სამხედრო
პოლიტიკა
მსოფლიო

10

ივლისი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

10 ივლისი, ხუთშაბათი, მთვარის მეთექვსმეტე დღე დაიწყება 22:46-ზე – დაასრულეთ დაუსრულებელი დავალებები. მიღწეული პოზიციების გაძლიერება. უფროსებმა არ მოსთხოვოთ ზედმეტ მიღწევები ქვეშევრდომებს. გადადეთ სერიოზული საქმეები. მოერიდეთ აურზაურსა და სტრესს. ყურადღება მიაქციეთ თქვენი სამუშაო ადგილის კომფორტულ მოწყობას. დაკავდით შემოქმედებით, მუსიკით და პოეზიით. არ არის რეკომენდებული ფულადი ოპერაციები. დოკუმენტების, კონტრაქტებისა და ხელშეკრულებების გაფორმება. მივლინება. მოლაპარაკებების წარმოება. მუშაობის დაწყება ახალ ადგილას. უარყოფითი ემოციების გამოვლენა. არ არის რეკომენდებული ცხოველური საკვების მიღება. დღის მენიუ უნდა შედგებოდეს ხილისა და ბოსტნეულისგან. დღეს ურთიერთობების დალაგებას და კამათს აზრი არა აქვს.
სამართალი
Faceამბები
კულტურა/შოუბიზნესი
სპორტი
მოზაიკა
კონფლიქტები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
"მშობიარე დედაჩემი რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის "ჟიგულში" - დევნილობაში დაბადებული ბიჭის ისტორია
"მშობიარე დედაჩემი რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის "ჟიგულში" - დევნილობაში დაბადებული ბიჭის ისტორია

"ნი­კო­ლა­ევ­ში, ოკუ­პან­ტებ­მა მშო­ბი­ა­რეს სამ­შო­ბი­ა­რო­ში წას­ვლის უფ­ლე­ბა არ მის­ცეს, ქალი ექი­მებ­მა ვი­დე­ო­კო­მუ­ნი­კა­ცი­ით ამ­შო­ბი­ა­რეს... 1997 წლის 6 იან­ვრის სუს­ხი­ან ღა­მეს, რო­დე­საც ჩემი მშობ­ლე­ბი ჯერ კი­დევ აფხა­ზეთ­ში ცხოვ­რობ­დნენ, სამ­შო­ბი­ა­როს გზა­ზე მი­მა­ვა­ლი, მშო­ბი­ა­რე დე­და­ჩე­მი, რუს­მა ოკუ­პან­ტებ­მა ენ­გუ­რის ხიდ­ზე გა­ა­ჩე­რეს და არ მის­ცეს კლი­ნი­კამ­დე მის­ვლის უფ­ლე­ბა. ასე და­ვი­ბა­დე გზა­ში, მა­მა­ჩე­მის მწვა­ნე ფე­რის "ჟი­გულ­ში“! მგო­ნი, მარ­თლა ის­ტო­რია მე­ორ­დე­ბა!“ - ამ პოს­ტის ავ­ტო­რი ჟურ­ნა­ლის­ტი ირაკ­ლი ბახ­ტა­ძეა. ის, რო­გორც ყვე­ლა დევ­ნი­ლი, დღეს უკ­რა­ი­ნა­ში რუ­სე­თის აგ­რე­სი­ას მტკივ­ნე­უ­ლად გა­ნიც­დის და ჩვენ­თან თა­ვის საყ­ვა­რელ აფხა­ზეთ­ზე ემო­ცი­უ­რად სა­უბ­რობს.

"დღე­ვან­დე­ლი მსოფ­ლი­ო­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბის შემ­დგომ, იმ ყვე­ლაფ­რის გახ­სე­ნე­ბა ტკი­ვი­ლი­ა­ნია... ჩემი ოჯა­ხი გა­ლის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ოტო­ბა­ი­ა­ში ცხოვ­რობ­და. ომი რომ და­ი­წყო, ზუგ­დიდ­ში გად­მო­ვიდ­ნენ და სა­ერ­თო სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში და­ბი­ნავ­დნენ. შემ­დგომ, როცა სი­ტუ­ა­ცია თით­ქოს და­წყნარ­და, აფხა­ზეთ­ში ისევ წა­ვიდ­ნენ. ჩვე­ნი სახ­ლი ცენ­ტრი­დან მო­შო­რე­ბით არის, რა­ტომ­ღაც ოკუ­პან­ტე­ბის­თვის ტე­რი­ტო­რი­უ­ლად სა­ინ­ტე­რე­სო არ აღ­მოჩ­ნდა და გა­დარ­ჩა, არა­და, გარ­შე­მო ყვე­ლა სახ­ლი დამ­წვა­რია..." - გვი­ამ­ბობს ირაკ­ლი.

