"კამერების წინ შინაურულად ვგრძნობ თავს და ხალხი რომ ტაშს მიკრავს, უფრო მოტივირებული ვარ. მთელი გულით ვმღერი" - 12 წლის მომღერალი, რომელიც სოციალური ქსელების ნამდვილი ვარსკვლავია

12 წლის უნიჭიერესი მომღერალი ნიკოლოზ ხარატი ქართული სოციალური ქსელების ნამდვილი ვარსკვლავია. ის ფართე საზოგადოებამ გასულ წელს, საბავშვო მუსიკალური პროექტ "რანინადან" გაიცნო. თუმცა არც პროექტის დასრულების შემდეგ შემცირებულა მის მიმართ ინტერესი და მისი პოპულარობა.

ნიკოლოზის სიმღერები პერიოდულად ვრცელდება სოციალურ ქსელებში და დიდ რეზონანსსა და მოწონებასაც იმსახურებს.

• გათავაზობთ არქივიდან ინტერვიუს, რომელიც ჩაწერილია 2022 წლის ოქტომბერში

- ვინ არის ნიკოლოზ ხარატი?

- 12 წლის ბიჭია, რომელიც 186-ე სკოლაში სწავლობს, ყველამ იცის, რომ სიმღერა მიყვარს, ვუკრავ ფორტეპიანოზე და დავდივარ ევგენი მიქელაძის სახელობის სამუსიკო სკოლაში, სადაც მესამე კლასში ვარ.

- რა არის შენი ჰობი?

- ბევრი ჰობი მაქვს, ძალიან ბევრი, რომლით დავიწყო არც ვიცი, მიყვარს მოტოციკლეტით სეირნობა, ასევე, მანქანით; კიდევ, მთაში სიარული, თხილამურით სრიალი, ჯირითი, ცურვა და წყალბურთი. ჩემით ვაწყობ და ვშლი მოტოციკლეტს.

- შენი სიმღერის ამბავი მთელმა საქართველომ იცის, ახლა ისიც მოგვიყევი, როდის დაიწყე სიმღერა?

- პატარა ვიყავი, მელოდიებს ვყვებოდი ხოლმე, ლაპარაკიც არ ვიცოდი და ღიღინით გამოვხატავდი ყველაფერს, ჯერ მე აღმოვაჩინე ნიჭი და მერე დედამ. 3 წლის ვიყავი, როდესაც სიმღერაზე შემიყვანეს და იმის შემდეგ სულ ვმღერი.

- ყველას გვაინტერესებს, როგორ მოხვდი "რანინაში"?

- ცოტა დაუჯერებელი და უცნაური ამბავია, ეგეთი უცნაური ამბები ხშირად არ ხდება. დედაჩემს უნდოდა, რომ "რანინაში" მიმეღო მონაწილეობა და სრულიად დაუგეგმავად ტელეფონში სარეგისტრაციო ფორმა შეავსო, არ ჰქონდა იმედი, რომ მოვხვდებოდი, მაგრამ სცადა. ჰოდა, რადგან "რანინაში" მოხვედრის იმედი არ გვქონდა, ბაკურიანში წავედით, თან ფეხი მქონდა მოტეხილი და ახალს არაფერს ველოდით.

- ისიც მოგვიყევი, ფეხი როგორ მოიტეხე…

- სასაცილო ამბავია... ფეხი ოპერაში მოვიტეხე, დიდი კიბიდან გადმოვხტი და მოტეხილი ფეხით ვუყურე ოპერას, მტკიოდა, მაგრამ დედამ არ დამიჯერა და მაინც ბოლომდე დავრჩით. სახლში რომ მივედი, მივხვდი, ფეხს მივათრევდი, ექიმთან მიმიყვანეს და აღმოჩნდა, რომ მოტეხილი მქონდა.

- ვხედავ, რომ ცელქი ბიჭი ხარ…

- დიახ, ძალიან ცელქი ვარ, ჩემი დები არ არიან ცელქები, მხოლოდ მე ვარ. არც ფრთხილი ვარ, სულ ხიფათში ვეხვევი ხოლმე.

- გავაგრძელოთ "რანინამდე" მისვლის ამბავი…

- წავედით ბაკურიანში, დედას არ ახსოვდა, რომ დამარეგისტრირა და ერთ დღეს, ტელეფონზე უცხო ნომრიდან დაურეკეს, უთხრეს, რომ შემარჩიეს და კასტინგზე დამიბარეს. ყავარჯნებით ჩამოვედი კასტინგზე, სადაც დათო არჩვაძის ერთი სიმღერა და let my people go ვიმღერე. სიმღერას რომ მოვრჩი, მითხრეს, კარგი ბიჭი ხარო, მაგრამ მეორე კასტინგზე დამიბარებდნენ თუ არა, არ ვიცოდი. რამდენიმე კვირის შემდეგ, დამირეკეს და უკვე ამორჩეული ბავშვების კასტინგზე მისვლაც მთხოვეს, ისევ ბაკურიანში მივდიოდით და გზიდან მოვბრუნდით. გზაში ვტიროდი, ვნერვიულობდი, თან ფეხიც მტკიოდა. კასტინგზე რომ ვიყავი, დედას მივუბრუნდი და ვკითხე, რა ვიმღერო მეთქი, არ ვიყავი მზად შემდეგ ტურში გადასვლისთვის და არც არაფერი მქონდა მომზადებული. განაგრძეთ კითხვა