სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მუდ­მი­ვად სიფრ­თხი­ლის­კენ მო­უ­წო­დებს, არ­სე­ბულ პრობ­ლე­მებ­ზე ხმა­მაღ­ლა, თა­მა­მად და და­უ­ფა­რა­ვად ესა­უბ­რე­ბა. ამ­ბობს, რომ შო­ვის ტრა­გე­დი­ის შემ­დეგ გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლია.

"ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა რომ გა­ვი­გე, მოვ­კვდი... ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ყო­ვე­ლი მძი­მე შემ­თხვე­ვი­სას თვითგვე­მა მე­წყე­ბა. ხომ არ და­ვა­კე­ლი რამე, იქ­ნებ უფრო ხმა­მაღ­ლა უნდა მეყ­ვი­რა... ახ­ლაც სულ შიში მაქვს, რად­გან ვიცი, ეს მშე­ნებ­ლო­ბე­ბი ჩვენს ქვე­ყა­ნას კარ­გს არა­ფერს მო­უ­ტანს. სამ­წუ­ხა­როდ, იმ მძი­მე შე­დე­გე­ბის­თვის მზად არ ვართ... რაც აქ ხდე­ბა, ამას პი­რად პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­დაც მი­ვიჩ­ნევ" - გვე­უბ­ნე­ბა ილი­ას სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რი, ფი­ზი­კა-მა­თე­მა­ტი­კურ მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა დოქ­ტო­რი, სე­ის­მუ­რი მო­ნი­ტო­რინ­გის ცენ­ტრის ხელ­მძღვა­ნე­ლი თეა გო­დო­ლა­ძე.

მისი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­მოს­ვლე­ბი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ნა­წი­ლის­თვის ზოგ­ჯერ გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლიც კია. არა­და, ადა­მი­ანს, პრო­ფე­სი­ო­ნალს, რო­მე­ლიც სფე­როს ბავ­შვო­ბი­დან კარ­გად იც­ნობს, კრი­ტი­კულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში გა­ჩუ­მე­ბა და­ნა­შა­უ­ლად მი­აჩ­ნია.

ვინ არის მარ­თლაც თეა გო­დო­ლა­ძე, რა გზა აქვს გავ­ლი­ლი და რო­გორ მო­ვი­და დღემ­დე, - ასე­თი ინ­ტერ­ვიუ მას აქამ­დე არა­ვის­თვის მი­უ­ცია.

ის ახლა AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია და ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე თა­ვად გვიყ­ვე­ბა.

მშობ­ლე­ბი

- მამა ბიო-ქი­მი­კო­სი იყო, მუ­შა­ობ­და ხორ­ბლის სა­სუ­ქის ქი­მი­ურ შემ­ცვე­ლო­ბა­ზე, ქარ­თუ­ლი ხორ­ბლის ჯი­შებ­ზე და მუდ­მი­ვად ცდებს ატა­რებ­და. მახ­სოვს, სულ საც­დელ მე­ურ­ნე­ო­ბა­ში იყო, წერ­და და ბევ­რს კი­თხუ­ლობ­და... სამ­წუ­ხა­როდ, 22 წლის ვი­ყა­ვი, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა... დედა სე­ის­მო­ლო­გია და წლე­ბი გე­ო­ფი­ზი­კის ინ­სტი­ტუ­ტში საქ­მი­ა­ნობ­და. იქ ენ­გურ­ჰე­სის სე­ის­მო­ლოგ­თა ჯგუ­ფი იყო, რო­მე­ლიც ენ­გურ­ჰესს აკ­ვირ­დე­ბო­და. დე­დას გან­ყო­ფი­ლე­ბის უფ­რო­სი სე­ის­მო­ლო­გი გი­ორ­გი მუ­რუ­სი­ძე გახ­ლდათ. დი­სერ­ტა­ცია რომ და­ვი­ცა­ვი, სწო­რედ ბა­ტო­ნი გი­ორ­გის ერთ-ერთი წიგ­ნი გა­მო­ვი­ყე­ნე...

ბავ­შვო­ბა და მოს­წავ­ლე­ო­ბა

- გა­მო­დის, ბავ­შვო­ბი­დან ამ სფე­როს­თან მჭიდ­რო შე­ხე­ბა გქო­ნი­ათ და თან დე­დის საქ­მი­ა­ნო­ბა გა­გიგ­რძე­ლე­ბი­ათ... აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი იყა­ვით?

