვლე­ვი ხართ, რა­ღაც და­ა­ვა­დე­ბა გაქ­ვთო. მოკ­ლედ, გა­მო­ვიკ­ვლიე და 2008 წლის იან­ვარ­ში გლა­უ­კო­მა და­მიდ­გი­ნეს.

- წი­ნაპ­რებ­ში ვინ­მეს ხომ არ ჰქონ­და მსგავ­სი პრობ­ლე­მა?

- დე­დის­გან ვი­ცო­დი, რომ დე­და­ჩე­მის მა­მამ და ორმა ძმამ და­კარ­გა მხედ­ვე­ლო­ბა, მაგ­რამ მათი დი­აგ­ნო­ზი ჩემ­თვის უც­ნო­ბია. დე­დას ჰქონ­და შიში, რომ მეც არ დავ­დგე მსგავ­სი პრობ­ლე­მის წი­ნა­შეო. მაგ­რამ 88 წლის გარ­და­იც­ვა­ლა და არ ბო­ლომ­დე მხედ­ვე­ლი იყო. პი­რი­ქით სი­ბე­რე­ში სათ­ვა­ლე მო­იხ­სნა და ისე კი­თხუ­ლობ­და.ჩემი და­ა­ვა­დე­ბის მი­ზე­ზებს რომ ვე­ძებ­დი, რამ­დე­ნი­მე ექიმს კი­თხვა და­ვუს­ვი, ხომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და თვა­ლის გა­დაღ­ლა ყო­ფი­ლი­ყო ამის მი­ზე­ზი-მეთ­ქი? პა­სუ­ხი ამა­ზეც ვერ მი­ვი­ღე.

- ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე რას საქ­მი­ა­ნობ­დით?

- ბავ­შვო­ბი­დან მუ­სი­კას ვსწავ­ლობ­დი, და­ვამ­თავ­რე კონ­სერ­ვა­ტო­რია. შემ­დეგ მუდ­მი­ვად ვუკ­რავ­დი რო­გორც სო­ლის­ტი. მქონ­და კონ­ცერ­ტე­ბი, ვმუ­შა­ობ­დი პე­და­გო­გად, ტე­ლე­ვი­ზი­ის სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრში პი­ა­ნის­ტი გახ­ლდით და საკ­მა­ოდ დატ­ვირ­თუ­ლი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა მქონ­და. გარ­და ნო­ტე­ბი­სა, კი­თხვა და ლი­ტე­რა­ტუ­რაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ექი­მებ­მა არ მი­აქ­ცი­ეს ამას ყუ­რა­დღე­ბა და ეს არ ჩათ­ვა­ლეს ერთ-ერთ ფაქ­ტო­რად.

- ემო­ცი­უ­რად რო­გორ შეხ­ვდით ამ­ბავს, რო­დე­საც მხედ­ვე­ლო­ბა და­კარ­გეთ?

- არ არის ად­ვი­ლი შე­სა­გუ­ე­ბე­ლი. ერთი ისაა, რომ ეს უეც­რად არ მომ­ხდა­რა, რომ შო­კის­მომ­გვრე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. 12 წელი ჩემი ფსი­ქი­კა თით­ქოს ეჩ­ვე­ო­და იმას, რომ მდგო­მა­რე­ო­ბა უა­რეს­დე­ბო­და. რა ვქნათ, ადა­მი­ა­ნის ბედს ალ­ბათ რა­ღაც გან­სა­ზღვრავს. ამას­თან ადა­მი­ანს ალ­ბათ აქვს ყვე­ლაფ­რის მი­მართ ადაპ­ტა­ცი­ის უნა­რი. შე­ვე­გუე, მეტი რა გზაა.

- რო­გორც შე­ვი­ტყვე, თურ­მე ოჯა­ხის საქ­მე­ებ­საც უმკლავ­დე­ბით...

