ღუ­ღუ­ნი კან­დე­ლა­კი ქარ­თულ კი­ნო­ში შემ­თხვე­ვით მოხ­ვდა და არა­ერთ ცნო­ბილ ფილმში თუ რე­ჟი­სორ­თან მუ­შა­ო­ბამ კარ­გი მო­გო­ნე­ბე­ბი და­უ­ტო­ვა. ალ­ბათ ყვე­ლას გვიყ­ვარს ქარ­თუ­ლი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი "ქვევ­რი“ და მისი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი. რომ არა ერთი ანცი გო­გო­ნას ცელ­ქო­ბა, რო­მელ­მაც მა­მის მიერ სახ­ლში ფრთხი­ლად მო­ტა­ნი­ლი ქვევ­რი შემ­თხვე­ვით გა­ტე­ხა, ის ამ­ბა­ვიც, რაც შემ­დგომ მოხ­და, არ გან­ვი­თარ­დე­ბო­და...

სწო­რედ ის გო­გო­ნა გახ­ლავთ ქალ­ბა­ტო­ნი ღუ­ღუ­ნი. რო­გორ მოხ­ვდა ქარ­თულ კი­ნო­ში, რა რო­ლე­ბი აქვს ნა­თა­მა­შე­ვი, რა მო­გო­ნე­ბე­ბი და­უ­ტო­ვა იმ ყვე­ლა­ფერ­მა და რა ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ი­ა­რა, ამა­ზე თა­ვად გვი­ამ­ბობს.

ღუ­ღუ­ნი კან­დე­ლა­კი:

- უცხო ენე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი ფრან­გუ­ლი ენის გან­ხრით მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. მსა­ხი­ო­ბო­ბა კი მინ­დო­და, მაგ­რამ მა­ღა­ლი რომ ვი­ყა­ვი, ვი­ფიქ­რე, ჩემს მსა­ხი­ო­ბო­ბას ეს პრობ­ლე­მას შე­უქ­მნის და გა­და­ვი­ფიქ­რე. ისე სცე­ნა­ზე და კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბა­ზე მე­ტად კუ­ლი­სე­ბი, კადრს მიღ­მა სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი მერ­ჩივ­ნა... ამას­თა­ნა­ვე, 23-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, სა­დაც გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლად ფრან­გუ­ლი ენა იყო. თან ფრან­გულ­ში ბავ­შვო­ბი­დან მა­მე­ცა­დი­ნებ­დნენ. ასე რომ, რაც მე­ად­ვი­ლე­ბო­და, იმას გავ­ყე­ვი. ასე­ვე სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­ში კა­ლათ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დი... პლე­ხა­ნოვ­ზე ვცხოვ­რობ­დი და ერთხე­ლაც, კა­ლათ­ბურ­თის­თვის ქუ­ჩი­დან ამარ­ჩი­ეს. კა­ლათ­ბურთს მე­ო­რე კურ­სამ­დე ვთა­მა­შობ­დი. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ბავ­შვო­ბა მქონ­და. "თე­ატ­რა­ლუ­რი“ არ და­მიმ­თავ­რე­ბია, მაგ­რამ კი­ნო­ში მა­ინც მოვ­ხვდი. 5 ფილმში ვი­თა­მა­შე.

- კი, ზოგი ამ­თავ­რებს თე­ატ­რა­ლურს, მაგ­რამ კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა არ აქვს...

- ასეა. ბო­ლოს ბა­ა­დურ წუ­ლა­ძემ გა­და­ი­ღო ფილ­მი, "შეს­ვე­ნე­ბა“. კი­ნოს­ტუ­დი­ი­დან მო­მა­კი­თხეს, მა­ღა­ლი მსა­ხი­ო­ბი გვჭირ­დე­ბაო, მაგ­რამ ფილმში მთა­ვა­რი რო­ლის­თვის აღ­მოვ­ჩნდი და­ბა­ლი. მერე ჩემ­ზე მა­ღა­ლი გოგო მო­იყ­ვა­ნეს. თუმ­ცა მაგ ფილმში ჩემი და გია ფე­რა­ძის რა­ღაც სცე­ნე­ბი მა­ინც დარ­ჩა, რად­გან ბა­ა­დურ წუ­ლა­ძემ აღარ გა­მო­მიშ­ვა. რა­ღაც­ნა­ი­რად მა­ინც მი­მარ­თლებ­და.

