17 წლის, დე­დით ქარ­თვე­ლი, მა­მით იტა­ლი­ე­ლი ნი­კო­ლო ვინ­ჩენ­ცო სა­ქარ­თვე­ლოს ფო­ტო­ნა­მუ­შევ­რე­ბით მსოფ­ლი­ოს აც­ნობს. ნა­ხე­ვა­რი ცხოვ­რე­ბა სწო­რედ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­ა­ტა­რა და ამ­ბობს, რომ დე­დის სამ­შობ­ლო ძა­ლი­ან უყ­ვარს:

"მი­თხრეს, რომ UNESCO-დან რე­კავ­დნენ. მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, რომ ჩემი ერთ-ერთი უდი­დე­სი სურ­ვი­ლი წარ­მა­ტე­ბით გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლე, სა­პა­ტიო წო­დე­ბა მო­მე­ნი­ჭა... ჩემი ერთი ფოტო მსოფ­ლიო მას­შტა­ბით, მოძ­რა­ვი გა­მო­ფე­ნით იქ­ნე­ბა გა­მო­ფე­ნი­ლი. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ჩი­ნეთ­ში წარ­სდგა გახ­სნით. ფოტო, რო­მე­ლიც სულ მალე მსოფ­ლი­ოს მო­ივ­ლის და მსოფ­ლიო მა­ყუ­რე­ბელს ექ­ნე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბა, გა­ეც­ნოს სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბულ კულ­ტუ­რას, დიდ სი­ხა­რულს და სა­ა­მა­ყო შეგ­რძნე­ბას მგვრის" - ამ­ბობს ნი­კო­ლო ვინ­ჩენ­ცო:

ახალ­გაზ­რდა ფო­ტოგ­რა­ფი სა­კუ­თარ გეგ­მებ­სა და მიზ­ნებ­ზე თა­ვად გვი­ამ­ბობს:

- მე ნი­კო­ლო ვინ­ჩენ­ცო მალ­ვეს­ტუ­ტო ვარ, 17 წლის, მე­გობ­რე­ბი ნი­კო­ლოს მე­ძა­ხი­ან. დე­დით ქარ­თვე­ლი ვარ, ხოლო მა­მით იტა­ლი­ე­ლი. იტა­ლი­ა­ში და­ვი­ბა­დე და ჩემი ბავ­შვო­ბის ნა­წი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში და სა­ქარ­თვე­ლოს სიყ­ვა­რულ­ში გა­ვა­ტა­რე. თუმ­ცა ბავ­შვო­ბის სა­უ­კე­თე­სო მო­გო­ნე­ბე­ბიც ჩემს ორი­ვე სამ­შობ­ლოს თან ახ­ლავს. სკო­ლა­შიც, სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ვი­წყე სწავ­ლა და პირ­ვე­ლი მე­გობ­რე­ბიც აქ გა­ვი­ჩი­ნე. რო­გორც ორი, მშობ­ლი­უ­რი ენის მა­ტა­რე­ბელს ორი­ვე ქვეყ­ნის ის­ტო­რია და ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბის შეგ­რძნე­ბაც ვის­წავ­ლე, თუმ­ცა ამ სტა­ტი­ა­ში მსურს ვრცლად ვი­სა­უბ­რო სა­ქარ­თვე­ლო­ზე, ტკბილ წარ­სულ­ზე, ჩემს გა­მოც­დი­ლე­ბებ­ზე და მო­ლო­დი­ნებ­ზე, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს და ჩემს პრო­ფე­სი­ულ კა­რი­ე­რას ეხე­ბა...