- ალ­ბათ არის ისე­თი გან­საც­დე­ლი, რო­მელ­საც ადა­მი­ა­ნი ვერ შე­ე­გუ­ე­ბა და ვერ გა­და­ლა­ხავს, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ ასე უც­ბად ხე­ლე­ბის ჩა­მოშ­ვე­ბა, რომ ვე­ღარ ვხე­დავ და დამ­თავ­რდა სი­ცო­ცხლე, ასე­თი არ მქო­ნია. ზო­გა­დად არ ვარ დეპ­რე­სი­უ­ლი. მეტ­წი­ლად ოპ­ტი­მის­ტი ვარ.

იმ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა მქონ­და, იმ­დე­ნი რამ მაქვს მო­სა­გო­ნა­რი, უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი იყო ჩემ გვერ­დით, ყო­ფი­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბი მეხ­მი­ა­ნე­ბი­ან, თუ ვინ­მეს კონ­სულ­ტა­ცია სჭირ­დე­ბა, მა­თაც ვეხ­მა­რე­ბი, ახ­ლაც ჩარ­თუ­ლი ვარ. კონ­ცერ­ტებ­საც ვის­მენ და დავ­დი­ვარ ოპე­რა­ში. ჩემი ცხოვ­რე­ბის ის ნა­წი­ლი, რაც მუ­სი­კას და პრო­ფე­სი­ას უკავ­შირ­დე­ბა, არ გა­და­მი­ხა­ზავს, არ და­მიმ­თავ­რე­ბია. ბო­ლოს და ბო­ლოს არის მა­რი­კა და მისი შვი­ლე­ბი. ასაკ­ში რომ ხარ ადა­მი­ა­ნი, უკვე ოჯა­ხი მე­ტად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ხდე­ბა. მუდ­მი­ვად ჩარ­თუ­ლი ვარ შვი­ლი­სა და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში. სახ­ლშიც შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ.

- გა­და­ად­გი­ლე­ბა არ გი­ჭირთ?

- გა­რეთ მარ­ტო უკვე ვე­ღარ გავ­დი­ვარ, მი­ჭირს, რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ბი­ნას, ყვე­ლა­ფე­რი ვიცი, სად რა არის. ყვე­ლა­ფერს თა­ვის ად­გი­ლი აქვს. სა­დი­ლი, გა­რე­ცხვა, და­ლა­გე­ბა - ამ ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ. ვუმ­სუ­ბუ­ქებ ოჯა­ხის წევ­რებს საზ­რუ­ნავს, რომ თა­ვი­ანთ საქ­მეს მე­ტად მი­ხე­დონ.

- უკ­რავთ კი­დეც?

- რო­გორც მუ­სი­კო­სი მიდ­რე­კი­ლი ვი­ყა­ვი, რა­ღაც ახ­ლის­კენ, სულ ძი­ე­ბა­ში ვი­ყა­ვი, ბევ­რი მაქვს დაკ­რუ­ლი, უმე­ტე­სად, მე-20 სა­უ­კუ­ნის მუ­სი­კა, რო­მე­ლიც თბი­ლის­ში მა­შინ თით­ქმის არ სრულ­დე­ბო­და. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, როცა ნო­ტებს ვე­ღარ ვხე­დავ, ძვე­ლი ნას­წავ­ლის და ოდეს­ღაც და­მახ­სოვ­რე­ბულ მუ­სი­კას­თან შე­ხე­ბა აღარ იწ­ვევს ჩემ­ში ინ­ტე­რესს. ვერ ამოვხსე­ნი, ეს რო­გორ ხდე­ბა. რომ ვხე­დავ­დე, ახ­ლის გარ­ჩე­ვა და სწავ­ლა შე­მეძ­ლოს, სხვა­ნა­ი­რად ვიქ­ნე­ბო­დი. სა­მა­გი­ე­როდ, მყავს მოს­წავ­ლე, რო­მე­ლიც მო­დის და მის ნა­წარ­მო­ე­ბებ­ში მუდ­მი­ვად ჩარ­თუ­ლი ვარ. ერ­თად ვმე­ცა­დი­ნე­ობთ და ამით ვიკ­ლავ ჩემს სურ­ვი­ლებს დაკ­ვრის მი­მართ. ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე, ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ამ­დე­ნი ახალ­გაზ­რდის მძი­მე ამ­ბე­ბი რომ მეს­მის, ვსევ­დი­ან­დე­ბი და ვამ­ბობ, ნე­ტავ, ახალ­გაზ­რდე­ბი იყ­ვნენ კარ­გად-მეთ­ქი.

