ამ ცოტა ხნის წინ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ჩემი დიდი ხნის უნა­ხა­ვი და მო­ნატ­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის გვერ­დზე ულა­მა­ზე­სი ფო­ტო­ე­ბი ვნა­ხე... ყი­ნუ­ლე­ბის "სა­მე­ფო­ში“, ჩრდი­ლო­ე­თის ნა­თე­ბით. თვალს არ ვუ­ჯე­რებ­დი, მე­გო­ნა, რო­მე­ლი­ღაც ამე­რი­კუ­ლი ფილ­მის კად­რე­ბი იყო - ავ­რო­რა, ყი­ნუ­ლე­ბი, ჩანჩქე­რე­ბი და... ორი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ფო­ტო­ებ­ზე ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი გო­გო­ნა ჩან­და და კი­დევ - სიმ­პა­თი­უ­რი ყმაწ­ვი­ლი. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვარ­კვიე, რომ ეს ლა­მა­ზი მოგ­ზა­უ­რე­ბი ის­ლან­დი­ა­ში იმ­ყო­ფე­ბოდ­ნენ და ჩრდი­ლო­ე­თის ცი­ა­ლით ტკბე­ბოდ­ნენ. წყვი­ლი, ზო­გა­დად, ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობს. მათ ის­ლან­დი­ის შემ­დეგ ევე­რეს­ტიც კი "და­ი­პყრეს“ - 5320 მეტ­რის სი­მაღ­ლეს აც­დნენ კი­დეც. ამ­ჯე­რად მათი მოგ­ზა­უ­რო­ბის "მო­ლივ­ლი­ვე-მო­ციმ­ცი­მე“ თავ­გა­და­სა­ვალ­ზე გი­ამ­ბობთ, სა­ოც­ნე­ბო ავ­რო­რას­თან შეხ­ვედ­რა­ზე და ყი­ნუ­ლე­ბის სა­მე­ფოს სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებ­ზე - ახ­ლაც ხომ ჩრდი­ლო­ე­თის ცი­ა­ლის სე­ზო­ნია და ვფიქ­რობ, ჩვე­ნი მო­ნა­თხრო­ბი ზედ­გა­მოჭ­რი­ლიც იქ­ნე­ბა სა­ა­ხალ­წლოდ! ვფიქ­რობ, ლა­მა­ზი ფო­ტო­ე­ბით მო­ი­ხიბ­ლე­ბით და ჩემ­სა­ვით გა­გიჩ­ნდე­ბათ იმე­დი, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს თქვენც "გა­მო­გი­ცეკ­ვებთ“ ულა­მა­ზე­სი ავ­რო­რა. სხვა­თა შო­რის, ჩემ­მა მოგ­ზა­ურ­მა მე­გო­ბარ­მა - თამ­თა კირ­ვა­ლი­ძემ მი­თხრა, რომ ის­ლან­დი­ა­ში მოხ­ვედ­რა საკ­მა­ოდ ია­ფა­დაც შე­იძ­ლე­ბა, - მხო­ლოდ ცოტა შორი გზით სი­ა­რუ­ლი მო­გი­წევს, ამი­ტომ ნამ­დვი­ლად არ ღირს სურ­ვი­ლე­ბის ას­რუ­ლე­ბის სა­მო­მავ­ლოდ გა­და­დე­ბა, ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობს გზა, რო­მე­ლიც მიზ­ნამ­დე უფრო ადრე მი­გიყ­ვან­სო.

თამ­თამ თა­ვი­სი სიყ­ვა­რუ­ლი, მე­წყვი­ლე, ლი­ე­ტუ­ვე­ლი მოგ­ზა­უ­რი ევალ­დას მი­კო­ლი­უ­ნა­სი 4 წლის წინ გა­იც­ნო, რო­დე­საც ევალ­და­სი ვე­ლო­ტუ­რით (ლი­ე­ტუ­ვა- ტა­ი­ლან­დი) გზად სა­ქარ­თვე­ლოს სტუმ­რობ­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში მისი სტუმ­რო­ბა 3 წელ­ზე დიდ­ხანს გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლა, თამ­თას თქმით, ცოტა ჩემი და უფრო მე­ტად - კო­ვი­დის გა­მოო. ასე შეხ­ვდნენ მო­ნა­თე­სა­ვე სუ­ლე­ბი და შე­უყ­ვარ­დათ კი­დეც ერ­თმა­ნე­თი. ევალ­დასს, თურ­მე, ძა­ლი­ან უნ­დო­და, ქარ­თუ­ლი სა­ხე­ლი ჰქო­ნო­და, ამი­ტომ თამ­თამ სა­ხე­ლად ვა­ლი­კო შეურ­ჩია. ფაქ­ტია, ლი­ე­ტუ­ველს სა­ხე­ლი მო­ე­წო­ნა, რად­გან გო­გო­ნა დღემ­დე ასე მი­მარ­თავს და სტა­ტი­ა­შიც ვა­ლი­კოდ მო­იხ­სე­ნი­ებს.