ჩემი მშობ­ლე­ბი, ყვე­ლა რე­სურსს და­უ­ზო­გა­ვად იყე­ნებ­დნენ, სა­ი­მი­სოდ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მეს­წავ­ლა და ორი­ვე ენა კარ­გად მცოდ­ნო­და. დღეს ეს ყვე­ლა­ფე­რი იმ შე­დე­გე­ბის ნა­წი­ლია, რომ ორი­ვე სამ­შობ­ლოს ერ­თმა­ნე­თის­გან ვერ გა­მო­ვარ­ჩევ, და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად ორი­ვე ქვე­ყა­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს... 16 წელი აქ ვიზ­რდე­ბო­დი, არ­და­დე­გებ­ზე ჩემს მე­ო­რე სახ­ლში ოჯახ­თან ერ­თად, (იტა­ლი­ა­ში) ვა­ტა­რებ­დი დროს, ბე­ბი­ას­თან. 16-მა წე­ლი­წად­მა აქა­ურ გა­რე­მოს შე­მა­გუა, რად­გან უმე­ტეს­წი­ლად სხვა­დას­ხვა სფე­რო­ში, პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­დავ­დგი.

- ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა რო­დის და­ი­წყეთ?

- 13 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა და­ვი­წყე. ყვე­ლა­ზე მარ­ტი­ვი ფო­ტო­ე­ბის. პა­ტა­რა, ია­ფი­ა­ნი მო­ბი­ლუ­რით ვი­ღებ­დი, ძვე­ლი თბი­ლი­სის ქუ­ჩე­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი, ყვა­ვი­ლე­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­და­ღე­ბას ყო­ველ­თვის ვე­რი­დე­ბო­დი. ვფიქ­რობ­დი, მათი რე­აქ­ცი­ე­ბი უარ­ყო­ფი­თი იქ­ნე­ბო­და. ეს კი უხერ­ხუ­ლო­ბას და დის­კომ­ფორ­ტს მიქ­მნი­და. 15 წლამ­დე ამ ჰო­ბით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. ბავ­შვო­ბი­დან თა­რო­ებ­ზე არ­სე­ბულ ფი­რის კა­მე­რე­ბის კო­ლექ­ცი­ას სულ ვუ­ყუ­რებ­დი, მათი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბაც არ ვი­ცო­დი, თუმ­ცა ვი­ცო­დი ის, რომ ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში მამა ფო­ტო­ებს იღებ­და, იღებ­და იტა­ლი­ას, აღ­ბეჭ­დავ­და ქვეყ­ნის ეს­თე­ტი­კურ მხა­რე­ებს და მას­ში არ­სე­ბულ სა­ინ­ტე­რე­სო მოვ­ლე­ნებს, რო­გო­რიც გახ­ლავთ ქუ­ჩის ფო­ტოგ­რა­ფია.

დღე­საც მის ნა­მუ­შევ­რებს რომ ვუ­ყუ­რებ, თვალ­წინ იშ­ლე­ბა ის გა­რე­მო და მოვ­ლე­ნე­ბი, რაც 30-40 წლის უკან ევ­რო­პა­ში ხდე­ბო­და... მა­მამ მას­წავ­ლა პირ­ვე­ლად ფი­რის ფო­ტო­ა­პა­რატ­თან მუ­შა­ო­ბის ტექ­ნი­კა და შუქ­თან და­უფ­ლე­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბა. სწო­რე­დაც რომ მის­გან ვის­წავ­ლე თე­ო­რი­უ­ლი მხა­რე, რაც ფო­ტოგ­რა­ფი­ას შე­ე­ხე­ბო­და. შე­მორ­ჩე­ნი­ლი, გა­მო­უ­ყე­ნე­ბე­ლი ფი­რე­ბით ვი­ღებ­დი ყვე­ლა­ფერს. იქ გა­და­ვი­ღე ფირ­ზე იტა­ლია პირ­ვე­ლად. აგ­რო­ვე­ბუ­ლი ფუ­ლით პირ­ვე­ლი ციფ­რუ­ლი ია­ფი­ა­ნი ფოტო-აპა­რა­ტი ვი­ყი­დე. ტე­ლე­ფო­ნის მა­გივ­რად, ეს­თე­თი­კუ­რი ფო­ტო­ე­ბის კა­მე­რით გა­და­ღე­ბა და­ვი­წყე, ისე რომ, ციფ­რულ კა­მე­რა­შიც დი­დად ვერ ვერ­კვე­ო­დი.