- თქვე­ნი რე­კო­მენ­და­ცია ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის რა იქ­ნე­ბა, თუკი მხედ­ვე­ლო­ბას­თან პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნე­ბათ?

- თუ თვა­ლის პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნა ადა­მი­ანს, მა­ლე­ვე უნდა მი­მარ­თოს ექიმს. მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე უარი არ უნდა თქვას. თუ უკი­დუ­რეს შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემ­სა­ვით გა­მო­სა­ვა­ლი აღარ იქ­ნე­ბა, სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბამ არ უნდა მო­იც­ვას, ეს ყვე­ლა­ზე ცუდი რა­მაა. სა­კუ­თა­რი ინ­ტე­რე­სე­ბი უკვე სხვა მხრივ უნდა მო­მარ­თოს. უსი­ნათ­ლოდ ცხოვ­რე­ბა არ არის ად­ვი­ლი, მაგ­რამ არ ვწუ­წუ­ნებ.

• მა­რი­კა ბა­კუ­რა­ძე, ტე­ლეჟურ­ნა­ლის­ტი, ნუნუ ჭე­ლი­ძის შვი­ლი:

- დე­დამ თქვა, რომ სა­სო­წარ­კვე­თი­ლე­ბა­ში არ უნდა ჩა­ვარ­დეო. მეც რა­ღაც ასე­თი ტიპი ვარ, ვგა­ვართ ერ­თმა­ნეთს. თუ ერთი შან­სიც გაქვს, უნდა გა­მო­ვი­ყე­ნო. ბო­ლომ­დე უნდა ვიბ­რძო­ლო, ბო­ლომ­დე ასე­თი გან­წყო­ბა მაქვს. როცა თა­ვი­დან დი­აგ­ნო­ზი გა­ვი­გეთ, ჩემს მე­ო­რე შვილ­ზე ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, რე­ა­ლუ­რად ვერც კი და­ვი­ჯე­რე, რომ ეს შე­იძ­ლე­ბა მომ­ხდა­რი­ყო. მაგ­რამ გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ყვე­ლა შან­სი, რაც კი არ­სე­ბობს, უნდა გა­მოგ­ვე­ყე­ნე­ბი­ნა. სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა, კლი­ნი­კე­ბი, სა­დაც მე­დი­ცი­ნა მო­წი­ნა­ვე სა­ფე­ხურ­ზეა. მერე ნელ-ნელა ვა­რი­ან­ტე­ბი რომ გა­მო­ი­რი­ცხა, აღ­მოჩ­ნდა, რომ მარ­თლა მძი­მე და­ა­ვა­დე­ბაა და მხედ­ვე­ლო­ბის დაკ­ლე­ბა ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ მი­დი­ო­და.

ამას რო­გორ უნდა შე­ე­გუო? მაგ­რამ თით­ქოს ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში ჩაჯ­და, მაგ­რამ მა­ინც არ მე­გო­ნა, რომ სა­ბო­ლო­ოდ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მოხ­დე­ბო­და. მახ­სოვს, 2 წლით ადრე სა­ნამ მხედ­ვე­ლო­ბას მთლი­ა­ნად და­კარ­გავ­და, ერთ-ერ­თმა ექიმ­მა რა­ღაც წა­მალ­ზე მი­უ­თი­თა, უნდა გა­ი­კე­თო, ცოტა უნდა მო­ინ­დო­მო ქალ­ბა­ტო­ნო, თო­რემ ერთ წე­ლი­წად­ში შე­იძ­ლე­ბა, ხე­ლით სა­ტა­რე­ბე­ლი გახ­დე­თო. კი გა­ვი­ფიქ­რე, ეს კაცი რა უხე­შად ლა­პა­რა­კობს-მეთ­ქი, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ მარ­თლა აქამ­დე მი­ვე­დით. დე­და­ჩე­მი ხე­ლით სა­ტა­რე­ბე­ლი რომ არ არის, ეს მისი მონ­დო­მე­ბის შე­დე­გია.

