"უკვე 84 წლის ვარ და ახ­ლაც კი ვმღე­რი, ამის სურ­ვი­ლიც მაქვს და ჯან­მრთე­ლო­ბაც ხელს მი­წყობს. ძი­რი­თა­დად სახ­ლში ვარ, პრო­ფე­სი­ულ სცე­ნა­ზე დიდი ხა­ნია არ გა­მოვ­სულ­ვარ, მაგ­რამ ტე­ლე­არ­ხე­ბი როცა მიწ­ვე­ვენ, ყო­ველ­თვის მივ­დი­ვარ და ვმღე­რი. მე­გობ­რე­ბის წრე­შიც ხში­რად ვიკ­რი­ბე­ბით და იქაც ვმღე­რი - ქარ­თუ­ლი სუფ­რა უსიმ­ღე­როდ არ შე­იძ­ლე­ბა" - გვე­უბ­ნე­ბა მაყ­ვა­ლა ჩიხ­ლა­ძე, ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც პრო­ფე­სი­ულ სცე­ნა­ზე მოღ­ვა­წე­ო­ბის 60 წლის ის­ტო­რია აქვს.

• მაყ­ვა­ლა და არ­ჩილ ჩიხ­ლა­ძე­ე­ბის დუ­ე­ტი 60-70-იან წლებ­ში დიდი პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობ­და. გას­ტრო­ლე­ბი, კონ­ცერ­ტე­ბი, ფილმში გა­და­ღე­ბა - აქ­ტი­უ­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­დათ... მათი სიმ­ღე­რებს ახ­ლაც აქ­ტი­უ­რად მღე­რი­ან...

ქალ­ბა­ტო­ნი მაყ­ვა­ლა AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია და თა­ვის გან­ვლილ ცხოვ­რე­ბა­ზე გვიყ­ვე­ბა.

- კი, ჩემ­თვის სიმ­ღე­რა სი­ცო­ცხლის გაგ­რძე­ლე­ბაა და სი­ცო­ცხლის ელექ­სი­რია. რომ არ ვიმ­ღე­რო, ავად გავ­ხდე­ბი. სახ­ლში მარ­ტოც როცა ვარ, ავი­ღებ გი­ტა­რას და ვმღე­რი.

- ქალ­ბა­ტო­ნო მაყ­ვა­ლა, ჩიხ­ლა­ძე­თი, მე­უღ­ლის გვა­რით უფრო გიც­ნო­ბენ, თუმ­ცა ბოტ­კო­ვე­ლი ხართ...

- დიახ, უმე­ტე­სო­ბა ჩიხ­ლა­ძე­თი მიც­ნობს... ბოტ­კო­ვე­ლი მთი­უ­ლუ­რი გვა­რია. ბოტ­კო სა­გა­რე­ჯოს რა­ი­ონ­ში სო­ფე­ლია... ჩემი გვა­რის ხალ­ხი და­ახ­ლო­ე­ბით 2 სა­უ­კუ­ნის წინ კა­ხეთ­ში გად­მო­უ­სახ­ლე­ბი­ათ. მერე სო­ფელ ბოტ­კო­დან თე­ლა­ვის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ იყალ­თო­ში და­უ­სახ­ლე­ბი­ათ... ესე­ნი სა­და­უ­რე­ბი არი­ა­ნო და ბოტ­კო­ვე­ლე­ბი - ანუ სო­ფელ ბოტ­კო­და­ნო. ასე გახ­და ჩვე­ნი გვა­რი ბოტ­კო­ვე­ლი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ის­ტო­რი­უ­ლად სა­ბაშ­ვი­ლე­ბი ვყო­ფილ­ვართ.

მე თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. ჩემი მშობ­ლე­ბი კი კა­ხეთ­ში იყ­ვნენ და­ბა­დე­ბუ­ლე­ბი - დედა გურ­ჯა­ა­ნის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ახა­შენ­ში, მამა - თე­ლა­ვის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ რუ­ის­პი­რი. რუ­ის­პი­რიც იყალ­თოს გვერ­დი­თაა. თუმ­ცა ძი­რი­თა­დად ბოტ­კო­ვე­ლე­ბი, რო­გორც ვთქვი, იყალ­თო­ში ცხოვ­რო­ბენ.