- გა­მო­ფე­ნის "უხი­ლა­ვი სა­ქარ­თვე­ლოს" ფო­ტო­ე­ბი რო­დის გა­და­ი­ღეთ?

- ბავ­შვო­ბი­დან ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ვი­ყა­ვი... 2019 წელს რო­დე­საც 15 წლის ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად და­ვი­წყე ადა­მი­ა­ნებ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის დამ­ყა­რე­ბა, ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან, რომ­ლე­ბიც ჩვენ ყო­ველ­დღე გვხვდე­ბი­ან ქუ­ჩა­ში და მათ შემ­ჩნე­ვას, მათ ში­ნა­გან ქვეც­ნო­ბი­ერს არა­ვინ აქ­ცევს ყუ­რა­დღე­ბას.. ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი კი იყ­ვნენ თბი­ლი­სის ცენ­ტრა­ლურ ბაზ­რო­ბა­ზე. სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხი­დან ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ სა­ი­მი­სოდ, რომ ჰქო­ნო­დათ თა­ვი­ან­თი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო... მეც შე­იძ­ლე­ბა ისი­ნი ვერ შე­მემ­ჩნია მა­ნამ, სა­ნამ არ და­ვი­წყებ­დი დო­კუ­მენ­ტუ­რი სე­რი­ე­ბის გა­და­ღე­ბას სო­ცი­ა­ლურ სა­კი­თხებ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში, რა­საც ნამ­დვი­ლად სჭირ­დე­ბო­და სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ­დე კონ­კრე­ტუ­ლი ამ­ბის მი­ტა­ნა.

ზამ­თა­რი იყო, თბი­ლის­ში ძა­ლი­ან ცი­ო­და, დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის­თვის სამ­ზა­დი­სი იყო, აქ გა­დავ­დგი პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი, რომ და­მე­წყო ადა­მი­ნე­ბის გა­და­ღე­ბა და შე­მეც­ნო მათი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო. ყო­ველ­დღე, სკო­ლის მერე მივ­დი­ო­დი თბი­ლი­სის სხვა­დას­ხვა ბაზ­რო­ბებ­ზე და იქ მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნებ­თან სა­ა­თებს ვა­ტა­რებ­დი. უმე­ტეს­წი­ლად, მათ გაც­ნო­ბას ვუ­ძღვნი­დი ჩემს დროს. რამ­დენ­ჯე­რაც კი ასეთ ად­გი­ლებ­ში მოვ­ხვდე­ბო­დი, ხალ­ხი უკვე მიც­ნობ­და და ეს ძა­ლი­ან დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მგვრი­და. პირ­ვე­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ფოტო სწო­რე­დაც რომ ფირ­ზე გა­და­ვი­ღე, სა­დაც მამა და შვი­ლი, დახ­ლთან მუ­შა­ობ­დნენ. იდე­აც გა­მიჩ­ნდა, მათი სა­ნუკ­ვა­რი სურ­ვი­ლე­ბი მე­კი­თხა მათ­თვის. ქა­ღალდს ვაძ­ლევ­დი, ისი­ნი კი თა­ვი­ანთ ში­ნა­გან სამ­ყა­როს წე­რი­ლო­ბით გად­მოს­ცემ­დნენ. ასე ათე­უ­ლო­ბით ადა­მი­ა­ნის სა­ნუკ­ვა­რი სურ­ვი­ლი დღემ­დე შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს და რო­გორც განძს, ისე ვუფრ­თხილ­დე­ბი.

