მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის “გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2023-ის“ ერთ-ერთი გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია. მის­მა ნა­მუ­შე­ვარ­მა „ბე­ტო­ნე­ბის იქით“ მკი­თხვე­ლის დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა და ხალ­ხის რჩე­უ­ლი გახ­და. ამ­ჯე­რად ავ­ტო­რი მენ­ტორ­თან ერ­თად სა­დე­ბი­უ­ტო წიგნ­ზე მუ­შა­ობს, რო­მელ­საც გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L” კონ­კურ­სის ფარ­გლებ­ში მალე გა­მოს­ცემს.

მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი 22 წლი­საა და ამ­ჟა­მად მა­სობ­რი­ვი კო­მუ­ნი­კა­ცი­ე­ბის სტუ­დენ­ტია. მისი ნა­მუ­შევ­რის წყა­რო, რო­მელ­საც მალე წიგ­ნა­დაც ვი­ხი­ლავთ, გე­ტო­ში ცხოვ­რე­ბის თა­ვი­სე­ბუ­რე­ბე­ბი, იქ დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი სო­ცი­ა­ლურ-კულ­ტუ­რუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბია. რო­გორც ავ­ტო­რი ამ­ბობს, „ბე­ტო­ნე­ბის იქით“ მისი ბავ­შვო­ბის აკ­რძა­ლუ­ლი ად­გი­ლია - გრძე­ლი ბე­ტო­ნის კე­დე­ლი, რომ­ლი­თაც მისი უბა­ნი ყვე­ლას­თვის „სა­ში­ში“ სივ­რცის­გან იყო გა­მო­ყო­ფი­ლი, ასო­ცირ­დე­ბა გა­ურ­კვე­ველ და უსა­ფუძ­ვლო შიშ­თან, რო­მე­ლიც პრი­მი­ტი­უ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­აღ­ში წარ­მო­იშ­ვა. ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი ფაქ­ტე­ბი­თა და ილუ­ზი­ე­ბით ნა­კარ­ნა­ხე­ბი ნა­წარ­მო­ე­ბი “ბე­ტო­ნე­ბის იქით” გვიყ­ვე­ბა გა­რე­უბ­ნე­ლი ბი­ჭის შე­სა­ხებ ის­ტო­რი­ას, რომ­ლის­თვი­საც მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში ჩარ­ჩე­ნი­ლი ყვე­ლა­ზე მძაფ­რი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ამ­ბე­ბი 12 წლის ასაკ­ში მისი მო­ნას­ტერ­ში გაშ­ვე­ბი­დან იწყე­ბა...

გა­მარ­ჯო­ბა, ვინ არის მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი? გაგ­ვე­ცა­ნი...

- გა­მარ­ჯო­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, მად­ლო­ბას გიხ­დით მთე­ლი იმ რიგი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის­თვის, რო­მე­ლიც ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში მო­მე­ცით. ვფიქ­რობ, რომ მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის რი­გი­თი წევ­რია, რო­მე­ლიც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლით ვე­რაფ­რით და­იკ­ვეხ­ნის. მათე ბა­ღაშ­ვი­ლის­ნა­ირ ადა­მი­ა­ნებს ყო­ველ­დღე ხვდე­ბით ქუ­ჩებ­ში, სამ­სა­ხუ­რებ­ში, უნი­ვერ­სი­ტე­ტებ­ში და ყვე­ლა იმ სივ­რცე­ში, სა­დაც წარ­მოდ­გე­ნილ­ნი ხართ ამა თუ იმ სა­ხით. საკ­მა­ოდ ხმა­მაღ­ლა ჟღერს შე­კი­თხვა „ვინ არის მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი“ და ვერ ვა­კავ­ში­რებ თავს ამ შე­კი­თხვის პა­თოს­თან. რთუ­ლია გან­სა­ზღვრო ვინ ხარ ცხოვ­რე­ბის იმ ეტაპ­ზე, როცა ძი­ე­ბის პრო­ცე­სი მიმ­დი­ნა­რე­ობს. მა­შა­სა­და­მე, ეს შე­კი­თხვაც რთუ­ლია სა­პა­სუ­ხოდ. ახლა შე­მიძ­ლია ვი­ბორ­ძი­კო, მოკ­ლედ და კონ­კრე­ტუ­ლად შევ­ძლო იმის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა ვინ შე­იძ­ლე­ბა იყოს რი­გი­თი მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი, მაგ­რამ, მი­მაჩ­ნია, რომ წი­ნა­და­დე­ბე­ბის ერ­თმა­ნეთ­თან შე­კავ­ში­რე­ბის პრო­ცეს­ში და­ვი­კარ­გე­ბი და სა­ღერ­ღე­ლი ამე­რე­ვა. დაე, წინა სამ­მა აბ­ზაც­მა თქვას ჩემს შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი - თუ, რა თქმა უნდა, მათ ექ­ნე­ბათ იმის პო­ტენ­ცი­ა­ლი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი პირ­და­პი­რი ჩა­რე­ვის გა­რე­შე შეძ­ლონ.