გა­ნათ­ლე­ბა

- თა­ვი­დან თბი­ლის­ში მე-20 ქალ­თა სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი. მერე როცა ვა­ჟე­ბის და ქა­ლე­ბის სკო­ლე­ბი შე­ა­ერ­თეს, მე-6 სკო­ლა გახ­და და ის და­ვამ­თავ­რე. სკო­ლის შემ­დეგ ფრი­ად­ზე და­ვას­რუ­ლე პო­ლიგ­რა­ფი­უ­ლი სას­წავ­ლე­ბე­ლი. უმაღ­ლე­სი თან­რი­გი მი­ვი­ღე და სხვა­დას­ხვა სტამ­ბა­ში ლი­ნო­ტი­პის­ტად ვმუ­შა­ობ­დი. ლი­ნო­ტი­პი ასო­თჩა­მომ­სხმე­ლი მან­ქა­ნა იყო.

"რაც შე­ე­ხე­ბა სიმ­ღე­რას, ბავ­შვო­ბი­დან ვმღე­რო­დი"...

- პო­ლიგ­რა­ფი­უ­ლი სას­წავ­ლე­ბე­ლი ფურ­ცე­ლა­ძის ქუ­ჩა­ზე იყო და სტამ­ბაც იქვე გვქონ­და. თან ვსწავ­ლობ­დით და თან პრაქ­ტი­კას გავ­დი­ო­დით. მერე უზ­ნა­ძის ქუ­ჩა­ზე გა­და­ვი­და, სა­დაც კულ­ტუ­რის სახ­ლიც გახ­ლდათ. იქ ქარ­თუ­ლი ცეკ­ვის ან­სამ­ბლში ირაკ­ლი ხმა­ლა­ძეს­თან დავ­დი­ო­დი და ასე­ვე სა­ესტრა­დო ჯგუ­ფიც ვი­ყა­ვი... ერთ კონ­ცერ­ტში ვას­წრებ­დი მემ­ღე­რა კი­დეც და მერე ქარ­თუ­ლი ცეკ­ვის კაბა ჩა­მეც­ვა და მე­ცეკ­ვა...

გზა პრო­ფე­სი­უ­ლი სცე­ნის­კენ

- დიდ სცე­ნა­ზე ყო­ველ­თვის მინ­დო­და სიმ­ღე­რა და ფი­ლარ­მო­ნი­ის არ­ტის­ტო­ბა... იქ ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი კომ­კავ­ში­რის მდი­ვა­ნი იყო. მის სა­ნა­ხა­ვად მივ­დი­ო­დი ხოლ­მე. 1963 წელს თურ­მე თენ­გიზ ჩანტლა­ძე მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბის თე­ატ­რის­თვის ჯგუფს კრებ­და. ქალი მსა­ხი­ო­ბი (მო­ლა­პა­რა­კე მსა­ხი­ო­ბი) სჭირ­დე­ბო­დათ. იმ მე­გო­ბარს ჩემ­ზე ჰკი­თხეს, - ეს გო­გო­ნა ხომ არ მღე­რი­სო? სიმ­ღე­რაც იცის და ცეკ­ვა­ცო. და­მი­ბა­რეს. რა­ღაც ტექ­სტი წა­მა­კი­თხეს, თენ­გიზ ჩანტლა­ძეს მო­ე­წო­ნა და იმ ჯგუფ­ში ამიყ­ვა­ნეს. ისე­თი კარგ მსა­ხი­ო­ბებს შევ­ხვდი - იქ იყ­ვნენ კაკო კვან­ტა­ლი­ა­ნი და საშო გო­მე­ლა­უ­რი. სა­ერ­თოდ, მათი დუ­ე­ტი ესტრა­და­ზე ცნო­ბი­ლი იყო. თან კაკო კვან­ტა­ლი­ა­ნი ჩანტლა­ძის იმ ჯგუფ­ში რე­ჟი­სო­რიც გახ­ლდათ. ჯგუფს ერ­ქვა მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბის თე­ატ­რი „მხო­ლოდ სი­ცი­ლით“. ერთ თვე­ში გას­ტრო­ლებ­ზე და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში წა­ვე­დით. მთე­ლი თვე ძა­ლი­ან კარ­გად ვი­მუ­შა­ვეთ. თით­ქმის და­სავ­ლე­თი სა­ქარ­თვე­ლო მო­ვი­ა­რეთ. სა­ინ­ტე­რე­სო იყო იმ ჯგუფ­ში ყოფ­ნა, მაგ­რამ სიმ­ღე­რა უფრო მი­ზი­დავ­და...

