საზოგადოება
მსოფლიო
პოლიტიკა

14

მარტი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

პარასკევი, მთვარის მეთექვსმეტე დღე დაიწყება 19:51-ზე, მთვარე სასწორს ესტუმრება 22:58-ზე მშვიდობიანი საქმეები წარმატებით დასრულდება. კაპიტალდაბანდებებს მოერიდეთ. კარგი დღეა იურიდიული საკითხების მოსაგვარებლად, სასამართლო პროცესების დასაწყებად; შემოქმედებითი საქმიანობისთვის. გარშემო მყოფებთან ურთიერთობისას გამოიჩინეთ ტაქტი. უფროსს მნიშვნელოვან საკითხებზე საუბრისთვის ნუ შეხვდებით; წვრილ-წვრილი საკითხები მოაგვარეთ. კარგი დღეა დასვენების, მოგზაურობის, ფიზიკური დატვირთვისა და საოჯახო საქმეების შესრულებისთვის. მოერიდეთ ალკოჰოლის მიღებას, მოწევას. არც იშიმშილოთ და არც კუჭი გადატვირთოთ. გაუფრთხილდით თირკმლებს. მოერიდეთ სითხისა და ალკოჰოლის მიღებას. აგრეთვე სუსტდება ენდოკრინული სისტემა.
სამართალი
სამხედრო
მეცნიერება
Faceამბები
მოზაიკა
კულტურა/შოუბიზნესი
კონფლიქტები
სპორტი
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"საკუთარ თავთან მქონდა კითხვები: რატომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგრამ მშობლებს ან ღმერთს არასდროს არაფერში ვადანაშაულებდი. პირიქით, მადლობელი ვარ ღმერთის" - ლაზარე ლელაძე
"საკუთარ თავთან მქონდა კითხვები: რატომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგრამ მშობლებს ან ღმერთს არასდროს არაფერში ვადანაშაულებდი. პირიქით, მადლობელი ვარ ღმერთის" - ლაზარე ლელაძე

წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის მქო­ნე ბავ­შვე­ბის დე­დე­ბი პრე­პა­რატ "ვო­სო­რი­ტი­დის" შე­მო­ტა­ნა­სა და და­ფი­ნან­სე­ბას ითხო­ვენ, მათ­მა პრო­ტეს­ტმა შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო და ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს­თან გარ­კვე­ულ შე­თან­ხმე­ბას მი­აღ­წი­ეს კი­დეც. იხი­ლეთ სტა­ტია - რაზე შე­თან­ხმდნენ მშობ­ლე­ბი და ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი?

  • მთავ­რო­ბის კან­ცე­ლა­რი­ას­თან გა­მარ­თულ აქ­ცი­ა­ზე ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი გა­მოს­ვლა ჰქონ­და 20 წლის ლა­ზა­რე ლე­ლა­ძეს, რო­მელ­საც თა­ვად აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დი­აგ­ნო­ზი აქვს და ის იქ მათ მხარ­და­სა­ჭე­რად მი­ვი­და.

- რა ეტაპ­საც ეს ბავ­შვე­ბი ახლა გა­დი­ან, მე გავ­ლი­ლი მაქვს. აქ­ცი­ა­ზე მის­ვლით მინ­დო­და ჩემი მხარ­და­ჭე­რა ეგ­რძნოთ და მეთ­ქვა მათ­თვის, რომ ისი­ნი მარ­ტო არ არი­ან. არ მინ­და მათ ის გზა გა­ი­ა­რონ, რაც თა­ვის დრო­ზე მე გა­ვი­ა­რე - ეს იქ­ნე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბის მხრივ თუ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. მინ­და ამ დე­დებ­თან გა­მოჩ­ნდნენ ამ დი­აგ­ნო­ზის მქო­ნე სხვა ზრდას­რუ­ლე­ბიც, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც არ ჩა­ნან. აქონ­დოპ­ლა­ზი­ის მქო­ნეს წა­მა­ლი სჭირ­დე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბი­სა და სი­ცო­ცხლის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის­თვის. შე­მე­ცო­და ის დე­დე­ბი, რომ­ლე­ბიც ტი­რი­ან და ასე გა­ნიც­დი­ან ამ ყვე­ლა­ფერს. იმ მე­დი­კა­მენტს ითხო­ვენ, რო­მე­ლიც მათი საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლე­ბის დიდ­ხანს სი­ცო­ცხლე­სა და ჯან­მრთე­ლო­ბას უზ­რუნ­ველ­ყოფს. მე კარ­გად მახ­სოვს ჩემი მშობ­ლე­ბი რას გა­ნიც­დიდ­ნენ მა­შინ, როცა აქონ­დოპ­ლა­ზი­ის დი­აგ­ნო­ზი და­მის­ვეს, რა ეტა­პი გა­ი­ა­რეს. ცდი­ლობ­დნენ, არა­ფე­რი ეგ­რძნო­ბი­ნე­ბი­ნათ ჩემ­თვის, მაგ­რამ მე მა­ინც ვხვდე­ბო­დი.

