პა­ტა­რა ვუნ­დერ­კინდს გუ­როს, გუ­რამ მელ­ქა­ძეს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში კარ­გად იც­ნო­ბენ. მისი ფე­ნო­მე­ნა­ლუ­რი ნი­ჭით ირ­გვლივ ყვე­ლა გა­ო­ცე­ბუ­ლია. ბავ­შვის ვი­დე­ო­ებს ბი­ჭუ­ნას დედა ლიკა მა­მა­გე­იშ­ვი­ლი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში მუდ­მი­ვად ტვირ­თავს.

3 წლის და 5 თვის გუ­რომ სრულ­ყო­ფი­ლად იცის ქარ­თუ­ლი, ინ­გლი­სუ­რი, რუ­სუ­ლი ან­ბა­ნი, ყვე­ლა ბგე­რას ცნობს, ქარ­თუ­ლად სრულ­ფა­სოვ­ნად კი­თხუ­ლობს და­მარ­ცვლის გა­რე­შე. კი­თხუ­ლობს ინ­გლი­სუ­რა­დაც. არც ისე მცი­რე ცოდ­ნას ფლობს გე­ოგ­რა­ფი­ა­ში, იცის კონ­ტი­ნენ­ტე­ბი, კუნ­ძუ­ლე­ბი, ქვეყ­ნე­ბის და­სა­ხე­ლე­ბა, ქვეყ­ნებს თა­ვის დრო­შე­ბით ას­ხვა­ვებს, გლო­ბუ­სი მის­თვის უცხო ნივ­თი სუ­ლაც არ არის, ციფ­რებს 10.000-მდე თა­ვი­სუფ­ლად „ეთა­მა­შე­ბა“, ქუ­ჩა­ში ნე­ბის­მი­ე­რი მან­ქა­ნის ნო­მერს იმახ­სოვ­რებს, ასე­ვე ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რებს და კი­დევ ბევ­რი რამ იცის. ოღონდ, ამას სპე­ცი­ა­ლუ­რად არა­ვინ ას­წავ­ლის, თვი­თონ ითხოვს, კი­თხვებს სვამს და ყო­ველ კი­თხვა­ზე მი­ღე­ბულ პა­სუხს მა­შინ­ვე იმახ­სოვ­რებს.

ბი­ჭუ­ნა ამ­ჟა­მად მშობ­ლებ­თან ერ­თად გერ­მა­ნი­ა­ში იმ­ყო­ფე­ბა. ჩვენ გუ­როს დე­დას ლიკა მა­მა­გე­იშ­ვილს ბერ­ლინ­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით.

- სა­ო­ცა­რი გო­ნე­ბის ბი­ჭუ­ნა გყავთ. ყო­ვე­ლი მისი ახა­ლი ვი­დეო მნახ­ვე­ლებს გვა­ო­ცებს. პირ­ვე­ლად რო­დის შე­ნიშ­ნეთ, რომ სხვე­ბის­გან თა­ვი­სი უნი­კა­ლუ­რი მეხ­სი­ე­რე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და?

