"ჩვენი შვილი წელს სკოლაში მივიდა და კლასში მხოლოდ ერთი კლასელი დახვდა" - მთაში დაწყებული სიყვარულის ამბის გაგრძელება და წყვილი, რომელიც ქალაქიდან გუდამაყარში გადასახლდა
ამ ახალგაზრდა წყვილმა ცხოვრება ორიგინალურად დაიწყო. გიორგი ბექაურმა და ხატია სუხაშვილმა ერთმანეთი მთაში გაიცნეს, შემდეგ კი ჯვარი ზღვის დონიდან 4000 მეტრზე, მყინვარწვერზე პატარა სამლოცველოში დაიწერეს, სადაც ღმერთს სიყვარული შეჰფიცეს.
გიორგი და ხატია რამდენიმე წლის წინ ამ თემაზე სასაუბროდ კიდევაც იყვნენ ჩვენი რესპონდენტები. ინტერვიუს ჩასაწერად ახალდაქორწინებულ წყვილს გუდამაყარში, სოფელ გამსში ვესტუმრეთ. გიორგი წარმოშობით გუდამაყრიდან არის, იმის მიუხედავად, რომ ქალაქში ცხოვრობდა, მუდმივად იმას ცდილობდა, იქაურობა არ დაევიწყებინა და ისე ეცხოვრა, როგორც ამას მისი წინაპრები ახერხებდნენ...
ჩვენი ინტერვიუდან რამდენიმე წელი გავიდა. ისინი უკვე სამნი არიან, - ჰყავთ 6 წლის გოგონა, ელენე. მთის სიყვარულმა ისე იმძლავრა, რომ ისინი საცხოვრებლად ქალაქიდან ხეობაში გადავიდნენ. ააშენეს კოტეჯი და უნდათ, რომ ფაქტობრივად, ხალხისგან დაცლილი გუდამაყარი, ტურისტულად მაინც გააცოცხლონ... AMBEBI.GE-ს რესპონდენტი ამჯერად ხატიაა და ახლა უკვე მათი ოჯახის სერიოზულ გადაწყვეტილებაზე გვიამბობს.
- თქვენი მთის სიყვარულის ამბავი კი ვიცოდი, მაგრამ ახლა იქ უკვე ცხოვრებაც გადაგიწყვეტიათ. როგორ მოხდა ეს?
- გიორგის ძალიან უყვარს აქაურობა, მისი მხარეა და ჩვენი გადაწყვეტილების საფუძველიც ზუსტად ეს გახდა. ყოველ დასვენების დღეს, თავისუფალ დროს გული აქეთ მოუწევდა. საბოლოოდ კი გადავდგით ეს ნაბიჯი, რომ ამ ხეობისთვის ჩვენი საქმიანობაც დაგვეკავშირებინა... ამაზე ფიქრი რამდენიმე წელი გრძელდებოდა, ვგეგმავდით, რაღაც ვარიანტებს განვიხილავდით. შემდეგ კი იმაზე შევჯერდით, რომ აქეთ წამოვსულიყავით და საქმიანობასთან ერთად, ცხოვრება აქ გაგვეგრძელებინა.
- ე.ი. გინდოდათ გუდამაყართან კიდევ მეტი კავშირი გქონოდათ...
- კი, მჭიდრო და საფუძვლიანი კავშირი, მუდმივად აქეთ ვყოფილიყავით და კოტეჯი ავაშენეთ, რომელსაც დღეს უკვე სტუმრებზე, ტურისტებზე ვაქირავებთ. ამ საქმის კეთება კი შორიდან არ გამოვიდოდა. ამას მაშინ მივხვდით, როცა მშენებლობას ვიწყებდით. მშენებლობა კლიმატის და სხვადასხვა წვრილ-წვრილი პრობლემის გამო დიდხანს გაგრძელდა, რამაც შეგვაფერხა. მუშაობა უკვე ამ გაზაფხულზე დავიწყეთ... იცით, რომ აქეთ რთული ზამთარიც იცის და ამის გამოც გაგვიჭირდა, მაგრამ ახლა უკვე ნელ-ნელა ავმუშავდით და საინტერესო რაღაცებს ვფიქრობთ.
- კი, ზამთარი მთაში მართლაც მკაცრია - ყინვიანი და თოვლიანი... გზაც დიდად სახარბიელო არ არის...