• "ქარ­თვე­ლი ყველ­გან ქარ­თვე­ლია, თუნ­დაც - გა­ყი­ნულ ის­ლან­დი­ა­ში!"

თამ­თა:

- ჩრდი­ლო­ე­თის ცი­ა­ლის ნახ­ვა ჩემი ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა იყო. 2023 წლის თე­ბერ­ვალ­ში მე და ვა­ლი­კომ ეს ოც­ნე­ბა რე­ა­ლო­ბად ვაქ­ცი­ეთ. ვი­ზი­ტის დროდ ზამ­თა­რი შე­ვარ­ჩი­ეთ, ავ­რო­რა და მას­ზე ნა­დი­რო­ბა უპირ­ვე­ლეს მიზ­ნად და­ვი­სა­ხეთ და ოპ­ტი­მა­ლუ­რი მარ­შრუ­ტიც შე­ვი­მუ­შა­ვეთ. პირ­ვე­ლი სა­ოც­რე­ბაც მალე მოხ­და - ის­ლან­დი­ა­ში ჩა­სუ­ლი ქარ­თველ-ლი­ე­ტუ­ვე­ლი წყვი­ლი, შემ­თხვე­ვით, ღა­მის გა­სა­თე­ვად მა­ინ­ცდა­მა­ინც დე­დით ლი­ე­ტუ­ველ და მა­მით ქარ­თველ და­თოს მი­ვა­დე­ქით. ზო­გა­დად, ამ­გვა­რი დამ­თხვე­ვის შან­სი 0-01%-ით თუ იქ­ნე­ბო­და. კარ­გი სა­ნა­ხა­ვი იყო - მე და დათო ქარ­თუ­ლად ვლა­პა­რა­კობ­დით, ევალ­და­სი და დათო კი - ლი­ე­ტუ­ვუ­რად. და­თომ ძა­ლი­ან თბი­ლად მიგ­ვი­ღო, ზუს­ტად ისე, რო­გორც ქარ­თველს შე­ე­ფე­რე­ბო­და და ვა­ლი­კოც და­უ­ღა­ლა­ვად იმე­ო­რებ­და, - ქარ­თვე­ლი ყველ­გან ქარ­თვე­ლია, თუნ­დაც გა­ყი­ნულ ის­ლან­დი­ა­შიო! თავ­და­პირ­ვე­ლად ქა­ლა­ქი და მისი შე­მო­გა­რე­ნი და­ვათ­ვა­ლი­ე­რეთ, 2️ დღის შემ­დეგ კი უკვე სა­ოც­ნე­ბო ზღაპ­რუ­ლი ჩანჩქე­რე­ბის, გე­ი­ზე­რე­ბის, მყინ­ვა­რე­ბის, თვა­ლუწ­ვდე­ნე­ლი შავი ქვი­შის სა­ნა­პი­რო­ე­ბის და ხავ­სის უდაბ­ნო­ე­ბის სა­ნა­ხა­ვად გა­ვე­შუ­რეთ, თან გა­მა­ლე­ბით ავ­რო­რას პროგ­ნოზს ვა­დევ­ნებ­დით თვალს. აქამდე ასე არ­სად და არას­დროს შე­მიგ­რძნია სამ­ყა­როს სი­დი­ა­დე, უკი­დე­გა­ნო­ბა და მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა; არას­დროს გან­მიც­დია ემო­ცია, რო­დე­საც შენი სხე­უ­ლის თი­თო­ე­უ­ლი უჯრე­დით შე­იგ­რძნობ, რომ შენც ამ სამ­ყა­როს ქმნი­ლე­ბა და ამ ყვე­ლაფ­რის მიკ­რო­ნა­წი­ლა­კი ხარ!

