შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი ეს არის დღე, რო­დე­საც იშვა და კა­ცობ­რი­ო­ბას ხორ­ცი­ე­ლად მო­ევ­ლი­ნა გან­კა­ცე­ბუ­ლი უფა­ლი - იესო ქრის­ტე.

"მთე­ლი სამ­ყა­რო დუმს ამ სა­ი­დუმ­ლო­თა სა­ი­დუმ­ლოს ხილ­ვით, მა­რა­დი­სო­ბა მო­ვი­და დრო­ში, რომ დრო­ში მყოფ­ნი მა­რა­დი­სო­ბა­ში შე­სუ­ლიყ­ვნენ. ღვთა­ებ­რივ­მა ყრმამ თა­ვი­სი შო­ბით ხელ­მე­ო­რედ გვშვა ყვე­ლა­ნი მადლსა და უკ­ვდა­ვე­ბა­ში", - ბრძა­ნებს წმინ­და ანა­ტო­ლი ოპ­ტე­ლი...

პეტ­რე გი­ორ­გა­ძე, დე­კა­ნო­ზი:

- იხ­მია რა აკ­რძა­ლუ­ლი ხის ნა­ყო­ფი ადამ­მა და და­მარ­ცხდა, ამ და­მარ­ცხე­ბით მან და­კარ­გა ბა­ტო­ნო­ბა, მე­ფო­ბა ხი­ლულ სამ­ყა­რო­ზე - ის ბო­როტ­მა მი­ი­ტა­ცა, მაგ­რამ უფალ­მა და­მარ­ცხე­ბულ და სა­მო­თხი­დან გა­მო­დევ­ნილ ადამს მის­ცა აღ­თქმა, რომ არ მი­ა­ტო­ვებ­და და­ცე­მულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, ადა­მი­ა­ნი უფ­ლის დახ­მა­რე­ბით შეძ­ლებ­და ბო­როტ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბას და სა­მო­თხე­ში დაბ­რუ­ნე­ბას, უფალ­თან შე­წყვე­ტი­ლი სა­უბ­რი­სა და და­კარ­გუ­ლი ერ­თო­ბის აღ­დგე­ნას. ადა­მი­სად­მი, მისი სა­ხით კი შემ­ცო­დე მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბი­სად­მი, ღვთის მიერ მი­ცე­მუ­ლი აღ­თქმის აღ­სრუ­ლე­ბას ათას­წლე­უ­ლე­ბი დას­ჭირ­და.

ასევე დაგაინტერესებთ

12:14 / 06-01-2021

როგორ აწყობენ საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში საშობაო სუფრას - ქართული საშობაო კერძები და ტრადიციები

ათას­წლე­უ­ლე­ბის შემ­დეგ კა­ცობ­რი­ო­ბას მო­ევ­ლი­ნა მა­ცხო­ვა­რი, მხსნე­ლი, გან­კა­ცე­ბუ­ლი უფა­ლი - იესო ქრის­ტე. გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა ღვთი­სა მოხ­და უწ­მინ­დეს ჭურ­ჭელ­ში - ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშო­ბელ­ში, რო­მე­ლიც თა­ვის მხრივ, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად იქნა შერ­ჩე­უ­ლი ამ უდი­დე­სი სა­ი­დუმ­ლოს აღ­სას­რუ­ლებ­ლად... გან­კა­ცე­ბუ­ლი უფა­ლი მო­ევ­ლი­ნა, ვი­თარ­ცა ახა­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ძვე­ლი, შე­ცო­დე­ბუ­ლი ადა­მის ცოდ­ვის შე­დე­გად და­ცე­მუ­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბა უნდა გა­მო­ეხ­სნა და გა­ნე­ახ­ლე­ბი­ნა.

- რა­ტომ გახ­და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, რომ უფალს ადა­მი­ან­თა ხსნის­თვის უკი­დუ­რე­სად და­ემ­დაბ­ლე­ბი­ნა თავი - მო­ნის სახე მი­ე­ღო, ადა­მი­ა­ნის ხორ­ცი შე­ე­მო­სა?

