ეკა ჭონ­ქა­ძე 13 წლის ნი­კო­ლოზ ფი­ფი­ას დე­დაა. ის დღეს შვი­ლის ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის თავ­გა­მო­დე­ბით იბ­რძვის, რო­მელ­საც აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დი­აგ­ნო­ზი აქვს. ეკა იმ მშო­ბელ­თა­გა­ნია, ვინც კვი­რა­ზე მე­ტია, რაც მთავ­რო­ბის კან­ცე­ლა­რი­ას­თან ღა­მეს ათე­ნებს. ისი­ნი კან­ცე­ლა­რი­ას­თან დარ­ჩე­ნას მა­ნამ­დე გეგ­მა­ვენ, სა­ნამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მათი შვი­ლე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბელ პრე­პა­რატს არ და­ა­ფი­ნან­სებს.

Ambebi.ge ნი­კო­ლოზ ფი­ფი­ას ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბათ.

ეკა ჭონ­ქა­ძე:

- ნი­კო­ლო­ზი თბი­ლი­სის 64-ე სა­ჯა­რო სკო­ლის მეშ­ვი­დეკ­ლა­სე­ლია. პო­ზი­ტი­უ­რი, ხუ­მა­რა და მხი­ა­რუ­ლი ბი­ჭია. ქუ­ჩა­შიც რომ გა­დის, სულ ცეკ­ვა-ცეკ­ვი­თა და ხტუნ­ვით და­დის, მხი­ა­რუ­ლობს, ასე­თი ქცე­ვა არ ერი­დე­ბა. მისი გახ­სნი­ლო­ბა, სი­ლა­ღე ტე­ლე­ვი­ზი­ე­ბის და ფსი­ქო­ლო­გის, ქალ­ბა­ტო­ნი ვე­რი­კოს დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. როცა რა­ი­მე პრობ­ლე­მას ეჯა­ხე­ბა, მა­შინ­ვე ფსი­ქო­ლოგ­თან მი­დის. უჩე­მო­დაც ურე­კავს, ეწე­რე­ბა და შემ­დეგ უკვე ერ­თად წყვე­ტენ ამა თუ იმ პრობ­ლე­მას.

ძა­ლი­ან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ბი­ჭია. თა­ვი­სი ინი­ცი­ა­ტი­ვით პროგ­რა­მი­რე­ბას სწავ­ლობს, 7 წლის ძმას პატ­რო­ნობს, ზა­ფხულ­ში ცურ­ვა­ზე და­დი­ოდ­ნენ და ნი­კო­ლოზს დაჰ­ყავ­და. ასე­ვე ტან­ვარ­ჯიშ­ზეც ია­რეს. მზრუნ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნია, ძმის გა­რე­შე ერთ წუთი არ შე­უძ­ლია ყოფ­ნა. ძა­ლი­ან პატ­რო­ნობს. პა­ტა­რაც ასე­თი­ვეა...

მარ­ტო­ხე­ლა დედა ვარ, ამ ორ ბავ­შვს ვზრდი და ჩემს დას­თან ვცხოვ­რობთ, ჩვე­ნი სახ­ლი არ გვაქვს. გვეხ­მა­რე­ბა ჩემი სიძე, დის ქმა­რი,“ - გვე­უბ­ნე­ბა შვი­ლის ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მის გამო მებ­რძო­ლი დედა, ეკა ჭონ­ქა­ძე.

- თა­ვად არ­სად მუ­შა­ობთ?

- სტი­ლის­ტი ვარ, სა­ლონ­ში ვმუ­შა­ობ. ჩემი სამ­სა­ხურ­ში ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში ბავ­შვე­ბი მარ­ტო არი­ან. დი­ლით სკო­ლა­ში მი­დი­ან, სკო­ლი­დან რომ ბრუნ­დე­ბი­ან, მი­რე­კა­ვენ. ერთი წუ­თით არ ვწყვეტ დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მათ­თან კონ­ტაქტს. სახ­ლში მო­სუ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს ამე­ცა­დი­ნე­ბენ, მერე გა­სე­ირ­ნე­ბას ითხო­ვენ. რომ იტყვი­ან, ამა და ამ დროს ამო­ვალ­თო, არ არ­სე­ბობს, დათ­ქმულ დროს 5 წუ­თით გა­და­ა­ცი­ლონ და და­აგ­ვი­ა­ნონ.

