სამხედრო
სამართალი
სპორტი
Faceამბები
კულტურა/შოუბიზნესი
მოზაიკა
მეცნიერება
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"მეორედ რომ გავთხოვდი, ვახო უკვე დიდი ბიჭი იყო…ყველაფერი უმტკივნეულოდ მოხდა" - დალი ჩიტალაძე ოჯახზე, პირველ ქორწინებაზე, ბავშვობასა და ესთეტიკაზე
"მეორედ რომ გავთხოვდი, ვახო უკვე დიდი ბიჭი იყო…ყველაფერი უმტკივნეულოდ მოხდა" - დალი ჩიტალაძე ოჯახზე, პირველ ქორწინებაზე, ბავშვობასა და ესთეტიკაზე

"მო­დის ექ­სპერ­ტის" სტა­ტუ­სით ცნო­ბილ დალი ჩი­ტა­ლა­ძეს "ქა­ლურ-დი­ა­სახ­ლი­სურ" თე­მებ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ. კი­თხვა­ზე, თუ რო­დის გა­აც­ნო­ბი­ე­რა, მომ­ხიბ­ვლე­ლი რომ იყო, ასე გვი­პა­სუ­ხა: "მომ­ხიბ­ვლე­ლი და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რომ ვი­ყა­ვი, ეს საკ­მა­ოდ გვი­ან, 15-16 წლი­სამ გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, მა­ში­ნაც - ეს ბო­ლომ­დე შეგ­ნე­ბუ­ლი არ მქონ­და. ჩემი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლო­ბა 20-21 წლი­სამ უფრო მე­ტად აღ­ვიქ­ვი"...

- ხომ არი­ან მშობ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც შვი­ლებს ეფე­რე­ბი­ან, - ჩემო ლა­მა­ზო, ერ­თა­დერ­თოო?.. ჩემი მშობ­ლე­ბი ასე არ მა­ნე­ბივ­რებ­დნენ. მკაც­რად მზრდიდ­ნენ. არ ვიცი, ეს კარ­გია თუ ცუდი... იმას კი არ ვამ­ბობ, რომ რა­მეს მაკ­ლებ­დნენ? უბ­რა­ლოდ, ზედ­მეტ ამ­ბი­ცი­ებს არ მი­ნერ­გავ­დნენ. დე­და­ჩემს ყო­ველ­თვის მი­აჩ­ნდა, რომ ადა­მი­ანს თავ­და­ჯე­რე­ბას ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო და ინ­ტე­ლექ­ტი სძენს. გა­რეგ­ნო­ბის გამო კა­რი­ე­რუ­ლი წინსვლა არ უნდა მოხ­დეს. წარ­მა­ტე­ბა ნი­ჭ­ში, სუ­ლი­ერ სამ­ყა­რო­ში უნდა ეძე­ბო. ჩემს მშობ­ლებს ეს დე­ვი­ზი ჰქონ­დათ, ჩვენს ოჯახ­ში გა­ნათ­ლე­ბა უმ­თავ­რე­სი და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო.

- სკო­ლა­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი გოგო არ იყა­ვით?

- კი, რო­გორ არა! უფრო - იმით, რომ მუ­სი­კას ვწერ­დი, ვმღე­რო­დი, სპექ­ტაკ­ლებს ვდგამ­დი, გო­გო­ნე­ბის ტრი­ოც გვყავ­და და სულ რა­ღაც ღო­ნის­ძი­ე­ბებს ვა­კე­თებ­დი. სცე­ნა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მიყ­ვარ­და. მა­შინ ფო­ტო­ა­პა­რა­ტი სად გვქონ­და? ერთი სული მქონ­და, ფო­ტოგ­რა­ფი მო­სუ­ლი­ყო (იცი­ნის)...

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი თქვენ მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბას რო­გორ გა­მო­ხა­ტავ­დნენ?

