ლე­ვან ტი­ე­ლი­ძე სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ შო­ვის მოვ­ლე­ნე­ბის დროს გა­იც­ნო. ახალ­გაზ­რდა მეც­ნი­ე­რი ახა­ლი ზე­ლან­დი­ი­დან აკ­ვირ­დე­ბო­და მოვ­ლე­ნებს და სა­ტე­ლი­ტურ ფო­ტო­ებს გვაწ­ვდი­და, რო­მელ­შიც გლა­ცი­ა­ლუ­რი ღვარ­ცო­ფით გა­მოწ­ვე­ულ სტი­ქი­ა­ზე ნა­თელ წარ­მოდ­გე­ნას გვიქ­მნი­და. ლე­ვან­მა ახ­ლა­ხან, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ჯგუფ­თან ერ­თად, მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყო შო­ვის მოვ­ლე­ნე­ბის კვლე­ვა­ზე, რო­მელ­შიც რამ­დე­ნი­მე ქარ­თვე­ლის გარ­და, უცხო­ე­ლი მეც­ნი­ე­რე­ბი არი­ან ჩარ­თულ­ნი.

ან­ტარ­ქტი­კის ახალ­გაზ­რდა ქარ­თვე­ლი მკვლე­ვა­რი ლე­ვან ტი­ე­ლი­ძე გე­ოგ­რა­ფი­ის ორგზის დოქ­ტო­რია გლა­ცი­ო­ლო­გი­ის (მყინ­ვა­რე­ბის შეს­წავ­ლის) მი­მარ­თუ­ლე­ბით. სხვა­დას­ხვა წლებ­ში მან გა­ნათ­ლე­ბა მი­ი­ღო ამე­რი­კის მე­ი­ნის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის კლი­მა­ტის ცვლი­ლე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტში, კა­ნა­დის ჩრდი­ლო­ეთ ბრი­ტა­ნე­თის კო­ლუმ­ბი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, შვე­ი­ცა­რი­ის ცი­უ­რი­ხის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და ახა­ლი ზე­ლან­დი­ის ან­ტარ­ქტი­კის კვლე­ვით ცენ­ტრში. ამ­ჟა­მად ლე­ვა­ნი ავ­სტრა­ლი­ის მო­ნა­შის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში იმ­ყო­ფე­ბა, სა­დაც წამ­ყვან მეც­ნი­ერ-მკვლე­ვა­რად მუ­შა­ობს. იგი არის არა­ერ­თი სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მეც­ნი­ე­რო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წევ­რი და პა­რა­ლე­ლუ­რად ახერ­ხებს, აქ­ტი­უ­რად იყოს ჩარ­თუ­ლი ქარ­თულ სა­მეც­ნი­ე­რო ცხოვ­რე­ბა­ში. მისი ჯილ­დო­ე­ბის ჩა­მო­ნათ­ვალ­შია: თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მე­და­ლი, წი­ნან­დლის პრე­მია სა­ბუ­ნე­ბის­მე­ტყვე­ლო მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა დარ­გში, სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­სწავ­ლელ მეც­ნი­ე­რე­ბებ­ში მოღ­ვა­წე სა­უ­კე­თე­სო ახალ­გაზ­რდა მეც­ნი­ე­რი, სა­ქარ­თვე­ლოს მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა ეროვ­ნუ­ლი აკა­დე­მი­ის სტი­პენ­დი­ან­ტი, და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლია პას­კა­ლის პრე­მი­ით ილი­ას სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ხოლო 2023 წელს ახა­ლი ზე­ლან­დი­ის გე­ოგ­რა­ფი­ულ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ მისი დი­სერ­ტა­ცია წლის სა­უ­კე­თე­სო სა­დოქ­ტო­რო ნაშ­რო­მად აღი­ა­რა. "ხში­რად ვფიქ­რობ და ჩემი სურ­ვი­ლია, რომ დაგ­რო­ვი­ლი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ვახ­მა­რო. შე­სა­ბა­მი­სად, სა­ბო­ლო­ოდ ვფიქ­რობ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას. ჩემი შვი­ლე­ბის­თვი­საც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იქ­ნე­ბა ჰქონ­დეთ სამ­შობ­ლოს შეგ­რძნე­ბა" - ამ­ბობს ახალ­გაზ­რდა მეც­ნი­ე­რი. ისიც გვი­თხრა, რომ სა­კუ­თარ თავ­ზე და მიღ­წე­ვებ­ზე სა­უ­ბა­რი ეუ­ხერ­ხუ­ლე­ბა, თუმ­ცა მა­ინც დაგ­ვთან­ხმდა, ახ­ლოს გაც­ნო­ბო­და მკი­თხველს.

