21
ივნისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ნახევარ წელიწადზე მეტია, თითქმის ყოველდღე ვიგებთ, როგორ ცდილობს ათასობით საქართველოს მოქალაქე არალეგალურად გადაკვეთოს მექსიკა-ამერიკის საზღვარი, ჩაჰბარდეს ამერიკელ მესაზღვრეებს, გაიაროს საემიგრაციო ციხე და ახალი ცხოვრება დაიწყოს... მიუხედავად იმისა, რომ ყველას არ უმართლებს, არ ნებდებიან და შემდეგშიც ცდიან ბედს...
ბოლო თვეებში, მექსიკის გავლით ამერიკაში მოხვედრა, საქართველოდან შრომითი მიგრაციის ახალი და ერთ-ერთი მთავარი მიმართულებაა. როგორც სტატისტიკა აჩვენებს, ადრე თუ 40 წელს ზემოთ მყოფი ადამიანები მიდიოდნენ, ახლა მიგრაციის ასაკი საგრძნობლად შემცირდა და საქართველოდან 20-25 წლის ახალგაზრდები მიდიან. არაოფიციალური ინფორმაციით, ერთი თვის განმავლობაში, მექსიკის გავლით ამერიკაში საქართველოდან დაახლოებით 60 ათასი ადამიანი წავიდა... გზის სირთულის, სიძვირის, რისკების, ეჭვების მიუხედავად, მიდიან ოჯახებით, ფეხმძიმე ცოლებსა და მცირეწლოვან ბავშვებთან ერთად. სოციალურ ქსელებში არსებობს ათობით ჯგუფი, სადაც არალეგალურად წასვლის მსურველები განიხილავენ ვინმე ჟენიას, ქირიმას, მამიას მომსახურებას.
კითხულობენ და აზუსტებენ ფასებს, გზას, ვიზების საკითხებს... რაც უნდა გასაკვირი იყოს, მექსიკაში, საზღვრისპირა ქალაქებში, ქართველებმა, ადგილობრივების შენობები იქირავეს და ემიგრანტებისთვის საოჯახო სასტუმროები გახსნეს. მათი ვიზიტორების უმეტესობა ქართველი ან სხვა პოსტსაბჭოთა ქვეყნების წარმომადგენელია. ემიგრანტები ე.წ. გადამყვანს, 15-დან 20 ათას დოლარამდე უხდიან, მაგრამ მექსიკაში სასტუმროების მომსახურება გადამყვანისთვის წინასწარ გადახდილ თანხაში არ შედის.
36 წლის დავით ბათიაშვილი, ერთ-ერთ საჯარო უწყებაში მუშაობდა, მაგრამ რამდენიმე თვის წინ ამერიკაში არალეგალურად წასვლაზე დაიწყო ფიქრი:
- ყველაფერს ვკითხულობდი, ამა თუ იმ ემიგრანტის შესახებ მოყოლილ ამბავს დეტალურად ვეცნობოდი და ვფიქრობდი: გოგონებმა, ფეხმძიმე და ასაკოვანმა ქალებმა თუ შეძლეს ამ ყველაფრის ატანა, როგორ ვერ უნდა შევძლო-მეთქი მე? ჩემი გადაწყვეტილების შესახებ ოჯახის წევრებს რომ ვუთხარი, აღშფოთდნენ: სად უნდა წახვიდე, მექსიკის საზღვრის სირთულეებს რომ თავი დავანებოთ, საემიგრაციო ციხე საშინელებაა, ზოგი თვეობით ვერ უკავშირდება ოჯახს და იქ შიმშილს, სიცივეს, შიშს, გაურკვევლობას როგორ უნდა გაუძლოო? მაგრამ ავიკვიატე, - აუცილებლად უნდა წავიდე-მეთქი.
მეგობრისგან, რომელიც წლების განმავლობაში ჩემთან მუშაობდა, მესმოდა, რომ ბოლო თვეებში მექსიკის გავლით ამერიკაში მასობრივად მიდიოდნენ საჯარო მოხელეები - პოლიციელები, სამხედროები, საბაჟო სამსახურის თანამშრომლები, ბანკის მოსამსახურეები, სკოლის მასწავლებლები, საბავშვო ბაღის აღმზრდელები... ყველას ჰქონდა სამსახური, სტაბილურიც კი, მაგრამ მათ ჩემსავით, წინსვლის პერსპექტივა არ გააჩნდათ. როდესაც გარშემო ყველაფერი ძვირდება, ფასები ყოველდღიურად იზრდება, 5 წლის წინანდელი ხელფასით ვერ იცხოვრებ. დრო ხელფასიდან ხელფასამდე გადის, ვერაფერს ცვლი და ნერვები გეშლება. თუ რამდენიმე წლის წინ ხელფასიდან ხელფასამდე ვცხოვრობდი, ანუ შემოსავალი როგორღაც მყოფნიდა, ბოლო ხანებში იძულებული ვიყავი, ვალი დამეხვედრებინა, რასაც ვისტუმრებდი და ორ-სამ კვირაში ისევ ვალს ვიღებდი. ასე გრძელდებოდა წელიწადზე მეტხანს...
