2019 წლის 7 დე­კემ­ბერს მო­უ­ლოდ­ნე­ლი და და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ინ­ფორ­მა­ცია გავ­რცელ­და, ნი­ჭი­ე­რი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი რე­ჟი­სო­რის, ზაზა ურუ­შა­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შე­სა­ხებ.

ზაზა ურუ­შა­ძე 53 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მი­ზე­ზად გული და­სა­ხელ­და. რე­ჟი­სო­რი ვა­კის სა­ცუ­რაო აუზ­ზე იმ­ყო­ფე­ბო­და, რა დრო­საც შე­უძ­ლოდ გახ­და, ად­გილ­ზე მი­სულ­მა სას­წრა­ფო-სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბის ჯგუფ­მა მისი გა­დარ­ჩე­ნა ვერ შეძ­ლო...

სა­ქარ­თვე­ლომ, და არა მარ­ტო ჩვენ­მა ქვე­ყა­ნამ, დიდი რე­ჟი­სო­რი და­კარ­გა და მა­შინ, როცა მას ძა­ლი­ან ბევ­რი კარ­გი პრო­ექ­ტის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა შე­ეძ­ლო. ის იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­მაც შეძ­ლო და თა­ვი­სი "მან­და­რი­ნე­ბით" მსოფ­ლი­ოს ყუ­რა­დღე­ბა მი­ი­პყრო, სა­ერ­თა­შო­რი­სო აღი­ა­რე­ბა მო­ი­პო­ვა.

• 30 ოქ­ტომ­ბერს მას 57 წელი შე­უს­რულ­დე­ბო­და, ხოლო რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, 7 დე­კემ­ბერს გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 4 წელი შეს­რულ­და. ჩვენ მისი გახ­სე­ნე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ.

"მამა - რა­მაზ ურუ­შა­ძე ფეხ­ბურ­თე­ლი იყო. თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­სა" და საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ნაკ­რე­ბის მე­კა­რე გახ­ლდათ. დედა პრო­ფე­სი­ით ქი­მი­კო­სია, ექი­მე­ბის ოჯა­ხი­და­ნაა... არ­ჩე­ვან­ში თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვი­ყა­ვი. სხვა­თა შო­რის, დედა ახ­ლა­ხან გა­მო­მი­ტყდა, რომ თურ­მე მა­საც რე­ჟი­სო­რო­ბა ნდო­მე­ბია, მაგ­რამ მა­შინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე­თი ფა­კულ­ტე­ტი არ იყო. სას­წავ­ლებ­ლად მოს­კოვ­ში უნდა წა­სუ­ლი­ყო, მა­მა­მისს უთხო­ვია, - არ წა­სუ­ლი­ყო. ასე რომ, რე­ჟი­სო­რო­ბა მის აუხ­დე­ნელ ოც­ნე­ბად დარ­ჩა. დე­დამ მი­თხრა: კარ­გია, რომ ჩემი ოც­ნე­ბა შენ მა­ინც ამიხ­დი­ნეო. ამ ნათ­ქვამ­მა ჩემ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და... რაც შე­ე­ხე­ბა ფეხ­ბურთს: შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ დიღ­მის საწ­ვრთნელ ბა­ზა­ზე ვიზ­რდე­ბო­დი. სპორ­ტის ამ სა­ო­ცარ სა­ხე­ო­ბას ფეხ­ბურ­თის ქარ­თვე­ლი ვარ­სკვლა­ვე­ბი: მიშა მეს­ხი, ბო­რია სი­ჭი­ნა­ვა, მა­მა­ჩე­მი მას­წავ­ლიდ­ნენ. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე ვე­ზი­ა­რე მის სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებს, მაგ­რამ ისე მოხ­და, იმ­დე­ნად ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვი­ღე, რომ რა­ღაც პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბის მსგავ­სი გა­მიჩ­ნდა და ფეხ­ბურ­თე­ლო­ბა აღარ მო­ვინ­დო­მე“ - ჰყვე­ბო­და წლე­ბის წინ ჩემ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ზაზა ურუ­შა­ძე.

• ისე მოხ­და, რომ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე 16 წლი­სამ ჩა­ა­ბა­რა. მისი ჯგუ­ფის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ლანა ღო­ღო­ბე­რი­ძე იყო.

