"1993 წელს ჩამოვედით და საბრძოლო მოქმედებებში აქტიურად ჩავერთეთ... კოდორის ხეობაში დავიჭერი" - რას ჰყვება უკრაინელი მებრძოლი, რომელმაც აფხაზეთის ომში ფეხი დაკარგა?

უკრაინელი ლეონიდ ბილიკი წლებია, საქართველოში ცხოვრობს, ის აფხაზეთის ომი მონაწილეა, სადაც ფეხი დაკარგა. ambebi.ge ლეონიდ ბილიკის ამბით დაინტერესდა და ვთხოვეთ, საკუთარი ცხოვრების შესახებ მოეთხრო.

"ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის დროს უკრაინის ნაციონალური თავდაცვის ქვედანაყოფი საბრძოლო მოქმედებებში მონაწილეობდა. იმ ქვედანაყოფში მეც ვიყავი. გადაწყვეტილება მიიღეს, რომ საქართველოში ჩამოვსულიყავით, კოდორის ხეობაში ქართველებისთვის გარკვეული დახმარება გაგვეწია და შემდეგ უკრაინაში დავბრუნებულიყავით, თუმცა საბრძოლო მოქმედებებში აქტიურად ჩავერთეთ... ისე მოხდა, რომ კოდორის ხეობაში დავიჭერი, სოფელ აჟარაში სამი დღე ვიწექი... თბილისში მოგვიანებით გადმომიყვანეს. ფეხზე ოპერაცია ჩამიტარდა, მაგრამ შემდეგ განგრენა განვითარდა და ფეხი დავკარგე... 6 თვის განმავლობაში 7 ოპერაცია გამიკეთდა. ბევრი სისხლი დავკარგე. წონაში საგრძნობლად დავიკელი, 54 კილოგრამს ვიწონიდი. ეტლს ვიყავი მიჯაჭვული. ძალა არ მქონდა და ენერგიას თანდათან ვიკრებდი", - გვიყვება ბატონი ლეონიდი, რომელიც აფხაზეთის დაცემის შემდეგ უკრაინაში აღარ დაბრუნებულა - საქართველოში დარჩა.

- დავრჩი, რადგან ჩვენთან, უკრაინაში პოლიტიკური რეპრესიები იყო. პრეზიდენტ კუჩმას ბრძანებით, სამხედროებს, რომლებიც ქვეყნის გარეთ სამხედრო მოქმედებებში მონაწილეობდნენ, უკრაინაში დაბრუნების შემდეგ 15 წელს უსჯიდნენ. ამიტომ ჩასვლა არ გავრისკე... საქართველოში 1993 წელს ჩამოსული, იქ მხოლოდ 1998 წელს დავბრუნდი, რომ მშობლები და ნათესავები მენახა...

მამამ მითხრა, - კა-გე-ბედან იყვნენ, შენი ამბავი აინტერესებდათო. რადგანაც ჩემით დაინტერესებულები იყვნენ, მივხვდი, თავს არ დამანებებდნენ და გადავწყვიტე, ისევ თბილისში ჩამოვსულიყავი. შშმ პირი რომ დავეპატიმრებინეთ, სასჯელის მოხდა გამიჭირდებოდა... დავბრუნდი და საზღვრის დაცვის დეპარტამენტში დავიწყე მუშაობა. მერე დავქორწინდი, მაგრამ არ გამიმართლა. ჩვენი ურთიერთობა არ შედგა... ცოლი შევირთე, გურული ქალი, რომელსაც მცირეწლოვანი შვილი ჰყავდა. ერთად კი პირველი შვილი, გოგონა გაგვიჩნდა... შემდეგ ბიჭი შეგვეძინა. სამწუხაროდ, ჩვენს შორის ოჯახური კონფლიქტები დაიწყო. წესრიგის მოყვარული ადამიანი ვარ, მიყვარს, რომ ადამიანი შრომობს. შშმ პირი ვარ და დღემდე მაინც არ ვჩერდები, სულ ვმუშაობდი და ვმუშაობ, როგორც შემიძლია. ვტაქსაობდი კიდეც და რასაც ვშოულობდი, სახლში მიმქონდა... მიმაჩნია, რომ ცოლმა და მისმა ნათესავებმა აბუჩად ამიგდეს... დედაჩემი ისეთი ქალია, მითხრა - თუ ბავშვებს მიატოვებ, უკრაინაში, სახლში აღარ ჩამოხვიდეო. შვილები არ მიმიტოვებია, მაგრამ მე და ჩემი ყოფილი მეუღლე ერთად აღარ ვცხოვრობთ.

ჩვენი რესპონდენტი ქალაქ ჩერკასში (კიევიდან 180 კილომეტრი) 1966 წელს 24 აპრილს დაიბადა. სკოლის დამთავრების შემდეგ სპეცსამსახურში წავიდა:

"იმჟამად ყირიმში იყო ნაწილი და იქ ვმსახურობდი. ორნახევარი წელი ვიმსახურე და სახლში დავბრუნდი. მერე კი მამის მოთხოვნით, სწავლა უკრაინის თავდაცვის სამინისტროს სამხედრო სასწავლებელში დავიწყე. სასწავლებელი რომ დავამთავრე, აფხაზურ-ქართულ კონფლიქტში ჩართვა მაშინ მომიწია. როგორც გითხარით, ჩვენი ნაწილი საქართველოში 1993 წელს ჩამოვიდა. სამხედრო პირი ვიყავი და სხვანაირად არ შემეძლო,“ - გვიყვება ბატონი ბილიკი.