სახ­ლი ოტო­ბა­ი­ა­ში

რაც მა­შინ აფხა­ზეთ­ში ხდე­ბო­და, სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს მე­ორ­დე­ბა უკ­რა­ი­ნა­ში....

- ირაკ­ლი, რა სა­ინ­ტე­რე­სო და­ბა­დე­ბის ის­ტო­რია გქო­ნია...

- კი, 1997 წლის 6 იან­ვარს, გამ­თე­ნი­ი­სას, რო­დე­საც დე­და­ჩემს მშო­ბი­ა­რო­ბა და­ე­წყო, ზუგ­დიდ­ში წა­მო­იყ­ვა­ნეს. ვიდ­რე ენ­გუ­რის ხიდ­ზე გად­მო­ვი­დოდ­ნენ, ჩვე­ნი ავ­ტო­მო­ბი­ლი, სა­დაც დე­და­ჩე­მი იჯდა, რუ­სებ­მა არ გა­მო­უშ­ვეს. შე­სა­ბა­მი­სად, გავჩნდი მა­მა­ჩე­მის მან­ქა­ნა­ში, მწვა­ნე "07“-ში და ია­რა­ღის გა­რე­მოც­ვა­ში. ჩვე­ნებს ასე­ვე ექი­მი ნა­თე­სა­ვი ახ­ლდა, რო­მელ­საც მშო­ბი­ა­რო­ბის მი­ღე­ბა მო­უ­წია. რუ­სებ­მა როცა ჩემი ტი­რი­ლის ხმა გა­ი­გო­ნეს, იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი გახ­დნენ, გა­ვეშ­ვით და ზუგ­დიდ­ში გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვით...

- რო­დე­საც პა­ტა­რა ასაკ­ში ეს ამ­ბე­ბი გეს­მო­და, რას ფიქ­რობ­დი და რო­გო­რი ემო­ცი­ე­ბი გქონ­და?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, რო­დე­საც უკ­რა­ი­ნას­თან პა­რა­ლელს ვავ­ლებ, უფრო მძი­მეა. მა­შინ, როცა მშობ­ლე­ბი მიყ­ვე­ბოდ­ნენ, ასე ვერ გან­ვიც­დი­დი. დღეს მა­ყუ­რე­ბელს ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან როცა უკ­რა­ი­ნის ამ­ბებს ვუყ­ვე­ბი, როცა ვი­გებ, რომ იქ ქა­ლე­ბი ავ­ტო­ფა­რეხ­ში მშო­ბი­ა­რო­ბენ, სულ ჩემი და­ბა­დე­ბის ამ­ბა­ვი მახ­სენ­დე­ბა. ზუგ­დი­დი­დან რომ შე­დი­ხარ და ერ­თკი­ლო­მეტ­რი­ან ხიდს გა­ივ­ლი, გრძნობ, რომ იქ ნამ­დვი­ლად სა­ქარ­თვე­ლოა, მაგ­რამ სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბი ცხოვ­რო­ბენ, რომ­ლებ­საც შე­უძ­ლი­ათ, შენი ცხოვ­რე­ბა, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად, შეც­ვა­ლონ. არი­ან ქარ­თვე­ლე­ბიც, მათ სკო­ლა­ში ქარ­თუ­ლად არ ას­წავ­ლი­ან, აკ­რძა­ლუ­ლია. იმ სკო­ლებ­ში ოკუ­პან­ტის ენა­ზე სწავ­ლო­ბენ. ამი­ტომ, დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან ეს ის­ტო­რი­ე­ბი ბევ­რად მძი­მეა...