- რა პრობ­ლე­მებს აწყდე­ბო­დით?

- ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და ისეთ გა­რე­მო­ში მოვ­ხვდი, სა­დაც არა­ვინ მაგ­რძნო­ბი­ნებ­და, რომ მათ­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ უბ­ნი­დან რომ გავ­დი­ო­დი, მერე ვამ­ჩნევ­დი გან­სხვა­ვე­ბულ გა­მო­ხედ­ვებს. ვცდი­ლობ­დი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გულ­თან ახ­ლოს არ მი­მე­ტა­ნა და პი­რი­ქით, ვფიქ­რობ ამან გა­მაძ­ლი­ე­რა. ძი­რი­თა­დად, ჯან­მრთე­ლო­ბის მხრივ ვა­წყდე­ბო­დი პრობ­ლე­მებს. ეს და­ა­ვა­დე­ბა სპე­ცი­ფი­კუ­რია და მხედ­ვე­ლო­ბი­სა და სმე­ნის დაქ­ვე­ი­თე­ბას იწ­ვევს, ასე­ვე სა­სუნ­თქი გზე­ბის პრობ­ლე­მებს, კი­დუ­რე­ბის დე­ფორ­მი­რე­ბას და ა.შ. პი­რა­დად მე, ბავ­შვო­ბა­ში სმე­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მა შე­მექ­მნა, ასე­ვე - სა­სუნ­თქ გზებ­ზე. მერე პე­რი­ო­დუ­ლად წე­ლის ტკი­ვი­ლიც მქონ­და. ამა­ნაც გა­ი­ა­რა, რად­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად ბევ­რს ვვარ­ჯი­შობ­დი.

- რა ასაკ­ში და­გის­ვეს აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დი­აგ­ნო­ზი?

- დე­და­ჩემ­სა და მა­მა­ჩემს საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი ექი­მი ჰყავ­დათ აყ­ვა­ნი­ლი. ჯერ კი­დევ მშო­ბი­ა­რო­ბამ­დე, ექოს­კო­პი­ა­ზე უთხრეს, რომ მოკ­ლე კი­დუ­რე­ბი მექ­ნე­ბო­და და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და­ვი­ბა­დე­ბო­დი. ორი უფ­რო­სი ძმა მყავს, ისი­ნი ჯან­მრთე­ლე­ბი არი­ან...

აქონ­დროპ­ლა­ზი­ით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლე­ბის ნა­წილს და­ბა­დე­ბი­დან დე­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი აქვს კი­დუ­რე­ბი, ზოგს მერე ეწყე­ბა, გარ­კვე­ულ ასაკ­ში, როცა ორ­გა­ნიზ­მი ფორ­მირ­დე­ბა. პი­რა­დად მე, ძა­ლი­ან მცი­რე სირ­თუ­ლე­ე­ბი მქონ­და, მაგ­რამ ზო­გი­ერთს ისე ძა­ლი­ან სტკი­ვა კი­დუ­რე­ბი, რომ ამ ტკი­ვილს ვერ უძ­ლებს. ყვე­ლა­ფე­რი ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია.