- სხვაგ­ვა­რად რომ ყო­ფი­ლი­ყო შე­საძ­ლე­ბე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის გა­მოხ­სნა, უფ­ლი­სა­გან ამ­ხე­ლა მსხვერ­პლის გა­ღე­ბა სა­ჭი­რო არ გახ­დე­ბო­და - ადა­მი­ა­ნის ხა­ტე­ბა­ში მოს­ვლა, შე­უ­რა­ცხყო­ფის დათ­მე­ნა, ჯვარ­ცმა... კა­ცობ­რი­ო­ბა გა­მო­უ­ვალ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და. თუნ­დაც ის, რომ წმინ­და ოჯა­ხი არც ერ­თმა სახ­ლმა არ მი­ი­ღო და ბა­გა­ში მოხ­და შობა უფ­ლი­სა, იყო ნი­შა­ნი იმი­სა, რომ ადა­მი­ა­ნის გული ჩა­კე­ტი­ლი იყო ღვთის­თვის. კა­ცობ­რი­ო­ბა მძი­მედ იყო დას­ნე­უ­ლე­ბუ­ლი სუ­ლი­ე­რად, ადა­მი­ან­მა ისე ჩაკ­ლა ღვთის ხა­ტე­ბა სა­კუ­თარ თავ­ში, რომ ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან მის გა­მო­საყ­ვა­ნად, უშუ­ა­ლოდ ღვთის მოქ­მე­დე­ბა გახ­და სა­ჭი­რო. უფალ­მა კა­ცობ­რი­ვი, ადა­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბის შე­მოს­ვით, ისევ აღად­გი­ნა ადა­მი­ა­ნის ხა­ტე­ბა და მას­თან მსგავ­სე­ბა, კა­ცობ­რი­ო­ბის ღმერ­თთან შე­რი­გე­ბა და სა­მო­თხე­ში დაბ­რუ­ნე­ბა... თა­ნაც, რად­გან ადა­მი­ან­მა შეს­ცო­და, ადა­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბაც უნდა გამ­ხდა­რი­ყო თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე გა­მოხ­სნი­სა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი უდი­დეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­საც გვა­კის­რებს - ყო­ველ­თვის უნდა გვახ­სოვ­დეს, რა მო­ი­მოქ­მე­და, რა აღას­რუ­ლა უფალ­მა ჩვენ­თვის.

- ხში­რად არის მსჯე­ლო­ბა ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სამ­ყა­როს ორ უდი­დეს დღე­სას­წა­ულს - შო­ბა­სა და აღ­დგო­მას შო­რის უპი­რა­ტე­სო­ბა­ზე; მით უმე­ტეს, როცა და­სავ­ლე­თის ქვეყ­ნებ­ში შო­ბის დღე­სას­წა­ულს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ზე­ი­მით აღ­ნიშ­ნა­ვენ...

- ადა­მი­ან­თა ნა­წი­ლი მი­იჩ­ნევს, რომ მა­ცხოვ­რის შობა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნაა, რად­გან რო­დე­საც კა­ცობ­რი­ო­ბას უფა­ლი მო­ევ­ლი­ნა, სწო­რედ იმ მო­მენ­ტში იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნი და უფა­ლი ყვე­ლა­ზე მე­ტად ახ­ლოს ერ­თმა­ნეთ­თან. ხორ­ცი­ე­ლი გა­გე­ბით, მარ­თლაც ასე იყო. მაგ­რამ ვი­ცით, რომ უფ­ლის ხორ­ცი­ე­ლად მოს­ვლით მი­სია არ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლა. ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნე­ბი­სა და ღვთის ყვე­ლა­ზე მეტი ერ­თო­ბა მა­შინ აღეს­რუ­ლა, რო­დე­საც ჯვარ­ცმა, გა­მოხ­სნა, შე­რი­გე­ბა, აღ­დგო­მა მოხ­და.