- მაღალმთიანი რეგიონია, გზაც არ არის მოასფალტებული. ისე თბილისთან ახლოს კია, - აქ ამოსვლას მაქსიმუმ 2 საათი უნდა. ამ მხარეს ცოტა ცნობადობაც აკლია და ამის გამო ტურისტულად აქტიური არ არის. კოტეჯის აშენება ამიტომ უფრო გადავწყვიტეთ, რომ ხეობისთვის რამე გაგვეკეთებინა. ასე რომ, აქაურობა ძალიან გვიყვარს, დავდივართ, აქტიურად ვმოძრაობთ და ვარჩიეთ, ამ ყველაფრისთვის საქმეც მიგვება, რომ უფრო ჩვენი მხარე ცნობადი გაგვეხადა.
- კოტეჯი თქვენს სოფელს, გამსსა და ზანდუკს შორის ააშენეთ... დიდი გზის გავლა გიწევთ?
- კოტეჯი ამ ორ სოფელს შორის არის. ჩვენი სახლიდან კილომეტრი არც იქნება. სტუმრებს, რომლებიც მანამდე კოტეჯს ტელეფონით ჯავშნიან, გზაზე ვხვდები და იქ ვტოვებ. სხვა შეთავაზება ჯერ არაფერი გვაქვს, მაგრამ განვითარებას ვფიქრობთ.
- ხატია თბილისში დაბადებული და გაზრდილი ხარ. ასეთი ადამიანისთვის არ არის რთული ხეობაში ცხოვრება?
- ისე, გავიზარდე, სოფელი არ მქონია და სოფელზე ბავშვობიდან ვოცნებობდი. ბებია-პაპებიც თბილისში ცხოვრობდნენ. სულ მინდოდა, რომ სადღაც წავსულიყავი და იქ ვინმე დამხვედროდა. მოკლედ, გიორგის საშუალებით ეს სურვილი ავიხდინე. თავიდან კოტეჯი საერთოდ, ჩვენთვის გვინდოდა, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ჯერ მცირე ბიზნესად ვაქციეთ. მშენებლობისას ადამიანები გვეხმარებოდნენ, მაგრამ ბევრი რამ თვითონ გავაკეთეთ. პროექტი გიორგიმ შექმნა, დახაზა, ამისთვის პროგრამაში პროექტირება სპეციალურად ისწავლა. ეს ფინანსების დაზოგვის მიზნითაც გააკეთა და თან, გვინდოდა, ჩვენზე მორგებული ყოფილიყო. ასე რომ, ბევრი რამ საკუთარი ხელით გავაკეთეთ - ეზო, მიწის მოჭრა, ქვაფენილები, ღობე, - ფიზიკური სამუშაო ძირითადად საკუთარ თავზე ავიღეთ...
- როგორც ვიცი, მხატვარი ხარ...
- კი, მხატვარი ვარ და გიორგი აიტი სპეციალისტი... სკოლაში რამდენიმე წელი ხელოვნებას ვასწავლიდი. ბავშვობიდან ბუნების, ცხოველების, ცხენების მიმართ განსაკუთრებული სიყვარული მქონდა. ამ ადგილზე, როგორც ვთქვი, ეს სურვილები ავიხდინე. გიორგისაც ძალიან უყვარს ეს ყველაფერი და ახლა ბავშვია ცხენებზე და ძაღლებზე გაგიჟებული. მოკლედ, ოჯახში ისეთი ადამიანები შევიკრიბეთ, რომლებიც ამ გარემოზე ვგიჟდებით და ამიტომაცაა, რომ ჩვენთვის სასიამოვნო სიტუაციას ვიწყობთ.
- მთა რომ გამორჩეულად გიყვართ. ეს ჯერ კიდევ ოჯახის შექმნის პირველივე დღეებში გამოჩნდა. მნიშვნელოვანია, მთის სიყვარული თქვენში სულ უფრო მატულობს...
- იცით, რომ მე და გიორგიმ ერთმანეთი მთაში გავიცანით. გიორგის რომ შევხვდი, მთის სიყვარული უკვე მქონდა, მაგრამ ამ წლების განმავლობაში მეტად გამძაფრდა. ადამიანი რომ გიყვარს, მისი ყველა ემოციაც შენ გიკავშირდება... მხატვარი ვარ, ხელოვანი მეთქმის და ამიტომ აქ ბუნებასთან კავშირის, გასაოცარი ხედების გამოც ემოციები მეტად მიმძაფრდება.
