"მი­დი­ან ბი­ჭე­ბი და­უ­ფა­სე­ბელ­ნი, გა­ჭირ­ვე­ბულ­ნი, გა­ნად­გუ­რე­ბულ­ნი... დაღ­ლილ­ნი... ავთო ხვი­ჩი­აც გაფ­რინ­და... მა­ნა­ნა ხვი­ჩი­ას ძმა და იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­ას შვი­ლო­ბი­ლი... ყვე­ლა ომ­გა­მოვ­ლი­ლი ადა­მი­ა­ნი... კარ­გი მხატ­ვა­რი და... ეჰ! რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს!.. ჩვე­ნი, ყვე­ლას ავთო ხვი­ჩია", - ეს თამ­რი­კო მო­ლაშ­ვი­ლის, ერთ-ერთი ინ­ტერ­ნეტ­მომ­ხმა­რებ­ლის პოს­ტია, რო­მელ­საც ასე­ვე ახ­ლდა CNN-ის ცნო­ბი­ლი ფოტო. ის 2007 წლის 7 ნო­ემ­ბერს არის გა­და­ღე­ბუ­ლი, რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზი­რის დარ­ბე­ვის დროს. ავთო ხვი­ჩია ას­ფალტზეა წაქ­ცე­უ­ლი.

რო­გორც შე­ვი­ტყვეთ, ბა­ტო­ნი ავთო უში­შა­რი ადა­მი­ა­ნი ყო­ფი­ლა, ის ბოლო 30 წლის მან­ძილ­ზე, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა სა­ო­მარ მოქ­მე­დე­ბებ­ში აქ­ტი­უ­რად იყო ჩარ­თუ­ლი. ბუ­ნე­ბით ოპო­ზი­ცი­ო­ნე­რი ყვე­ლა მთავ­რო­ბის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო აქ­ცი­ებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და.

AMBEBI.GE ავთო ხვი­ჩი­ას მე­უღ­ლეს, თა­მარ მა­ი­სუ­რა­ძეს ესა­უბ­რა. ქალ­ბა­ტონ­მა თა­მარ­მა, რო­მელ­მაც ცოტა ხნის წინ მე­უღ­ლე და­კარ­გა, გულ­წრფე­ლად და დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით ისა­უბ­რა მას­ზე. ამას­თან, გა­ვიხ­სე­ნეთ გე­ნი­ა­ლუ­რი იპო­ლი­ტე ხვი­ჩია და ხვი­ჩი­ე­ბის ოჯა­ხი.

"გა­სულ ზა­ფხულს ქო­ბუ­ლეთ­ში ვი­ყა­ვით, წვი­მი­ა­ნი ამინ­დე­ბი იყო, ამი­ტომ კარ­გად ვერ და­ვის­ვე­ნეთ, მაგ­რამ ოჯა­ხის წევ­რებ­მა ავ­თოს 67 წლის იუ­ბი­ლე იქ აღ­ვნიშ­ნეთ. იქი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დით, ავად გახ­და და სამ­წუ­ხა­როდ, ნო­ემ­ბერ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა... დავ­კარ­გეთ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მუდ­მი­ვად სხვებ­ზე ზრუ­ნავ­და და ეს იყო მის­თვის უმ­თავ­რე­სი რამ...

პატ­რი­არ­ქმა ილია II-ემ სამ­ძიმ­რის წე­რი­ლი გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნა, სა­დაც წერს, რომ „ავ­თან­დილ ხვი­ჩი­ამ ჯან­მრთე­ლო­ბა ქვეყ­ნის სამ­სა­ხურს შეს­წი­რა, სამ­შობ­ლოს და­სა­ცა­ვად და მოყ­ვა­სის გა­და­სარ­ჩე­ნად თავი არ და­უ­ზო­გავს,“ - გვიყ­ვე­ბა თა­მარ მა­ი­სუ­რა­ძე.

- 2007 წლის 7 ნო­ემ­ბერს ფო­ტომ მსოფ­ლიო მო­ი­ა­რა. მას­ზე ბა­ტო­ნი ავ­თოა აღ­ბეჭ­დი­ლი, რო­მე­ლიც რუს­თა­ველ­ზე მი­ტინ­გის დარ­ბე­ვი­სა­საა გა­და­ღე­ბუ­ლი. ის ას­ფალტზე, შუა ქუ­ჩა­შია და­ვარ­დნი­ლი...