- კი, ასე გა­მო­ვი­და, დე­დის საქ­მე გა­ვაგ­რძე­ლე... რაც შე­ე­ხე­ბა იმას, რო­გო­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, დედა მე­უბ­ნე­ბა, რომ აქ­ტი­უ­რი და თა­მა­მი ვი­ყა­ვი. მო­რი­დე­ბუ­ლი არ ვყო­ფილ­ვარ, მა­ღი­ზი­ა­ნებ­და უსა­მარ­თლო­ბა, მახ­სოვს, პრო­ტესტს რომ გა­მოვ­თქვამ­დი ხოლ­მე... ბაღ­ში წა­საყ­ვა­ნად ყვე­ლას დედა და მამა გვა­კი­თხავ­და. ამი­ტომ ყვე­ლას დე­დებს და მა­მებს ვიც­ნობ­დი. ერთ-ერთ ჩვენს ჯგუ­ფელს წა­საყ­ვა­ნად სხვა ადა­მი­ან­მა მო­ა­კი­თხა. ეს არას­წო­რად მი­ვიჩ­ნიე და ბუნ­ტი მო­ვა­წყვე - ეს ვინ არის? დე­და­მი­სი სად არის? ამას რა­ტომ მიჰ­ყავს-მეთ­ქი?! მერე დე­და­ჩემს ამის გამო მას­წავ­ლებ­ლებ­მა საყ­ვე­დუ­რი უთხრეს... ჯერ 24-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი და მერე გრი­გოლ კო­ბა­ხი­ძის 77-ე მა­თე­მა­ტი­კურ სკო­ლა-გიმ­ნა­ზი­ა­ში გა­და­ვე­დი... მე და ჩემი ძმა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. მშობ­ლის კალ­თას ამო­ფა­რე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. დე­დას არა­ფერ­ში შე­ვუ­ზღუ­დი­ვარ. გან­სა­კუთ­რე­ბით სწავ­ლის კუ­თხით. კო­დი­ვით მქონ­და ჩა­დე­ბუ­ლი, მა­მის­გა­ნაც ასე იყო, რომ უნდა მეს­წავ­ლა. ჩემი ძმა ბიზ­ნე­სის კუ­თხით წა­ვი­და, მე - აკა­დე­მი­უ­რი. ამას თა­ვი­დან­ვე ჰქონ­და სა­ფუძ­ვე­ლი ჩაყ­რი­ლი, გრი­გოლ კო­ბა­ხი­ძის სკო­ლა-გიმ­ნა­ზია ხუ­თებ­ზე და­ვამ­თავ­რე. სკო­ლა­ში ფრი­ა­დო­სა­ნი სტი­პენ­დი­ა­ტი ვი­ყა­ვი. მა­თე­მა­ტი­კას სა­ქარ­თვე­ლოს დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი პე­და­გო­გი და­ვით გონ­და­უ­რი მას­წავ­ლი­და. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ადა­მი­ა­ნი. მის საყ­ვა­რელ მოს­წავ­ლედ მი­ვიჩ­ნე­ო­დი. და­ვით მას­წავ­ლე­ბელს დიდი როლი აქვს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში და მისი მად­ლი­ე­რი ვარ.

"მი­წისძვრე­ბი ბავ­შვო­ბი­დან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და"