- ამ თე­მით და­კა­ვე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვი. ერთხელ ვინც მო­მე­წო­ნა, ცო­ლად გავ­ყე­ვი (იცი­ნის). პა­ტა­რა ასა­კის, 16 წლის გახ­ლდით. იმ დროს ჯერ მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ვსწავ­ლობ­დი, მერე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე. თან, იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემი 2 დე­ი­დაშ­ვი­ლი გა­თხოვ­და. დე­ი­დაშ­ვილ­თან ჩემი მო­მა­ვა­ლი ქმა­რი, ჩემი შვი­ლის მამა გა­ვი­ცა­ნი. ყვე­ლა­ფე­რი უცებ მოხ­და. თან, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ისე მინ­დო­და, მე­გო­ნა, რომ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, ეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა იქ­ნე­ბო­და (იღი­მის).

- რე­ა­ლო­ბა რო­გო­რი აღ­მოჩ­ნდა, მი­ი­ღეთ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა?

- რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, გა­თხო­ვე­ბა თა­ვი­სუფ­ლე­ბად ჩათ­ვა­ლო? ჯერ სა­კუ­თარ თავ­ში არ მქონ­და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ნა­პოვ­ნი - ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. პი­როვ­ნულ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ვგუ­ლის­ხმობ. სა­ნამ ამ შეგ­რძნე­ბას მი­ი­ღებს ადა­მი­ა­ნი, ამის­თვის ძა­ლი­ან ბევ­რი უნდა გა­ი­ა­როს: თა­ვი­სუფ­ლე­ბა თავ­და­ჯე­რე­ბი­დან, ინ­ტე­ლექ­ტი­დან, გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან მო­დის. ასე რომ, მა­შინ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად და­უ­ფიქ­რე­ბე­ლი ნა­ბი­ჯი გა­დავ­დგი. სულ ვამ­ბობ, რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტას სიყ­ვა­რუ­ლი ნამ­დვი­ლი გრძნო­ბა არის-მეთ­ქი. მერე ცხოვ­რე­ბა უკვე ისე­თი რთუ­ლი და არაპ­როგ­ნო­ზი­რე­ბა­დია, "ზრდას­რუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი" გვი­ან მო­დის. დღეს 21-ე სა­უ­კუ­ნეა და არა - შუა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბი ან თუნ­დაც, მე-19 სა­უ­კუ­ნე, რო­დე­საც ქა­ლი­სა და მა­მა­კა­ცის როლი სხვა­ნა­ი­რი იყო.

კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში კი­დევ უფრო რთუ­ლია... ადრე თუ ქა­ლე­ბი აუ­ცი­ლებ­ლად 15-16 წლის ასაკ­ში უნდა გა­თხო­ვი­ლიყ­ვნენ, დღეს პი­რი­ქით - ეს სირ­ცხვი­ლია, რად­გან ჯერ რა­ღაც სა­კუ­თა­რი უნდა შექ­მნა. შე­იძ­ლე­ბა, ბევ­რი შე­მე­კა­მა­თოს, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ დღეს ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თარ არ­ჩე­ვან­ში თა­ვი­სუ­ფა­ლია. ამი­ტომ თა­ვად უნდა აირ­ჩი­ოს და გა­და­წყვი­ტოს, თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა რო­გო­რი იქ­ნე­ბა.

წი­ნათ თუ შვი­ლებს მშობ­ლე­ბი ათხო­ვებ­დნენ (ზოგ­ჯერ და­ბა­დე­ბის­თა­ნა­ვე ნიშ­ნავ­დნენ), ამ ეპო­ქი­დან გა­მო­ვე­დით. ჯერ ბევ­რი უნდა ის­წავ­ლო, ნახო და მერე უკვე მყა­რი ოჯა­ხი შექ­მნა. "ბო­იფ­რენდ-გელფ­რენ­დის ინ­სტი­ტუ­ტის" მომ­ხრე ვარ. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში, წყვი­ლე­ბის 50% ამ "ინ­სტი­ტუ­ტით" ცხოვ­რობს, რად­გან შე­უძ­ლე­ბე­ლია, დღეს, ად­რე­ულ ასაკ­ში, გა­მო­უც­დე­ლო­ბის გამო, ადა­მი­ა­ნი აირ­ჩიო, რო­მელ­ზეც დარ­წმუ­ნე­ბით იტყვი, რომ ის ნამ­დვი­ლად "ის" არის...

- თქვე­ნი მე­ო­რედ და­ო­ჯა­ხე­ბა შვილ­მა რო­გორ მი­ი­ღო?