ირაკ­ლის დე­დის ტი­ტე­ბის ბაღი

წლე­ბის წინ პე­რი­ო­დუ­ლად დავ­დი­ო­დი იქ, მაგ­რამ ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ახლა ვერ გა­დავ­დი­ვარ, ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ მაქვს. ჩე­მე­ბი კი, შე­სა­ბა­მი­სი სა­ბუ­თე­ბით, დრო­დად­რო ახერ­ხე­ბენ გა­დას­ვლას. აქვთ პა­ტა­რა მე­ურ­ნე­ო­ბა, - თხი­ლი­სა და ყვა­ვი­ლე­ბის, რო­მე­ლიც მათ­თვის შე­მო­სავ­ლის წყა­როა.

თუმ­ცა იქ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, არა­ფე­რი იც­ვლე­ბა. ძი­რი­თა­დად გა­ურ­კვევ­ლო­ბაა, შიში ოკუ­პან­ტე­ბის მი­მართ. იმის­თვის, რომ საკ­ვე­ბი პრო­დუქ­ტე­ბი თა­ვი­ანთ სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლში გა­და­ი­ტა­ნონ, ადა­მი­ა­ნებს ენ­გუ­რის გა­და­ლახ­ვა უწევთ და გვახ­სოვს ამ გა­დას­ვლი­სას, რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პა.

- სამ­წუ­ხა­როა, რომ 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში ასე­თი მძი­მე ამ­ბე­ბი ხდე­ბა...

- იქ მცხოვ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მუდ­მი­ვად შიშ­სა და ოკუ­პან­ტე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში ცხოვ­რო­ბენ, ბევ­რად თა­ვი­სუფ­ლე­ბი არი­ან, ვიდ­რე ის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი, ვინც კონ­კრე­ტულ რე­გი­ო­ნებ­ში "ალტ-ინ­ფოს" ოფი­სებს უთ­მო­ბენ. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ისეთ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას, რო­მე­ლიც პრო­რუ­სუ­ლია და ქარ­თუ­ლი არა­ფე­რი გა­აჩ­ნია, ფუ­ლის სა­ნაც­ვლოდ, შენი სახ­ლი, ბინა, სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ფარ­თო­ბი და­უთ­მო?!

- რო­გო­რი იყო დევ­ნი­ლო­ბი­სას ცხოვ­რე­ბა ზუგ­დიდ­ში...

- რთუ­ლი... დე­და­ჩემს და მა­მა­ჩემს, ვი­ტყო­დი, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია აქვთ - 35 წე­ლია, ერ­თად ცხოვ­რო­ბენ და ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თეს, რომ შვი­ლებს სხვა რე­ა­ლო­ბა­ში ეცხოვ­რათ და არა ოკუ­პა­ცი­ის პი­რო­ბებ­ში. ზუგ­დიდ­ში მი­წის ფარ­თო­ბი იყი­დეს, სა­დაც ერ­თო­თა­ხი­ა­ნი შე­ნო­ბა იდგა. იქ 5 ადა­მი­ა­ნი - დედა, მამა, ჩემი და-ძმა და მე ვცხოვ­რობ­დით. მშობ­ლებ­მა მი­წის და­მუ­შა­ვე­ბა ზუგ­დიდ­შიც და­ი­წყეს. ამ საქ­მი­ა­ნო­ბის­გან ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღე­ბენ..

- ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ჯერ კი­დევ არი­ან დევ­ნი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც უმ­ძი­მეს პი­რო­ბებ­ში ცხოვ­რო­ბენ... რისი ან ვისი ბრა­ლია ეს?

- უკვე რამ­დე­ნი წე­ლია, ბევ­რი მათ­გა­ნი სა­ერ­თო სა­ცხოვ­რე­ბელ­ში, ავა­რი­ულ სახ­ლებ­ში ცხოვ­რობს და წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხე­ლი­სუფ­ლე­ბებს დახ­მა­რე­ბას სთხო­ვენ, სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი სახ­ლი მის­ცენ. ისი­ნი გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს ითხო­ვენ, მხო­ლოდ სა­ცხოვ­რე­ბელს, სა­დაც ადა­მი­ა­ნუ­რი პი­რო­ბე­ბი ექ­ნე­ბათ. ერთხელ მა­ინც, რო­მე­ლი­მე ხე­ლი­სუ­ფალს, ნე­ტავ, აზ­რად მო­უ­ვი­დეს და და­ათ­ვა­ლი­ე­როს მათი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი ად­გი­ლე­ბი. მგო­ნია, რომ გულ­თან ახ­ლოს მი­ი­ტან­დნენ და მი­ნი­მა­ლუ­რად და­ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ...

