მან სულ ახ­ლა­ხან და­ტო­ვა სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის პოს­ტი, თუმ­ცა არ მი­იჩ­ნევს, რომ ეს პო­ზი­ცია მისი ცხოვ­რე­ბის სამ­სა­ხუ­რი და მთა­ვა­რი მი­სია იყო. მი­აჩ­ნია, რომ მის­თვის ახლა უფრო მეტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი იხ­სნე­ბა და თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე დაგ­რო­ვი­ლი დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბით შე­იძ­ლე­ბა მეტი სა­ინ­ტე­რე­სო და ქვეყ­ნის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი საქ­მე აკე­თოს. მა­გა­ლი­თად, გა­ათ­მა­გე­ბუ­ლად იმუ­შა­ოს თუნ­დაც იმა­ზე, რომ სა­ქარ­თვე­ლომ სა­უ­კუ­ნე­ო­ბით ნა­ოც­ნე­ბა­რი ევ­რო­კავ­ში­რის სტა­ტუ­სი მი­ი­ღოს.

"ჩემ­თვის მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა, ასე­ვე, ძა­ლი­ან ღი­რე­ბუ­ლია სამ­შობ­ლოს გან­ცდა. ვამ­ჩნევ, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვა­ნა­ი­რად მხე­და­ვენ, ვიდ­რე მე ვხე­დავ ჩემს თავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პრო­პა­გან­და ჩემ­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის სხვა­ნა­ი­რად და­ხატ­ვას ცდი­ლობს, ყვე­ლა­ფე­რი რაც გა­მი­კე­თე­ბია და რისი გა­კე­თე­ბაც შე­მიძ­ლია ისაა, რომ მინ­და, ჩემი ქვე­ყა­ნა იყოს ისე­თი, რო­გორ­საც იმ­სა­ხუ­რებს, ღირ­სე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში ღირ­სე­უ­ლი ცხოვ­რე­ბა უნდა გვქონ­დეს“, - მე­უბ­ნე­ბა და გულ­წრფე­ლად აღ­ნიშ­ნავს, რომ ყო­ველ­თვის უჭირ­და ემო­ცი­ე­ბი­სა და საქ­მის ერ­თმა­ნე­თის­გან გა­მი­ჯვნა, თუმ­ცა დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ემ­პა­თი­ის თან­ხლე­ბით პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი მიდ­გო­მის გა­მო­მუ­შა­ვე­ბა და სა­კუ­თა­რი ემო­ცი­ე­ბი­სა და თა­ვის და­ზოგ­ვაც ის­წავ­ლა.

ვიდ­რე ყო­ფი­ლი ომ­ბუდსმე­ნი ნინო ლომ­ჯა­რია სა­მო­მავ­ლო გეგ­მებს გაგ­ვიმ­ხელ­და, მა­ნამ­დე მის აქ­ტი­ურ და ლა­მა­ზი ფე­რე­ბით სავ­სე ბავ­შვო­ბას იხ­სე­ნებს:

• "ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი"

- და­ვი­ბა­დე გუ­რი­ა­ში, კერ­ძოდ - ოზურ­გეთ­ში. დე­დის მხა­რე მთი­უ­ლე­ბი და ხევ­სუ­რე­ბი მყავს, ამი­ტომ ორი­ვე ძა­ლი­ან ჩე­მია. არ­და­დე­გებს თი­ა­ნეთ­ში ვა­ტა­რებ­დი და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს იქა­უ­რო­ბა. ჩემი ბავ­შვო­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ის ყვე­ლა­ზე რთულ პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა - 90-იან წლებს. ბავ­შვო­ბის პირ­ვე­ლი მო­გო­ნე­ბე­ბი 9 აპ­რი­ლამ­დელ მოვ­ლე­ნებს უკავ­შირ­დე­ბა, როცა მა­მას ბა­ღი­დან გა­მოვ­ყავ­დი და ეროვ­ნულ-გან­მა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბელ მი­ტინ­გებ­ზე დავ­ყავ­დი. ერთი ძმა მყავს, დედა ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლია, მამა - არ­ქი­ტექ­ტო­რი და ისი­ნი დღემ­დე თა­ვი­ან­თი პრო­ფე­სი­ით მუ­შა­ო­ბენ. ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე ჯერ ეზოს ბავ­შვებ­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ­დით კონ­ცერ­ტებს, ვდგამ­დით სპექ­ტაკ­ლებს, მე-5 კლა­სი­დან ვწერ­დი ჩვე­ნი კლა­სის სა­ა­ხალ­წლო, სა­დღე­სას­წა­უ­ლო პროგ­რა­მებს, სცე­ნა­რებს.

