ხელ­ჯო­ხით და­დის, მაგ­რამ ვინც მისი ცხოვ­რე­ბის ამ­ბე­ბი არ იცის, იმ ხელ­ჯოხს მის ერ­თგვარ აქ­სე­სუ­ა­რად აღიქ­ვამს. გა­რეგ­ნუ­ლად, თუ კარ­გად არ და­აკ­ვირ­დე­ბი, არა­ფე­რი ეტყო­ბა. რე­ა­ლუ­რად კი მსგავ­სი ხი­ფა­თი, რაც ცხოვ­რე­ბის მან­ძილ­ზე გა­დახ­დე­ნია, იშ­ვი­ა­თია.

მი­ხე­ილ რა­მიშ­ვი­ლი თბი­ლი­სურ, კო­ლო­რი­ტულ ოჯახ­ში და­ი­ბა­და, ოთარ რა­მიშ­ვი­ლის შვი­ლია და ბუ­ნებ­რი­ვია, მუ­სი­კას ბავ­შვო­ბი­დან ეზი­ა­რა. ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში სწავ­ლობ­და, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვი­ო­ლი­ნოს გან­ხრით მი­ი­ღო გა­ნათ­ლე­ბა. მეტ­სა­ხე­ლად "სკრი­პ­კა­საც" ეძახ­დნენ...

ამ­ბობს, რომ ბავ­შვო­ბი­დან არ უყ­ვარ­და, თუ ვინ­მეს უსა­მარ­თლოდ ჩაგ­რავ­დნენ. ამი­ტომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სა­მარ­თალმცოდ­ნეც გახ­და, იუ­რი­დი­უ­ლი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ი­ღო. დღეს ორი­ვეა - მუ­სი­კო­სი და ად­ვო­კა­ტი...

მი­ხე­ილ რა­მიშ­ვილს არა­ერ­თი გან­საც­დე­ლის გამო ჯან­მრთე­ლო­ბის ურ­თუ­ლე­სი პრობ­ლე­მე­ბის დაძ­ლე­ვა მო­უხ­და.

- რო­გორც მშობ­ლე­ბის­გან ვიცი, 9 თვის ასაკ­ში, პა­რაგ­რი­პი შე­მე­ყა­რა. სა­ა­ვად­მყო­ფოს პა­ლა­ტა­ში, სა­დაც მო­მა­თავ­სეს, იმ ჩვი­ლებ­ში, ყვე­ლა­ზე მძი­მე ვი­ყა­ვი. ჩე­მებს ხელი ჰქონ­დათ ჩაქ­ნე­უ­ლი, იმ 14 პა­ცი­ენ­ტი­დან 13 და­ი­ღუ­პა და მე გა­დავ­რჩი.

- ეს ამ­ბა­ვი მგო­ნი, თქვე­ნი მო­მა­ვა­ლი ხი­ფა­თი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც­ნა­ი­რი სიგ­ნა­ლი აღ­მოჩ­ნდა... კავ­სა­ძის ქუ­ჩა­ზე იზ­რდე­ბო­დით, ზო­გა­დად, ქუჩა რა როლს თა­მა­შობ­და თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ვერ ვი­ტან­დი, ვინ­მეს თუ ჩაგ­რავ­დნენ, უსა­მარ­თლოდ ექ­ცე­ოდ­ნენ, ყო­ველ­თვის ვუ­პი­რის­პირ­დე­ბო­დი. არ ჰქონ­და მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ვისი შვი­ლი იყო და რო­მელ უბ­ნე­ლი. ჩემი პრინ­ცი­პი მქონ­და, ადა­მი­ა­ნის და­ჩაგ­ვრა და მის მი­მართ უსა­მარ­თლოდ მოქ­ცე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა. მე, ჩემი ძმე­ბი და სა­მე­გობ­რო ყო­ველ­თვის ამ პრინ­ცით ვცხოვ­რობ­დით, - არას­დროს დაგ­ვე­ჩაგ­რა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ამას არ იმ­სა­ხუ­რებ­და.

