"ასე თუ მიყვარდი, არ მეგონა... მაგას როგორ წარმოვიდგენდი, რომ მე მიშას დავასაფლავებდი?!" - 23 მარტი მიშა გომიაშვილის დაბადების დღეა: მსახიობს მეუღლე და მეგობრები იხსენებენ
ის საოცარი პიროვნება იყო. ყოველთვის შეგეძლო მინდობოდი, არასოდეს დაგაღალატებდა - არც საქმეში და არც პირად ურთიერთობაში. მესამე კურსზე ვიყავი. ვიღებდი ფილმს უდიდეს მსახიობ ნოდარ მგალობიშვილზე. მინდოდა, ვინმე ისეთი ადამიანი ჩამეწერა, ვინც ბატონ ნოდარს განსაკუთრებით უყვარდა. ასეთი ადამიანი, მისი პარტნიორი თეატრში და ცხოვრებაში გამორჩეული მეგობარი, ბატონი მიშა გომიაშვილი აღმოჩნდა. როცა ვრეკავდი, ძალიან ვნერვიულობდი, არ ვიცოდი, როგორ უნდა მიმემართა მისთვის, მე ხომ ჩემი საყვარელი სპექტაკლის "მამა“ გამორჩეულ პერსონაჟთან ვრეკავდი. ყურმილი რომ აიღო, გავისუსე, და უცებ მესმის ხმა: "გისმენთ, რახან დამირეკეთ, ხმა გამეცითო“. ძლივს ამოვილუღლუღე, რაც მინდოდა და ზუსტად ერთ საათში ხმის ჩამწერ სტუდიაში მოვიდა და ერთი ამოსუნთქვით ჩაწერა წერილი, რომელიც ბატონ ნოდარს დაუწერა. ეს დღე არასოდეს დამავიწყდება... მას მერე ბევრი წელი გავიდა, დავდიოდი მის სპექტაკლებზე, თვალ-ყურს ვადევნები მის შემოქმედებას.
23 მარტი ბატონი მიშას დაბადების დღეა. განსაკუთრებით უყვარდა და ემზადებოდა ამ დღისათვის. გამორჩეულად უყვარდა, ამ დღეს "არტის“ თამაში. გადავწყვიტე, ჩემი მისდამი პატივისცემა და სიყვარული გამომეხატა და დავურეკე მის არაჩვეულებრივ მეუღლეს - ქეთი კალანდაძეს, რომელიც დიდი სითბოთი დამთანხმდა ინტერვიუზე.. ასევე შევეხმიანე, მის ორ განუყრელ პარტნიორსა და მეგობარს: ზურა ყიფშიძესა და ალეკო მახარობლიშვილს, რომლებიც ზუსტად რამდენიმე საათში ამოვიდნენ მიშა გომიაშვილის სახლში და ჩვენი ინტერვიუც მის ოთახში ჩაიწერა, სადაც დღემდე იგრძნობა ზუსტად ის აურა, რომელიც მის სიცოცხლეში ტრიალებდა.
- ახლახანს ვუყურე გადაცემას, რომელშიც ბატონი მიშა გულისტკივილით აღნიშნავს, - 60 წლის რომ გავხდი, არავის გავახსენდიო...
ზურა ყიფშიძე:
- კი, ასეა. მას უყვარდა ყურადღება. მე შეიძლება ეგ ნერვებს მიშლის, მაგრამ მიშა ითხოვდა და გული წყდებოდა უყურადღებობაზე. ვერ იტანდა, სხვა რომ იყო დაუფასებელი და ასევე თავის თავზეც ცოტა სწყინდა. თუნდაც 60 წლის რომ გახდა, რატომ არ უნდა გამართულიყო ისეთი საღამო, როგორიც მას ეკადრებოდა?
ალეკო მახარობლიშვილი:
- ვერ გადამიარა ვერაფრით მიშაზე "გაბრაზებამ“. სულ მგონია, რომ რაღაცა ვიღაცის ჯინაზე გააკეთა ეს. თავი არ მოუკლავს ვიცი, მაგრამ ასე მოულოდნელად მისი წასვლა მკლავს...
