მისი კა­რი­ე­რა პო­დი­უმ­ზე და­ი­წყო. 17 წელი აქ­ტი­უ­რი მო­დე­ლი იყო. შემ­დეგ აქ­ტი­ურ მო­დე­ლო­ბას თავი და­ა­ნე­ბე. თუმ­ცა ამ სფე­როს­თან კონ­ტაქ­ტი არ გა­უ­წყვე­ტია.

"პო­დი­უ­მი­დან რაც წა­მო­ვე­დი, რამ­დენ­ჯერ­მე მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ამა თუ იმ ჩვე­ნე­ბა­ში. ხში­რად არა, მაგ­რამ დღე­საც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ ხოლ­მე... კი და­ვა­ნე­ბე თავი, მაგ­რამ დიდ­ხანს ჩემს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად (სოფო ბურ­ჯა­ნა­ძე, ლელა ცინ­ცა­ძე, ირი­ნა ონაშ­ვი­ლი - ოთხნი ვი­ყა­ვით) მა­ინც ამ სფე­რო­ში ვი­ყა­ვი, - სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო მქონ­და. დამ­წყებ მო­დე­ლებ­თან ვმუ­შა­ობ­დი, ამ პრო­ფე­სი­ას ვას­წავ­ლი­დი. მათ ჩვე­ნებ­ზე ვზრუ­ნავ­დი, ასე რომ, ნოს­ტალ­გი­ის ამ­ბა­ვი არ მქო­ნია" - გვე­უბ­ნე­ბა 90-იან წლებ­სა და 2000-ია­ნებ­ში ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი მოდე­ლი ლალი ტო­ტი­კაშ­ვი­ლი.

რო­გორ ცხოვ­რობს ახლა, რო­გორ იხ­სე­ნებს წარ­სულ წლებს, რას ფიქ­რობს ქარ­თულ მო­და­ზე და რო­გო­რი დე­დაა, ამა­ზე მას­თან ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- არც იმ წლე­ბის ნოს­ტალ­გია გაქვს, როცა ამ სფე­რო­თი ცხოვ­რობ­დი და ეს იყო შენი ძი­რი­თა­დი, მთა­ვა­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა?

- სწო­რედ იმის გამო, რომ მა­ინც სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო­ში ვრჩე­ბო­დი, შე­ხე­ბა მქონ­და მო­დე­ლებ­თან და მათ­ზე ზრუნ­ვით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი, ნოს­ტალ­გია არ მქო­ნია.

- რა არის შენ­თვის პო­დი­უ­მი?

- საქ­მე, ჰობი, გარ­თო­ბა, რო­მე­ლიც მომ­წონ­და, მიყ­ვარ­და, დღემ­დე მიყ­ვარს და მომ­წონს. ვთვლი, გო­გო­ნებ­მა, რომ­ლე­ბიც მო­დე­ლო­ბას არ აპი­რე­ბენ, სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო­ში მა­ინც უნდა ია­რონ. ბევრ რა­მეს ის­წავ­ლი­ან, ბევრ რა­მე­ში და­იხ­ვე­წე­ბი­ან. მგო­ნია, რომ ეს ყვე­ლა გო­გოს­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. ჩემ­თვის ის სფე­რო აღ­მოჩ­ნდა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა და შე­მიყ­ვარ­და.

- ამ სფე­რო­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა გი­ზი­დავ­და?

- სცე­ნა, რო­მელ­საც აქვს თა­ვი­სი ხიბ­ლი და იქ გა­მოს­ვლას სა­ო­ცა­რი ემო­ცია და ხიბ­ლი ახ­ლავს. არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, მომ­ღე­რა­ლი ხარ, მსა­ხი­ო­ბი თუ მო­დე­ლი. ყველ­გან ამას ვამ­ბობ, რომ ჩემი ოც­ნე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან მომ­ღერ­ლო­ბა იყო. რო­დე­საც მე და თა­მუ­ნა ამო­ნაშ­ვილ­მა დუ­ე­ტი ჩავ­წე­რეთ სიმ­ღე­რა­ზე „ეს ერთი ღამე“, კონ­ცერ­ტებ­ზე აქ­ტი­უ­რად გვი­წევ­და გა­მოს­ვლა, მათ შო­რის, დიდ კონ­ცერ­ტებ­ზე, დიდი აუ­დი­ტო­რი­ის წი­ნა­შე. ის იყო სა­ოც­რე­ბა. გა­მორ­ჩე­უ­ლი ემო­ცია ახლა იმ ყვე­ლა­ფერს. მერე სიმ­ღე­რაც ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო.

- კი, 2000-ია­ნე­ბის ჰიტი იყო...