ის­ლან­დი­ა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა ავ­ტო­მო­ბი­ლით გა­დავ­წყვი­ტეთ, რად­გან უფრო მოქ­ნი­ლი და მო­სა­ხე­რე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და, ჩვე­ნით გა­დაგ­ვე­წყვი­ტა მი­მარ­თუ­ლე­ბა, გა­ჩე­რე­ბის ად­გი­ლი და ხან­გრძლი­ვო­ბა. ვი­ქი­რა­ვეთ 2 კაც­ზე მო­წყო­ბი­ლი კომ­პაქ­ტუ­ლი ფურ­გო­ნი, სა­დაც სა­წოლ­თან ერ­თად გა­ზ­ქუ­რა და გათ­ბო­ბაც იყო, შე­სა­ბა­მი­სად, გემ­რი­ე­ლად ძილი და თბი­ლი ყავა გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი გვექ­ნე­ბო­და. ევალ­და­სი სა­ჭეს­თან არ ჯდე­ბა, შე­სა­ბა­მი­სად, ეს მი­სია და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა სრუ­ლი­ად ჩემ­ზე იყო მონ­დო­ბი­ლი. ასეთ კლი­მა­ტურ პი­რო­ბებ­ში მან­ქა­ნის მარ­თვა ახა­ლი გა­მოწ­ვე­ვა აღ­მოჩ­ნდა - უცებ მო­ვარ­დნი­ლი ქარი, უკონ­ტრო­ლოდ მფრი­ნა­ვი ნივ­თე­ბი ან მოყი­ნუ­ლი და ბუ­რუს­ში გახ­ვე­უ­ლი გზე­ბი აქამ­დე არას­დროს გა­მო­მიც­დია, მაგ­რამ სწო­რედ ეს მიყ­ვარს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში - ვი­ღებ გა­მოწ­ვე­ვებს და მათ გა­და­ლახ­ვას ვცდი­ლობ. არ დავ­მა­ლავ და გა­სა­ღე­ბის აღე­ბი­სას ხელი აშ­კა­რად მი­კან­კა­ლებ­და.

• დუ­ე­ტი - მო­ცეკ­ვა­ვე ავ­რო­რა და ცი­სარ­ტყე­ლა

- პირ­ვე­ლი გა­ჩე­რე­ბად ოქ­როს წრე და გე­ი­ზე­რი სტრო­კი­უ­რი ავარ­ჩი­ეთ, რო­მე­ლიც ყო­ველ 6-10 წუთ­ში ერთხელ იფ­რქვე­ვა და მისი ამოფრქვე­ვის სი­მაღ­ლე 15-20 მეტ­რია, თუმ­ცა ზოგ­ჯერ 40 მეტრსაც აღ­წევს. სა­ო­ცა­რი დღის ბო­ლოს კემ­პინგ-სას­ტუმ­რო­ში დავ­ბი­ნავ­დით, სა­დაც ნამ­დვი­ლი სი­ურპრი­ზი გვე­ლო­და - ღია ცის­ქვეშ თერ­მუ­ლი წყლის ჯა­კუ­ზი და, რაც მთა­ვა­რია, ავ­რო­რას იდე­ა­ლუ­რი პროგ­ნო­ზი... სულ რა­ღაც 1 სა­ათ­ში ავ­რო­რა ჩვენს თავ­ზე ცეკ­ვას და­ი­წყებ­და. ამი­ტომ უცებ ვი­ვახ­შმეთ და ჩემი ოც­ნე­ბის სა­ნა­ხა­ვად მო­ვემ­ზა­დეთ. ცოტა ხან­ში მკრთა­ლი ხაზი შევ­ნიშ­ნე, რო­მე­ლიც ნელ-ნელა მუქ­დე­ბო­და, ფორ­მებს იც­ვლი­და და სა­ცეკ­ვა­ოდ ემ­ზა­დე­ბო­და.