ცოტა რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, კრი­ტი­კულ მა­სა­ლებს ვამ­ზა­დებ­დი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სის­ტე­მა­ზე, მო­უ­წეს­რი­გე­ბელ ინფრას­ტრუქ­ტუ­რა­ზე, მწვა­ვედ ვაკ­რი­ტი­კებ­დი ყვე­ლა­ფერს, გა­და­ცე­მებ­საც ვა­კე­თებ­დით - ახალ­გაზ­რდუ­ლი წრე იყო, რო­მე­ლიც მხარ­და­ჭე­რი­ლი იყო დო­ნო­რე­ბის მიერ და იმ 90-იან წლებ­ში ძა­ლი­ან ნა­თე­ლი სხი­ვი იყო ჩვენ­ნა­ი­რი ახალ­გაზ­რდე­ბის­თვის, რომ­ლებ­საც სკო­ლის გა­რეთ აქ­ტი­ვო­ბებ­ში ჩარ­თვა გვინ­დო­და. მახ­სოვს, ბავ­შვო­ბი­დან ვა­კე­თებ­დი ისეთ საქ­მეს, რაც აბ­რა­ზებ­და სკო­ლის დი­რექ­ცი­ას, გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მას, მე­რი­ას, ვი­ნა­ი­დან ყვე­ლა გა­და­ცე­მის ან გა­ზე­თის და­ბეჭდ­ვის შემ­დეგ ამ ინ­სტი­ტუ­ტებ­ში იყო დიდი ალი­ა­ქო­თი.

მშობ­ლე­ბი ყო­ველ­თვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად მზრდიდ­ნენ და მათ­გან ვის­წავ­ლე, რომ თა­ნამ­დე­ბო­ბის პირი არ არის ავ­ტო­რი­ტე­ტი, რომ მთა­ვა­რია თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, ღირ­სე­ბა, სი­მარ­თლის მსა­ხუ­რე­ბა და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ყო­ველ­თვის მქონ­და მათ­გან მხარ­და­ჭე­რა, თუმ­ცა სულ მახ­სე­ნებ­დნენ, რომ ზო­მი­ე­რე­ბის გრძნო­ბა არ და­მე­კარ­გა.

ბავ­შვო­ბა­ში ვჟურ­ნა­ლის­ტობ­დი და ბევრ კონ­კურ­სშიც მი­მი­ღია მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, ოზურ­გეთ­ში ვინც კი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი ჩა­მო­ვი­დო­და, ჩამ­წე­რით ვხვდე­ბო­დი და მათ­გან ინ­ტერ­ვი­უს ვი­ღებ­დი. ალ­ბათ ჟურ­ნა­ლის­ტიც გავ­ხდე­ბო­დი, რომ არა სკო­ლის ბოლო წლე­ბი, როცა საია-ს ოზურ­გე­თის ფი­ლი­ალ­ში და­ვი­წყე სი­ა­რუ­ლი, სა­დაც იმი­ტი­რე­ბულ სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სებს მარ­თავ­დნენ ბავ­შვთა უფ­ლე­ბებ­ზე. მეც ჩა­ვერ­თე და მანდ მივ­ხვდი, თურ­მე რა მა­ინ­ტე­რე­სებს. იმ წლებ­ში მე და ჩემ­მა გუნ­დმა სა­ქარ­თვე­ლოს თით­ქმის ყვე­ლა ეროვ­ნუ­ლი ოლიმ­პი­ა­და მო­ვი­გეთ და წლის სა­უ­კე­თე­სო მო­ნა­წი­ლე­დაც დავ­სა­ხელ­დი. ჩვენს ბავ­შვო­ბა­ში მწი­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა იყო, მაგ­რამ რაც იყო, ყვე­ლა­ფერს ვცდი­ლობ­დი - დავ­დი­ო­დი ცეკ­ვი­სა და ქარ­თუ­ლი-ხალ­ხუ­რი სიმ­ღე­რე­ბის წრე­ებ­ზე, ვუკ­რავ­დი ხალ­ხურ საკ­რა­ვებ­ზე, ვი­ყა­ვი გო­გო­ნა­თა ან­სამ­ბლში და გა­მოვ­დი­ო­დი კონ­ცერ­ტებ­ზე.