უფალ­მა ჯვარ­ცმით გა­მო­იხ­სნა ადა­მი­ა­ნი. სწო­რედ მა­შინ მოხ­და შე­რი­გე­ბა ადა­მი­ა­ნი­სა და ღვთი­სა, რაც აღ­დგო­მით დამ­ტკიც­და. რომ არა აღ­დგო­მა, უფ­ლის მოს­ვლა გა­უ­გე­ბა­რიც იქ­ნე­ბო­და, ყვე­ლა­ფე­რი აზრს და­კარ­გავ­და. რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი ეკ­ლე­სი­ა­ში მი­დის, ეს ნიშ­ნავს, რომ მის გულ­ში უფა­ლი იშვა; მაგ­რამ ჩვენ მას შე­ვა­გო­ნებთ, რომ მხო­ლოდ გულ­ში ღვთის შობა არ არის საკ­მა­რი­სი, - მან უფა­ლი თა­ვის გულ­ში უნდა "გა­ზარ­დოს", მას­თან ერ­თად იც­ვა­ლოს ფერი თა­ბორ­ზე, მას­თან ერ­თად გა­ი­ა­როს გოლ­გო­თა, და­ით­მი­ნოს შე­უ­რა­ცხყო­ფა, მას­თან ერ­თად ზი­დოს ჯვა­რი და და­ით­მი­ნოს ჯვრის ტკი­ვი­ლე­ბი. მი­ზა­ნი და შე­დე­გი კი არის აღ­დგო­მა. მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სია ადა­მი­ანს მი­წი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის გა­სუ­ლი­ე­რე­ბა­ში ეხ­მა­რე­ბა. და­სავ­ლე­თის ეკ­ლე­სია კი, სამ­წუ­ხა­როდ, სუ­ლი­ე­რე­ბის გა­მი­წი­ე­რე­ბას უწყობს ხელს. ამი­ტო­მაც არის, რომ და­სავ­ლეთ­ში უდი­დეს მნიშ­ვნე­ლო­ბას შო­ბის დღე­სას­წა­ულს ანი­ჭე­ბენ - უფ­ლის ხორ­ცი­ე­ლად შობა უფრო ახ­ლო­საა მი­წი­ე­რე­ბას­თან.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა­ტომ მი­ი­ღო უფალ­მა მხო­ლოდ ღა­რი­ბი მწყემ­სე­ბი­სა და აღ­მო­სავ­ლე­ლი მოგ­ვე­ბის თაყ­ვა­ნის­ცე­მა?

- მდა­ბა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გულ­ში შე­დის უფა­ლი - "მდა­ბალ­თა მის­ცის მად­ლი და ამ­პარ­ტა­ვანთ შე­მუს­რავს", ამი­ტო­მაც ინე­ბა უფალ­მა, ღა­რი­ბი და მდა­ბა­ლი მწყემ­სე­ბის­გან მი­ე­ღო თაყ­ვა­ნის­ცე­მა. მოგ­ვე­ბი მა­ძი­ე­ბე­ლი ხალ­ხი იყო და ამ მა­ძი­ებ­ლო­ბით მი­ვიდ­ნენ ჭეშ­მა­რიტ უფალ­თან, ეზი­არ­ნენ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ისი­ნი წარ­მარ­თე­ბი იყ­ვნენ და კერ­პებს ემ­სა­ხუ­რე­ბოდ­ნენ. ეს იყო ნი­შა­ნი იმი­სა, რომ უფა­ლი ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის­თვის მო­ვი­და და ყვე­ლა სარ­წმუ­ნო­ე­ბი­სა და ხე­ლო­ბის ადა­მი­ანს უხ­მობს თა­ვის­თან. ამას­თან, იმ გზი­თა და სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბით, რომ­ლის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც, ყვე­ლა­ზე ად­ვი­ლად მო­ა­ხერ­ხებს ადა­მი­ა­ნი უფალ­თან მის­ვლას. მოგ­ვებს უფ­ლის ან­გე­ლო­ზი ჯერ ვარ­სკვლა­ვის სა­ხით გა­მო­ე­ცხა­და, ხოლო მას შემ­დეგ, რაც თაყ­ვა­ნი სცეს ღვთა­ებ­რივ ყრმას - ახალ­შო­ბილ მა­ცხო­ვარს, უკან გა­მობ­რუ­ნე­ბი­სას უკვე არა ვარ­სკვლა­ვი, არა­მედ ან­გე­ლო­ზი გა­მო­ე­ცხა­დათ, რო­მელ­მაც გა­აფრ­თხი­ლა, არ მი­სუ­ლიყ­ვნენ იე­რუ­სა­ლიმ­ში ჰე­რო­დეს­თან, თა­ვი­ანთ ქვე­ყა­ნა­ში სხვა გზით წა­სუ­ლიყ­ვნენ...