• ბავ­შვო­ბა

- მარ­თა­ლია, თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე, მაგ­რამ მე და ჩემი ძმა სა­ნა­ხევ­როდ სო­ფელ­ში ვიზ­რდე­ბო­დით, კერ­ძოდ, გო­რის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ზერ­ტში. დედა ძე­ვე­რი­და­ნაა, ანუ ძირ­ფეს­ვი­ა­ნად ქარ­თლე­ლი ვარ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ბავ­შვო­ბა არ მქო­ნია, ის პე­რი­ო­დი ჩვენ­თვი­საც ისე­თი­ვე იყო, რო­გო­რიც 90-იანი წლე­ბის და­ნარ­ჩე­ნი ბავ­შვე­ბის­თვის. და­ვამ­თავ­რე გი­ორ­გი ჭყონ­დი­დე­ლის სა­ხე­ლო­ბის 164-ე სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა, სან­ზო­ნა­ში, სა­დაც იმ­ხა­ნად ვცხოვ­რობ­დით. ზო­გა­დად, გა­ჭირ­ვე­ბის წლე­ბი იყო და ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან არც სწავ­ლა იყო მა­ინ­ცდა­მა­ინც პო­პუ­ლა­რუ­ლი და პერ­სპექ­ტი­უ­ლი და არც ამის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბი გვქო­ნია. გაკ­ვე­თი­ლე­ბის მო­სამ­ზა­დებ­ლად სხვა­დას­ხვა წიგ­ნებს კლა­სე­ლე­ბი ერ­თნა­მე­თის­გან ვთხო­უ­ლობ­დით და ხში­რად სან­თლის შუქ­ზეც გვი­წევ­და მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა. ვიდ­რე არ და­ვო­ჯახ­დი, თბი­ლის­ში სა­კუ­თა­რი ბინა არას­დროს გვქო­ნია და თით­ქმის 25 წელი მა­მა­ჩე­მის დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბის სახ­ლში უსას­ყიდ­ლოდ ვცხოვ­რობ­დით, რის­თვი­საც მათი უზო­მოდ მად­ლი­ე­რი ვარ. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, დი­დად არც სწავ­ლით გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი, თუმ­ცა ამ მხრივ ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი დე­და­ჩე­მი მაქ­სი­მა­ლუ­რად გვაქ­ცევ­და ყუ­რა­დღე­ბას. სკო­ლა­ში სა­ბუ­ნე­ბის­მე­ტყვე­ლო საგ­ნე­ბი და ის­ტო­რია მიყ­ვარ­და. მე და ჩემ ძმას ბავ­შვო­ბი­დან გვიყ­ვარ­და ცხო­ვე­ლე­ბი, ფრინ­ვე­ლე­ბი, ბუ­ნე­ბას­თან მუდ­მი­ვი შე­ხე­ბა გვქონ­და, სოფ­ლის სახ­ლში მტრე­დე­ბი, კურ­დღლე­ბი და ძაღ­ლე­ბიც გვყავ­და... ჯერ კი­დევ სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში ისე­თი პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა მინ­დო­და, რო­მე­ლიც მოგ­ზა­უ­რო­ბას­თან იქ­ნე­ბო­და და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, თუმ­ცა ბოლო კლა­სებ­ში მა­ინც არ მქონ­და გა­და­წყვე­ტი­ლი, რო­მე­ლი ფა­კულ­ტე­ტი ამერ­ჩია. ამა­შიც დე­და­ჩემ­მა ითა­მა­შა გა­დამ­წყვე­ტი როლი და სა­ბო­ლო­ოდ გე­ოგ­რა­ფი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბა ავარ­ჩი­ეთ.