- თა­ვად რას აბ­რა­ლებთ, მა­რი­კა?

- ამ ყვე­ლა­ფერს უფრო კო­რო­ნა­ვირუსს ვაბ­რა­ლებ. იმი­ტომ კი არა, რომ უშუ­ა­ლოდ კო­რო­ნა ვირუ­სი ჰქონ­და, გა­მო­კეტ­ვამ ბევ­რი რამ გან­სა­ზღვრა. მა­ნამ­დე ვა­ხერ­ხებ­დით, რომ ხში­რად გა­რეთ გაგ­ვეყ­ვა­ნა, ხე­ლის მო­კი­დე­ბით, სივ­რცის აღ­ქმა, მზე, გა­რეთ გა­ნა­თე­ბა მა­ინც სხვა რა­მეა, ვიდ­რე სახ­ლში ერ­თნა­ი­რი შუქი, რაც არ უნდა ფან­ჯრე­ბი იყოს და აი­ვა­ნი გქონ­დეს. იმ ჩა­კე­ტი­ლო­ბამ ის მას­შტა­ბე­ბი შე­უ­ზღუ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამ რე­ა­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვი და ნელ-ნელა ვხე­დავ­დი, მხედ­ვე­ლო­ბა რო­გორ აკ­ლდე­ბო­და, ბო­ლოს მხო­ლოდ სი­ლუ­ე­ტებს ხე­დავ­და...

მახ­სოვს ის დღე, როცა ამ რე­ა­ლო­ბის პი­რის­პირ აღ­მოჩ­ნდა. მე და ჩემი შვი­ლე­ბი სახ­ლში ვი­ყა­ვით. ოთა­ხებს შო­რის გვაქვს გა­მა­ვა­ლი ბოძი, უცებ ამ ბოძს და­ე­ჯა­ხა. რა მო­გი­ვი­და-მეთ­ქი და რო­გორც მივ­ხვდი, არ უნ­დო­და ამის აღი­ა­რე­ბა. მე­ო­რე დღეა სა­ერ­თოდ ვე­ღარ ვხე­და­ვო... ცივი წყა­ლი რომ გა­და­გას­ხან, ასე­თი ემო­ცია მქონ­და. ბავ­შვე­ბი ად­გილ­ზე გა­შეშ­დნენ. პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა იყო, როცა არ ვი­ცო­დი, რა უნდა მეთ­ქვა. მერე მოდი, კა­ტა­რაქ­ტის ოპე­რა­ცია გა­ვი­კე­თოთ-მეთ­ქი და ჩა­ვუ­ტა­რე ის ოპე­რა­ცია, თუმ­ცა არა­ფერს აზრი აღარ ჰქონ­და...

- რო­გორც გა­ირ­კვა, ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ბევრ საქ­მეს აკე­თებს...