- დღემ­დე ახ­სოვთ და უს­მე­ნენ... თუმ­ცა თუ მო­დე­ლო­ბას და­ვუბ­რუნ­დე­ბით, ალ­ბათ ჩემი ეს არ­ჩე­ვა­ნი ზო­გა­დად მა­ინც სწო­რი ნა­ბი­ჯი იყო...

- და მგო­ნია, სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოჩ­ნდი...

- მა­შინ სა­მო­დე­ლო სფე­როც თით­ქოს სხვა­ნა­ი­რი იყო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ „ფე­შენ ვიკი“ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ტარ­დე­ბო­და. თუმ­ცა ფეხს იკი­დებ­და სა­მო­დე­ლო ბიზ­ნე­სი, ისე­ვე რო­გორც შო­უ­ბიზ­ნე­სი. ბევ­რი სიმ­ღე­რა იწე­რე­ბო­და, კლი­პებს იღებ­დნენ, იყო კონ­ცერ­ტე­ბი, დი­ზა­ი­ნე­რე­ბის ჩვე­ნე­ბე­ბი" სხვა­დას­ხვა ფეს­ტი­ვა­ლი ტარ­დე­ბო­და - აქ­ტი­უ­რი პე­რი­ო­დი იყო. სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო­ე­ბიც ცოტა იყო და ამ­დე­ნი მო­დე­ლიც არ გვყავ­და. ახლა სხვა სი­ტუ­ა­ცი­აა. სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტოც მე­ტია, მო­დე­ლებს გზა გა­ეხ­სნათ - სა­ზღვრებს გა­რეთ აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ო­ბენ. სფე­რო ძა­ლი­ან და­იხ­ვე­წა და გან­ვი­თარ­და იმი­ტომ, რომ ჩვე­ნი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი­დან წარ­მა­ტე­ბას ბევ­რმა მი­აღ­წია აქაც და ფარ­გლებს გა­რე­თაც. დღე­საც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს სფე­რო. ბევ­რად დახ­ვე­წი­ლი ჩვე­ნე­ბე­ბი იმარ­თე­ბა იმ პე­რი­ოდ­თან შე­და­რე­ბით, როცა ვი­წყებ­დით. თუმ­ცა გა­და­სა­რე­ვი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი იმარ­თე­ბო­და და თან რა­ო­დე­ნობ­რი­ვად ბევ­რი იყო. დღე­ში ერ­თმა­ნეთს 2-3 ჩვე­ნე­ბაც კი ემ­თხვე­ო­და. ახლა აქ­ცენ­ტე­ბი უფრო მო­დოს კვი­რე­უ­ლებ­ზეა გა­და­ტა­ნი­ლი და ამი­ტომ აღარ არის ისე ხში­რი. პან­დე­მი­ა­მაც ხომ ბევ­რი რამ შე­ა­ფერ­ხა.

დღე­ვან­დე­ლი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რე­ბი არი­ან, რაც არა­ერ­თხელ და­ამ­ტკი­ცეს აქაც და ფარ­გლებს გა­რე­თაც. მათ ნა­მუ­შევ­რებს უცხო ქვეყ­ნებ­შიც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად იც­ნო­ბენ, იძე­ნენ, რომ აღა­რა­ფე­რი ვთქვა დემ­ნა გვა­სა­ლი­ა­ზე. რო­მელ­მაც მო­დის სფე­რო­ში რე­ვო­ლუ­ცია მო­ახ­დი­ნა და უნი­ჭი­ე­რე­სია. სხვა­თა შო­რის, დემ­ნა­მაც დიდი როლი ითა­მა­შა, რომ უცხო­ეთ­ში ქარ­თვე­ლი დი­ზა­ი­ნე­რე­ბით და­ინ­ტე­რეს­დნენ. კი, ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი ახალ­გაზ­რდაა და გა­ა­მარ­თლეს - სა­ო­ცარ კო­ლექ­ცი­ებს ქმნი­ან, რაც თა­ნა­მედ­რო­ვე სტან­დარ­ტებს აკ­მა­ყო­ფი­ლებს. მათ­გან ბევ­რი მომ­წონს და ძა­ლი­ან ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ.

- თუ გქო­ნია კა­რი­ე­რის მან­ძილ­ზე რთუ­ლი მო­მენ­ტი...

- არას­დროს... 16 წლის ასაკ­ში მა­ინც შემ­თხვე­ვით მოხ­ვდი ამ სფე­რო­ში. მა­ნამ­დე ამა­ზე არც მი­ფიქ­რია და მი­ოც­ნე­ბია... არა­სო­დეს, მქო­ნია, გუ­ლის ტკე­ნა და ცუდი ეპი­ზო­დე­ბი. ის, რაც უცხო­ეთ­ში ხდე­ბა, ცნო­ბი­ლი ამ­ბა­ვია, მო­დე­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს ბლო­კა­ვენ, ინ­ტრი­გებს უწყო­ბენ. ჩვენ ყვე­ლა­ნი მე­გობ­რუ­ლად ვი­ყა­ვით და დღემ­დე ასე მოვ­დი­ვართ. ერ­თმა­ნეთს ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დით და ახ­ლაც ასეა. მოკ­ლედ, თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ არას­დროს მქო­ნია შე­ხე­ბა ასეთ ინ­ტრი­გებ­თან.