რა იყო შენი ინ­სპი­რა­ცია მწერ­ლო­ბის კა­რი­ე­რის და­სა­წყე­ბად?

- ჯერ კი­დევ საკ­მა­ოდ რთუ­ლია ჩემ­თვის მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბის­თვის სა­ხე­ლის დარ­ქმე­ვა. მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებ­ში ვგუ­ლის­ხმობ „მწერ­ლო­ბის კა­რი­ე­რას“, „წიგ­ნის გა­მო­ცე­მას“. რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, რომ ასე­თი სი­ტყვა­თა შე­თან­ხმე­ბე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბის­თვის ჯერ კი­დევ ად­რეა. არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა ეს გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლია იმ ში­შით, რო­მე­ლიც და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია ჩემს პირ­ველ ნა­ბი­ჯებ­თან ამ სამ­ყა­რო­ში, მაგ­რამ, ფაქ­ტია, რომ ეს გან­ცდა არ­სე­ბობს და ყვე­ლა და­ნარ­ჩენს აქ­ტი­უ­რად ჩრდი­ლავს, მათ შო­რის აღ­ტა­ცე­ბას, სი­ა­მა­ყეს ან სხვას. მწერ­ლო­ბის კა­რი­ე­რის არ ვიცი, მაგ­რამ წერა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მა­შინ შე­მო­იჭ­რა, როცა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბელ­მა და პა­ტივ­სა­ცემ­მა ადა­მი­ან­მა ბნელ 90-ია­ნებ­ში მისი გა­ტა­ცე­ბის ამ­ბა­ვი მო­მიყ­ვა ყვე­ლა იმ ინ­ტი­მუ­რი და ღრმა ადა­მი­ა­ნუ­რი გან­ცდე­ბით, რო­მე­ლიც ლა­იტ­მო­ტი­ვად გას­დევ­და მთელ ამ ამ­ბავს. მახ­სოვს, მა­შინ დის­ტო­პი­უ­რი ის­ტო­რი­ის შექ­მნას ვე­ჭი­დე­ბო­დი და მთე­ლი ჩემი ძალა და ღონე ჩა­ვან­თხიე მის შექ­მნას, მაგ­რამ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში და­წყე­ბულ­მა უე­ცარ­მა დის­ტო­პი­ურ­მა მოვ­ლე­ნებ­მა წე­რაც და­მა­ვი­წყა, კი­თხვაც და მარ­ტი­ვი მო­ტო­რუ­ლი ფუნ­ქცი­ე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბაც. ზო­გა­დად, წე­რას­თან რი­გით­მა ადა­მი­ა­ნურ­მა ის­ტო­რი­ებ­მა მი­მიყ­ვა­ნა, ის­ტო­რი­ებ­მა, რომ­ლე­ბიც ჩვენ გარ­შე­მო არ­სე­ბო­ბენ, არ­სე­ბო­ბენ და პრო­ტა­გო­ნის­ტებ­თან ერ­თად ქრე­ბი­ან იმ ერთ უბე­დურ წამს, როცა ადა­მი­ა­ნი წყვეტს სი­ცო­ცხლეს. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის მოს­მე­ნა და ამ ის­ტო­რი­ე­ბის ჩემს გო­ნე­ბა­ში აღ­ბეჭდ­ვა გა­მომ­დის. აი, ფურ­ცელ­ზე ამ ის­ტო­რი­ე­ბის გად­მო­ტა­ნა რო­გორ გა­მომ­დის - ეს მკი­თხველ­მა შე­ა­ფა­სოს.