"იგი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გია, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია და სა­ინ­ტე­რე­სოდ გვას­წავ­ლი­და. სტუ­დენ­ტე­ბის მი­მართ სა­ინ­ტე­რე­სო მიდ­გო­მა ჰქონ­და, - თა­ვი­სუფ­ლე­ბას არ გვარ­თმევ­და, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ფრთხი­ლად გვაძ­ლევ­და რჩე­ვას, მი­მარ­თუ­ლე­ბას. მახ­სოვს, ლექ­ცი­ებ­ზე არა მხო­ლოდ კი­ნო­ზე, არა­მედ სხვა ბევრ თე­მა­ზეც ვსა­უბ­რობ­დით. ქალ­ბა­ტო­ნი ლანა ერუ­დი­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია და ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა. მე­ო­რე ხელ­მძღვა­ნე­ლი, ასე­ვე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პი­როვ­ნე­ბა, რე­ჟი­სო­რი ომარ გვა­სა­ლია გახ­ლდათ. მონ­ტაჟს კი ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნი გვას­წავ­ლი­და... სტუ­დენ­ტო­ბი­სას ფირ­ზე სამი ფილ­მი გა­და­ვი­ღე. ინ­სტი­ტუ­ტი რომ და­ვამ­თავ­რე, უკვე სრულ­ყო­ფი­ლად ვი­ცო­დი ხე­ლო­ბა“, - ესეც ნა­წყვე­ტია მისი ინ­ტერ­ვი­უ­დან...

• რე­ჟი­სო­რი ლანა ღო­ღო­ბე­რი­ძე და კი ზაზა ურუ­შა­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას ასე გა­მო­ეხ­მა­უ­რა (ქალ­ბა­ტონ­მა ლა­ნამ ის პირ­ვე­ლად "თე­ატ­რა­ლურ­ში“ მი­სა­ღებ გა­მოც­და­ზე ნახა, რო­მე­ლიც შემ­დგომ­ში მისი კო­ლე­გა და უმ­ცრო­სი მე­გო­ბა­რი გახ­და)

"ჩემი ზაზა! ჩემი უმ­ცრო­სი მე­გო­ბა­რი! ჩემ­თვის მუ­დამ პა­ტა­რა ბიჭი! რა სი­ტყვე­ბით გა­მოვ­თქვა ჩემი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი, არ ვიცი... შენ ჩემ­თვის ბო­ლომ­დე ის პა­ტა­რა ბიჭი იყა­ვი, პირ­ვე­ლად რომ გნა­ხე სა­რე­ჟი­სო­რო სა­ხე­ლოს­ნოს მი­სა­ღებ გა­მოც­დებ­ზე. ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდა. 15 თუ 16 წლის ხუ­ჭუ­ჭა ბიჭი (ასე­თი და­მა­მახ­სოვ­რდი). თვა­ლე­ბი რა­ღაც­ნა­ი­რი, მძლავ­რი ენერ­გი­ით გი­ე­ლავ­და. ლადო ასა­თი­ა­ნის ლექ­სი წა­ი­კი­თხე: "რად­გან სი­ცო­ცხლე ასე ნა­ვარ­დობს, სიკ­ვდი­ლის ყვე­ლა კარი ჩა­რა­ზეთ“… ახ­ლაც თვალ­წინ მიდ­გას, რო­გო­რი გზნე­ბით ამ­ბობ­დი ამ სი­ტყვებს: სიკ­ვდი­ლის ყვე­ლა კარი ჩა­რა­ზეთ! (თუმ­ცა მა­შინ, ალ­ბათ, ამ სი­ტყვის არ­სიც არ გეს­მო­და). რა­ღაც ძა­ლი­ან ნაღ­დი და­ვი­ნა­ხე მა­შინ ამ ბი­ჭ­ში... უყოყ­მა­ნოდ ამო­ვარ­ჩიე რე­ჟი­სო­რო­ბის მრა­ვალ­რი­ცხო­ვან მსურ­ველ­თა შო­რის...მერე, წლე­ბის მან­ძილ­ზე, ზაზა ჩემ­თვის ნამ­დვი­ლი ახ­ლო­ბე­ლი გახ­და. მარ­თლა ახ­ლო­ბე­ლი. მე­გო­ბა­რი. ხში­რად მი­რე­კავ­და, მო­დი­ო­და. ბევ­რს ვსა­უბ­რობ­დით. ყვე­ლა თა­ვის ჩა­ნა­ფიქრზე მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და. ყვე­ლა სცე­ნარს მა­კი­თხებ­და. მის კა­ბი­ნეტ­ში, კომ­პი­უ­ტერ­ში, ბოლო ფილ­მის მა­სა­ლაც მაჩ­ვე­ნა და მეც ვუ­ზი­ა­რებ­დი ჩემ ჩა­ნა­ფიქ­რებს, ფილ­მის გა­და­ღე­ბულ მა­სა­ლა­საც კი ვაჩ­ვე­ნებ­დი. ბოლო ფილ­მიც ნახა, ერთ-ერთი მონ­ტა­ჟის ეტაპ­ზე. ახ­ლაც მახ­სოვს, რამ და­ა­ეჭ­ვა და მე, ბევ­რი ფიქ­რის მერე, მისი შე­ნიშ­ვნე­ბიც გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე. ეს რომ ვუ­თხა­რი, ბევ­რი იცი­ნა, რა­ტო­მაც არა, ხომ შე­იძ­ლე­ბა მეც რა­ღა­ცა გას­წავ­ლო­თო! ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი მისი არ­ნა­ხუ­ლი სა­ერ­თა­შო­რი­სო წარ­მა­ტე­ბით! თვი­თონ ისე გულ­ღი­ად და ამა­ყად მიყ­ვე­ბო­და ამ წარ­მა­ტე­ბის ამ­ბებს და ისე­ვე, რო­გორც ამ 40 წლის წინ, ბავ­შვუ­რად უე­ლავ­და თვა­ლე­ბი“.