- დე­დას დამ­ხმა­რე არა­ვინ ჰყავ­და, ამი­ტომ, სკო­ლი­დან რომ გა­მო­მიყ­ვან­და, სამ­სა­ხურ­ში მივ­ყავ­დი. სა­წყობ­ში სე­ის­მუ­რი მა­გი­დე­ბი ჰქონ­დათ, სპე­ცი­ა­ლურ პლან­შეტს ეძახ­დნენ, მი­წისძვრა მა­შინ ხე­ლით ისა­ზღვრე­ბო­და - მთე­ლი ტექ­ნო­ლო­გია იყო და დე­დას მე­გობ­რე­ბი მას­ზე მა­ძი­ნებ­დნენ... ერთხე­ლაც ინ­სტი­ტუ­ტში შე­მოწ­მე­ბა იყო, უფ­რო­სი თა­ვის მო­ად­გი­ლე­ე­ბით შე­მოვ­ლა­ზე იყო. დე­დას არ უნ­დო­და, რომ მათ იქ ვე­ნა­ხე და მა­გი­დის ქვეშ დამ­მა­ლა. ამა­ზე გავ­ბრაზ­დი, რა­ტომ უნდა ვიყო მა­გი­დის ქვეშ. შენ ვინ ხარ-მეთ­ქი? - ოთახ­ში შე­მო­სულ უფ­როსს ვუ­თხა­რი და თავი ამოვ­ყა­ვი. ასე გა­ვაპ­რო­ტეს­ტე. ბა­ტო­ნი ბა­ლა­ვა­ძე სი­ცი­ლით ოთა­ხი­დან გა­ვი­და. თან სა­სა­ცი­ლო გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და - წი­თე­ლი თმა და ბევ­რი ჭორფლი სა­ხე­ზე. ამი­ტომ, დე­დამ სულ იცო­და, რომ ჩემ­თვის რა­მის აკ­რძალ­ვა არ შე­იძ­ლე­ბო­და... მოკ­ლედ, სულ პა­ტა­რა­ო­ბი­დან, იმ სამ­სა­ხურ­ში სე­ის­მოგ­რა­მებ­ზე ვი­ჯე­ქი, იმ მო­წყო­ბი­ლო­ბა­ზე, რომ­ლი­თაც დედა ან­გა­რი­შობ­და მი­წისძვრის ეპი­ცენ­ტრს და იმ ყვე­ლა­ფერს ვუ­ყუ­რებ­დი.

სე­ის­მო­ლო­გი ბა­ბუა

- ბა­ბუა, დე­დის მამა კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის თავ­მჯდო­მა­რე იყო, პენ­სი­ა­ზე საკ­მა­ოდ ახალ­გაზ­რდა გა­ვი­და და სო­ფელ­ში, თა­ვის სახ­ლში სე­ის­მუ­რი სად­გუ­რი გახ­სნა. ახლა სე­ის­მურ სად­გურს ხე­ლით ატა­რებ, მა­შინ მთე­ლი თა­ვი­სი მო­წყო­ბი­ლო­ბით სახ­ლის 4 ოთა­ხი ეთ­მო­ბო­და და იქი­დან ხდე­ბო­და ენ­გურ­ჰე­სის მო­ნი­ტო­რინ­გი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჰესს ასე­თი ლო­კა­ლუ­რი ქსე­ლი მი­ე­ძღვნა. ჩემ­ზე რომ ამ­ბო­ბენ, ამ ქალ­მა ენ­გურ­ჰეს­ზე რა იცი­სო? იმა­ზე მეტი ვიცი, ვიდ­რე ვინ­მეს წარ­მო­უდ­გე­ნია. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ბა­ბუ­ას­თან ერ­თად ვცვლი­დი ლენ­ტებს. ახლა ელექტრო­ნუ­ლად ხდე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, მა­შინ ქა­ღალ­დზე იწე­რე­ბო­და. სად­გუ­რი 24 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში მუ­შა­ობ­და. სკრუ­პუ­ლო­ზუ­რი საქ­მე იყო, რო­მელ­საც მუდ­მი­ვად შემ­მოწ­მე­ბე­ლი ჰყავ­და.

„1991 წლის რა­ჭის მი­წისძვრა­მაც ბევ­რი რამ გან­სა­ზღვრა“

- კი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, მა­ინც ამან გან­სა­ზღვრა ჩემი გზა. მი­წისძვრა რომ მოხ­და, დე­დამ თქვა, ზუ­რაბ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი ჯგუფს ქმნის, რა­ჭა­ში უნდა წა­ვი­დე და და­ვაკ­ვირ­დე­თო. ის იყო კავ­კა­სი­ა­ში ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი მი­წისძვრა, რაც კი მომ­ხდა­რა. მა­შინ 15 წლის ვი­ყა­ვი და დე­დას მეც წავ­ყე­ვი. იქ სა­ერ­თა­შო­რი­სო ექ­სპე­დი­ცია იყო, რომ­ლის შე­მად­გენ­ლო­ბა­ში იყ­ვნენ ამე­რი­კე­ლი, ინ­გლი­სე­ლი, გერ­მა­ნე­ლი წამ­ყვა­ნი მეც­ნი­ე­რე­ბი... მა­შინ ინ­გლი­სუ­რი წიგ­ნე­ბი­დან ვი­ცო­დი, კო­მუ­ნი­კა­ცია უცხო­ე­ლებ­თან იქამ­დე არ მქო­ნია და უცხო­ე­ლე­ბიც პირ­ვე­ლად ვნა­ხე. იმ პე­რი­ოდ­ში აფ­ტერ­შო­კე­ბის, მომ­ყო­ლი მი­წისძვრე­ბის რე­გის­ტრა­ცია იწარ­მო­ე­ბო­და. ელექტრო­ნუ­ლად ამუ­შა­ვებ­დნენ. ის ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი და კომ­პი­უ­ტე­რიც მა­ნამ­დე არ მე­ნა­ხა.