- პირ­ვე­ლი ფილ­მი, რო­მელ­შიც რე­ჟი­სორ­მა ნი­კო­ლოზ სა­ნიშ­ვილ­მა გა­და­გი­ღოთ, იყო "გან­გა­ში", სა­დაც ფო­თო­ლას როლი გქონ­დათ...

- მა­შინ 18 წლის ვი­ყა­ვი. ტრო­ლე­ი­ბუს­ში ია ბი­ლა­ნიშ­ვილ­მა მი­პო­ვა. კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში და­მი­ბა­რეს და მი­ვე­დი. მა­ღალ გო­გოს ეძებ­დნენ, სახ­ლში არც მით­ქვამს, რომ სინ­ჯებ­ზე უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, დამ­ცი­ნებ­დნენ, - რა კი­ნოო? მოკ­ლედ, კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მი­სულ­მა აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ თბი­ლის­ში უამ­რა­ვი მა­ღა­ლი გოგო ყო­ფი­ლა და ყვე­ლა სინ­ჯებ­ზე იყო და­ბა­რე­ბუ­ლი. მერე ბა­ტონ­მა კო­ლია სა­ნიშ­ვილ­მა და­ი­ძა­ხა - კან­დე­ლა­კი, ერთი გა­ი­არ-გა­მო­ი­ა­რეო. ცუდი სი­ა­რუ­ლი მაქვს, ვერ გა­ვივ­ლი-მეთ­ქი. პა­ვი­ლი­ონ­ში შე­იყ­ვა­ნე­თო და რა­ღაც ტექ­სტი და­მა­ზე­პი­რე­ბი­ნეს. მერე თქვა - როლ­ზე ვამ­ტკი­ცებ და თვი­თონ გა­ახ­მო­ვა­ნებ­სო. ისე მოხ­და, რომ ეს უნა­რიც აღ­მო­მაჩ­ნდა, ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი მევე გა­ვახ­მო­ვა­ნე.

- ფო­თო­ლა გოგი ქავ­თა­რა­ძის გმი­რის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია...

- გოგი ჩვენ­ზე საკ­მა­ოდ უფ­რო­სი იყო, ამი­ტომ მას­თან ცოტა მო­რი­დე­ბუ­ლად ვი­ყა­ვით. გო­გის და ჩემს პერ­სო­ნაჟს ერ­თმა­ნე­თი უყ­ვართ, არ იყო შე­სა­ფე­რი­სი წყვი­ლი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან შე­უყ­ვარ­დათ ერ­თმა­ნე­თი, სი­მაღ­ლეს არა­ნა­ი­რი აზრი არ ჰქო­ნია (იცი­ნის). გა­და­ღე­ბე­ბი ჭი­ა­თუ­რა­ში დიდ­ხანს მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. ძა­ლი­ან კარ­გი პე­რი­ო­დი იყო. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მსა­ხი­ო­ბე­ბი გა­ვი­ცა­ნი იქ - ჩი­ტო­ლია ჩხე­ი­ძე, კოტე და­უშ­ვი­ლი, ვახ­ტანგ ნი­ნუა, რომ­ლე­ბიც სამ­წუ­ხა­როდ, დიდი ხა­ნია აღარ არი­ან... გული მწყდე­ბა და ძა­ლი­ან ძნე­ლია იმა­ზე ფიქ­რი, რომ მაგ ფილ­მი­დან ჩემი მე­გობ­რე­ბიც აღარ არი­ან - გია ფე­რა­ძე, დათო აგი­აშ­ვი­ლი, მა­ნა­ნა ცხოვ­რე­ბო­ვა, ლერი გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლი. ფილ­მის მე­რეც ნამ­დვი­ლი მე­გობ­რე­ბი გავ­ხდით. 18-19 წლი­სე­ბი ვი­ყა­ვით. ჭი­ა­თუ­რე­ლებ­მაც კარ­გად მიგ­ვი­ღეს, იქ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ხალ­ხი გა­ვი­ცა­ნით. მარ­თლა კარ­გი მო­გო­ნე­ბე­ბი მაქვს. ფილმში რეზო ლა­ღი­ძის მუ­სი­კა ჟღერს. სიმ­ღე­რამ "დარ­კვე­თე­ლო ქალო“ ფილ­მის შემ­დეგ ქარ­თულ ესტრა­და­ზეც და­იმ­კვიდ­რა ად­გი­ლი..