- ვახო უკვე დიდი ბიჭი იყო. ყვე­ლა­ფე­რი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად უმ­ტკივ­ნე­უ­ლოდ და კარ­გად მოხ­და.

- ოჯა­ხურ კრი­ზი­სე­ბი გქო­ნი­ათ?

- არა. შე­უღ­ლე­ბა უკვე შეგ­ნე­ბუ­ლი და და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით მოხ­და...

- ასა­კის მა­ტე­ბა გა­ში­ნებთ?

- არა (იცი­ნის). ჯერ ერთი, ჩემს ასაკ­თან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ჰარ­მო­ნი­უ­ლად გან­წყო­ბი­ლი ვარ. როცა თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ხარ, სა­კუ­თა­რი თავი გიყ­ვარს, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ ისე უვლი, რო­გორც სა­ჭი­როა...წა­ა­ი­კი­თხეთ სრუ­ლად

მკითხველის კომენტარები / 3 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
Tokyo
75

Saintereso da feshen qalia, yvela rom dalisavit azrovnebdes da gemovnebiani chacmis stilitac gamoircheodees, kargi iqneboda

???
3

უაღრესად სნობი მოდის "ექსპერტი" :》

ავტორი:

"მეორედ რომ გავთხოვდი, ვახო უკვე დიდი ბიჭი იყო…ყველაფერი უმტკივნეულოდ მოხდა" - დალი ჩიტალაძე ოჯახზე, პირველ ქორწინებაზე, ბავშვობასა და ესთეტიკაზე

"მეორედ რომ გავთხოვდი, ვახო უკვე დიდი ბიჭი იყო…ყველაფერი უმტკივნეულოდ მოხდა" - დალი ჩიტალაძე ოჯახზე, პირველ ქორწინებაზე, ბავშვობასა და ესთეტიკაზე

"მოდის ექსპერტის" სტატუსით ცნობილ დალი ჩიტალაძეს "ქალურ-დიასახლისურ" თემებზე ვესაუბრეთ. კითხვაზე, თუ როდის გააცნობიერა, მომხიბვლელი რომ იყო, ასე გვიპასუხა: "მომხიბვლელი და განსხვავებული რომ ვიყავი, ეს საკმაოდ გვიან, 15-16 წლისამ გავაცნობიერე, მაშინაც - ეს ბოლომდე შეგნებული არ მქონდა. ჩემი განსაკუთრებულობა 20-21 წლისამ უფრო მეტად აღვიქვი"...

- ხომ არიან მშობლები, რომლებიც შვილებს ეფერებიან, - ჩემო ლამაზო, ერთადერთოო?.. ჩემი მშობლები ასე არ მანებივრებდნენ. მკაცრად მზრდიდნენ. არ ვიცი, ეს კარგია თუ ცუდი... იმას კი არ ვამბობ, რომ რამეს მაკლებდნენ? უბრალოდ, ზედმეტ ამბიციებს არ მინერგავდნენ. დედაჩემს ყოველთვის მიაჩნდა, რომ ადამიანს თავდაჯერებას შინაგანი სამყარო და ინტელექტი სძენს. გარეგნობის გამო კარიერული წინსვლა არ უნდა მოხდეს. წარმატება ნიჭში, სულიერ სამყაროში უნდა ეძებო. ჩემს მშობლებს ეს დევიზი ჰქონდათ, ჩვენს ოჯახში განათლება უმთავრესი და აუცილებელი იყო.

- სკოლაში პოპულარული გოგო არ იყავით?

- კი, როგორ არა! უფრო - იმით, რომ მუსიკას ვწერდი, ვმღეროდი, სპექტაკლებს ვდგამდი, გოგონების ტრიოც გვყავდა და სულ რაღაც ღონისძიებებს ვაკეთებდი. სცენა ბავშვობიდანვე მიყვარდა. მაშინ ფოტოაპარატი სად გვქონდა? ერთი სული მქონდა, ფოტოგრაფი მოსულიყო (იცინის)...

- თაყვანისმცემლები თქვენ მიმართ ყურადღებას როგორ გამოხატავდნენ?