ქარ­თუ­ლი ექ­სპე­დი­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ზურა ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­მა მი­თხრა, და­ჯე­ქი კომ­პი­უ­ტერ­თან და ჩემ­თან ერ­თად და­ი­წყე მი­წისძვრე­ბის და­მუ­შა­ვე­ბაო. მა­თე­მა­ტი­კა ხომ ვი­ცო­დი, ფი­ზი­კას კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი და ყვე­ლა­ფერს ად­ვი­ლად ავუ­ღე ალღო. და­ვი­წყე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ეპი­ცენ­ტრე­ბის დას­მა. ზუ­რამ ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა და ისიც ის ადა­მი­ა­ნია, ვინც ჩემი ცხოვ­რე­ბის გზა გან­სა­ზღვრა...

მძი­მე 90-ია­ნე­ბი და შემ­დგომ...

- ისე­თი რთუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყო, გე­ო­ფი­ზი­კის ინ­სტი­ტუ­ტი კი არა, სე­ის­მუ­რი სად­გუ­რე­ბი აღარ არ­სე­ბობ­და. ინ­სტი­ტუ­ტში 700 კა­ცი­დან 5 კაცი და­დი­ო­და. მამა მაგ პე­რი­ოდ­ში გახ­და ავად და დე­დას სხვა სახ­სრე­ბის ძებ­ნა მო­უ­წია, რომ ოჯა­ხი შე­ე­ნა­ხა. სამ­სა­ხუ­რი­დან თვი­თონ წა­მო­ვი­და... ზურა ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­მა რე­გი­ო­ნუ­ლი სე­ის­მო­ლო­გი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბის გამ­გე გახ­და, დე­დას უთხრა, შენ ნაც­ვლად თეა მო­იყ­ვა­ნეო. უკვე სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, 19 წლის... მოკ­ლედ, და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ახალ­გაზ­რდუ­ლი ჯგუ­ფი შევ­ქმე­ნით - მე­გო­ბა­რი სტუ­დენ­ტე­ბიც მი­ვიყ­ვა­ნე. შემ­დეგ ზურა სე­ის­მო­ლო­გი­უ­რი ცენ­ტრის უფ­რო­სად და­ი­ნიშ­ნა და და­ი­წყო სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრო­ექ­ტე­ბი. რე­ფორ­მა ჩა­ტარ­და, გა­მო­ვე­ყა­ვით მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ას და ახალ­გაზ­რდუ­ლი გუნ­დით სე­ის­მუ­რი მო­ნი­ტო­რინ­გის ცენ­ტრი გა­ვა­კე­თეთ. ჩვე­ნით ამე­რი­კე­ლი კო­ლე­გე­ბი და­ინ­ტე­რეს­დნენ...