არც ის ემო­ცი­ე­ბი და­მა­ვი­წყდე­ბა, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად გა­ვამ­ჟღავ­ნე ფირი და ვნა­ხე პირ­ვე­ლი შე­დე­გე­ბი, რო­მელ­ზეც და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­მუ­შა­ვე, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ის მო­ტი­ვა­ცია მომ­ცა, რომ მივ­ხვდი, რა­ო­დენ კარ­გად გა­მომ­დი­ო­და შუქ­თან და­უფ­ლე­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბა. შემ­დეგ ვბეჭ­დავ­დი ფო­ტო­ებს და სა­თი­თა­ოდ ვუ­რი­გებ­დი ხალ­ხს, მათი სა­სი­ხა­რუ­ლო გან­ცდე­ბიც, ჩემს გან­ცდე­ბად მი­მაჩ­ნდა. ალ­ბათ, ეს ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო ზამ­თა­რი იყო ჩემ­თვის...

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით 30 ფო­ტოს მქო­ნე ფო­ტო­სე­რია შევ­ქმე­ნი, სა­ხე­ლად - “უხი­ლა­ვი სა­ქარ­თვე­ლო" სწო­რედ იმ ადა­მი­ა­ნებს მი­ვუ­ძღვე­ნი, რომ­ლე­ბიც და­უ­ზო­გა­ვად გა­რე­მო პი­რო­ბე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად მუ­შა­ობ­დნენ ასეთ ად­გი­ლებ­ში. 2020 წელს პირ­ვე­ლად მო­მე­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა, გა­მე­კე­თე­ბი­ნა სოლო გა­მო­ფე­ნა ამა­ვე სე­რი­ით და ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის სათ­ქმე­ლი თა­ვი­ან­თი სურ­ვი­ლე­ბით მი­მე­ტა­ნა ფარ­თო აუ­დი­ტო­რი­ამ­დე. ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის გან­სა­ზღვრაც სწო­რედ აქ და­ვი­წყე, და მივ­ხვდი თუ რამ­ხე­ლა ძალა აქვს ჟურ­ნა­ლის­ტი­კას, ფო­ტოჟურ­ნა­ლის­ტი­კას, სა­ი­მი­სოდ რომ ცნო­ბი­ე­რე­ბა ამაღ­ლდეს კონ­კრე­ტუ­ლი თე­მე­ბის მი­მართ.

ამა­ვე (2020) წელს, პირ­ვე­ლად მი­ვი­ღე სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბა ICP (International Center of Photography)-დან სა­ი­მი­სოდ, რომ მეს­წავ­ლა ფო­ტოგ­რა­ფია და ამ­ბე­ბის მო­ყო­ლა ფო­ტოგ­რა­ფი­ით. ონ­ლა­ინ ვსწავ­ლობ­დი 9 თვე, ყო­ველ ღამე ვერ­თვე­ბო­დი კურსს და ვე­უფ­ლე­ბო­დი ახალ ტექ­ნი­კებს. აქ გა­ვი­ცა­ნი ამე­რი­კე­ლი მე­გობ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც იმა­ვე სფე­რო­ში არი­ან და­კა­ვე­ბულ­ნი და გა­ვი­ჩი­ნე სა­უ­კე­თე­სო მენ­ტო­რი, რომ­ლის მხარ­და­ჭე­რი­თაც რამ­დე­ნი­მე ჯგუ­ფუ­რი ექ­სპო­ზი­ცია გა­ი­მარ­თა ნიუ-იორ­კის მეტ­რო­პო­ლი­ტე­ნის ხე­ლოვ­ნე­ბის მუ­ზე­უმ­ში, სა­დაც კა­ხე­თის ულა­მა­ზე­სი მხა­რე წარ­სდგა.