მაყ­ვა­ლა და არ­ჩილ ჩიხ­ლა­ძე­ე­ბის დუ­ე­ტი

- არ­ჩი­ლი ადრე ედუ­არდ სე­ფაშ­ვილ­თან მღე­რო­და, მერე ინ­სტი­ტუ­ტში პრობ­ლე­მე­ბი შე­ექ­მნა, გა­მოც­დე­ბი უნდა ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა, რომ და­ემ­თავ­რე­ბი­ნა და იმ პე­რი­ოდ­ში აღარ მღე­რო­და. "გე­პეი" და­ამ­თავ­რა და ჩემი მე­გობ­რის მეშ­ვე­ო­ბით, ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში გა­ვი­ცა­ნი. მოდი, სიმ­ღე­რე­ბი გა­ვა­კე­თო­თო და მე­სა­მე წევ­რად ომარ ჭან­ტუ­რია ავიყ­ვა­ნეთ და ტრიო შევ­ქმე­ნით... ფი­ლარ­მო­ნი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბას­თან ატეს­ტა­ცია გა­ვი­ა­რეთ და სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტის, დიდი მსა­ხი­ო­ბის ოლღა დო­ლი­ძის ჯგუფ­ში ჩაგ­ვრთეს. გას­ტრო­ლებ­ზე უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვით, მაგ­რამ ომარ ჭან­ტუ­რია სა­პა­ტიო მი­ზე­ზით ვერ წა­მო­ვი­და. დავ­რჩით ორნი და სიმ­ღე­რე­ბი დუ­ეტ­ში გა­ვა­კე­თეთ. 6 თვით გას­ტრო­ლებ­ზე რუ­სეთ­ში გა­ვემ­გზავ­რეთ და ჩვე­ნი შე­უღ­ლე­ბაც იქ მოხ­და. გას­ტრო­ლე­ბი­დან უკვე და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლე­ბი ჩა­მო­ვე­დით. მა­ნამ­დე არ­ჩი­ლის სახ­ლში რე­პე­ტი­ცი­ებს ვა­ტა­რებ­დით, მის მშობ­ლებს ვიც­ნობ­დი, ჩემი რძლო­ბა ძა­ლი­ან უნ­დო­დათ... მოკ­ლედ, მე და არ­ჩი­ლი ასე შევ­რჩით ერ­თმა­ნეთს 17 წელი. მერე კი გავ­შორ­დით.

ცხოვ­რე­ბა მე­უღ­ლეს­თან და­შო­რე­ბის შემ­დეგ

არ­ჩი­ლი ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­უ­რი იყო, კარ­გად უკ­რავ­და და მღე­რო­და. სცე­ნა­ზე ორი­ვე კარ­გად ვჩან­დით, ერ­თმა­ნეთს ვუხ­დე­ბო­დით... თუმ­ცა ეჭ­ვი­ა­ნი კაცი იყო, რაც ძა­ლი­ან მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და, სულ ერ­თად ვი­ყა­ვით. მის გა­რე­შე ქუ­ჩა­ში ფეხი არ გა­მიდ­გამს... და­შო­რე­ბის შემ­დეგ ერ­თად აღარ ვმღე­რო­დით, ედუ­არდ სე­ფაშ­ვი­ლის ჯგუფ­ში წა­ვე­დი. ბი­ჭე­ბის კვარ­ტე­ტი ჰქონ­და და მე­ხუ­თე ქალი მე ვი­ყა­ვი. 8 წელი იქ ვი­მუ­შა­ვე. მერე დუ­ეტ­ში ასე­ვე ნანა ბელ­ქა­ნი­ას­თან ერ­თა­დაც ვმღე­რო­დი.

