ბავ­შვო­ბი­დან ოც­ნე­ბობ­და, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყო. ძა­ლი­ან მოს­წონ­და 15 წლის წინ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სივ­რცე­ში და­წყე­ბუ­ლი ახა­ლი იუ­მო­რის­ტუ­ლი გა­და­ცე­მა "შა­ბა­თის შოუ" და მისი მსა­ხი­ო­ბე­ბის გვერ­დით ყოფ­ნა უნ­დო­და.

"მათ შე­მაყ­ვა­რეს ეს ჟან­რი და მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბა... და წლე­ბის მერე ამიხ­და ეს ოც­ნე­ბა და ამ ჯგუ­ფის წევ­რი აღ­მოვ­ჩნდი,“ - გვე­უბ­ნე­ბა გივი პა­პა­ვა, დღეს უკვე "კო­მე­დი შოუ" მსა­ხი­ო­ბი.

"მა­ყუ­რე­ბელ­მა გა­მიც­ნო, ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი და­ვიმ­სა­ხუ­რე, რაც ბევრ რა­მეს ნიშ­ნავს. ვა­კე­თებ ჩემს საყ­ვა­რელ საქ­მეს და ვარ ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი. ჩემი პერ­სო­ნა­ჟე­ბით, იუ­მო­რით ვამ­ხი­ა­რუ­ლებ ხალ­ხს, რა­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი მხო­ლოდ სიყ­ვა­რუ­ლის სა­ხით მიბ­რუ­ნე­ბენ უკან,“ - აღ­ნიშ­ნავს გივი. ის წარ­მო­შო­ბით იმე­რე­ლია. და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და ხონ­ში. რო­გორც ამ­ბობს, მო­უს­ვე­ნა­რი და ცელ­ქი ბავ­შვი ყო­ფი­ლა, ხუმ­რო­ბა და იუ­მო­რი სულ ახა­სი­ა­თებ­და... მეშ­ვი­დეკ­ლა­სე­ლი კი ხო­ნის თე­ატ­რში მი­სუ­ლა, სა­დაც 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სპე­ტა­კებ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და.

"ხო­ნის თე­ატ­რი ტრა­დი­ცი­უ­ლი და ცნო­ბი­ლია, იქ ბევრ კარგ მსა­ხი­ობს აქვს კა­რი­ე­რა და­წყე­ბუ­ლი, მათ შო­რის, იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­ას. თე­ატ­რი მის სა­ხელს ატა­რებს. იქ კარ­გი კლა­სი გა­ვი­ა­რე, ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე და სცე­ნა­ზე ასე ავიდ­გი ფეხი... მერე „კა­ვე­ენ“-ის თა­მა­ში და­ვი­წყე, სას­კო­ლო ჩემ­პი­ო­ნა­ტი იყო და... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ქუ­თა­ი­სის გუნდში „იშ­ვი­ა­თი იმერ­ლე­ბი“ მოვ­ხვდი, სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნიც გავ­ხდი და სა­ბო­ლო­ოდ ასე აღ­მოვ­ჩნდი "კო­მე­დი­ში" - გვიყ­ვე­ბა იუ­მო­რის­ტი...

- სცე­ნა ასე რომ გი­ზი­დავ­და, თე­ატ­რში ძა­ლე­ბიც მო­გი­სინ­ჯავს და გა­გი­მარ­თლა კი­დეც. „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ რა­ტომ არ ჩა­ა­ბა­რე?

- სხვა­თა შო­რის, მინ­დო­და, "თე­ატ­რა­ლურ­ში" ჩა­ბა­რე­ბა. სკო­ლას რომ ვამ­თავ­რებ­დი, ამა­ზე ვფიქ­რობ­დი. მერე ისე მოხ­და, რა­ტომ­ღაც გა­და­ვი­ფიქ­რე და „ტუ­რიზ­მზე“ ჩა­ვა­ბა­რე, მაგ­რამ მა­ინც იმ საქ­მეს გავ­ყე­ვი, რაც გულ­ში მქონ­და და მინ­დო­და, რომ მე­კე­თე­ბი­ნა. ამ სფე­რო­ში რა­ღა­ცის­თვის მი­მეღ­წია. ამას­თან, ძი­რი­თა­დი პრო­ფე­სი­აც მაქვს, სა­ქარ­თვე­ლო ტუ­რის­ტუ­ლი ქვე­ყა­ნაა და ალ­ბათ ოდეს­მე საყ­ვა­რელ საქ­მე რომ შე­ვეშ­ვე­ბი, ჩემს პრო­ფე­სი­ას გავ­ყვე­ბი.

