თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბის ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო პო­ე­ტია, რომ­ლის ლექ­სე­ბიც თა­ვი­დან­ვე დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით მი­ი­ღეს, აღი­ა­რეს. ფი­ლო­სო­ფო­სია, თუმ­ცა ამ სფე­რო­ში არას­დროს უმუ­შა­ვია. ამ­ბობს, რომ პო­ე­ზია მის­თვის მხო­ლოდ გა­მო­ხატ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ არის და მას სამ­კურ­ნა­ლო და­ნიშ­ნუ­ლე­ბაც აქვს.

პო­ე­ტი რატი ამაღ­ლო­ბე­ლი ამ­ჯე­რად ჩვე­ნი რუბ­რი­კის "ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ამ­ბე­ბი“ სტუ­მა­რია და თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვარ ამ­ბებს გვიყ­ვე­ბა:

• ბავ­შვო­ბა

- ბავ­შვო­ბა­ში დარ­ჩნენ ჩემ­თვის ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც დღეს აღარ არი­ან... გა­ლა­კტი­ო­ნი რომ ამ­ბობს - "წი­ნა­პარ­თა­გან წა­ვი­და ყვე­ლა, სხვა ხალ­ხის ის­მის აქ ჟრი­ა­მუ­ლი“... ზუს­ტად ასეა... ბავ­შვო­ბა­სა და აწ­მყოს შო­რის იმ­ხე­ლა სხვა­ო­ბაა, ეს ორი სხვა­დას­ხვა ცხოვ­რე­ბაა... ეს ხალ­ხი კი - ბე­ბი­ე­ბი, ბა­ბუ­ე­ბი, მშობ­ლე­ბი არი­ან, რომ­ლე­ბიც ნელ-ნელა შე­მოგ­ვე­ფან­ტე­ბი­ან ხოლ­მე და შემ­დგომ ადა­მი­ანს ყვე­ლა­ზე მე­ტად გაკ­ლია. ბავ­შვო­ბა ამ ადა­მი­ა­ნებს აერ­თი­ა­ნებს...

ადა­მი­ა­ნე­ბი პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე გა­რე­მომ­ცვე­ლი სამ­ყა­როს სარ­კე ვართ. წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, მის გა­რე­შე რა­ი­მე ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი ნა­ბი­ჯე­ბის გა­დად­გმა. უფ­რო­სე­ბის­გან სა­მახ­სოვ­რო ფრა­ზა ყო­ფა­ში ალ­ბათ ბევ­რი იყო და მათ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ამ­ბა­ვიც... მკა­ფი­ოდ მახ­სოვს, მა­გა­ლი­თად, ასე­თი ის­ტო­რია, ბა­ბუ­ას არ ჰქონ­და ქარ­თუ­ლი ენ­ციკ­ლო­პე­დია და დიდი საბ­ჭო­თა ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ით სარ­გებ­ლობ­და. ცალ-ცალ­კე ვცხოვ­რობ­დით. ამი­ტომ ტე­ლე­ფონ­ზე მი­რე­კავ­და, აინ­ტე­რე­სებ­და ქარ­თულ საბ­ჭო­თა ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ა­ში სხვა­დას­ხვა ცნე­ბა, ადა­მი­ა­ნი, მოვ­ლე­ნა, რო­გორ იყო ასა­ხუ­ლი, რა­საც მერე ერ­თმა­ნეთს ადა­რებ­და. ეს იყო 80-იანი წლე­ბი... ენ­ციკ­ლო­პე­დია ჩვენ­თან თა­რო­ზე მაღ­ლა იდო, ვერ ვწვდე­ბო­დი, სკა­მი უნდა მი­მედ­გა, რომ გად­მო­მე­ღო. დროს მაძ­ლევ­და, ყვე­ლა­ფე­რი ამომ­წუ­რა­ვად მე­ნა­ხა. რა­ღაც­ნა­ი­რად ასე მას­წავ­ლი­და... ახლა როცა ლექ­სი­კონს ან ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ას გა­დავ­შლი და რა­ღა­ცას ვე­ძებ, ბა­ბუ­ა­ჩე­მი მახ­სენ­დე­ბა...

• როცა დიდი ბა­ბუა პატ­რი­არ­ქია...

