ერთი დედა-შვი­ლის შე­სა­ხებ უნდა გი­ამ­ბოთ. მა­კუ­ნა გო­ჩი­აშ­ვი­ლი სამი შვი­ლის დე­დაა. მისი უმ­ცრო­სი შვი­ლი პეტ­რე გაბ­რუ­აშ­ვი­ლი, საყ­ვა­რე­ლი ბი­ჭუ­ნა ბოლო დროს მთავ­რო­ბის კან­ცე­ლა­რი­ას­თან მიმ­დი­ნა­რე აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის მქო­ნე ბავ­შვე­ბის დე­დე­ბის აქ­ცი­ე­ბი­დან მა­სობ­რი­ვად გა­იც­ნეს და შე­იყ­ვა­რეს. მა­კუ­ნა „მწვა­ნე ბა­ნა­კის“ ხელ­მძღვა­ნე­ლია და 10 წე­ლია, ბავ­შვთა გან­ვი­თა­რე­ბის სფე­რო­ში მუ­შა­ობს. ამ­ბობს, რომ მის ხელ­ში ათა­სო­ბით ბავ­შვს გა­მო­უვ­ლია და პეტ­რეც, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ამ ბა­ნაკ­ში, არა­ფორ­მა­ლურ გა­რე­მო­შია გაზ­რდი­ლი.

"პეტ­რე 8 წლის არის და პირ­ვე­ლი კლა­სის მოს­წავ­ლეა. სკო­ლა­ში ცოტა გვი­ან მი­ი­ღეს, გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მი­თხრეს, ერთი წელი მო­ვი­ცა­დო­თო, რად­გან ინ­ფან­ტი­ლუ­რად მი­იჩ­ნი­ეს. ამის მი­ზე­ზი ისიც იყო, რომ ტა­ნით და­ბა­ლია, ყვე­ლა პა­ტა­რა­სა­ვით ექ­ცე­ო­და დ თით­ქოს ამ როლ­ში დარ­ჩა. თო­რემ გო­ნებ­რი­ვად აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ნორ­მის ფარ­გლებ­ში აქვს ინ­ტე­ლექ­ტი... ვალ­დორ­ფის თა­ვი­სუ­ფა­ლი სკო­ლის ყო­ჩა­ღი და კარ­გი მოს­წავ­ლეა. მე­გობ­რუ­ლია, სო­ცი­ა­ლუ­რია, ბევ­რი მე­გო­ბა­რი შე­ი­ძი­ნა. კარ­გი აკა­დე­მი­უ­რი მოს­წრე­ბა აქვს. მას­წავ­ლე­ბე­ლი სულ მი­მე­ო­რებს, რომ სა­გაკ­ვე­თი­ლო პრო­ცეს­ში ფხიზ­ლად არის ჩარ­თუ­ლი და გო­ნი­ე­რი მოს­წავ­ლეა. სკო­ლა­ში მომ­ზა­დე­ბუ­ლი მი­დის. რაც მოს­წავ­ლეს პირ­ველ კლას­ში სჭირ­დე­ბა, იმ ყვე­ლაფ­რით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლია" - გვე­უბ­ნე­ბა მა­კუ­ნა გო­ჩი­აშ­ვი­ლი.

- პეტ­რე აქ­ცი­ებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და რო­გორც ვნა­ხეთ, მარ­თლაც აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნია. გარ­და ამი­სა, თა­მა­შობს ჭად­რაკს, მუ­სი­კა­ლუ­რია, პლას­ტი­კუ­რი და არ­ტის­ტუ­ლიც... ეს ყვე­ლა­ფე­რი თქვე­ნი მას­თან აქ­ტი­უ­რი მუ­შა­ო­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა...