- უფ­ლის ხორ­ცი­ე­ლად შობა, ეს უდი­დე­სი სას­წა­უ­ლი მი­წი­ე­რად ბეთ­ლემ­ში აღეს­რუ­ლა. სა­ეკ­ლე­სიო, სა­უფ­ლო დღე­სას­წა­უ­ლე­ბით ბიბ­ლი­უ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ნი ვხდე­ბით; სა­ნაც­ვლოდ, საღვთო მად­ლი გვეძ­ლე­ვა. სა­ინ­ტე­რე­სოა, ქრის­ტეს­შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის ბეთ­ლემ­ში შეხ­ვედ­რით თუ იღებს ადა­მი­ა­ნი გან­სა­კუთ­რე­ბულ საღვთო მადლს?

- გა­ვიხ­სე­ნოთ სა­ხა­რე­ბი­დან, სა­მა­რი­ელ დე­და­კაც­თან მა­ცხოვ­რის სა­უ­ბა­რი (იო­ა­ნე, 4,1-30). უფა­ლი მი­მარ­თავს მას: "მერ­წმუ­ნე, რომ დად­გე­ბა ჟამი, რო­დე­საც არც ამ მთა­ზე და არც იე­რუ­სა­ლიმ­ში თაყ­ვანს აღარ სცემთ მა­მას" (ვი­ცით, ძვე­ლი აღ­თქმის პე­რი­ოდ­ში ღვთის­გან და­წე­სე­ბუ­ლი ჭეშ­მა­რი­ტი მსხვერ­პლშე­წირ­ვა მხო­ლოდ იე­რუ­სა­ლიმ­ში, სო­ლო­მო­ნის ტა­ძარ­ში ხდე­ბო­და. მი­წი­ე­რად მხო­ლოდ იე­რუ­სა­ლი­მი­დან სცემ­დნენ თაყ­ვანს უფალს). სა­ხა­რე­ბის ამ ად­გი­ლის თა­ნახ­მად, უფა­ლი ბრძა­ნებს, რომ მო­დის ჟამი არა ხორ­ცი­ე­ლი, არა­მედ სუ­ლი­ე­რი თაყ­ვა­ნის­ცე­მი­სა ანუ მთა­ვა­რი სუ­ლი­ე­რი თაყ­ვა­ნის­ცე­მაა. ადა­მი­ა­ნი ამა თუ იმ საღვთო სას­წა­ულს, სა­დღე­სას­წა­უ­ლო ბიბ­ლი­ურ მოვ­ლე­ნას სუ­ლი­ე­რად უნდა მი­ე­გე­ბოს და სცეს თაყ­ვა­ნი; შო­ბის დღე­სას­წა­ულ­ზე გულ­ში მო­ა­წყოს ბეთ­ლე­მი, ფე­რის­ცვა­ლე­ბის მი­გე­ბე­ბი­სას - თა­ბო­რის მთა. გა­ვიხ­სე­ნოთ და­ვით გა­რე­ჯე­ლი: რო­დე­საც წმინ­და მამა იე­რუ­სა­ლი­მის მო­სა­ლო­ცად წა­ვი­და, იგი იმის ღირ­სად არ მი­იჩ­ნია, რომ წმინ­და მი­წა­ზე და­ედ­გა ფეხი და იე­რუ­სა­ლი­მის გა­ლა­ვან­თან ლოც­ვა-ვედ­რე­ბით გა­მო­ხა­ტა ღვთი­სა და წმინ­და მი­წის მი­მართ თაყ­ვა­ნის­ცე­მა. უკან გა­მობ­რუ­ნე­ბი­სას, გა­ლავ­ნი­დან სამი ქვა აიღო და მთე­ლი იე­რუ­სა­ლი­მის მად­ლი წა­მო­ი­ღო, მთე­ლი იე­რუ­სა­ლი­მის მად­ლი იმ სამ ქვას გა­მოჰ­ყვა. ფი­ზი­კუ­რად არ მი­ახ­ლე­ბია წმინ­და ად­გი­ლებს, თუმ­ცა უდი­დე­სი მად­ლი მი­ი­ღო. ვი­ნა­ი­დან ჩვენ ვიმ­ყო­ფე­ბით ხორ­ცში, გვაქვს გრძნო­ბე­ბი, იმ ად­გი­ლე­ბის ხორ­ცი­ე­ლად ხილ­ვი­სას, სა­დაც ესა თუ ის საღ­მრთო სას­წა­უ­ლი, სუ­ლი­ე­რი მოვ­ლე­ნა გან­ხორ­ცი­ელ­და (ამ შემ­თხვე­ვა­ში - მა­ცხოვ­რის შობა), შეგ­ვიძ­ლია, იმ გა­მოქ­ვა­ბულ­ში შე­ვი­დეთ, თვა­ლი შე­ვავ­ლოთ და მი­ვე­ახ­ლოთ ბა­გას, სა­დაც იშვა უფა­ლი. ასე უფრო მე­ტად შე­ვიგ­რძნობთ სა­დღე­სას­წა­უ­ლო სუ­ლი­ერ მოვ­ლე­ნას - სას­წა­ულს. ხორ­ცი­ე­ლი და სუ­ლი­ე­რი გრძნო­ბე­ბი და ღვთის ნება თან­მხვედ­რი ხდე­ბა ერ­თმა­ნე­თი­სა და მად­ლის მი­ღე­ბა გაგ­ვი­ად­ვილ­დე­ბა.