- სა­ერ­თოდ, რო­დის და რო­გორ შე­ი­ტყვეთ, რომ ნი­კო­ლოზს აქონ­დროპ­ლა­ზია ჰქონ­და?

- ფეხ­მძი­მედ რომ ვი­ყა­ვი, რო­გორც წე­სია, „ექოს­კო­პი­ა­ზე“ დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ არას­დროს არა­ვის არა­ფე­რი უთ­ქვამს, რომ ნა­ყოფს რამე სჭირ­და. ნი­კო­ლო­ზა (დედა ასე ეძა­ხის შვილს. - ლ.ფ.) რკი­ნიგ­ზის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში 2009 წლის 3 ოქ­ტომ­ბერს 8-თვი­ა­ნი გაჩ­ნდა. 50 სმ იყო და 2 კილო და 800 გრა­მი. ფი­ზი­ო­ლო­გი­უ­რი მშო­ბი­ა­რო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და და ნარ­კო­ზი გა­მი­კეთ­და, და­მა­ძი­ნეს. ბავ­შვს და­ბა­დე­ბი­დან სამ სა­ათ­ში ფილ­ტვე­ბი და­ე­ხუ­რა და სხვა კლი­ნი­კა­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. ვერ ახ­სნეს ზუს­ტად მი­ზე­ზი, რა მოხ­და. ერთი თვე აპა­რატ­ზე შე­ერ­თე­ბუ­ლი მძი­მედ იყო. მე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ერთი კვი­რა გა­მა­ჩე­რეს. ბავ­შვს დე­და­ჩე­მი აკი­თხავ­და და მის მდგო­მა­რე­ო­ბას კი­თხუ­ლობ­და. ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ პა­თო­ლო­გი­უ­რი ბავ­შვია, მაგ­რამ ვერ ხსნიდ­ნენ, რა­ტომ იყო პა­თო­ლო­გი­უ­რი. ერთი თვის მერე იმ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოძ­ვრა... როცა რე­ა­ნი­მა­ცი­ი­დან პა­ლა­ტა­ში უნდა ჩა­მო­ეყ­ვა­ნათ, მას­თან შე­სახ­ვედ­რად გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მო­ვემ­ზა­დე. გუ­ლის­ფან­ცქა­ლით ვე­ლო­დი პირ­ველ შვილ­თან შეხ­ვედ­რას, ერთი სული მქონ­და, რო­დის ვნა­ხავ­დი, ჩა­ვი­ხუ­ტებ­დი და მო­ვე­ფე­რე­ბო­დი. ბავ­შვი რომ მო­იყ­ვა­ნეს, ექი­მი მოჰ­ყვა და თან სტუ­დენ­ტე­ბი მო­ი­ყო­ლა. ნი­კო­ლო­ზი ჩემს თვალ­წინ გა­ა­შიშ­ვლეს, და­ი­წყეს მას­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა, წე­ლავ­დნენ. თით­ქოს რა­ღაც ექ­სპე­რი­მენტს ატა­რებ­დნენ, რა­საც მეც ვუ­ყუ­რებ­დი და ვე­რა­ფერს ვხვდე­ბო­დი, რა ხდე­ბო­და. მე არა­ვინ არა­ფერს მე­უბ­ნე­ბო­და. ბო­ლოს ვე­ღარ მო­ვით­მი­ნე და ვი­კივ­ლე, - გა­დით ყვე­ლა­ნი აქე­დან-მეთ­ქი და ბავ­შვი ხე­ლი­დან გა­მო­ვარ­თვი. ამ სა­ში­ნე­ლი ეპი­ზო­დის გამო ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს ცხე­ლი წყა­ლი გა­და­მას­ხეს, - ძა­ლი­ან მძი­მე რამ მოხ­და... არ შე­იძ­ლე­ბა დე­დას ასე­თი ტრავ­მა მი­ა­ყე­ნო, არ გა­აფრ­თხი­ლო, საქ­მის კურ­სში არ ჩა­ა­ყე­ნო, რას აპი­რებ...