***

"ადრე ვხა­ტავ­დი და არ­ქი­ტექ­ტო­რო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ უეც­რად ვიგ­რძე­ნი და მივ­ხვდი, რომ კი­ნოს გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­მეძ­ლო. კარ­გა­დაც ვწერ­დი... ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, სა­მუ­შა­ოდ კი­ნოს­ტუ­დია "ქარ­თულ ფილმში" მი­ვე­დი. 90-იანი წლე­ბის და­სა­წყი­სი იყო და ცხა­დია, მუ­შა­ო­ბის­თვის რთუ­ლი პე­რი­ო­დი გახ­ლდათ. ფუ­ლიც აღარ გვქონ­და, ყვე­ლა­ფე­რი აი­რია. არა­და, წარ­მო­ე­ბა­ში ბევ­რი პრო­ექ­ტი იყო ჩაშ­ვე­ბუ­ლი. პირ­ვე­ლი სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი რომ გა­და­ვი­ღე, მერე მახ­სოვს, რამ­დე­ნი­მე წელი პა­უ­ზა მქონ­და, რაც ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად რთუ­ლი გა­და­სა­ტა­ნი იყო“ - იხ­სე­ნებ­და ზაზა ურუ­შა­ძე.

აღ­ნიშ­ნავ­და, რომ ფილ­მის გა­და­ღე­ბი­სას მო­ე­დან­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ცო­ცხლდე­ბო­და, ბედ­ნი­ე­რე­ბის შეგ­რძნე­ბა ეუფ­ლე­ბო­და:

"შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ამ დროს ყვე­ლა­ზე კარ­გად ვგრძნობ თავს. ასე რომ, "კი­ნო­დან კი­ნომ­დე" ვცო­ცხლობ! სა­ო­ცა­რი პრო­ფე­სი­აა. რა თქმა უნდა, შე­დე­გით ტკბო­ბაც კარ­გია და არა­ვინ თქვას, რომ ეს ასე არ არის, მაგ­რამ ფილმზე მუ­შა­ო­ბას რომ და­ამ­თავ­რებ და მას მსოფ­ლი­ოს კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტე­ბი და­დე­ბი­თად შე­გი­ფა­სე­ბენ, სი­ა­მა­ყის შეგ­რძნე­ბა გე­უფ­ლე­ბა“.