• "მან შე­მას­წავ­ლა გლა­ცი­ო­ლო­გი­ის ან­ბა­ნი“

- ოთხი წელი ვის­წავ­ლე თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გე­ოგ­რა­ფი­ის სა­ბა­კა­ლავ­რო პროგ­რა­მა­ზე და მოხ­და ისე, რომ პირ­ვე­ლი­ვე კურ­სზე ჩემი სა­კურ­სო თემა მყინ­ვა­რებ­ზე იყო. სწო­რედ აქე­დან და­ი­წყო ჩემი უშუ­ა­ლო და­კავ­ში­რე­ბა გლა­ცი­ო­ლო­გი­ას­თან. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ხელ­მძღვა­ნე­ლი მყავ­და - პრო­ფე­სო­რი რა­მინ გო­ბე­ჯიშ­ვი­ლი, ცნო­ბი­ლი გე­ოგ­რა­ფი, მან შე­მას­წავ­ლა გლა­ცი­ო­ლო­გი­ის ან­ბა­ნი. ჯერ კი­დევ მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ლა­ბო­რან­ტად და­მა­წყე­ბი­ნა მუ­შა­ო­ბა და მას მერე გა­ვაგ­რძე­ლე სწავ­ლა მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში, შემ­დეგ კი დოქ­ტუ­რან­ტუ­რა­ში. მი­უ­ხე­და­ვად დიდი ასა­კი­სა, სულ ცდი­ლობ­და, რომ ექ­სპე­დი­ცი­ებ­შიც ჩვენ­თან ერ­თად ევლო, ბევ­რი სი­კე­თე მახ­სოვს მის­გან.

• "ასე და­ი­წყო ჩემი ახალ­ზე­ლან­დი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა-საქ­მი­ა­ნო­ბა“

- 2016 წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ვი­ცა­ვი სა­დოქ­ტო­რო დი­სერ­ტა­ცია, პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ­დი სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტებ­ზე და სა­ზღვარ­გა­რეთ მი­წევ­და მოგ­ზა­უ­რო­ბა სტა­ჟი­რე­ბებ­ზე, კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ამაღ­ლე­ბა­ზე, ექ­სპე­დი­ცი­ებ­ში და ა.შ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დი­სერ­ტა­ცია და­ვი­ცა­ვი, არას­დროს მქონ­და იმის გან­ცდა, რომ ამით დამ­თავ­რდა პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა. პი­რი­ქით, ვგრძნობ­დი, რომ უფრო მე­ტად გან­ვი­თა­რე­ბა იყო სა­ჭი­რო, რა­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში უკვე ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებ­დი. პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის თით­ქოს მეტი გა­სა­ქა­ნი იყო სა­ჭი­რო და სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამის­თვის არ იყო საკ­მა­რი­სი მას­შტა­ბე­ბი. ამი­ტომ 2018 წელს გა­ვა­კე­თე გა­ნა­ცხა­დი ახა­ლი ზე­ლან­დი­ის ან­ტარ­ქტი­კის კვლე­ვით ცენ­ტრში და მი­უ­ხე­და­ვად ძა­ლი­ან დიდი კონ­კურ­სი­სა, მი­ვი­ღე სა­დოქ­ტო­რო პროგ­რა­მა­ზე სწავ­ლის სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბა.

• "ბე­დის­წე­რამ ერ­თმა­ნეთს სტე­ფან­წმინ­და­ში შეგ­ვახ­ვედ­რა“

- ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში წას­ვლამ­დე, რამ­დე­ნი­მე წლით ადრე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნი. უცხო­ელ კო­ლე­გებ­თან ერ­თად სტე­ფან­წმინ­და­ში ექ­სპე­დი­ცია გვქონ­და და­გეგ­მი­ლი, თა­მა­რიც იქ გა­ვი­ცა­ნი. ჩემი მე­უღ­ლე ბო­ტა­ნი­კო­სია, ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დოქ­ტო­რან­ტი, მათ ცალ­კე ექ­სპე­დი­ცია ჰქონ­დათ და ისე მოხ­და, რომ ერ­თდრო­უ­ლად აღ­მოვ­ჩნდით ჩვე­ნი სა­ერ­თო მე­გობ­რის და მას­პინ­ძლის ოჯახ­ში. 2019 წელს ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში ჩვენ პირ­ველ შვილ­თან ერ­თად წა­ვე­დით. გა­მო­ვი­და ისე, რომ თა­მარ­მა ჩემს გამო სწავ­ლას და კა­რი­ე­რას თავი და­ა­ნე­ბა. მე­ო­რე შვი­ლი ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში შეგ­ვე­ძი­ნა. ახლა უკვე მე­სა­მე შვი­ლის მო­ლო­დინ­ში ვართ...

