"შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ დღეს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ჩემს გვერ­დით არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და მა­საც ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ. და­ნარ­ჩენს ყვე­ლა­ფერს დრო გვიჩ­ვე­ნებს" - ამ­ბობს ყვე­ლა­სათ­ვის საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი, მშვე­ნი­ე­რი ნინო მუმ­ლა­ძე.. იგი თა­ვის დღე­ვან­დე­ლო­ბა­ზე ვრცლად და გულ­წრფე­ლად გვე­სა­უბ­რა...

- დღე­დღე­ო­ბით ორ თე­ატ­რში ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი... ნო­დარ დუმ­ბა­ძის სა­ხე­ლო­ბის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რი და სო­ხუ­მის, გი­ორ­გი რა­ტი­ა­ნის სა­ხე­ლო­ბის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რი...

- რთუ­ლია, დიდ ძა­ლის­ხმე­ვას მო­ი­თხოვს სა­ბავ­შვო სპექ­ტაკ­ლებ­ში თა­მა­ში?

- უფ­რო­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვი­საც გვაქვს სპექ­ტაკ­ლე­ბი, თუმ­ცა ძი­რი­თა­დად ბავ­შვებ­ზეა მორ­გე­ბუ­ლი... სირ­თუ­ლის რა გი­თხრათ, უფრო რთუ­ლი ის რე­ჟი­მია, რო­მელ­შიც მუ­შა­ო­ბა გვი­წევს. ბავ­შვე­ბი კი უმე­ტეს­წი­ლად გა­და­სა­რე­ვი მა­ყუ­რებ­ლე­ბი არი­ან... მსა­ხი­ო­ბი ბო­ლომ­დე ნე­ბის­მი­ერ სპექ­ტაკლში უნდა და­ი­ხარ­ჯო! მა­ყუ­რე­ბე­ლი ამას არ გან­სა­ზღვრავს, შენი პა­ტი­ო­სა­ნი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაა შენი პრო­ფე­სი­ის მი­მართ.

იმე­დია, ბავ­შვე­ბის მო­ლო­დინს ვა­მარ­თლებთ... სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან რთუ­ლი გა­სათ­ვლე­ლია. ზოგ­ჯერ არის სპექ­ტაკ­ლი, რო­მე­ლიც ჩვენ ძა­ლი­ან მოგ­ვწონს და მიგ­ვაჩ­ნია, რომ ბავ­შვის­თვის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდეს, რომ ბავ­შვმა ამ სპექ­ტაკლზე მო­ი­წყი­ნა... ზოგ­ჯერ არის სპექ­ტაკ­ლი, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა ჩვენ­თვის ნაკ­ლე­ბად ფა­სე­უ­ლი იყოს, მაგ­რამ ბავ­შვე­ბის­თვის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდეს... ეს უფრო რე­ჟი­სო­რის პრე­რო­გა­ტი­ვაა. ჩვენ, მსა­ხი­ო­ბე­ბი ჩვენს მონ­დო­მე­ბას მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვდებთ პერ­სო­ნა­ჟე­ბის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა­ში. იგი­ვე მონ­დო­მე­ბით ვი­ხარ­ჯე­ბით, რო­გორც ზრდას­რუ­ლი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის.

- სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­რი­ა­ლებ­ში არ ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- რა­ტომ­ღაც, ამ ეტაპ­ზე არ ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი... ძა­ლი­ან გული მწყდე­ბა, ტე­ლე­ვი­ზი­ას რომ ჩა­მოვ­შორ­დი, მარ­თლაც ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ეთე­რი, ნე­ბის­მი­ე­რი არხი. ტე­ლე­ვი­ზია და ზო­გა­დად, კა­მე­რა სხვა კომ­ფორ­ტია, სხვა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაა მსა­ხი­ო­ბის მი­მართ, სხვა სიყ­ვა­რუ­ლია. ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა და დიდი იმე­დი მაქვს, რომ უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცე­მა, ეკ­რანს და­ვუბ­რუნ­დე.