ზურა ყიფშიძე:
- სად წახვედი? სად დამტოვე? რატომ? მოწმენდილ ცაზე მეხი რატო დაგვეცი?.. როცა ყველაფერი კარგად არის, პირადი, სამსახური.. როცა, გადაღება გადაღებზე გაქვს და ამ დროს ასეთი რამ ხდება. ვერ ვინელებთ. ხომ არის, რომ რაღაცას ვერ ხარშავ, "უმიშაობას" ვერ ვეჩვევით... ბიჭო, ასე თუ მიყვარდი არ მეგონა...(დიდი პაუზა). ჯერ თვალი დაიზინა, მერე კიბეზე აძვრა, ჩამოვარდა და კუდუსუნის ძვალი მოიტეხა, მერე პნევმონია... და უცებ გაქრა კაცი.. მაგას როგორ წარმოვიდგენდი, მე მიშას დავასაფლავებდი?!
წავალ-წამოვალ, სულ ვფიქრობ, სულ ველაპარაკები და ერთი რამ მახსენდება. მიშიკოს ინსტიტუტის მერე ჩაქნეული ჰქონდა ხელი ყველაფერზე, აქაურ თეატრზე და ასე შემდეგ... წავიდა მამამისთან მოსკოვში და ერთ დღეს, აეროპორტში შეხვდა თემურ ჩხეიძე და უცბად "გააცოცხლა“ კაცი. ჩამოიყვანა საქართველოში და მარჯანიშვილის თეატრში გააკეთა "მარადი ქმარი“ და იმ დღის შემდეგ, მეორედ დაიბადა მიშა. მერე იყო "მამა“, რომელიც თვითონ არანაკლებ უყვარდა. და მერე უკვე დაიდგა "არტ-ხელოვნება“, რომელიც 20 სეზონი ვითამაშეთ და ბოლომდე, ვიდრე მიშიკო გვყავდა ვთამაშოდით მარჯანიშვილის სცენაზე. ძალიან უყვარდა და ყოველთვის მის დაბადების დღეზე, 23 მარტს ვთამაშობდით "არტს". სულ ახლახან სამჯერ ვითამაშე მარჯანიშვილში "ლირი“ და სასწრაფო დამჭირდა, იმდენად გამიჭირდა იმ სცენაზე დადგომა... ჯერ თემური, მერე მიშა... აუუუ...
ალეკო მახარობლიშვილი:
- 30 წელზე მეტი, თითქმის ყოველდღე ერთად ვიყავით. მასთან ურთიერთობა იყო ძალიან საინტერესო, გარდა იმისა, რომ ძალიან ნიჭიერი არტისტი იყო. ახლა ხომ გადის "ყავა და ლუდი“, გეფიცებით, აქამდე სულ ორი თუ სამი სერია მქონდა ნანახი. არ იცით, ახლა როგორ ველოდები ყოველ საღამოს? იმიტომ რომ, მიშას ვხედავ. და ის წუთები, სულ იქ ვარ, იმ დროში ვცხოვრობ, როცა ვიღებდით...
ქეთი კალანდაძე:
- ასე თუ გამიჭირდებოდა, ვერ წარმოვიდგენდი, ვერა... სულ ვეძებ, სულ მინდა, რომ გამოჩნდეს. ერთხელ ასე ფიქრებში გართული, ყვავილების მაღაზიაში შევედი. უცებ გამყიდველი მეკითხება, - თქვენ ქეთი არ ხართ, მიშას მეუღლეო? დიახ - მეთქი, - ვუპასუხე გაკვირვებულმა. ერთად შემოდიოდით ხოლმე აქ და თუ მარტო მოდიოდა, სულ თქვენზე ყვებოდაო. წამოვედი იქიდან ლამის ატირებული... მოვედი შინ და კარზე კაკუნია. გავაღე და ჩემს წინ მათხოვარი დგას, რომელიც მეუბნება, - ქეთი, თუ რამეში დაგჭირდით, აქ ვარ, სადარბაზოს დაგილაგებთ და ყველაფერში მოგეხმარებითო. ჩვენ ისე გვიყვარდა მიშა, ისე გვპატრონობდა ყველასო“...