- ჩვენს დევ­ნი­ლებს უკ­რა­ი­ნა­ში რუ­სე­თის შეჭ­რამ ყვე­ლა ტკი­ვი­ლი გა­უ­ცო­ცხლა...

- რო­გორც უკვე ვთქვით, უკ­რა­ი­ნა­ში იგი­ვე ხდე­ბა, რაც აფხა­ზეთ­ში 30 წლის წინ ხდე­ბო­და. ის სა­ში­ნე­ლი, უმ­ძი­მე­სი ფაქ­ტე­ბი, რაც უკ­რა­ი­ნი­დან გვეს­მის, ადა­მი­ა­ნებ­ში აცო­ცხლებს აფხა­ზეთ­ში გა­და­ტა­ნილ სა­ში­ნე­ლე­ბას. ზუს­ტად ასე უს­წორ­დე­ბოდ­ნენ მო­ქა­ლა­ქე­ებს. მა­ში­ნაც თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის იბ­რძოდ­ნენ და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ტე­რი­ტო­რი­ის გარ­კვე­უ­ლი ნა­წი­ლი წარ­თმე­უ­ლი გვაქვს, ოკუ­პი­რე­ბუ­ლია, ვი­ტყო­დი, რომ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ვერ წაგ­ვარ­თვეს...

თუმ­ცა თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ფარ­დო­ბი­თი ცნე­ბაა, ყვე­ლას სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად ეს­მის, მაგ­რამ ფაქ­ტი ისაა, რომ დღეს, როცა უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის იბ­რძვი­ან, ჩვენ ეს უკვე გა­მოვ­ლი­ლი გვაქვს.

- იმე­დი­ა­ნად ხარ?

- კი, მაგ­რამ ადრე რომ გე­კი­თხათ - გაქვს თუ არა იმე­დი, ოდეს­მე დაბ­რუ­ნე­ბი­სო? გე­ტყო­დით, რომ - არა. ახლა სხვა გან­წყო­ბა მაქვს, რად­გა­ნაც ზუს­ტად ვიცი, რომ დავ­ბრუნ­დე­ბი!

მკითხველის კომენტარები / 2 /
თარიღის მიხედვით
მოწონების მიხედვით
გოგა
11

დზაან მტკივა რაც უკრაინაში ხდება ,მაგრამ მანამდე ვიყავიც ჩვენ და არავინ შევიცოდა ,კიევში ერთი დროშაც არ გადმოკიდეს ,და მე იმათი ტკივილის არ მწამს ვინც ერთხელაც არაა ნამყოფი წეროვანში ტოლვილებთან ერთი კილო არაფერი მიუტანიათ და დღეს დღედაღაეს ათენებენ მოედანზე რაზეც დიდი თანხა იხარჯება და თავისი ქვეყნის ტოლვილების არ იხსენებენ და ამიტომ მე მათი არ მწამს 

ეკა
5

გისმინოს უფალმა! მე არ ვარ დევნილი, მაგრამ არანაკლებ მტკივა ჩვენი სამოთხე უმადური ხალხისა და ბარბაროსების ხელში! ღმერთს ვევედრები, ისე არ მოვკვდე, რომ ენგურის ზიდზე არ გავიარო!!!

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
რა გზავნილები აქვთ ევროპარლამენტარებს და როგორია გამოხმაურებები საქართველოში
ავტორი:

"მშობიარე დედაჩემი რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის "ჟიგულში" - დევნილობაში დაბადებული ბიჭის ისტორია

"მშობიარე დედაჩემი რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის "ჟიგულში" - დევნილობაში დაბადებული ბიჭის ისტორია

"ნიკოლაევში, ოკუპანტებმა მშობიარეს სამშობიაროში წასვლის უფლება არ მისცეს, ქალი ექიმებმა ვიდეოკომუნიკაციით ამშობიარეს... 1997 წლის 6 იანვრის სუსხიან ღამეს, როდესაც ჩემი მშობლები ჯერ კიდევ აფხაზეთში ცხოვრობდნენ, სამშობიაროს გზაზე მიმავალი, მშობიარე დედაჩემი, რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის მწვანე ფერის "ჟიგულში“! მგონი, მართლა ისტორია მეორდება!“ - ამ პოსტის ავტორი ჟურნალისტი ირაკლი ბახტაძეა. ის, როგორც ყველა დევნილი, დღეს უკრაინაში რუსეთის აგრესიას მტკივნეულად განიცდის და ჩვენთან თავის საყვარელ აფხაზეთზე ემოციურად საუბრობს.