გუ­ლის სიღ­მე­ში მე­გო­ნა, რომ ფო­ტო­ებ­ში ნა­ნა­ხი რე­ა­ლო­ბის­გან ძა­ლი­ან გას­ხვავ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ეს ჯა­დოს­ნუ­რი მოვ­ლე­ნა ზუს­ტად ისე­თი მის­ტი­კუ­რი აღ­მოჩ­ნდა, რო­გორ­საც ვე­ლო­დი, თა­ნაც ყო­ველ­გვა­რი ფილტრის გა­რე­შე. ენით აღუ­წე­რე­ლი გან­ცდაა, რო­დე­საც ცას შეს­ცქე­რი და იქ ჯა­დოს­ნუ­რი რამ ხდე­ბა, თით­ქოს გა­ლაქ­ტი­კა­ში ხარ და უსა­ზღვრო ზო­მის კა­ლე­ი­დოს­კოპ­ში წარ­მოდ­გე­ნას უყუ­რებ, დიდ­ხანს არ მჯე­რო­და რომ აქ ვი­დე­ქი და ამ მოვ­ლე­ნას სა­კუ­თა­რი თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ­დი. ავ­რო­რა კი უფრო და უფრო ძლი­ერ­დე­ბო­და, ცეკ­ვავ­და, ფე­რებს იმა­ტებ­და და პრან­ჭია ქალ­ბა­ტო­ნი­ვით თა­ვის მომ­ხიბ­ვლე­ლო­ბით თავს იწო­ნებ­და, მე კი ვი­დე­ქი, მისი სი­ლა­მა­ზით მო­ჯა­დო­ე­ბუ­ლი და ბედ­ნი­ე­რე­ბის­გან ცრემ­ლებს აღარც ვი­კა­ვებ­დი...

ჩვე­ნი და­მუნ­ჯე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბი არ იკ­მა­რა, კუდი მო­იქ­ნია და გა­მოწ­ვე­ვა­შიც ჩაგ­ვით­რია. ყვე­ლა­ზე დიდი თავ­გა­და­სა­ვა­ლიც მა­შინ და­ი­წყო, უცებ მან­ქა­ნა­ში ჩავ­ხტით და მას­თან ერ­თად შუ­ა­ღა­მით გე­ი­ზე­რის­კენ ავი­ღეთ გეზი. შემ­დე­გი შოუ უკვე იქ უნდა მო­ე­წყო, სა­დაც წი­თე­ლი მო­სას­ხა­მით შე­ი­მო­სა და ჰო­რი­ზონ­ტა­ლუ­რად ისე და­ეშ­ვა ჩემ­კენ მე­გო­ნა ხელს შე­ვა­ხებ­დი. სა­ბო­ლო­ოდ, გულ­ფო­სის ჩანჩქე­რამ­დე ვდი­ეთ, სა­დაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად ცი­სარ­ტყე­ლა და ჩრდი­ლო­ე­თის ცი­ა­ლი ერ­თდრო­უ­ლად და­ვი­ნა­ხე.

• "ძა­ლი­ან იღ­ბლი­ა­ნი ვარ!"

- წინა კვი­რას მთელ ქვე­ყა­ნა­ში გზა და­კე­ტი­ლი იყო, ქარ­ბუ­ქი და ყინ­ვა გა­და­ად­გი­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ იძ­ლე­ო­და და უცებ ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა: ამინ­დი იდე­ა­ლუ­რი, გზე­ბის სტა­ტუ­სი - "მწვა­ნე“, სულო და გულო, წადი, სა­დაც გა­გი­ხარ­დე­ბა.