იმ დროს ია­პო­ნი­ა­ში ვსწავ­ლობ­დი და "მას­ტერს" ვა­კე­თებ­დი. ასე­ვე იქ გა­ვი­ა­რე არა­ერ­თი ტრე­ნინ­გი, შე­ვის­წავ­ლე ადა­მი­ა­ნის ქცე­ვა ძლი­ე­რი მი­წისძვრის დროს. ყვე­ლა­ფე­რი უკვე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად გა­მო­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი მაქვს. შემ­დეგ აქ დი­სერ­ტა­ცია ამე­რი­კე­ლებ­თან ერ­თად და­ვი­ცა­ვი. და­ი­წყო ჩვე­ნი დიდი მე­გობ­რო­ბა ბერკლის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ლო­უ­რენს ლი­ვერ­მო­ლის ნა­ცი­ო­ნა­ლურ ლა­ბო­რა­ტო­რი­ას­თან. პრო­ექ­ტებს ერ­თობ­ლი­ვად ვა­კე­თებ­დით. წე­ლი­წად­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ჩავ­დი­ო­დი ამე­რი­კა­ში, ვსწავ­ლობ­დი. სა­ერ­თოდ, დღემ­დე ყო­ველ­წლი­ურ მუ­შა­ო­ბა­სა და გან­ვი­თა­რე­ბა­ში ვარ, სულ სწავ­ლის პრო­ცე­სია, არ ვთვლი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ვიცი, თვით­გან­ვი­თა­რე­ბა და სწავ­ლა ჩემ­თვის უწყვე­ტი პრო­ცე­სია.

საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე

- პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნით კმა­ყო­ფი­ლი ხართ?

- რა თქმა უნდა. ვა­კე­თებ საქ­მეს, რო­მე­ლიც მიყ­ვარს, მა­ინ­ტე­რე­სებს. ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რა სა­ინ­ტე­რე­სოა დე­და­მი­წის აგე­ბუ­ლე­ბა და ის, თუ რო­გორ იქ­ცე­ვა დე­და­მი­წა. ყვე­ლა­ფერ­ზე გვაფრ­თხი­ლებს - გე­უბ­ნე­ბა, და­მაკ­ვირ­დით და მი­ცა­ნით. ჩვენ არ ვაკ­ვირ­დე­ბით, არ ვსწავ­ლობთ. არ ვი­ცით გა­რე­მოს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. ეს არის ჩვე­ნი პრობ­ლე­მა. სულ ვამ­ბობ, ნუ მო­ექ­ცე­ვით მას ცუ­დად, რად­გან ის ხელს შე­მო­გიბ­რუ­ნებთ და იცო­დეთ, რომ თქვენ­ზე ძლი­ე­რია...

- არა­ერ­თი ადა­მი­ა­ნი ახ­სე­ნეთ, რომ­ლებ­საც თქვენ­თვის გა­წე­ულ ღვაწლს არ უკარ­გავთ...

- სხვა­ნა­ი­რად, რო­გორ იქ­ნე­ბა... მათ გარ­და კი­დევ არი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პერ­სო­ნე­ბიც, აი­ლინ შა­ფერ ვერ­ჯი­ნო უნდა და­ვა­სა­ხე­ლო. დიდი ადა­მი­ა­ნია, რო­მე­ლიც ლო­უ­რენს ლი­ვერ­მო­ლის ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი ლა­ბო­რა­ტო­რი­ი­და­ნაა. მან მი­თხრა, სე­ის­მო­ლო­გად უნდა გაგ­ზარ­დოო. ცოდ­ნა კი მქონ­და, მაგ­რამ ამე­რი­კა სხვა გა­ქა­ნე­ბის სა­ხელ­მწი­ფოა და ასე­თი­ვე სა­მეც­ნი­ე­რო სივ­რცე აქვს. მი­მა­ბა­რეს უძ­ლი­ე­რეს სპე­ცი­ა­ლის­ტებს. მი­წისძვრის კე­რის ფი­ზი­კა მა­შინ ვის­წავ­ლე. ყვე­ლა ტექ­ნო­ლო­გია, რა­საც იქ და­ვე­უფ­ლე, აქ ჩა­მო­ვი­ტა­ნე. იქ დარ­ჩე­ნა არ იყო არც ჩემი და არც ჩემი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის მი­ზა­ნი. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი­დევ რენ­გენ გოკი, უმაგ­რე­სი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი. აი­ლი­ნი კი ორი­ვეს ჩვენ ამე­რი­კელ დე­დად მიგ­ვაჩ­ნია... პოსტდო­ქო­რა­ტუ­რა დაგ­თან ერ­თად ბერკლის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ვა­კე­თე და იქი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დი, ზურა ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი შევ­ცვა­ლე. 2013 წლის 28 ოქ­ტომ­ბერს ამ ინ­სტი­ტუ­ტში დი­რექ­ტო­რად და­ვი­ნიშ­ნე. აქ ყვე­ლა ჩვე­ნი სტუ­დენ­ტი მუ­შა­ობს, რომ­ლე­ბიც უზო­მოდ მიყ­ვარს.

