"პატარა ასაკში რომ დავოჯახებულიყავი, როცა დევნილობის გამო, წესიერად სახლიც არ მქონდა, უფრო გამიჭირდებოდა" - გიორგი გასვიანი ოჯახზე, აფხაზეთზე, კარიერასა და პატარა გალაზე

მსახიობია, მაგრამ ტელეკარიერაც ძირითადი პროფესიის პარალელურად გამოუვიდა. გიორგი გასვიანი ორივე პროფესიაში წარმატებულია. ცოტა ხნის წინ ახმეტელის თეატრში უკრაინის ომის თემაზე შექმნილ სპექტაკლში ითამაშა, საკმაოდ მძიმე პიესაა, თუმცა თეატრმა მაყურებელს ის მძიმე ადამიანური ყოფა, განცდები და ემოციები აჩვენა, რასაც დღეს უკრაინელი ხალხი განიცდის. ეს ყველაფერი თავად გიორგისთვისაც არ არის უცხო. ის სოხუმელია და აფხაზეთის ომის სისასტიკე მის ოჯახს საკუთარ თავზე აქვს გამოცდილი.

ომი და თეატრი

- უკრაინაში ომი რომ დაიწყო, ძველი ტკივილი ყველას განგვიახლდა, რადგანაც ეს საშინელება გავლილი გვაქვს... საერთოდ, პანდემიის მერე ეს ომი ისეთი მოულოდნელი იყო, რომ ზოგადად, მთელი მსოფლიო აბსოლუტურ შოკში ჩავარდა...

თეატრსა თუ ტელევიზიაში ურთიერთობა გვაქვს არაერთ უკრაინელთან - ქორეოგრაფებთან, თეატრის რეჟისორებთან, ბევრთან ვმეგობრობთ, ამიტომ ცხადია, მათი ტკივილი გულთან ახლოს მიგვაქვს. ახლაც ჩვენთან უკრაინელი რეჟისორი - ალექსნდრ ჟურაველი იმყოფება, ის დევნილია, იტალიაში ცხოვრობს და ახმეტელის თეატრში შექსპირის პიესას დგამს... "სისხლიანი" პიესა გამოდის...

ახმეტელის თეატრში უკრაინელი ავტორის პიესა - „ცუდი გზები“ დავდგით, რომელიც დონბასში განვითარებულ მოვლენებს ეხება, დონბასის ქრონიკებია. იქ ხომ 2014 წლიდან დაწყებული, სულ ეს ამბებია. დღესაც ყველაზე დიდი ომი ისევ მანდ მიმდინარეობს. ამიტომ ჩვენი სპექტაკლით ადამიანების მდგომარეობა ვაჩვენეთ. მძიმე სპექტაკლი გამოვიდა, მძაფრი, რეჟისორმა ირაკლი გოგიამ ნატურალისტური ატმოსფერო შექმნა. ისეთი პერსონაჟი შევქმენი, რომ მაყურებელი ვერ მცნობს... თეატრის ენით გამოვხატეთ სათქმელი, მაყურებელი თითქოს ჭუჭრუტანაში გავახედეთ იმავე მარიუპოლსა, თუ ბუჩაში...

- როგორც აფხაზეთიდან დევნილმა, ვფიქრობ, სპექტაკლში კიდევ გამორჩეულად ჩადე ემოციები?

- ეს მაყურებელმა უნდა შეაფასოს, თუმცა ჩვენთვის ეს ნამუშევარი იყო აფხაზეთი და ის ქალაქი, თუ სოფელი, სადაც ფაქტობრივად, რუსებმა თავიანთი დაქირავებული კონფედერატების მეშვეობით გენოციდი და საშინელებები მოაწყეს. ადამიანები სიცოცხლეს წამებით გამოასალმეს, საშინელება ხდებოდა, რაც ერთი წელი გრძელდებოდა. ასე რომ, დღეს ჩვენთვის რაც უკრაინაში ხდება, ახალი არ არის. ამიტომაც სპექტაკლში მოვახერხეთ ქართულ და უკრაინელ ხასიათს შორის საერთო მუხტი დაგვეჭირა...