- ფო­ტოს დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა... ავთო პა­ტა­რა კაცი იყო, მაგ­რამ მუ­ხა­სა­ვით ძლი­ე­რი და ყო­ველ­თვის კლდე­სა­ვით იდგა. ყველ­გან წინა ხაზ­ზე აღ­მოჩ­ნდე­ბო­და ხოლ­მე და ასე იყო იმ 7 ნო­ემ­ბერ­საც...

თუმ­ცა ავ­თოს ცხოვ­რე­ბას თან ღი­მი­ლიც დაჰ­ყვე­ბო­და და ეს ფოტო მის მე­გო­ბარს, ალექ­სან­დრე ჩი­ტიშ­ვილს რომ უნა­ხავს, შე­ხუმ­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ და ავ­თოს სი­ცი­ლით უთხრა - ხვი­ჩია, ძლივს არ გნა­ხე წაქ­ცე­უ­ლიო?.. ხომ ვამ­ბობ, ყვე­ლა ასე­თი მოვ­ლე­ნის ეპი­ცენ­ტრში იყო, ყო­ველ­თვის სულ წინ იდგა.

მაგ დღეს მე­გო­ბარ­თან ერ­თად კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის მო­ე­დან­ზე გახ­ლდათ, ბი­ჭე­ბი იქ იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ... მი­ტინ­გი რომ და­არ­ბი­ეს, სახ­ლში არ მო­სუ­ლა. მძი­მე დღე იყო და სა­ერ­თოდ, მეც არა­ფე­რი მახ­სოვს, თუმ­ცა ის კი კარ­გად მახ­სოვს, რომ შემ­დეგ ინ­სულ­ტი მი­ი­ღო. იქ რა­ღაც შე­ას­ხეს, თუ გაზი გა­უშ­ვეს...

- სა­ო­ცა­რია, გაგ­რის და­ცე­მი­სას 1993 წელს რო­გორ გა­დარ­ჩა...

- ეგ მარ­თლა სას­წა­უ­ლი იყო. მანდ იყო ასე­თი ეპი­ზო­დი, ბი­ჭე­ბი წა­მო­წო­ლი­ლი არი­ან, ის­ვე­ნე­ბენ, ავთო ტყი­დან მო­დის. რომ და­ი­ნა­ხეს, უთხრეს - მთე­ლი „აბო­ე­მა“ და­ცა­ლეო? დავ­ცა­ლე, აბა, რა ვქე­ნიო. სნა­ი­პერს დას­დევ­და... კონ­ტუ­ზი­აც ბევ­რჯერ აქვს მი­ღე­ბუ­ლი. გაგ­რის და­ცე­მის შემ­დეგ, ერთ-ერ­თმა მე­გო­ბარ­მა ამ­ბა­ვი ჩა­მო­ი­ტა­ნა, ხვი­ჩია ჩემი ხე­ლით დავ­მარ­ხე, მკვდა­რი­აო. ეს რომ გა­ვი­გეთ, ჩემი მული, მა­ნა­ნა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ­და. მთე­ლი ღამე გა­ა­თე­ნეს, გაგ­რის კად­რებ­ში, მკვდრებ­ში ავ­თოს ეძებ­დნენ. დი­ლას მი­თხრა, მკვდრებ­ში არ არი­სო. სი­ნამ­დვი­ლე­ში რა მოხ­და: თურ­მე გვა­მებ­ში სის­ხლი­ა­ნი ეგდო და იმ მე­გო­ბარს ეს უნა­ხავს. ჩათ­ვა­ლა, რომ გარ­დაც­ვლი­ლი იყო და აქ ჩა­მო­სულ­მა თქვა, - მე დავ­მარ­ხეო. იქ არა­ვინ არა­ვის მარ­ხავ­და, რად­გან ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ იყო, ყვე­ლა გარ­ბო­და...