ლი­ტე­რა­ტუ­რის რო­მე­ლი ჟან­რე­ბი გა­ინ­ტე­რე­სებს ყვე­ლა­ზე მე­ტად, შენ რო­მე­ლი აირ­ჩიე და რა­ტომ?

- ისე გა­მო­ვი­და, რომ ჩემი დიდი ბე­ბი­ის წყა­ლო­ბით, რო­მელ­თა­ნაც კი­თხვის ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი მქონ­და ხოლ­მე (ოღონდ მან ეს არ იცო­და და ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი ჩემს გო­ნე­ბა­ში­ვე იხარ­შე­ბო­და და ისინ­ჯე­ბო­და), კი­თხვის კულ­ტუ­რა „არას­წო­რად“ ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და და 10-11 წლის ასაკ­ში და შემ­დგო­მაც - თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ჟამს, ასაკ­თან შე­უ­სა­ბა­მო წიგ­ნებს ვირ­ჩევ­დი სა­კი­თხა­ვად. ამის გამო, რა­ღაც პე­რი­ოდ­ში სა­ერ­თოდ გავ­წყვი­ტე კი­თხვა და შემ­დგომ ბიტ­ნი­კუ­რი მოძ­რა­ო­ბის აღ­მო­ჩე­ნამ კვლავ მი­მაბ­რუ­ნა ჩემი ბავ­შვო­ბის ერ­თა­დერთ თავ­შე­საქ­ცევ სივ­რცეს­თან. ჯეკ კე­რუ­ა­კი, კენ კიზი, უი­ლი­ამ ბე­რო­უ­ზი, ალენ გინზბერ­გი - ეს ის ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, რო­მელ­თაც სა­თავ­გა­და­სავ­ლო რო­მა­ნე­ბის მი­მართ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ინ­ტე­რე­სი გა­მი­ჩი­ნეს და აღ­მიძ­რეს სურ­ვი­ლი უფრო გა­მე­ფარ­თო­ე­ბი­ნა ჩემი თვალ­სა­წი­ე­რი.

სა­უ­ნი­ვერ­სი­ტე­ტო სივ­რცე­ებ­მა, რო­მელ­თა უმ­რავ­ლე­სო­ბაც თით­ქმის სა­კუ­თარ ტყავ­ზე გა­მოვ­ცა­დე, ტრა­გე­დი­ებს, კო­მე­დი­ებს, ფსი­ქო­ა­ნა­ლი­ტი­კურ სა­მეც­ნი­ე­რო ლი­ტე­რა­ტუ­რას მა­ზი­ა­რეს და არ­სე­ბუ­ლი წარ­მოდ­გე­ნე­ბი სრუ­ლი­ად და­მიმ­სხვრი­ეს ან ამო­მი­ყი­რა­ვეს. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ისე გა­მო­ვი­და, რომ ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეტაპ­ზე აღ­მო­ცე­ნე­ბუ­ლი სა­ლი­ტე­რა­ტუ­რო გა­მოც­დი­ლე­ბე­ბი ავ­სებ­და ერთ მთლი­ან სუ­რათს, მიმ­ყა­რებ­და გან­ცდებ­სა და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბებს მთელ რიგ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სა­კი­თხებ­ზე და ყო­ველ­დღი­ურ ადა­მი­ა­ნურ გა­მოწ­ვე­ვებ­ზე.

მოგ­ვი­ყე­ვი შენი ტექ­სტის რე­დაქ­ტი­რე­ბის და სა­ბო­ლოო და­მუ­შა­ვე­ბის პრო­ცე­სის შე­სა­ხებ. რო­გორ გა­და­წყვი­ტე რა შეც­ვა­ლო, წა­შა­ლო ან და­ა­მა­ტო?

