"მამა მეუბნებოდა, შენ ვინ დაგამტკიცებს კინოშიო... ვფიქრობდი, სიმაღლე მსახიობობაში ხელს შემიშლიდა" - გოგონა ფილმიდან "ქვევრი": ღუღუნი კანდელაკი როლებსა და პირად ცხოვრებაზე

ღუღუნი კანდელაკი ქართულ კინოში შემთხვევით მოხვდა და არაერთ ცნობილ ფილმში თუ რეჟისორთან მუშაობამ კარგი მოგონებები დაუტოვა. ალბათ ყველას გვიყვარს ქართული მოკლემეტრაჟიანი ფილმი "ქვევრი“ და მისი პერსონაჟები. რომ არა ერთი ანცი გოგონას ცელქობა, რომელმაც მამის მიერ სახლში ფრთხილად მოტანილი ქვევრი შემთხვევით გატეხა, ის ამბავიც, რაც შემდგომ მოხდა, არ განვითარდებოდა...

სწორედ ის გოგონა გახლავთ ქალბატონი ღუღუნი. როგორ მოხვდა ქართულ კინოში, რა როლები აქვს ნათამაშევი, რა მოგონებები დაუტოვა იმ ყველაფერმა და რა ცხოვრება გამოიარა, ამაზე თავად გვიამბობს.

ღუღუნი კანდელაკი:

- უცხო ენების ინსტიტუტი ფრანგული ენის განხრით მაქვს დამთავრებული. მსახიობობა კი მინდოდა, მაგრამ მაღალი რომ ვიყავი, ვიფიქრე, ჩემს მსახიობობას ეს პრობლემას შეუქმნის და გადავიფიქრე. ისე სცენაზე და კამერასთან მუშაობაზე მეტად კულისები, კადრს მიღმა სიტუაციები მერჩივნა... ამასთანავე, 23-ე სკოლაში ვსწავლობდი, სადაც გაძლიერებულად ფრანგული ენა იყო. თან ფრანგულში ბავშვობიდან მამეცადინებდნენ. ასე რომ, რაც მეადვილებოდა, იმას გავყევი. ასევე საქართველოს ნაკრებში კალათბურთს ვთამაშობდი... პლეხანოვზე ვცხოვრობდი და ერთხელაც, კალათბურთისთვის ქუჩიდან ამარჩიეს. კალათბურთს მეორე კურსამდე ვთამაშობდი. ძალიან საინტერესო ბავშვობა მქონდა. "თეატრალური“ არ დამიმთავრებია, მაგრამ კინოში მაინც მოვხვდი. 5 ფილმში ვითამაშე.

- კი, ზოგი ამთავრებს თეატრალურს, მაგრამ კამერასთან მუშაობის გამოცდილება არ აქვს...

- ასეა. ბოლოს ბაადურ წულაძემ გადაიღო ფილმი, "შესვენება“. კინოსტუდიიდან მომაკითხეს, მაღალი მსახიობი გვჭირდებაო, მაგრამ ფილმში მთავარი როლისთვის აღმოვჩნდი დაბალი. მერე ჩემზე მაღალი გოგო მოიყვანეს. თუმცა მაგ ფილმში ჩემი და გია ფერაძის რაღაც სცენები მაინც დარჩა, რადგან ბაადურ წულაძემ აღარ გამომიშვა. რაღაცნაირად მაინც მიმართლებდა.

- პირველი ფილმი, რომელშიც რეჟისორმა ნიკოლოზ სანიშვილმა გადაგიღოთ, იყო "განგაში", სადაც ფოთოლას როლი გქონდათ...

- მაშინ 18 წლის ვიყავი. ტროლეიბუსში ია ბილანიშვილმა მიპოვა. კინოსტუდიაში დამიბარეს და მივედი. მაღალ გოგოს ეძებდნენ, სახლში არც მითქვამს, რომ სინჯებზე უნდა წავსულიყავი, დამცინებდნენ, - რა კინოო? მოკლედ, კინოსტუდიაში მისულმა აღმოვაჩინე, რომ თბილისში უამრავი მაღალი გოგო ყოფილა და ყველა სინჯებზე იყო დაბარებული. მერე ბატონმა კოლია სანიშვილმა დაიძახა - კანდელაკი, ერთი გაიარ-გამოიარეო. ცუდი სიარული მაქვს, ვერ გავივლი-მეთქი. პავილიონში შეიყვანეთო და რაღაც ტექსტი დამაზეპირებინეს. მერე თქვა - როლზე ვამტკიცებ და თვითონ გაახმოვანებსო. ისე მოხდა, რომ ეს უნარიც აღმომაჩნდა, ჩემი პერსონაჟი მევე გავახმოვანე.

