"ჩემთვის სულ ერთია, ვინ მოიგებს: მაროკო - უკვე მსოფლიოს ჩემპიონია", - მოულოდნელად აცხადებს ლაბიდი, რომელიც მეოთხე წელია, კატარში ერთ-ერთ სავაჭრო ცენტრში მუშაობს.
დოჰას ცენტრიდან 15 კილომეტრში კრიკეტის სტადიონია, რომელიც ყველაზე ასკეტური ფან-ზონაა. ძირითადად აქ მიგრანტები იყრიან თავს და ერთი თვეა საყვარელ გუნდებს გულშემატკივრობენ.
ახლოს მეტროც არ არის, ალკოჰოლი არ იყიდება (სხვა ფან-ზონებისგან განსხვავებით), კომფორტული პუფების ნაცვლად კი გაზონი და ასფალტია. სამაგიეროდ, შესვლა უფასოა, შიგნით სწრაფი კვების რამდენიმე ობიექტია, ასევე, მთავარი ეკრანის გარდა, ორი მონიტორია და ფეხბურთის მოედანი.
ერთი ეკრანი კრიკეტის სტადიონზეა, მეორე - გასასვლელში.
გუშინ იქ საფრანგეთისა და მაროკოს მატჩის სანახავად რამდენიმე ათასი მიგრანტი მივიდა. უმეტესობა მაროკოსკენ იყო, თუმცა ისეთებიც გამოჩნდნენ, ვისაც საფრანგეთის მოგება უნდოდა. ზოგს ჰოლანდიის დროშა ეჭირა ხელში, რაც ნახეს, ის მოიტანეს. რა გაეწყობა...
"კატარში ხან ერთ სამუშაოზე ვმუშაობ, ხან - მეორეზე, ამიტომ, ყოველ საღამოს თავისუფალი არ ვარ, მაგრამ, როცა შემიძლია, ყოველთვის აქ მოვდივარ. ბინაში, სადაც 4 ადამიანი ვცხოვრობთ, ერთი ტელევიზორია. ფან-ზონაში უფრო მეტი მხიარულებაა. აქ ისეთივე ატმოსფეროა, როგორიც ნამდვილ სტადიონზე! თამაშამდე რაღაც კონცერტები იმართება ხოლმე. თან უფასოა ეს ყველაფერი.
როგორ ვცხოვრობ აქ? კოვიდის დროს რთული იყო, ახლა უკეთესი სიტუაციაა", - ამბობს საკიბი, პაკისტანური მულტანიდან.
"ჩემი ხელფასით მსოფლიო ჩემპიონატის მხოლოდ ერთი რომელიმე მატჩის ბილეთის ყიდვას შევძლებდი, უფრო სწორად, რამდენიმეს, მაგრამ მაგ შემთხვევაში ოჯახს ვერაფერს გავუგზავნიდი, მე კი კატარში ამისთვის ჩამოვედი. ფან-ზონაშიც კარგად ვგრძნობ თავს.
იგრძნობა დიდი ფეხბურთის სული და აქ უდიდესი ეკრანია, თავისი გამეორებებით და კომენტატორებით. ჩემპიონატამდე მე ერთხელ ვიყავი სტადიონზე. კატარის ერთ უბრალო შეხვედრას დავესწარი. სიმართლე რომ გითხრათ, იქ ყურება არ იყო იმდენად კომფორტული, რამდენადაც აქ არის", - ამბობს მექანიკოსი ჰარშა შრილ-ლანკიდან.
"მე აქ არსად აღარ ვმუშაობ. ჩემი სამუშაო ოქტომბერში დასრულდა. ახლა უბრალოდ აქ ვცხოვრობ. სად წავალ?! - არ ვიცი. წასვლა არ მინდა, მინდა ისევ კატარში ვნახო სამუშაო, ეს კი მხოლოდ ჩემზე არ არის დამოკიდებული. ცოტა უნდა მოვიცადო.
ფან-ზონაში კარგად ვერთობი და მძიმე, მოწყენილი ფიქრებისგან თავს ვაღწევ. ადრე აქ მთელ დღეებს ვატარებდი და 4 მატჩს ვუყურებდი ხოლმე. ახლა მხოლოდ საღამოობით მოვდივარ. ჩვენ მეგობრებთან ერთად ვწვყვეტთ ვისკენ ვიქნებით. თამაშამდე კი ორ გუნდად ვიყოფით და მოედანზე ჩვენ თვითონ ვთამაშობთ", - ამბობს კიდევ ერთი შრი-ლანკელი.
"მე ავტობუსის მძღოლი ვარ და სამსახურის გამო მაინც ვერც ერთ მატჩზე ვერ წავიდოდი, დღეს დიდი ხნის შემდეგ, პირველი დასვენების დღე მაქვს, ახლოს ვცხოვრობ და ფან-ზონაში მოვედი.
ცოტა ხნის წინ ოჯახს დავურეკე, აი, იმ ტრიბუნაზე ავედი (კრიკეტის სტადიონისკენ იშვერს თითს) და ისე ვიქცეოდი, თითქოს თამაშის სტადიონზე ვიყო, მაგრამ მაინც ვერ დავაჯერე.
ვუთხარი: "თქვენ რა, არ გესმით მატჩის ხმაური?“ ისინი კი: "კი, კი, კომენტატორების ხმაც გვესმის“.
როდის ვნახე ბოლოს ჩემი ოჯახის წევრები? დიდი ხნის წინ, წელს ნამდვილად არ მინახავს", - - ამბობს ჰემანტა ბანგლადეშიდან.
"კატარში მსოფლიო ჩემპიონატის დროს ჩამოვედი, მაგრამ, შესაძლოა კიდევ დავრჩე, აქ რამდენიმე სამუშაო მაქვს. მსოფლიო ჩემპიონატის 8 მატჩზეც კი მომიწია მუშაობა. სპეციალური ფორმა მეცვა და “ჰალიფას“ სტადიონიდან გამოსულ ხალხს მეტროს მიმართულებას ვაჩვენებდი.
უშუალოდ თამაშებზე, სამწუხაროდ, არ ვყოფილვარ. მაგრამ კატარმა ჩემნაირებს საშუალება მისცა, რომ თამაშებს, აქ, ფან-ზონაში ვუყუროთ. აქედან შორს ვცხოვრობ, სახლში 6 ადამიანია, ჯერ არ ვიცი, ღამე სახლში როგორ წავალ, მაგრამ ამაზე არ ვფიქრობ.
აქ ძალიან მომწონს. ფასიან ფან-ზონებში მიმუშავია, მაგრამ დიდი სხვაობა არ არის“, - ამბობს ნაბინი ნეპალიდან.
იმედია, ამ ადამიანებს, უბრალოებს, გულწრფელებს, ოჯახის რჩენის გამო მძიმე პირობებში რომ უწევთ მუშაობა, ერთ დღესაც ექნებათ იმის შესაძლებლობა, რომ თავიანთ ცოლ-შვილთან ერთად სტადიონზე დაესწრონ მსოფლიო ჩემპიონატს. კატარის დღეები კი ცოტა სევდიანად და ტკბილად გაახსენდეთ - თუ რა გზა გაიარეს გაზონიდან და ასფალტიდან, ერთ ბინაში 6 კაცთან ცხოვრებიდან იქამდე, სადაც იქნებიან.
საშინლად ექცევიან აქ მომუშავეებს :-((((
ფეხბურთის ბილეთი კი არა ბიძია,ფული დააგროვე და ოჯახს გაუგზავნე,რა გეფეხბურთება :)