- რაც თავი მახ­სოვს, ჩვენ­თან სახ­ლში, მნიშ­ვნე­ლო­ვან კუ­თხე­ში სულ იყო გა­მო­ფე­ნი­ლი ძა­ლი­ან სათ­ნო კა­ცის ერთი ფოტო (ბუ­ნებ­რი­ვია, ახ­ლაც არის). ეს იყო ჩემი დიდი ბა­ბუა (დე­დის მხრი­დან) კა­ლის­ტრა­ტე ცინ­ცა­ძე... ვერ ვი­ტყვი, რომ რა­ი­მე ტი­პის ეკ­ლე­სი­უ­რი ოჯა­ხი ვი­ყა­ვით. უბ­რა­ლოდ, საბ­ჭო­თა დროს რე­ლი­გი­ურ რი­ტუ­ა­ლებს ვი­ცავ­დით. ჩვენ­თვის შობა, აღ­დგო­მა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი იყო. ეკ­ლე­სი­ა­ში მა­შინ დავ­დი­ო­დით, როცა იქ თით­ქმის არა­ვინ და­დი­ო­და (ბავ­შვო­ბა­ში არ მი­ნა­ხავს გა­დავ­სე­ბუ­ლი ტაძ­რე­ბი). ეს რა­ღაც ტრა­დი­ცი­ის, კულ­ტუ­რის ნა­წი­ლი იყო და ბუ­ნებ­რი­ვია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი კა­ლის­ტრა­ტეს უკავ­შირ­დე­ბო­და...

სა­ნამ ეპის­კო­პო­სი გახ­დე­ბო­და, მა­ნამ­დე, ცხა­დია, ჰყავ­და მე­უღ­ლე და ეს იყო გერ­მა­ნე­ლი ქალი ოტი­ლია ტო­მა­სი. კა­ლის­ტრა­ტემ ის რი­გა­ში გა­იც­ნო, 6 შვი­ლი ჰყავ­დათ. ოჯა­ხი გერ­მა­ნუ­ლი გახ­ლდათ, იქ ყვე­ლა­ფე­რი ქა­ლის გარ­შე­მო იყო. მათ ყო­ფა­ში დის­ციპ­ლი­ნა, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლო­ბა, გერ­მა­ნუ­ლი ატ­მოს­ფე­რო იგ­რძნობ­და. ამ ტრა­დი­ცი­ამ დე­და­ჩე­მამ­დეც კი მო­აღ­წია. დედა და ბე­ბია ერ­თმა­ნეთ­ში რა­ღაც მნიშ­ვნე­ლო­ვან სა­კი­თხებ­ზე გერ­მა­ნუ­ლად ლა­პა­რა­კობ­დნენ, მა­მა­ჩემს ეს სა­უ­ბა­რი არ ეს­მო­და...

ამ­დე­ნად, რე­ლი­გი­უ­რო­ბა ოჯა­ხის ტრა­დი­ცია იყო, ოღონდ, გერ­მა­ნუ­ლი ფორ­მით. ჩემ­თვის ეს სხვა არა­ფე­რია, თუ არა ფი­ლო­სო­ფია... ენათ­მეც­ნი­ე­რი, ის­ტო­რი­კო­სი კა­ლის­ტრა­ტე, ის­ტო­რი­ულ წყა­რო­ებ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს გაქ­რის­ტი­ა­ნე­ბის პე­რი­ოდს იკ­ვლევ­და. არა­ერ­თი კვლე­ვა მი­უ­ძღვნა "ვე­ფხის­ტყა­ო­სანს“ და და­ამ­ტკი­ცა მისი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი, ნე­ოპ­ლა­ტო­ნუ­რი სული. ის ამ­ბრო­სი ხე­ლა­ი­ას­თან და კი­რი­ონ სა­ძაგ­ლიშ­ვილ­თან ერ­თად, სა­ქარ­თვე­ლოს ავ­ტო­კე­ფა­ლი­ის დო­კუ­მენ­ტის ერთ-ერთი მთა­ვა­რი შემ­ქმნე­ლი იყო. ხან­და­ხან მას წარ­მო­ად­გე­ნენ, რო­გორც საბ­ჭო­თა სის­ტე­მას­თან და­ახ­ლო­ე­ბულ ადა­მი­ანს. არა­და, არ დაგ­ვა­ვი­წყდეს, რომ სამი წე­ლი­წა­დი მე­ტე­ხის ცი­ხე­ში ამ­ბრო­სი ხე­ლა­ი­ას­თან ერ­თად იჯდა, სა­ქარ­თვე­ლოს ავ­ტო­კე­ფა­ლი­ის ფაქ­ტმა მის მხრებ­ზე გა­და­ი­ა­რა. ამი­ტომ ეს ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ამ­ბა­ვია, რად­გა­ნაც კა­ლის­ტრა­ტე რუ­სუ­ლი სუ­ლის გამ­ძე­ვე­ბე­ლი იყო. რუ­სი­ფი­კა­ცი­ის წი­ნა­აღ­მდეგ იბ­რძო­და. იმ რუ­სე­თის, რო­მე­ლიც კი­რით ღე­ბავ­და ფრეს­კებს, ახ­შობ­და ქარ­თულ წირ­ვა-ლოც­ვას, კრძა­ლავ­და ქარ­თულ გა­ლო­ბას, - სა­მი­ვე ფრონტზე ძა­ლი­ან მაგ­რად იბ­რძო­და. უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია, რომ ქარ­თულ ეკ­ლე­სი­ას მსოფ­ლიო ეკ­ლე­სი­ა­თა სა­პა­ტიო რიგ­ში თა­ვი­სი ად­გი­ლი და­უბ­რუ­ნა...