"დღევანდელი მსოფლიოში მიმდინარე პროცესების შემდგომ, იმ ყველაფრის გახსენება ტკივილიანია... ჩემი ოჯახი გალის რაიონის სოფელ ოტობაიაში ცხოვრობდა. ომი რომ დაიწყო, ზუგდიდში გადმოვიდნენ და საერთო საცხოვრებელში დაბინავდნენ. შემდგომ, როცა სიტუაცია თითქოს დაწყნარდა, აფხაზეთში ისევ წავიდნენ. ჩვენი სახლი ცენტრიდან მოშორებით არის, რატომღაც ოკუპანტებისთვის ტერიტორიულად საინტერესო არ აღმოჩნდა და გადარჩა, არადა, გარშემო ყველა სახლი დამწვარია..." - გვიამბობს ირაკლი.

სახლი ოტობაიაში

რაც მაშინ აფხაზეთში ხდებოდა, სამწუხაროდ, დღეს მეორდება უკრაინაში....

- ირაკლი, რა საინტერესო დაბადების ისტორია გქონია...

- კი, 1997 წლის 6 იანვარს, გამთენიისას, როდესაც დედაჩემს მშობიარობა დაეწყო, ზუგდიდში წამოიყვანეს. ვიდრე ენგურის ხიდზე გადმოვიდოდნენ, ჩვენი ავტომობილი, სადაც დედაჩემი იჯდა, რუსებმა არ გამოუშვეს. შესაბამისად, გავჩნდი მამაჩემის მანქანაში, მწვანე "07“-ში და იარაღის გარემოცვაში. ჩვენებს ასევე ექიმი ნათესავი ახლდა, რომელსაც მშობიარობის მიღება მოუწია. რუსებმა როცა ჩემი ტირილის ხმა გაიგონეს, იძულებულები გახდნენ, გავეშვით და ზუგდიდში გადავსულიყავით...

- როდესაც პატარა ასაკში ეს ამბები გესმოდა, რას ფიქრობდი და როგორი ემოციები გქონდა?

- სიმართლე გითხრათ, ამ გადასახედიდან, როდესაც უკრაინასთან პარალელს ვავლებ, უფრო მძიმეა. მაშინ, როცა მშობლები მიყვებოდნენ, ასე ვერ განვიცდიდი. დღეს მაყურებელს ტელეეკრანიდან როცა უკრაინის ამბებს ვუყვები, როცა ვიგებ, რომ იქ ქალები ავტოფარეხში მშობიარობენ, სულ ჩემი დაბადების ამბავი მახსენდება. ზუგდიდიდან რომ შედიხარ და ერთკილომეტრიან ხიდს გაივლი, გრძნობ, რომ იქ ნამდვილად საქართველოა, მაგრამ სხვა ადამიანები ცხოვრობენ, რომლებსაც შეუძლიათ, შენი ცხოვრება, აბსოლუტურად, შეცვალონ. არიან ქართველებიც, მათ სკოლაში ქართულად არ ასწავლიან, აკრძალულია. იმ სკოლებში ოკუპანტის ენაზე სწავლობენ. ამიტომ, დღევანდელი გადასახედიდან ეს ისტორიები ბევრად მძიმეა...

ირაკლის დედის ტიტების ბაღი

წლების წინ პერიოდულად დავდიოდი იქ, მაგრამ ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, ახლა ვერ გადავდივარ, ამის შესაძლებლობა არ მაქვს. ჩემები კი, შესაბამისი საბუთებით, დროდადრო ახერხებენ გადასვლას. აქვთ პატარა მეურნეობა, - თხილისა და ყვავილების, რომელიც მათთვის შემოსავლის წყაროა.