• "შე­იძ­ლე­ბა იღ­ბა­ლიც იყო და ჩა­ვი­რი­ცხე“

- სკო­ლა წარ­ჩი­ნე­ბით და­ვამ­თავ­რე და 2001 წელს ჩა­ვა­ბა­რე ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე (უფა­სო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე მოვ­ხვდი). ვი­საც ახ­სოვს, ეს ის პე­რი­ო­დია, როცა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მოხ­ვედ­რა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო, ვი­ღა­ცის პრო­ტეჟე თუ არ იყა­ვი, დიდი ფული თუ არ გქონ­და გა­დახ­დი­ლი ან ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი თუ არ იყა­ვი. გა­მოც­დე­ბის­თვის რომ ვემ­ზა­დე­ბო­დი, 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ­ცერ­თი დღე დი­ლის 4 სა­ათ­ზე ადრე არ და­მი­ძი­ნია, ახა­ლი წელი იყო, ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე, თუ სხვა დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი, მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის მეტი არა­ფე­რი მი­კე­თე­ბია. სა­ბო­ლო­ოდ, ალ­ბათ ვი­ცო­დი 10-ჯერ უფრო მეტი, ვიდ­რე ამას პროგ­რა­მა მო­ი­თხოვ­და, მინ­დო­და, მიზ­ნის­თვის მი­მეღ­წია და ასეც მოხ­და - კარ­გად ჩა­ვა­ბა­რე, შე­იძ­ლე­ბა იღ­ბა­ლიც იყო და ჩა­ვი­რი­ცხე. მე­ხუ­თე წელს ავირ­ჩიე კონ­სტი­ტუ­ცი­უ­რი და ად­მი­ნის­ტრა­ცი­უ­ლი სა­მარ­თლის მი­მარ­თუ­ლე­ბა. ძა­ლი­ან პო­ზი­ტი­უ­რად მახ­სენ­დე­ბა ჩემი სტუ­დენ­ტო­ბა. როცა და­ვამ­თავ­რე, გა­დავ­წყვი­ტე სა­მუ­შა­ოდ საია-ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მი­ვიჩ­ნევ­დი, რომ ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა ჩემი მი­მარ­თუ­ლე­ბა იყო და ამი­ტომ.

• კა­რი­ე­რა

2004 წელს საია-ში და­ვი­წყე სტა­ჟი­რე­ბა - მო­ქა­ლა­ქე­ებს უფა­სო იუ­რი­დი­ულ დახ­მა­რე­ბას ვუ­წევ­დით, 2005 წლი­დან ჩა­ვერ­თე ან­ტი­კო­რუფ­ცი­ულ მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ში (მთავ­რო­ბის და პრე­ზი­დენ­ტის ხარ­ჯე­ბის ან­ტი­კო­რუფ­ცი­ულ მო­ნი­ტო­რინგს ვე­წე­ო­დი და გვქონ­და ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლი ან­გა­რი­შე­ბი), 2008 წლი­დან გავ­ხდი საია-ს სა­არ­ჩევ­ნო პრო­ექ­ტე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი, ყვე­ლა იმ მძი­მე არ­ჩევ­ნე­ბის დროს, რაც კი 2008 წლი­დან ჩა­ტა­რე­ბუ­ლა, საია-ს მხრი­დან მე ვი­ყა­ვი მი­სი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი და ყვე­ლა დარ­ღვე­ვა მახ­სოვს, ყვე­ლა სა­ჩი­ვა­რი ჩემი უშუ­ა­ლო ჩარ­თუ­ლო­ბით და­ი­წე­რა. 2010 წელს აშშ-ს სა­ხელ­მწი­ფო დე­პარ­ტა­მენ­ტის­გან მი­ვი­ღე სტი­პენ­დია და მა­გის­ტრა­ტუ­რა აშშ-ს სა­მარ­თალ­ში ვა­შინგტო­ნის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სენტ-ლუ­ის­ში გა­ვი­ა­რე. 2011 წელს დავ­ბრუნ­დი და გავ­ხდი ის­ფე­დის (ISFED) თავ­მჯდო­მა­რე, შემ­დეგ კი ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის სა­არ­ჩევ­ნო მი­სი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი. ამის შემ­დეგ ვი­ყა­ვი ევ­რო­პუ­ლი ქსე­ლის სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­დამ­კვირ­ვებ­ლო მი­სი­ის აღ­მას­რუ­ლე­ბე­ლი მდი­ვა­ნი, შემ­დეგ გე­ნე­რა­ლუ­რი აუ­დი­ტის მო­ად­გი­ლე გავ­ხდი, 1 წლის შემ­დეგ კი - სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი. ადრე თუ ჩემს კა­რი­ე­რა­ში ყვე­ლა­ფერს იღ­ბალს ვაბ­რა­ლებ­დი, რომ ვუკ­ვირ­დე­ბი, საქ­მე­ში იმ­დე­ნი შრო­მა მაქვს ჩა­დე­ბუ­ლი (სწავ­ლით და­წყე­ბუ­ლი - საქ­მით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი), ვი­ტყო­დი, რომ წარ­მა­ტე­ბის სა­წინ­და­რი იმ საქ­მის სიყ­ვა­რუ­ლია, რა­საც ვა­კე­თებ­დი. ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა ეტაპ­ზე ვირ­ჩევ­დი იმ საქ­მეს, რაც მიყ­ვარ­და და მჯე­რო­და, რომ მისი კე­თე­ბა სწო­რი იყო.

• ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო მი­სია

2017 წლის დე­კემ­ბერ­ში გავ­ხდი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი. ეს იყო ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო პე­რი­ო­დი. შე­ვუ­დე­ქი ამ საქ­მი­ა­ნო­ბას და მერე წა­მო­ვი­და ზღვა სი­ძულ­ვი­ლი... ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, არც მა­ნამ­დე ვი­ყა­ვი თავ­დას­ხმებს მოკ­ლე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ეს სი­ძულ­ვი­ლის და პი­რა­დი თავ­დას­ხმე­ბის ტალ­ღა ცუ­დად მახ­სენ­დე­ბა. 2018 წელი იყო შო­კის­მომ­გვრე­ლი, როცა ფბ-ზე პირ­და­პირ ვკი­თხუ­ლობ­დი მუ­ქა­რებს, ჩემ­ზე თავ­დას­ხმი­სა და ან­გა­რიშს­წო­რე­ბის გეგ­მებ­ზე... ვერ ვხვდე­ბო­დი, რას ვა­კე­თებ­დი ცხოვ­რე­ბა­ში ისეთს, რომ ასე­თი არა­ბუ­ნებ­რი­ვი ზი­ზღი და სი­ძულ­ვი­ლი წა­მო­სუ­ლი­ყო. ჩემი მო­ვა­ლე­ო­ბა იყო ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის სა­კი­თხე­ბის მი­მართ მი­უ­კერ­ძო­ე­ბუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის ინ­სტი­ტუ­ტის მი­მართ რაც არ ეს­მით, არის ის, რა­ტომ არ იცავს ომ­ბუდსმე­ნი სა­ხელ­მწი­ფოს. სა­ხელ­მწი­ფოს არ იცავს სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი იმი­ტომ, რომ მისი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა ეს არაა, როცა სა­ხელ­მწი­ფო­სა და მო­ქა­ლა­ქეს შო­რის კონ­ფლიქ­ტი, ან და­ვაა, შენ უნდა და­იც­ვა მო­ქა­ლა­ქე სა­ხელ­მწი­ფოს­გან. ომ­ბუდსმე­ნი არაა სა­სა­მარ­თლო, რომ მან და­ად­გი­ნოს ვი­ნაა მტყუ­ან-მარ­თა­ლი, ის ყო­ველ­თვის უნდა იყოს იმ მხა­რეს, ვისი უფ­ლე­ბე­ბიც ირ­ღვე­ვა. ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დარ­გის მთა­ვა­რი პრინ­ცი­პია, რომ უფ­ლე­ბე­ბი ირ­ღვე­ვა სა­ხელ­მწი­ფოს მხრი­დან და ადა­მი­ანს სჭირ­დე­ბა მის­გან დაც­ვა. ამი­ტომ ეს პო­ზი­ცი­ო­ნი­რე­ბა ჩემი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა იყო და რა­საც ვა­კე­თებ­დი, მჯე­რო­და, რომ სწო­რი იყო. არა­სო­დეს მით­ქვამს იმა­ზე მეტი, ან ნაკ­ლე­ბი, რაც სა­ჭი­რო იყო, მჯე­რო­და, სწო­რად ვიქ­ცე­ო­დი. შე­იძ­ლე­ბა სა­ჯა­როდ არ მე­ტყო­ბო­და, მაგ­რამ ში­ნა­გა­ნად ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, ყვე­ლა მო­ქა­ლა­ქის საქ­მეს ისე ვუდ­გე­ბო­დი და გან­ვიც­დი­დი, თით­ქოს ჩემი იყო. ალ­ბათ ეს არაა სწო­რი, ემ­პა­თია მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ ეს იმ­დე­ნად რთუ­ლი საქ­მეა, იმ­დენ ადა­მი­ანს უნდა და­ეხ­მა­რო, ალ­ბათ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი მიდ­გო­მა მო­ი­თხოვს, სა­კუ­თა­რი თავი და ემო­ცი­ე­ბიც და­ზო­გო. მეტ-ნაკ­ლე­ბად შევ­ძე­ლი ეს მეს­წავ­ლა, შე­იძ­ლე­ბა სა­ჯა­როდ არ ჩან­და, თუმ­ცა დღემ­დე ვთვლი, რომ მი­ჭირს ემო­ცი­ე­ბი­სა და საქ­მის გა­მი­ჯვნა.