ავთო ჰყვე­ბო­და, - გონს რომ მო­ვე­დი, ტან­კე­ბი და­ვი­ნა­ხე, რომ­ლებ­საც შავი ხე­ლე­ბი ეხა­ტა­თო. მტრის ტან­კე­ბი იყო... გა­მო­ფხიზ­ლდა, ფეხ­ზე წა­მოდ­გა და რო­გორ­ღაც ტყე­ში გა­იქ­ცა. იქ სხვა ბი­ჭე­ბი შე­უ­ერ­თდნენ - 60 კაცი შე­იკ­რი­ბა, რომ­ლე­ბიც ალ­ყა­ში აღ­მოჩ­ნდნენ... ფოთ­ლებს ჭამ­დნენ, არ ეძი­ნათ, ფხიზ­ლობ­დნენ და უმ­ძი­მეს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში იყ­ვნენ. მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლობ­დნენ, ამ ყვე­ლაფ­რის­გან თავი და­ეხ­სნათ. ბო­ლოს მწყემ­სე­ბის სა­ძოვ­რებ­ზე ავიდ­ნენ, სა­დაც დიდ­ხანს მო­უ­წი­ათ ყოფ­ნა... ტე­ლე­ვი­ზი­ის პირ­ველ არხზე, სა­დაც ვმუ­შა­ობ­დი, დიტო კიკ­ვა­ძემ სპე­ცი­ა­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რი შექ­მნა, ომში რომ წა­ვი­და იმ სამ­სა­ხუ­რის ტე­ლე­ფო­ნე­ბი გა­ვა­ტა­ნე, - რა იცი, რა დროს დაგ­ჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი. რაზმში პა­ტა­რა სო­მე­ხი ნათ­ლუ­ლი, გა­რი­კა ჰყავ­და, არ ვიცი, რო­გორ, მაგ­რამ მან გაგ­რა­ში ჩა­მოს­ვლა მო­ა­ხერ­ხა, აღ­ნიშ­ნულ ნომ­რებ­ზე და­რე­კა და იმ სამ­სა­ხურს რაზ­მის კორ­დი­ნა­ტე­ბი მი­ა­წო­და. შემ­დეგ იქ თბი­ლი­სი­დან ვერ­ტმფრე­ნი ჩაფ­რინ­და და ისი­ნი იქი­დან გა­მო­იყ­ვა­ნეს. ამ ფაქ­ტით გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში შექ­მნილ­მა იმ სამ­სა­ხურ­მა ეს შეძ­ლო.

ომი­დან რომ ჩა­მო­ვი­და, ალ­პი­ნის­ტის „ბა­თინ­კე­ბი“ გა­ი­ხა­და, გა­მი­რე­ცხე და რო­ი­ალ­ზე და­მა­წყო­ბი­ნა. გვე­კი­თხე­ბოდ­ნენ - აქ ეს რა­ტომ გი­დევ­თო? იმი­ტომ, რომ ამან გა­და­მარ­ჩი­ნაო - ასე უპა­სუ­ხებ­და.

არა­და, იმ­დე­ნი ტან­ჯვის შემ­დეგ მწყემ­სე­ბის სა­ძოვ­რებ­ზე რომ მოხ­ვდნენ, საჭ­მელ-სას­მე­ლი დახ­ვდათ. ყვე­ლიც იყო, ხორ­ცის კონ­სერ­ვე­ბი და ხინ­კლის კე­თე­ბა და­უ­წყი­ათ. ის იყო, წყა­ლი ადუღ­და, ხინ­კა­ლი მზად იყო, უნდა ჩა­ე­ყა­რათ და ვერ­ტმფრე­ნე­ბის ხმა გა­ის­მა, თა­ვი­დან მტე­რი ეგო­ნათ და ყვე­ლა­ნი ად­გილ­ზე გა­ცივ­დნენ. რო­დე­საც გა­ირ­კვა, ვერ­ტმფრე­ნე­ბი მათ საშ­ვე­ლად იყ­ვნენ ჩა­მო­სუ­ლი, უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ იმ­დე­ნი ხნის მშივ­რებს, ხინ­კა­ლი არ გვეთ­მო­ბო­და, წას­ვლა­ზე ფეხს ვით­რევ­დი­თო. რა თქმა უნდა, და­ტო­ვეს ყვე­ლა­ფე­რი, წა­მო­ვი­დენ და თბი­ლის­ში ჩა­მო­აღ­წი­ეს.