როცა მე მო­ზარ­დი ვი­ყა­ვი, ეს წა­მა­ლი არ არ­სე­ბობ­და. რა­საც წა­ა­წყდნენ ჩემი მშობ­ლე­ბი, ყვე­ლა იყო ჰორ­მო­ნა­ლუ­რი და შე­იძ­ლე­ბო­და, იმ მე­დი­კა­მენ­ტებს გე­ნე­ტი­კუ­რად უფრო ცუ­დად ემოქ­მე­და, უფრო და­ერ­ღვია ჩემი ჯან­მრთე­ლო­ბა. ასე­თი დი­აგ­ნო­ზის მქო­ნე ბავ­შვებს უტარ­დე­ბათ ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა, ელი­ზა­რო­ვის მე­თო­დით და კი­დუ­რე­ბის დაგ­რძე­ლე­ბა ხდე­ბა გერ­მა­ნი­ა­ში, ის­რა­ელ­ში... სხვა მე­თო­დე­ბიც არ­სე­ბობს მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­მო­სას­წო­რებ­ლად, მაგ­რამ ამ­ბო­ბენ, რომ ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა უფრო ეფექ­ტუ­რია. ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია მო­ვი­ძიე და წა­ვი­კი­თხე ამ და­ა­ვა­დე­ბა­ზე. იყო მო­მენ­ტი, როცა გა­დავ­წყვი­ტე ოპე­რა­ცია გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო, რაც უფრო პი­რა­დი სა­კი­თხია, გა­და­ი­დო. ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ჯერ დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლი არ არის ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა, მაგ­რამ მე­დი­კა­მენ­ტო­ზუ­რად უკვე დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლია. ამ და­ა­ვა­დე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნებს უმე­ტე­სად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის წე­ლის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა აქვთ, კი­დუ­რე­ბი კი მოკ­ლე და როცა ამ კი­დუ­რე­ბის დაგ­რძე­ლე­ბა ხდე­ბა, შემ­დგომ უკვე წე­ლის, ფე­ხე­ბის, ხე­ლე­ბის სპე­ცი­ა­ლუ­რი მა­სა­ჟე­ბია სა­ჭი­რო, სხე­ულ­მა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ფორ­მა რომ მი­ი­ღოს.

წა­მა­ლი, რო­მელ­ზეც ახლა სა­უბ­რო­ბენ, ეხ­მა­რე­ბა მათ, ვი­საც ზო­ნე­ბი ჯერ არ აქვს და­ხუ­რუ­ლი. შე­იძ­ლე­ბა ამ წა­მალ­მა სი­მაღ­ლე­ში არ გა­ზარ­დოს, მაგ­რამ კი­დუ­რე­ბის სხვაგ­ვარ ფორ­მი­რე­ბას შე­უ­შა­ლოს ხელი და ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი კი­დუ­რე­ბი ჰქონ­დეთ ამ ბავ­შვებს და მერე ტკი­ვი­ლიც არ შე­ა­წუ­ხებთ. აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დროს ძვლე­ბის აღ­ნა­გო­ბა, ძვლე­ბის სტრუქ­ტუ­რა არას­ტან­დარ­ტუ­ლა­დაა გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი - ხრტი­ლის ნაკ­ლე­ბო­ბაა ძვლო­ვან სტრუქ­ტუ­რა­ში, რაც იწ­ვევს კი­დუ­რე­ბის ზრდის ჩა­მორ­ჩე­ნას ტორ­სის ზრდას­თან შე­და­რე­ბით. ასე­ვე აქვს სხვა და­მა­ხა­სი­ა­თებ­ლე­ბიც, მა­გა­ლი­თად, თა­ვის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა ნორ­მა­ზე დი­დია, მკერ­დის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა - ნორ­მა­ზე პა­ტა­რა და ა.შ.

- ბავ­შვო­ბა­ში სკო­ლა­ში ხომ არ აწყდე­ბო­დით პრობ­ლე­მებს?