- პეტ­რე ჩემი მე­სა­მე შვი­ლია და რო­გორც გი­თხა­რით, წლე­ბია, ბავ­შვთა გან­ვი­თა­რე­ბის სფე­რო­ში ვმუ­შა­ობ. ბევ­რი რე­სურ­სი მაქვს ჩა­დე­ბუ­ლი იმა­ში, რომ სწო­რად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი­ყო ისე­ვე რო­გორც, ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლე­ბი. სწო­რად გან­ვი­თა­რე­ბა­ში იმას ვგუ­ლის­ხმობ, რომ მისი უნა­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის ხელი შე­მე­წყო. დიდ დროს ვუთ­მობთ სპორ­ტულ აქ­ტი­ვო­ბებს, პეტ­რე „რო­ლი­კე­ბით“ კარ­გად სე­ირ­ნობს, ასე­ვე დამ­ყავს ცოც­ვა­ზე, სახ­ლში ბევ­რს ვმღე­რით. ვუს­მენთ კლა­სი­კურ მუ­სი­კას - სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან უყ­ვარს. თა­ვის გა­მო­გო­ნი­ლი სიმ­ღე­რე­ბიც აქვს, ერთი სიმ­ღე­რა სამ­შობ­ლო­ზე და­წე­რა. სა­ნამ ლა­პა­რაკს და­ი­წყებ­და, მა­ნამ­დე მღე­რო­და. ძა­ლი­ან მუ­სი­კა­ლუ­რია. მას­თან მე­გობ­რო­ბა ყვე­ლა ბავ­შვს სი­ა­მოვ­ნებს. კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლია სხვე­ბის მი­მართ და სხვე­ბიც ასე­ვე არი­ან მას­თან. სი­გი­ჟემ­დეა ცხო­ვე­ლებ­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. სულ პა­ტა­რა­ო­ბი­დან ეზოს კა­ტე­ბი­სა თუ ძაღ­ლე­ბის მი­მართ დიდ მზრუნ­ვე­ლო­ბას გა­მო­ხა­ტავ­და. ძა­ლი­ან ფრთხი­ლად ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ამა­ში ხელს მა­ინც ვერ შე­ვუშ­ლი­დი. როცა ხელ­ში პური უჭი­რავს, ერთ ლუკ­მას თვი­თონ ჭამს და მე­ო­რეს - კა­ტას უყოფს. ელა­პა­რა­კე­ბა ძაღ­ლებს და კა­ტებს. იმ დღეს აი­ვან­ზე ჩვე­ნი კატა კნა­ო­და. გა­ვი­და, და­ამ­შვი­და, მო­ე­ფე­რა, ალ­ბათ ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი იყო ქა­რი­ან სა­ღა­მოს აი­ვან­ზე. რომ შე­მო­ვი­და, მი­თხრა, - დედა, კა­ტას განა რამე აწუ­ხებ­და, ან ში­ო­და, ან სწყუ­რო­და, ან ცი­ო­და, უბ­რა­ლოდ ყუ­რა­დღე­ბა სჭირ­დე­ბო­დაო. ჰოდა, ეს ყუ­რა­დღე­ბა უწი­ლა­და.

ასევე დაგაინტერესებთ

12:50 / 29-04-2023

"წამლის არსებობამ სტიმული მისცა... ამბობს, ავტობუსში ახტომა აღარ დამჭირდებაო" -  ცხოვრება აქონდროპლაზიის დიაგნოზით და 13 წლის ნიკოლოზი, რომელიც ხალხმა "ნიჭიერით" გაიცნო

- ჭად­რაკ­ზე დაგ­ყავთ?

- მისი ძმა მო­ჭად­რა­კეა და ას­წავ­ლა, ეთა­მა­შე­ბა ხოლ­მე. პან­დე­მი­ის დროს სახ­ლში რომ გვი­წევ­და ყოფ­ნა, აქ­ტი­უ­რად მა­შინ თა­მა­შობ­დნენ და პეტ­რემ მა­შინ ის­წავ­ლა. ძა­ლი­ან მა­გა­რი ძმო­ბა აქვთ. უფ­რო­სი 13 წლი­საა, შუ­ა­თა­ნა - 10-ის.

