მომ­ხიბ­ვლე­ლი მსა­ხი­ო­ბი, ნინო მუმ­ლა­ძე ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ სე­რი­ა­ლე­ბი­დან და ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან გა­იც­ნო, თუმ­ცა უკვე წლე­ბია, რაც თე­ატ­რში საქ­მი­ა­ნობს და არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო როლი აქვს შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, არც კი ახ­სოვს, რა ასა­კი­დან მიხ­ვდა, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა მისი ბე­დის­წე­რა იყო.

- ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ, ალ­ბათ როცა და­ვი­ბა­დე, იმ დრო­ი­დან ვი­ცო­დი, რომ მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდე­ბო­დი. ჯერ გა­მარ­თუ­ლი ლა­პა­რა­კიც არ ვი­ცო­დი და სულ რა­ღაც წარ­მოდ­გე­ნებს ვდგამ­დი. სცე­ნა­ზე დგო­მა და ყუ­რა­დღე­ბაც ძა­ლი­ან მომ­წონ­და. ოთხი წლი­სამ წერა-კი­თხვა უკვე ვი­ცო­დი და სი­გი­ჟემ­დე მიყ­ვარ­და ბა­ლე­ტი. მშობ­ლებ­მა ჩემი გა­ტა­ცე­ბა შე­ნიშ­ნეს და სა­ბა­ლე­ტო წრე­ზე შე­მიყ­ვა­ნეს. ძა­ლი­ან ვცდი­ლობ­დი, მაგ­რამ ბა­ლეტს სულ სხვა აღ­ნა­გო­ბა და ფი­ზი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი სჭირ­დე­ბა, ამი­ტომ, მშობ­ლებ­მა სხვა წრე­ე­ბიც "მო­მაშ­ვე­ლეს" - რას აღარ ვსწავ­ლობ­დი - ხატ­ვას, მუ­სი­კას და ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, სამ­სა­ხი­ო­ბო წრე­ზეც დავ­დი­ო­დი. სხვა­თა შო­რის, 5 წლის ვი­ყა­ვი, როცა პირ­ვე­ლად ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში გა­მო­ვე­დი და საკ­მა­ოდ ვრცე­ლი ლექ­სი წა­ვი­კი­თხე. ცნო­ბი­ე­რე­ბა რომ ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და, უკვე სცე­ნა­ზე ვი­დე­ქი. ამი­ტომ მგო­ნია, ადა­მი­ა­ნი ამ ნი­ჭით უნდა და­ი­ბა­დო, სხვაგ­ვა­რად მსა­ხი­ო­ბი ვერ გახ­დე­ბი.

- რო­გორც ჩანს, მიზ­ნის მიღ­წე­ვა­ში ოჯა­ხიც ხელს გი­წყობ­დათ...

- ცხა­დია. მე მუ­სი­კო­სე­ბის ოჯახ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე: მამა, პა­ა­ტა მუმ­ლა­ძე მუ­სი­კო­სიც იყო და ფო­ტო­ხე­ლო­ვა­ნიც. ის ბას-გი­ტა­რა­ზეც უკ­რავ­და და თან, კონ­ცერ­ტე­ბი მიჰ­ყავ­და. ერთ-ერთ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე გა­იც­ნო დე­და­ჩე­მი - მეგი ქსოვ­რე­ლი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი, მებ­რძო­ლი სუ­ლის ქა­ლია. სწო­რედ მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ ობ­ლო­ბა არ მიგ­რძნია - 12 წლის ვი­ყა­ვი, როცა მამა გარ­და­იც­ვა­ლა, დე­და­ჩემ­მა სა­ო­ცა­რი მხნე­ო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა და მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ არ და­ვით­რგუ­ნე. დედა თვი­თონ არ გა­ტყდა, ხე­ლე­ბი არ ჩა­მო­უშ­ვა და ამით შვი­ლებ­საც სტი­მუ­ლი მოგ­ვცა. მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ის არას­დროს ყო­ფი­ლა სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი, მარ­ტო­ხე­ლა ქალი, რო­მელ­საც ცხოვ­რე­ბა­ში არ გა­უ­მარ­თლა. პი­რი­ქით, ყვე­ლა­ფე­რი იღო­ნა და სას­წა­უ­ლე­ბი ჩა­ი­დი­ნა, რათა ჩვენ­თვის ხელი შე­ე­წყო, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ჩვე­ნი გზა გვე­პო­ვა. ალ­ბათ, მეც მისი მი­ზან­და­სა­ხუ­ლო­ბა და სიძ­ლი­ე­რე გა­მომ­ყვა. მე და ჩემ­მა დამ, მე­დეა მუმ­ლა­ძემ ერთი გზა ავირ­ჩი­ეთ - ისიც, ჩემ­სა­ვით, მსა­ხი­ო­ბია.