- სკო­ლის პე­რი­ო­დი ძა­ლი­ან კარ­გი იყო, არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ შემ­ქმნია ჩემი გა­რეგ­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. არ მქო­ნია მო­მენ­ტე­ბი, ვინ­მეს რამე ისე მი­ე­თი­თე­ბი­ნა, რა­ღა­ცა­ზე გული დამ­წყვე­ტო­და და გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი. პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა იგ­რძნო­ბო­და. დღემ­დე კარ­გად მახ­სოვს ყვე­ლა, მას­წავ­ლებ­ლი­დან და­წყე­ბუ­ლი, მოს­წავ­ლე­ე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ფსი­ქო­ლო­გის დახ­მა­რე­ბაც არა­სო­დეს დამ­ჭირ­ვე­ბია და ამა­ში ჩემი ოჯა­ხის დამ­სა­ხუ­რე­ბა დიდი იყო. გა­რე­მოც­ვა და ოჯა­ხი დიდ გავ­ლე­ნას ახ­დენს ადა­მი­ა­ნებ­ზე. რაც უფრო მე­ტად გა­ა­მახ­ვი­ლებ ბავ­შვთან მის პრობ­ლე­მა­ზე ყუ­რა­დღე­ბას და მი­ახ­ვედ­რებ, რომ რა­ღაც სჭირთ, მით მე­ტად და­ით­რგუ­ნე­ბი­ან. ჩემი რჩე­ვა იქ­ნე­ბა მშობ­ლე­ბი­სად­მი, ბავ­შვებს არ ესა­უბ­რონ იმა­ზე, თით­ქოს ისი­ნი ზედ­მე­ტად და­ჩაგ­რუ­ლე­ბი არი­ან. არა, ჩვენ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, უბ­რა­ლოდ, სხვებ­თან შე­და­რე­ბით - დაბ­ლე­ბი. არ უნდა იფიქ­რონ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ვე­რა­ფერს შეძ­ლე­ბენ და ამ შემ­თხვე­ვა­ში, არც სა­კუ­თა­რი თა­ვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად მოვ­ლა გა­უ­ჭირ­დე­ბათ და რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლე­ბიც იქ­ნე­ბი­ან. მე უბ­რა­ლოდ, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ვარ - მშობ­ლე­ბის წყა­ლო­ბით, ეს ყო­ველ­თვის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი მქონ­და.

- ში­ნა­გა­ნი პრო­ტეს­ტი ხომ არ გქონ­დათ რა­ი­მეს გამო?

- პრო­ტესტს არ და­ვარ­ქმევ ამას, სა­კუ­თარ თავ­თან მქონ­და კი­თხვე­ბი: რა­ტომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგ­რამ მშობ­ლებს, ცხოვ­რე­ბას ან ღმერ­თს არას­დროს არა­ფერ­ში ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ­დი. პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან მად­ლო­ბე­ლი ვარ ღმერ­თის იმის გამო, რო­გო­რიც ვარ და რაც მაქვს; მად­ლი­ე­რი ვარ მშობ­ლე­ბის და ყვე­ლა­სი, ვინც მი­მი­ღო ისე­თი, რო­გო­რიც გახ­ლა­ვართ. გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რომ ვი­ყა­ვი, ამის გამო სახ­ლში არა­ნა­ი­რი პრი­ვი­ლე­გია არ მქო­ნია; რო­გორც ჩემი ძმე­ბი ის­ჯე­ბოდ­ნენ, ისე მტუქ­სავ­დნენ მეც. თუ რამე უხა­რო­და ჩემს ძმებს, მეც ისე მი­ხა­რო­და. რო­გორც ჩემი მე­გობ­რე­ბი და სხვა და­ნარ­ჩე­ნი ბავ­შვე­ბი იქ­ცე­ოდ­ნენ, ისე ვიქ­ცე­ო­დი მეც. ღმერ­თის მად­ლო­ბე­ლი ვარ და მინ­და სხვებ­საც და­ვა­ნახ­ვო, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან არ­სე­ბობს გა­მო­სა­ვა­ლი.

- რო­გორც ვიცი, სტუ­დენ­ტი ხართ. რო­გო­რია თქვე­ნი ერთი დღე?