- თქვე­ნი გმი­რი მა­ყუ­რე­ბელ­მა შე­იყ­ვა­რა პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი“, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მი­სა­ბა­ძი ქა­ლის რო­ლის თა­მა­ში არ მო­გიხ­დათ...

- ჩემი გმი­რი მა­ყუ­რე­ბელ­მა რამ­დე­ნად შე­იყ­ვა­რა, ეს არ ვიცი, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა გა­მო­იწ­ვია. ძა­ლი­ან მე­ა­მა­ყე­ბა და მად­ლი­ე­რი ვარ მა­ყუ­რებ­ლის იმ თვალ­საზ­რი­სით, რომ რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, ყო­ველ­თვის დიდ კომ­პლი­მენ­ტებს ვი­ღებ­დი ამ რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბი­სას... მო­მის­მე­ნია და კო­მენ­ტა­რებ­შიც არა­ერ­თი სა­ქე­ბა­რი სი­ტყვა წა­მი­კი­თხავს, რომ კარ­გად ვას­რუ­ლებ­დი, და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი და ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი შე­ფა­სე­ბაა... რაც შე­ე­ხე­ბა პერ­სო­ნაჟს, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, უარ­ყო­ფი­თი კო­მენ­ტა­რე­ბით გა­ნი­ხი­ლავ­დნენ და რად­გან მა­ყუ­რე­ბელს გულ­თან ახ­ლოს მიჰ­ქონ­და, ყვე­ლაფ­რის მი­მართ ასე­თი მძაფ­რი რე­აქ­ცია იყო, ჩემ­თვის ესეც ერ­თგვა­რი კომ­პლი­მენ­ტია... თუ ახერ­ხებ მა­ყუ­რე­ბელ­ში გარ­კვე­უ­ლი ვნე­ბა­თა­ღელ­ვა გა­მო­იწ­ვიო, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ შენს ნა­მუ­შე­ვარს ფუ­ჭად არ ჩა­უვ­ლია. მო­ა­ხერ­ხე მა­ყუ­რე­ბელ­ში ემო­ცი­ე­ბი გა­გეღ­ვი­ძე­ბი­ნა და ზუს­ტად ეს არის, რა­საც გან­სა­კუთ­რე­ბით ვცდი­ლობთ, რო­დე­საც კა­მე­რის წინ ვდგე­ბით.

- ახ­სე­ნეთ, რომ ტე­ლე­ვი­ზია გე­ნატ­რე­ბათ... ხომ არ არის პერ­პექ­ტი­ვა, მალე რო­მე­ლი­მე არხზე გა­მოჩ­ნდეთ?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ამ ეტაპ­ზე არა­ნა­ი­რი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა არ მაქვს... არ ვიცი ასე რა­ტომ მოხ­და, ახალ სა­ხე­ებს ეძე­ბენ, თუ სხვა რამ არის მი­ზე­ზი, პა­სუ­ხი არ მაქვს, სი­მარ­თლე გი­თხრათ. არც რა­დი­ო­ში და არც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში დიდი ხა­ნია არა­ნა­ი­რი შე­თა­ვა­ზე­ბა არ მქო­ნია. ძა­ლი­ან გული მწყდე­ბა, რად­გან რა­დი­ოც და ტე­ლე­ვი­ზი­აც ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა.

- თქვენც არ გქო­ნი­ათ მცდე­ლო­ბა, იდეა შე­გე­თა­ვა­ზე­ბი­ნათ?

- რა თქმა უნდა, მცდე­ლო­ბა მქონ­და... სა­დაც ხელი მი­მიწ­ვდე­ბო­და, რა­ღაც ვერ­სი­ებს კო­ლე­გებ­თან ერ­თად ვთა­ვა­ზობ­დი. სამ­წუ­ხა­როდ, რა­ტომ­ღაც ვერ­ცერ­თი პრო­ექ­ტი ვერ შედ­გა.

- რა სი­ახ­ლეა თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ზო­გა­დად, თავს ვა­რი­დებ ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე ასე ღიად სა­უ­ბარს, რად­გან ჩემი პი­რა­დი იმი­ტო­მაც არის, რომ ჩემ­თვის და­ვი­ტო­ვო... ისე კი შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ დღეს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ჩემს გვერ­დით არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და მა­საც ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ. და­ნარ­ჩენს ყვე­ლა­ფერს დრო გვიჩ­ვე­ნებს...