- 6 თვი­სა გა­მი­ცივ­და, სურ­დო ჰქონ­და და მირ­ჩი­ეს ქუ­თა­ის­ში კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი პე­დი­ატ­რი შო­რე­ნა ცხე­ლიშ­ვი­ლი. სა­უ­კე­თე­სო ექი­მი­აო. წა­ვიყ­ვა­ნე. ქალ­ბა­ტონ­მა შო­რე­ნამ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად გა­სინ­ჯა, რო­გორც სინ­ჯა­ვენ პე­დი­ატ­რე­ბი, მერე ხელ­ში აი­ტა­ცა, მო­მიბ­რუნ­და და მი­თხრა, გი­ლო­ცავთ, ეს ბავ­შვი გე­ნი­ო­სია! ვი­ფიქ­რე, ზრდი­ლო­ბის­თვის მე­უბ­ნე­ბო­და და დიდი მად­ლო­ბა, უფ­რო­სი შვი­ლე­ბიც ნი­ჭი­ე­რე­ბი მყავს-მეთ­ქი. და­ი­მახ­სოვ­რეთ, ჩემი სი­ტყვა, გე­ნი­ო­სია. ... ამის მერე გა­მახ­სენ­და, რომ ერ­თა­დერ­თი, რა­საც სამ­შო­ბი­ა­რო­ში­ვე მივ­ხვდი, გურო ნივ­თებს ხე­დავ­და, არა­და, მაგ დროს ასე არ ხდე­ბა ხოლ­მე. ამას მე­რეც, სახ­ლში რომ გა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ, ვა­ტყობ­დი. ნივ­თე­ბის და­ნახ­ვა­ზე გარ­კვე­უ­ლი ემო­ცია ჰქონ­და, ასე­თი მარ­თლა იშ­ვი­ა­თია.

ვი­დეო, რო­მელ­საც მი­ლი­ო­ნი ნახ­ვა აქვს:

- მა­გა­ლი­თად?

- დე­ტა­ლუ­რად აკ­ვირ­დე­ბო­და ოთახ­ში სა­წო­ლის თავს და სხვა­დას­ხვა ნივ­თებს. აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ აქვს ფო­ტოგ­რა­ფი­უ­ლი მეხ­სი­ე­რე­ბა. მხედ­ვე­ლო­ბი­თი მეხ­სი­ე­რე­ბა... 4 თვი­სამ პირ­ვე­ლი სი­ტყვა - მამა თქვა.

- 6 თვის მერე რა შე­ნიშ­ნეთ ახა­ლი?

- 9 თვის ასაკ­ში ასა­წყო­ბი პი­რა­მი­და ვუ­ყი­დეთ. წა­მი­ე­რად აა­წყო, მა­შინ როცა 3-5 წლის ბავ­შვებ­საც უჭირთ. ამის მერე მარ­თლა დავ­ფიქ­რდი, რომ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვი არ არის... წლი­სამ და­ი­წყო სრულ­ფა­სოვ­ნად ლა­პა­რა­კი, წლი­დან­ვე ინ­გლი­სუ­რი ან­ბა­ნი თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე იცო­და, წლი­სა და ერთი კვი­რი­სამ გა­ი­ა­რა. ლა­პა­რა­კი რომ და­ი­წყო, მისი პირ­ვე­ლი სი­ტყვე­ბი იყო, - ეს რა არის? ამა თუ იმ ნივთზე გა­ნუ­წყვეტ­ლივ მე­კი­თხე­ბო­და.

- ე.ი. იგებ­და, იმახ­სოვ­რებ­და და მყი­სი­ე­რად იმე­ო­რებ­და, ხომ?

- კი. მამა პლა­ნე­ტებს ათ­ვლე­ვი­ნებ­და, ისე მო­ე­წო­ნა, რომ თა­მაშ-თა­მა­შით არა­ერ­თი პლა­ნე­ტის სა­ხე­ლი გა­ი­მე­ო­რა და იქვე და­ი­მახ­სოვ­რა. უდი­დე­სი ინ­ტე­რე­სი გა­მო­ავ­ლი­ნა თა­ვი­დან­ვე სამ­ყა­როს შეც­ნო­ბის... გა­რეთ რომ ვა­სე­ირ­ნებ­დი, ყვე­ლა მან­ქა­ნის ნომ­რებს, სახ­ლე­ბის ნომ­რებს თა­ვი­სით იმახ­სოვ­რებ­და და გზა­საც, რო­მელ ბი­ლიკს სად გავ­ყა­ვართ. ყვე­ლა­ფერს ყუ­რა­დღე­ბით აკ­ვირ­დე­ბო­და და აკ­ვირ­დე­ბა... მა­ღა­ზი­ი­დან ისე არ გა­მო­ვა, თუ არ ნა­ხავს პრო­დუქ­ტის ვა­დას, ფა­სებს, ყვე­ლა­ფერს წა­ი­კი­თხავს.