• ინ­ტერ­ვიუ უკვე ჩა­წე­რი­ლი იყო, რო­დე­საც გა­ვი­გეთ, რომ 4 სექ­ტე­მე­ბერს, მელ­ბურნ­ში ლე­ვა­ნის მე­სა­მე შვი­ლი - გაბ­რი­ე­ლი და­ი­ბა­და. ambebi.ge ულო­ცავს ახალ­გაზ­რდა ოჯახს მე­სა­მე შვი­ლის შე­ძე­ნას და პა­ტა­რას ბედ­ნი­ერ მო­მა­ვალს უსურ­ვებს - რედ.

• "იქა­უ­რი გა­რე­მო მეტ­ნაკ­ლე­ბად მივ­სებ­და სა­ქარ­თვე­ლოს და­ნაკ­ლისს“

- ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში ძა­ლი­ან ცოტა ქარ­თვე­ლი ცხოვ­რობს და სა­მეც­ნი­ე­რო წრე­ებ­ში (რაგ­ბის მოყ­ვა­რუ­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით) დიდი წარ­მოდ­გე­ნა არ აქვთ სა­ქარ­თვე­ლო­ზე. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ვიქ­ტო­რი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი დოქ­ტო­რან­ტი ვი­ყა­ვი, რაც ჩემ­თვის ერ­თგვა­რი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა იყო. ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში ოთხწე­ლი­წად­ნა­ხე­ვა­რი ვი­ცხოვ­რეთ. დი­სერ­ტა­ცი­ის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ვმუ­შა­ობ­დი ან­ტარ­ქტი­კის კვლე­ვით ცენ­ტრში რო­გორც მკვლე­ვა­რი, მქონ­და ექ­სპე­დი­ცი­ე­ბი სამ­ხრეთ ალ­პებ­ში - ულა­მა­ზე­სი ად­გი­ლე­ბია, გამ­ყინ­ვა­რე­ბის მხრი­ვაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო... ახა­ლი ზე­ლან­დია მთი­ა­ნი ქვე­ყა­ნაა მყინ­ვა­რე­ბით და ცოტა სა­ქარ­თვე­ლო­საც ჰგავს. მარ­თა­ლია, გან­სხვა­ვე­ბე­ბიც ბევ­რია, მაგ­რამ რო­დე­საც მოგ­ზა­უ­რობ, მთი­ა­ნი ად­გი­ლე­ბი, ფერ­დო­ბებ­ზე შე­ფე­ნი­ლი ცხვრის ფა­რე­ბი, გა­შე­ნე­ბუ­ლი ვე­ნა­ხე­ბი და ვაშ­ლის ბა­ღე­ბი სა­ქარ­თვე­ლოს მო­გა­გო­ნებს...

• ან­ტარ­ქტი­კის ქარ­თვე­ლი მკვლე­ვა­რის გზა ახა­ლი ზე­ლან­დი­ი­დან - ავ­სტრა­ლი­ა­ში

- ამ­ჟა­მად ავ­სტრა­ლი­ა­ში, მელ­ბურნ­ში ვარ, მო­ნა­შის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, რო­მე­ლიც ას­ტრა­ლი­ის ყვე­ლა­ზე დიდი უნი­ვერ­სი­ტე­ტია და მსოფ­ლი­ოს 50 სა­უ­კე­თე­სო უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ბის სი­ა­ში შე­დის. აქ არის ან­ტარ­ქტი­კის კვლე­ვის ჯგუ­ფი, რო­მელ­შიც ამ­ჟა­მად 15-მდე მეც­ნი­ე­რი ვართ გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი. ასე­თი დო­ნის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მოხ­ვედ­რა, რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. ჩემი პო­ზი­ცია და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია უშუ­ა­ლოდ ან­ტარ­ქტი­კულ კვლე­ვებ­თან. ახალ ზე­ლან­დი­ას­თან შე­და­რე­ბით, ავ­სტრა­ლია ეკო­ნო­მი­კუ­რად უფრო ძლი­ე­რი და გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნაა, სა­დაც უფრო მეტი ფი­ნან­სე­ბი იხარ­ჯე­ბა მეც­ნი­ე­რე­ბა­ში, და შე­სა­ბა­მი­სად, ან­ტარ­ქტი­კუ­ლი კვლე­ვე­ბი აქ უფრო გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლია. პა­რა­ლე­ლუ­რად, მე­ო­რე წე­ლია, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ილი­ას სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვი­კა­ვებ აკა­დე­მი­ურ თა­ნამ­დე­ბო­ბას, რაც ჩემ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია რად­გან ჩემ სა­მეც­ნი­ე­რო ნაშ­რო­მებ­ში სა­ქარ­თვე­ლო და ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტე­ტი ერთ-ერთ აფი­ლი­ა­ცი­ა­დაა მი­თი­თე­ბუ­ლი და ეს ჩვე­ნი ქვეყ­ნი­სა და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრეს­ტი­ჟი­ცაა.