რამ­დე­ნი­მე თვეა და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა ჩემს ერთ-ერთ პრო­ექ­ტზე, რო­მე­ლიც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით იტა­ლი­უ­რი ჟურ­ნა­ლის­თვის ინ­ტე­რე­სის სფე­როდ იქცა და მომ­ცეს და­ვა­ლე­ბა, გა­და­მე­ღო სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბულ ოკუ­პა­ცი­ა­ზე, რო­მე­ლიც რე­ა­ლუ­რად ბევ­რი ქარ­თვე­ლის ტკი­ვი­ლია, მათ შო­რის ჩე­მიც. ასე­თი სე­რი­ო­ზუ­ლი, სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო და­ვა­ლე­ბა ჩემ­თვის პირ­ვე­ლია, რად­გან მეტ დროს და ძა­ლი­ან დიდ კონ­ცენ­ტრა­ცი­ას სა­ჭი­რო­ებს. ხში­რად მი­წევს ჩას­ვლა სა­ო­კუ­პა­ციო ხაზ­თან ახ­ლოს მდე­ბა­რე სოფ­ლებ­ში, სა­დაც ვეც­ნო­ბი ოჯა­ხებს, შემ­დგომ კი მი­ზი­ა­რე­ბენ მათ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბას, გან­ცდებს ამ პრობ­ლე­მი­სად­მი, რო­მე­ლიც ხში­რად საკ­მა­ოდ ემო­ცი­უ­რი ხდე­ბა ჩემ­თვის. თუმ­ცა სა­ა­მა­ყოა, რომ იქ მცხოვ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვი­ანთ ად­გილ­სამ­ყო­ფელს არ გა­ურ­ბი­ან, არ უშინ­დე­ბი­ან მო­წი­ნა­აღ­მდე­გეს და მედგრად აგ­რძე­ლე­ბენ ცხოვ­რე­ბას სა­კუ­თარ მიწა-წყალ­ზე. ასე­თი ადა­მი­ა­ნი კი ძა­ლი­ან ბევ­რი გა­ვი­ცა­ნი და ნამ­დვი­ლად სა­ა­მა­ყოა ჩემ­თვის!

ერთი კვი­რის წინ სა­სი­ხა­რუ­ლო ამ­ბა­ვი მი­ვი­ღე, სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რის მეშ­ვე­ო­ბით. რო­დე­საც მი­თხრეს, რომ UNESCO-დან რე­კავ­დნენ, მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, რომ ჩემი ერთ-ერთი უდი­დე­სი სურ­ვი­ლი წარ­მა­ტე­ბით გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლე, სა­პა­ტიო წო­დე­ბა მო­მე­ნი­ჭა... სა­დაც ერთი ფოტო მსოფ­ლიო მას­შტა­ბით, მოძ­რა­ვი გა­მო­ფე­ნით იქ­ნე­ბა გა­მო­ფე­ნი­ლი. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ კი ჩი­ნეთ­ში წარ­სდგა გახ­სნით. ფოტო, რო­მე­ლიც სულ მალე მსოფ­ლი­ოს მო­ივ­ლის და მსოფ­ლიო მა­ყუ­რე­ბელს ექ­ნე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბა, გა­ეც­ნოს სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბულ კულ­ტუ­რას, დიდ სი­ხა­რულს და სა­ა­მა­ყო შეგ­რძნე­ბას მგვრის.

• ეს ფოტო ბორ­ჩა­ლო­უ­რი ხა­ლი­ჩის მქსო­ველ ქალ­ბა­ტო­ნებ­ზეა, რო­მელ­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში მცხოვ­რე­ბი ეთ­ნი­კუ­რად აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი ქსო­ვენ ხე­ლით და თვე­ე­ბი სჭირ­დე­ბათ მის და­სას­რუ­ლებ­ლად. ბორ­ჩა­ლო­უ­რი ხა­ლი­ჩე­ბი კი ერთ-ერთი უნი­კა­ლუ­რი ნი­მუ­შე­ბია, რომ­ლე­ბიც მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში იქ­სო­ვე­ბა, გა­მორ­ჩე­უ­ლი თა­ვი­სი უნი­კა­ლუ­რი სიმ­ბო­ლო­ე­ბით და ფე­რე­ბით.