- ხა­სი­ა­თით რო­გო­რი ბი­ჭია?

- კე­თი­ლი, თბი­ლი, უკე­თილ­შო­ბი­ლე­სი ადა­მი­ა­ნი, უზღვა­ვი სით­ბოს მა­ტა­რე­ბე­ლი. ბავ­შვე­ბი დავ­ზარ­დეთ, გა­რე­შე­მო რამ­დე­ნი ბავ­შვთან გვქო­ნია ურ­თი­ერ­თო­ბა, მეც თა­ვად პე­და­გო­გი ვარ, და­წყე­ბი­თე­ბი­დან ბავ­შვებს ვამ­ზა­დებ, რამ­დენს გა­მო­უვ­ლია ჩემს ხელ­ში, მაგ­რამ ეს არის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სით­ბოს მქო­ნე. ახლა ისე გა­ნიც­დის სა­ქარ­თვე­ლო­დან შორს რომ ვართ, გული უჩუყ­დე­ბა და ახა­ლი ვი­დე­ოს ჩა­წე­რა­ზე პრო­ტესტს მი­ცხა­დებს. ქუ­თა­ის­ში როცა დავ­ბრუნ­დე­ბით, ვი­დეო მა­შინ ჩა­ვი­წე­რო­თო. ძა­ლი­ან პატ­რი­ო­ტია. დღეს წიგ­ნის ყდა­ზე და­წე­რა - სა­ქარ­თვე­ლო მო­მე­ნატ­რე...

- თქვენს ოჯახ­ზე გვი­ამ­ბეთ. გყავთ ვინ­მე ასე­თი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ნი­ჭის მქო­ნე?

- მე და ჩემი მე­უღ­ლე - გოგა, ორი­ვე საკ­მა­ოდ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი და ქუ­თა­ის­ში ცნო­ბი­ლი ოჯა­ხე­ბი­დან ვართ. გა­ნათ­ლე­ბა და ცოდ­ნა ჩვენ­თან ყო­ველ­თვის და­ფა­სე­ბუ­ლი იყო და დღემ­დე ასეა. ამას­თან, მა­ღალ ხა­რისხშია აყ­ვა­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი და სამ­შობ­ლოს სიყ­ვა­რუ­ლი - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­ნი მთა­ვა­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი. შვი­ლე­ბიც ასე არი­ან... მე და ჩემი მე­უღ­ლე ორი­ვე მე-3 სკო­ლე­ლე­ბი ვართ. პა­რა­ლე­ლუ­რი კლა­სე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით და ბავ­შვო­ბი­დან გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი და ასე მოვ­დი­ვართ. გვყავს სამი შვი­ლი. გურო ჩვე­ნი მე­სა­მე შვი­ლია.

- ანუ გუ­როს ჰყავს უფ­რო­სი დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი?

- კი, სტუ­დენ­ტი უფ­რო­სი დები. მა­რი­ამ მელ­ქა­ძე 23 წლის არის, სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობს თბი­ლის­ში, ჩა­ი­რი­ცხა 50%-იანი გრან­ტით, მე­ხუ­თე კურ­სზეა, ნინი მელ­ქა­ძე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­მარ­თალ­ზე სწავ­ლობს, 70%-იანი გრან­ტით ჩა­ი­რი­ცხა. ნი­ნის მე-2 სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა ოქ­როს მე­დალ­ზე აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ამას იმი­ტომ ვამ­ბობ, რომ უფ­რო­სი შვი­ლე­ბიც ნი­ჭი­ე­რი, გო­ნე­ბით და ბე­ჯი­თო­ბით არი­ან გა­მორ­ჩე­უ­ლი, მაგ­რამ გურო, ფაქ­ტია, სულ სხვა ვინ­მეა. ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ოჯა­ხი გვაქვს და ეს იწ­ვევს ოჯახ­ში სრულ ჰარ­მო­ნი­ას. შვი­ლე­ბის­თვის, რო­გორც დე­დას მი­მი­ცია შე­ნიშ­ვნა, მაგ­რამ როცა მო­მის­მე­ნია მათი არ­გუ­მენ­ტი­რე­ბუ­ლი პა­სუ­ხი, შევ­სულ­ვართ მათ­თან შე­თან­ხმე­ბა­ში, ალ­ბათ მის­თვის ასე ჯო­ბია-თქო. კონ­ფლიქ­ტამ­დე არას­დროს მივ­სულ­ვართ.