- ოტ­კუ­ტი­უ­რი თუ ქეჟუ­ლი?

- ქეჟუ­ა­ლი. ოტ­კუ­ტი­უ­რი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზია, ძა­ლი­ან მომ­წონს, საჩ­ვე­ნე­ბე­ლია, დი­ზა­ი­ნე­რის ფან­ტა­ზი­ა­ზეა აგე­ბუ­ლი. ქეჟუ­ა­ლი კი არის სტი­ლი, რო­მე­ლიც ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში გვჭირ­დე­ბა.

- რო­გო­რი უნდა იყოს სა­მო­სი, რომ პო­დი­უმ­ზე დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით წარ­მო­ად­გი­ნო. ყვე­ლა დი­ზა­ი­ნერს ეთან­ხმე­ბო­დი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ში, რაც ჩვე­ნე­ბა­ზე ჩა­გიც­ვამს?

- არა, რა თქმა უნდა. შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი არც მოგ­წონ­დეს, მაგ­რამ იმი­ტომ ხარ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, რომ სა­მო­სი მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე წა­რად­გი­ნო და გა­მო­ი­ტა­ნო. თუმ­ცა რაც მოგ­წონს, რაც უფრო გიხ­დე­ბა, იმის წარ­დგე­ნა უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა და ეს მე­ტად ეტყო­ბა კი­დეც ჩვე­ნე­ბას, სხვა­ნა­ი­რად გა­მოგ­დის. ისე, ყვე­ლა სა­მო­სი, რა­საც გაც­მე­ვენ, დი­ზა­ი­ნე­რის ხედ­ვაა და მის ხედ­ვას პა­ტი­ვი უნდა სცეს მო­დელ­მა.

- ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში რო­გო­რი სტი­ლი გიყ­ვარს?

- ჯინ­სი აუ­ცი­ლებ­ლად. მა­ღალ­ქუს­ლი­ან ფეხ­საც­მელს იშ­ვი­ა­თად ვიც­ვამ, „დაბ­ლებ­ზე“ უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ თავს. მაგ­რამ იყო დრო, როცა კას­ტინგზე მთე­ლი დღე მა­ღა­ლი ქუს­ლე­ბით დავ­დი­ო­დით. ახლა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია მთე­ლი დღე ასე ვი­ა­რო. მიყ­ვარს თა­ვი­სუ­ფა­ლი სტი­ლი, მთა­ვა­რია, თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ­დე.

- რო­გორც ყო­ველ­თვის, სა­ო­ცარ ფორ­მა­ში ხარ - ეს გე­ნე­ტი­კის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა თუ დიდ დროს და რე­სურსს ხარ­ჯავ ამა­ში?

- არა­ფერს გან­სა­კუთ­რე­ბულს ამის­თვის არ ვა­კე­თებ. მა­ინც მგო­ნია, რომ ეს გე­ნე­ტი­კაა, თუმ­ცა გე­ნე­ტი­კას მა­ინც უნდა რა­ღაც­ნა­ი­რად ხე­ლის შე­წყო­ბა, მით უფრო, რაც დრო გა­დის და წლე­ბი გვე­მა­ტე­ბა. კი, სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბას, ჯან­მრთე­ლო­ბას უნდა და­ვეხ­მა­რო. სულ ვამ­ბობ, რომ დი­ე­ტა­ზე არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. არას­დროს მქო­ნია ჭარ­ბი წო­ნის პრობ­ლე­მა და არც ახლა მაქვს. თუმ­ცა ჯან­მრთე­ლად რომ ვიყო, ვარ­ჯი­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია და ამას სულ ვცდი­ლობ­დი. აუ­ცი­ლებ­ლად ვვარ­ჯი­შობ და მი­ნი­მა­ლუ­რი დო­ნე­ზე ვუვ­ლი თავს. ცხა­დია, კოს­მე­ტო­ლოგს ვსტუმ­რობ და იმ აუ­ცი­ლე­ბელ ობი­ექ­ტებს, რაც ქალს თა­ვის მოვ­ლა­ში ეხ­მა­რე­ბა. აქ არა­ფე­რია გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი. სა­ერ­თოდ, ბუ­ნებ­რი­ო­ბის მომ­ხრე ვარ და გა­და­მე­ტე­ბუ­ლი არა­ფე­რი მომ­წონს, როცა ზღვა­რი იკარ­გე­ბა, ძა­ლი­ან ხე­ლოვ­ნუ­რის­კენ მი­დის გა­რეგ­ნო­ბა, არ მიყ­ვარს. ისე, ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია, მაგ­რამ მე ხომ იმას ვამ­ბობ, რაც მე მომ­წონს. ამ ჩემი მი­ნი­მა­ლუ­რი ჩა­რე­ვე­ბი­თაც ვცდი­ლობ, ყვე­ლა­ფე­რი ბუ­ნებ­რი­ვად იყოს. თუმ­ცა არც პლას­ტი­კურ ოპე­რა­ცი­ებ­ში არის რა­ი­მე უც­ნა­უ­რი და ცუდი. პი­რი­ქით, კარ­გი­ცაა და აუ­ცი­ლე­ბე­ლიც, ვი­საც ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბა. თუ სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ი­მე გა­წუ­ხებს და დის­კომ­ფორ­ტს გიქ­მნის, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­მო­ას­წო­რო.