- ტექ­სტის რე­დაქ­ტი­რე­ბის პრო­ცე­სი ჩემ­თვის ადა­მი­ა­ნუ­რად ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. ვუ­ყუ­რებ­დი სა­კუ­თარ ტექსტს და გარ­კვე­უ­ლი მო­ნაკ­ვე­თე­ბის სა­ერ­თოდ ალაგმვა მსურ­და, ზო­გი­ერთ მო­ნაკ­ვეთს კი დიდი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლით ვემ­შვი­დო­ბე­ბო­დი, რად­გან რე­დაქ­ტი­რე­ბის პრო­ცეს­ში მივ­ხვდი, რომ დი­ლე­მა­თა ომში ვი­ყა­ვი ჩათ­რე­უ­ლი. სტრუქ­ტუ­რა მთლი­ა­ნად შევ­ცვა­ლე წმინ­და პი­როვ­ნუ­ლი იმ­პულ­სე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. მივ­ყვე­ბო­დი პერ­სო­ნა­ჟებს და ის­ტო­რი­ებს, რომ­ლე­ბიც მათ გარ­შე­მო დღი­თი­დღე ვი­თარ­დე­ბო­და. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ბოლო ერთი წე­ლია ამ პერ­სო­ნა­ჟე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე და ზო­გა­დად, მათ ბედ­ზე ვზრუ­ნავ. გარ­და ამი­სა, რე­დაქ­ტი­რე­ბის პრო­ცეს­ში ჩარ­თუ­ლი იყო ჩემი მენ­ტო­რი - ბა­ტო­ნი გელა ჩქვა­ნა­ვა, რო­მელ­საც უღ­რმე­სი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო. მისი სიღ­რმი­სე­უ­ლი რჩე­ვე­ბი და რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბი, უკუ­კავ­ში­რი თი­თო­ე­ულ მო­ნაკ­ვეთ­ზე და პერ­სო­ნაჟ­ზე და­მეხ­მა­რა ტექ­სტის გამ­თლი­ა­ნე­ბა­ში და მის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ელ­ფე­რის შე­ძე­ნა­ში. გარ­და ტექ­სტის სრულ­ყო­ფი­სა, ბა­ტო­ნი გელა სხვა პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბის გან­მტკი­ცე­ბა­შიც და­მეხ­მა­რა და მენ­ტა­ლუ­რად მო­მამ­ზა­და შემ­დგო­მი პრო­ცე­სე­ბის­თვის.

რო­გო­რი გან­ცდა იყო, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად გა­მო­აქ­ვეყ­ნე შენი ნა­წარ­მო­ე­ბი?

- მა­შინ ვერ ვი­აზ­რებ­დი რა ხდე­ბო­და ჩემს თავს. ეს გა­უ­აზ­რებ­ლო­ბა და გა­უ­გებ­რო­ბა, რო­გორც მიხ­ვდე­ბო­დით, დღემ­დე გა­მომ­ყვა და ჩემი ცხოვ­რე­ბის დიდი ნა­წი­ლი და­ი­კა­ვა. პირ­ვე­ლი შეგ­რძნე­ბა იყო, რომ მე­გო­ნა გავ­შიშ­ვლდი. რე­დაქ­ტი­რე­ბი­სა და ტექ­სტში შე­ტა­ნი­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბის შემ­დგომ ეს სი­შიშ­ვლე უფრო ცხა­დი და ხელ­შე­სა­ხე­ბი გახ­და.

რო­გორ ავი­თა­რებ წე­რის სტილს? გყავს საყ­ვა­რე­ლი ავ­ტო­რი ან წიგ­ნი, რო­მე­ლიც გავ­ლე­ნას ახ­დენს შენს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე?