თუმ­ცა ის, რომ კა­ლის­ტრა­ტე დიდი კაცი იყო, ეს ვი­ღა­ცის­თვის დი­ვი­დენ­დი არ არის, იმი­ტომ, რომ ქრის­ტი­ა­ნო­ბა არ­სე­ბობს აწ­მყო­ში, ახლა და ამ წუ­თას. ის, რომ ადა­მი­ანს ბა­ბუა კარ­გი ჰყავ­და, ეს არა­ფერს ნიშ­ნავს... ახლა ვი­ღაც ვი­ღა­ცას ბიზ­ნეს ან სა­არ­ჩევ­ნო სიას უკურ­თხებს, შე­სა­წირს გა­ა­კე­თებს და ეს ქრის­ტი­ა­ნო­ბა ჰგო­ნი­ათ...

თა­ვი­დან ქა­შუ­ეთ­ში დე­კა­ნო­ზი იყო და სამ­თა­ვი­სის ტაძ­რის პრო­ექ­ტის მი­ხედ­ვით, კა­ლის­ტრა­ტეს აშე­ნე­ბუ­ლია ქა­შუ­ე­თის ტა­ძა­რი, რო­მე­ლიც ლადო გუ­დი­აშ­ვილ­მა მო­ხა­ტა... ერთი ასე­თი ჩვე­ვა ჰქონ­და - მა­შინ რა შე­მო­სა­ვა­ლი ჰქონ­და ეკ­ლე­სი­ას, დღე­ში რამ­დე­ნი­მე ხურ­და. კა­ლის­ტრა­ტე ძვე­ლი კაცი იყო, იმ ვერ­ცხლის ფულს გა­მო­ხარ­შავ­და და დი­ლას, ცის­კრის ლოც­ვე­ბის შემ­დეგ, თა­ვი­სი ხე­ლით, რუს­თა­ველ­ზე მო­წყა­ლე­ბას გას­ცემ­და. ასე­თი იყო მისი დილა...

...1937 წელს, აღ­დგო­მას მას­თან ტა­ძარ­ში 2 ადა­მი­ა­ნი იდგა. ამას ჩა­ნა­წე­რებ­შიც იხ­სე­ნებს. იმ ადა­მი­ა­ნე­ბი­დან ერთი - 82 წლის ქალ­ბა­ტო­ნი და­ი­ჭი­რეს, გა­და­სახ­ლე­ბა მი­უ­სა­ჯეს, მა­ტა­რე­ბელ­ში ჩას­ვეს, მაგ­რამ გზა­ში გა­ი­ყი­ნა და გარ­და­იც­ვა­ლა. მე­ო­რე - მა­მა­კა­ცი კი დახ­ვრი­ტეს...

• უბა­ნი და გა­რე­მო...