მოკლედ, ყველგან მიშა მხვდება...
ალეკო მახარობლიშვილი:
- რა არის იცით? მოასწრო უამრავი რამის გაკეთება. შექმნა დაუვიწყარი სახეები, როგორც თეატრში, ისევე კინოში. ხომ არაფერი აკლდა, მაგრამ მაინც სულ რაღაცა აწუხებდა შიგნიდან. თავის პირადი ტრაგედიები, რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ მან იცოდა..სულ ცოტა, 10 წელი რომ ეცოცხლა, რამდენ რამეს მოასწრებდა კიდევ. აი, ეგ მაგიჟებს... მარტო ის რად ღირს, "აგვისტოს 5 დღეში“ შვილს რომ უკლავენ, ის სცენა. მაგ სცენაზე ენდი გარსიამ ხმამაღლა თქვა, რომ სულ ორი სცენა მაქვს შვილის სიკვდილის ნანახი, რომელმაც ჩემზე დიდი შთაბეჭიდელება მოახდინა და შემძრაო. ერთი იყო ალ პაჩინოს თამაში "ნათლიმამაში“, როცა ქალიშვილს უკლავენ და მეორე - მიშას როლი...
ქეთი კალანდაძე:
- მახსოვს 14 მარტი იყო, როცა დამირეკეს და მითხრეს, რომ მემუშავა ამ ფილმზე და სწორედ იქ შევხვდით მე და მიშა პირველად ერთმანეთს. 11 წელი, ვიცხოვრე ზღაპარში და უცებ ყველაფერი გაქრა მიშასთან ერთად... მასთან ერთად სადმე წასვლა ერთი სიამოვნება იყო. ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის, რომ მთელი არსებით შემეგრძნო ის ადგილი, სადაც მივდიოდით ხოლმე. ერთ-ერთი ასეთი გასვლის დროს, წავედით ვენეციაში ფესტივალზე. დავდგით ფეხი თუ არა წითელ ხალიჩაზე, უცებ მოადგა კამერით ჟურნალისტი და ეუბნება, რომ აქ ჩამოსულია სოფი ლორენი და რას ფიქრობთ მასზეო. მიშამ ერთი ახედა და უპასუხა, - რას უნდა ვფიქრობდე, ნახეთ როგორი გოგო მიდგას გვერდზეო.
ალეკო მახარობლიშვილი:
- ეჰ, არასოდეს დამავიწყდება ჩემი პირველი შეხვედრა მასთან. ვთამაშობდი სპექტაკლში "ბედნიერი ბილეთი“. ისე მოხდა, რომ სპექტაკლზე მოვიდა მიშა. მაშინ პირველად ვნახე. გრძელი თმა ჰქონდა, "იესოს“ როლისათვის ემზადებოდა და საოცრად მომხიბვლელი იყო...
ზურა ყიფშიძე:
- ჩვენ პირველად შევხვდით ფილმის გადაღებებზე და იცით, როგორი იყო ჩვენი შეხვედრა? გეგონებოდა, ძალიან დიდი ხნის ძმაკაცები ვიყავით. ეს 1992 წელს, გაგანია ომის დროს იყო, სრული ქაოსი, არეულობა... და იქ ეს ისე შემხვდა, ყველა ჩვენ გვიყურებდა. არ ვაჭარბებ და ახლა რა გამიკეთა? მარტო დამტოვა, უსინდისოდ... და კიდევ, გინდა მისტიკა დაარქვით, და გინდათ სხვა რამ - მიშა რომ გარდაიცვალა იმ წუთებში, გაჩერდა საათი, რომელიც მან წლების წინ მაჩუქა და რომელსაც ხელიდან არასოდეს ვიცილებდი...
ავტორი: რუსუდან შაიშმელაშვილი