ყველა ქართველი, ვინც მექსიკის სასტუმროში იყო, იმავეს ჰყვებოდა. პოლონეთის სამუშაო ვიზით წამოვედი ვარშავაში, შემდეგ ლისაბონში, იქიდან - მექსიკაში. როდესაც კანკუნის სასტუმროში დავბინავდი, გაგვაფრთხილეს, ქუჩაში სეირნობას მოერიდეთო. მე კი მაინტერესებდა, გარშემო რა ხდებოდა და შებინდებულზე გავედი. იცით, თავი საქართველოში მეგონა, რადგან სულ ქართველების საუბარი მესმოდა. ყველაზე მეტად 64 წლის ქალის დანახვამ გამაოცა, სამტრედიის ერთ-ერთი სკოლაში მათემატიკის მასწავლებლად მუშაობდა. სამი თვეა დავანებე თავი სამსახურს, რადგან შვილს ოპერაცია დასჭირდა და მის საბუთებზე დავრბოდი, მერე კი, მოვლა სჭირდებოდაო... ათი დღე ყოველდღე ვხვდებოდით ერთმანეთს სასტუმროს ბინადარი ქართველები და ვსაუბრობდით. ყოფილმა მასწავლებელმა თქვა: მრცხვენია ამის აღიარება, მაგრამ რაც წამოვედი, იმის მერე ოჯახის წევრები კი არა, სკოლა, გაკვეთილები, ბავშვებთან ურთიერთობა მესიზმრება, სულ დაფასთან ვდგავარ და ახალ გაკვეთილს ვხსნიო. 32 წელი მუშაობდა სკოლაში... იმის ნაცვლად, ტკბილ სიბერეზე ეფიქრა, სადღაც შორეულ ქვეყანაში ახალი ცხოვრების დაწყებაზე, სამუშაოს შოვნაზე ფიქრობდა, ვალები რომ გაესტუმრებინა...
ერთხელ მოვდივარ ამ ქვეყანაზე, დალოცვილი უფალი ერთხელ მაძლევს სიცოცხლეს და არ მინდა, ეს წლები გაურკვევლობაში გავლიო. ვცდი მაინც ჩემი ცხოვრების შეცვლას და თუ გამომივიდა, მაგას რა სჯობს, თუ არადა, ის მაინც მექნება სათქმელი, რომ უკეთესი მომავლისთვის ვიბრძოლე...
- ისეთებიც არიან, ვისაც პირველ ცდაზე ამერიკაში ახალი ცხოვრების დაწყება რომ არ გამოუვიდა, არა?
- დიახ, ამის შესახებ მანამდეც ვიცოდი, მაგრამ მექსიკაში გავიცანი ხალხი, ვინც მესამედ და მეოთხედ ცდილობდა ამერიკაში მოხვედრას. უკანდასახევი არ გვაქვსო, - მითხრეს... როდესაც კანკუნიდან ტიხუანაში ჩავფრინდით, გადამყვანებმა გაგვაფრთხილეს, ახლა აქედან ერთ-ერთ უახლოეს დასახლებულ პუნქტში მიგიყვანთ და იქ სრულდება ჩვენი "მისია", იმის იქით, თავად უნდა უშველოთ თავსო. ადგილი, სადაც მიგვიყვანეს, სოფლის დასახლებას ჰგავდა, ერთსართულიანი, ე.წ. ბელეტაჟის სახლებით. ერთ-ერთ ეზოში შევიკრიბეთ, ორასამდე ადამიანი ვიქნებოდით. ეტაპობრივად მივყავდით საზღვრისკენ. ძალიან ვნერვიულობდი. ზოგს ყელამდე მდინარის გადალახვა უხდებოდა, ზოგი 15 წუთის სავალი გზის გავლას 4 საათს ანდომებდა.
შტატებთან ეს 3140 კმ-იანი სიგრძის საზღვარია, რომელიც წლებია, ჩემნაირი არალეგალი მიგრანტების თავშეყრის ძირითადი ადგილია. საბედნიეროდ, ძალიან მალე, უპრობლემოდ გავიარე ეს გზა, მდინარეში რომ შევედი, მუხლს ზემოთ იყო, ცივი, მაგრამ ასატანი. ეს სირთულეები და რისკები წინასწარ გააზრებული მქონდა... ამერიკის მხარეს სველი ტანსაცმელი გამოვიცვალეთ. იქ პლასტმასის ბოთლებით წყალი დაგვახვედრეს, ხელ-პირი დავიბანეთ და ამერიკელ მესაზღვრეებს დაველოდეთ. ისინიც იქვე იყვნენ, მაგრამ ჩაბარების მსურველთა რიგი იდგა. ყველაფერი ჩამომართვეს, მათ შორის: საბუთები, პირადი ნივთები, ზურგჩანთა, რომელშიც ტანსაცმელი და სხვა რამეები მელაგა. თასმებიც კი შეგვხსნეს, ყველაფერი ერთ პარკში მოათავსეს და დალუქეს. შემდეგ, სხვადასხვა მანქანაში გადაგვანაწილეს. იქიდან დაკავების ოთახში გადაგვიყვანეს...წაიკითხეთ სრულად
ადამიანები მარტო სიდუხჭირის გამო არ გარბიან. თუმცა ფინანსური პრობლემები მაინც დიდ როლს თანაშობს. ადამიანს უნდა პერსპექტივის დანახვა, წინსვლა, რეალიზება, სამყაროს შეცნობა, სიახლე. ივანიშვილის საქართველოში ეს გამორიცხულია. ტიპი ასწლოვან ხეებს თხრის და გადააქ გადმოაქვს. ეს კი მისი მძიმე დეპრესიაში ყოფნის ნიშანია. რაც ქვეყანაზე და მისახლეობაზეც ვრცელდება და ადამიაბები, განსაკუთრებით ახალგაზრდები ითრგუნვებიან. ასევე ყველა ვერ ხალისობს და ერთობა ნაცების დაჭერით თუ წულუკიან-კობახიძის იაზვობებით. ახლანდელი მთავრობა კი სხვას ვერაფერს სთავაზობს. ასე რო სანამ ეს მთავრობაა კიდე მეტი წავა, ეს მთავრობა კი მინიმუმ 10-15 წელი კიდე იქნება
90 იანებამდე ქართველი იყო ამაყი 30 წელია კი ...