- "გან­გაშს" ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მი "ქვევ­რი" მოჰ­ყვა, რომ­ლის რე­ჟი­სო­რი ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძეა. ამ სუ­რათ­ში რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით?

- ერთხელ სახ­ლში მო­ვე­დი და დე­და­ჩემ­მა მი­თხრა, კი­ნოს­ტუ­დი­ი­დან სიმ­პა­თი­უ­რი კაცი იყო მო­სუ­ლი და გი­კი­თხაო. ეს სიმ­პა­თი­უ­რი კაცი თა­ვად ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძე გახ­ლდათ. ქვევ­რი მისი სა­დიპ­ლო­მო ნა­მუ­შე­ვა­რი იყო. კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში რომ და­უთ­ვა­ლი­ე­რე­ბია ჩემი სუ­რა­თე­ბი, მე შე­ვურ­ჩე­ვი­ვარ. მას­თან ერ­თად შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ოპე­რა­ტო­რი ლო­მერ ახვლე­დი­ა­ნიც ყო­ფი­ლა. ეს გოგო რო­ლის­თვის გვინ­დაო - უთ­ქვამთ. მა­მა­ჩე­მი მე­უბ­ნე­ბო­და, შენ ვინ წა­გიყ­ვანს, ვინ და­გამ­ტკი­ცებს კი­ნო­შიო? აღ­მოჩ­ნდა, რომ იქაც და­მამ­ტკი­ცეს.

- რომ არა ის ანცი გოგო, ალ­ბათ ქვევ­რიც არ გა­ტყდე­ბო­და...

- ალ­ბათ. მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი, სა­ხა­სი­ა­თო, სა­ო­ცა­რი ფილ­მია. ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ერთი ცეტი გო­გოა, რო­მე­ლიც სახ­ლში ფრთხი­ლად და გულ­და­გულ მა­მის მიერ მო­ტა­ნილ ქვევ­რს გა­ტე­ხავს... მანდ ერთი სა­ო­ცა­რი ეპი­ზო­დია, ღორს რომ გა­და­ახ­ტე­ბა. ეგ სცე­ნა არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, უბ­რა­ლოდ, უნდა გავ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ თა­ვის­თა­ვად მოხ­და და ბა­ტონ ირაკ­ლის მო­ე­წო­ნა, იყოს, კარ­გად ზის, არ გა­ჩერ­დეთ, გა­აგ­რძე­ლე­თო. მოკ­ლედ, გა­და­ვახ­ტი და გა­ვი­ქე­ცი.

შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მსა­ხი­ო­ბე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში აღ­მოვ­ჩნდი, ბუ­ხუ­ტი ზა­ქა­რი­ა­ძე, ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძე, ოთარ ზა­უ­ტაშ­ვი­ლი, გენ­რი­ე­ტა ლეჟა­ვა - ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა... დევი ივა­ნო­ვი შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­ში იყო და ისე მოხ­და, რომ მისი ფე­ხე­ბია, ქვევ­რი­დან რომ მო­ჩანს... ნუ, სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი იყო, თა­ვად ვახ­ტანგ სუ­ლაქ­ვე­ლი­ძე, ქვევრში გა­ჭე­დი­ლი კაცი. გა­და­ღე­ბე­ბი გურ­ჯა­ან­ში გვქონ­და. სას­ტუმ­რო­ში რომ მი­ვე­დი, სა­დაც უნდა გვე­ცხოვ­რა, სას­ტუმ­რო­ში კი­ბე­ზე ბუ­ხუ­ტი ზა­ქა­რი­ა­ძე და­ვი­ნა­ხე. ბუ­ხუ­ტი ბი­ძი­ას კი ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ არ ვე­ლო­დი, თუ იქ შევხდე­ბო­დი. მა­მა­შენს თა­მა­შობ­სო, - მი­თხრეს... ჩემს ოთახ­ში მარ­ტო არ მტო­ვებ­და, ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო, სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­შიც სას­წა­უ­ლი მამა და ბა­ბუა გახ­ლდათ. ღამე დგე­ბო­და, სა­ბანს მის­წო­რებ­და, ბავ­შვი არ გა­ცივ­დე­სო. ჩემ­ზე ზრუ­ნავ­და. ფილ­მის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემს ეკ­რა­ნულ მა­მას­თან მივ­დი­ო­დი, ვნა­ხუ­ლობ­დი...

ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძეც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი იყო, ის ჩემს მა­მას­თან მე­გობ­რობ­და. მა­მას ოსი­კო ერ­ქვა, ინ­ჟი­ნერ-არ­ქი­ტექ­ტო­რი იყო და თბი­ლის­ში ცნო­ბი­ლი პი­როვ­ნე­ბა. ქე­ი­ფი უყ­ვარ­და... ჰოდა, იმ სას­ტუმ­რო­ში, სა­დაც ვცხოვ­რობ­დით, ბა­ტო­ნი ერო­სი და­მი­კა­კუ­ნებ­და, - ოსი­კოვ­ნა გა­იღ­ვი­ძე­თო. ის კი­დევ ცალ­კე ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე, ასე­ვე მა­როს­გან, ეკ­რა­ნუ­ლი დე­დის რო­ლის შემ­სრუ­ლებ­ლის­გან, გენ­რი­ე­ტა ლეჟა­ვას­გა­ნაც დიდ სით­ბოს ვგრძნობ­დი. ისე მოხ­და, რომ ერთ სა­ღა­მოს დე­და­ჩე­მი ჩემს სა­ნა­ხა­ვად, ტო­ტე­ბით, ხი­ლით გურ­ჯა­ან­ში ჩა­მო­ვი­და. სწო­რედ მა­შინ ბუ­ხუ­ტი ზა­ქა­რი­ა­ძის მე­უღ­ლეც, მერი ერის­თა­ვიც იქ იყო და გენ­რი­ე­ტაც, - მოკ­ლედ, სუფ­რას­თან სა­მი­ვე დედა მეჯ­და. 19 წლის ვი­ყა­ვი.

და­უ­ვი­წყა­რია ურ­თი­ერ­თო­ბა თა­ვად ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძეს­თან და ლო­მერ ახვლე­დი­ან­თან... გა­და­ღე­ბე­ბი კარ­გა ხანს მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, ინ­სტი­ტუ­ტი­დან ვი­პა­რე­ბო­დი და იქ მივ­დი­ო­დი. რა­ტომ­ღაც არ მინ­დო­და, რომ მათ სცოდ­ნო­დათ. მერე კი ყვე­ლამ გა­ი­გო... კა­ხეთ­ში ზა­ო­დო­ბის დროს ვი­ყა­ვით, სა­უ­კე­თე­სო დრო გა­ვა­ტა­რეთ.

- ამ ფილ­მე­ბის შემ­დეგ ხალ­ხი ქუ­ჩა­ში გცნობ­დათ?