- "ტუ­რიზ­მზე" ჩა­ბა­რე­ბა ვინ­მემ გირ­ჩია, თუ ეს დარ­გი შენი სურ­ვი­ლით აირ­ჩიე?

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ლაშ­ქრო­ბებ­ზე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად წას­ვლა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლე­ბის, მათ შო­რის, ის­ტო­რი­უ­ლი ად­გი­ლე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა, კარ­ვი­თაც დავ­დი­ო­დით. ახ­ლაც მიყ­ვარს სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლე­ბის და­ლაშ­ქვრა და პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა ამ ყვე­ლა­ფერ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა.

- მოკ­ლედ, მოხ­ვდი კო­მე­დი­უ­რი ჟან­რის პო­პუ­ლა­რულ მსა­ხი­ო­ბებ­ში...

- 2016 წელს "კა­ვე­ენ"-ში სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნა­ტი ტარ­დე­ბო­და. რო­გორც გი­თხა­რით, „იშ­ვი­ათ იმერ­ლებ­ში“ ვი­ყა­ვი. სა­ნამ ფი­ნა­ლი და­ი­წყე­ბო­და, სა­დღაც 10 წუ­თით ადრე, ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვილ­მა მე და ჩემს მე­გო­ბარს, თემო ნი­ქა­ბა­ძეს გვი­თხრა, რომ სტა­ჟი­რე­ბა­ზე და გა­მო­საც­დე­ლი ვა­დით ჩვე­ნი აყ­ვა­ნა უნ­დო­და. თან, სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნე­ბი გავ­ხდით და სა­უ­კე­თე­სო მო­თა­მა­შე­ე­ბი გა­მო­საც­დე­ლი ვა­დით აგ­ვიყ­ვა­ნეს. ეგ პე­რი­ო­დი კარ­გად გა­ვი­ა­რეთ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­ვავ­ლი­ნეთ და "კო­მე­დი ჯგუ­ფის“ წევ­რე­ბი გავ­ხდით. როცა ასე­თი გა­მოც­დი­ლი, ნი­ჭი­ე­რი და პო­პუ­ლა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი შე­საძ­ლებ­ლო­ბას გაძ­ლე­ვენ ოც­ნე­ბა აიხ­დი­ნო, წა­მი­თაც არ უნდა და­ფიქ­რდე. მერე კი მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა იყო მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი, და­ამ­ტკი­ცო, რომ მათ­თან ერ­თად გა­აგ­რძე­ლო შემ­დეგ საქ­მე - გა­ამ­ხი­ა­რუ­ლო ხალ­ხი.

- რა მო­გი­ტა­ნა ამ საქ­მემ, გარ­და იმი­სა, რომ პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი?

- ამ ყვე­ლა­ფერ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ხალ­ხი სიყ­ვა­რუ­ლია. სა­დაც შევ­დი­ვარ, ყვე­ლა ღი­მი­ლით მი­ყუ­რებს. რა ამის პა­სუ­ხია და ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა და პა­ნაშ­ვიდ­ზე, სამ­ძი­მარ­ზე მივ­სულ­ვარ და ჩემ­თვის მა­ნიც ღი­მი­ლით შე­მო­უ­ხე­დავთ. ვი­ღა­ცას თუ შენი ერთი და­ნახ­ვაც გა­ამ­ხი­ა­რუ­ლებს და დღეს გა­უ­ლა­მა­ზებს, ამა­ზე მეტი ადა­მი­ანს რა უნდა უნ­დო­დეს?! რთუ­ლია ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბა და რო­დე­საც ამას ყო­ველ 2 ნა­ბიჯ­ზე ვგრძნობ, ეს ამ­ბა­ვი მი­ხა­რია.