- სა­ბო­ლო­ოდ აქონ­დროპ­ლა­ზი­ის დი­აგ­ნო­ზი სად და ვინ დას­ვა?

- შე­სა­ბა­მი­სი ანა­ლი­ზი გა­უ­კეთ­და. დე­და­ჩემს უთხრეს, რომ ეს იქ­ნე­ბა პა­ტა­რა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ვერ გა­ივ­ლის, ვერ ილა­პა­რა­კებს. ეჭვი ჰქონ­დათ და­უ­ნის სინ­დრომ­ზეც. დე­და­ჩემს ისიც უთხრეს, რომ ახალ­გაზ­რდა დე­დაა, ყვე­ლა­ფე­რი წინ აქვს და ბავ­შვი კლი­ნი­კა­ში და­ტო­ვო­სო. ამას რო­გორ ვი­ზამ­დი?!

ნიკ­ლო­ზა ერთი თვე იყო პა­ლა­ტა­ში. მერე ჩემ­მა ექიმ­მა მა­მი­დაშ­ვი­ლებ­მა ირაკ­ლი რცხი­ლა­ძეს­თან და­მა­კავ­ში­რეს. ეს ადა­მი­ა­ნი ღმერ­თმა გა­მო­მიგ­ზავ­ნა. უჭ­კვი­ა­ნე­სია. მის­გან სა­სარ­გებ­ლო რჩე­ვე­ბი მი­ვი­ღე. შე­სა­ბა­მი­სი ანა­ლი­ზით და­უ­ნის სინ­დრო­მიც გა­მო­ი­რი­ცხა და მხო­ლოდ აქონ­დროპ­ლა­ზია დარ­ჩა. ირაკ­ლიმ მი­თხრა, გა­იზ­რდე­ბა, კარ­გად იქ­ნე­ბა, ირ­ბენს, ჭკვი­ა­ნი და გო­ნი­ე­რი ბიჭი იქ­ნე­ბა, იმა­ზე ადრე გან­ვი­თარ­დე­ბა, ვიდ­რე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვი, ოღონდ, მა­ნამ­დე გარ­კვე­უ­ლი სირ­თუ­ლე­ე­ბის დაძ­ლე­ვა მო­გი­წევ­სო... ზუს­ტად ასე მოხ­და, რო­გორც მი­თხრა.

- ემო­ცი­უ­რად ამ ყვე­ლაფ­რის დაძ­ლე­ვა რთუ­ლი იყო, ხომ?

- სახ­ლში რომ მო­ვიყ­ვა­ნე, ოთახ­ში, სა­დაც მე და ჩემი შვი­ლი ვი­ყა­ვით, არა­ვის ვუშ­ვებ­დი, ჩა­კე­ტი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ნელ-ნელა ვგრძნობ­დი, რომ სი­ტუ­ა­ცი­ას ვნებ­დე­ბო­დი. მერე ვი­ფიქ­რე, მე რომ დავ­ნებ­დე, ბავ­შვს რა ეშ­ვე­ლე­ბა-მეთ­ქი?! თავს შე­მო­ვუ­ძა­ხე, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ვამ­ხნე­ვებ­დი. ბავ­შვის ღუ­ღუ­ნი, მო­ცი­ნა­რი თვა­ლე­ბი ძა­ლას მაძ­ლევ­და. თუმ­ცა მა­ინც სულ შიშ­ში ვი­ყა­ვი - ამ და­ა­ვა­დე­ბა­ზე მუდ­მი­ვად ვკი­თხუ­ლობ­დი... ირაკ­ლიმ ისიც გა­მაფრ­თხი­ლა, რომ ამ ადა­მი­ა­ნებს სუნ­თქვის პრობ­ლე­მა აქვთ და ძილ­ში სუნ­თქვის რე­ჟი­მი არე­გუ­ლი­რეო. რო­გორც კი სუნ­თქვას შე­ა­ნე­ლებ­და, ყო­ველ ღამე წა­მოვ­დგე­ბო­დი და ვაღ­ვი­ძებ­დი... ასე­თი ში­შე­ბი მქონ­და. ეს წა­მა­ლი, რა­საც ვი­თხოვთ, 21-ე სა­უ­კუ­ნის მიღ­წე­ვაა. აღი­ა­რე­ბუ­ლია მსოფ­ლი­ოს არა­ერთ ქვე­ყა­ნა­ში. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის მისი მი­ღე­ბა სე­რი­ო­ზუ­ლი შვე­ბა იქ­ნე­ბა. მას­ზე 10 წელი მი­დი­ო­და კვლე­ვა. სხვა ქვეყ­ნებ­ში ამ დი­აგ­ნო­ზის მქო­ნე ბავ­შვებ­მა უკვე გა­მოს­ცა­დეს, უკ­მა­ყო­ფი­ლო არა­ვი­ნაა. მაგ­რამ ყვე­ლა­ნა­ი­რად დამ­ტკიც­და, რომ ამ წა­მალს მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო არ აღი­ა­რებს. ჯან­დაც­ვას არ სჯე­რა წამ­ლის ეფექ­ტუ­რი მოქ­მე­დე­ბის, მაგ­რამ ჩვენ მა­ინც ვიბ­რძვით. არ გავ­ჩერ­დე­ბით!