- ფოთოლა გოგი ქავთარაძის გმირის შეყვარებულია...

- გოგი ჩვენზე საკმაოდ უფროსი იყო, ამიტომ მასთან ცოტა მორიდებულად ვიყავით. გოგის და ჩემს პერსონაჟს ერთმანეთი უყვართ, არ იყო შესაფერისი წყვილი, მაგრამ ძალიან შეუყვარდათ ერთმანეთი, სიმაღლეს არანაირი აზრი არ ჰქონია (იცინის). გადაღებები ჭიათურაში დიდხანს მიმდინარეობდა. ძალიან კარგი პერიოდი იყო. შესანიშნავი მსახიობები გავიცანი იქ - ჩიტოლია ჩხეიძე, კოტე დაუშვილი, ვახტანგ ნინუა, რომლებიც სამწუხაროდ, დიდი ხანია აღარ არიან... გული მწყდება და ძალიან ძნელია იმაზე ფიქრი, რომ მაგ ფილმიდან ჩემი მეგობრებიც აღარ არიან - გია ფერაძე, დათო აგიაშვილი, მანანა ცხოვრებოვა, ლერი გაფრინდაშვილი. ფილმის მერეც ნამდვილი მეგობრები გავხდით. 18-19 წლისები ვიყავით. ჭიათურელებმაც კარგად მიგვიღეს, იქ შესანიშნავი ხალხი გავიცანით. მართლა კარგი მოგონებები მაქვს. ფილმში რეზო ლაღიძის მუსიკა ჟღერს. სიმღერამ "დარკვეთელო ქალო“ ფილმის შემდეგ ქართულ ესტრადაზეც დაიმკვიდრა ადგილი..

- "განგაშს" ყველასთვის საყვარელი ფილმი "ქვევრი" მოჰყვა, რომლის რეჟისორი ირაკლი კვირიკაძეა. ამ სურათში როგორ აღმოჩნდით?

- ერთხელ სახლში მოვედი და დედაჩემმა მითხრა, კინოსტუდიიდან სიმპათიური კაცი იყო მოსული და გიკითხაო. ეს სიმპათიური კაცი თავად ირაკლი კვირიკაძე გახლდათ. ქვევრი მისი სადიპლომო ნამუშევარი იყო. კინოსტუდიაში რომ დაუთვალიერებია ჩემი სურათები, მე შევურჩევივარ. მასთან ერთად შესანიშნავი ოპერატორი ლომერ ახვლედიანიც ყოფილა. ეს გოგო როლისთვის გვინდაო - უთქვამთ. მამაჩემი მეუბნებოდა, შენ ვინ წაგიყვანს, ვინ დაგამტკიცებს კინოშიო? აღმოჩნდა, რომ იქაც დამამტკიცეს.

- რომ არა ის ანცი გოგო, ალბათ ქვევრიც არ გატყდებოდა...

- ალბათ. მოკლემეტრაჟიანი, სახასიათო, საოცარი ფილმია. ჩემი პერსონაჟი ერთი ცეტი გოგოა, რომელიც სახლში ფრთხილად და გულდაგულ მამის მიერ მოტანილ ქვევრს გატეხავს... მანდ ერთი საოცარი ეპიზოდია, ღორს რომ გადაახტება. ეგ სცენა არ უნდა ყოფილიყო, უბრალოდ, უნდა გავქცეულიყავი, მაგრამ თავისთავად მოხდა და ბატონ ირაკლის მოეწონა, იყოს, კარგად ზის, არ გაჩერდეთ, გააგრძელეთო. მოკლედ, გადავახტი და გავიქეცი.