- ეს იყო იო­სე­ბი­ძის ქუ­ჩის მიმ­დე­ბა­რედ, დები იშხნე­ლე­ბის პა­ტა­რა ქუჩა. დიდი ეზო გვქონ­და, სა­დაც იყო ფეხ­ბურ­თის თა­მა­ში, მხი­ა­რუ­ლე­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გი... 13-14 წლის რომ გავ­ხდი, ქვე­ყა­ნა აი­რია და იმ­ჟა­მინ­დელ თბი­ლის­ში აგ­რე­სი­უ­ლი, მჩაგ­ვრე­ლი ტი­პის სახე, ცოტა ჩახ­რინ­წუ­ლი ხმით, იდე­ა­ლი გახ­და. ამ სახე-ხატს ბი­ჭე­ბი ისე ირ­გებ­დნენ, რო­გორც უფორ­მო, უშნო ტან­საც­მელს. ზოგს სა­ერ­თოდ არ ერ­გე­ბო­და, მაგ­რამ ჩაც­მას მა­ინც ცდი­ლობ­და... ყვე­ლას ერ­თნა­ი­რად უნდა ელა­პა­რა­კა, სცმო­და, ერ­თნა­ი­რად შე­ე­გი­ნე­ბი­ნა, გა­და­ე­ფურ­თხე­ბი­ნა... ეს იყო სა­ზა­რე­ლი ვი­თა­რე­ბა... კარ­გი ხალ­ხი, კარ­გი ბავ­შვე­ბი და ახალ­გაზ­რდე­ბი ამ რო­ლის მორ­გე­ბა­ში და­ი­ხოც­ნენ, წა­მალ­ში გა­ი­პარ­ნენ... ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო უბ­ნის ამ ბი­ჭე­ბის მო­მავ­ლის ყუ­რე­ბა... მათ­გან ძა­ლი­ან ცოტა გა­დარ­ჩა.

ჩემ­ში ეს არა­ნა­ირ რო­მან­ტიზმს არ აჩენ­და. ამა­ზე უა­რის თქმა იყო სწო­რედ ვაჟ­კა­ცო­ბა, ხოლო თუ ისე მო­იქ­ცე­ო­დი, ჩა­ი­ცუცქებ­დი, ჩა­იც­ვამ­დი, შე­ი­გი­ნებ­დი, იოლი გზა იყო. უმ­რავ­ლე­სო­ბას­თან არ ყოფ­ნას, წიგ­ნე­ბის კი­თხვას და მუ­სი­კის მოს­მე­ნას ბევ­რად მეტი ძალა სჭირ­დე­ბო­და. ასე რომ, ბევ­რის­თვის ამ არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა ად­ვი­ლი არ იყო... ქუ­ჩის ცხოვ­რე­ბა ჩემ­თვის დიდი ცდუ­ნე­ბა არ ყო­ფი­ლა.

• "სკო­ლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და“

- მე-6 გერ­მა­ნულ სკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი. გა­მი­მარ­თლა, რომ იქ ვსწავ­ლობ­დი... სკო­ლა ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მო­გო­ნე­ბაა. სა­მე­გობ­როს მიერ და­არ­სე­ბუ­ლი სკო­ლა იყო და ჩვე­ნი­ვე მშობ­ლე­ბი გვას­წავ­ლიდ­ნენ. რო­დე­საც მშო­ბე­ლი შვი­ლის მო­მა­ვალს არ არის მო­წყვე­ტი­ლი, შე­დე­გი ყო­ველ­თვის კარ­გია. მშობ­ლის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა შვი­ლის აღ­ზრდა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია... მოკ­ლედ, ბევ­რი მშო­ბე­ლი, რო­გორც მას­წავ­ლე­ბე­ლი, ჩვენ­თან დიდ ენერ­გი­ას ხარ­ჯავ­და. ბევ­რი კარ­გი მას­წავ­ლე­ბე­ლი მყავ­და. და­წყე­ბით კლა­სებ­ში გვან­ცა ჩხენ­კე­ლი მას­წავ­ლი­და, რუ­სულს მისი დედა ლილი (ლილი ფი­ო­დო­როვ­ნა) გო­გუა. ის თა­მაზ ჩხენ­კე­ლის მე­უღ­ლე გახ­ლდათ. პო­ე­ზია რომ შე­მიყ­ვარ­და, დე­და­ჩემ­თან ერ­თად, ეს მათი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. გვა­კი­თხებ­დნენ არა სკო­ლის პროგ­რა­მი­დან, არა­მედ იმ პო­ე­ტე­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბას, რაც მათ­თან სახ­ლში იკი­თხე­ბო­და, რაც ქალ­ბა­ტონ ლი­ლის, ბა­ტონ თა­მაზ ჩხენ­კელს უყ­ვარ­დათ... გერ­მა­ნულს და­სა­წყის­ში ხა­თუ­ნა კო­პა­ლე­იშ­ვი­ლი მას­წავ­ლი­და... იქაც გო­ე­თე, ში­ლე­რი... ასე რომ, ლი­ტე­რა­ტუ­რი­სა და პო­ე­ზი­ის სიყ­ვა­რუ­ლი სკო­ლი­დან წა­მო­ვი­და...