- რო­გო­რია ამ­ჟა­მად ნი­კო­ლო­ზის ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა.

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­შია, კვი­რის­თა­ვი გა­მო­ე­წია და აწუ­ხებს, სა­ღა­მო­ო­ბით აუ­ტა­ნე­ლი წე­ლის ტკი­ვი­ლი აქვს, ამ­ბობს, ვე­ღარ ვხტუ­ნა­ობ, ვა­კონ­ტრო­ლებ, ისე არ დავ­ვარ­დე, რომ რამე მეტ­კი­ნო­სო. დიდ­ხანს ჯდო­მის შემ­დეგ კუ­დუ­სუ­ნის არე­ში ტკი­ვი­ლი აქვს. ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რა­დაც ამ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ცოტა და­ძა­ბუ­ლია...

- ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე, რო­გორც გა­ვი­გე, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მოს­წავ­ლეა?

- ფან­ტას­ტი­კუ­რი. გაკ­ვე­თი­ლებს 5 წუთ­ში, ერთი წა­კი­თხვით სწავ­ლობს, სხარ­ტად ით­ვი­სებს. ინ­გლი­სუ­რად გა­მარ­თუ­ლად ლა­პა­რა­კობს, რაც სკო­ლა­ში ის­წავ­ლა. სკო­ლა­ში­ვე ის­წავ­ლა ჩი­ნუ­რი, ჩი­ნე­ლე­ბი ას­წავ­ლი­ან და მო­ინ­დო­მა. საგ­ნე­ბი­დან ძა­ლი­ან უყ­ვარს ის­ტო­რია.

- ქუ­ჩა­ში, სკო­ლა­ში ბუ­ლინ­გის ობი­ექ­ტი ხომ არ ყო­ფი­ლა?

- სკო­ლა­ში თით­ქმის არა, ყვე­ლას უყ­ვარს. უამ­რა­ვი მე­გო­ბა­რი ჰყავს. ისე, კი ყო­ფი­ლა არა­ერ­თი შემ­თხვე­ვა, როცა მისი და­ნახ­ვი­სას უთ­ქვამთ, - ნახე, ჯუჯა! ნახე, რამ­ხე­ლა თავი აქვს?!. ჩემი ოთახ­ში ჩა­კეტვის შემ­დეგ პირ­ვე­ლად გა­რეთ რომ გა­მო­ვიყ­ვა­ნე და მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ვე­დით, მის და­ნახ­ვა­ზე აღ­მოხ­დათ ფრა­ზა - უი, რამ­ხე­ლა თავი აქვს? - კი­დევ იყო მსგავ­სი უტაქ­ტო შე­ძა­ხი­ლე­ბიც... ამის მერე ვთქვი, მე ნი­კო­ლო­ზი ხალ­ხს უნდა გა­ვაც­ნო, რად­გან არ იც­ნო­ბენ, რად­გან ვერ წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ, რომ ასე­თი ადა­მი­ა­ნი შე­იძ­ლე­ბა არ­სე­ბობ­დეს. მიზ­ნად და­ვი­სა­ხე, გარ­შე­მომ­ყო­ფე­ბის­თვის მეთ­ქვა, რომ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბიც არი­ან, რომ­ლებ­საც ახ­ლოს უნდა იც­ნობ­დნენ...