- ახლა გერ­მა­ნი­ა­ში იმ­ყო­ფე­ბით...

- ევ­რო­პა­ში ახლა პირ­ვე­ლად არ ვართ, ხში­რად ჩა­მოვ­დი­ვართ. ჩვე­ნი აქ მი­მოს­ვლა იმას უკავ­შირ­დე­ბა, რომ 2 სტუ­დენ­ტი შვი­ლი გვყავს. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, დღეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე არ არის საქ­მე, რომ 2 სტუ­დენ­ტი მარ­ტი­ვად შე­ი­ნა­ხო და კი­დევ ოჯახს წა­რუ­ძღვე, ეს მხო­ლოდ ხელ­ფა­სით რთუ­ლია. ამი­ტომ, ვიდ­რე ახალ­გაზ­რდე­ბი ვართ, ვცდი­ლობთ, ცხოვ­რე­ბას ფეხი ავუ­წყოთ. ბავ­შვებს გვერ­დით და­ვუდ­გეთ. ბავ­შვო­ბი­დან გვიყ­ვარს გა­მოწ­ვე­ვა ცხოვ­რე­ბა­ში. მო­დუ­ნე­ბუ­ლი ყოფ­ნა არ გვიყ­ვარს. ბერ­ლი­ნი ჩემი მე­უღ­ლის­თვის მარ­თლა მე­ო­რე მშობ­ლი­უ­რი ქა­ლა­ქია. კარ­გად იც­ნობს. სამ­შობ­ლო არ დაგ­ვი­ტო­ვე­ბია, ამ ეტაპ­ზე ოჯა­ხის მდგო­მა­რე­ო­ბამ მო­ი­ტა­ნა ჩვე­ნი აქ ყოფ­ნა... 1 თვის ჩა­მო­სუ­ლე­ბი ვარ და წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, გუ­რომ გერ­მა­ნულ­ში უკვე უამ­რა­ვი სი­ტყვა ის­წავ­ლა. გუ­შინ მეტ­რო­ში გერ­მა­ნე­ლებ­მა ფო­ტო­ე­ბი გა­და­უ­ღეს, გა­ჩე­რე­ბე­ბის ცი­ფერბლატ­ზე რაც აწე­რია, ყვე­ლა­ფერს კი­თხუ­ლობს გერ­მა­ნუ­ლად. ხალ­ხი გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი უყუ­რებ­და. არა­ვის უს­წავ­ლე­ბია, ასე თა­ვი­სით ბევრ რა­მეს ამ­ბობს.

- ვუნ­დერ­კინ­დია...

- ლო­ლი­ტა ექიმ­მა რომ შე­ა­მოწ­მა, სრუ­ლი შოკი მი­ი­ღო, იქვე სხვა ექი­მებ­მაც და მის სა­ბუ­თებს ქალ­ბა­ტონ­მა ლო­ლი­ტამ და­ა­წე­რა, ვუნ­დერ­კინ­დი, რომ­ლის გო­ნებ­რი­ვი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა 100%-ით აღე­მა­ტე­ბა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ბავ­შვის გო­ნებ­რივ მო­ნა­ცე­მებს.