- რო­გორც ჩანს, არ ეწე­რა გარ­დაც­ვა­ლე­ბა...

- კი და ასე­თი ამ­ბა­ვიც მომ­ხდა­რა, ავთო ჰყვე­ბო­და: გაგ­რი­დან რომ გა­დი­ოდ­ნენ, სა­ო­ცა­რი მზის ჩას­ვლა ყო­ფი­ლა, ისე­თი ლა­მა­ზი, ნა­რინ­ჯის­ფე­რი მზე არას­დროს მე­ნა­ხაო. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, მზის ჩას­ვლა კი არა, ჩვენ წინ მართკუ­თხე­დი სი­ნათ­ლის სვე­ტი ჩა­მო­ვი­და, მი­წამ­დე და­ეშ­ვა, გაწ­ვა, ერთ-ერთ გზას გაჰ­ყვა და ის­რის სახე მი­ი­ღო, ანუ სწო­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა აჩ­ვე­ნა. ამ სას­წა­უ­ლის წი­ნა­შე მუხ­ლებ­ზე და­ვე­ცით და მი­წას თავი ვურ­ტყი­თო. იმ­დე­ნი ტან­ჯვის შემ­დეგ, გაგ­რი­დან ისე ჩა­მო­ვიდ­ნენ, ერთი ნა­კაწ­რი არ ჰქონ­დათ...

- შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის­თვის იპო­ლი­ტე ალ­ბათ დიდი იმე­დი იყო და მათ შო­რის ბა­ტო­ნი ავ­თოს­თვი­საც...

- ის ზო­გა­დად ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რის­თვის სი­ხა­რუ­ლი, იმე­დი, ზურ­გი და კე­დე­ლი იყო. რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, აღარ ვი­ცო­დით, რო­გორ გვე­ცხოვ­რა. ხში­რად სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რით აგ­ვა­რებ­და ამა თუ იმ სა­კითხს და არა მარ­ტო ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის, სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვი­საც, მა­გა­ლი­თად, სამ­სა­ხურ­ში აწყობ­და. ერთხელ რეზო ჩხე­ი­ძეს­თან რე­კავს, ჩემი დის­შვი­ლი სამ­სა­ხურ­ში მინ­და, მო­ვა­წყოო, არა­და, მე­ზო­ბელ ქალ­ბა­ტონ­ზე იყო ლა­პა­რა­კი, რო­მე­ლიც ჩვენ­თან სახ­ლში დე­დას­თან ერ­თად გვსტუმ­რობ­და ხოლ­მე და იპო­ლი­ტეს ლო­ტოს ფულ­ზე ეთა­მა­შე­ბოდ­ნენ. ძი­რი­თა­დად უგებ­დნენ... რეზო ჩხე­ი­ძემ სამ­სა­ხურ­ში ის ქალ­ბა­ტო­ნი მო­ა­წყო, რო­მე­ლიც იქ ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლად და­საქმდა.

- რძალს რო­გორ შეგ­ხვდათ?

- ...ძა­ლი­ან მოკ­ლე კა­ბით გავ­თხოვ­დი, რად­გან მა­შინ მინი იყო მო­და­ში... ჩემი გა­თხო­ვე­ბი­დან წლე­ბი იყო გა­სუ­ლი, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში რა­ღაც ფილ­მს ვუ­ყუ­რებთ და ვი­ღა­ცას მოკ­ლე კაბა შევ­ნიშ­ნეთ. იპო­ლი­ტეს ჩემი მული ეუბ­ნე­ბა, - აი, ასე­თი მოკ­ლე კა­ბე­ბი ეცვა შენს საყ­ვა­რელ რძალ­სო. რას ამ­ბობ, ჩემი რძა­ლი ასეთ კა­ბას არ ჩა­იც­ვამ­დაო - მი­უ­გო იპო­ლი­ტემ... ავ­თომ მათ­თან რომ მი­მიყ­ვა­ნა, კარ­გად შემ­ხვდნენ, თან გა­დამ­ყვნენ, ვახ­შა­მი გა­ამ­ზა­დეს. რომ ვი­ვახ­შმეთ, წა­მოვ­დე­ქი ჩვე­უ­ლე­ბი­სა­მებრ და მა­გი­დის ალა­გე­ბა და­ვი­წყე. იპო­ლი­ტე ცოლს ანიშ­ნებ­და, შე­ხე­დე, შე­ხე­დე, რა გო­გოა. უხა­რო­და, რომ უსაქ­მუ­რი არ შევხდი. კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და...