შესანიშნავი მსახიობების გარემოცვაში აღმოვჩნდი, ბუხუტი ზაქარიაძე, ეროსი მანჯგალაძე, ოთარ ზაუტაშვილი, გენრიეტა ლეჟავა - ძალიან გამიმართლა... დევი ივანოვი შემოქმედებით ჯგუფში იყო და ისე მოხდა, რომ მისი ფეხებია, ქვევრიდან რომ მოჩანს... ნუ, საინტერესო ადამიანი იყო, თავად ვახტანგ სულაქველიძე, ქვევრში გაჭედილი კაცი. გადაღებები გურჯაანში გვქონდა. სასტუმროში რომ მივედი, სადაც უნდა გვეცხოვრა, სასტუმროში კიბეზე ბუხუტი ზაქარიაძე დავინახე. ბუხუტი ბიძიას კი ვიცნობდი, მაგრამ არ ველოდი, თუ იქ შევხდებოდი. მამაშენს თამაშობსო, - მითხრეს... ჩემს ოთახში მარტო არ მტოვებდა, ძალიან ყურადღებიანი ადამიანი იყო, საერთოდ, ცხოვრებაშიც სასწაული მამა და ბაბუა გახლდათ. ღამე დგებოდა, საბანს მისწორებდა, ბავშვი არ გაცივდესო. ჩემზე ზრუნავდა. ფილმის დასრულების შემდეგ ჩემს ეკრანულ მამასთან მივდიოდი, ვნახულობდი...

ეროსი მანჯგალაძეც არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო, ის ჩემს მამასთან მეგობრობდა. მამას ოსიკო ერქვა, ინჟინერ-არქიტექტორი იყო და თბილისში ცნობილი პიროვნება. ქეიფი უყვარდა... ჰოდა, იმ სასტუმროში, სადაც ვცხოვრობდით, ბატონი ეროსი დამიკაკუნებდა, - ოსიკოვნა გაიღვიძეთო. ის კიდევ ცალკე ზრუნავდა ჩემზე, ასევე მაროსგან, ეკრანული დედის როლის შემსრულებლისგან, გენრიეტა ლეჟავასგანაც დიდ სითბოს ვგრძნობდი. ისე მოხდა, რომ ერთ საღამოს დედაჩემი ჩემს სანახავად, ტოტებით, ხილით გურჯაანში ჩამოვიდა. სწორედ მაშინ ბუხუტი ზაქარიაძის მეუღლეც, მერი ერისთავიც იქ იყო და გენრიეტაც, - მოკლედ, სუფრასთან სამივე დედა მეჯდა. 19 წლის ვიყავი.

დაუვიწყარია ურთიერთობა თავად ირაკლი კვირიკაძესთან და ლომერ ახვლედიანთან... გადაღებები კარგა ხანს მიმდინარეობდა, ინსტიტუტიდან ვიპარებოდი და იქ მივდიოდი. რატომღაც არ მინდოდა, რომ მათ სცოდნოდათ. მერე კი ყველამ გაიგო... კახეთში ზაოდობის დროს ვიყავით, საუკეთესო დრო გავატარეთ.

- ამ ფილმების შემდეგ ხალხი ქუჩაში გცნობდათ?

- უფრო ფოთოლადან მცნობდნენ, ქუჩაში მეძახდნენ - ფოთოლა, ფოთოლა - და მიხაროდა. თან გოგი ქავთარაძეს პარტნიორი ვიყავი და... იქაც საოცარი შემოქმედებითი ჯგუფი იყო. ასეთი გამართლება იშვიათია, - არ ხარ მსახიობი და უცებ შენს თავს ასეთი ამბები ხდება. ამ ადამიანებთან, როგორც გითხარით, ურთიერთობა გავაგრძელე, არ შემიწყვეტია, ვმეგობრობდით. ბატონ ნიკოლოზ სანიშვილთან ერთხელ ჩემი შვილიც კი წავიყვანე და გავაცანი. თუ ადამიანი შევიყვარე და იქიდან სითბო ვიგრძენი, იმ ურთიერთობას მერე ვუფრთხილდები. ასეთი ამბავიც მოხდა - პეკინზე გადმოვდივარ და ახალგაზრდა ბიჭი ბოსტნეულს ყიდის, რა ღირს-მეთქი, რაღაც დავაფასებინე. ბიჭი მიყურებს და ფასს არ მეუბნება. მერე სუფთა ჭიათურელი, გემრიელი კილოთი მითხრა - რაღაცა მინდა გკითხოთ. რა იყო, დედიკო-თქო? შემთხვევით, "განგაშში“ რომ ფოთოლაა, ის ხომ არ ხართო? აქეთ-იქით გავიხედე, ვიღაცამ ხომ არ უთხრა, საიდან იცის-მეთქი. მე ვარ, მაგრამ საიდან იცი-მეთქი? 10 წლის ვიყავი, დედას გადაღებაზე რომ დავყავდი და გიყურებდითო...