• უნი­ვერ­სი­ტე­ტი

- უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც მე­გო­ნა, იგი­ვე იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ იქ დაშ­ტამ­პუ­ლი, უსი­ცო­ცხლო, მკვდა­რი რე­ა­ლო­ბა დამ­ხვდა. ლექ­ტო­რებ­საც არაფ­რის თავი ჰქონ­დათ. 90-იანი წლე­ბი იყო და ჩემ­თვის მთა­ში სი­ა­რუ­ლი და­ვი­წყე. ფაქ­ტობ­რი­ვად, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში არც დავ­დი­ო­დი, სამ­ჯერ გა­მო­მაგ­დეს... მოკ­ლედ, სახ­ლში ვი­ჯე­ქი, ვკი­თხუ­ლობ­დი და მთა­ში ვხე­ტი­ა­ლობ­დი... შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ სკო­ლის მერე, თუ რამ ცოდ­ნა შე­ვი­ძი­ნე, მხო­ლოდ ჩე­მით.

• ფი­ლო­სო­ფი­ის კუ­ლი­სე­ბი

- რა­ტომ ფი­ლო­სო­ფია და არა ლი­ტე­რა­ტუ­რა? ლი­ტე­რა­ტუ­რას ისე­დაც ვკი­თხუ­ლობ­დი. მე ის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, რაც ლი­ტე­რა­ტუ­რის მიღ­მა იყო, რო­გორც აზ­როვ­ნე­ბის სფე­რო... აზ­როვ­ნე­ბის ის­ტო­რია მიყ­ვარ­და, მი­ზი­დავ­და. ამით ლი­ტე­რა­ტუ­რას არა­ფე­რი დაჰკლე­ბია, რომ ფი­ლო­სო­ფი­ის კუ­ლი­სე­ბის­კენ გა­ვი­ხე­დე. ფი­ლო­სო­ფია რაც არ უნდა პო­ე­ზი­ის­გან შორს იყოს, მა­ინც აი­რეკ­ლე­ბა აზ­როვ­ნე­ბის წეს­ზე, საგ­ნე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ზე.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ რო­გორც ფი­ლო­სო­ფოსს არ მი­მუ­შა­ვია, ეს მა­ინც სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი აღ­მოჩ­ნდა.

• პო­ე­ზია, პირ­ვე­ლი ტაში და აღი­ა­რე­ბა...

- დე­და­ჩე­მი გერ­მა­ნის­ტი იყო, ლი­ტე­რა­ტო­რი. პო­ე­ზია უყ­ვარ­და. ამი­ტომ, რა­საც დავ­წერ­დი, ჩემი პირ­ვე­ლი მკი­თხვე­ლი გახ­ლდათ. 1995 წელს "არილ­ში“ და­მი­ბეჭ­დეს ლექ­სე­ბი, ურ­თუ­ლეს პე­რი­ოდ­ში... სამ­სა­ხურ­ში ჩემს ძმას ქსე­რო­ქ­სი ჰქონ­და და იმ გვერ­დე­ბის რამ­დე­ნი­მე ასლი გა­და­ი­ღო... ახლა ვხდე­ბი, რომ სახ­ლში მა­ინც კმა­ყო­ფი­ლე­ბი იყ­ვნენ. მა­მა­ჩემს უხა­რო­და, ბე­ბოც ცო­ცხა­ლი იყო და ბედ­ნი­ე­რი იყო...