- დათო დოიაშვილს ინტერვიუს მოვუსმინე - ამბობდა, პანდემიამ დამანახა, რომ თეატრი ვერ იქნება ისეთი, როგორიც მანამდე, რადგანაც ამ პერიოდში ადამიანები რესტორნების და სხვადასხვა სივრცის გახსნას ითხოვდნენ, თეატრს კი არავინ ახსენებდაო... რას იტყვი, თეატრი უნდა იყოს ისეთი, როგორც პანდემიამდე?

- დოი მაგას რომ ამბობდა, ჯერ არ იყო პანდემია დასრულებული, პირბადეების პერიოდში მოუწია ახალი თეატრის გახსნა. აბსოლუტურად მესმის, ასე რატომ თქვა. ახლა, როცა პანდემია დასრულდა, სათქმელი ისევ დაგროვდა. არ მგონია, თეატრს იმ პერიოდში რაიმე ისეთი დააკლდა, რომლის აღდგენა და დაბრუნდება შეუძლებელია, პირიქით. მგონი, ყველა ჩადგა ფორმაში. უბრალოდ, ისეთი პროფესია გვაქვს, მუდმივად გიწევს სცენაზე გასვლა, ამისთვის ფსიქო-ემოციურად ვემზადებით. სცენაზე ვიხარჯებით, მაყურებლისგან ენერგიას ვიღებთ...

პანდემიისას ეს კონტაქტი როცა აღარ იყო, ჩავთვალეთ, რომ როგორც თეატრის მსახიობები არავის ვჭირდებოდით. თუმცა ფაქტია, თეატრი პანდემიისას დაიჩაგრა, იმასაც ვფიქრობდით - ხომ არ კვდება ეს ჟანრი-თქო, რადგანაც სამყარომ ცხოვრება ახალი პლატფორმით გააგრძელა. ცხოვრების სხვადასხვა ახალი ფორმები შეიქმნა, ყველაფერი ადაპტირდა, თეატრი ვერაფერმა ჩაანაცვლა და ამით ამ ჟანრის უნიკალურობა კიდევ ერთხელ დამტკიცდა. კი, თეატრი არის მისტიკა, რომელსაც თუ უშუალოდ არ ეხები, ისე არ არსებობს...

ტელევიზია და ტელესაქმე

- ტელევიზიამ რა ფანჯარა გახსნა შენს ცხოვრებაში?

- ბავშვობიდან თეატრში ვიზრდებოდი და ეს სამყარო ჩემთვის ყველაფერი იყო, ვერ წარმომედგინა ადამიანი, რომელსაც თეატრი არ ეყვარებოდა, მაგრამ რომ გავიზარდე და დროც შეიცვალა, მივხვდი, ადამიანები თეატრის გარეშე ცხოვრობენ. მასობრივი მედიასაშუალებების გარეშე კი არავინ ცხოვრობს... როდესაც ტელევიზიაში მოვხდი, აუდიტორიასთან მისასვლელი სხვა გზა აღმოვაჩინე და იმასაც მივხვდი, რომ ის ჩემი ყოფილა... მსახიობის პროფესია ჩემთვის უპირველესია, მაგრამ გაირკვა, რომ ტელევიზიაც ჩემი ყოფილა. წლების მანძილზე ბევრი რამ ვისწავლე, რადიოეთერში მუშაობის გამოცდილებაც მაქვს. შემდეგ როცა უკვე ტელეეკრანზე დავჯექი და მერე ჩანაწერს ცივი გონებით, სხვა თვალით შევხედე, - რაღაც კარგად გამოვიყურებოდი, დამაჯერებელი, რაც სასიამოვნო მომენტი იყო... მოკლედ, ტელევიზიაში ნიუსებში მოვხვდი, ტელეჟურნალისტიკაც იქ ვისწავლე.

ფაქტობრივად, პოლიტიკური ნიუსური თოქ-შოუ მიმყავდა, თავისი ყვითელი მომენტებით, გარკვეულწილად სკანდალურიც იყო. ფაქტი კი ერთია, მაგ პერიოდში ტელეჟურნალისტიკაში აკადემიური მომენტები გავიარე. ექსკლუზიურ ინფორმაციასაც მოვიპოვებდი, ამაზე ვმუშაობდი... ტელეკარიერის შესაქმნელად არასდროს მიზრუნია. მიმაჩნდა, რომ ჩვეულებრივი, თავმდაბალი მსახიობი ვარ, რომელიც ელოდება თავის როლს, წარმატებას, საკუთარ ბედსაა მინდობილი და როდესაც ვხედავ შესაძლებლობას, ხელიდან არ ვუშვებ. მნიშვნელოვანია, რომ პოლიტიკური გადაცემის წამყვანობა შემომთავაზეს, ჩემი მხრიდან რისკი იყო, მაგრამ არ შემეშინდა... ამ ყველაფერმა ბევრი რამ მომცა.