უკვე ავად იყო იპო­ლი­ტე და სახ­ლში ლო­გინ­ში იწვა. სოფ­ლი­დან ცო­ლის შო­რე­უ­ლი ნა­თე­სა­ვი ჩა­მო­უ­ვი­და. იო­ნი­კის ყიდ­ვა მინ­და, მი­თხრეს, თბი­ლის­ში იშო­ვიო. მოკ­ლედ, იპო­ლი­ტეს მის­თვის იო­ნი­კა სა­წყო­ბი­დან უნდა გა­მო­ე­ტა­ნა. წამ­ყვე­ბიო? - სთხო­ვა. წა­მოდ­გა, ჩაც­მა და­ი­წყო და მი­დის. სად მი­დი­ხარ, სად მიყ­ვე­ბი, ცუ­დად ხარ, ვე­უბ­ნე­ბით... იცით, რა თქვა? - ვერ გა­ი­გე­ბენ, რომ არ შე­მიძ­ლი­აო. მერე ჩავ­სხე­დით ტაქ­სი­ში და ორ­თა­ჭა­ლა­ში, ტექ­ნი­კის მა­ღა­ზი­ა­ში წა­ვე­დით და იმ ბიჭ­მა იო­ნი­კა იყი­და.

მა­ნამ­დე იპო­ლი­ტემ ჰკი­თხა, - რად გინ­და იო­ნი­კა? ქორ­წი­ლებ­ში უნდა ვი­ა­რო და და­ვუკ­რაო. ბიჭო, დაკ­ვრა თუ იცი, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მო­გა­წყო­ბო. კონ­სერ­ვა­ტო­რია არ მინ­და, ქორ­წი­ლებ­ში ფული უნდა გა­ვა­კე­თოო. რა­მეს კი არ აი­რი­დებ­და, დახ­მა­რე­ბას იქით შეს­თა­ვა­ზებ­და.

ეს რაც მის ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სა­კი­თხებს შე­ე­ხე­ბა და რო­გორც არ­ტის­ტი ხომ გე­ნი­ა­ლუ­რი იყო, რაც ყვე­ლა­ფერ­ში და ყო­ველ­თვის ეტყო­ბო­და. უბ­რა­ლოდ, ნარ­დის თა­მა­ში­სას, უცებ რა­ღაც ისეთ მი­მი­კას მი­ი­ღებ­და, ისე გა­ი­ხე­დავ­და, იმ ერთი მი­მი­კით ყვე­ლა­ფერს ამ­ბობ­და, მთელ ეპი­ზოდს დგამ­და.

- ბა­ტონ ავ­თოს ბა­ბუ­ას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და?

- ჩემს ქმარს ცხოვ­რე­ბა­ში არ უმუ­შა­ვია. თა­ვი­სუ­ფა­ლი მხატ­ვა­რი იყო და ჭეშ­მა­რი­ტი ხე­ლო­ვა­ნი. ასე­თი გახ­ლდათ და­ბა­დე­ბი­დან. თა­ვი­სე­ბუ­რი ხედ­ვა, ცხოვ­რე­ბა, ბო­ჰე­მა - ყვე­ლა­ფე­რი ეს ჰქონ­და. ოჯა­ხი რომ შევ­ქმე­ნით, იპო­ლი­ტე სხვა ბი­ნა­ში გა­და­ვი­და. ერთ დღე­საც მან­ქა­ნით მოგ­ვა­კი­თხა და ეზო­დან ავ­თოს ეძა­ხის, ჩა­მო­დიო. ეს არ ჩა­დი­ო­და. იპო­ლი­ტემ ლუდი და ქა­ბა­ბი აჩ­ვე­ნა, - ჩა­მო­დი, ლუდ­ზე და ქა­ბაბ­ზე გე­პა­ტი­ჟე­ბიო. ვიცი, რა ლუდ­ზეც მე­პა­ტი­ჟე­ბი, ჩა­მო­მიყ­ვან და მერე სამ­სა­ხურ­ში მო­მა­წყო­ბო... მარ­თლაც, წა­იყ­ვა­ნა და თო­ჯი­ნე­ბის ფაბ­რი­კის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე არ­სე­ბულ სამ­ხატ­ვრო ტექ­ნი­კუმ­ში პე­და­გო­გად მო­ა­წყო.