მის­მა "მან­და­რი­ნებ­მა“ მა­ინც გა­მორ­ჩე­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბა მო­ი­პო­ვა, რა­ზეც ამას ამ­ბობ­და:

"ხალ­ხის რე­აქ­ცი­ით ვხვდე­ბი, რომ ეს ფილ­მი ლო­კა­ლუ­რი სივ­რცის­თვის არ შე­მიქ­მნია. მას ერ­თნა­ი­რად აღიქ­ვამს: ამე­რი­კე­ლი, ფრან­გი, გერ­მა­ნე­ლი, ია­პო­ნე­ლი... ყვე­ლას­თვის მი­სა­ღე­ბია და ეს მა­ხა­რებს. ჯილ­დო­ე­ბიც მა­ხა­რებს, რა თქმა უნდა. ასე­თი წარ­მა­ტე­ბა ჯერ არ მქო­ნია. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რომ კარ­გი რე­ვი­უ­ე­ბი გა­კეთ­და. იშტვან საბო ჩემ­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლი რე­ჟი­სო­რია. ჰოდა, რო­დე­საც ის გა­მო­დის და "მან­და­რი­ნებს" წლის "კი­ნოდ" ასა­ხე­ლებს, ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. იმა­საც გე­ტყვით, რომ ფილ­მი არ არის პრო­პა­გან­დის­ტუ­ლი. რაკი მას­ზე ყვე­ლა ადა­მი­ანს ეტი­რე­ბა, ვფიქ­რობ, რომ რა­ღაც ისე გა­ვა­კე­თე, რო­გორც უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, ანუ ყვე­ლას­თვის გა­სა­გე­ბი და მი­სა­ღე­ბი "კინო" გა­და­ვი­ღე. ზაზა ურუ­შა­ძე სე­რი­ალს - "ცხე­ლი ძაღ­ლი" 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იღებ­და, რაც მის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში ასე­ვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და სა­ე­ტა­პო ნა­მუ­შე­ვა­რი აღ­მოჩ­ნდა, რა­ზეც თა­ვად ასე ჰყვე­ბო­და:

"ამ ცხე­ლი ძაღ­ლის“ ერთ-ერთი ნა­წი­ლი აიკ­რძა­ლა, - ანუ ის, სა­დაც პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრის მკვლე­ლო­ბა­ზეა ლა­პა­რა­კი. აკ­რძა­ლუ­ლი ნა­წი­ლი გა­ნად­გუ­რე­ბას მე გა­და­ვარ­ჩი­ნე, "იმე­დი­დან" გა­ვი­ტა­ცე... ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმე­დის" დარ­ბე­ვამ­დე, ცოტა ხნით ადრე ვიგ­რძე­ნი, რომ სი­ტუ­ა­ცია და­ი­ძა­ბე­ბო­და და ვთქვი, - ორი­გი­ნა­ლე­ბის ას­ლე­ბი გა­ვა­კე­თოთ-მეთ­ქი. 7 ნო­ემ­ბერს, რო­დე­საც "იმედ­ში" შეც­ვივ­დნენ და ყვე­ლა­ფე­რი და­ამ­ტვრი­ეს, ფილ­მის ორი­გი­ნა­ლე­ბი, და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი ფი­რე­ბიც გა­აქ­რეს. ორი წლის წინ კი, "იმედ­ში" ვი­ღა­ცე­ბი ისევ მი­ვიდ­ნენ და მე­მონ­ტა­ჟე აი­ძუ­ლეს, იმ 70-სა­ა­თი­ან ფირ­ზე შავი ფონი გა­და­ე­წე­რა. მერე ის­ხდნენ და ელო­დე­ბოდ­ნენ ამ პრო­ცე­სის დას­რუ­ლე­ბას. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, გა­ა­ნად­გუ­რეს მთე­ლი მა­სა­ლა: რო­გორც და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი, ასე­ვე დუბ­ლე­ბიც, და­სა­მონ­ტა­ჟე­ბე­ლი, სა­მუ­შაო ვა­რი­ან­ტე­ბიც... ახა­ლი მთავ­რო­ბა რომ მო­ვი­და, "იმედ­ში" სი­ტუ­ა­ცია შე­იც­ვა­ლა. მათ ჩემი მე­გობ­რე­ბის­გან შე­ი­ტყვეს, რომ ფილ­მის ასლი მქონ­და და და­მი­კავ­შირ­დნენ. მი­ვე­ცი და ეთერ­ში გა­უშ­ვეს... "ცხელ ძაღლზე" მუ­შა­ო­ბი­სას შე­მევ­სო ყვე­ლა ის და­ნაკ­ლი­სი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზა, რაც მქონ­და. ეს სე­რი­ა­ლი არ იყო საპ­ნის ოპე­რა, რო­მელ­საც ერთ ოთახ­ში ვი­ღებ­დით. მას­ზე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი კი­ნო­გა­და­ღე­ბის პრინ­ცი­პით ვმუ­შა­ობ­დით. მსა­ხი­ო­ბებს რო­ლი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ვირ­ჩევ, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებს ვიწ­ვევ... მუ­შა­ო­ბის დროს ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი ვარ. როცა ვმუ­შა­ობ, არ ვიღ­ლე­ბი. კი­ნო­ში კომ­პრო­მის­ზე არ უნდა წახ­ვი­დე; თუ წახ­ვე­დი, და­ღუ­პუ­ლი ხარ. ეს სფე­რო დიდ ყუ­რა­დღე­ბას მო­ი­თხოვს. თუ რო­მე­ლი­მე რგო­ლი ჩა­ვარ­და, შე­იძ­ლე­ბა, ფილ­მი მთლი­ა­ნად გა­ფუჭ­დეს. ამი­ტომ ყო­ველ­თვის კარ­გი ჯგუ­ფი მყავს და გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე პრობ­ლე­მაც არ მექ­მნე­ბა“...

• მსა­ხი­ობ­მა ვა­სი­კო ბახ­ტა­ძემ "ცხელ ძაღლში“ მთა­ვა­რი როლი ითა­მა­შა. და­უ­ვი­წყა­რია მისი რეზო ქა­თა­მა­ძე. ნი­ჭი­ე­რი რე­ჟი­სო­რი ზაზა ურუ­შა­ძე მის მო­გო­ნე­ბებ­ში ასე გა­ცო­ცხლდა:

"ძა­ლი­ან სამ­წუ­ხა­როა, რომ ასე ახალ­გაზ­რდა გარ­და­იც­ვა­ლა. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეს გა­მოვ­თვა­ლეთ, - ამ სე­რი­ალს სა­დღაც 34-35 წლის ასაკ­ში იღებ­და. ჩავ­თვა­ლოთ, რომ სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მის 65 სე­რია გა­და­ი­ღო. მა­საც ჩვე­ნამ­დე უბ­რა­ლოდ, მშვი­დად მოჰ­ქონ­და ის, რის გა­კე­თე­ბა­საც ჩვენ­გან ითხოვ­და, მარ­ტი­ვად გიხ­სნი­და. მე მაბ­რა­ზებ­და - არ ვარ­გა, არ ვარ­გაო - მიყ­ვი­რო­და. ერთხელ მი­თხრა, მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან რომ გა­მომ­ყავ­ხარ, მერე იწყებ აზ­როვ­ნე­ბა­სო. თურ­მე ამი­ტომ მაბ­რა­ზებ­და და იმ კონ­დი­ცი­ამ­დე მივ­ყავ­დი, რაც უნ­დო­და, რომ შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა. ერთხელ რამ­დენ­ჯერ­მე ტრა­დი­ცი­უ­ლად მი­თხრა - არ ვარ­გა, თა­ვი­დან შე­მო­დი, რით ვერ გა­ი­გე, ახლა გაჩ­ვე­ნებ და მიხ­ვდე­ბიო. კა­მე­რის უკან მე მო­მი­წია დად­გო­მამ, თვი­თონ კარი შე­მო­ა­ღო და მე და­ვუ­ძა­ხე, - ზაზა, არ ვარ­გა!.. ძა­ლი­ან დიდი იყო, უბ­რა­ლოდ ამ ყვე­ლა­ფერს იმ დროს, იქ ვერ აღ­ვიქ­ვამ­დით... კაცი რომ აღარ არის, ხვდე­ბი, რამ­დე­ნად მა­გა­რი იყო. და­აკ­ლდა ქარ­თულ კი­ნოს, ხე­ლოვ­ნე­ბას, კი­დევ რამ­დენ რა­მეს შექ­მნი­და“.

• თა­ვად რე­ჟი­სო­რის­თვის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც არას­დროს ავი­წყდე­ბო­და და მას შემ­დგომ "მან­და­რი­ნე­ბით“ "ძეგლიც“ კი და­უდ­გა თა­ვი­სი ბა­ბუა იყო. ეს წლე­ბის წინ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ჩემ­თან გა­ამ­ხი­ლა:

"ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყე­ბა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რამ­დე­ნი­მეა, მაგ­რამ მათ­გან ალ­ბათ, უპირ­ვე­ლე­სად ბა­ბუ­ას გა­მოვ­ყოფ... ის დე­დის მამა - ივა­ნე იმ­ნა­ძე გახ­ლდათ, 90-იან წლებ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა... რაც დრო გა­დის, ვრწმუნ­დე­ბი, რომ არ მა­ვი­წყდე­ბა და ყო­ველ­დღე მახ­სოვს იმი­ტომ, რომ ჩემ­თვის მა­გა­ლი­თი იყო... მინ­და, მას ვგავ­დე. თუმ­ცა მგო­ნია, რომ ვერ "ვქა­ჩავ"... ყვე­ლა ას­პექ­ტში სრულ­ყო­ფი­ლი, მი­სა­ბა­ძი და ღირ­სე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ. ექი­მი იყო... სხვა­თა შო­რის, ჩემი ბოლო ფილ­მის - "მან­და­რი­ნე­ბი" მთა­ვა­რი გმი­რი - ივო სა­ოც­რად ჰგავს და ამ პერ­სო­ნა­ჟის შექ­მნის ინ­სპი­რა­ცი­აც ბა­ბუ­ა­ჩე­მის პი­როვ­ნე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რად­გა­ნაც ღრმად არის ჩემ­ში აღ­ბეჭ­დი­ლი... ივოც ისე­თი­ვე ღირ­სე­უ­ლი კა­ცია, რო­გო­რიც ვანო ბა­ბუა იყო.

რო­დე­საც ფილ­მს უყუ­რე­ბენ, ვერც კი იჯე­რე­ბენ, რომ მსგავ­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი რე­ა­ლუ­რად არ­სე­ბო­ბენ, თუმ­ცა, მი­სით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი რჩე­ბი­ან... იდე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი გმი­რია. მყა­რად ატა­რებს მის­თვის მთა­ვარ პრინ­ცი­პებს და უნდა, ისი­ნი მო­მა­ვალ თა­ო­ბა­საც გა­დას­ცეს... ივო ქარ­თულ მი­წა­ზე მცხოვ­რე­ბი ეს­ტო­ნე­ლია, რო­მე­ლიც მას­თან სახ­ლში მოხ­ვედ­რილ დაჭ­რილ ქარ­თველ­სა და ჩე­ჩენ მე­ო­მარს (მო­სის­ხლე მტრებს) შე­ა­რი­გებს და და­ა­მე­გობ­რებს! ზნე­ო­ბის სა­ო­ცარ მა­გა­ლითს აჩ­ვე­ნებს... დიახ, ზუს­ტად მის­ნა­ი­რი იყო ბა­ბუა. ბავ­შვო­ბა­ში მო­რალ­ზე, ადა­მი­ა­ნის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა­ზე, მა­მა­კა­ცის­თვის სა­ჭი­რო და აუ­ცი­ლე­ბელ თვი­სე­ბებ­ზე მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და. თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბი­თაც და­ამ­ტკი­ცა, რომ ამ­ქვეყ­ნად სი­კე­თით და სიყ­ვა­რუ­ლით უნდა იცხოვ­რო... რაც სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს ადა­მი­ა­ნებს ძა­ლი­ან აკ­ლი­ათ".

შე­მოქ­მე­დე­ბით მთლი­ა­ნად იყო მო­ცუ­ლი, ყვე­ლა ვინც მას იც­ნობ­და, აღ­ნიშ­ნავს, რომ რაც კი შექ­მნა, მხო­ლოდ გუ­ლი­ა­ნი მიდ­გო­მით და ალ­ბათ სიმ­ბო­ლუ­რიც არის, რომ გუ­ლით გარ­და­იც­ვა­ლა...