- ახლა უკრაინაში ომია და ამ ქვეყნის ცხოვრებაში უმძიმესი პერიოდია...

- უკრაინა ყოველთვის მდიდარი ქვეყანა იყო, ყველას კვებავდა, მათ შორის, რუსეთსაც... ახლა საკუთარი მიწისთვის, წინაპრების სულებისთვის იბრძვის... მამაჩემი ისე გარდაიცვალა, რუსები ვერ შეიყვარა, ვერ იტანდა კომუნისტურ პარტიას, ომის მონაწილე იყო და შშმ პირი, პაპა ფინეთის ომში იბრძოდა... მტერმა თუ წელში მოგხარა, მერე ვეღარ გასწორდები, ამიტომ, უკრაინა ბოლომდე იბრძოლებს, არაფერს დათმობს. ეს რაც ახლა იქ ხდება, უკრაინის წინააღმდეგობაა... უკრაინაში დედა მყავს, ახლა მარტოა ქალაქ ჩერკასში, 6 წლის წინ მხედველობა დაკარგა...

- მესმის, ემოციურად ეს ყველაფერი თქვენთვის მძიმეა...

- რასაც რუსები ახლა იქ აკეთებენ, ეს ფაშიზმია. მეორე მსოფლიო ომის დროს ამას გერმანელები არ აკეთებდნენ. იქ რეგულარული ნაწილები არ არის, ისინი პირველ დღეებში იყვნენ. უკრაინაში რუსები ახლა ისეთ ხალხს უშვებენ, რომლებმაც საზოგადოებაში ადგილი ვერ იპოვა. ამიტომ უბედურებას ატრიალებენ. მათი დამსახურებით უკრაინელების გენოციდია გაჩაღებული.

2015 წელს იქ 6 თვე ვიყავი, სამხედრო მოქმედებებში როგორც შემეძლო, ვმონაწილეობდი. ამისთვის ორდენიც გამომიგზავნეს... საქართველოში გორგასლის მედალი მაქვს მონიჭებული.

- როგორც სამხედრო, რა პროგნოზის გაკეთება შეგიძლიათ - როგორ გაგრძელდება პროცესები და როდის დასრულდება უკრაინაში ეს კოშმარი?

- მსოფლიოს მხარდაჭერის გარეშე რთული იქნება, მაგრამ უნდა გავუძლოთ. ჩვენი ქალები და ბავშვებიც ომობენ. იქ პოლიტიკური გაუგებრობა და შეუთანხმებლობა დღეს არ არსებობს, ყველა ერთიანია და ერთი მიზნისთვის იბრძვის. აგრესორების მიერ კი უკრაინელი ხალხის განადგურება მიდის.

- ახლა მარტო ცხოვრობთ? სახლი გაქვთ?

- სამწუხაროდ, ჩემთვის აქ სახლი არ მოუციათ. სადაც ვცხოვრობ, ის ფართობი საზღვრის დაცვის დეპარტამენტმა დამითმო, როცა იქ ვმსახურობდი. პრივატიზებული არ არის და შესაბამისად, არც ჩემია. კედლებზე წყალი ჩამოდის. ჩემი შვილი ევროპაში ცხოვრობს, თავისი ოჯახი აქვს, მითხრა, - გავარემონტოთო, დავიწყე რემონტი, მაგრამ კედელი ისევ დასველდა... არ ვიცი, რა ვიფიქრო, ბინები ქართველებს მისცეს, მე - არა... დევნილების სამინისტროსთან არ მინდა ლაპარაკი...

- ახლა ყურადღებას ვინ გაქცევთ?

- მე თვითონ ვუვლი ჩემს თავს...

- სწორი გადაწყვეტილება მიიღეთ, აქ რომ დარჩით?

- მიუხედავად ყველაფრისა, სიმართლე რომ ვთქვა, სწორად მოვიქეცი, არ ვნანობ, შვილები გავზარდე. ადამიანს მათ წინაშე პასუხისმგებლობა უნდა ჰქონდეს. ...უკრაინელები შვილებს პირველ რიგში საკუთარი მიწის მიმართ სიყვარულს უღვივებენ, ასევე ადამიანის სიყვარულს, პატივისცემას და იმას, რომ არავის დასცინოს და არ შეურაცხყოს. ადამიანმა უნდა გაიხაროს და თავის ქვეყანაში ცხოვრებით იბედნიეროს. დამოუკიდებელი, თავისუფალი ხალხი ვართ და არავის არაფერი გვინდა. უკრაინას სხვისი მიწები არ მიუსაკუთრებია. დამოუკიდებლად ცხოვრებას ქვეყანა იმსახურებს.

• P.S. აფხაზეთის ომის დროს ასობით უკრაინელი იარაღით იბრძოდა საქართველოში რუსეთის წინააღმდეგ. უკვე სოხუმის დაცემის შემდეგ კი სწორედ უკრაინულმა გემებმა და ვერტმფრენებმა გამოიყვანეს დევნილები სამშვიდობოს.