2022 წელს ზამ­თარ­ში და­ვი­წყე, ამ პრო­ექ­ტის­თვის მუ­შა­ო­ბა, Chaikhana media-სთვის, Thomson Reuters Fundation-ის მხარ­და­ჭე­რით. ყო­ველ დი­ლით, ზამ­თარ­ში მი­წევ­და ქვე­მო ქარ­თლში ჩას­ვლა, კერ­ძოდ ბოლ­ნის­ში. გან­სა­ზღვრულ ვა­დამ­დე უნდა და­მემ­თავ­რე­ბი­ნა პრო­ექ­ტი და გა­მეგ­ზავ­ნა მე­დი­ის­თვის, ფე­ხით კი­ლო­მეტ­რებს გავ­დი­ო­დი, ხალ­ხთან კო­მუ­ნი­კა­ცი­აც დიდ სირ­თუ­ლეს წარ­მო­ად­გენ­და. ჟეს­ტი­კუ­ლა­ცი­ის მეშ­ვე­ო­ბით ვამ­ყა­რებ­დი კონ­ტაქტს, სა­დაც ერ­თმა ქალ­ბა­ტონ­მა სა­ხე­ლად სე­ვილ­მა მო­მიყ­ვა, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი, ტრა­დი­ცი­უ­ლი ხა­ლი­ჩე­ბის შე­სა­ხებ. მა­შინ­ვე სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა და­ვი­წყე ამ თე­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ინ­ფორ­მა­ცი­ის ძი­ე­ბა, მაგ­რამ ინ­ფორ­მა­ცი­აც მწი­რი იყო. შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად თეთ­რი­წყა­როს მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ დიდი დახ­მა­რე­ბა გა­მი­წია, ოჯა­ხე­ბის გაც­ნო­ბა­ში, შემ­დგომ სა­წარ­მოს ხელ­მძღვა­ნე­ლის დახ­მა­რე­ბით მი­ვი­ღე მეტი ინ­ფორ­მა­ცია და და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­ვიკ­ვლიე გზა. პრო­ექ­ტი ორ კვი­რა­ში მო­ვამ­ზა­დე...

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ დიდი ემო­ცი­ე­ბი და­მი­ტო­ვა ამ ყვე­ლა­ფერ­მა, ჩემი თვა­ლით მე­ნა­ხა თუ რო­გორ იქ­სო­ვე­ბო­და ხა­ლი­ჩე­ბი, რო­მე­ლიც სა­ბო­ლო­ოდ ჩემს თავ­ზეც გა­მოვ­ცა­დე. ერთი პა­ტა­რა ზღაპ­რის მო­გო­ნე­ბად დამ­რჩა, იქ გან­ცდი­ლი მოვ­ლე­ნე­ბი. დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა ქარ­თულ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ რე­პორ­ტაჟს. ბევ­რმა არ იცო­და, თუ რამ­ხე­ლა ტრა­დი­ცი­ე­ბის და ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბის მა­ტა­რე­ბე­ლია სა­ქარ­თვე­ლო თუნ­დაც ეთ­ნი­კუ­რი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბის მხრივ. გა­მი­ხარ­და, რომ ამ მხრივ წვლი­ლი ცნო­ბი­ე­რე­ბის ამაღ­ლე­ბა­ში შე­ვი­ტა­ნე. ახლა ეცო­დი­ნე­ბა ხალ­ხს თუ რა ხდე­ბა ჩვენ­გან მო­შო­რე­ბით, რე­გი­ო­ნებ­ში.

ჩემი წარ­სუ­ლი და მო­მა­ვა­ლი პრო­ექ­ტე­ბით მსურს ადა­მი­ა­ნებ­მა გა­უ­გონ და და­ი­ნა­ხონ ერ­თმა­ნე­თი, სა­ი­მი­სოდ, რომ თუნ­დაც ერ­თმა პა­ტა­რა სა­კი­თხმა მცდა­რი რე­ა­ლო­ბა ჩა­ა­ნაც­ვლოს და ვის­წავ­ლოთ ერ­თმა­ნე­თის თა­ნაგ­რძნო­ბა. მივ­ხვდი, რომ ერ­თმა­ნეთ­თან მის­ვლაა სა­ჭი­რო. ასე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე ჩემი და­მარ­ხუ­ლი სა­გან­ძუ­რი.