სა­ო­ცა­რია, ასე გა­გი­მარ­თლოს ადა­მი­ანს ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც ამინ­დი ყვე­ლა­ზე არაპ­როგ­ნო­ზი­რე­ბა­დია. დი­ლით თერ­მუ­ლი ჯა­კუ­ზის ცდუ­ნე­ბას ვერ გა­ვუ­ძე­ლით და, შე­სა­ბა­მი­სად, კემ­პინ­გიც გვი­ან დავ­ტო­ვეთ. ერთი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და უნი­კა­ლუ­რი ად­გი­ლი ჰქონ­და ვა­ლი­კოს ჩემ­თვის შერ­ჩე­უ­ლი - პო­მიდვ­რის სათ­ბუ­რი, სა­დაც რეს­ტო­რა­ნი­ცაა და შენ თვალ­წინ დაკ­რე­ფი­ლი პო­მიდვ­რე­ბით გიმ­ზა­დე­ბენ უგემ­რი­ე­ლეს კერ­ძებს. ეს სათ­ბუ­რი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია იმი­ტომ, რომ თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე თერ­მუ­ლი წყლე­ბით თბე­ბა, შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლია ჭკვი­ა­ნი კლი­მა­ტის კონ­ტრო­ლის სის­ტე­მა, სათ­ბუ­რი სრუ­ლად მწვა­ნე ენერ­გი­ით იმარ­თე­ბა და, რაც მთა­ვა­რია, არა­ნა­ი­რი პეს­ტი­ცი­დე­ბი არ გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა, ასე­ვე, მთე­ლი ის­ლან­დი­ის ბაზ­რის 40% ამ სათ­ბუ­რი­დან მა­რაგ­დე­ბა. სა­გან­გე­ბოდ ჰო­ლან­დი­ი­დან ხორ­ცი­ელ­დე­ბა "კარ­გი მწე­რე­ბის“ იმ­პორ­ტი, რო­მელ­თა სა­შუ­ა­ლე­ბი­თაც პო­მიდვ­რის შე­წამ­ვლა არ წარ­მო­ად­გენს სა­ჭი­რო­ე­ბას. ასევე, აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ ის­ლან­დი­ა­ში არ ბი­ნად­რო­ბენ ფუტკრე­ბი, მაგ­რამ არც ეს წარ­მო­ად­გენს აქა­უ­რო­ბის­თვის დაბ­რკო­ლე­ბას, ამი­ტომ, დამ­ტვერ­ვის მიზ­ნით, მათი იმ­პორ­ტიც ჰო­ლან­დი­ი­დან ხორ­ცი­ელ­დე­ბა და ისი­ნიც მთე­ლი შე­მარ­თე­ბით და­ფუს­ფუ­სე­ბენ. ახლა წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, სხედ­ხართ ამ უნი­კა­ლურ სათ­ბურ­ში, პო­მიდვ­რის ზღაპ­რუ­ლი არო­მა­ტით გა­ჯე­რე­ბულ რი­გებ­ში, თქვენ გვერ­დით ფუტკრე­ბი დაბ­ზუ­ი­ლე­ბენ, იქვე თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი მწი­ფე პო­მიდვ­რებს კრე­ფენ და თქვენ კი უგემ­რი­ე­ლეს წვნი­ანს და ცხელ პურ­ზე გა­დას­მულ ნივ­რი­ან კა­რაქს შე­ექ­ცე­ვით... სწო­რედ ამი­ტომ მიყ­ვარს ვა­ლი­კოს­თან ერ­თად მოგ­ზა­უ­რო­ბა, ყო­ველ­თვის იპო­ვის რა­ღაც ძა­ლი­ან გან­სხვა­ვე­ბულს, უნი­კა­ლურს, ისეთს, რომ ჩემი ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე სული და­აკ­მა­ყო­ფი­ლოს.

ლან­ჩის შემ­დეგ ერთ-ერთი პო­პუ­ლა­რუ­ლი ტუ­რის­ტუ­ლი ად­გი­ლი - 60 მეტ­რის სი­მაღ­ლის ჩანჩქე­რი სე­ლი­ა­ლან­დსფო­სი მო­ვი­ნა­ხუ­ლეთ, სა­ღა­მოს კი ჩანჩქერ სკო­გა­ფო­სის­კენ გა­ვე­შუ­რეთ და ჩვე­ნი მან­ქა­ნით ზუს­ტად მის წინ დავ­კემ­პინგდით და დი­ლის სა­ოც­ნე­ბო ხე­დის მო­ლო­დინ­ში და­ვი­ძი­ნეთ. მთე­ლი ღამე მისი მრის­ხა­ნე ხმა ჩა­მეს­მო­და ყურ­ში, ერთი სული მქონ­და ყა­ვით ხელ­ში ჩემი ფურ­გო­ნის კარი შე­მე­ღო და მისი ყუ­რე­ბით დავმტკბა­რი­ყა­ვი...