- პირ­ველ რიგ­ში, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, რომ წიგ­ნებ­თან, ფილ­მებ­თან, მუ­სი­კას­თან, ლექ­სი­კო­ნებ­თან კავ­ში­რი არ გავ­წყვი­ტო, რად­გან ფუნ­და­მენ­ტურ ცოდ­ნას ყო­ვე­ლი­ვე ზე­მო­აღ­ნიშ­ნუ­ლი­დან ვი­ღებ. ამას გარ­და, ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა და ის­ტო­რი­ე­ბის მოს­მე­ნა მეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ მი­ღე­ბუ­ლი ცოდ­ნით ფორ­მა მივ­ცე ჩემს „შე­მოქ­მე­დე­ბას“. ვფიქ­რობ, რომ ცალ­კე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ის­ტო­რი­ებ­თან ერ­თად მათი თხრო­ბის მა­ნე­რა, ჟეს­ტი­კუ­ლა­ცია და ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბაც კრავს ჩემს წე­რის სტილს. ბოლო პე­რი­ოდ­ში თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი მწერ­ლო­ბა ჩემი ინ­ტე­რე­სის მთა­ვარ სფე­როდ იქცა. არ­ჩილ ქი­ქო­ძე, ანა კორ­ძა­ია-სა­მა­დაშ­ვი­ლი, თამ­თა მე­ლაშ­ვი­ლი, ნინო ხა­რა­ტიშ­ვი­ლი, აკა მორ­ჩი­ლა­ძე და სხვა ბევ­რი ქარ­თვე­ლი მწე­რა­ლი, თა­ვი­სი შე­მოქ­მე­დე­ბით მიქ­მნი­ან გან­ცდას, რომ ქარ­თულ­მა ლი­ტე­რა­ტუ­რამ ფერი იც­ვა­ლა და სა­ერ­თოდ სხვა სიბ­რტყე­ში გა­და­ვი­და. აგ­რეთ­ვე, მის­ტი­ციზ­მის, ეზო­თე­რი­კი­სა და ოკულ­ტიზ­მის კო­რი­ფე - უმ­ბერ­ტო ეკო - იქცა ჩემს ჯა­დოს­ნურ აღ­მო­ჩე­ნად ბოლო რამ­დე­ნი­მე წე­ლია.

რამ­დე­ნად არის ახ­ლოს „ბე­ტო­ნე­ბის იქით“ შენს რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბას­თან? რა გახ­და ამ წიგ­ნის და­წე­რის ინ­სპი­რა­ცია?

- „ბე­ტო­ნე­ბის იქით“ ჩემ გარ­შე­მო არ­სე­ბუ­ლი და ფან­ტა­ზი­ი­დან აღ­მო­ცე­ნე­ბუ­ლი ის­ტო­რი­ე­ბის ნა­ზა­ვია. თა­ვი­დან მე­ში­ნო­და, რომ ტექ­სტი „გა­მოვ­ჭყი­პე“ ადა­მი­ა­ნუ­რი ტრა­გე­დი­ე­ბით, ვფიქ­რობ­დი, რომ ამას შე­ეძ­ლო მკი­თხვე­ლი და­ეფრ­თხო, მაგ­რამ ისევ ჩემი მენ­ტო­რის დახ­მა­რე­ბით, ეს ში­შიც გა­მი­ქარ­წყლდა. დარ­დი, რომ­ლი­თაც მთლი­ა­ნად მო­ცულ­ნი ვართ, თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოწ­ვე­ვაა, რო­მელ­საც თუ გა­და­ვახ­ტე­ბით, თუ თა­ვის დრო­ზე თვა­ლებ­ში არ ჩავ­ხე­დავთ, ყვე­ლა­ზე რთულ პე­რი­ოდ­ში დაგ­ვეს­ხმე­ბა თავს. ტექ­სტის პრო­ლო­გი და ეპი­ლო­გი ერ­თმა­ნეთს აცო­ცხლებს და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ რო­მა­ნის ფი­ნა­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე ინ­ტი­მუ­რი ნა­წი­ლია. ჩემი რა­ჭის სახ­ლი და გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლი გან­ცდე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამ სახ­ლის მი­მართ მაქვს იქცა ერ­თგვარ ორი­ენ­ტი­რად რე­დაქ­ტი­რე­ბის პრო­ცეს­ში. ამ ტექ­სტით სა­ბო­ლო­ოდ და­ვემ­შვი­დო­ბე მა­ხინჯ წარ­სულს, რომ­ლის ქა­ო­სუ­რი მდი­ნა­რე­ბაც არ აცხრობ­და ში­ნა­გან ვნე­ბა­თა­ღელ­ვას, და­უს­რუ­ლე­ბელ თვით­დესტრუქ­ცი­ას.

რა შეც­ვა­ლა შენს ცხოვ­რე­ბა­ში კონ­კურ­სმა „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2023“ ?