• პო­ე­ზია, რო­გორც მკურ­ნა­ლი

- ზო­გა­დად პო­ე­ზია შე­იძ­ლე­ბა იყოს რა­ღაც სწო­რად მო­წო­დე­ბუ­ლი სამ­კურ­ნა­ლო სა­შუ­ა­ლე­ბა - რა­ღა­ცის გა­გე­ბის, მკურ­ნა­ლო­ბის, სხვი­სი მკურ­ნა­ლო­ბის, თვით­მკურ­ნა­ლო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა. სხვის პო­ე­ზი­ას ჩემ­ზე თე­რა­პი­უ­ლი ეფექ­ტი ჰქო­ნია. ამი­ტომ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მხო­ლოდ თვით­გა­მო­ხატ­ვა არ არის. ცოტა უფრო წინ რომ წა­ვი­დეთ და მას­ში ხე­ლოვ­ნე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ას­პექ­ტე­ბი და­ვი­ნა­ხოთ, შე­იძ­ლე­ბა ის ფუნ­ქცი­უ­რიც იყოს... ნამ­დვი­ლი პო­ე­ზია ადა­მი­ა­ნის ას­ტრო­ნო­მი­უ­ლი სუ­ლი­ე­რი სა­ა­თია, რო­მე­ლიც გე­უბ­ნე­ბა, რა ხდე­ბა სამ­ყა­რო­ში.

• ჩემი ოჯა­ხი

- მყავს მე­უღ­ლე და 2 შვი­ლი, დაჩი ამაღ­ლო­ბე­ლი 18 წლის არის, წელს სტუ­დენ­ტი გახ­და. და­დაშ ამაღ­ლო­ბე­ლი 12 წლი­საა და სკო­ლის მო­წა­ფე გახ­ლავთ. მე­უღ­ლე ლელა ცის­კა­რიშ­ვი­ლი ფსი­ქო­ლო­გია. ოჯა­ხი 2004 წელს შევ­ქმე­ნით... შვი­ლებ­თან ვმე­გობ­რობ, თა­ნა­ტო­ლე­ბი­ვით ვართ, რა ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა, ეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის­გან გაქ­ცე­ვაც იყოს.

გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ზე­დამ­ხედ­ვე­ლო­ბის გან­ცდა არ მაქვს უფ­როს­თან და არც უმ­ცროს­თან ვუფ­რო­სობ დი­დად. დაჩი რომ და­ი­ბა­და, 25 წლის ვი­ყა­ვი. სა­ინ­ტე­რე­სოა, ასე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა, შვი­ლე­ბის­გან თა­ნა­მედ­რო­ვე სამ­ყა­როს შე­სა­ხებ ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ. ბევ­რად მეტი იცი­ან, მეტს იძ­ლე­ვი­ან, ვიდ­რე მე ვაძ­ლევ მათ ამ თვალ­საზ­რი­სით... უფ­რო­სი ლექ­სე­ბით ცო­ტას ერ­თო­ბა, უმ­ცროსს უფრო მუ­სი­კა იზი­დავს. თა­ვის თავს სხვა­დას­ხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით ეძებს...

მინ­და, მხო­ლოდ თა­ვი­ან­თი ნი­ჭით მო­ი­პო­ვონ სამ­ყა­რო­ში თა­ვი­სი ად­გი­ლი, მათ­თვის ზედ­მე­ტი არა­ფე­რი მსურს. უნი­ჭო ადა­მი­ა­ნი არ არ­სე­ბობს. რისი ნი­ჭიც ექ­ნე­ბათ, იმით იცხოვ­რონ. ჩა­წყო­ბით, ნა­თე­სა­ო­ბით და მე­გობ­რო­ბით არ მინ­და, ფონს გა­ვიდ­ნენ. არ მინ­და, სხვი­სი ად­გი­ლი ჩემ­მა შვილ­მა და­ი­კა­ვოს, - ასე­თი კო­რუფ­ცი­ა­ში ჩაფ­ლუ­ლი და ქრთა­მით სავ­სე სა­ქარ­თვე­ლო არ მინ­და, მას მო­მა­ვა­ლი არ აქვს. ჩემ­მა შვი­ლებ­მაც და ნე­ბის­მი­ერ­მა სხვა ადა­მი­ან­მაც სა­კუ­თა­რი ნი­ჭით უნდა იცხოვ­რონ. მე­ეჭ­ვე­ბა, ახ­ლან­დე­ლი სი­ტუ­ა­ცია ამის იმედს გვაძ­ლევ­დეს... მრცხვე­ნია, ასე რომ დავ­შორ­დით ევ­რო­პულ თა­ნა­მე­გობ­რო­ბას. მძი­მე ზა­ფხუ­ლი გვქონ­და... იმე­დი მაქვს, რომ ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­იც­ვლე­ბა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბა წყალს მი­ე­ცე­მა, რო­გორც ცუდი სიზ­მა­რი.