- გა­რეგ­ნულ ცვლი­ლე­ბებ­ზე, თა­ვის მოვ­ლა­ზე რას იტყო­დით?

- გა­სულ დღე­ებ­ში პოს­ტიც კი დავ­დე, მხო­ლოდ „დეტსკი“ კრემს ვხმა­რობ-მეთ­ქი... არ ვარ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ზედ­მეტ რუ­ტი­ნას, ზედ­მე­ტად ჩა­რე­ვას სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევს. არ ვიცი, ალ­ბათ გე­ნე­ტი­კას უნდა ვუ­მად­ლო­დეთ, ჯერ­ჯე­რო­ბით რომ სა­ხე­ზე ისე­თი არა­ფე­რი მჭირს, სე­რი­ო­ზულ ჩა­რე­ვას სა­ჭი­რო­ებ­დეს... უკვე 39 წლის ვარ და არა­ნა­ი­რი ინექ­ცი­უ­რი პრო­ცე­დუ­რა არ ჩა­მი­ტა­რე­ბია.

- ინექ­ცი­ე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი ხართ?

- არა, ჯერ არ მქო­ნია ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა. ზოგი ძა­ლი­ან ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან იწყებს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არა­ნა­ი­რი ცვლი­ლე­ბა არ აქვს... ათას პრო­ცე­დუ­რებ­ში ხარ­ჯა­ვენ ფულს. რო­დე­საც ჩემს თავს რა­ღაც ცვლე­ლე­ბებს შე­ვა­ტყობ, ვიგ­რძნობ, რომ ასა­კი რე­ა­ლუ­რად და­მე­ტყო, მეც ჩა­ვი­ტა­რებ მხო­ლოდ იმის­თვის, რომ კა­ნის კარ­გი მდგო­მა­რე­ო­ბა შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო... მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ასეთ რა­დი­კა­ლურ ცვლი­ლე­ბებს ჩემს სა­ხეს და ვი­ზუ­ალს ჯერ ვერ ვა­ტყობ. ამი­ტო­მაც ვცდი­ლობ, ნა­ად­რე­ვად არ ჩა­ვე­რიო.

- სა­ვარ­ჯი­შო დარ­ბა­ზე­ბი, დი­ე­ტე­ბი რამ­დე­ნად არის თქვენს დღის წეს­რიგ­ში?

- მაგ მხრივ ეს ბოლო პე­რი­ო­დია, მო­ვი­კოჭ­ლებ... ხან ისეა, ხან ასე და შე­უძ­ლე­ბე­ლია მუ­დამ დი­ე­ტა­ზე იყო. არი­ან, ალ­ბათ, ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც იმის ნე­ბის­ყო­ფა აქვთ, სულ ჯან­საღ კვე­ბა­ზე, სა­ვარ­ჯი­შო დარ­ბა­ზებ­ში იყ­ვნენ... მე ცოტა ზარ­მა­ცი ადა­მი­ა­ნი ვარ და მა­გის ნე­ბის­ყო­ფა ნამ­დვი­ლად არ მაქვს მუ­დამ ჩემი წონა, ფორ­მე­ბი ვა­კონ­ტრო­ლო...

- რო­გორც ვიცი, მოგ­ზა­უ­რო­ბა გიყ­ვართ... სა­მო­გა­ზუ­როდ ხომ არ ყო­ფილ­ხართ ახლო წარ­სულ­ში?

- არა, სამ­წუ­ხა­როდ... პან­დე­მი­ი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ფარ­გლებს არ გავ­ცდე­ნი­ვარ. მოგ­ზა­უ­რო­ბა მარ­თლაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ვგიჟ­დე­ბი და ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა. ყო­ვე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბა ემო­ცი­უ­რად, სუ­ლი­ე­რად მამ­დიდ­რებს... ამ მხრივ ძა­ლი­ან გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლიც ვერ ვარ, ვერ ვი­ტყო­დი, რომ ძა­ლი­ან ბევრ ქვე­ყა­ნა­ში ვიყო ნამ­ყო­ფი. ევ­რო­პის რამ­დე­ნი­მე ქვე­ყა­ნა­ში ვყო­ფილ­ვარ.

- სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ებ­საც სტუმ­რობთ?

- დიახ, როცა დრო მაქვს მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ სა­ქარ­თვე­ლოს ფარ­გლებ­ში მა­ინც ვი­მოგ­ზა­უ­რო... ჩემი წი­ნაპ­რე­ბიც თბი­ლის­ში გა­ი­ზარ­დნენ, მკვიდ­რი თბი­ლი­სე­ლი ვარ, მაგ­რამ არის მო­მენ­ტე­ბი, როცა ვამ­ბობ, რომ ეს ქა­ლა­ქი „ყელ­ში მი­ჭერს“... სა­ცო­ბე­ბით, გი­ჟუ­რი რით­მით, მუდ­მი­ვი ნერ­ვი­უ­ლო­ბით, რომ სა­დღაც ვაგ­ვი­ა­ნებ და მეჩ­ქა­რე­ბა, ძა­ლი­ან ვიღ­ლე­ბი. ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ძა­ლი­ან ვიტ­ვირ­თე­ბი. ამ დროს ჩემ­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ქა­ლა­ქი­დან გას­ვლა, რაც ძა­ლი­ან მამ­შვი­დებს. ახა­ლი რე­გი­ო­ნის აღ­მო­ჩე­ნა ხომ დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, თუ არა, ჩემ­თვის უკვე ნაც­ნობ რე­გი­ო­ნებს ვსტუმ­რობ...

ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩვე­ნი სამ­შობ­ლო, ვთვლი, რომ თით­ქმის ყვე­ლა კუ­თხე ერ­თმა­ნეთ­ზე ლა­მა­ზია. ყველ­გან არ ვარ ნამ­ყო­ფი, მაგ­რამ მარ­თლაც ბევ­რი მი­ნა­ხავს. შე­უ­და­რე­ბე­ლი, ულა­მა­ზე­სია ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა და ამი­ტო­მაც ჩემი ყო­ვე­ლი ქა­ლა­ქი­დან გას­ვლა ძა­ლი­ან დიდი „რეს­ტარ­ტია"...

ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სვა­ნე­თი. ზემო სვა­ნეთ­ზე სა­ერ­თოდ ვგიჟ­დე­ბი, იქ ჩემ­თვის მარ­თლაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ენერ­გი­აა, გარ­და იმ სი­ლა­მა­ზი­სა, რო­მე­ლიც შე­უძ­ლე­ბე­ლია ვინ­მემ არ აღი­ა­როს... თუ­შეთ­მაც ძა­ლი­ან დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა, რად­გან თუ­შეთ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა თით­ქოს დრო­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბას ჰგავს. თით­ქოს იქ დრო გა­ჩე­რე­ბუ­ლია და ადა­მი­ა­ნი სა­ერ­თოდ სხვა რე­ა­ლო­ბა­ში ხვდე­ბი... ხევ­სუ­რეთ­ში და ჯა­ვა­ხეთ­ში ჯერ არ ვყო­ფილ­ვარ და აუ­ცი­ლებ­ლად მინ­და ორი­ვე მალე ვნა­ხო...

- რო­გო­რია თქვე­ნი სა­მო­მამ­ვლო გეგ­მე­ბი?