- ამა თუ იმ ტე­ლე­შო­უს არ მო­უ­მარ­თავს თქვენ­თვის, რომ ბავ­შვმა მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღოს გა­და­ცე­მა­ში?

- კი, რო­გორ არა, გვეხ­ვე­წე­ბოდ­ნენ კი­დეც, მაგ­რამ უარს ამ­ბობს, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში არ მინ­დაო. ძა­ლას ვერ და­ვა­ტან, მი­მაჩ­ნია, რომ ეს უკვე უხე­ში ჩა­რე­ვაა. აი, ახლა ვე­უბ­ნე­ბი უამ­რა­ვი ახა­ლი რამ იცის, მოდი, ვი­დეო ჩა­ვი­წე­როთ-თქო, მაგ­რამ არ მთან­ხმდე­ბა, ქუ­თა­ის­ში რომ წა­ვალთ, მე­რეო. ხომ ვამ­ბობ, ვერ ვა­ი­ძუ­ლებ. აქამ­დე, რაც არის ჩა­წე­რი­ლი, მხო­ლოდ მისი ნება-სურ­ვი­ლით. ზოგ­ჯერ თვი­თონ მეხ­ვე­წე­ბო­და, გა­და­მი­ღეო. ზოგ­ჯერ კი, როცა რა­ღაც ახალს აღ­მო­ვა­ჩენ და ვთხოვ, დედა, გა­და­გი­ღებ-თქო, არაფ­რით მიშ­ვებს. პრინ­ცი­პუ­ლია და პა­ტა­რა შემ­დგა­რი ადა­მი­ა­ნი მგო­ნია. პა­ტა­რა კაცს ვე­ძა­ხი.

ისე, ყვე­ლას ჰქო­ნია, რომ წყნა­რია. არა­და, ცელ­ქია, უზღვა­ვი ენერ­გია აქვს, სულ მოძ­რა­ო­ბა­ში. ზოგი მწერს, რა­ტომ ას­წავ­ლით ამ­დენ­სო. ჩვე­ნით არა­ფერს ვას­წავ­ლით, ეს ხომ და­უშ­ვე­ბე­ლია და შე­უძ­ლე­ბე­ლიც, დას­ვა და ასე პა­ტა­რას ას­წავ­ლო. ეს ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად ვიცი, რო­გორც პე­და­გოგ­მა. ამ ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სით ითხოვს, ის­მენს და იმახ­სოვ­რებს. აქ რომ ჩა­მო­ვე­დით, ტაქ­სით ვი­სარ­გებ­ლეთ, სულ არ მი­მიქ­ცე­ვია ყუ­რა­დღე­ბა, რა ნო­მე­რი იყო, ამას და­უ­ნა­ხავს და და­უ­მახ­სოვ­რე­ბია. ასე იცის ქუ­თა­ის­ში ყვე­ლა ახ­ლობ­ლის მან­ქა­ნის ნო­მე­რი, მო­ბი­ლუ­რის ნომ­რე­ბი. ერთი წლის იყო, რომ მკი­თხა, ეს სახ­ლი ვინ აა­შე­ნა, სა­დაც ვცხოვ­რობთ? ეს ნოხი ვინ მა­ჩუ­ქა? ეს კა­რა­და სა­ი­დან გვაქ­ვსო? ყვე­ლა წამ­ლის სა­ხელ­წო­დე­ბა იცის, რაც სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, მის­თვის მი­მი­ცია. ინ­გლი­სურ­ში ch sh ასოთ­შე­თან­ხმე­ბა, რა ასო­ებ­საც გვაძ­ლევს, ეს მის­თვის არა­ვის უს­წავ­ლე­ბია. რა­ღა­ცე­ბი მგო­ნია, რომ თან­და­ყო­ლი­ლად აქვს... მოკ­ლედ, ასე­თი ბი­ჭია ჩვე­ნი გურო...