- ამ ეტაპ­ზე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში აკა­დე­მი­უ­რი მაქვს აღე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მალე გა­ვაგ­რძე­ლებ სწავ­ლას. მე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ვიღ­ვი­ძებ, რო­გორ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი, საქ­მე­ებს ვა­კე­თებ ისე­ვე, რო­გორც სხვე­ბი. არ მინ­და სხვა მშობ­ლებ­მა ისე გა­ი­გონ, თით­ქოს მათ რა­მეს ვურ­ჩევ, მაგ­რამ მინ­და ისე მი­უდ­გნენ თა­ვი­ანთ შვი­ლებს, რო­გორც მე მო­მიდ­გნენ ჩემი მშობ­ლე­ბი, რად­გან ეს ბევ­რს ნიშ­ნავს. ად­ვი­ლი არ არის, ამას ძალა სჭირ­დე­ბა და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, თი­თო­ე­უ­ლი მშო­ბე­ლი შეძ­ლებს შვი­ლის გამო ნე­ბის­მი­ერ პრობ­ლე­მას­თან გამ­კლა­ვე­ბას. პირ­ველ რიგ­ში, თა­ვად არ უნდა გა­ნას­ხვა­ონ პრობ­ლე­მის მქო­ნე ბავ­შვი სხვა შვი­ლის­გან, სხვა ბავ­შვის­გან და სა­ერ­თოდ, არ უნდა იყოს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, რომ ის "სა­ცო­და­ვია". არ არი­ან ეს ბავ­შვე­ბი სა­ცო­და­ვე­ბი! ცუდი მხო­ლოდ ისაა, რომ მათ ჯან­მრთე­ლო­ბას ექ­მნე­ბა პრობ­ლე­მა, თო­რემ ცო­ტა­თი მე­ტად მა­ღა­ლი ვიქ­ნე­ბით თუ არა, ამას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს. სო­ცი­უ­მის­თვის ეს ბავ­შვე­ბი ისე­თე­ბი არი­ან, რო­გო­რიც სხვა და­ნარ­ჩე­ნე­ბი. არა­ნა­ი­რი გო­ნებ­რი­ვი ჩა­მორ­ჩე­ნა არ ახა­სი­ა­თებს ამ და­ა­ვა­დე­ბას, თუ სხვა თან­მდე­ვი გე­ნე­ტი­კუ­რი პრობ­ლე­მა არ აქვთ. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, გო­ნებ­რი­ვად ბევ­რად წინ არი­ან კი­დეც, ვიდ­რე სხვე­ბი. შე­იძ­ლე­ბა ამ­პარ­ტავ­ნუ­ლად გა­მო­მი­ვი­დეს, მაგ­რამ ასეა. ჩემი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბით, არც სამ­სა­ხურ­ში შემ­ქმნია პრობ­ლე­მა. სა­დაც ვყო­ფილ­ვარ, არა­ვის გა­უს­ვამს ხაზი ვი­ზუ­ალ­ზე. უბ­რა­ლოდ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლან და კი­თხვე­ბი ჰქო­ნი­ათ. მეც ამიხ­სნია, მი­პა­სუ­ხია. როცა ადა­მი­ანს ესა­უბ­რე­ბი, აშ­კა­რად ეტყო­ბა, ამ სა­კითხს დამ­ცი­ნა­ვად უდ­გე­ბა თუ სხვა მიზ­ნით გე­კი­თხე­ბა. წყნა­რად და მშვი­დად მი­პა­სუ­ხია დას­მუ­ლი კი­თხვე­ბის­თვის, რად­გან მგო­ნია, რაც მეტ ინ­ფორ­მა­ცი­ას გას­ცემ ამ და­ა­ვა­დე­ბა­ზე, მით ნაკ­ლე­ბი თი­თის გაშ­ვე­რა იქ­ნე­ბა.

გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა

მკითხველის კომენტარები / 3 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
ლეკა
0

 ჩემო ლაზარე, წარმატებებს გისურვებ! გეტყობა, კარგად გაზრდილი ადამიანი ხარ, მადლობა შენს მშობლებს, ღირსეული მოქალაქის აღზრდისთვის.

ეკა
0

ძალიან კარგი ადამიანი! ღმერთმა წარმატებები მოგცეს! 

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
კონექტიკურის ქუჩებში პატარა სელაპი იპვეს
ავტორი:

"საკუთარ თავთან მქონდა კითხვები: რატომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგრამ მშობლებს ან ღმერთს არასდროს არაფერში ვადანაშაულებდი. პირიქით, მადლობელი ვარ ღმერთის" - ლაზარე ლელაძე

"საკუთარ თავთან მქონდა კითხვები: რატომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგრამ მშობლებს ან ღმერთს არასდროს არაფერში ვადანაშაულებდი. პირიქით, მადლობელი ვარ ღმერთის" - ლაზარე ლელაძე

წელიწადზე მეტია, აქონდროპლაზიის მქონე ბავშვების დედები პრეპარატ "ვოსორიტიდის" შემოტანასა და დაფინანსებას ითხოვენ, მათმა პროტესტმა შედეგი გამოიღო და ჯანდაცვის სამინისტროსთან გარკვეულ შეთანხმებას მიაღწიეს კიდეც. იხილეთ სტატია - რაზე შეთანხმდნენ მშობლები და ჯანდაცვის სამინისტროს წარმომადგენლები?