- მისი დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ რო­დის შე­ი­ტყვეთ?

- სამ­შო­ბი­ა­რო­ში, პირ­ვე­ლი­ვე დღეს, რომ და­ი­ბა­და. შევ­ხე­დე თუ არა პა­ტა­რას, მივ­ხვდი, რომ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ჰა­ბი­ტუ­სი ჰქონ­და. ამ ბავ­შვებს უნა­გი­რა ცხვი­რი აქვთ და ძვლე­ბი სტრუქ­ტუ­რით გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი. ეს ჩვი­ლად ყოფ­ნის დროს ძა­ლი­ან შე­სამ­ჩნე­ვი იყო... უნა­გი­რა ცხვი­რი და წინ წა­მო­წე­უ­ლი შუბ­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბით მე­უც­ნა­უ­რა და მე­უ­ცხო­ვა... მისი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ცხვი­რი პე­დი­ატრსაც ენიშ­ნა. მისი პრო­პორ­ცი­ე­ბი არას­ტან­დარ­ტუ­ლი იყო - თა­ვის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა ნორ­მა­ზე მეტი, ტორ­სის გარ­შე­მო­წე­რი­ლო­ბა ნორ­მა­ზე მცი­რე და კი­დუ­რე­ბის სიგ­რძე - ნორ­მა­ზე პა­ტა­რა. ამი­ტომ, იქვე გე­ნე­ტი­კოსს აჩ­ვე­ნეს. გე­ნე­ტი­კოს­მა რომ შე­ა­მოწ­მა, მა­შინ­ვე აქონ­დროპ­ლა­ზი­ა­ზე აიღო ეჭვი, თუმ­ცა მი­თხრა, ჯერ მა­ინც ჩვი­ლია და ერთ თვე­ში გა­და­ვა­მოწ­მო­თო. აქონ­დროპ­ლა­ზია - ეს ტერ­მი­ნი მა­შინ პირ­ვე­ლად გა­ვი­გე. ვერ ვხვდე­ბო­დი, რას­თან გვქონ­და საქ­მე. იმ წუ­თას ინ­ტერ­ნეტ­თან წვდო­მა არ მქონ­და, რომ ვი­ზუ­ა­ლუ­რად აღ­მექ­ვა. მა­შინ, პე­დი­ატ­რის­გან ეს სი­ტყვე­ბი მახ­სოვს, - ამას არა­ფე­რი შვე­ლის, არ არ­სე­ბობს არა­ნა­ი­რი წა­მა­ლი. მერე კლი­ნი­კა­ში მო­მიყ­ვა­ნე და რჩე­ვებს მოგ­ცემ, რო­გორ უნდა გა­ზარ­დოო. გა­უ­გე­ბა­რი შო­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა მქონ­და... სახ­ლში რომ გა­მოგ­ვწე­რეს, ინ­ტერ­ნე­ტი გა­დავ­ქე­ქე და რა­ღა­ცე­ბი გა­ვი­გე. აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის მქო­ნე სხვა ჩვი­ლე­ბის ფო­ტო­ე­ბი ვნა­ხე და დავ­რწმუნ­დი, რომ ეს მარ­თლაც აქონ­დროპ­ლა­ზია იყო და გა­და­მოწ­მე­ბას აღარ სა­ჭი­რო­ებ­და. ზუს­ტად ერ­თნა­ი­რე­ბი არი­ან ჩვი­ლე­ბი.

- ოფი­ცი­ა­ლუ­რად დი­აგ­ნო­ზის და­სად­გე­ნად გე­ნე­ტი­კუ­რი ანა­ლი­ზი ჩა­ტარ­და?