• იარ­ლი­ყი - "ნა­ცე­ბის" ომ­ბუდსმე­ნი“

- ჩემ­თვის პირ­ვე­ლი იარ­ლი­ყი იყო "ნაცი“... ეს ცოტა სა­სა­ცი­ლოა, რად­გან 2012 წლამ­დე რა­საც ვა­კე­თებ­დი, იყო იმ­ჟა­მინ­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის კრი­ტი­კა, მწვა­ვე ოპო­ნი­რე­ბა, მათ მიერ ჩა­დე­ნი­ლი სა­არ­ჩევ­ნო დარ­ღვე­ვე­ბის იდენ­ტი­ფი­ცი­რე­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა... ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან მწვა­ვე და კრი­ტი­კუ­ლი ვი­ყა­ვი, ყო­ველ­თვის ვმუ­შა­ობ­დი მათ­თან, ვინც იყო ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ოპო­ნენ­ტი და როცა დღეს გე­უბ­ნე­ბი­ან, შენ "ნაცი" და "ნა­ცე­ბის" დამ­ცვე­ლი ხარო, თან ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც იმ­ჟა­მინ­დელ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში იყ­ვნენ, ამა­ზე ძა­ლი­ან მე­ცი­ნე­ბა. ეს პრო­პა­გან­დაა და არც ვიცი, რო­გორ უნდა და­ვუ­პი­რის­პირ­დე. მგო­ნია, ესეც ისე გაცვდა, იმ­დე­ნად ბევრ ადა­მი­ანს მი­ა­კე­რეს "ნა­ცის" იარ­ლი­ყი, აღარ მოქ­მე­დებს, მა­შინ გა­მო­დის, რომ მათ გარ­და ყვე­ლა "ნა­ცია".

• "ეს არის იარო ქუ­ჩა­ში და არა­ვის თვა­ლებ­ში ჩა­ხედ­ვის არ შეგრცხვეს“

- 7-8 მარ­ტის აქ­ცი­ებ­ზე როცა დავ­დი­ო­დი, იმ­დენ ადა­მი­ანს ვხე­დავ­დი, რო­მელ­თა პრობ­ლე­მე­ბის გა­დაჭ­რა­ზეც მი­მუ­შა­ვია, რო­გორც სა­ხალ­ხო დამ­ცველს, იმ­დე­ნი მო­დი­ო­და და მახ­სე­ნებ­და, რომ და­ვეხ­მა­რეთ... ოფის­ში როცა მუ­შა­ობ, ამას ვერ გრძნობ, ვი­ნა­ი­დან იმ­დე­ნი პრობ­ლე­მაა, მათი გა­დაჭ­რის რე­ჟიმ­ში ხარ და შე­დე­გებს ვერ გრძნობ, მაგ­რამ როცა ამ­დენ ხალ­ხში ვი­ყა­ვი და ამ­ხე­ლა პო­ზი­ტივს ვგრძნობ­დი, ეს იყო უდი­დე­სი კმა­ყო­ფი­ლე­ბა, ამა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა არ არ­სე­ბობს. ეს ის არის, იარო ქუ­ჩა­ში და არა­ვის თვა­ლებ­ში ჩა­ხედ­ვის არ შეგრცხვეს, ამა­ზე მა­გა­რი გრძნო­ბა არა­ფე­რია. თუმ­ცა არის გა­მორ­ჩე­უ­ლი მო­მენ­ტე­ბი, მა­გა­ლი­თად, როცა სუ­რა­მის ფსი­ქი­ატ­რი­ულ­ში პა­ტიმ­რე­ბის არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რი და შემ­ზა­რა­ვი ყოფა შე­ვის­წავ­ლეთ. შე­იძ­ლე­ბა ახ­ლაც არ არის იქ იდე­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, მაგ­რამ მა­შინ­დელ­თან შე­და­რე­ბაც არაა. მას შემ­დეგ მშვი­დად მე­ძი­ნა, როცა ვი­ცო­დი, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი წყალ­ში და სი­ცი­ვე­ში არ დგა­ნან, სველ ლე­ი­ბებ­ზე არ სძი­ნავთ... იყო კი­დევ ნი­ნოწ­მინ­დის ბავ­შვთა პან­სი­ო­ნა­ტის ამ­ბა­ვი, თუ ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი შემ­თხვე­ვე­ბი, რა­ზეც, ვფიქ­რობ, სწო­რი პო­ზი­ცი­ე­ბი გვქონ­და. ჩემს დროს არ ყო­ფი­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნა, რა­ზეც რე­ა­გი­რე­ბა არ გვქო­ნო­და. ყოველ­თვის მინ­დო­და, ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ისე­თი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი, რო­მე­ლიც ხალ­ხს და­ა­მახ­სოვ­რდე­ბო­და რო­გორც მი­უ­კერ­ძო­ე­ბე­ლი და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი. ზო­გა­დად, ამ ოფი­სის ის­ტო­რი­უ­ლი მახ­სოვ­რო­ბაა სა­ქარ­თვე­ლოს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლე­ბი. არა მგო­ნია, რომ ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მი­სია სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლო­ბა იყო, ალ­ბათ, ყვე­ლა­ფე­რი წი­ნაა. როცა მანდ ვმუ­შა­ობ­დი, არ ვფიქ­რობ, რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბულს ვა­კე­თებ­დი, წა­მო­ვე­დი და როცა რი­გი­თი მო­ქა­ლა­ქე გავ­ხდი, მერე უფრო მე­ტად და­ვა­ფა­სე, რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვან პო­ზი­ცი­ა­ზე ვი­ყა­ვი, მივ­ხვდი, რამ­დე­ნად სა­ჭი­როა ეს ინ­სტი­ტუ­ტი და სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი, რო­მე­ლიც და­ი­ცავს ჩვენს უფ­ლე­ბებს. ისე, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში სულ ასე იყო - სა­დაც ვი­ყა­ვი, მე­გო­ნა, ის იყო ჩემი ცხოვ­რე­ბის სამ­სა­ხუ­რი, თუმ­ცა ყო­ვე­ლი მომ­დევ­ნო სამ­სა­ხუ­რი უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო იყო ხოლ­მე. ამი­ტომ არ ვფიქ­რობ, ამით რამე დამ­თავ­რდა, მი­მაჩ­ნია, რომ ახლა უფრო მეტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი იხ­სნე­ბა. ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე და ამ გა­მოც­დი­ლე­ბით შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო და ქვეყ­ნის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი საქ­მის კე­თე­ბა.