თან ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში ვსწავ­ლობ­დი, ვი­ო­ლი­ნო­ზე ვუკ­რავ­დი. მუ­სი­კო­სე­ბი მა­შინ ქუ­ჩა­ში სხვა­ნა­ი­რად იყ­ვნენ აღ­ქმუ­ლი. გა­რეთ რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, - „ე „სკრი­პ­კა“ - ეს ვი­ღა­ცას რომ და­ე­ძა­ხა - ამა­ზე ჩხუ­ბი მი­დი­ო­და. ვუკ­რავ­დით, მაგ­რამ ვაჟ­კა­ცო­ბაც გაგ­ვაჩ­ნდა. ჩხუ­ბი კი ხდე­ბო­და, მაგ­რამ ერ­თმა­ნე­თის­თვის მტრე­ბი არას­დროს ვყო­ფილ­ვართ, დავძმა­კაც­დე­ბო­დით ხოლ­მე.

- კავ­სა­ძე­ლო­ბას რა და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბა ჰქონ­და?

- მა­მა­ჩემს აქვს ასე­თი სტრო­ფე­ბი - „ყვე­ლა თა­ვის სა­ფიქ­რა­ლით ტკეპ­ნის გზას და ტკეპ­ნის შა­რას,/ და მათ შო­რის ბედ­გამ­წყრა­ლი სა­ი­დუმ­ლოს გულ­ში მა­ლავს,/ ზოგი სევ­დით, ზოგი ღი­მით, მი­მოყ­ვე­ბა ნაც­ნობ ქუ­ჩებს,/ ეს ქუ­ჩაა ჩვე­ნი ბედი, ზოგს კაცს ხდის და ზოგს აფუ­ჭებს“. ქუ­ჩაც თა­ვი­სე­ბუ­რი „აკა­დე­მი­აა“... მერე ერთი ად­გი­ლი­დან მე­ო­რე­ზე რომ გა­და­ად­გილ­დე, იქ ხომ უნდა გა­ი­ა­რო? ჩიტი ხომ არ ხარ, გა­დაფ­რინ­დე. ვა­კი­დან მთაწ­მინ­და­ზე რომ მივ­დი­ო­დი, ვერა უნდა გა­მევ­ლო, ჰოდა, ყვე­ლა უბა­ნი და ქუჩა თა­ვი­სე­ბუ­რად რა­ღა­ცას გვაძ­ლევ­და. გა­აჩ­ნია, რო­გორ გა­ი­თა­ვი­სებ და მი­ი­ღებ. რა ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბის მქო­ნე ხარ, რა არის შენ­თვის მთა­ვა­რი. აქ იმას არ ვგუ­ლის­ხმობ, 24 სა­ა­თი ქუ­ჩა­ში იდგე და არა­ფე­რი აკე­თო. ქუჩა კო­მუ­ნი­კა­ცია, ურ­თი­ერ­თო­ბა­ცაა... ეს ყვე­ლა­ფე­რი შენს ნამ­დვილ სა­ხეს გა­მო­ა­ჩენს.

- 90-იანი წლე­ბი­დან თქვე­ნი ხი­ფა­თი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყო...