თეა გო­დო­ლა­ძე პრო­ფე­სი­ის მიღ­მა

- მიყ­ვარს მოგ­ზა­უ­რო­ბა და ჩვე­ნი პრო­ფე­სი­ის დამ­სა­ხუ­რე­ბით მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო გვაქვს მოვ­ლი­ლი... სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და, მე­მოგ­ზა­უ­რა და მე­ნა­ხა ჩემ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო ად­გი­ლე­ბი, რო­გორც ის­ტო­რი­უ­ლად, ისე გე­ო­ლო­გი­უ­რად. პრო­ფე­სი­უ­ლი კუ­თხი­თაც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და და მოგ­ზა­უ­რო­ბა ისეც მიყ­ვარს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ასე­ვე კი­თხვა. ბოლო დროს მხატ­ვრუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის წა­სა­კი­თხად კი ვერ ვიც­ლი, ძი­რი­თა­დად პრო­ფე­სი­ულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას ვეც­ნო­ბი, რომ­ლიც მჭირ­დე­ბა... მი­ზი­დავს ას­ტრო­ლო­გია. ჩემი სე­რი­ო­ზუ­ლი ჰო­ბია, მაგ­რამ ეს დარ­გი ცუდ დო­ნე­ზე არ ვიცი, ჩემი მა­თე­მა­ტი­კის და ას­ტრო­ნო­მი­ის ცოდ­ნი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ბევრ რა­მეს ჩავ­წვდი. რა­ღა­ცე­ბი ამ კუ­თხით ჩემ­მა დე­ი­დაშ­ვილ­მაც გან­სა­ზღვრა, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ას­ტრო­ლო­გია. 2009 წლი­დან შე­სა­ბა­მის ლი­ტე­რა­ტუ­რას აქ­ტი­უ­რად ვკი­თხუ­ლობ. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მეც­ნი­ე­რე­ბაა და ეს არის ას­ტრო­ნო­მია-ფსი­ქო­ლო­გი­ის კავ­ში­რი.

- თქვე­ნი ოჯა­ხიც გაგ­ვა­ცა­ნით.

- მყავს დედა, ძმა, სამი ძმის­შვი­ლი და რძა­ლი. ჩემი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ძმის­შვი­ლე­ბის მე­ტად გან­ვი­თა­რე­ბა­ში მინ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ვი­ღო, თუმ­ცა უდ­რო­ო­ბის გამო ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად აღარ გა­მო­დის... თან მე ცალ­კე ვცხოვ­რობ, მაგ­რამ ცხა­დია, ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­თან მუდ­მი­ვად მივ­დი­ვარ. დედა ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია. ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობს, რომ სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბი არ მყავს, ამა­ზე მეც ვნერ­ვი­უ­ლობ. წე­სით, ძა­ლი­ან კარ­გი დედა უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. არ გა­მო­ვი­და, სა­მა­გი­ე­როდ, ბევ­რი სტუ­დენ­ტი მყავს, ბედ­ნი­ე­რი ვარ, ვთვლი, რომ ჩემი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის­თვის ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც ეტაპ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი როლი ვი­თა­მა­შე... როცა სა­კუ­თა­რი არ გყავს, სულ ვცდი­ლობ, ახალ­გაზ­რდებს და­ვეხ­მა­რო.

- შვე­ბუ­ლე­ბით სარ­გებ­ლობთ?

- რაც დი­რექ­ტო­რი ვარ, 2019 წელს პირ­ვე­ლად ავი­ღე შვე­ბუ­ლე­ბა და ერთი კვი­რით და და­სას­ვე­ნებ­ლად წა­ვე­დი. შვე­ბუ­ლე­ბა არ ვიცი, რა არის, სად­მე 2 დღით თუ გა­ვალ, რა ვქნათ, სა­მუ­შა­ოა ასე­თი... ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, კაფე გავ­ხსნა და ხა­ჭა­პუ­რი გა­მო­ვა­ცხო, ყავა მო­ვა­დუ­ღო. ჩემი სურ­ვი­ლია, მქონ­დეს კაფე და კრუ­ა­სა­ნე­ბით, ხა­ჭა­პუ­რე­ბით ადა­მი­ა­ნებს ვუ­მას­პინ­ძლდე­ბო­დე...