- სა­შო­ბაო "ალი­ლოს­თან" და­კავ­ში­რე­ბით რას გვე­ტყვით?

- სი­ტყვა "ალი­ლო" "ალი­ლუ­ია­დან" მომ­დი­ნა­რე­ობს - "ალი­ლუ­იას" ხალ­ხუ­რი სა­ხეც­ვლი­ლე­ბაა. "ალი­ლუ­ია" - ან­გე­ლოზ­თა სა­გა­ლო­ბე­ლია, რაც ნიშ­ნავს - "დი­დე­ბა მა­ღალ­თა შინა ღმერ­თსა". "ალი­ლო" - ხალ­ხუ­რი ტრა­დი­ცი­აა. მისი მო­ნა­წი­ლე­ნი გა­რეგ­ნუ­ლად გა­მო­ხა­ტა­ვენ მა­ცხოვ­რის შო­ბით გა­მოწ­ვე­ულ სი­ხა­რულს, უფ­ლის შო­ბის სა­დი­დე­ბე­ლი ხალ­ხუ­რი სა­გა­ლობ­ლე­ბით. ესეც ერთ-ერთი ფორ­მაა ღვთის დი­დე­ბი­სა, ღვთი­სად­მი მსა­ხუ­რე­ბი­სა.

სა­ერ­თოდ, დღე­სას­წა­ულ­ში თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის ერთ-ერთი გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბაა ამ მოვ­ლე­ნით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სი­ხა­რუ­ლის სხვე­ბის­თვის გა­ზი­ა­რე­ბაც: რო­დე­საც შენ გი­ხა­რია და არ გა­ვი­წყდე­ბა სხვე­ბიც - მოყ­ვა­სიც. სწო­რედ ადა­მი­ა­ნის ასეთ სუ­ლი­ერ მდგო­მა­რე­ო­ბას გა­მო­ხა­ტავს სა­შო­ბაო "ალი­ლოს" ტრა­დი­ცი­აც - ქრის­ტეს­შო­ბის დღე­სას­წა­ულ­ზე ადა­მი­ა­ნე­ბი გულ­ში ვერ იტევ­დნენ უფ­ლის შო­ბით გა­მოწ­ვე­ულ სი­ხა­რულს, ქუ­ჩა­ში გა­მო­დი­ოდ­ნენ და გა­ლო­ბით ახა­რებ­დნენ ერ­თმა­ნეთს ქრის­ტეს, მა­ცხოვ­რის შო­ბას. რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი სუ­ლი­ერს ახა­რე­ბენ, სხვე­ბი ხორ­ცი­ელს სწი­რა­ვენ მათ. რო­დე­საც მო­ცი­ქუ­ლე­ბი მი­დი­ოდ­ნენ და ქა­და­გებ­დნენ, მათ უამ­რავ შე­სა­წირს აძ­ლევ­დნენ, რო­მელ­საც შემ­დეგ თა­ვად, მო­წყა­ლე­ბის სა­ხით, გას­ცემ­დნენ. რო­დე­საც ქრის­ტი­ა­ნი იძენს, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გას­ცეს კი­დეც, ამ მი­ზანს ემ­სა­ხუ­რე­ბა და ეს და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა აქვს პატ­რი­არ­ქის