• "არ­ჩე­ვან­ში არ შევ­ცდი - ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და სა­ჭი­რო პრო­ფე­სია მაქვს“

- ჩემი კვლე­ვის ძი­რი­თა­დი ნა­წი­ლი და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია კავ­კა­სი­ონ­თან. ზო­გა­დად, გა­ლა­ცი­ო­ლო­გია ძვი­რა­დღი­რე­ბუ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბაა, დიდ ფი­ნან­სებს და რე­სურ­სებს მო­ი­თხოვს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამის ფუ­ფუ­ნე­ბა ჯერ­ჯე­რო­ბით არ გვაქვს, ამი­ტომ აქა­უ­რი პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბი მეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამ დარ­გის მე­ტად გან­ვი­თა­რე­ბა­შიც ჩემი მცი­რე­დი წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნო. შე­სა­ბა­მი­სად, ამ ეტაპ­ზე აქე­დან უფრო მე­ტის გა­კე­თე­ბას შევ­ძლებ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის, ვიდ­რე ამას მანდ ყოფ­ნით მო­ვა­ხერ­ხებ­დი. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, გლა­ცი­ო­ლო­გია ძალ­ზედ სა­ჭი­რო პრო­ფე­სი­აა და ამ დარ­გის გან­ვი­თა­რე­ბაც სა­ქარ­თვე­ლოს­ნა­ირ ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ში­ნა­გა­ნად იმ­დე­ნად გამ­ჯდა­რი მაქვს ჩემი პრო­ფე­სია, რომ აღარც ვთვლი სამ­სა­ხუ­რად და სპე­ცი­ა­ლო­ბად, ის ჩემს ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­შია გა­და­სუ­ლი და ამ სფე­რო­ში მუ­შა­ო­ბა დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბა­საც მგვრის.

• "ვთვლი, რომ ამ მხრი­ვაც ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა“

- პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი ჰო­ბიც მოგ­ზა­უ­რო­ბა გა­მო­დის. ახა­ლი მთი­ა­ნი რე­გი­ო­ნე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა ერ­თგვა­რი ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა, ხიბ­ლი, ექ­სტრე­მი და სი­ა­მოვ­ნე­ბაა ჩემ­თვის. თუმ­ცა ვცდი­ლობ, რომ ოჯა­ხის თე­მა­შიც მე­ტად ვიყო ჩარ­თუ­ლი. როცა ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში წა­მო­ვე­დით, სა­ერ­თოდ არა­ვის ვიც­ნობ­დით, სრუ­ლი­ად უცხო ქვე­ყა­ნა­ში, სამ­შობ­ლოს­გან ძა­ლი­ან შორს მოვ­ხვდით. ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი, ვის­თა­ნაც წა­მოს­ვლამ­დე ვირ­ტუ­ა­ლუ­რად მქონ­და კონ­ტაქ­ტი, ჩემი ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო და ისიც ერთ თვე­ში სხვა­გან გა­და­ვი­და სა­მუ­შა­ოდ. ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და ცხოვ­რე­ბის თა­ვი­დან და­წყე­ბა, მაგ­რამ კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით ყვე­ლა სირ­თუ­ლეს გა­ვუმკლავ­დით. გან­სა­კუთ­რე­ბით უნდა აღ­ვნიშ­ნო ახალ ზე­ლან­დი­ა­ში მცხოვ­რე­ბი მარი­ნა და ნუგ­ზარ ნა­ჭყე­ბი­ე­ბის ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხი, რომ­ლებ­მაც დიდი მზრუნ­ვე­ლო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნეს ჩვენს მი­მართ და ამის­თვის მათი მად­ლობ­ლე­ბი ვართ. ასე­ვე გან­სა­კუთ­რე­ბით და­სა­ფა­სე­ბე­ლია ჩემი მე­უღ­ლის უპი­რო­ბო გვერ­დში დგო­მა და მხარ­და­ჭე­რა. რო­გორც წესი სა­მეც­ნი­ე­რო კვლე­ვა ბევრ დროს და დიდ შრო­მას მო­ი­თხოვს, და­წყე­ბუ­ლი ლა­ბო­რა­ტო­რი­უ­ლი სა­მუ­შა­ო­ე­ბით - დამ­თავ­რე­ბუ­ლი სა­ვე­ლე ექ­სპე­დი­ცი­ე­ბით. ოჯა­ხის მოვ­ლა მთლი­ა­ნად თა­მარ­მა აიღო თა­ვის თავ­ზე, მეც ძა­ლი­ან შე­მი­წყო ხელი და ამის­თვის უზო­მოდ მად­ლო­ბე­ლი ვარ. ვთვლი, რომ ამ მხრი­ვაც ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა.