- "თო­ჯი­ნე­ბი იცი­ნი­ან“ სცე­ნა გა­უ­მე­ო­რე­ბია...

- კი, ავ­თოს რე­ზი­კოს ეძახ­და... ის სამ­ხატ­ვრო ტექ­ნი­კუ­მი აფ­რი­კა­ში იყო, 25 მა­ნე­თი უნ­დო­და ტაქ­სით მგზავ­რო­ბას. ტაქ­სით მი­დი­ო­და და მო­დი­ო­და. აი­ყო­ლია იქა­უ­რი მოს­წავ­ლე­ე­ბიც და ექ­სკურ­სი­ებ­ზე, ლაშ­ქრო­ბებ­ზე არ­მა­ზის ხე­ო­ბა­ში, მცხე­თა­ში დაჰ­ყავ­და. იმ ბავ­შვე­ბის მშობ­ლე­ბი მი­რე­კავ­დნენ და მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ - ეს რა მას­წავ­ლე­ბე­ლი ვნა­ხე­თო. იქ ცოტა ხანს გა­ჩერ­და, დიდ­ხანს ვერ­სად ჩერ­დე­ბო­და. მუ­შა­ობ­და ასე­ვე ზურა წე­რე­თელ­თან ჭე­დუ­რო­ბა­ზე და გია ჯა­ფა­რი­ძეს­თან ქან­და­კე­ბა­ზე...

...მა­ნა­ნა და ავთო ტყუ­პე­ბი იყ­ვნენ, მა­ნა­ნა 4 კილო და­ი­ბა­და, ავთო კილო და 900 გრა­მი, თან, ქუდ­ბე­დით. ამ­ბობ­და, და­ბა­დე­ბი­დან ჯენტლმე­ნი ვარ, მა­ნა­ნას გზა და­ვუთ­მე, ქუდი მო­ვუ­ხა­დე, რომ მო­დი­ო­დაო. მა­ნა­ნა იპო­ლი­ტეს საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლი იყო და გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, ისიც აღარ არის...

სულ 5-ნი იყ­ვნენ. დარ­ჩნენ ორნი - ბე­სი­კი და ნუკ­რი. ნუკ­რი ის პა­ტა­რა გო­გოა ფილმში „ფე­ო­ლა“ რომ თა­მა­შობს. „პა­ტა­რა გოგო, ვინ უკ­რავს? ჩემი ძმა, ბე­სი­კი“...

- რა იყო თქვენ­თვის ხვი­ჩი­ე­ბის ოჯახ­თან ცხოვ­რე­ბის და­კავ­ში­რე­ბა?

- მე ვი­ყა­ვი წიგ­ნის ჭია. ჩემი ოც­ნე­ბა ბიბ­ლი­ო­თე­კა­რო­ბა იყო და უცებ ასე­თი ბო­ჰე­მუ­რი ადა­მი­ა­ნი ტყე­ში ალ­პი­ნი­ა­და­ზე გა­ვი­ცა­ნი. ეს ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად ახა­ლი სამ­ყა­რო აღ­მოჩ­ნდა, რო­მელ­შიც შე­ვე­დი. მერე ავ­ყე­ვი ჩემი ქმრის ცხოვ­რე­ბას, იყო მისი ქე­ი­ფე­ბი, დროს ტა­რე­ბა... ერთხელ ჩემი, რო­გორც წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლის სუ­რა­თი გა­ზეთ­ში დე­დამ­თილ­მა ნახა: შვი­ლო, ამ ორო­სანს რო­გორ გა­მო­ყე­ვიო?!. არა­და, ავთო უნი­ჭი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი იყო, ბრწყინ­ვა­ლედ უკ­რავ­და, კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი, ადა­მი­ა­ნე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი, თბი­ლი, სხვებ­ზე გა­და­ყო­ლი­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ. თან, ამ თა­ვის სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში სხვე­ბის აყო­ლი­ე­ბაც შე­ეძ­ლო. წა­იყ­ვან­და მთა­ში, ბუ­ნე­ბა­ში, მწვერ­ვა­ლებ­ზე, რად­გან მთამ­სვლე­ლიც იყო.