სამი წლი­დან თე­ატ­რში დამ­ყავ­და, მოს­წავ­ლე ახალ­გაზ­რდო­ბის სა­სახ­ლე­ში თე­ატ­რა­ლურ წრე­ზე და მე­ტყვე­ლე­ბა­ზე და­დი­ო­და. ამა­სო­ბა­ში ხალ­ხის ყუ­რა­დღე­ბას შე­ეჩ­ვია. კომ­პლექ­სი აღარ ჰქონ­და. ბაღ­ში კი იყო თა­ვი­დან პრობ­ლე­მა, რად­გან პა­ტა­რას ეძახ­დნენ, რა­ზეც ტი­რო­და. მერე მკი­თხა, მე სულ ასე ვიქ­ნე­ბიო? ვუ­პა­სუ­ხე, - ნი­კო­ლოზ, უნდა იცო­დე, რომ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხარ და ვერ გა­იზ­რდე­ბი იმ­ხე­ლა, რამ­ხე­ლაც სხვე­ბი არი­ან. ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი არ­სე­ბობს-მეთ­ქი და შემ­დეგ სხვა­დას­ხვა უნარ­შე­ზღუ­დუ­ლი ადა­მი­ა­ნიც ვაჩ­ვე­ნე... ამის მერე თა­ვის დი­აგ­ნო­ზი მშვი­დად მი­ი­ღო და თქვა, რომ ღმერ­თის სა­ჩუ­ქა­რია, ბედ­ნი­ე­რია და თუ რა­ღა­ცე­ბი მის ცხოვ­რე­ბა­ში უკე­თე­სა­დაც იქ­ნე­ბა, მა­გას არა­ფე­რი აჯო­ბებ­სო.

წამ­ლის არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ რომ გა­ი­გო, სტი­მუ­ლი მი­ე­ცა... რა კარ­გია, დე­დი­კო, რომ ამ წამ­ლის მი­ღე­ბის შემ­დეგ ავ­ტო­ბუს­ში ახ­ტო­მა აღარ დამ­ჭირ­დე­ბა, ბა­რა­თის მი­დე­ბი­სას ხელს თა­ვი­სუფ­ლად ავ­წევ, ასე­ვე ლიფ­ტის ღი­ლა­კებ­საც მივ­წვდე­ბი და ქუ­ჩა­ში წყლის და­სა­ლე­ვად ახ­ტო­მაც აღარ დამ­ჭირ­დე­ბაო...

- ყველ­გან დაგ­ყავ­დათ, მაგ­რამ მა­სობ­რი­ვად მა­ინც პრო­ექ­ტში "ნი­ჭი­ე­რი" გა­მოჩ­ნდა. ყვე­ლა სიყ­ვა­რუ­ლით შეხ­ვდა და თა­ვიც შე­აყ­ვა­რა...

- კი, 2016 წელი იყო, 7 წლის ხდე­ბო­და, „ნი­ჭი­ერ­ში“ რომ გა­მო­ვი­და. სოფო ტო­რო­შე­ლი­ძე დაგ­ვეხ­მა­რა. ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს მღე­რო­და და ვუ­თხა­რი. მო­მიყ­ვა­ნეო, რომ მი­ვი­და, ცო­ცხა­ლი თა­ვით არ უმ­ღე­რა, გა­აპ­რო­ტეს­ტა და წა­მო­ვი­და. არ იმ­ღე­რა, მაგ­რამ იცეკ­ვა, მო­ე­წო­ნა ჟი­უ­რის და ხე­ლახ­ლა იბა­რე­ბე­ნო, - სო­ფომ მი­თხრა. ჰიპ-ჰოპი იცეკ­ვა. იმ პე­რი­ოდ­ში ისე­თი ბედ­ნი­ე­რი იყო, ქუ­ჩა­ში აჩე­რებ­დნენ, თბილ სი­ტყვებს ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ. ამის მერე უფრო გა­იხ­სნა, ამო­ი­სუნ­თქა და სა­კუ­თა­რი თავი მე­ტად შე­იყ­ვა­რა.