• "ამ­ბო­ბენ, რაჭ­ვე­ლი კა­ცე­ბი კარ­გი მე­ო­ჯა­ხე­ე­ბი არი­ა­ნო და“...

- მყავს მე­უღ­ლე და 2 შვი­ლი - 16 წლის კატო და 10 წლის ნი­კო­ლო­ზი. ოჯა­ხი საკ­მა­ოდ პა­ტა­რამ შევ­ქმე­ნი, 21 წლი­სამ, შე­იძ­ლე­ბა არც ძა­ლი­ან ად­რეა, მაგ­რამ ასე ვფიქ­რობ... რაც დრო გა­დის, უკვე იმ მო­საზ­რე­ბა­საც ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი, ოჯა­ხი გვი­ან რომ უნდა შე­იქ­მნას. რაც უფრო ასა­კი გე­მა­ტე­ბა, ოჯა­ხუ­რი თე­მე­ბის­თვის ნაკ­ლე­ბი დრო გრჩე­ბა, ამი­ტომ ვიდ­რე ახალ­გაზ­რდა ხარ, ვიდ­რე ენერ­გია გაქვს და ერ­თად ბევ­რი რა­მის კე­თე­ბა შე­გიძ­ლია, რა­ტო­მაც არა. მე­უღ­ლე ზღვა­ზე, ურეკ­ში გა­ვი­ცა­ნი და 6 თვე­ში ოჯა­ხიც შევ­ქმე­ნით. ის პრო­ფე­სი­ით ეკო­ნო­მის­ტია და აქვს მცი­რე ბიზ­ნე­სი. ჩემი მე­უღ­ლე ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი მხარ­დამ­ჭე­რი და და­საყ­რდე­ნია, ის ჩემი მთა­ვა­რი კრი­ტი­კო­სი­ცაა, მრჩე­ვე­ლიც და და­მამ­შვი­დე­ბე­ლიც. ჩვენ მსოფ­ლმხედ­ვე­ლობ­რი­ვად გვაქვს თავ­სე­ბა­დო­ბა, რაც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია - როცა ამ­ხე­ლა თავ­დას­ხმის ობი­ექ­ტი ხარ, ოჯახ­ში გჭირ­დე­ბა მხარ­დამ­ჭე­რი, რო­მე­ლიც გე­ტყვის - სწო­რად აკე­თებ სა­კე­თე­ბელს და და­გამ­შვი­დებს. მე­უღ­ლე თბი­ლი­სე­ლია და წარ­მო­შო­ბით რაჭ­ვე­ლი. ამ­ბო­ბენ, რომ რაჭ­ვე­ლი კა­ცე­ბი კარ­გი მე­ო­ჯა­ხე­ე­ბი არი­ან და მე შე­მიძ­ლია ეს და­ვა­დას­ტუ­რო. ვფიქ­რობ, შვი­ლე­ბის­თვის კარ­გი დედა და მე­გო­ბა­რი ვარ. ძა­ლი­ან კარ­გი, პო­ზი­ტი­უ­რი, ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი და კე­თილ­გო­ნი­ე­რი შვი­ლე­ბი მყავს, მათ ცხოვ­რე­ბა-საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში დი­დად ჩა­რე­ვა და კო­რექ­ტი­რე­ბის შე­ტა­ნა არ მჭირ­დე­ბა.