- კი და დი­აგ­ნო­ზი გე­ნე­ტი­კუ­რი ანა­ლი­ზი­თაც დამ­ტკიც­და... მუც­ლად ყოფ­ნი­სას, ნა­ყო­ფის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბი­სას ერთ-ერთი გე­ნის სპონ­ტა­ნუ­რი მუ­ტა­ცია ხდე­ბა და 5-6 თვი­დან შე­საძ­ლე­ბე­ლია ექოს­კო­პი­ით ამის გარ­კვე­ვა. ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში ერთ-ერ­თმა რა­დი­ო­ლოგ­მა თქვა, კი­დუ­რე­ბი არ არის ნორ­მა­ში, მაგ­რამ არ ვიცი, რისი ბრა­ლი შე­იძ­ლე­ბა იყო­სო. ამის მერე 2 თვე მე და ჩემი მე­უღ­ლე და­ზაფ­რუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ვე­რა­ვინ ვე­რა­ფერს გვე­უბ­ნე­ბო­და.

- რო­დე­საც დი­აგ­ნო­ზი დად­გინ­და, რო­გო­რი იყო თქვე­ნი ემო­ცი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, რე­ა­ლო­ბას რო­გორ გა­უს­წო­რეთ თვა­ლი?

- ჩვე­ნი ემო­ცი­უ­რი შოკი მა­ინც სამ­შო­ბი­ა­რო­ში იყო, როცა პირ­ვე­ლად გა­ვი­გეთ, რომ საქ­მე გე­ნე­ტი­კურ და­ა­ვა­დე­ბას­თან გვქონ­და. შემ­დე­გი შოკი კი მა­შინ მქონ­და, როცა ინ­ტერ­ნე­ტის დახ­მა­რე­ბით კარ­გად გა­ვარ­კვიე, ეს დი­აგ­ნო­ზი რო­გორ ხა­სი­ათ­დე­ბო­და. ეს ჩემ­თვის და პეტ­რეს მა­მის­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლი შოკი აღ­მოჩ­ნდა, თა­ვი­დან მარ­თლა გაგ­ვი­ჭირ­და ამის მი­ღე­ბა. საკ­მა­ოდ იშ­ვი­ა­თი და­ა­ვა­დე­ბაა, თან, გარ­შე­მო არა­ვინ გყავს, ვისი მა­გა­ლი­თიც ჩვენ­თვის გზამ­კვლე­ვი იქ­ნე­ბო­და. მარ­ტო­ებს მოგ­ვი­წია ერ­თმა­ნე­თის და სა­კუ­თა­რი თა­ვის გაძ­ლი­ე­რე­ბა... თუმ­ცა ერთ თვე­ში ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად მზად და მხნედ ვი­ყა­ვით, უკვე ვი­ცო­დით, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ბედ­ნი­ე­რი ბიჭი გვე­ყო­ლე­ბო­და. ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დით იმის­თვის, რომ ამ და­ა­ვა­დე­ბას­თან ერ­თად მისი ცხოვ­რე­ბა გა­მარ­ტი­ვე­ბუ­ლი­ყო, რომ ადაპ­ტი­რე­ბა შეს­ძლე­ბო­და.

- სა­მო­მავ­ლო გა­მოწ­ვე­ვე­ბიც ალ­ბათ შე­ა­ფა­სეთ...

- კი, ვი­ცო­დით, რომ ბავ­შვს ძი­რი­თა­დად ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი გა­მოწ­ვე­ვე­ბი ექ­ნე­ბო­და. ესეც კარ­გად გა­ვი­აზ­რეთ და ზუს­ტად მა­გა­ზე და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა, რომ სო­ცი­ა­ლუ­რიც ყო­ფი­ლი­ყო და თვით­შე­ფა­სე­ბა ადეკ­ვა­ტუ­რი ჰქო­ნო­და. ამა­ზე მე და მა­მა­მი­სი ვმუ­შა­ობ­დით.