კურ­თხე­ვით აღ­დგე­ნით "ალი­ლოს" ტრა­დი­ცი­ა­საც: მსვლე­ლო­ბი­სას შე­მო­სუ­ლი შე­მო­წი­რუ­ლო­ბე­ბი მო­წყა­ლე­ბის სა­ხით გა­ი­ცე­მა; ეკ­ლე­სი­ა­ში ბავ­შვე­ბიც მო­დი­ან და "ალი­ლო­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის­თვის კურ­თხე­ვას ითხო­ვენ. ჩვენ მათ ამის ნე­ბას ვაძ­ლევთ, თან ვახ­სე­ნებთ, მე­ა­თე­დით შე­წირ­ვა არ და­ა­ვი­წყდეთ, რად­გან ბავ­შვს მო­წყა­ლე­ბის სა­ხით მთე­ლი შე­მო­წი­რუ­ლო­ბის გა­ცე­მას ვერ მოს­თხოვ.

- რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, მისი უწ­მინ­დე­სო­ბის ლოც­ვა-კურ­თხე­ვით, შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის ღა­მეს სარ­კმელ­ში სი­ნათ­ლის დან­თე­ბის ტრა­დი­ცია დამ­კვიდ­რდა...

- ვი­ცით, რომ მა­ცხოვ­რის შო­ბის მო­ახ­ლო­ე­ბის ჟამს, რო­დე­საც ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშობ­ლის მო­ლო­გი­ნე­ბის დრო მო­ახ­ლოვ­და, მარ­თალ იო­სებ­სა და მა­რი­ამს რო­მის იმ­პე­რი­ა­ში გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი სა­ყო­ველ­თაო აღ­წე­რის გამო, ბეთ­ლემ­ში წას­ვლა მო­უხ­დათ. ისი­ნი ამა­ოდ ეძებ­დნენ ღა­მის გა­სა­თევ ად­გილს. სას­ტუმ­რო­ში ღა­მის გა­სა­თე­ვად თან­ხა არ ჰქონ­დათ, ღა­რიბ-ღა­ტაკ­ნი კი არც ერ­თმა სახ­ლმა არ მი­ი­ღო... შო­ბის ღა­მით სარ­კმელ­ში სან­თლის დან­თე­ბით სიმ­ბო­ლუ­რად მი­ვა­ნიშ­ნებთ, რომ ჩვე­ნი გული და სახ­ლი მზად არის მი­ი­ღოს ყოვ­ლად­წ­მინ­და ღვთის­მშო­ბე­ლი, ვი­თხოვთ, შინ გვეწ­ვი­ოს და ჩვენს სახ­ლში იშ­ვას უფა­ლი.

- შო­ბის დღე­სას­წა­ულს წინ უძღვის მარ­ხვა. რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს დიდი სა­ეკ­ლე­სო დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის, მათ შო­რის შო­ბის წინ, მარ­ხვის დაც­ვას? რა­ტომ არის და­წე­სე­ბუ­ლი იგი?