- უფრო ფო­თო­ლა­დან მცნობ­დნენ, ქუ­ჩა­ში მე­ძახ­დნენ - ფო­თო­ლა, ფო­თო­ლა - და მი­ხა­რო­და. თან გოგი ქავ­თა­რა­ძეს პარტნი­ო­რი ვი­ყა­ვი და... იქაც სა­ო­ცა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი იყო. ასე­თი გა­მარ­თლე­ბა იშ­ვი­ა­თია, - არ ხარ მსა­ხი­ო­ბი და უცებ შენს თავს ასე­თი ამ­ბე­ბი ხდე­ბა. ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან, რო­გორც გი­თხა­რით, ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ვაგ­რძე­ლე, არ შე­მი­წყვე­ტია, ვმე­გობ­რობ­დით. ბა­ტონ ნი­კო­ლოზ სა­ნიშ­ვილ­თან ერთხელ ჩემი შვი­ლიც კი წა­ვიყ­ვა­ნე და გა­ვა­ცა­ნი. თუ ადა­მი­ა­ნი შე­ვიყ­ვა­რე და იქი­დან სით­ბო ვიგ­რძე­ნი, იმ ურ­თი­ერ­თო­ბას მერე ვუფრ­თხილ­დე­ბი. ასე­თი ამ­ბა­ვიც მოხ­და - პე­კინ­ზე გად­მოვ­დი­ვარ და ახალ­გაზ­რდა ბიჭი ბოსტნე­ულს ყი­დის, რა ღირს-მეთ­ქი, რა­ღაც და­ვა­ფა­სე­ბი­ნე. ბიჭი მი­ყუ­რებს და ფასს არ მე­უბ­ნე­ბა. მერე სუფ­თა ჭი­ა­თუ­რე­ლი, გემ­რი­ე­ლი კი­ლო­თი მი­თხრა - რა­ღა­ცა მინ­და გკი­თხოთ. რა იყო, დე­დი­კო-თქო? შემ­თხვე­ვით, "გან­გაშ­ში“ რომ ფო­თო­ლაა, ის ხომ არ ხარ­თო? აქეთ-იქით გა­ვი­ხე­დე, ვი­ღა­ცამ ხომ არ უთხრა, სა­ი­დან იცის-მეთ­ქი. მე ვარ, მაგ­რამ სა­ი­დან იცი-მეთ­ქი? 10 წლის ვი­ყა­ვი, დე­დას გა­და­ღე­ბა­ზე რომ დავ­ყავ­დი და გი­ყუ­რებ­დი­თო...

- შემ­დე­გი კი­ნო­მოწ­ვე­ვა იყო რე­ჟი­სორ თე­მურ ფა­ლა­ვან­დიშ­ვი­ლის­გან ფილმში "მზე შე­მოდ­გო­მი­სა". ეს ნა­მუ­შე­ვა­რიც ძა­ლი­ან უყ­ვარს ქარ­თველ მა­ყუ­რე­ბელს... იქ სა­ხა­სი­ა­თო როლი გაქვთ - მე­თევ­ზე მე­ზობ­ლის გოგო ან­ჟე­ლი­კა, რო­მე­ლიც ტე­ლე­ფონ­ზე გა­ნუ­წყვეტ­ლად ლა­პა­რა­კობს...

- ამ ფილმში რომ მოვ­ხვდი, ბა­ტონ ლო­მერ­თან უკვე კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. და­მი­რე­კეს თუ გცა­ლია, გვინ­და, გა­და­გი­ღო­თო, არა­და, გო­გო­ებ­თან ერ­თად ბა­თუმ­ში მივ­დი­ო­დი. ვი­ფიქ­რე, სა­ნამ წა­ვალ, ცო­ტას წა­ვი­მუ­შა­ვებ-მეთ­ქი... სა­ო­ცა­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში აღ­მოვ­ჩნდი, - მედეა ჯა­ფა­რი­ძე, ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი, გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, სა­დაც მე­ზო­ბე­ლი მე­თევ­ზის შვი­ლი ან­ჟე­ლი­კას როლი ვი­თა­მა­შე. ან­ჟე­ლი­კას გა­მუდ­მე­ბულ ტე­ლე­ფონ­ზე ლა­პა­რა­კი გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ას გმირს, ცოტა აბ­რა­ზებ­და (იცი­ნის).