1995 წელს თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს ოფი­ცერ­თა სახ­ლში სა­მუ­შა­ოდ მი­მიწ­ვი­ეს. მარ­ტო სიმ­ღე­რა კი შე­მეძ­ლო, მაგ­რამ რად­გან დუ­ე­ტად გვიც­ნობ­დნენ, არ­ჩი­ლიც მი­ვიყ­ვა­ნეთ, სა­დაც 5 წელი ვი­მუ­შა­ვეთ. პო­ლი­გო­ნებ­ზე და სად აღარ დავ­დი­ო­დით სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით. ქარ­თულ ჯარს კონ­ცერ­ტებს ვუ­მარ­თავ­დით... 2000 წელს ის ოფი­ცერ­თა სახ­ლი გა­ა­უქ­მეს... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მე, გუ­რამ ბა­ლარ­ჯიშ­ვილ­მა და ედუ­არდ სე­ფაშ­ვი­ლის ერთ-ერ­თმა პარტნი­ორ­მა, მე­რაბ იმ­ნა­ძემ ტრიო შევ­ქმე­ნით და რეს­ტორ­ნებ­ში ვმღე­რო­დით. 2012 წელს კი რეს­ტო­რან­ში სიმ­ღე­რას თავი და­ვა­ნე­ბე.

ფილ­მი "რერო მას­პინ­ძლობს"

- კონ­სტან­ტი­ნე პევზნერ­მა, „რე­როს“ ხელ­მძღვა­ნელ­მა გვი­თხრა, - ძა­ლი­ან გა­ქე­ბენ და მარ­თლა კარ­გად მღე­რით, ძა­ლი­ან შერ­წყმუ­ლი ხმე­ბი გაქვთ, ამი­ტომ გვინ­და, „რე­რო­ში“ მოხ­ვი­დე­თო. გაგ­ვი­ხარ­და, რად­გან ცნო­ბი­ლი ორ­კესტრი იყო. მიგ­ვი­ღეს და გას­ტრო­ლებ­ზეც წა­ვე­დით - საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დიდი ქა­ლა­ქე­ბი მო­ვი­ა­რეთ. ამ ორ­კესტრის წევ­რე­ბი 1970-1973 წლებ­ში ვი­ყა­ვით. ფილ­მიც „რერო მას­პინ­ძლობს“ მა­შინ გა­და­ი­ღეს, რო­მე­ლიც მოს­კო­ვის ტე­ლე­ვი­ზი­ის დაკ­ვე­თით მოხ­და. რე­ჟი­სორს უთ­ქვამს, ეს გოგო კადრში ხში­რად აჩ­ვე­ნე­თო. ამი­ტომ ფილმში ბევრ სიმ­ღე­რას ვას­რუ­ლებთ, მათ შო­რის, იმ ცნო­ბილ „ინ­დურ­საც“. თუმ­ცა მას მა­ნამ­დე მე და აჩი­კო გი­ტა­რე­ბის თან­ხლე­ბით ვმღე­რო­დით. კონ­სტან­ტი­ნე პევზნერ­მა რომ მო­ის­მი­ნა, ორ­კესტრის­თვი­საც გა­ვა­კე­თო­თო. მთლი­ან კონ­ცერ­ტში მარ­თლა სა­უ­კე­თე­სო ნო­მე­რი გა­მო­ვი­და... „რე­რო­ში“ საყ­ვირ­ზე დამ­კვრე­ლი გვყავ­და, ნი­ჭი­ე­რი ბიჭი და მან ზუს­ტი არან­ჟი­რე­ბა გა­ა­კე­თა. ეს იყო სიმ­ღე­რა ფილ­მი­დან „ბა­ტო­ნი 420“.