• რე­ი­ნის­ფჯა­რას მის­ტი­კა და ავ­რო­რას კუ­დის მოქ­ნე­ვა

- ჩანჩქე­რე­ბის შემ­დეგ რე­ი­ნის­ფჯა­რას - ის­ლან­დი­ის ყვე­ლა­ზე სა­ხი­ფა­თო ქვი­შის სა­ნა­პი­როს ვეს­ტუმ­რეთ. ყი­ნუ­ლი­ვით ცივი წყა­ლი, უცებ მო­ვარ­დნი­ლი ტალ­ღა და ძლი­ე­რი დი­ნე­ბა სი­ცო­ცხლის­თვის უკი­დუ­რე­სად დიდ საფრ­თხეს წარ­მო­ად­გენს. ტალ­ღე­ბი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მო­ვარ­დე­ბა და თუ გა­გი­ტა­ცა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, შე­უძ­ლე­ბე­ლია უკან, ნა­პირ­ზე გა­მოს­ვლა, ხოლო წყა­ლი იმ­დე­ნად ცი­ვია, რომ წუ­თებ­ში ადა­მი­ა­ნი შოკ­ში ვარ­დე­ბა და იღუ­პე­ბა. ეს ად­გი­ლი რამ­დე­ნა­დაც სა­ში­შია, იმ­დე­ნად - მიმ­ზიდ­ვე­ლია. შავ­ზე შავი უკი­დე­გა­ნო სა­ნა­პი­რო და მრის­ხა­ნე ჩრდი­ლო­ე­თის ყი­ნუ­ლო­ვა­ნი ოკე­ა­ნე მის­ტი­კურ ტან­დემს წარ­მო­ად­გენს, თით­ქოს ჰიპ­ნო­ზის ქვეშ ხარ, უსას­რუ­ლოდ შე­გიძ­ლია აქ იდგე და ჰო­რი­ზონტს უყუ­რო.

ტუ­რის­ტე­ბი აქაც სა­ნა­პი­როს მხო­ლოდ ერთ მხა­რეს სტუმ­რო­ბენ, მე კი მე­ო­რეც ვი­პო­ვე... უფრო იდუ­მა­ლი, ნაკ­ლე­ბად შე­ლა­ხუ­ლი და კი­დევ უფრო მა­გი­უ­რი. ბევ­რი ვი­სე­ირ­ნე, ვირ­ბი­ნე, ვი­ცი­ნე, ცო­ტაც ვი­ტი­რე და გა­დავ­წყვი­ტე ამ ხედ­ზე, ტალ­ღე­ბის ხმა­ზე, ამ ბრიზ­ზე და მზის ჩას­ვლა­ზე ლა­მაზ ად­გილს სა­ვახ­შმოდ ვერ შე­ვარ­ჩევ­დი, თან პროგ­ნო­ზიც ავ­რო­რას იუ­წყე­ბო­და. ცი­ა­ლის ლო­დინს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხიბ­ლი აქვს, ყო­ველ ორ წუთ­ში ცას ას­ცქე­რი და თი­თო­ე­უ­ლი მკრთა­ლი ხა­ზის უკან მის ამოც­ნო­ბას ცდი­ლობ. თუ სტა­ტის­ტი­კას გა­დავ­ხე­დავთ, ძა­ლი­ან ხში­რად მოგ­ზა­უ­რე­ბი ის­ლან­დი­ას ავ­რო­რას უნა­ხა­ვად ტო­ვე­ბენ, მე კი 4️ დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ვნა­ხე. ჯერ ისევ მყინ­ვა­რის­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზე ვი­ყა­ვი რომ დაგ­ვე­წია, ვი­ღას ახ­სოვ­და გზა და მარ­შუ­ტი! ფაქ­ტობ­რი­ვად, მოძ­რა­ო­ბა გა­ჩერ­და, ყვე­ლა გა­რეთ გა­მო­ვი­და და ამ ზღაპ­რუ­ლი სა­ნა­ხა­ო­ბის­გან მი­ღე­ბუ­ლი ემო­ცი­ე­ბი ერ­თმა­ნეთს გა­ვუ­ზი­ა­რეთ. ამ გა­ზი­ა­რე­ბამ გარ­შე­მო კი­დევ უფრო ჯა­დოს­ნუ­რი გა­რე­მო შეგ­ვიქ­მნა. ავ­რო­რა ამ­ჯე­რად ძა­ლი­ან მოძ­რა­ვი და ინ­ტენ­სი­უ­რი იყო, ცაში აჭ­რილ უდი­დეს ფრანს მო­გა­გო­ნებ­და, ნარ­ნა­რებ­და და ფე­რებს იც­ვლი­და. იმ ღა­მეს თით­ქმის დი­ლამ­დე თავს დაგ­ვყუ­რებ­და, მერე კი კუდი ძლი­ე­რად მო­იქ­ნია და ულა­მა­ზე­სი მყინ­ვა­რის ფონ­ზე დაგ­ვემ­შვი­დო­ბა.