- უახ­ლო­ე­სი სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი ახა­ლი წლის­თვის მზა­დე­ბაა... სახ­ლში ტრა­დი­ცია გვაქვს, ყო­ველ ახალ წელს, ნაძ­ვის ხის ახალ სა­თა­მა­შო­ებს ვყი­დუ­ლობთ. ერთი პა­ტა­რა "ნა­ბო­რი", 16 ცალი სა­თა­მა­შო უკვე შე­ვი­ძი­ნე...დე­და­ჩე­მი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია ახალ წელ­ზე, გიჟ­დე­ბა და მის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი დღე­სას­წა­უ­ლია. ძა­ლი­ან ადრე იწყებს მზა­დე­ბას ახა­ლი წლის­თვის და ყვე­ლა­ზე დიდ სა­ჩუქ­რად ლა­მაზ, ძვირ­ფას ნაძ­ვის ხის სა­თა­მა­შო­ებს მი­იჩ­ნევს. მისი ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ახა­ლი წლის მი­მართ ჩვენ­თვი­საც გა­დამ­დე­ბი გახ­და. ამი­ტო­მაც ტრა­დი­ცია გვაქვს, ყო­ველ ახალ წელს ნაძ­ვის ხეს ახალ სა­თა­მა­შო­ებს შევ­მა­ტებთ ხოლ­მე...

ძა­ლი­ან მი­ხა­რია ნო­დარ დუმ­ბა­ძის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში რომ ბრუნ­დე­ბა ლე­ვან გვა­ზა­ვას სპექ­ტაკ­ლი, მი­უ­ზიკ­ლი - "სა­შო­ბაო სიმ­ღე­რა"... სპექ­ტაკ­ლი მოგ­ვი­თხრობს მთა­ვა­რი გმი­რის ებე­ნი­ზერ სკრუ­ჯის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც 1834 წელს ცხოვ­რობ­და ლონ­დონ­ში, იგი ძუნ­წი და და­უნ­დო­ბე­ლი გახ­ლდათ, მას სძულ­და დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი და გან­სა­კუთ­რე­ბით, შობა. მას­ში ნათ­ლა­დაა ასა­ხუ­ლი, თუ რო­გორ შეც­ვა­ლა იგი ერთ ღა­მე­ში, რო­გორ ეზი­ა­რა იგი შო­ბის სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბას, რო­გორ იმოქ­მე­და მას­ზე აწ­მყოს, წარ­სუ­ლი­სა და მო­მავ­ლის სუ­ლე­ბის გა­მო­ცხა­დე­ბამ და რო­გორ გა­კე­თილ­შო­ბილ­და იგი... აწ­მყოს სულს მე ვთა­მა­შობ. ძა­ლი­ან უყ­ვართ ეს სპექ­ტაკ­ლი, შარ­შან ჩვე­ნე­ბებ­მა უდი­დე­სი წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ი­ა­რა. წელს ისევ უბ­რუნ­დე­ბა სცე­ნას და დე­კემ­ბრი­დან რე­პერ­ტუ­არ­ში იქ­ნე­ბა. ყვე­ლას ვურ­ჩევ, გვეწ­ვი­ონ, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო წარ­მოდ­გე­ნა ელო­დე­ბათ...

- ანუ უკვე სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დი­სით ხართ მო­ცუ­ლი შინ და გა­რეთ...

- დიახ და თუ წელ­საც გა­მი­მარ­თლებს, სახ­ლში არც ახლა შევ­ხვდე­ბი... მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩვენ­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ახა­ლი წელი შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი დღეა, მარ­ტი­ვად რომ ვთქვათ. (იცი­ნის)... სა­ღა­მო­ე­ბი მიგ­ვყავს და შარ­შან რომ დავ­ფიქ­რდი, და­ახ­ლო­ე­ბით 15 წე­ლია ახალ წელს სახ­ლში არ შევ­ხვედ­რი­ვარ. იმე­დია, წელ­საც ფორ­ტუ­ნა გა­მი­ღი­მებს და სად­მე სა­ღა­მოს წაყ­ვა­ნას შე­მომ­თა­ვა­ზე­ბენ. ჩემ­თვის ისევ ისე­თი ბა­რა­ქი­ა­ნი და შე­მო­სავ­ლი­ა­ნი იქ­ნე­ბა ეს ახა­ლი წე­ლიც, რო­გორც სხვა დროს. ერ­თა­დერ­თი, პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში იყო, როცა ყვე­ლა­ნი სახ­ლში ვის­ხე­დით და არ­სად არა­ფე­რი იმარ­თე­ბო­და. მა­შინ მეც ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში შევ­ხვდი ახალ წელს.