- ადა­მი­ა­ნე­ბის უმე­ტე­სო­ბას მსა­ხი­ო­ბე­ბი ცხოვ­რე­ბა­შიც ისე­თი­ვე ჰგო­ნია, რო­გორ­საც ეკ­რან­ზე, ამა თუ იმ როლ­ში უყუ­რე­ბენ...

- კი, უმე­ტე­სო­ბას ჰგო­ნია, რომ რე­ა­ლუ­რად რო­გო­რი პერ­სო­ნაჟ­საც ვთა­მა­შობ, ცხოვ­რე­ბა­შიც ისე­თი­ვე ვარ. არა­და, ცხოვ­რე­ბა­ში იმ პერ­სო­ნა­ჟე­ბის­გან ძა­ლი­ან გან­ვსხვავ­დე­ბი. ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს, ჩემ­თვის ვარ, ხალ­ხმრავ­ლო­ბაც არ მსი­ა­მოვ­ნებს... არა­და, სა­დღაც რომ მოვ­ხვდე­ბი, მე­უბ­ნე­ბი­ან, - მოდი, რა გაგ­ვა­ცი­ნე? ამ დროს 50 კაცი გი­ყუ­რებს... ეს არ მსი­ა­მოვ­ნებს, მაგ­რამ 2-3 ჭი­ქას რომ დავ­ლევ, უკვე ჩე­მით „მეხ­სნე­ბა“... ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა ასე­თიც, სა­დღაც მივ­სულ­ვარ და ორ­მეტ­რი­ან ხალ­ხს უთ­ქვამს, თა­მა­და უნდა იყო და და­ლი­ოო... არა, რას ამ­ბობთ, თა­მა­დო­ბა არა-მეთ­ქი. მაგ­რამ მა­თიც მეს­მის, ხომ ვამ­ბობ, თა­ვი­ან­თი შე­ხე­დუ­ლე­ბა აქვთ, ასე აღიქ­ვა­მენ...

- როცა ადა­მი­ა­ნი ოც­ნე­ბას აიხ­დენს, ცხოვ­რე­ბის რა­ღაც სა­ფე­ხურ­ზე ადის, ით­ვლე­ბა, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლია. რას ფიქ­რობ, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ხარ.

- კი, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვარ. მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა, თემო ნი­ქა­ბა­ძემ ბევ­რი ვიშ­რო­მეთ, რო­გორც გი­თხა­რით, სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში „კა­ვე­ენ“-ს ვთა­მა­შობ­დით. მერე „ფე­ის­ბუქ­ზე“ ვი­დე­ო­ე­ბის და­დე­ბა და­ვი­წყეთ, რა­საც მოჰ­ყვა ქუ­თა­ი­სის სა­ხე­ლით „კა­ვე­ენ“-ის თა­მა­ში. 4-5 წელი დაგ­ვჭირ­და იმის­თვის, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის მიგ­ვეღ­წია. მერე იყო ის გა­მო­საც­დე­ლი პე­რი­ო­დი, რაც გა­ვი­ა­რეთ და „კო­მე­დი­შიც“ მოვ­ხვდით. მი­მაჩ­ნია, რომ მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თეთ, რომ ამის­თვის მიგ­ვეღ­წია... მაგ­რამ ეს არ არის საკ­მა­რი­სი, მუდ­მი­ვად ბევ­რი შრო­მა გვი­წევს, რომ თავი და­ვიმ­კვიდ­როთ.

- მოკ­ლედ, შრო­მა და მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლო­ბაა შენი წარ­მა­ტე­ბის ფორ­მუ­ლა, ხომ?..

- ნუ, ნი­ჭიც თა­ვი­სას შვრე­ბა, რო­მე­ლიც ადა­მი­ან­მა უნდა გა­მო­ი­ყე­ნოს. ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი მი­ნა­ხავს, რომ ჰგო­ნია, თა­ვი­სით მოვა ყვე­ლა­ფე­რი, რად­გან ნიჭი აქვს. ბევ­რი უნდა იშ­რო­მო, თა­ვი­სით არა­ფე­რი მო­დის.