- 1990 წლის 1-ელ ნო­ემ­ბერს ცივი ია­რა­ღით მუც­ლის არე­ში დამ­ჭრეს, ხოლო თა­ვის არე­ში - ცე­ცხლსას­რო­ლი ია­რა­ღით. თავ­ზე იმან გა­და­მარ­ჩი­ნა, რომ ტყვია აის­ხლი­ტა, თუმ­ცა და­ზი­ა­ნე­ბა მი­ვი­ღე. მუც­ლის არე­ში მეტი ტრავ­მა მქონ­და. რთუ­ლი ოპე­რა­ცია გა­მი­კეთ­და. ღვიძ­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლად იყო და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ექი­მე­ბის ოს­ტა­ტო­ბით ღვიძ­ლის ფუნ­ქცია აღ­დგა. მაგ დროს ასე­ვე 2-ნა­ხე­ვა­რი ნეკ­ნი დავ­კარ­გე... თა­ვად ოპე­რა­ცი­ამ კარ­გად კი ჩა­ი­ა­რა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მძი­მედ ვი­ყა­ვი. მი­ზეზს ვერ ად­გენ­დნენ. მოს­კოვ­ში გა­და­მაფ­რი­ნეს. ერთ-ერთი ცნო­ბი­ლი კლი­ნი­კა­ში ექი­მებ­მა რომ დამ­ხე­დეს, ეს მკვდა­რი რა­ტომ ჩა­მო­იყ­ვა­ნეთ, აზრი არ აქ­ვსო. მაგ­რამ იქ აღ­მო­ა­ჩი­ნეს, რომ ჟანგბა­დის მილი, რო­მე­ლიც ჩად­გმუ­ლი მქონ­და და ტვი­ნი ჟანგბა­დით უნდა მო­ე­მა­რა­გე­ბი­ნა, იმ 9 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­და­კე­ცი­ლი ყო­ფი­ლა. ფაქ­ტობ­რი­ვად ტვი­ნი ლა­მის მკვდა­რი იყო. ამ მი­ზე­ზის დად­გე­ნის შემ­დეგ მოვ­სუ­ლი­ერ­დი. სა­ბო­ლო­ოდ იმ კლი­ნი­კა­ში 3 თვე დავ­ყა­ვი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი აღ­მდგა­რი­ყო.

- რის გამო მოხ­და თქვე­ნი დაჭ­რა?

- მოს­კო­ვი­დან რომ დავ­ბრუნ­დი, პატ­რი­არ­ქს შევ­ხვდი. ანა­ლო­გი­უ­რი კი­თხვა და­მის­ვა, რო­მელ­საც ვუ­თხა­რი, ეს მხო­ლოდ მე და ღმერ­თმა ვი­ცით-მეთ­ქი... პატ­რი­არ­ქის­თვი­საც არ მით­ქვამს, რა მოხ­და...

- თუმ­ცა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა არა­ერ­თხელ დად­გა.

- 2007 წელს თირკმლის ინ­ფარ­ქტი და­მიდ­გინ­და. რო­გორც ექი­მე­ბი ამ­ბო­ბენ, რაც ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თია, თუმ­ცა მე და­მე­მარ­თა... სა­სა­მარ­თლო პრო­ცეს­ზე ვი­ყა­ვი და სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი და­მე­წყო. მა­ნამ­დეც მქონ­და წე­ლის არე­ში სუს­ტად გა­მო­ხა­ტუ­ლი ტკი­ვი­ლი, რო­მელ­საც ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ვაქ­ციე. მოკ­ლედ, იმ პრო­ცე­სი­დან კლი­ნი­კა­ში წა­ვე­დი, ექო­ზე რომ შე­მიყ­ვა­ნეს და კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ტო­მოგ­რა­ფია გა­და­ი­ღეს, თირკმელს სამი ინ­ფარ­ქტი ჰქონ­და გა­და­ტა­ნი­ლი. მისი და­ტო­ვე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ამი­ტომ სა­ჭი­რო გახ­და, ამოკ­ვე­თა...

ორ­გა­ნიზმს ცალი თირკმლით მუ­შა­ო­ბა გა­უ­ჭირ­და, და­იტ­ვირ­თა, რად­გან ორი­ვეს ფუნ­ქცია მე­ო­რე, ჯან­მრთელ­მა თირკმელ­მა შე­ი­თავ­სა. სა­ბო­ლო­ოდ, იმუ­ნი­ტეტ­მა ყვე­ლა­ფე­რი შე­და­რე­ბით იო­ლად გა­და­მა­ლახ­ვი­ნა.

- შშმ პი­რის სტა­ტუ­სიც გაქვთ, ეს კი 2011 წელს მი­ღე­ბულ­მა თა­ვის ტრავ­მამ გა­ნა­პი­რო­ბა, ხომ?

- მა­ნამ­დე ერ­თსაც გე­ტყვით - ფილ­ტვზეც მაქვს პრობ­ლე­მა. ერთი ფილ­ტვი მთლად ჯან­საღ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში არ არის. ამ­დენ­მა ტრავ­მამ და­ა­სუს­ტა. ნაღ­ვლის ბუშ­ტიც კი ამოჭ­რი­ლი მაქვს. ისე­თი ტკი­ვი­ლი მქონ­და, ერთ დღე­საც წა­ვე­დი, გა­მო­ვიკ­ვლიე და მისი ამოკ­ვე­თაც სა­ჭი­რო გახ­და. ეს 2009 წელს მოხ­და.