წამყვანი, რომელსაც ეკრანზე უყურებ, ანგაჟირებული და ჩარჩოებიდან ამოვარდნილი არ უნდა იყოს. აკადემიურობის სტანდარტი ჩემთვის ოქროს წესია. ჩარჩოდან ვერ ვვარდები - საკუთარი რიტმი და ტონალობა მაქვს... მახარებს, რომ ამ ყველაფერს ხალხის სიყვარული ახლავს.

ოჯახი

- ამ პანდემიის პერიოდში ოჯახი შექმენი. შეგცვალა ამ ამბავმა?

- ჩემს თავს ხანდახან ვაკვირდები - ხომ არ შევიცვალე, თუ ისეთივე გიორგი ვარ-მეთქი? მგონი, ისევ ისე მაინტერესებს ყველაფერი, როგორც მანამდე. ხანდახან მაქვს შეგრძნება, რომ არ მახსოვს ის პერიოდი, როცა დაოჯახებული არ ვიყავი. რომელ ასაკშიც არ უნდა შექმნა ოჯახი, ნებისმიერ დროს ხარ ბედნიერი. მთავარია, ბედნიერების ყოველდღიური განცდა შეგეძლოს. პატარა ასაკში რომ დავოჯახებულიყავი, როცა მეტი პრობლემა მქონდა, როცა პროფესიულადაც არ ვიყავი ჩამოყალიბებული და წესიერად სახლიც არ მქონდა, რადგანაც დევნილი ვარ, ალბათ უფრო გამიჭირდებოდა. ამიტომაც არ ვქმნიდი.

ბავშვობიდან დამოუკიდებელი კი ვიყავი, მაგრამ სხვა რამეა, როცა პროფესიულად და ცოტა ფინანსურადაც შემდგარი ხარ. ასეთი მიდგომა უფრო სწორი მგონია. ცოლს რომ მოიყვან, ბავშვი რომ დაიბადება, მიმაჩნია, რომ უკვე სხვანაირად უნდა იყოს ყველაფერი. პატარა სრულყოფილ გარემოში უნდა გაიზარდოს, აქ სიმდიდრეს არ ვგულისხმობ. ბავშვი ისეთ ატმოსფეროში უნდა იყოს, სადაც არ გაბოროტდება და დაკომპლექსდება. ამიტომ, ჯობია, ჯერ პროფესიულად, მატერიალურად შედგე და ოჯახი მერე შექმნა. ამას ჩემიდან გამომდინარე ვამბობ და აზრს არავის ვახვევ.

მარიტა და ბავშვი

- ჩვენი ურთიერთობა ვფიქრობ, ძალიან საინტერესოა, ერთმანეთისთვის ძალიან კომფორტული ადამიანები ვართ - ერთნაირად ვფიქრობთ, ერთნაირად ვაზროვნებთ. ეს ცოლ-ქმრის ურთიერთობაში ძალიან მნიშვნელოვანია. თავისუფლად და კარგად ვგრძნობთ თავს. საერთოდ ჩვენს ურთიერთობაში მეგობრობას და გულშემატკივრობას დიდი ადგილი უჭირავს.

ცოტა ხნის წინ მარიტა მაკა რაზმაძემ თავის გადაცემაში თავისუფალი წამყვანად მიიწვია და საინტერესო გადაცემები გააკეთა. ჟურნალისტიკაზე სწავლობს და მიუხედავად იმისა, რომ ჰყავს პატარა ბავშვი, გამოცდებშიც კარგ ქულებს იღებს. პროფესიულ ამბავში სულ ჩართულია და გარშემო პრაქტიკულ მაგალითებსაც ბევრს იღებს...

- გალას გაზრდის პროცესში თავად თუ ხარ ჩართული?