- ქა­ლის, მა­მა­კა­ცის, პა­ტარ ბი­ჭის რო­ლე­ბი, ბევ­რი რამ გი­თა­მა­შია - მგო­ნი, ყვე­ლა პერ­სო­ნა­ჟის შექ­მნა შე­გიძ­ლია...

- ყვე­ლა­სი არა, - მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, ამა თუ იმ რო­ლის თა­მა­ში­სას უხერ­ხულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვყო­ფილ­ვარ, რად­გა­ნაც ვერ მო­მირ­გია. ქა­ლის როლს რაც შე­ე­ხე­ბა, წუ­ლუ­კი­ან­საც ვა­კე­თებ­დი და ტი­კა­რა­ძე­საც. არ გამ­ჭირ­ვე­ბია, მაგ­რამ მე­ტად კა­ცის რო­ლის თა­მა­ში მომ­წონს, ბი­ჭის, ბავ­შვის... ერთი ეპი­ზო­დი მახ­სენ­დე­ბა, როცა რა­ღაც ვერ მო­ვირ­გე, ქარ­თლე­ლი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი... არის როცა რა­ღა­ცას ვერ ვირ­გებთ და მერე ჩა­ნაც­ვლე­ბა ხდე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ის ფორ­მა გიხ­დე­ბო­დეს, მაგ­რამ მხო­ლოდ ფორ­მაც არ არის...

- ოჯა­ხი რო­გორ გა­ფა­სებს?

- მოს­წონთ, მაგ­რამ უთ­ქვამთ, რომ ამა­ზე არ გაგ­ვე­ცი­ნაო. კარ­გია, როცა მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ რა­ღაც არ მო­ე­წო­ნათ. ე.ი. იმ კონ­კრე­ტულ მო­მენ­ტში რა­ღაც გა­მო­სას­წო­რე­ბე­ლია. სათ­ქმე­ლი ჯო­ბია, პირ­და­პირ მი­თხრან, ვიდ­რე შე­ფარ­ვით.

- და­ცინ­ვის, ან ბუ­ლინ­გის ობი­ექ­ტი ხომ არ ყო­ფილ­ხარ და რო­გო­რი რე­აქ­ცია გაქვს მაგ დროს?

- ბუ­ლინ­გის ობი­ექ­ტი არც ბავ­შვო­ბა­ში ვყო­ფილ­ვარ და არც დი­დო­ბა­ში. ერ­თა­დერ­თი ჩემს სი­დაბ­ლეს აღ­ნიშ­ნა­ვენ ხოლ­მე, რა­ზეც არას­დროს გავ­ბრა­ზე­ბულ­ვარ. პი­რი­ქით, ამა­ზე თვი­თო­ნაც ვღა­და­ობ ამა თუ იმ ვი­დე­ო­სა თუ სკეტჩში. თვითკრი­ტი­კუ­ლი იუ­მო­რი მიყ­ვარს. თუ ვინ­მეს სი­დაბ­ლე მი­ნუ­სად მი­აჩ­ნია, რა გი­თხრათ? ვი­ღაც ორ­მეტ­რი­ა­ნია, ვი­ღაც - ერ­თმეტ­რი­ა­ნი. ძა­ლი­ა­ნაც მომ­წონს ტან­და­ბა­ლი რომ ვარ, რომ შე­ხე­დავ ადა­მი­ანს და გა­გე­ცი­ნე­ბა, თან, იუ­მო­რის სფე­რო­ში გა­რეგ­ნო­ბაც ხომ თა­ვის საქ­მეს აკე­თებს. რა­ღაც და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი უნდა გქონ­დეს ან ფი­ზი­კუ­რად, ან ლა­პა­რა­კის მა­ნე­რით, რომ ადა­მი­ანს და­ა­მახ­სოვ­რდე. პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში პირ­ბა­დით, ქუ­დით ქუ­ჩა­ში ვყო­ფილ­ვარ და მა­ინც ვუც­ნი­ვართ. ასე რომ, სა­კუ­თარ თავ­ზე თვი­თონ უნდა შეგ­ვეძ­ლოს ხუმ­რო­ბა. ჩემ­თვის სა­კუ­თა­რი თავი მი­სა­ღე­ბია ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ. თუ ვინ­მეს­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი ვარ, ეს მისი პრობ­ლე­მაა.