- კი, ჩანს, რომ პეტ­რეს მა­ღა­ლი თვით­შე­ფა­სე­ბა აქვს...

- ნამ­დვი­ლად ასეა და ეს იყო ჩვე­ნი მი­ზა­ნი... ცოტა ვარ­სკვლა­ვი ბი­ჭია, მაგ­რამ თავ­ში ავარ­დნა არ ახა­სი­ა­თებს...

- თქვე­ნი და პეტ­რეს ფო­ტო­ებ­მა სო­ცი­ა­ლუ­რი სივ­რცე მო­ი­ა­რა, სა­დაც შვი­ლი მო­პედ­ზე გყავთ შე­მოს­მუ­ლი. ე.ი. ქა­ლაქ­ში მო­პე­დით მოძ­რა­ობთ?

- რად­გან სამი შვი­ლი მყავს, დიდი მან­ქა­ნაც მაქვს, რომ ყვე­ლა ერ­თად გა­და­ვად­გილ­დეთ, მაგ­რამ მო­პე­დი ქა­ლაქ­ში სა­მოძ­რა­ოდ ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. შე­მო­ვის­ვამ ხან ერთს, ხან მე­ო­რეს ხან მე­სა­მეს (თუ ერთი უნდა წა­ვიყ­ვა­ნო სად­მე) და მივ­დი­ვართ. მირ­ჩევ­ნია, მო­პე­დით გა­და­ვა­ად­გილ­დეთ და სა­ცობს ავ­ცდე. თან, ძა­ლი­ან უყ­ვართ მო­პე­დით ტრან­სპორ­ტი­რე­ბა. დიდ მან­ძილ­ზე არ ვა­ტა­რებ, უსაფრ­თხო­ე­ბის­თვის, პა­ტა­რა მან­ძი­ლებ­ზე - ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლია. პეტ­რე­საც მოს­წონს. ამ­ბობს, რომ გა­იზ­რდე­ბა, მო­პე­დი ეყო­ლე­ბა, რად­გან არ არის სა­ჭი­რო, რომ „პედ­ლებს“ მივ­წვდეო.

- რო­გო­რია ამ ეტაპ­ზე მისი ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა, რა ჩი­ვი­ლე­ბი ჰქონ­და, ან აქვს ახლა?

- ყურ­თას­მე­ნის პრობ­ლე­მა ჰქონ­და და 2 წლის წინ პა­ტა­რა ჩა­რე­ვა დაგ­ვჭირ­და. არც ისე რთუ­ლი, მაგ­რამ მა­ინც. ზო­გა­დად ამ დი­აგ­ნოზს სმე­ნის პრობ­ლე­მე­ბი და ყუ­რის ან­თე­ბა ახა­სი­ა­თებს. ახლა მუდ­მი­ვად პრე­ვენ­ცი­ულ ზო­მებს ვი­ღებთ, წე­ლი­წად­ში 2-ჯერ ყურ­ზე გა­მოკ­ვლე­ვებ­ზე მიმ­ყავს. ახა­ლი ფე­ხად­გმუ­ლი რომ იყო, ტერ­ფის არე­ში ხში­რად ტკი­ვი­ლი ჰქონ­და, ტკი­ვი­ლის­გან ღამე ეღ­ვი­ძე­ბო­და, ამი­ტომ ტერ­ფის მა­სა­ჟე­ბი სჭირ­დე­ბო­და. თუ ზედ­მე­ტად გა­და­იტ­ვირ­თა, ხერ­ხემ­ლის ტკი­ვი­ლი აწუ­ხებს, ფე­ხე­ბის გამ­რუ­დე­ბა აქვს. ამას ვერ ავა­რი­დებ­დით თავს, რად­გან ტორ­სი დი­დია, წო­ნით ფე­ხებს აწ­ვე­ბა, რო­მე­ლიც პა­ტა­რაა და აქ იწყე­ბა მოხ­რი­ლო­ბა. აქ მი­ნი­მა­ლუ­რი ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა შე­იძ­ლე­ბა, რომ ფე­ხე­ბი გა­უს­წორ­დეს. ამ პა­ტა­რა ჩა­რე­ვას ალ­ბათ სა­მო­მავ­ლოდ დავ­გეგ­მავთ, თუმ­ცა უფრო ჯან­სა­ღი გზა მე­დი­კა­მენ­ტია, რის მი­სა­ღე­ბა­დაც ახლა ვიბ­რძვით. რო­გორც მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ეს მე­დი­კა­მენ­ტი ეხ­მა­რე­ბა იმა­ში, რომ ხრტი­ლი გა­ი­ზარ­დოს და გაძ­ვალ­დეს. წა­მა­ლი არა­ერთ პრობ­ლე­მას მო­უხ­სნის ბავ­შვებს.