- დიახ, დედა რომ არ იყოს, რა გვეშ­ვე­ლე­ბო­და... შე­იძ­ლე­ბა იმის ბრა­ლია, ნელ-ნელა რომ აკ­ლდე­ბო­და მხედ­ვე­ლო­ბა, ადაპ­ტა­ცია შეძ­ლო. ამას მისი შე­მარ­თე­ბა ემა­ტე­ბა, რომ ხელი არ უნდა ჩა­იქ­ნიო. გელა ჩარ­კვი­ა­ნის­გან ვიცი, რაც არ უნდა ცუ­დად ვიყო, ვდგე­ბი და ჩემს რე­ჟიმს მა­ინც ვაგ­რძე­ლე­ბო. უნდა იგ­რძნო, რომ სა­ჭი­რო ხარ და გა­მო­სა­დე­გიო. ჩვენს სახ­ლში ისე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბაა, რომ დედა ნამ­დვი­ლად გრძნობს, რომ სა­ჭი­როა. ბავ­შვებს ხელ­შე­წყო­ბა სჭირ­დე­ბათ, ჩემი სამ­სა­ხუ­რის გამო, სულ გა­სუ­ლი ვარ, სახ­ლში ისე, რო­გორც სა­ჭი­როა, ვერ ვდი­ა­სახ­ლი­სობ. ამ დროს ყვე­ლა­ფე­რი დე­დაა. ბავ­შვე­ბი სახ­ლში რა­ი­მე ნივთს თუ კარ­გა­ვენ, დედა პო­უ­ლობს... საჭ­მლის გა­კე­თე­ბა, სა­რე­ცხი, სახ­ლის და­ლა­გე­ბა - ამ ყვე­ლა­ფერს თვი­თონ აუ­დის. ბავ­შვე­ბი ეუბ­ნე­ბი­ან, „ტიკ-ტოკი“ უნდა გა­ვა­კე­თოთ და ვი­დე­ო­ე­ბი გა­და­გი­ღოთ, ამ­დენ საქ­მეს ასე რომ აკე­თე­ბო. მე­ო­თხე წელი მი­დის და ამ დაკ­ვირ­ვე­ბამ აჩ­ვე­ნა, თურ­მე რამ­დე­ნი რა­ღაც შეგ­ვიძ­ლია და არ ვი­ცით. მერე ამ დროს სმე­ნა რა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ხმით ბევრ რა­მეს აფა­სებს და აღიქ­ვამს.

- მათ, ვი­საც სახ­ლში ასე­თი ადა­მი­ა­ნი ჰყავს, რას ეტყო­დით?

- ვე­ტყო­დი, რომ ამის გამო უკან არ უნდა და­ი­ხი­ონ. ხომ არის სტიგ­მა, სახ­ლში გა­მო­კე­ტა­ვენ ხოლ­მე. არა­სო­დეს მით­ქვამს მის­თვის უარი, რომ სად­მე წა­ვიყ­ვა­ნო, იგი­ვე კონ­ცერ­ტზე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში და ოპე­რა­ში პრე­მი­ე­რა­ზე. მერე რა რომ ვერ ხე­დავს. მუ­სი­კა მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რია. გულ­წრფე­ლად რომ გი­თხრათ, არ­სად შემ­ხვედ­რია ცუდი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, თუ მა­ქა­ნა გა­ვა­ჩე­რე და გა­დამ­ყავს, ყვე­ლა მეხ­მა­რე­ბა. ერთი პრობ­ლე­მა კი გვაქვს, რომ ადაპ­ტი­რე­ბუ­ლი არ გვაქვს ტრო­ტუ­ა­რე­ბი და სა­ში­ნე­ლი პარ­კინ­გია, ეს ყვე­ლა­ფერ­ში ხელს გვიშ­ლის.

ჩემი მთა­ვა­რი რჩე­ვა და გა­მოც­დი­ლე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა იქ­ნე­ბა, რომ ამ პრობ­ლე­მამ არ უნდა ჩა­კე­ტოს ადა­მი­ა­ნი და შე­უ­ზღუ­დოს იმ­დე­ნი კარ­გი რა­ღაც შე­იძ­ლე­ბა მი­ი­ღო ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბი­დან. ერ­თია, რომ ვერ ხე­დავს, მაგ­რამ ხომ ისევ ისე აზ­როვ­ნებს, ისევ ისე ლა­პა­რა­კობს, ისე­ვე ეს­მის ყვე­ლა­ფე­რი... დეპ­რე­სი­ამ არ უნდა მოგ­ვიც­ვას...