- კარგია, რომ პრობლემებს არ უშინდებით. აქტიურად მოქმედებთ. ამიტომ, მგონია, ცოტა ხანში შედეგიც უკეთესი გექნებათ...
- აქ საცხოვრებლად გადმოსვლა რომ გადავწყვიტეთ, რისკებსაც განვიხილავდით, რადგანაც გუდამაყარს კარგად ვიცნობთ... მთაში ძირითადი საქმიანობა მესაქონლეობაა, გვინდოდა, ამისთვის ტურისტული ხაზიც დაგვემატებინა, ხეობაში რაღაც შეგვეცვალა, ტურისტულად დაგვეტვირთა და განგვევითარებინა. ცუდი ისაა, რომ ხალხიც აღარ დარჩა, ყველა მიდის...
- აგროტურისტულ მიმართულებაზეც ხომ არ ფიქრობთ?
- ამის სურვილი გვაქვს, მინდა, ამ საქმეში მოსახლეობაც ჩაერთოს, მაგრამ ჯერჯერობით არ გამოდის... ისე, აგრო მიმართულებით ნაბიჯები კი გადავდგი, პატარა სათბური გავაკეთე. დაგვაფინანსეს. ჰო, დაფინანსებას რაც ეხება, ასევე გრანტით კოტეჯის შიდა ინვენტარი შევიძინეთ - ჩეხურმა ორგანიზაციამ დაგვაფინანსა. მადლობა მათ. არაგვის ხეობაში - ფშავ-ხევსურეთსა და გუდამაყარში იყო ეს პროექტები დ ამით ვისარგებლეთ. ასე პატარ-პატარა გრანტები ჩვენთვის რაღაცას ნიშნავს.
- თქვენი შვილი, ელენე წელს პირველად წავიდა სკოლაში. მან მეზობელი სოფლის სკოლაში დაიწყო სწავლა. ეს საკითხი მარტივად გადაწყვიტეთ?
- ესეც რთული საკითხია, რადგანაც აქ არ არიან პატარა ასაკის სასკოლო ბავშვები. სკოლაში მთიანი ხეობიდან სულ 10 ბავშვიც არ იქნება. რთულია, მაგრამ ელენეს ძალიან უყვარს აქაურობა. მანამდეც ყველანაირად ვეცადეთ, პირობები შეგვექმნა. მოვუყვანეთ კურდღლები, ცხენებთან და ძაღლებთან დარბის. ცხოველები უზომოდ უყვარს. ნელ-ნელა, ყოველ წელს ვცდილობდით, რომ აქეთ მეტი დრო გაეტარებინა, რომ სოფლად ცხოვრება არ გასჭირვებოდა. წელს სკოლაში მისვლამ მოუწია და კლასში მხოლოდ ერთი თანაკლასელი დახვდა. ზანდუკის სკოლაში მასწავლებელი უფრო მეტია, ვიდრე მოსწავლე...
კი, არ არის ადვილი, თუმცა სკოლაში მისვლამ ძალიან გაახარა, ყოველ დილით ადრე გაღვიძება მოსწონს და დილით სიხარულით, სკოლაში ბედნიერი მირბის. თამაშობს, ერთობა, სწავლობს, ყველაფერს ერთად აკეთებს. ვფიქრობ, რომ ელენეს განვითარების მეტი უნარი აქვს. ჭკვიანიც არის და ბევრი შესაძლებლობაც აქვს...
- როგორი იყო თქვენი მშობლების აზრი ამ გადაწყვეტილებაზე?
- ჩემს მშობლებს რომ ვუთხარი, აქეთ ვაპირებდი წამოსვლას, არ მიჯერებდნენ, გაუკვირდათ. საქმე საქმეზე რომ მიდგა და კოტეჯის მშენებლობა დავიწყეთ, მიხვდნენ, რომ უკვე სერიოზული გადაწყვეტილება იყო. რა თქმა უნდა, წინააღმდეგი არავინ არის. უბრალოდ, ნერვიულობდნენ, მაგრამ არავინ ჩარეულა.