- ბა­ტო­ნი ოთა­რი, მა­მათ­ქვე­ნი ამ თქვენს ამ მო­უ­ლოდ­ნელ მძი­მე ამ­ბებ­ზე რას გე­უბ­ნე­ბო­დათ?

- ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­და და გა­ნიც­დი­და, მის ემო­ცი­ებს სი­ტყვე­ბით ვერ გად­მოვ­ცემ. მერე მი­თხრა - „შვი­ლო, უკ­ვდა­ვი კა­შეი ხარ. შა­რი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი არ ხარ, მაგ­რამ ეს შარი შენ არ გშორ­დე­ბაო“... მთე­ლი ოჯა­ხი სულ გან­ცდებ­ში იყო. დე­და­ჩე­მი, ძმე­ბი, მე­უღ­ლე...

ერთი ასე­თი ეპი­ზო­დიც იყო, პატ­რი­არ­ქს რომ შევხდი, მა­შინ ბი­ძაშ­ვი­ლი, მა­რი­კა რა­მიშ­ვი­ლი მახ­ლდა. უწ­მინ­დეს­მა მი­თხრა, - ეს არ არის შენი ერ­თა­დერ­თი გან­საც­დე­ლი, კი­დევ რამ­დე­ნი­მე გან­საც­დე­ლი გექ­ნე­ბა... ღმერ­თმა იმი­ტომ და­გაბ­რუ­ნა, რომ ისე­თი რამ შექ­მნა, რა­საც მსოფ­ლიო ტაშს და­უკ­რავ­სო... მა­რი­კას გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვე­კი­თხე­ბო­დი - რა უნდა შევ­ქმნა ისე­თი, მსოფ­ლი­ომ ტაში და­უკ­რას-მეთ­ქი? წლე­ბი გა­ვი­და და ჩემი შვი­ლი - ლიზა გაჩ­ნდა...

- ლიზა რა­მიშ­ვი­ლი სა­ო­ცა­რი მუ­სი­კო­სია, მას ტაშს არა მარ­ტო სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ევ­რო­პა­შიც უკ­რა­ვენ...

- ლი­ზას გარ­და 16 წლის ბიჭი, ლუკა მყავს - 8 გზის ჩემ­პი­ო­ნია ფა­რი­კა­ო­ბა­ში, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდა სპორ­ტსმე­ნია. „ფლა­მენ­კოს“ უკ­რავს გი­ტა­რა­ზე ისე, რომ გი­ტა­რა მე არ მის­წავ­ლე­ბია - კომ­პი­უ­ტე­რი­დან ის­წავ­ლა.

- 2011 წლის თავ­ში დაჭ­რის ამ­ბავს რომ მი­ვუბ­რუნ­დეთ...

- პი­რო­ბი­თად და­ვარ­ქვათ ავა­რია - მარ­ჯვე­ნა თა­ვის ქა­ლის მხა­რე სა­ში­ნე­ლი და­ლე­წი­ლი იყო... ჩემი გა­დარ­ჩე­ნის შან­სი არ იყო... ახლა მარ­ჯვე­ნა მხა­რეს მაქვს ხე­ლოვ­ნუ­რი მა­სა­ლის სპე­ცი­ა­ლუ­რი რა­ღაც სხე­უ­ლი, რო­მე­ლიც იმ დამ­სხვრე­ულ ად­გილს იკა­ვებს. დრო­ე­ბი­თია, ჩად­გმი­დან 6 თვე­ში უნდა გა­მო­მეც­ვა­ლა, მაგ­რამ დღემ­დე მისი გა­მოც­ვლა რა­ღაც-რა­ღა­ცებ­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. არა­და ეგ უცხო სხე­უ­ლი ტვინს აწ­ვე­ბა და პრობ­ლე­მას მიქ­მნის. თა­ვის ტკი­ვი­ლებს იწ­ვევს. ინ­გლი­სი­დან ექი­მი, ნე­ი­რო­ქი­რურ­გი იყო ჩა­მო­სუ­ლი და მი­თხრა, სას­წრა­ფო ოპე­რა­ცი­აა ჩა­სა­ტა­რე­ბე­ლიო. მა­ში­ნაც გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზით გა­და­დე­ბა მო­მი­წია.