• "ჩემი დიდი პაპა ქა­ქუ­ცას მე­გო­ბა­რი ყო­ფი­ლა“

- ბოლო წლებ­ში და­ვი­წყე ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბის მო­ძი­ე­ბა. ერთ-ერთი ინ­ტე­რე­სია ჩემი დიდი პაპა, ბე­ბი­ას მამა - ხევ­სუ­რი გი­ორ­გი ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც ოჯახ­ში მწი­რი ინ­ფორ­მა­ცია გვაქვს და ვცდი­ლობ ის გად­მო­ცე­მე­ბით, მო­გო­ნე­ბე­ბით შე­ვავ­სო. როცა "ფე­ის­ბუქპოს­ტი" დავ­წე­რე და პა­პას ქა­ქუ­ცას­თან მე­გობ­რო­ბის და მერე მისი ოჯა­ხის რეპ­რე­სი­ის შე­სა­ხებ მოვ­ყე­ვი, ბევ­რი და­მი­კავ­შირ­და, რომ­ლებ­მაც მი­თხრეს, რომ ერწო-თი­ა­ნეთ­ში იმ პე­რი­ოდ­ში მათ ოჯა­ხებ­შიც იგი­ვე მოხ­და, ახლა ერ­თმა­ნეთს ვუ­ზი­ა­რებთ ის­ტო­რი­ებს და თით­ქოს სუ­რა­თი იკვრე­ბა. რო­გორც ვხვდე­ბი, დიდი პაპა ქა­ქუ­ცას მე­გო­ბა­რი იყო, შე­საძ­ლოა შე­ფი­ცუ­ლი ან ქა­ქუ­ცას შე­ფი­ცუ­ლებს მა­ლავ­და... არ ვიცი, მაგ­რამ რო­გორც გა­ვი­გე, ერწო-თი­ა­ნე­თის მხა­რე­ში იმა­ლე­ბოდ­ნენ შე­ფი­ცულ­თა რაზ­მის წევ­რე­ბი, ჩემი პა­პაც წარ­მო­შო­ბით იქი­დან იყო და რო­გორც ჩანს, ამის გამო იმა­ლე­ბო­და მრა­ვა­ლი წელი, მისი ოჯა­ხი იდევ­ნე­ბო­და და სა­ბო­ლო­ოდ, ის მოკ­ლეს, მისი საფ­ლა­ვიც არ ვი­ცით. მინ­და, პა­პას შე­სა­ხებ მეტი გა­ვი­გო. ვიცი, რომ სა­ვა­რა­უ­დოდ, ძა­ლი­ან გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი იყო, ხოლო მას­ზე სა­უ­ბა­რი იმ­დე­ნად სა­ში­ში იყო, ამ სა­კი­თხზე ოჯახ­ში დედა შვი­ლებ­საც კი არ ელა­პა­რა­კე­ბო­და. მაქვს მე­ტის მო­ძი­ე­ბის ინ­ტე­რე­სი და ზო­გა­დად მგო­ნია, რომ ეს 20-30-იანი წლე­ბის ის­ტო­რია არ უნდა იყოს და­ვი­წყე­ბუ­ლი, უნდა და­ვი­წყოთ ამა­ზე ლა­პა­რა­კიც და არ­ქი­ვებ­ში ის­ტო­რი­ე­ბის მო­ძი­ე­ბა-მო­კი­თხვა. ჩვენ ხომ რე­ა­ლუ­რად არ ვი­ცით ის­ტო­რია, რო­მელ­საც დიდ­ხანს გვი­მა­ლავ­დნენ, არ ვი­ცით, რა­ტომ მოხ­და ის, რაც დაგ­ვე­მარ­თა. ვფიქ­რობ, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ადა­მი­ა­ნებ­მა ამა­ზე და­ი­წყონ სა­უ­ბა­რი.

• რას ვა­პი­რებ...

- სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის პო­ზი­ცი­ის და­ტო­ვე­ბის მერე ოჯახ­თან ერ­თად მო­ვი­წყვე დას­ვე­ნე­ბა, რა­საც ჩემს შვი­ლებს წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვპირ­დე­ბო­დი, ვი­მოგ­ზა­უ­რეთ კი­დეც... თუმ­ცა ამ კა­ნო­ნის (ე.წ. გავ­ლე­ნის აგენ­ტე­ბის შე­სა­ხებ კა­ნო­ნის) ინი­ცი­რე­ბამ გა­მო­იწ­ვია ის, რომ მთლი­ა­ნად ამ პრო­ცეს­ში ჩა­ვერ­თე, სრუ­ლი­ად მო­ხა­ლი­სე­ობ­რი­ვად, რო­გორც ერთი მო­ქა­ლა­ქე, ვი­ნა­ი­დან კარ­გად ვი­ცო­დი, რა მოხ­და ამ კა­ნო­ნის მი­ღე­ბის შემ­დგომ რუ­სეთ­ში და სხვა ქვეყ­ნებ­ში. უცებ გა­ვი­აზ­რე, რომ ეს ჩვენ­თან ხდე­ბა და ყვე­ლას უნდა გვეს­მო­დეს, რომ არ უნდა გან­მე­ორ­დეს ის, რაც სა­ქარ­თვე­ლომ 1937 წელს გა­ი­ა­რა. ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ძა­ლი­ან დრო­უ­ლად და სწო­რად მიხ­ვდა, რომ ეს კა­ნო­ნი უნდა გაგ­ვეპ­რო­ტეს­ტე­ბი­ნა. ვიცი, რომ ეს სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის გა­კეთ­და და დიდი მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნო­ბა მაქვს ყვე­ლა იმ ადა­მი­ა­ნის მი­მართ, ვინც გა­ი­აზ­რა, რამ­ხე­ლა სა­ში­ნე­ლე­ბის წი­ნა­შე ვი­დე­ქით. ვა­პი­რებ იმ პო­ზი­ცი­ა­სა და სექ­ტორ­ში დავ­რჩე, სა­დაც თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ, ვიყო სა­მო­ქა­ლა­ქო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი და მაქვს გეგ­მე­ბი ვი­მუ­შაო იმა­ზე, რომ სა­ქარ­თვე­ლომ მი­ი­ღოს ევ­რო­კავ­ში­რის სტა­ტუ­სი, ამ სტა­ტუ­სის მიღ­მა არ უნდა დავ­რჩეთ.