  • მთავრობის კანცელარიასთან გამართულ აქციაზე ძალიან ემოციური გამოსვლა ჰქონდა 20 წლის ლაზარე ლელაძეს, რომელსაც თავად აქონდროპლაზიის დიაგნოზი აქვს და ის იქ მათ მხარდასაჭერად მივიდა.

- რა ეტაპსაც ეს ბავშვები ახლა გადიან, მე გავლილი მაქვს. აქციაზე მისვლით მინდოდა ჩემი მხარდაჭერა ეგრძნოთ და მეთქვა მათთვის, რომ ისინი მარტო არ არიან. არ მინდა მათ ის გზა გაიარონ, რაც თავის დროზე მე გავიარე - ეს იქნება ჯანმრთელობის მხრივ თუ საზოგადოების დამოკიდებულება. მინდა ამ დედებთან გამოჩნდნენ ამ დიაგნოზის მქონე სხვა ზრდასრულებიც, მაგრამ რატომღაც არ ჩანან. აქონდოპლაზიის მქონეს წამალი სჭირდება ჯანმრთელობისა და სიცოცხლის შენარჩუნებისთვის. შემეცოდა ის დედები, რომლებიც ტირიან და ასე განიცდიან ამ ყველაფერს. იმ მედიკამენტს ითხოვენ, რომელიც მათი საყვარელი შვილების დიდხანს სიცოცხლესა და ჯანმრთელობას უზრუნველყოფს. მე კარგად მახსოვს ჩემი მშობლები რას განიცდიდნენ მაშინ, როცა აქონდოპლაზიის დიაგნოზი დამისვეს, რა ეტაპი გაიარეს. ცდილობდნენ, არაფერი ეგრძნობინებინათ ჩემთვის, მაგრამ მე მაინც ვხვდებოდი.

- რა პრობლემებს აწყდებოდით?

- ძალიან გამიმართლა და ისეთ გარემოში მოვხვდი, სადაც არავინ მაგრძნობინებდა, რომ მათგან განსხვავებული გარეგნობა მქონდა, მაგრამ უბნიდან რომ გავდიოდი, მერე ვამჩნევდი განსხვავებულ გამოხედვებს. ვცდილობდი, ეს ყველაფერი გულთან ახლოს არ მიმეტანა და პირიქით, ვფიქრობ ამან გამაძლიერა. ძირითადად, ჯანმრთელობის მხრივ ვაწყდებოდი პრობლემებს. ეს დაავადება სპეციფიკურია და მხედველობისა და სმენის დაქვეითებას იწვევს, ასევე სასუნთქი გზების პრობლემებს, კიდურების დეფორმირებას და ა.შ. პირადად მე, ბავშვობაში სმენასთან დაკავშირებული პრობლემა შემექმნა, ასევე - სასუნთქ გზებზე. მერე პერიოდულად წელის ტკივილიც მქონდა. ამანაც გაიარა, რადგან დამოუკიდებლად ბევრს ვვარჯიშობდი.

- რა ასაკში დაგისვეს აქონდროპლაზიის დიაგნოზი?

- დედაჩემსა და მამაჩემს საკმაოდ ცნობილი ექიმი ჰყავდათ აყვანილი. ჯერ კიდევ მშობიარობამდე, ექოსკოპიაზე უთხრეს, რომ მოკლე კიდურები მექნებოდა და განსხვავებული დავიბადებოდი. ორი უფროსი ძმა მყავს, ისინი ჯანმრთელები არიან...

აქონდროპლაზიით დაავადებულების ნაწილს დაბადებიდან დეფორმირებული აქვს კიდურები, ზოგს მერე ეწყება, გარკვეულ ასაკში, როცა ორგანიზმი ფორმირდება. პირადად მე, ძალიან მცირე სირთულეები მქონდა, მაგრამ ზოგიერთს ისე ძალიან სტკივა კიდურები, რომ ამ ტკივილს ვერ უძლებს. ყველაფერი ინდივიდუალურია.