- მი­წი­ე­რა­დაც რომ მი­ვუდ­გეთ, რაც უფრო დიდი, გრან­დი­ო­ზუ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლის­თვის ვემ­ზა­დე­ბით, მით უფრო ად­რი­ა­ნად ვი­წყებთ სამ­ზა­დისს; მთელ გულ­სა და სულს ვდებთ მას­ში და მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბი­თაც ვე­კი­დე­ბით. სწო­რედ დღე­სას­წა­უ­ლის შე­სახ­ვედ­რად გვამ­ზა­დებს მის წინ და­წე­სე­ბუ­ლი მარ­ხვა. ერთი მარ­ხვა შო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის­თვის გვამ­ზა­დებს, ამ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს მოვ­ლე­ნას ეხე­ბა, მე­ო­რე - ღვთის­მშობ­ლის მსა­ხუ­რე­ბას, მე­სა­მე - მო­ცი­ქულ­თა მსა­ხუ­რე­ბას და პა­ტივს მი­ა­გებს ყვე­ლას, ვინც უფალს ემ­სა­ხუ­რე­ბა, მე­ო­თხე - უმ­თავ­რე­სი აღ­დგო­მის მარ­ხვაა, რო­მე­ლიც უმ­თავ­რე­სი და უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი მოვ­ლე­ნის შე­სახ­ვედ­რად გვამ­ზა­დებს. მარ­ხვის პე­რი­ოდ­ში - სამ­ზა­დის­ში ადა­მი­ან­მა უნდა მოკ­ლას ხორ­ცი­ე­ლი ვნე­ბე­ბი გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლი მსა­ხუ­რე­ბით, მოღ­ვა­წე­ო­ბით, სი­ნა­ნუ­ლით, რათა სული გა­ნიწ­მინ­დოს, მგრძნო­ბი­ა­რე გახ­დეს და ჩას­წვდეს დღე­სას­წა­უ­ლის არსს, შე­ი­მეც­ნოს მისი მნიშ­ვნე­ლო­ბა, თა­ნა­განმცდე­ლი, თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე გახ­დეს სა­დღე­სას­წა­უ­ლო მოვ­ლე­ნი­სა. დღე­სას­წა­უ­ლი მხო­ლოდ თა­რი­ღის აღ­ნიშ­ვნა რო­დია - მას გა­ცი­ლე­ბით დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს: სა­უფ­ლო, სა­სუ­ლი­ე­რო დღე­სას­წა­უ­ლე­ბით ბიბ­ლი­ის ის­ტო­რი­ა­ში მომ­ხდარ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს მოვ­ლე­ნებ­ში ვმო­ნაწლე­ობთ. სა­დღე­სას­წა­უ­ლო მოვ­ლე­ნა, თა­ვი­სი არ­სით, ყო­ველ­წლი­უ­რად მე­ორ­დე­ბა.

დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მო­დის, ივ­სე­ბა ტაძ­რე­ბი, მაგ­რამ უმე­ტე­სო­ბა მის არსს ვერ სწვდე­ბა. ერ­თია, წვე­უ­ლე­ბა­ზე მოწ­ვე­უ­ლი სტუმ­რე­ბის გან­ცდა, რომ­ლე­ბიც მზამ­ზა­რე­ულ­ზე მო­დი­ან და სულ სხვაა იმ ოჯა­ხის წევ­რე­ბის გან­წყო­ბი­ლე­ბა, რომ­ლებ­საც წვე­უ­ლე­ბის სამ­ზა­დის­ში მთე­ლი გული და სული აქვთ ჩა­დე­ბუ­ლი, - რო­დე­საც ყო­ვე­ლი­ვე კარ­გად წა­რი­მარ­თე­ბა, დიდ სი­ხა­რულს გრძნო­ბენ. ასე­თი­ვე სუ­ლი­ერ სი­ხა­რულს გრძნობს მმარ­ხვე­ლი ადა­მი­ა­ნის გული სა­დღე­სას­წა­უ­ლო დღე­ებ­ში - გრძნობს, რომ მისი გული სავ­სეა, რად­გან მან ის მარ­ხვი­თა და ლოც­ვით გან­წმინ­და და მისი გული უფალ­მა შე­ავ­სო.

შო­რე­ნა მერ­კვი­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი ”გზა"