ეს ჩემი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ტრავ­მა იყო. ოპე­რა­ცია ლადო წი­ქა­რიშ­ვილ­მა გა­მი­კე­თა. სამი თვის მან­ძილ­ზე კო­მა­ში ვი­ყა­ვი - ვინ ვი­ყა­ვი, რა ვი­ყა­ვი, არა­ფე­რი მახ­სოვ­და. გო­ნე­ბა და­კარ­გუ­ლი მქონ­და. ერთი თვე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ვი­წე­ქი, მერე სახ­ლში გად­მო­მიყ­ვა­ნეს. ჩა­ვარ­დნი­ლი პა­ცი­ენ­ტი გახ­ლდით და ხე­ლიც ჩაქ­ნე­უ­ლი ჰქონ­დათ. 1990 წელ­საც ხომ ვი­ყა­ვი კო­მა­ში, მა­შინ ალ­ბათ ძნე­ლი წარ­მო­სად­გე­ნია, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერს ვხე­დავ­დი, რაც ჩემს თავს ხდე­ბო­და, თით­ქოს სა­კუ­თარ თავს ზე­მო­დან დავ­ყუ­რებ­დი. ამას კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი და­არ­ქვეს. გარ­დაც­ვლილ ადა­მი­ა­ნებ­თან მქონ­და კო­მუ­ნი­კა­ცია. რა­ღაც შავ ოთახ­ში ვი­ყა­ვი და თეთ­რებ­ში ჩაც­მუ­ლი თეთ­რწვე­რო­სა­ნი ადა­მი­ა­ნი გვერ­დი­დან არ მშორ­დე­ბო­და... ეს ადა­მი­ა­ნი ამ მე­ო­რე კო­მი­სა­საც და­ვი­ნა­ხე კარ­თან იდგა და იმ დროს ჩემს ძმას და­ვუ­ძა­ხე - ლე­ვან-მეთ­ქი. და­მიბ­რუნ­და გო­ნე­ბა. პირ­ვე­ლი რაც ვთქვი, რა­ტომ და­მაბ­რუ­ნეთ უკან-მეთ­ქი?!

ბო­ლოს ყვე­ლა­ფე­რი რომ დას­რულ­და, კვლე­ვე­ბი ჩა­ვი­ტა­რე, კო­მი­სი­აც გა­ვი­ა­რე, ექი­მებ­მა დი­აგ­ნო­ზი რომ ნა­ხეს, ამ დი­აგ­ნო­ზით გა­და­ად­გი­ლე­ბა და ლა­პა­რა­კი არ შე­უძ­ლი­ა­თო. ვი­ნა­ი­დან მწო­ლი­ა­რე არ ვი­ყა­ვი და ვლა­პა­რა­კობ­დი კი­დეც, მე­ო­რე ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლი­დი მო­მა­კუთ­ვნეს.

- ახლა რო­გორ გრძნობთ თავს?

- დამ­რჩა პოსტტრავ­მუ­ლი ეპი­ლეფ­სია. ხან­და­ხან უეც­რად ვი­თი­შე­ბი. ერთხელ ასე­თი გა­თიშ­ვის დროს 40 წუთი სა­ერ­თოდ უგო­ნოდ ვი­ყა­ვი. ამის ნი­ა­დაგ­ზე გარ­კვე­ულ პრე­პა­რა­ტებს მი­ნიშ­ნა­ვენ, რომ ყო­ველ­თვის მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვიყო. ჯო­ხით იმი­ტომ დავ­დი­ვარ, რომ წო­ნას­წო­რო­ბას ვკარ­გავ. რამ­დენ­ჯე­რაც ვცა­დე ჯო­ხის გა­რე­შე გა­და­ად­გი­ლე­ბა, არ გა­მო­ვი­და. მა­შინ გვერ­დით სულ ვი­ღაც უნდა მახ­ლდეს. ამი­ტომ ექი­მებ­მა ხელ­ჯო­ხით სი­ა­რუ­ლი მირ­ჩი­ეს.

ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ბევ­რი ნე­გა­ტი­უ­რი და პო­ზი­ტი­უ­რი რამ და­მი­ტო­ვა. თუ აქამ­დე სხვა­ნა­ი­რად იყო ყვე­ლა­ფე­რი, მერე სხვა ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბით და­ვი­წყე ყვე­ლას და ყვე­ლაფ­რის შე­ფა­სე­ბა. ის, რაც მარ­ტი­ვი იყო და არაფ­რად მი­მაჩ­ნდა, მე­ტად და­ვა­ფა­სე. უფრო დამთმო­ბი, რბი­ლი გავ­ხდი. კი­დევ ერთი რამ გა­მახ­სენ­და - სულ პირ­ვე­ლად 1990 წელს სა­ნამ და­ვიჭ­რე­ბო­დი, დე­და­ჩემს ერთი სიზ­მა­რი მო­ვუ­ყე­ვი, რო­მე­ლიც 7 დღით ადრე ვნა­ხე. მთა­ზე ვი­ყა­ვი და გა­დახ­ტო­მა მე­ო­რე მთა­ზე მინ­დო­და. შუ­ა­ში უფსკრუ­ლი იყო, მაგ­რამ მე­ო­რე მთის პი­რას პა­ტა­რა ფან­ჯა­რას ვხე­დავ­დი, რომ­ლის მიღ­მა ულა­მა­ზე­სი მდე­ლო მო­ჩან­და, არ­ნა­ხუ­ლი ფე­რე­ბით. გა­დავ­ხტი, იმ ფან­ჯა­რას შე­ვე­ჯა­ხე და უფსკრუ­ლის­კენ მივ­დი­ო­დი, მაგ­რამ რა­ღაც მო­მენ­ტში ფან­ჯა­რა შევ­ლე­წე და ლა­მაზ მდე­ლო­ზე გა­ვე­დი... ისე მოხ­და, რომ ოჯახ­ში ყვე­ლა­ზე ხი­ფა­თი­ა­ნი მე აღ­მოვ­ჩნდი...

P.S. სა­ნამ ამ ინ­ტერ­ვი­უს გა­მო­საქ­ვეყ­ნებ­ლად ვამ­ზა­დებ­დი, ჩვენ­თვის ცნო­ბი­ლი გახ­და, რომ მი­ხე­ილ რა­მიშ­ვილს ჯან­მრთე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით კი­დევ ერთი ახა­ლი პრობ­ლე­მა აქვს: თო­დუ­ას კლი­ნი­კა­ში ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი კვლე­ვის შემ­დეგ, გუ­ლის აორ­ტის ანევ­რიზ­მა და­უდ­გინ­და. ექი­მე­ბის რე­კო­მენ­და­ცი­აა სას­წრა­ფო ოპე­რა­ცია, რად­გან გუ­ლის აორ­ტას­თან და­კავ­ში­რე­ბით სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა და­ფიქ­სირ­და.

„ექი­მი ზაზა კა­ცი­ტა­ძე მე­უბ­ნე­ბა, ნაღ­მზე ზი­ხარ, ოპე­რა­ცია სას­წრა­ფოდ უნდა გა­ი­კე­თოო. ხომ ყვე­ლაფ­რის ოპე­რა­ცია მაქვს ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი, ერთი გული იყო დარ­ჩე­ნი­ლი და მა­გა­საც ვი­კე­თებ,“ - გვე­უბ­ნე­ბა მი­ხე­ილ რა­მიშ­ვი­ლი. ბა­ტონ მი­შას ჯან­მრთე­ლო­ბას ვუ­სურ­ვებთ.

წა­ი­კი­თხეთ ასე­ვე:

• "მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა სპექ­ტაკ­ლი აღ­მოჩ­ნდა..." - 43 წელი საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან და ფურ­ცელ­ზე გა­და­ტა­ნი­ლი მო­გო­ნე­ბე­ბი: რო­გორ იხ­სე­ნებს ოთარ რა­მიშ­ვილს მე­უღ­ლე?