- თე­ატ­რი რო­გორ შე­იყ­ვა­რეთ?

- ჩემს ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ზე უდი­დე­სი გავ­ლე­ნა იქო­ნია სტუ­დია "ბე­რი­კებ­მა", სა­დაც ხუთი წელი გა­ვა­ტა­რე. იქ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გი მყავ­და - გოგი თო­და­ძე. სწო­რედ მისი გავ­ლე­ნით და­ვინ­ტე­რეს­დი თე­ატ­რით. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სკო­ლა­ში კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, ჩემ­თვის მა­თე­მა­ტი­კაც და ჰუ­მა­ნი­ტა­რუ­ლი საგ­ნე­ბიც ად­ვი­ლი ასათ­ვი­სე­ბე­ლი იყო, კარ­გად ვხა­ტავ­დი და ვმღე­რო­დი, მა­ინც მსა­ხი­ო­ბო­ბა ავირ­ჩიე. სხვა­თა შო­რის, დე­დას სურ­და, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა და ოპე­რას გავ­ყო­ლო­დი, ამი­ტომ თე­ატ­რა­ლურ­ში ჩა­სა­ბა­რებ­ლად მხო­ლოდ ერთი შან­სი მომ­ცა: თუ პირ­ველ წელსვე ჩა­ვა­ბა­რებ­დი, უფა­სო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე უნდა მეს­წავ­ლა... თე­ატ­რა­ლურ­ში რომ ჩა­ვა­ბა­რე, 15 წლის ვი­ყა­ვი, 16 წელი პირ­ველ კურ­სზე შე­მის­რულ­და.

თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გე­ბი მყავ­და, მაგ­რამ რჩე­უ­ლე­ბი მათ შო­რი­საც იყ­ვნენ. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და უნი­კა­ლუ­რი ხე­ლო­ვა­ნის - მე­დეა კუ­ჭუ­ხი­ძის ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. ახლა წლე­ბი რომ გა­ვი­და, უფრო მე­ტად ვხვდე­ბი, რამ­დე­ნად უნი­კა­ლურ და გა­ნათ­ლე­ბულ ადა­მი­ანს შე­მახ­ვედ­რა გან­გე­ბამ. იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ამას ბო­ლომ­დე ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, მაგ­რამ ახლა კარ­გად ვხვდე­ბი, რა სა­ინ­ტე­რე­სო და ღრმა აზ­როვ­ნე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი მას­წავ­ლი­და. ჩვენს პე­და­გო­გებს შო­რის გან­სა­კუთ­რე­ბით უნდა გა­მოვ­ყო მურ­მან ჯი­ნო­რია, რო­მე­ლიც ჩვენ­თან მე­ო­თხე კურ­სზე შე­მო­ვი­და, მხატ­ვრულ კი­თხვას გვას­წავ­ლი­და. მას­თა­ნაც სე­რი­ო­ზუ­ლი სკო­ლა გა­ვი­ა­რე. მათ მა­გა­ლით­ზე ვხვდე­ბი, რომ შე­იძ­ლე­ბა იყო დიდი რე­ჟი­სო­რი ან დიდი მსა­ხი­ო­ბი, მაგ­რამ პე­და­გო­გო­ბას სულ სხვა, და­მა­ტე­ბი­თი ნიჭი და უნა­რი სჭირ­დე­ბა. მე­დეა კუ­ჭი­ხი­ძის ლექ­ცი­ებ­ზე ვერც კი ვხვდე­ბო­დით, რომ რა­ღა­ცას ვსწავ­ლობ­დით, მაგ­რამ მერე და მერე, როცა თე­ატ­რში მი­ვე­დი, ის, რა­საც ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დეა გვას­წავ­ლი­და, ძა­ლი­ან გა­მო­მად­გა. ჩვენ­მა პე­და­გო­გებ­მა შეგ­ვაჩ­ვი­ეს იმ აზრს, რომ თე­ატრს და სცე­ნას არ უყ­ვარს სუს­ტი, უნე­ბის­ყო­ფო ადა­მი­ა­ნე­ბი.

- თქვე­ნი პირ­ვე­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი როლი რო­მელ თე­ატ­რში შე­ას­რუ­ლეთ?