როცა მე მოზარდი ვიყავი, ეს წამალი არ არსებობდა. რასაც წააწყდნენ ჩემი მშობლები, ყველა იყო ჰორმონალური და შეიძლებოდა, იმ მედიკამენტებს გენეტიკურად უფრო ცუდად ემოქმედა, უფრო დაერღვია ჩემი ჯანმრთელობა. ასეთი დიაგნოზის მქონე ბავშვებს უტარდებათ ქირურგიული ჩარევა, ელიზაროვის მეთოდით და კიდურების დაგრძელება ხდება გერმანიაში, ისრაელში... სხვა მეთოდებიც არსებობს მდგომარეობის გამოსასწორებლად, მაგრამ ამბობენ, რომ ქირურგიული ჩარევა უფრო ეფექტურია. ბევრი ინფორმაცია მოვიძიე და წავიკითხე ამ დაავადებაზე. იყო მომენტი, როცა გადავწყვიტე ოპერაცია გამეკეთებინა, მაგრამ გარკვეული მიზეზების გამო, რაც უფრო პირადი საკითხია, გადაიდო. ჩემს შემთხვევაში ჯერ დაგვიანებული არ არის ქირურგიული ჩარევა, მაგრამ მედიკამენტოზურად უკვე დაგვიანებულია. ამ დაავადების მქონე ადამიანებს უმეტესად ჩვეულებრივი ადამიანების წელის გარშემოწერილობა აქვთ, კიდურები კი მოკლე და როცა ამ კიდურების დაგრძელება ხდება, შემდგომ უკვე წელის, ფეხების, ხელების სპეციალური მასაჟებია საჭირო, სხეულმა ჩვეულებრივი ფორმა რომ მიიღოს.

წამალი, რომელზეც ახლა საუბრობენ, ეხმარება მათ, ვისაც ზონები ჯერ არ აქვს დახურული. შეიძლება ამ წამალმა სიმაღლეში არ გაზარდოს, მაგრამ კიდურების სხვაგვარ ფორმირებას შეუშალოს ხელი და ჩვეულებრივი კიდურები ჰქონდეთ ამ ბავშვებს და მერე ტკივილიც არ შეაწუხებთ. აქონდროპლაზიის დროს ძვლების აღნაგობა, ძვლების სტრუქტურა არასტანდარტულადაა განვითარებული - ხრტილის ნაკლებობაა ძვლოვან სტრუქტურაში, რაც იწვევს კიდურების ზრდის ჩამორჩენას ტორსის ზრდასთან შედარებით. ასევე აქვს სხვა დამახასიათებლებიც, მაგალითად, თავის გარშემოწერილობა ნორმაზე დიდია, მკერდის გარშემოწერილობა - ნორმაზე პატარა და ა.შ.

- ბავშვობაში სკოლაში ხომ არ აწყდებოდით პრობლემებს?

- სკოლის პერიოდი ძალიან კარგი იყო, არანაირი პრობლემა არ შემქმნია ჩემი გარეგნობიდან გამომდინარე. არ მქონია მომენტები, ვინმეს რამე ისე მიეთითებინა, რაღაცაზე გული დამწყვეტოდა და გულჩათხრობილი გავმხდარიყავი. პირიქით, ძალიან მეგობრული ურთიერთობა იგრძნობოდა. დღემდე კარგად მახსოვს ყველა, მასწავლებლიდან დაწყებული, მოსწავლეებით დამთავრებული. ფსიქოლოგის დახმარებაც არასოდეს დამჭირვებია და ამაში ჩემი ოჯახის დამსახურება დიდი იყო. გარემოცვა და ოჯახი დიდ გავლენას ახდენს ადამიანებზე. რაც უფრო მეტად გაამახვილებ ბავშვთან მის პრობლემაზე ყურადღებას და მიახვედრებ, რომ რაღაც სჭირთ, მით მეტად დაითრგუნებიან. ჩემი რჩევა იქნება მშობლებისადმი, ბავშვებს არ ესაუბრონ იმაზე, თითქოს ისინი ზედმეტად დაჩაგრულები არიან. არა, ჩვენ ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ, უბრალოდ, სხვებთან შედარებით - დაბლები. არ უნდა იფიქრონ, რომ ცხოვრებაში ვერაფერს შეძლებენ და ამ შემთხვევაში, არც საკუთარი თავის დამოუკიდებლად მოვლა გაუჭირდებათ და რეალიზებულებიც იქნებიან. მე უბრალოდ, განსხვავებული ვარ - მშობლების წყალობით, ეს ყოველთვის გაცნობიერებული მქონდა.