- სა­კუ­თარ ოჯა­ხი გაგ­ვა­ცა­ნი.

- მყავს მე­უღ­ლე და ორი შვი­ლი. უფ­რო­სი ბიჭი 2 წლის და 6 თვი­საა, მე­ო­რე გო­გო­ნაა და ჯერ ერთი თვი­საა. მოკ­ლედ, მე, მე­უღ­ლე და ორი ბავ­შვი ვცხოვ­რობთ ბედ­ნი­ე­რად და გემ­რი­ე­ლად...

- მზრუნ­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ ოჯა­ხის წევ­რე­ბის მი­მართ?

- კი, ვცდი­ლობ, მაგ­რამ დრო­ის სა­კი­თხია, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ისე­თი გრა­ფი­კი გვაქვს, მთე­ლი დღე და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ. თუ თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს, მინ­და, რომ ავა­ნა­ზღა­უ­რო და მთლი­ა­ნად ოჯახს და­ვუთ­მო. რამ­დე­ნად გა­მომ­დის, ეს ოჯა­ხის წევ­რე­ბის შე­სა­ფა­სე­ბე­ლია... მე­უღ­ლე პრო­ფე­სი­ით ფსი­ქო­ლო­გია, ამ­ჟა­მად არ მუ­შა­ობს, პა­ტა­რე­ბი რომ გვყავს, ცდი­ლობს, სახ­ლში იყოს და შვი­ლებ­ზე იზ­რუ­ნოს. სექ­ტემ­ბრი­დან ალ­ბათ გავა სამ­სა­ხურ­ში. სა­კუ­თარ სახ­ლი სამი წლის წინ შე­ვი­ძი­ნე, როცა და­ვო­ჯახ­დი. გა­დავ­წყვი­ტეთ ცალ­კე გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვით და და­მო­უ­კი­დებ­ლად გვე­ცხოვ­რა.

- შენ მა­ყუ­რე­ბელს რას ეტყვი?

- მო­ი­წყონ კარ­გი შვე­ბუ­ლე­ბა, ნა­ყო­ფი­ე­რად და­ის­ვე­ნონ, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან, საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებ­თან, მე­გობ­რებ­თან, ბე­ბი­ებ­თან, ბა­ბუ­ებ­თან ერ­თად გა­ა­ტა­რონ. მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, მთა­ში იქ­ნე­ბი­ან თუ ზღვა­ში, ნე­ბის­მი­ე­რი წუთი გა­მო­ი­ყე­ნონ იმი­სათ­ვის, რომ სექ­ტემ­ბრი­დან ახალ სე­ზონ­ზე სავ­სე დას­ვე­ნე­ბუ­ლე­ბი შე­უდ­გნენ საქ­მეს და ახალ-ახა­ლი რა­ღა­ცე­ბი გა­ა­კე­თონ სა­კუ­თარ პრო­ფე­სი­ა­ში. გული მწყდე­ბა, ქუ­ჩა­ში მო­ღუ­შუ­ლე­ბი, მო­წყე­ნი­ლე­ბი და და­ფიქ­რე­ბუ­ლე­ბი რომ და­დი­ან. რაც არ უნდა პრობ­ლე­მა გვქონ­დეს, ერ­თმა­ნეთს უნდა გა­ვუ­ღი­მოთ. ეს რა­ღაც მო­მენ­ტში ერ­თმა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვას ნიშ­ნავს. ზრუნ­ვა კი­დევ სი­კე­თეა. ბევ­რი ღი­მი­ლი, ბევ­რი პო­ზი­ტი­ვი და სიყ­ვა­რუ­ლია სა­ჭი­რო.