ის­ლან­დი­ი­სა და ევ­რო­პის ყვე­ლა­ზე დიდი მყინ­ვა­რი ვატ­ნა­ი­ე­კუდ­ლი სა­ოც­რე­ბა იყო. ყი­ნუ­ლის სა­მე­ფო­ში ცის­ფრად მო­ელ­ვა­რე ბორ­ცვე­ბი და ლა­გუ­ნა­ში მო­ცუ­რა­ვე უზარ­მა­ზა­რი აის­ბერ­გე­ბი თავს სხვა სამ­ყა­რო­ში გაგ­რძნო­ბი­ნე­ბენ... ოდეს­მე მო­გის­მე­ნია ყი­ნუ­ლის სუნ­თქვა ან გიგ­რძნია, რომ ყი­ნუ­ლი ცო­ცხა­ლია? წარ­მო­იდ­გი­ნე, რომ იქ ყვე­ლა­ფერს მთე­ლი არ­სე­ბით იაზ­რებ. თით­ქმის 2️ სა­ათს იქა­უ­რო­ბას მდუ­მა­რედ "ვუს­მენ­დით“, მის ცის­ფერ­ში ასო­ბით ელ­ფერს შევ­ყუ­რებ­დით და ამ, თით­ქოს ერ­თფე­რო­ვა­ნი გა­რე­მოს უკი­დე­გა­ნო მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა გვა­ოგ­ნებ­და.

შემ­დე­გი იყო სტოკ­ქ­სნე­სი - ეს არის სა­მო­თხე დე­და­მი­წა­ზე. სი­ტყვე­ბი­თაც ვერ გად­მოგ­ცემთ შეგ­რძნე­ბას, რა­საც ეს ად­გი­ლი ანი­ჭებს ადა­მი­ანს. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, არ გა­მი­მარ­თლა, ნის­ლი და ღრუბ­ლი­ა­ნი ამინ­დი დამ­ხვდა, მაგ­რამ... აქა­უ­რო­ბას ზუს­ტად ამ ყვე­ლა­ფერ­მა შეჰ­მა­ტა სხვა ღი­რე­ბუ­ლე­ბა: ზე­მო­დან ნისლში გახ­ვე­უ­ლი, ლა­გუ­ნა­დან ცი­ცა­ბოდ აზ­რდი­ლი კალ­თე­ბით შემ­კუ­ლი მთა - ვესტრაჰორ­ნი დაგ­ვყუ­რებ­და, გარ­შე­მო კი, შავი ქვი­შის სა­ნა­პი­რო­ზე, მრის­ხა­ნე ტალ­ღე­ბის მიერ გა­მო­რი­ყუ­ლი ნი­ჟა­რე­ბი ციმ­ცი­მებ­და. ხავ­სის ბორ­ცვე­ბი, სა­ნა­პი­რო­ზე არეკ­ლი­ლი მთის რე­ლი­ე­ფი, ნის­ლი და უზარ­მა­ზა­რი ტალ­ღე­ბი თით­ქოს იდე­ა­ლუ­რად დად­გმულ ინ­სტა­ლა­ცი­ას უფრო ჰგავ­და, ვიდ­რე რე­ა­ლო­ბას. იცი, რამ გა­მა­ო­ცა? ავ­რო­რამ დამ­შვი­დო­ბე­ბა გა­და­წყვი­ტა და კი­დევ ერთხელ წა­მოგ­ვე­წია შუა გზა­ში. სას­წრა­ფოდ აქ­ტი­ვო­ბის რუკა მოვ­ძებ­ნეთ და ჩვე­ნი მარ­შრუ­ტიც მი­სას ავუ­წყეთ. ასე აღ­მოვ­ჩნდით ულა­მა­ზე­სი ტბის პი­რას და კრი­სუ­ვი­კის გა­მა­ოგ­ნე­ბელ გე­ო­თერ­მულ მხა­რე­ში. მოგ­ზა­უ­რო­ბის დას­რუ­ლე­ბის ასეთ სა­უ­კე­თე­სო სცე­ნარს ვე­რას­დროს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თუმ­ცა ასეა - ხან­და­ხან გეგ­მა­საც უნდა გა­და­უხ­ვიო.

• ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე