• ილუსტრა­ცია: ანა სი­ბოშ­ვი­ლი

"მად­ლო­ბა, რომ მო­ი­ცა­ლეთ ჩემ­თვის“, - ასე უპა­სუ­ხა ოპე­რა­ტორ­მა ლე­ვან კა­ლან­დი­ამ ჩემს თხოვ­ნას, რომ თა­ვი­სი ამ­ბა­ვი ჩვენ­თვის მო­ე­ყო­ლა. ლე­ვა­ნი 2 წელ­ზე მე­ტია ირ­ლან­დი­ა­ში ცხოვ­რობს. ქვე­ყა­ნა­ში შექ­მნი­ლი მე­დი­ა­გა­რე­მოს გამო, იმის გამო, რომ პრო­ფე­სი­უ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბი­სას თავს არ გრძნობ­და უსაფრ­თხოდ, უბ­რა­ლოდ, ადგა და ირ­ლან­დი­ა­ში "ჩა­ბარ­და“.

გი­ამ­ბობთ მე­დი­ის სფე­როს წარ­მო­მად­გენ­ლებ­ზე, რომ­ლებ­მაც სა­ქარ­თვე­ლო ქვე­ყა­ნა­ში არ­სე­ბუ­ლი მე­დი­ა­გა­რე­მოს გამო და­ტო­ვეს. ლე­ვან კა­ლან­დი­ას ამ­ბით და­ვი­წყოთ:

• "იმ დღეს სამ­ჯერ მცე­მეს, ძლივს გა­დავ­რჩი..."

ის გა­მოც­დი­ლი ოპე­რა­ტო­რია, რო­მელ­საც ათწლე­უ­ლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძის დრო­ი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ყვე­ლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის დროს სხვა­დას­ხვა მე­დი­ა­ში უმუ­შა­ვია, ყო­ველ­თვის ცხელ წერ­ტილ­ში იყო, მათ შო­რის, სხვა­დას­ხვა ომის დროს, ყო­ფი­ლა ავ­ღა­ნეთ­ში, ბო­ლოს უკ­რა­ი­ნა­ში რუ­სე­თის შეჭ­რის შემ­დეგ ჩა­ვი­და და იქ არ­სე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია გა­და­ი­ღო.

- 1996 წლი­დან ვმუ­შა­ობ, ჯერ კი­დევ სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, როცა ტე­ლე­კომ­პა­ნია "ოდიშ­ში" და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. მი­მუ­შა­ვია "პირ­ველ არხზე", ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იბე­რი­ა­ში“, “რუს­თა­ვი 2”-ში ვმუ­შა­ობ­დი 2016 წლი­დან მა­ნამ, ვიდ­რე და­იშ­ლე­ბო­და. შემ­დეგ შე­იქ­მნა "მთა­ვა­რი არხი“ და მეც მისი ნა­წი­ლი ვი­ყა­ვი“.

- 5 ივ­ლი­სის მერე გა­დავ­წყვი­ტე, რომ არ ღირ­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­ჩე­რე­ბა, რის­კი იყო მანდ ყოფ­ნა, ნე­ბის­მი­ერ დროს საფრ­თხე­ში ვი­ყა­ვით. საკ­მა­ოდ გა­მოც­დი­ლი ოპე­რა­ტო­რი ვარ. თუ რამე იქ­ნე­ბო­და, დაჭ­რა, მკვლე­ლო­ბა - ასეთ თე­მებ­ზე მი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა. ამ­დენ­წლი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა რომ გაქვს, უკვე "და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი" ხარ, იცი­ან შენ­ზე. საფრ­თხის ქვეშ ვი­ყა­ვი, მი­თუ­მე­ტეს 5 ივ­ლი­სის დღეს.

იქ, რა თქმა უნდა, ყვე­ლა ტე­ლე­ვი­ზია იყო, მაგ­რამ აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ "მთა­ვა­რი არხი“ და პირ­ზე ეკე­რათ, ეს გვა­რა­მი­ას ტე­ლე­ვი­ზია, "პი­და­რას­ტე­ბის არხი", გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს პრო­პა­გან­დას უწევთ და იმ დღეს სამ­ჯერ მცე­მეს, სამ­ჯერ მო­მი­წია ჩხუ­ბი და ძლივს გა­დავ­რჩი.

5 ივ­ლი­სის ამ­ბა­ვი ერ­თგვა­რი წყალ­გამ­ყო­ფი იყო, რა­მაც მი­მა­ღე­ბი­ნა სა­ქარ­თვე­ლო­დან წას­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა. 5 ივ­ლი­სის მერე, ჩარ­თვე­ბი რომ გვქონ­და, ბეგ­რა­უნდს რომ ვარ­ჩევ­დით, შუა ქა­ლა­ქი­დან გვი­წევ­და ჩარ­თვე­ბი - ხან მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლი­დან, ხან რუს­თა­ვე­ლი­დან და ა.შ. რომ დავ­დგე­ბო­დით, მან­ქა­ნე­ბი გვი­ჩე­რებ­დნენ, გვა­გი­ნებ­დნენ... იყო ფი­ზი­კუ­რი და­პი­რის­პი­რე­ბაც. მან­ქა­ნი­დან რომ გად­მო­ვა ვი­ღა­ცა, რა თქმა უნდა, პა­სუ­ხი უნდა გას­ცე, ეს არ იყო ერთი და ორი შემ­თხვე­ვა. მა­სობ­რი­ვი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და.

მი­ტინგზე რომ მივ­დი­ო­დი, იქ ცალ­კე ჯგუ­ფი იყო იმის­თვის, რომ ან ჩემი ტექ­ნი­კა გა­მო­ეყ­ვა­ნათ მწყობ­რი­დან, ან ფი­ზი­კუ­რი შე­უ­რა­ცხყო­ფა მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ. მა­გა­ლი­თად, ნიკა მე­ლია რომ ოფი­სი­დან გა­იყ­ვა­ნეს, იმ დღეს რამ­დენ­ჯერ­მე გვქონ­და ეგე­თი პრობ­ლე­მა.

პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბის ცალ­კე ჯგუ­ფი იყო, კა­ბელს გა­და­მიჭ­რიდ­ნენ, ჩარ­თვის აპა­რატს მო­მიგ­ლეჯ­დნენ და ა.შ. ან ხელს მკრავ­დნენ. სულ ასეთ პრობ­ლე­მებს გვიქ­მნიდ­ნენ და მერე იძუ­ლე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი.

შე­ვარ­დნა­ძის დრო­საც მი­მუ­შა­ვია, რო­გო­რი რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო, მი­თუ­მე­ტეს, სა­მეგ­რე­ლო­ში, მაგ­რამ ისე­თი პრობ­ლე­მე­ბი არას­დროს შეგვქმნია, რო­გო­რიც ახლა. ახლა ყვე­ლა­ნა­ირ საფრ­თხეს გვიქ­მნიდ­ნენ.

• "შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ თით­ქოს ვი­ღაც მე­უბ­ნე­ბა, უნდა წახ­ვი­დე, თო­რემ აქ რა­ღაც და­გე­მარ­თე­ბა"

- 5 ივ­ლისს რატო შეგვქმნა ისე­თი პი­რო­ბე­ბი? - იმი­ტომ, რომ ღა­რი­ბაშ­ვილ­მა დი­ლით ისე­თი გან­ცხა­დე­ბა გა­ა­კე­თა, რი­თაც წა­ა­ხა­ლი­სა ეს ჯგუ­ფე­ბი. არა­ვინ არ კი­თხუ­ლობ­და იქ, ვინ ხარ, რა ხარ, ყვე­ლას სცემ­დნენ. შიში არ ჰქონ­დათ, რომ პო­ლი­ცია და­ი­ჭერ­დათ.

მქონ­და იმის გან­ცდა, რომ ჩემს სი­ცო­ცხლეს ემუქ­რე­ბო­და საფრ­თხე. შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, რომ თით­ქოს ვი­ღაც მე­უბ­ნე­ბა, უნდა წახ­ვი­დე, თო­რემ აქ რა­ღაც და­გე­მარ­თე­ბა და ყო­ველ დღე მე­ფიქ­რე­ბო­და, არას­დროს არ მქო­ნია ეგე­თი გან­ცდა. შიში ზო­გა­დად არაფ­რის არ მაქვს, ომ­შიც რომ ვი­ყა­ვი, უკან არას­დროს გა­მი­ხე­დია, ვცდი­ლობ­დი წინ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მი­ტინ­გე­ბი იყო, თუ რაც იყო, ყო­ველ­თვის წინა ხაზ­ზე ვი­ყა­ვი. ბო­ლოს მქონ­და გან­ცდა, რომ რა­ღაც ცუდი მოხ­დე­ბო­და.

ძა­ლი­ან და­ყო­ფი­ლია მე­დია. ძა­ლი­ან დიდი ბოღ­მაა მე­დი­ებს შო­რის - სა­ხე­ლი­სუფ­ლე­ბო მე­დია, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი მე­დია, ერ­თმა­ნეთს ვერ იტა­ნენ. ურ­თი­ერ­თო­ბა­შიც იგ­რძნო­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, თბი­ლი სი­ტუ­ა­ცია გა­ცივ­და. იმე­დია, ეს დრო­ე­ბი­თია.

• "ორი კვი­რა დევ­ნილ­თა ბა­ნაკ­ში ვი­ყა­ვი, მატ­რა­სებ­ზე გვე­ძი­ნა"

ირ­ლან­დი­ა­ში ჩა­მოს­ვლა ძა­ლი­ან რთუ­ლია და ახლა კი­დევ უფრო გარ­თუ­ლე­ბუ­ლია. თვითმფრი­ნა­ვი­დან გაბ­რუ­ნე­ბენ, თუ ვიზა არ გაქვს. ადრე იყო შე­მო­პარ­ვე­ბი, მეც შე­მო­ვი­პა­რე ამ ქვე­ყა­ნა­ში, მერე ჩემი ფე­ხით მი­ვე­დი და გან­ვა­ცხა­დე, რომ, მინ­და, დევ­ნი­ლის სტა­ტუ­სი მი­ვი­ღო, ასე­თი და ასე­თი პრობ­ლე­მა მაქვს - მეთ­ქი. წე­ლი­წად­ნა­ხევ­რის მერე და­მი­ნიშ­ნეს ინ­ტერ­ვიუ და ახლა, სამი თვის წინ მქონ­და ინ­ტერ­ვიუ და ვე­ლო­დე­ბი პა­სუხს. ექ­ვსი თვე სამ­სა­ხუ­რის ნე­ბარ­თვას ვე­ლო­დე­ბო­დი და რო­გო­რია, ექ­ვსი თვე უმუ­შე­ვა­რი რომ ხარ?!

ორი კვი­რა მო­მი­წია ბა­ნაკ­ში ყოფ­ნა ეს ბა­ნა­კი მო­წყო­ბი­ლი იყო სას­ტუმ­როს გვერ­დით არ­სე­ბულ დიდ სპორტდარ­ბაზ­ში და იქ დევ­ნი­ლე­ბის­თვის იყო მატ­რა­სე­ბი.

ახლა დუბ­ლინ­ში ვმუ­შა­ობ, სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნი­ა­ში. მი­ვეჩ­ვიე ყვე­ლა­ფერს. დი­ლის ხუთ სა­ათ­ზე ვდგე­ბით, შვიდ­ზე სამ­სა­ხუ­რი გვე­წყე­ბა, სამ­სა­ხურ­ში შვი­დი სა­ა­თი­დან შვიდ სა­ა­თამ­დე ხარ. უსაქ­მუ­რად არ უნდა იყო, თუ არ მუ­შა­ობ, ეგ­რე­ვე გა­გიშ­ვე­ბენ, თა­ვი­სი სტან­დარ­ტე­ბი აქვთ. მი­ვეჩ­ვიე ასეთ ცხოვ­რე­ბას.

• "ჩემი ტე­ლე­ვი­ზია მე­ნატ­რე­ბა..."

- ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ოჯახ­თან გან­შო­რე­ბაა. ორი შვი­ლი მყავს - 18 წლის ბიჭი და 14 წლის გოგო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში არი­ან. მინ­და ცოლ-შვი­ლის აქ წა­მოყ­ვა­ნა, მაგ­რამ ჯერ სა­ბუ­თი მჭირ­დე­ბა.

ძა­ლი­ან რთუ­ლია, ჩემი ტე­ლე­ვი­ზია მე­ნატ­რე­ბა.

• "კო­ლე­გე­ბი მი­რე­კა­ვენ სა­ქარ­თვე­ლო­დან - მა­თაც უნ­დათ წა­მოს­ვლა"

- იცით რას ვე­ლო­დე­ბი? ახა­ლი თა­ო­ბა რომ წა­მო­ვი­დეს, შუღ­ლი აღარ იყოს, ისე­თი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მო­ვი­დეს, რო­მე­ლიც ქვე­ყა­ნა­ზე იფიქ­რებს, მა­შინ დავ­ბრუნ­დე­ბი.

ხში­რად მომ­მარ­თა­ვენ კო­ლე­გე­ბი, მი­რე­კა­ვენ, მე­კი­თხე­ბი­ან - რა სი­ტუ­ა­ცი­აა, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ჩა­მო­ვი­დე, რამ­დე­ნი ხანი დამ­ჭირ­დე­ბა, სამ­სა­ხურს ხომ და­ვი­წყებ, ხომ მექ­ნე­ბა კარ­გი ხელ­ფა­სიო? მაგ­რამ იმას კი არ კი­თხუ­ლო­ბენ, სამ­სა­ხუ­რამ­დე რომ მიხ­ვი­დე, რამ­ხე­ლა ჯო­ჯო­ხე­თი გაქვს გა­მო­სავ­ლე­ლი.

მე რომ მცოდ­ნო­და, აქ ეგე­თი პი­რო­ბე­ბი მექ­ნე­ბო­და, სხვა ქვე­ყა­ნას ავირ­ჩევ­დი, არ მე­გო­ნა, რომ ასეთ პრობ­ლემს წა­ვა­წყდე­ბო­დი.

• "არას­დროს მქო­ნია სურ­ვი­ლი, რომ სა­ცხოვ­რებ­ლად აშშ-ში გად­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი"

ჩემი კი­დევ ერთ რეს­პო­დენ­ტი თა­თია წუ­ლა­ძეა. ის "მთა­ვა­რი არ­ხის“ ციფ­რულ დე­პარ­ტა­მენ­ტში მუ­შა­ობ­და და ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ის ციფ­რუ­ლი არ­ხე­ბის მარ­თვა ჰქონ­და ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი. 5 ივ­ლი­სის მოვ­ლე­ნე­ბის შემ­დეგ თა­თია მე­უღ­ლეს­თან და 10 თვის ჩვილ­თან ერ­თად აშშ-ში, მექ­სი­კის გზით წა­ვი­და.

- 26 წლის ვარ, მყავს ორ­წლი­ნა­ხევ­რის, პა­ტა­რა სან­დრო და მე­უღ­ლე. მათ­თან ერ­თად, ყვე­ლას­თვის კარ­გად ნაც­ნო­ბი გზით, სამ­ხრეთ სა­ზღვრი­დან, მექ­სი­კი­დან ჩა­მო­ვე­დი ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში, 2022 წლის აპ­რილ­ში. ამე­რი­კა­ში მყავ­და დედა და პა­ტა­რა დები. დედა 2014 წლი­დან აქეთ ცხოვ­რობს. მაგ­რამ მე არას­დროს არ მქო­ნია სურ­ვი­ლი, რომ სა­ცხოვ­რებ­ლად აშშ-ში გად­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი.

დედა ყო­ველ­თვის მეხ­ვე­წე­ბო­და, წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, იმი­ტომ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მარ­ტო ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ემიგ­რა­ცი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი მაქვს, ჩემი სირ­თუ­ლე­ე­ბი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­მოვ­ლი­ლი და არას­დროს არ მინ­დო­და, რომ ამ გზას დავ­დგო­მო­დი. ასე იყო მა­ნამ, ვიდ­რე გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, ძა­ლი­ან ხან­გრძლი­ვი ფიქ­რის შემ­დეგ, მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ არ გა­დავ­წყვი­ტეთ, რომ გად­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით აშშ-ში.

• "ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, როცა აქ­ცი­ა­ზე პო­ლი­ცი­ელ­მა მცე­მა..."

- ჩემი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი, ის­ტე­რი­უ­ლი შიში და­ი­წყო მას შემ­დეგ, რაც ერთ-ერთ აქ­ცი­ა­ზე ინ­ცი­დენ­ტი მოხ­და. ჩემს მეჯ­ვა­რეს, შუ­შა­ნა მა­ცა­ბა­რი­ძეს აკა­ვებ­დნენ და უბ­რა­ლოდ, პო­ლი­ცი­ას­თან იმის გარ­კვე­ვის დროს, თუ რა­ტომ მიჰ­ყავ­დათ სრუ­ლი­ად უმი­ზე­ზოდ ადა­მი­ა­ნი, შეხ­ლა-შე­მოხ­ლა­ში მოვ­ყე­ვი და ორმა პო­ლი­ცი­ელ­მა გა­მო­მათ­რია და მათ შო­რის ერ­თმა ხელი და­მარ­ტყა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შემ­დეგ გა­ი­გეს ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი და მე რე­ა­ლუ­რად ძა­ლი­ან ძვი­რად და­მიჯ­და ეგ ინ­ცი­დენ­ტი, ბო­დი­ში არა­ვის არ მო­უხ­დია.

ამ დღის შემ­დეგ და­მე­წყო ფიქ­რე­ბი, რომ ძა­ლი­ან მე­ში­ნო­და მანდ ყოფ­ნის. სა­კუ­თარ თავ­ზე არას­დროს მქო­ნია ეგ მო­მენ­ტი, უფრო მე­ტად ჩემს შვილ­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი.

• "მე და ჩემ­მა ქმარ­მა მოვ­კი­დეთ ჩვენს 10 თვის სან­დროს ხელი და წა­მო­ვე­დით აშშ-ში"

- პრო­ფე­სი­უ­ლი შე­ხე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტი­კას­თან ჯერ კი­დევ აბი­ტი­რი­ენ­ტო­ბის პე­რი­ო­დი­დან მქონ­და შემ­დეგ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. "მთა­ვარ არხში" ვი­ყა­ვი გრა­ფი­კუ­ლი დი­ზა­ი­ნე­რი და ასე­ვე სო­ცი­ა­ლუ­რი მე­დი­ის არ­ხე­ბის მე­ნე­ჯე­რი. აქე­დან და­ი­წყო პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში.

• "რო­დე­საც მი­რან­და ბა­ღა­თუ­რი­ას და ლექ­სო ლაშ­ქა­რა­ვას ამ­ბა­ვი მოხ­და, ალ­ბათ, მა­შინ გა­დავ­წყვი­ტე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი"

- წა­მოს­ვლის­კენ თა­ვი­დან ალ­ბათ, მი­ბიძ­გა იმან, რომ ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, როცა პო­ლი­ცი­ელ­მა მცე­მა და ად­გილ­ზე გამ­თი­შა. ასე­ვე 2021 წლის 5 ივ­ლი­სის მოვ­ლე­ნებ­მა. პირ­და­პირ ეთერ­ში ვუ­ყუ­რე, რო­გორ სცე­მეს მი­რან­და ბა­ღა­თუ­რი­ას და ლექ­სო ლაშ­ქა­რა­ვას. ძა­ლი­ან ხში­რად ვუ­ყუ­რებ ხოლ­მე მაგ პე­რი­ო­დის ამ­ბებს და მერე გა­ნად­გუ­რე­ბულ მი­რან­დას და ლექ­სოს ამ­ბავს, რაც ჩემ­თვის მარ­თლა სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო.

ალ­ბათ, უფრო მაგ ეტაპ­ზე გა­დავ­წყვი­ტე, რომ წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი სა­ქარ­თვე­ლო­დან. ოღონდ მა­შინ­ვე ვამ­ბობ­დი, რომ ჩემი წას­ვლა არ იქ­ნე­ბა მუდ­მი­ვი და ძა­ლი­ან მალე დავ­ბრუნ­დე­ბი იმ მარ­ტი­ვი მი­ზე­ზის გამო, რომ აქ ვერ გავძლებ.

ზო­გა­დად, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბამ მო­ი­ტა­ნა, რომ სა­კუ­თარ ცე­მა­ზე აღარ გი­წევს ნერ­ვი­უ­ლო­ბა. როცა მე­გობ­რე­ბი გყავს, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბრძო­ლის ველ­ზე არი­ან დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე და სა­ში­ნე­ლი ზე­წო­ლის ატა­ნა უწევთ, სა­ში­ნე­ლი რა­ღა­ცე­ბის გაძ­ლე­ბა, გა­და­ტა­ნა და ა.შ. მაგ მო­მენ­ტში თით­ქოს შენ­თვის შენი ცემა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი აღარ არის.

სხვებ­საც რომ ჰკი­თხოთ ამ თე­მა­ზე, ალ­ბათ გი­პა­სუ­ხე­ბენ, რომ თა­ვად ყვე­ლა­ფერს იტან­დნენ მა­ნამ, სა­ნამ ოჯა­ხის წევ­რებს არ შე­ეხ­ნენ, მე­გობ­რებს არ შე­ეხ­ნენ, ვი­ღა­ცით არ და­ე­მუქრნენ, თით­ქმის ყვე­ლა ის­ტო­რია ეგე­თია.

ობი­ექ­ტუ­რო­ბა და უსაფრ­თხო­ე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტის­თვის მთა­ვა­რია, სა­ბა­ზი­სოა. და ეს ორი რა­ღაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მე­დი­ა­ში მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის სა­ნატ­რე­ლად იქცა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ან ხარ მი­კერ­ძო­ე­ბუ­ლი, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ, ვი­საც ძა­ლა­უფ­ლე­ბა აქვს და კარ­გად ხარ, ან ხარ ობი­ექ­ტუ­რი და ხმა­მაღ­ლა ლა­პა­რა­კობ ყვე­ლა­ფერ­ზე და ხელს გიშ­ლი­ან საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. ხდე­ბი მო­რა­ლუ­რი შე­უ­რა­ცხყო­ფის, მენ­ტა­ლუ­რი ზე­წო­ლის, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ძა­ლა­დო­ბის, ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლა­დო­ბის სა­მიზ­ნე. გცე­მენ, გკლა­ვენ. ვი­ღა­ცებს თუ გამ­ბე­და­ო­ბა არ ჰყოფ­ნით და არ სურთ, რომ ეს მათი ხე­ლი­დან მოხ­დეს, მათ­თან აფი­ლი­რე­ბულ ჯგუ­ფებს გი­სე­ვენ, რომ­ლე­ბიც გის­წორ­დე­ბი­ან ისე, რო­გორც გა­უს­წორ­ნენ მი­რან­და ბა­ღა­თუ­რი­ას და ლექ­სო ლაშ­ქა­რა­ვას.

ჩემი მხრი­დან არას­წო­რი იქ­ნე­ბა, რომ დავ­ჯდე და ჩემი ცე­მის ფაქ­ტზე ვი­სა­უბ­რო, მა­შინ როცა ადა­მი­ა­ნი გარ­და­იც­ვა­ლა - აქ­ცი­ას აშუ­ქებ­და და გარ­და­იც­ვა­ლა. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რა­ღაც გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბის სა­ფუძ­ველს, ზუს­ტად ეგე­თი ამ­ბე­ბი ქმნის, ზო­გა­დი სუ­რა­თი არის იმ­დე­ნად მძი­მე და იმ­დე­ნად აუ­ტა­ნე­ლი, რომ ძა­ლი­ან რთუ­ლია გაძ­ლე­ბა.

• მახ­სოვს, რომ სიმ­წრის­გან ლო­ყა­ზე ვი­კ­ბი­ნე და ისე მწა­რედ, რომ სის­ხლი წა­მო­მი­ვი­და

5 ივ­ლი­სი ეს ჩემ­თვის ჯო­ჯო­ხე­თუ­რი დღეა. სახ­ლში ჩემს შვილ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი, ონ­ლა­ინ ვმუ­შა­ობ­დი და ლაივ რე­ჟიმ­ში, ორ კომ­პი­უ­ტერ­ზე ვუ­ყუ­რებ­დი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა არხს - რო­გორ სცე­მეს რატი წვე­რა­ვას, ხე­ლებს ვიჩ­ქმეტ­დი სიმ­წრის­გან ამის ყუ­რე­ბი­სას, არ ვი­ცო­დი, რა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, უსუ­სუ­რო­ბის გან­ცდა მქონ­და, ლუკა გა­სუ­ლი იყო, მუ­შა­ობ­და, მე სახ­ლში ვი­ყა­ვი სან­დროს­თან ერ­თად და ვერ დავ­ტო­ვებ­დი 2 თვის ჩვილს.

რომ უყუ­რებ, რო­გორ სცე­მენ შენს მე­გობ­რებს და იმ მო­მენ­ტში ვე­რა­ფერს შვე­ლი. არა­ვის არ ვუ­სურ­ვებ უსუ­სუ­რო­ბის იმ შეგ­რძნე­ბის გა­მოც­დას, რაც მა­შინ და­მე­უფ­ლა. 5 ივ­ლი­სის მოვ­ლე­ნე­ბი იმ­დე­ნად დიდი ლა­ქაა, რომ მგო­ნია, არა­ვის არ გვაქვს უფ­ლე­ბა, ეგ დღე და­ვი­ვი­წყოთ, არ ვგუ­ლის­ხმობ მარ­ტო იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც მე­დი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დით და ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან გვქონ­და შე­ხე­ბა.

• მექ­სი­კის გზით აშშ-ში

- მექ­სი­კის გზით ჩა­მო­ვე­დი აშშ-ში, ძა­ლი­ან რთუ­ლი გზა იყო. მე ვარ შვი­ლი, რო­მელ­მაც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უყუ­რა მშობ­ლე­ბის ემიგ­რა­ცი­ას და ჩემ­თვის მთა­ვა­რი იყო, ბავ­შვის გა­რე­შე არ­სად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. არა­სო­დეს არ და­ვუშ­ვებ­დი, რომ ჩემს შვილს იგი­ვე ჯო­ჯო­ხე­თი გა­მო­ევ­ლო. ამი­ტომ წა­მო­ვე­დით ამ გზით, რომ ერ­თად წა­მოს­ვლის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა გვქო­ნო­და. და­ი­წყო ჩვე­ნი ამე­რი­კუ­ლი ცხოვ­რე­ბა, რო­მე­ლიც, რა თქმა უნდა, ისე­თი არ არის, რო­გო­რიც შო­რი­დან ჩანს ხოლ­მე.

ყვე­ლა­ზე მე­ტად სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი და მათ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ემო­ცი­ე­ბი მე­ნატ­რე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი მე­ნატ­რე­ბა, რაც ჩემს მე­გობ­რებს უკავ­შირ­დე­ბა და იმ­დე­ნად მე­ნატ­რე­ბა, რომ ძა­ლი­ან მი­ჭირს მათ­თან ლა­პა­რა­კი. ამ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას გა­მო­ვი­ყე­ნებ და ბო­დიშს მო­ვუხ­დი ყვე­ლას, იმი­ტომ, რომ სულ მე­ჩხუ­ბე­ბი­ან ხოლ­მე, ხში­რად რომ არ ვუ­რე­კავ. იმი­ტომ არ ვუ­რე­კავ, რომ ჩემი ყვე­ლა ლა­პა­რა­კი მათ­თან მთავ­რდე­ბა ტი­რი­ლით და ახ­ლაც მე­ტი­რე­ბა. ძა­ლი­ან მი­ჭირს მათ გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ახ­ლან­დელ საქ­მი­ა­ნო­ბას, ამ მო­მენ­ტში სახ­ლი­დან ვმუ­შა­ობ, ჩემი ძი­რი­თა­დი საქ­მე არის თარ­ჯიმ­ნო­ბა, ვარ ქარ­თულ-ინ­გლი­სუ­რი და ინ­გლი­სურ-ქარ­თუ­ლის თარ­ჯი­მა­ნი და ძი­რი­თა­დად ვმუ­შა­ობ სა­სა­მარ­თლო­ებ­თან.

სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში მე­დი­ა­გა­რე­მო ბევ­რად უა­რე­სია, ვიდ­რე იყო მა­შინ, როცა მე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვმუ­შა­ობ­დი მე­დი­ა­ში. ამ ყვე­ლა­ფერს ხელს ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც უწყო­ბენ, რომ­ლე­ბიც ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი არ არი­ან და ეგ ძა­ლი­ან სა­წყე­ნია. რომ ვუ­ყუ­რებ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბებს კონ­კრე­ტუ­ლი პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის მხრი­დან ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის მი­მართ, ძა­ლი­ან ვბრაზ­დე­ბი. მათ ავი­წყდე­ბათ, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი არ არი­ან ვალ­დე­ბუ­ლე­ბი, რო­მე­ლი­მე პო­ლი­ტი­კოსს, ან პო­ლი­ტი­კურ ძა­ლას ფეხ­ქვეშ გა­ე­გონ და მათი და­ვა­ლე­ბე­ბი შე­ას­რუ­ლონ.

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• 2021. 5-6 ივ­ლი­სი. ნა­დი­რო­ბა მე­დი­ა­ზე - უპა­სუ­ხო კი­თხვე­ბი და წა­ხა­ლი­სე­ბუ­ლი ძა­ლა­დო­ბა: რა­ტომ არ და­ი­სა­ჯნენ ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რე­ბი?