- ბავ­შვი თა­ვის დი­აგ­ნოზს რო­გორ უყუ­რებს, სა­უბ­რობთ ამ თე­მა­ზე? რო­გორ აუხ­სე­ნით მას ეს პრობ­ლე­მა?

- ამა­ში მისი ძმე­ბი ძა­ლი­ან და­მეხ­მარ­ნენ. სა­ნამ პეტ­რე ისეთ ცნო­ბი­ერ ასაკ­ში გა­და­ვი­დო­და, რომ სა­კუ­თა­რი და­ა­ვა­დე­ბა გა­ე­აზ­რე­ბი­ნა, მა­ნამ­დე ინ­ფორ­მა­ცი­ას თა­ვის ძმებს ვაწ­ვდი­დი, ორი­ვე ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი მყავ­და. ბავ­შვე­ბი ხომ გულ­წრფე­ლად სა­უბ­რო­ბენ და მარ­ტი­ვად უდ­გე­ბი­ან ისეთ სა­კი­თხებს, რაც დი­დებს გვი­ჭირს. ისე მოხ­და, რომ თვი­თონ ძმებ­მა ეტა­პობ­რი­ვად და ფრთხი­ლად მი­ა­წო­დეს ინ­ფორ­მა­ცია, მზრუნ­ვე­ლად. მერე გარ­კვე­უ­ლი კი­თხვე­ბი, რაც უჩ­ნდე­ბო­და, რო­მელ­საც სვამ­და, ვპა­სუ­ხობ­დი... შე­მაღ­ლე­ბულ ად­გილ­ზე ხში­რად დგე­ბო­და და ამ­ბობ­და, - აი, ნა­ხეთ, მე გო­ლი­ა­თი გა­ვი­ზარ­დე! მეტი სი­მაღ­ლის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა ჰქონ­და. მოკ­ლედ, ეტა­პობ­რი­ვად, მარ­ტი­ვად, ფრთხი­ლად ვა­პა­სუ­ხობ­დით მის შე­კი­თხვებს. ერთხელ იკი­თხა - შენ­ხე­ლა რომ ვიქ­ნე­ბი, ისევ ამ­ხე­ლა ვიქ­ნე­ბი, რო­გო­რიც ახლა ვარო? მა­გა­ზე ვუ­პა­სუ­ხე, არა, გა­იზ­რდე­ბი, მაგ­რამ ისე­თი მა­ღა­ლი ვერ იქ­ნე­ბი, რო­გორც სხვა შენი ტოლი ადა­მი­ა­ნი-მეთ­ქი. ვაჩ­ვე­ნე ამე­რი­კე­ლი მსა­ხი­ო­ბის პი­ტერ დინ­კლე­ი­ჯის ფოტო, რო­მელ­მაც „ოქ­როს გლო­ბუ­სი“ მო­ი­პო­ვა. ვუ­თხა­რი, რომ ამ მსა­ხი­ობს იგი­ვე დი­აგ­ნო­ზი ჰქონ­და-თქო. მერე ყვე­ლას ეუბ­ნე­ბო­და, - დიდი რომ გა­ვიზ­რდე­ბი, ჩემ­პი­ო­ნი ვიქ­ნე­ბი და ხელ­ში თასი მე­ჭი­რე­ბაო. იმი­ტომ, რომ მსა­ხი­ო­ბი ფო­ტო­ზე ხელ­ში ოქ­როს გლო­ბუ­სით იყო.