- ბოლო წლებ­ში პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბიც“ გა­და­გი­ღეს...

- აღარ ვე­ლო­დი, რომ ვინ­მე კი­დევ სად­მე გა­მიხ­სე­ნებ­და, მი­მიწ­ვევ­და და ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ და­მი­რე­კა. ძა­ლი­ან მინ­და, თქვე­ნი გაც­ნო­ბაო. კი, როცა გინ­და, მო­დით-მეთ­ქი. ცოტა ხანი პა­უ­ზა იყო და არა, სახ­ლებ­ში გა­საც­ნო­ბად არ დავ­დი­ვარ, თქვენ უნდა მოხ­ვი­დეთ ჩვენ­თა­ნო. მო­ვალ-მეთ­ქი. ეკას რომ შევ­ხვდი, მი­თხრა, - რა­ღაც როლი მინ­და შე­მოგ­თა­ვა­ზოთ, თუ შევ­თან­ხმდე­ბი­თო. ტექ­სტი მომ­ცა, წა­ვი­კი­თხე... მოკ­ლედ, სინ­ჯი გა­კეთ­და და მკი­თხა­ვის როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცეს და გა­და­ღე­ბა­ზე და­მი­ბა­რეს.

- ოჯა­ხიც გაგ­ვა­ცა­ნით...

- მყავს შვი­ლი - რეზი რა­მიშ­ვი­ლი და შვი­ლიშ­ვი­ლი - ქეთო რა­მიშ­ვი­ლი. მყავ­და მხატ­ვა­რი მე­უღ­ლე, ზურა რა­მიშ­ვი­ლი, სა­ინ­ტე­რე­სო შე­მოქ­მე­დი და ადა­მი­ა­ნი იყო, ოჯა­ხიც სა­ინ­ტე­რე­სო გვქონ­და. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ზურა ადრე გარ­და­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ ის, რაც ერ­თად ვი­ცხოვ­რეთ, მთე­ლი 20 წე­ლი­წა­დი, ძა­ლი­ან კარ­გი წლე­ბი იყო. რე­ზის შვი­ლი ქეთო 7 წლის არის და იცის, რომ ეს ნა­ხა­ტე­ბი, კე­დელ­ზე რომ კი­დია, სულ ბა­ბუს ნა­მუ­შევ­რე­ბია.

- სა­ხელ­ზეც უნდა გკი­თხოთ. მარ­თლა იშ­ვი­ა­თი სა­ხე­ლი გქვი­ათ...

- პას­პორ­ტში მზე­ვი­ნა­რი მი­წე­რია, დე­და­ჩე­მის ძმას და­ურ­ქმე­ვია, რა იყო, ახლა ეს?! არა­სო­დეს და­უ­ძა­ხი­ათ არც მზე­ვი­ნა­რი და არც - მზია. ღუ­ღუ­ნი ვი­ყა­ვი სულ. აღუს ნაც­ვლად თურ­მე 2 თვი­დან ღუღს ვამ­ბობ­დი და ასე შე­მერ­ქვა. გო­გო­ზე ეს სა­ხე­ლი არც გა­მი­გია, თუმ­ცა კა­ცებს კი ჰქვი­ათ. ისე, ყო­ფი­ლა რამ­დენ­ჯერ­მე, ტე­ლე­ფონ­ზე ბა­ტო­ნო ღუ­ღუ­ნიო - უთ­ქვამთ... მოკ­ლედ, ასე­თია ჩემი სა­ხე­ლის ის­ტო­რი­აც.