• "ჩვენს შვი­ლებს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ჰქონ­დეთ სამ­შობ­ლოს შეგ­რძნე­ბა“

- ხში­რად ვფიქ­რობ და ჩემი სურ­ვი­ლია, რომ ჩემი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ვახ­მა­რო. შე­სა­ბა­მი­სად, სა­ბო­ლო­ოდ, ვფიქ­რობ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას. ჩვე­ნი შვი­ლე­ბის­თვი­საც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იქ­ნე­ბა ჰქონ­დეთ სამ­შობ­ლოს შეგ­რძნე­ბა. ძა­ლი­ან ძნე­ლია ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნა, მით უმე­ტეს, ისეთ გა­რე­მო­ში, სა­დაც ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ქარ­თუ­ლი დი­ას­პო­რაა და ბავ­შვებს ქარ­თულ­თან შე­ხე­ბა ნაკ­ლე­ბად აქვთ. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, მე და თა­მა­რი ვცდი­ლობთ, რომ ქარ­თუ­ლი გა­რე­მო შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ ოჯახ­ში. ბავ­შვებს ქარ­თუ­ლად წერა-კი­თხვას ვას­წავ­ლით, აქა­უ­რი სკო­ლის პროგ­რა­მა­საც მა­თე­მა­ტი­კა­ში ქარ­თუ­ლად ვა­მე­ცა­დი­ნებთ, რად­გან გვინ­და, რომ ქარ­თუ­ლად ფიქ­რსა და აზ­როვ­ნე­ბას მი­ეჩ­ვი­ონ. სა­ბო­ლო­ოდ, რა თქმა უნდა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში გვინ­და ცხოვ­რე­ბა და იმე­დია, ახლო მო­მა­ვალ­ში იქ­ნე­ბა შე­სა­ბა­მი­სი გა­რე­მო, რომ სამ­შობ­ლო­ში დავ­ბრუნ­დეთ. სა­ქარ­თვე­ლო თა­ვი­სი ის­ტო­რი­ით, ტრა­დი­ცი­ე­ბით, მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით, ბუ­ნებ­რი­ვი პი­რო­ბე­ბი­თა და რე­სურ­სე­ბით, მთე­ბით, მყინ­ვა­რე­ბით, მღვი­მე­ე­ბით, ზღვი­თა და კლი­მა­ტუ­რი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით უნი­კა­ლუ­რი ად­გი­ლია მსოფ­ლი­ო­ში და მეტი მოვ­ლა და და­ფა­სე­ბა სჭირ­დე­ბა. არა მარ­ტო ჩვენ, ვი­სურ­ვებ­დი რომ ყვე­ლა, ვინც სა­ზღვრებს გა­რე­თაა, ვე­ცა­დოთ ჩვე­ნი ცოდ­ნა, გა­მოც­დი­ლე­ბა და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი ჩვენს სამ­შობ­ლოს მო­ვახ­მა­როთ.