- ფა­თე­რა­კე­ბიც საკ­მა­რი­სად ჰქონ­და, ალ­ბათ...

- ერთხელ სახ­ლში გახ­ვრე­ტი­ლი ხე­ლით მო­ვი­და. დანა ჰონ­და ხელ­ში გაყ­რი­ლი. გული შე­მი­წუხ­და, ცუ­დად გავ­ხდი, მე­ზო­ბელ­მა მო­უ­ა­რა, ჭრი­ლო­ბა და­უ­მუ­შა­ვა და შე­უხ­ვია. მე­ო­რე დი­ლით ვი­ღაც ქალი მი­რე­კავს, - მე თქვენ არ მიც­ნობთ, გუ­შინ თქვენ­მა მე­უღ­ლემ, ჩემი უმ­ცრო­სი შვი­ლი სიკ­ვდილს გა­და­არ­ჩი­ნა. გულ­ში და­ნას ურტყამ­დნენ, ხელი აა­ფა­რა, თა­ვად კი და­ზი­ან­დაო. ხომ გე­უბ­ნე­ბით, სრუ­ლი­ად უცხოს­თვის თავს გა­და­დებ­და. მის­თვის თქმაც არ იყო სა­ჭი­რო, რომ ვინ­მეს შვე­ლა სჭირ­დე­ბო­და. და­სახ­მა­რებ­ლად წა­მი­ე­რად მზად იყო. ასე იცხოვ­რა...

...უნაკ­ლო არ იყო, მაგ­რამ შიგ­ნით ჰქონ­და მთა­ვა­რი, ანა­თებ­და - ამას ბევ­რი აღ­ნიშ­ნავს. თავ­გან­წირ­ვის უნა­რი და უსა­ზღვრო სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქონ­და. გა­რეთ ქურ­თუ­კით გა­სუ­ლი, სახ­ლში ტიტ­ვე­ლი ბრუნ­დე­ბო­და. ამის მა­გა­ლი­თად ეს ამ­ბა­ვი გა­მოდ­გე­ბა. ერთხელ შინ გაგ­რის თა­ნა­მებ­რძო­ლი მო­იყ­ვა­ნა და მე­უბ­ნე­ბა - ჩემი ლურ­ჯი შარ­ვა­ლი სად არი­სო? ეს იყო მისი ბოლო საბ­რძო­ლო ფორ­მა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან უხ­დე­ბო­და. მივ­ხვდი, რა­ტო­მაც კი­თხუ­ლობ­და. სას­წრა­ფოდ აბა­ზა­ნა­ში ჩავ­ყა­რე და და­ვას­ვე­ლე. გა­რე­ცხი­ლია და სვე­ლია-მეთ­ქი. რა პრობ­ლე­მაა? გავ­წუ­რავ, პარკში ჩავ­დებ და ისე გა­ვა­ტა­ნო. ასეც მო­იქ­ცა. ვი­ღა­ცას სცი­ვა და არ ვა­ჩუ­ქოო?! - იცო­და ხოლ­მე თქმა. მოკ­ლედ, შიგ­ნი­დან იყო დიდი ადა­მი­ა­ნი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ჩვენ, მის ოჯახს ზოგ­ჯერ გვაბ­რა­ზებ­და, გვა­ზა­რა­ლებ­და კი­დეც, პა­ტა­რა წვრილ­მა­ნე­ბი იყო... ასე­თი ავთო სამ­წუ­ხა­როდ გვერ­დით აღარ გვყავს.