- უნდა აღი­ნიშ­ნოს, რომ კონ­კურ­სმა ჩემი პი­როვ­ნუ­ლი ზრდა და­აჩ­ქა­რა. თუ აქამ­დე მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში არ­სე­ბულ ნაპ­რა­ლებს ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დი, ახლა უფრო ყუ­რა­დღე­ბი­თა და საბ­რძო­ლო გან­წყო­ბით ვარ აღ­ჭურ­ვი­ლი. ჩემ გარ­შე­მო მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებს ასი ყუ­რი­თა და ასი თვა­ლით ვაკ­ვირ­დე­ბი და ვუს­მენ, ვი­ნიშ­ნავ ყვე­ლა იმ დი­ა­ლოგს, რო­მელ­საც ვთვლი, რომ გაგ­რძე­ლე­ბის პო­ტენ­ცი­ა­ლი აქვს, დავ­დი­ვარ ყურ­სას­მე­ნე­ბის გა­რე­შე ქუ­ჩა­ში (მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ), რათა ცო­ცხა­ლი პრო­ცე­სის მო­ნა­წი­ლე ვიყო.

სად პო­უ­ლობ შთა­გო­ნე­ბას სი­უ­ჟე­ტე­ბის და პერ­სო­ნა­ჟე­ბის შე­საქ­მნე­ლად?

- ყურს ვუგ­დებ ყვე­ლა დი­ა­ლოგს, რო­მე­ლიც პირ­და­პირ თუ ირი­ბად მე­ხე­ბა. გუ­ლის­ყუ­რით ვუს­მენ ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე უმ­ნიშ­ვნე­ლო ადა­მი­ა­ნის სა­უ­ბარ­საც კი. ბუ­ნებ­რი­ვად და არა ძა­ლით. ვაკ­ვირ­დე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბის ქცე­ვას, მათ გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბას, ჟეს­ტებს. და­ჟი­ნე­ბით ვაკ­ვირ­დე­ბი მათ ჰა­ბი­ტუსს. ვცდი­ლობ არ დავ­კარ­გო კავ­ში­რი ბუ­ნე­ბას­თან.

რას ურ­ჩევ­დი დამ­წყებ მწერ­ლებს, რომ­ლებ­საც უნ­დათ გან­ვი­თარ­დნენ და გა­მო­აქ­ვეყ­ნონ თა­ვი­სი ნა­წე­რე­ბი?

- ჩემი მწი­რი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, დიდი ალ­ბა­თო­ბით, რჩე­ვე­ბი ნაკ­ლე­ბად პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი შე­იძ­ლე­ბა გა­მოდ­გეს, მაგ­რამ ამ პრო­ცეს­ში მი­ღე­ბუ­ლი გაკ­ვე­თი­ლე­ბი­დან შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ მუდ­მი­ვი სწრაფ­ვა ცოდ­ნის მი­ღე­ბი­სა არის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი იმი­სათ­ვის, რომ ტექ­სტი შედ­გეს. ხში­რად რა­ღაც ის­ტო­რი­ე­ბი გა­და­ღე­ჭი­ლად გვეჩ­ვე­ნე­ბა, რის გა­მოც მათ მი­მართ სი­ახ­ლო­ვე გარ­კვე­ულ მო­მენ­ტში შე­იძ­ლე­ბა დაგ­ვე­კარ­გოს. და­ფიქ­რდით ამ ის­ტო­რი­ებ­ზე და შე­ხე­დეთ სხვა თვა­ლით. იქ­ნებ, თქვენ­ში არის ამ ამ­ბე­ბის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პა­რა­დიგ­მი­დან წარ­მოდ­გე­ნის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა და ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სი. არ გა­წყვი­ტოთ კავ­ში­რი ბუ­ნე­ბას­თან და იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან, რომ­ლე­ბიც დღეს თუ ხვალ ჩვენს გვერ­დით აღარ იქ­ნე­ბი­ან - ბე­ბი­ებ­თან, ბა­ბუ­ებ­თან და ზო­გა­დად, ხან­დაზ­მულ ადა­მი­ა­ნებ­თან. უეჭ­ვე­ლია, რომ მათ მხრებ­ზე მო­კი­დე­ბუ­ლი ის­ტო­რი­ე­ბის გუდა-ნა­ბად­ში თქვენ­თვის ძა­ლი­ან სა­ჭი­რო რა­ღა­ცებს იპო­ვით.

R