- შემდეგი კინომოწვევა იყო რეჟისორ თემურ ფალავანდიშვილისგან ფილმში "მზე შემოდგომისა". ეს ნამუშევარიც ძალიან უყვარს ქართველ მაყურებელს... იქ სახასიათო როლი გაქვთ - მეთევზე მეზობლის გოგო ანჟელიკა, რომელიც ტელეფონზე განუწყვეტლად ლაპარაკობს...

- ამ ფილმში რომ მოვხვდი, ბატონ ლომერთან უკვე კარგი ურთიერთობა მქონდა. დამირეკეს თუ გცალია, გვინდა, გადაგიღოთო, არადა, გოგოებთან ერთად ბათუმში მივდიოდი. ვიფიქრე, სანამ წავალ, ცოტას წავიმუშავებ-მეთქი... საოცარი მსახიობების გარემოცვაში აღმოვჩნდი, - მედეა ჯაფარიძე, ოთარ მეღვინეთუხუცესი, გივი ბერიკაშვილი, სადაც მეზობელი მეთევზის შვილი ანჟელიკას როლი ვითამაშე. ანჟელიკას გამუდმებულ ტელეფონზე ლაპარაკი გურანდა გაბუნიას გმირს, ცოტა აბრაზებდა (იცინის).

- ბოლო წლებში პოპულარულ სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალებიც“ გადაგიღეს...

- აღარ ველოდი, რომ ვინმე კიდევ სადმე გამიხსენებდა, მიმიწვევდა და ეკა მჟავანაძემ დამირეკა. ძალიან მინდა, თქვენი გაცნობაო. კი, როცა გინდა, მოდით-მეთქი. ცოტა ხანი პაუზა იყო და არა, სახლებში გასაცნობად არ დავდივარ, თქვენ უნდა მოხვიდეთ ჩვენთანო. მოვალ-მეთქი. ეკას რომ შევხვდი, მითხრა, - რაღაც როლი მინდა შემოგთავაზოთ, თუ შევთანხმდებითო. ტექსტი მომცა, წავიკითხე... მოკლედ, სინჯი გაკეთდა და მკითხავის როლზე დამამტკიცეს და გადაღებაზე დამიბარეს.

- ოჯახიც გაგვაცანით...

- მყავს შვილი - რეზი რამიშვილი და შვილიშვილი - ქეთო რამიშვილი. მყავდა მხატვარი მეუღლე, ზურა რამიშვილი, საინტერესო შემოქმედი და ადამიანი იყო, ოჯახიც საინტერესო გვქონდა. სამწუხაროა, რომ ზურა ადრე გარდაიცვალა, მაგრამ ის, რაც ერთად ვიცხოვრეთ, მთელი 20 წელიწადი, ძალიან კარგი წლები იყო. რეზის შვილი ქეთო 7 წლის არის და იცის, რომ ეს ნახატები, კედელზე რომ კიდია, სულ ბაბუს ნამუშევრებია.

- სახელზეც უნდა გკითხოთ. მართლა იშვიათი სახელი გქვიათ...

- პასპორტში მზევინარი მიწერია, დედაჩემის ძმას დაურქმევია, რა იყო, ახლა ეს?! არასოდეს დაუძახიათ არც მზევინარი და არც - მზია. ღუღუნი ვიყავი სულ. აღუს ნაცვლად თურმე 2 თვიდან ღუღს ვამბობდი და ასე შემერქვა. გოგოზე ეს სახელი არც გამიგია, თუმცა კაცებს კი ჰქვიათ. ისე, ყოფილა რამდენჯერმე, ტელეფონზე ბატონო ღუღუნიო - უთქვამთ... მოკლედ, ასეთია ჩემი სახელის ისტორიაც.