- შინაგანი პროტესტი ხომ არ გქონდათ რაიმეს გამო?

- პროტესტს არ დავარქმევ ამას, საკუთარ თავთან მქონდა კითხვები: რატომ ვარ ასე და არა - ისე? მაგრამ მშობლებს, ცხოვრებას ან ღმერთს არასდროს არაფერში ვადანაშაულებდი. პირიქით, ძალიან მადლობელი ვარ ღმერთის იმის გამო, როგორიც ვარ და რაც მაქვს; მადლიერი ვარ მშობლების და ყველასი, ვინც მიმიღო ისეთი, როგორიც გახლავართ. განსხვავებული რომ ვიყავი, ამის გამო სახლში არანაირი პრივილეგია არ მქონია; როგორც ჩემი ძმები ისჯებოდნენ, ისე მტუქსავდნენ მეც. თუ რამე უხაროდა ჩემს ძმებს, მეც ისე მიხაროდა. როგორც ჩემი მეგობრები და სხვა დანარჩენი ბავშვები იქცეოდნენ, ისე ვიქცეოდი მეც. ღმერთის მადლობელი ვარ და მინდა სხვებსაც დავანახვო, რომ ნებისმიერი სიტუაციიდან არსებობს გამოსავალი.

- როგორც ვიცი, სტუდენტი ხართ. როგორია თქვენი ერთი დღე?

- ამ ეტაპზე უნივერსიტეტში აკადემიური მაქვს აღებული, მაგრამ მალე გავაგრძელებ სწავლას. მე ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ და ვიღვიძებ, როგორ ჩვეულებრივი ადამიანი, საქმეებს ვაკეთებ ისევე, როგორც სხვები. არ მინდა სხვა მშობლებმა ისე გაიგონ, თითქოს მათ რამეს ვურჩევ, მაგრამ მინდა ისე მიუდგნენ თავიანთ შვილებს, როგორც მე მომიდგნენ ჩემი მშობლები, რადგან ეს ბევრს ნიშნავს. ადვილი არ არის, ამას ძალა სჭირდება და დარწმუნებული ვარ, თითოეული მშობელი შეძლებს შვილის გამო ნებისმიერ პრობლემასთან გამკლავებას. პირველ რიგში, თავად არ უნდა განასხვაონ პრობლემის მქონე ბავშვი სხვა შვილისგან, სხვა ბავშვისგან და საერთოდ, არ უნდა იყოს დამოკიდებულება, რომ ის "საცოდავია". არ არიან ეს ბავშვები საცოდავები! ცუდი მხოლოდ ისაა, რომ მათ ჯანმრთელობას ექმნება პრობლემა, თორემ ცოტათი მეტად მაღალი ვიქნებით თუ არა, ამას მნიშვნელობა არა აქვს. სოციუმისთვის ეს ბავშვები ისეთები არიან, როგორიც სხვა დანარჩენები. არანაირი გონებრივი ჩამორჩენა არ ახასიათებს ამ დაავადებას, თუ სხვა თანმდევი გენეტიკური პრობლემა არ აქვთ. სიმართლე გითხრათ, გონებრივად ბევრად წინ არიან კიდეც, ვიდრე სხვები. შეიძლება ამპარტავნულად გამომივიდეს, მაგრამ ასეა. ჩემი ცხოვრებისეული გამოცდილებით, არც სამსახურში შემქმნია პრობლემა. სადაც ვყოფილვარ, არავის გაუსვამს ხაზი ვიზუალზე. უბრალოდ დაინტერესებულან და კითხვები ჰქონიათ. მეც ამიხსნია, მიპასუხია. როცა ადამიანს ესაუბრები, აშკარად ეტყობა, ამ საკითხს დამცინავად უდგება თუ სხვა მიზნით გეკითხება. წყნარად და მშვიდად მიპასუხია დასმული კითხვებისთვის, რადგან მგონია, რაც მეტ ინფორმაციას გასცემ ამ დაავადებაზე, მით ნაკლები თითის გაშვერა იქნება.

განაგრძეთ კითხვა