- კარ­გია, რომ დიდი შრო­მის ფა­სად ამ­დე­ნი შე­ძე­ლით. ეს თქვე­ნი, რო­გორც ძლი­ე­რი ქა­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა... ამ ყვე­ლა­ფერს რო­გორ მო­ე­რი­ეთ, ამ­ხე­ლა პრობ­ლე­მა რო­გორ დაძ­ლი­ეთ?

- ეს უფრო ნი­კო­ლო­ზის დამ­სა­ხუ­რე­ბა მგო­ნია... ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც ძლი­ერ­მა დე­დობ­რივ­მა გრძნო­ბამ ქნა. ნი­კო­ლო­ზის ღი­მილ­მა და თბილ­მა თვა­ლებ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნა. ისე­თი სით­ბო და და­დე­ბი­თი აურა მო­დი­ო­და, მა­შინ ვიგ­რძე­ნი და მივ­ხვდი, რა ნიშ­ნავს, იყო გიჟი დედა. ყვე­ლა დე­დას უყ­ვარს თა­ვის შვი­ლი, მაგ­რამ რო­დე­საც მას გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი შვი­ლი ჰყავს, ეს კი­დევ სხვა რა­მეა... წა­მალ­ზე რაც ხდე­ბა, ხომ ხე­დავთ და ამას­თან სა­ხელ­მწი­ფოს­გან არ გვაქვს არა­ნა­ი­რი დახ­მა­რე­ბა, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი არ იღე­ბენ პენ­სი­ას? მათ სა­ხელ­მწი­ფო არ სთა­ვა­ზობს უფა­სო და მათ­თვის სა­ჭი­რო ვარ­ჯი­შებს, არც სა­რე­ა­ბი­ლი­ტა­ციო მი­მარ­თუ­ლე­ბით აქვთ რა­ი­მე მხარ­და­ჭე­რა.

- მი­თხა­რით, რომ ნი­კო­ლოზს სამ­სა­ხუ­რის და­წყე­ბა უნ­დო­და იმის­თვის, რომ დაგ­ხმა­რე­ბო­დათ.

- ერთ-ერთ ბან­კში მი­ვი­და, სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრშიც და სთხო­ვა სკო­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად - რო­გორც მოს­წავ­ლე რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი და ვი­მუ­შა­ვებ, იქ­ნებ და­მა­საქ­მოთ, მი­ნი­მა­ლუ­რი ხელ­ფა­სი და­მი­ნიშ­ნო­თო. ხელი გა­და­უს­ვეს და უა­რით გა­მო­ის­ტუმ­რეს. მი­უ­ღე­ბე­ლია, კა­ნო­ნით შენი და­საქ­მე­ბა არ შეგ­ვიძ­ლი­აო. მერე მი­თხრა, ოჯა­ხებს ძაღ­ლე­ბის გა­სე­ირ­ნე­ბა­ში და­ვეხ­მა­რე­ბიო. დე­დი­კო, იმ ძაღ­ლებ­ში ხალ­ხს იმ­ხე­ლა ფული აქვთ გა­დახ­დი­ლი, რო­გორ ინ­დობ, თან დიდ ძაღ­ლებს ვერც მო­ე­რე­ვი-მეთ­ქი. მერე მი­თხრა, - ამ სამ­სა­ხუ­რებ­ში გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი რა­ტომ არ მუ­შა­ო­ბენ, არ გვენ­დო­ბი­ან და მი­უ­ღებ­ლე­ბი ვარ­თო? ამის მოს­მე­ნა ჩემ­თვის დიდი მო­რი­გი ტრავ­მა იყო... მერე მი­თხრა - მე­ო­რედ და­ბა­დე­ბის შან­სი რომ მქონ­დეს, დე­დად ისევ შენ აგირ­ჩევ­დიო... აი, ასე­თი ბი­ჭია ჩემი ნი­კო­ლო­ზა.