- და შენი ასე­თი ფორ­მა­ში ყოფ­ნის რა­ი­მე ფორ­მუ­ლა ხომ არ გაქვს?

- ფორ­მუ­ლა არა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, სა­ჭი­როა კარგ ხა­სი­ათ­ზე ყოფ­ნა, ღი­მი­ლი, - ში­ნა­გა­ნი გან­წყო­ბა, შენი ბუ­ნე­ბა, ხა­სი­ა­თი გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებს. როცა პო­ზი­ტი­უ­რად ფიქ­რობ, გი­ხა­რია ყვე­ლა­ფე­რი. ამას მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა ვე­ცა­დოთ, და­დე­ბი­თი გან­წყო­ბა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

- ამ­ჟა­მად რას საქ­მი­ა­ნობ?

- ერთ-ერთ ეი­ჩარ­კომ­პა­ნი­ა­ში, ასე­ვე „რუს­თა­ვი 2“- ეი­ჩარ-მე­ნე­ჯე­რი ვარ. ახლა ერთი ძვე­ლი გა­და­ცე­მა გა­ვა­ცო­ცხლეთ და იქ ჟი­უ­რის წევ­რი ვიქ­ნე­ბი...

- რაც შე­ე­ხე­ბა ლა­ლის, რო­გორც დე­დას, რო­გო­რია ეს ამ­პლუა შენ­თვის?

- სა­სი­ა­მოვ­ნო და პირ­ვე­ლი, რაც შე­მიძ­ლია ვთქვა, ის არის, რომ შვი­ლებ­თან ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. ჯერ კი­დევ მა­შინ, როცა პა­ტა­რე­ბი იყ­ვნენ, მა­ში­ნაც, რო­გორც თა­ნას­წო­რებს, ისე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. ვცდი­ლობ, რომ ჩემ­თან მაქ­სი­მა­ლუ­რად გახ­სნი­ლე­ბი იყ­ვნენ. ვსა­უბ­რობთ ყვე­ლა­ფერ­ზე და თა­ვი­სუფ­ლად, მგო­ნია, რომ კარ­გად ვმე­გობ­რობთ. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია შვი­ლებ­თან ასეთ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა.

უფ­რო­სი შვი­ლი საბა 17 წლი­საა, ნიტა 14 წლის ახლა გახ­და. მათ­თან სიმ­კაც­რე არ მა­ხა­სი­ა­თებს. ყვე­ლას თა­ვის მო­საზ­რე­ბა აქვს, მაგ­რამ შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში სიმ­კაც­რე არ არის კარ­გი. ბუ­ნე­ბი­თაც არ ვარ მკაც­რი, მათ თან, მით უმე­ტეს...

- მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად შენი ფოტო იშ­ვი­ა­თად მი­ნა­ხავს... შენს მო­დე­ლო­ბას რო­გორ აფა­სებ­და?

- ჩემი მე­უღ­ლე გი­ორ­გი ხუ­ბუ­ლია იუ­რის­ტია. არ უყ­ვარს ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა, არც პო­პუ­ლა­რო­ბა უნდა და სად­მე მა­ინ­ცდა­მა­ინც გა­მო­ჩე­ნა. არ არის ამის მომ­ხრე. ჩემ­თვის არას­დროს უთ­ქვამს მო­დე­ლო­ბის­თვის თავი და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა, მაგ­რამ მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ გიჟ­დე­ბო­და (იღი­მე­ბა)... უბ­რა­ლოდ, ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო, რომ თავი და­ვა­ნე­ბე, რად­გა­ნაც ვი­ფიქ­რე, რომ ამ სფე­რო­ში რო­გორც აქ­ტი­ურ­მა მო­დელ­მა თავი ამოვ­წუ­რე. ახლა მაქვს სხვა სამ­სა­ხუ­რე­ბი, ვარ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­შიც, თუმ­ცა, რო­გორც ვთვლი, არც მო­დის სფე­როს მი­მართ ვარ გულ­გრი­ლი.