- პირ­ვე­ლი თე­ატ­რი, სა­დაც მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე, იყო ვა­კის "თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი". სა­ერ­თოდ, ახალ­ბე­და მსა­ხი­ო­ბებს მთა­ვარ რო­ლებს იშ­ვი­ა­თად აძ­ლე­ვენ, თუმ­ცა, მე აქაც გა­მი­მარ­თლა: პირ­ველ სპექ­ტაკლში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი მი­თა­მა­შია, მაგ­რამ მერე, რე­ჟი­სორ­მა ოთარ ეგა­ძემ დად­გა სპექ­ტაკ­ლი, რო­მელ­საც "ეჭ­ვის ჭია" ერ­ქვა. ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, მთა­ვა­რი როლი შე­მომ­თა­ვა­ზა და მეც, ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცა­დე, მისი ნდო­ბა გა­მე­მარ­თლე­ბი­ნა. სა­ერ­თოდ, ბა­ტო­ნი ოთა­რის­გან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. სწო­რედ მისი წყა­ლო­ბით შე­ვას­რუ­ლე პირ­ვე­ლი სრულ­ფა­სო­ვა­ნი როლი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის დღემ­დე ძვირ­ფა­სი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. "თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში" თავს ისე ვგრძნობ­დი, რო­გორც სა­კუ­თარ ოჯახ­ში და იქ გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი თბი­ლად მახ­სენ­დე­ბა.

- ამ­ჟა­მად სად საქ­მი­ა­ნობთ?

- ახლა სო­ხუ­მის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატრ "თეთ­რი ტალ­ღის" და­სის წევ­რი ვარ. აქაც იგი­ვე გან­ცდა მაქვს: თავს ისე ვგრძნობ, რო­გორც ოჯახ­ში. ამ თე­ატ­რში ისე­თი ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მოა, რო­გო­რიც დიდ თე­ატ­რებ­ში არ არ­სე­ბობს, რა­ტომ? - დიდ თე­ატრს აქვს თა­ვი­სი სპე­ცი­ფი­კა და და­უ­წე­რე­ლი კა­ნო­ნე­ბი, იქ ბევ­რი ჭორი, ინ­ტრი­გა და არე­უ­ლო­ბაა, რაც პა­ტა­რა თე­ატ­რებ­ში არ ხდე­ბა. პა­ტა­რა თე­ატ­რებ­ში ცოტა ხალ­ხია და­კა­ვე­ბუ­ლი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი დღე­და­ღამ ერ­თად არი­ან და სულ სხვა, უფრო ადა­მი­ა­ნუ­რი და თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ყა­ლიბ­დე­ბა. ეს მე ძა­ლი­ან მომ­წონს და "თეთრ ტალ­ღა­ში" თავს ისე მშვი­დად ვგრძნობ, რო­გორც თევ­ზი - წყალ­ში.

- კო­მე­დი­უ­რი რო­ლე­ბი უფრო მოგ­წონთ თუ დრა­მა­ტუ­ლი?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ რო­მე­ლი­მე ჟან­რის­კენ ვიხ­რე­ბი. სა­ერ­თოდ, მსა­ხი­ობს არა აქვს იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ თვი­თონ აირ­ჩი­ოს, რო­მე­ლი როლი მოს­წონს ან არ მოს­წონს. მსა­ხი­ო­ბი იმას თა­მა­შობს, რა­საც რე­ჟი­სო­რი ავა­ლებს. ისე, მე ახლა მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში ვმუ­შა­ობ, უფრო კო­მე­დი­ებ­ში ვთა­მა­შობ და ძა­ლი­ან მაკ­ლია დრა­მა­ტუ­ლი, სე­რი­ო­ზუ­ლი რო­ლე­ბი, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ვერ ვი­ტყო­დი, რომ რო­მე­ლი­მე ჟანრ­ში უფრო კარ­გად ვგრძნობ თავს.

- ალ­ბათ რთუ­ლია ბავ­შვე­ბის­თვის თა­მა­ში, მათი გა­გე­ბა...

- არა, რად­გან ბავ­შვის­თვის ბევ­რი რამ ისე­დაც თა­მა­შია. ამი­ტომ, მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში მუ­შა­ო­ბა რთუ­ლი სუ­ლაც არ არის, უბ­რა­ლოდ, ჩვენ იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა არა გვაქვს, რომ მხო­ლოდ შა­ბათ-კვი­რას ან მხო­ლოდ სა­ღა­მოს სა­ა­თებ­ში ვი­თა­მა­შოთ, ჩვენ დღი­სი­თაც ვთა­მა­შობთ, სა­ღა­მოს სა­ა­თებ­შიც და დას­ვე­ნე­ბის დღე­ებ­შიც - ხში­რად, დღე­ში 2-3 სპექ­ტაკ­ლის თა­მა­ში გვი­წევს. თუ დრა­მა­ტუ­ლი თე­ატ­რის მსა­ხი­ობს შე­უძ­ლია, რო­ლის­თვის გა­ნე­წყოს და სა­ღა­მოს სპექ­ტაკლში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გან­წყო­ბით ითა­მა­შოს, ჩვენ სა­ღა­მომ­დე შე­იძ­ლე­ბა სამი როლი გვქონ­დეს ნა­თა­მა­შეbი.

- თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე უფრო კარ­გად გრძნობთ თავს თუ კა­მე­რე­ბის წინ?

- არ მიყ­ვარს ამ­გვა­რი შე­კი­თხვე­ბი - და­ახ­ლო­ე­ბით იმას მა­გო­ნებს, პა­ტა­რა ბავ­შვებს რომ ეკი­თხე­ბი­ან, დედა უფრო გიყ­ვარს თუ მა­მაო? ოღონდ, უნდა ვა­ღი­ა­რო, თე­ატრს აქვს რა­ღაც­ნა­ი­რი ჯა­დოს­ნუ­რი ძალა: თუ მი­ე­ჯაჭ­ვე­ბი, გგო­ნია, მთე­ლი სამ­ყა­რო ამით იწყე­ბა და მთავ­რდე­ბა. ისე, მე ვიცი ხალ­ხი, რო­მელ­მაც ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო თე­ატრს თავი და­ა­ნე­ბა და ახლა ამ­ბობს, თურ­მე, შე­იძ­ლე­ბა ისე იცხოვ­რო, რომ მარ­ტო შენს პრო­ფე­სი­ა­ზე არ ფიქ­რობ­დე, სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის, ოჯა­ხის­თვის გე­ცა­ლოს და თავი გა­და­დე­ბუ­ლი არ გქონ­დე­სო... ის რო­მან­ტი­კუ­ლი სამ­ყა­რო, რო­მე­ლიც თე­ატ­რის სცე­ნი­დან ჩანს, ძი­რე­უ­ლად გან­სხვავ­დე­ბა იმი­სა­გან, რაც კუ­ლი­სებს მიღ­მა ხდე­ბა: როცა შვი­ლის­თვის ფეხ­საც­მე­ლი და ტან­საც­მე­ლი გაქვს შე­სა­ძე­ნი და ფული არ გაქვს, რო­მან­ტი­კა­ზე ფიქ­რი ცოტა რთუ­ლია. ამის გამო, ზო­გი­ერ­თი მსა­ხი­ო­ბი თე­ატ­რი­დან რომ გა­მო­დის, ზა­ფხუ­ლო­ბით ყა­ნა­ში მუ­შა­ობს, ზოგი რე­მონტზე, ზოგი ამე­რი­კა­ში მი­დის, რომ თავს უშ­ვე­ლოს... მოკ­ლედ, ჩვენ არ ვცხოვ­რობთ ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც მსა­ხი­ობს შე­უძ­ლია თავი ხე­ლო­ვა­ნად იგ­რძნოს. აქ მისი ცხოვ­რე­ბა მა­თხოვ­რუ­ლია. როცა ამ სი­დუ­ხ­ჭი­რეს ზე­ვი­დან ჭო­რე­ბი და ინ­ტრი­გე­ბიც ემა­ტე­ბა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან შორს დგას იმ იდე­ა­ლუ­რი და რო­მან­ტი­კუ­ლი სამ­ყა­როს­გან, რო­მე­ლიც შო­რი­დან ჩანს.

- ამ სირ­თუ­ლე­ე­ბის გამო, პრო­ფე­სია ბევრ ადა­მი­ანს უშ­ლის ხელს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში. თქვენს შემ­თხვე­ვა­შიც ასე ხდე­ბა?

- არა მგო­ნია, რომ პრო­ფე­სია პი­რად­ში ვინ­მეს ხელს უშ­ლი­დეს. მგო­ნი, ეს უფრო ბე­დის­წე­რის და გა­მარ­თლე­ბის სა­კი­თხია. ოჯა­ხის შექ­მნა სუ­ლაც არ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი იმა­ზე, ქალი ჭკვი­ა­ნია თუ უჭ­კუო, მე მგო­ნია, რომ ბე­დის­წე­რა ბე­დის­წე­რაა და რო­დის მო­გი­კა­კუ­ნებს, არა­ვინ იცის. შე­საძ­ლოა, ჭკვი­ან ქალს უფრო მეტი პრე­ტენ­ზია და მო­თხოვ­ნე­ბი აქვს, ვიდ­რე იმას, ვინც მხო­ლოდ გა­თხო­ვე­ბა­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ასეა. ჩემი აზ­რით, მთა­ვა­რია უბ­რა­ლოდ, "შენი" ადა­მი­ა­ნი იპო­ვო - ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ყვე­ლა­ფე­რი ად­ვი­ლად მოგ­ვარ­დე­ბა...წა­ი­კი­თხეთ სრუ­ლად