- ამ თემით დაკავებული არ ვიყავი. ერთხელ ვინც მომეწონა, ცოლად გავყევი (იცინის). პატარა ასაკის, 16 წლის გახლდით. იმ დროს ჯერ მუსიკალურ სასწავლებელში ვსწავლობდი, მერე კონსერვატორიაში ჩავაბარე. თან, იმ პერიოდში ჩემი 2 დეიდაშვილი გათხოვდა. დეიდაშვილთან ჩემი მომავალი ქმარი, ჩემი შვილის მამა გავიცანი. ყველაფერი უცებ მოხდა. თან, თავისუფლება ისე მინდოდა, მეგონა, რომ გავთხოვდებოდი, ეს თავისუფლება იქნებოდა (იღიმის).

- რეალობა როგორი აღმოჩნდა, მიიღეთ თავისუფლება?

- როგორ შეიძლება, გათხოვება თავისუფლებად ჩათვალო? ჯერ საკუთარ თავში არ მქონდა თავისუფლება ნაპოვნი - ბავშვი ვიყავი. პიროვნულ თავისუფლებას ვგულისხმობ. სანამ ამ შეგრძნებას მიიღებს ადამიანი, ამისთვის ძალიან ბევრი უნდა გაიაროს: თავისუფლება თავდაჯერებიდან, ინტელექტიდან, გამოცდილებიდან მოდის. ასე რომ, მაშინ აბსოლუტურად დაუფიქრებელი ნაბიჯი გადავდგი. სულ ვამბობ, რომეო და ჯულიეტას სიყვარული ნამდვილი გრძნობა არის-მეთქი. მერე ცხოვრება უკვე ისეთი რთული და არაპროგნოზირებადია, "ზრდასრული სიყვარული" გვიან მოდის. დღეს 21-ე საუკუნეა და არა - შუა საუკუნეები ან თუნდაც, მე-19 საუკუნე, როდესაც ქალისა და მამაკაცის როლი სხვანაირი იყო.

კარგი ურთიერთობების ჩამოყალიბება 21-ე საუკუნეში კიდევ უფრო რთულია... ადრე თუ ქალები აუცილებლად 15-16 წლის ასაკში უნდა გათხოვილიყვნენ, დღეს პირიქით - ეს სირცხვილია, რადგან ჯერ რაღაც საკუთარი უნდა შექმნა. შეიძლება, ბევრი შემეკამათოს, მაგრამ მიმაჩნია, რომ დღეს ადამიანი საკუთარ არჩევანში თავისუფალია. ამიტომ თავად უნდა აირჩიოს და გადაწყვიტოს, თავისი ცხოვრება როგორი იქნება.

წინათ თუ შვილებს მშობლები ათხოვებდნენ (ზოგჯერ დაბადებისთანავე ნიშნავდნენ), ამ ეპოქიდან გამოვედით. ჯერ ბევრი უნდა ისწავლო, ნახო და მერე უკვე მყარი ოჯახი შექმნა. "ბოიფრენდ-გელფრენდის ინსტიტუტის" მომხრე ვარ. დარწმუნებული ვარ, საქართველოში, წყვილების 50% ამ "ინსტიტუტით" ცხოვრობს, რადგან შეუძლებელია, დღეს, ადრეულ ასაკში, გამოუცდელობის გამო, ადამიანი აირჩიო, რომელზეც დარწმუნებით იტყვი, რომ ის ნამდვილად "ის" არის...

- თქვენი მეორედ დაოჯახება შვილმა როგორ მიიღო?

- ვახო უკვე დიდი ბიჭი იყო. ყველაფერი აბსოლუტურად უმტკივნეულოდ და კარგად მოხდა.

- ოჯახურ კრიზისები გქონიათ?

- არა. შეუღლება უკვე შეგნებული და დაფუძნებული სიყვარულით მოხდა...

- ასაკის მატება გაშინებთ?

- არა (იცინის). ჯერ ერთი, ჩემს ასაკთან აბსოლუტურად ჰარმონიულად განწყობილი ვარ. როცა თავდაჯერებული ხარ, საკუთარი თავი გიყვარს, რაც იმას ნიშნავს, რომ ისე უვლი, როგორც საჭიროა...წააიკითხეთ სრულად