"კარ­თან მოდ­გა შე­მოდ­გო­მა"...

- ეს ოთარ თევ­დო­რა­ძის სიმ­ღე­რაა, ტექ­სტი ვახ­ტანგ გო­გო­ლაშ­ვილს ეკუთ­ვნის. ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო თა­ვი­დან­ვე და დღე­საც ძა­ლი­ან უყ­ვართ. ბევ­რი მღე­რის. ოთარ თევ­დო­რა­ძე ფი­ლარ­მო­ნი­ის მუ­სი­კა­ლუ­რი ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო. ჩვე­ნი დუ­ე­ტი ძა­ლი­ან მოს­წონ­და - ხმე­ბი კარ­გად ერ­წყმი­სო. ამი­ტომ, მინ­და, ჩემი ერთი ლა­მა­ზი სიმ­ღე­რა, რო­მელ­საც ასე­ვე კარ­გი ტექ­სტი აქვს, თქვენ იმ­ღე­რო­თო. თვი­თონ­ვე დაგ­ვიჯ­და, დაგ­ვიკ­რა და ეს სიმ­ღე­რა ერ­თად გა­ვა­კე­თეთ, მერე „მე­ლო­დი­ა­შიც“ ჩავ­წე­რეთ. კონ­ცერ­ტებ­ზე ვმღე­რო­დით, ხალ­ხმა შე­იყ­ვა­რა, ბა­ტო­ნი ოთა­რი კი გვე­უბ­ნე­ბო­და - ეს სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან უყ­ვარს „პირ­ველ­სო“. გვარს არ ამ­ბობ­და, თუმ­ცა შე­ვარ­დნა­ძეს გუ­ლის­ხმობ­და... მთავ­რო­ბის ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი ხში­რად გვე­ძახ­დნენ... ჩვენ­თან მუ­შა­ობ­დნენ ასე­ვე კომ­პო­ზი­ტო­რე­ბი - შოთა მი­ლო­რა­ვა, ვაჟა დურ­გლიშ­ვი­ლი, ნო­დარ გი­გა­უ­რი...

- თქვე­ნი და ბა­ტო­ნი არ­ჩი­ლის ვარ­სკვლა­ვი არ გა­უხ­სნი­ათ, ხომ?

- არა. რად მინ­და ვარ­სკვლა­ვი?! 4-ჯერ წარ­გვად­გი­ნეს დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტის წო­დე­ბა­ზე და არც ერთხელ არ მოგ­ვცეს. არც დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი და არც სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტის წო­დე­ბა არ მო­უ­ცი­ათ. არა­და, სა­ხალ­ხო­ე­ბი მარ­თლა ვი­ყა­ვით. ხალ­ხს ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დით, კონ­ცერ­ტებ­ზე ჩვენ­ზე დიდი მო­თხოვ­ნა იყო... პრე­ტენ­ზია არას­დროს არა­ფერ­ზე გა­მოგ­ვი­ხა­ტავს და არა­ვინ შეგ­ვი­წუ­ხე­ბია... არც ვარ­სკვლავ­ზე მაქვს პრე­ტენ­ზია.

შვი­ლე­ბი

- მე და არ­ჩილს 2 შვი­ლი შეგ­ვე­ძი­ნა. უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლია, მომ­დევ­ნო - ვაჟი. ჩემი ვაჟი წლე­ბია ტუ­ლა­ში ცხოვ­რობს და მუ­შა­ობს, ოჯა­ხი ჰყავ­და, მაგ­რამ გა­შორ­და თა­ვის ცოლს. ყო­ველ ზა­ფხულს ერთი თვე შვე­ბუ­ლე­ბით ჩა­მო­დის ხოლ­მე. მე ქა­ლიშ­ვილ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ. ჩემს ქა­ლიშ­ვილს მე­უღ­ლე გარ­და­ეც­ვა­ლა. შვი­ლი არ ჰყო­ლი­ათ. ეგ არის, რომ ბე­ბია ვერ გავ­ხდი.

ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლე

ბოლო წლებ­ში ბევ­რი ლან­ძღვა მი­ვი­ღეთ იმის გამო, რომ არ­ჩი­ლი მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო და თურ­მე ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დით. შიმ­შილ­სა და მარ­ტო­ო­ბა­ში გარ­და­იც­ვა­ლაო, ეს ტყუ­ი­ლია. ადა­მი­ან­თან 35 წლის გა­ცი­ლე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ყუ­რა­დღე­ბას ისევ მე და ჩემი შვი­ლი ვპატ­რო­ნობდთ. არა­და, ჩემ მერე სხვა­დას­ხვა დროს 2 ცოლი ჰყავ­და და მერე მე­გო­ბა­რი ქალ­ბა­ტო­ნიც, - არა­ვინ მი­ხე­და. ალ­ცჰა­ი­მე­რის და­ა­ვა­დე­ბა და­ე­მარ­თა - ქუ­ჩა­ში უაზ­როდ და­დი­ო­და, ერთხელ და­ი­კარ­გა, კი­ბი­დან გად­მო­ვარ­და, მან­ქა­ნაც და­ე­ჯა­ხა. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მე და ჩემ­მა ქა­ლიშ­ვილ­მა მივ­ხე­დეთ, საჭ­მე­ლიც ჩვენ მიგვქონ­და, სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან ჩვენ გა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ. მივ­დი­ო­დით, სახ­ლსაც ვუ­ლა­გებ­დით, მა­საც ვუვ­ლი­დით.

მერე ალ­ცა­ჰი­მე­რის და­ა­ვა­დე­ბა მე­ტად რომ გა­უმწვავ­და, პან­სი­ო­ნატ­ში წა­ვიყ­ვა­ნეთ. ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაკ­ლებ­დი ჩემი შვი­ლე­ბის და ჩვე­ნი ად­რინ­დე­ლი წლე­ბის ხათ­რით. იმ პან­სი­ო­ნა­ტი­დან რომ არ გაქ­ცე­უ­ლი­ყო, კარს უკე­ტავ­დნენ. რა სა­ლა­პა­რა­კოა, მაგ­რამ, იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი რამ­დენ­ჯერ­მე, ხინ­კა­ლი უყ­ვარ­და და სა­ხინ­კლე­შიც კი დაგ­ვყავ­და. პან­სი­ო­ნატ­შიც პრო­დუქ­ტე­ბით დატ­ვირ­თუ­ლი მივ­დი­ო­დით, ჩვე­ნი მის­ვლა სხვა მო­ხუ­ცებ­საც უხა­რო­დათ... გი­ტა­რე­ბი მი­ვუ­ტა­ნეთ, თე­მურ წიკ­ლა­ურ­მაც მი­უ­ტა­ნა ერთი გი­ტა­რა, ყვე­ლა გა­ა­ფუ­ჭა, რად­გან ასე­თია ეს და­ა­ვა­დე­ბა... მერე ავად გახ­და, გა­ცივ­და, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს, მაგ­რამ 2017 წლის 19 დე­კემ­ბერს გარ­და­იც­ვა­ლა.

ჩემ­მა ქა­ლიშ­ვილ­მა და სი­ძემ მი­ხე­დეს. ჭი­რი­სუფ­ლა­დაც მე და ჩემი შვი­ლი ვის­ხე­დით. მისი არ­ცერ­თი ყო­ფი­ლი ცოლი იქ არ მო­სუ­ლა... ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი ბედ­ნი­ე­რი წელი მქონ­და და ტკი­ვი­ლიც მი­ვი­ღე, მაგ­რამ უმა­დუ­რი არ ვარ, ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ კარ­გი შვი­ლე­ბი მყავს. სა­ბო­ლო­ოდ გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბით უკ­მა­ყო­ფი­ლო არ ვარ. რაც მქონ­და და რაც მაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი მაკ­მა­ყო­ფი­ლებს. არც მდი­და­რი არ ვარ, მაგ­რამ არც არა­ფე­რი მაკ­ლია.