წა­მალ­ზე რომ გა­ი­გო, მკი­თხა, წა­მა­ლი თუ შემ­ცვლის და ჩემი კლა­სე­ლე­ბი ვე­ღარ მიც­ნო­ბენ, არ მინ­დაო. ეგო­ნა, რომ მისი მი­ღე­ბით შე­იც­ვლე­ბო­და. ავუხ­სე­ნი, რომ არ შე­იც­ვლე­ბო­და, მხო­ლოდ ხე­ლე­ბი და ფე­ხე­ბი გა­ეზ­რდე­ბო­და. აუ, რა მა­გა­რია, სკო­ლა­ში რა­საც ვერ ვწვდე­ბი, იმას მივ­წვდე­ბიო. წა­მალ­ზე ბევ­რი არ მინ­დო­და, მე­ლა­პა­რა­კა, მო­ლო­დი­ნი რომ არ გას­ჩე­ნო­და, მაგ­რამ პე­რი­ო­დუ­ლად თვი­თონ­ვე მახ­სე­ნებ­და - მალე გა­მო­ვაო?

- ბუ­ლინ­გის ეპი­ზო­დე­ბი ხომ არ ჰქო­ნია?

- ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ჰყავს, ვი­საც ახ­ლოს იც­ნობს და ემე­გობ­რე­ბა. ყვე­ლას­თან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს, მაგ­რამ არი­ან უფ­როსკლა­სე­ლე­ბი, ვი­ღა­ცე­ბი, ვის­თა­ნაც ახ­ლოს არ არის და პა­ტა­რა კონ­ფლიქ­ტე­ბი ჰქო­ნია, მაგ­რამ ისე ყო­ჩა­ღად იცავს თავს, ბუ­ლინ­გში არ გა­დაზ­რდი­ლა. მე­გობ­რე­ბიც იცა­ვენ, და­ჩაგ­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არ არის. პა­სუ­ხებს უბ­რუ­ნებს ისე, რომ მერე თვი­თო­ნაც კმა­ყო­ფი­ლია ხოლ­მე. მოკ­ლედ, ელო­დე­ბა ამ წა­მალს.

დღეს (ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­რი­ლია 2 მა­ისს. - ავტ.) ვი­ყა­ვით ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ში, სა­კი­თხი უკვე და­იძ­რა. უნდა მივ­ყვეთ ამ საქ­მეს, რომ გზი­დან არ გა­და­უხ­ვი­ონ. პრო­ცე­სი და­წყე­ბუ­ლია, რა­ღაც ეტა­პე­ბია სა­ჭი­რო, მაგ­რამ ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად აქ­ცი­ას ვაგ­რძე­ლებთ, რად­გან, მწა­რე გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მათ სი­ტყვა­ზე ვერ ვენ­დო­ბით. ჩარ­თუ­ლე­ბი ვართ თან სა­მუ­შაო პრო­ცეს­ში და თან აქ­ცი­ა­ში. შემ­დე­გი ვი­ზი­ტი 5 მა­ისს გვაქვს. მა­ნამ­დე უწყვე­ტი აქ­ცია კან­ცე­ლა­რი­ას­თან გრძელ­დე­ბა... სა­ნამ ხელ­ში არ და­ვი­ჭერთ გა­რან­ტი­ას, რომ მე­დი­კა­მენტს ნამ­დვი­ლად მი­ვი­ღებთ, აქ­ცი­ე­ბი მა­ნამ­დე გაგ­რძელ­დე­ბა.