• "ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ღი­რე­ბუ­ლია თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და სამ­შობ­ლოს გან­ცდა"

- ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარს ხატ­ვა, მაგ­რამ იშ­ვი­ა­თად ვხა­ტავ, ამ მხრივ ჩემს გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე რა­ტომ­ღაც არ ვი­მუ­შა­ვე. ალ­ბათ სა­შუ­ა­ლო ნი­ჭის ვი­ყა­ვი და ვერ და­ვი­ნა­ხე, აქე­დან რა­ი­მე გა­მო­სუ­ლი­ყო. ხატ­ვამ ბო­ლოს მა­შინ გა­მი­ტა­ცა, კო­ვიდ­პან­დე­მი­ის გამო ჩა­კე­ტი­ლე­ბი როცა ვი­ყა­ვით. მაქვს რამ­დე­ნი­მე ნა­ხა­ტი, ოღონდ ისე­თი არა, გა­მო­სა­ფე­ნად რომ ღირ­დეს. ვამ­ჩნევ, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვა­ნა­ი­რად მხე­და­ვენ, ვიდ­რე მე ვხე­დავ ჩემს თავს. არ ვფიქ­რობ, რამე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მი­კე­თე­ბია ან ვა­კე­თებ, რა­საც სხვა არ აკე­თებს, მაქვს იგი­ვე პრობ­ლე­მე­ბი, რო­გო­რიც სხვებს. ჩემ­თვის მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლურ და ერ­თმა­ნე­თის თა­ვი­სუფ­ლე­ბას უნდა ვცეთ პა­ტი­ვი... ასე­ვე, ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ღი­რე­ბუ­ლია სამ­შობ­ლოს გან­ცდა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პრო­პა­გან­და ჩემ­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის სხვა­ნა­ი­რად და­ხატ­ვას ცდი­ლობს (არც მინ­და იმ სი­ტყვე­ბის გა­მე­ო­რე­ბა), ყვე­ლა­ფე­რი რაც გა­მი­კე­თე­ბია და რისი გა­კე­თე­ბაც მინ­და ისაა, რომ მინ­და ჩემი ქვე­ყა­ნა იყოს ისე­თი, რო­გორ­საც ვფიქ­რობ რომ იმ­სა­ხუ­რებს, ღირ­სე­ულ ქვე­ყა­ნა­ში ღირ­სე­უ­ლი ცხოვ­რე­ბა უნდა გვქონ­დეს. ჩვენ გვყავს უსა­ზღვროდ ნი­ჭი­ე­რი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­მოყ­ვა­რე ერი ვართ, რა­საც ამ­ტკი­ცებს თუნ­დაც ყვე­ლა ის აქ­ცია, რო­მე­ლიც მუ­დამ თა­ვი­სუფ­ლე­ბის დაც­ვას უკავ­შირ­დე­ბა. ვფიქ­რობ, გვაქვს იმის პო­ტენ­ცი­ა­ლი, რომ ვი­ყოთ ძა­ლი­ან კარ­გი, შემ­დგა­რი ევ­რო­პუ­ლი ტი­პის სა­ხელ­მწი­ფო, რას­თა­ნაც ძა­ლი­ან ცოტა გვა­შო­რებს, უბ­რა­ლოდ, რთულ რე­გი­ონ­ში ვცხოვ­რობთ და რთუ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი კონ­ტექ­სტი გვაქვს. მა­ინც იმე­დი­ა­ნად ვარ გან­წყო­ბი­ლი, შე­იძ­ლე­ბა გა­ვარ­ღვი­ოთ ეს წრე და სა­ქარ­თვე­ლო­ში მალე ძა­ლი­ან კარ­გი პრო­ცე­სე­ბი წა­ვი­დეს.