- კი, ყველაფერში - რეპეტიციას და გადაღებას რომ მოვრჩები, მაშინვე სახლში მივდივარ და გალას ამბებში ვერთვები. ვფიქრობ, ამაში ოჯახის ყველა წევრი უნდა მონაწილეობდეს. ბებიას და ბაბუას თავის ენერგეტიკა აქვს, მაგრამ მშობლების გარეშე ეს ამბავი არ შეიძლება, რადგანაც მშობლებზე ბავშვი ენერგეტიკულადაა მიბმული. თუ მათ სიახლოვეს არ გრძნობს, მერე სხვანაირი პროტესტი ეწყება, რაღაცებში ცუდად უვლინდება. ამიტომ, ვფიქრობ, მაქსიმალური ჩართულობაა საჭირო.

- პატარას გამორჩეული სახელი აქვს. შენ შეურჩიე თუ მარიტასთან ერთად მოიფიქრე?

- როდესაც ბავშვის სქესი გავიგეთ, გვინდოდა, სახელი გ-ზე ყოფილიყო, რადგანაც მამაჩემიც გ. გასვიანი იყო, მეც გ. გასვიანი ვარ. სახელები რომ ჩამოვთვალეთ, ყველა კარგია, მაგრამ რატომღაც ვერც ერთი ვიგუეთ. თან, განსაკუთრებული გვინდოდა და უცებ მარიტამ მითხრა, - გალაკტიონი რომ დავარქვათ, გალას დავუძახებთო? კარგია-მეთქი, - ვუპასუხე, მაგრამ მერე ცოტა ხანს გავჩერდი და დავფიქრდი. საბოლოოდ, გალაკტიონზე შევთანხმდით, რადგან ეს ვერსია ორივეს მოგვეწონა. მარიტას ძალიან უყვარს გალაკტიონის პოეზია, მეც უზომოდ. ოღონდ, ჩვენი გადაწყვეტილების შესახებ, რომ შვილისთვის გალაკტიონი უნდა დაგვერქმია, არსად გვითქვამს, 6 თვე ვმალავდით, სანამ ბავშვი არ დაიბადა. ამ სახელს შვილს ჩვენამდე არავინ არქმევდა, არადა, გალას დაბადებიდან ერთ საათში კიდევ ვიღაცისთვის დაურქმევიათ გალაკტიონი.

- მშობიარობაზე დასწრება შენგან დიდი რისკი არ იყო?

- გარეთ რომ ვყოფილიყავი, ის იქნებოდა ჩემი წამება. იქ რომ ხარ, სხვა სიტუაციაა. ვერც ერთ მამაკაცს ვერ დავადანაშაულებ იმაში, რომ ეს აუცილებლობაა და ის მშობიარობას უნდა დაესწროს. თუ ძალიან მგრძნობიარე გული აქვს და არ შეუძლია თავის მეორე ნახევარს ისეთ მდგომარეობაში შეხედოს, მაშინ აუცილებელი არ არის, იქ იყოს... მამაკაცი მაგ დროს საოცარ სტრესშია. ქალს ბუნებით აქვს მინიჭებული ვალდებულება, თუ პასუხისმგებლობა, რომ უნდა შვას, მამაკაცი მაგ დროს ვერაფერს შვრება, გარდა იმისა, რომ ცოლის გვერდითაა და შეიძლება ხელი დაუჭიროს. ვიმეორებ, ეს ისეთი სტრესია, შეიძლება, ამისგან ადამიანი წაიქცეს კიდეც. ამ მომენტში ქალი უფრო ძლიერია...

- როგორი ბიჭია პატარა გალა - ჰგავს ხასიათით მამიკოს და დედიკოს?

- კი, ჰგავს, რომ გაიცინებს უცბად, მამიკო ხდება. ისე ორივეს გვგავს, - ყველა ასე გვეუბნება. პოპულარული ბიჭია. როცა სასეირნოდ გავდივართ, ხალხი ჩერდება და ეფერება, სურათებს იღებენ. გალაც ყველას უღიმის. კარგი ადამიანია... მინდა, სამყაროს ისე საინტერესოდ და მრავალფეროვნად აღქმის უნარი ჰქონდეს, როგორც ამას გალაკტიონი თავის ლექსებში აღწერს... ბედნიერ მომავალს ვუსურვებ მას!