თუმცა იქ, ფაქტობრივად, არაფერი იცვლება. ძირითადად გაურკვევლობაა, შიში ოკუპანტების მიმართ. იმისთვის, რომ საკვები პროდუქტები თავიანთ საცხოვრებელ სახლში გადაიტანონ, ადამიანებს ენგურის გადალახვა უწევთ და გვახსოვს ამ გადასვლისას, რამდენი ადამიანი დაიღუპა.

- სამწუხაროა, რომ 21-ე საუკუნეში ასეთი მძიმე ამბები ხდება...

- იქ მცხოვრები ადამიანები, რომლებიც მუდმივად შიშსა და ოკუპანტების გარემოცვაში ცხოვრობენ, ბევრად თავისუფლები არიან, ვიდრე ის მოქალაქეები, ვინც კონკრეტულ რეგიონებში "ალტ-ინფოს" ოფისებს უთმობენ. როგორ შეიძლება ისეთ ორგანიზაციას, რომელიც პრორუსულია და ქართული არაფერი გააჩნია, ფულის სანაცვლოდ, შენი სახლი, ბინა, საცხოვრებელი ფართობი დაუთმო?!

- როგორი იყო დევნილობისას ცხოვრება ზუგდიდში...

- რთული... დედაჩემს და მამაჩემს, ვიტყოდი, რომ განსაკუთრებული სიყვარულის ისტორია აქვთ - 35 წელია, ერთად ცხოვრობენ და ამ ხნის განმავლობაში ყველაფერი გააკეთეს, რომ შვილებს სხვა რეალობაში ეცხოვრათ და არა ოკუპაციის პირობებში. ზუგდიდში მიწის ფართობი იყიდეს, სადაც ერთოთახიანი შენობა იდგა. იქ 5 ადამიანი - დედა, მამა, ჩემი და-ძმა და მე ვცხოვრობდით. მშობლებმა მიწის დამუშავება ზუგდიდშიც დაიწყეს. ამ საქმიანობისგან ყველაფერთან ერთად, დიდ სიამოვნებას იღებენ..

- ჩვენს ქვეყანაში ჯერ კიდევ არიან დევნილები, რომლებიც უმძიმეს პირობებში ცხოვრობენ... რისი ან ვისი ბრალია ეს?

- უკვე რამდენი წელია, ბევრი მათგანი საერთო საცხოვრებელში, ავარიულ სახლებში ცხოვრობს და წლების განმავლობაში ხელისუფლებებს დახმარებას სთხოვენ, საცხოვრებელი სახლი მისცენ. ისინი განსაკუთრებულს არაფერს ითხოვენ, მხოლოდ საცხოვრებელს, სადაც ადამიანური პირობები ექნებათ. ერთხელ მაინც, რომელიმე ხელისუფალს, ნეტავ, აზრად მოუვიდეს და დაათვალიეროს მათი საცხოვრებელი ადგილები. მგონია, რომ გულთან ახლოს მიიტანდნენ და მინიმალურად დაეხმარებოდნენ...

- ჩვენს დევნილებს უკრაინაში რუსეთის შეჭრამ ყველა ტკივილი გაუცოცხლა...

- როგორც უკვე ვთქვით, უკრაინაში იგივე ხდება, რაც აფხაზეთში 30 წლის წინ ხდებოდა. ის საშინელი, უმძიმესი ფაქტები, რაც უკრაინიდან გვესმის, ადამიანებში აცოცხლებს აფხაზეთში გადატანილ საშინელებას. ზუსტად ასე უსწორდებოდნენ მოქალაქეებს. მაშინაც თავისუფლებისთვის იბრძოდნენ და მიუხედავად იმისა, რომ ტერიტორიის გარკვეული ნაწილი წართმეული გვაქვს, ოკუპირებულია, ვიტყოდი, რომ თავისუფლება ვერ წაგვართვეს...

თუმცა თავისუფლება ფარდობითი ცნებაა, ყველას სხვადასხვანაირად ესმის, მაგრამ ფაქტი ისაა, რომ დღეს, როცა უკრაინელები თავისუფლებისთვის იბრძვიან, ჩვენ ეს უკვე გამოვლილი გვაქვს.

- იმედიანად ხარ?

- კი, მაგრამ ადრე რომ გეკითხათ - გაქვს თუ არა იმედი, ოდესმე დაბრუნებისო? გეტყოდით, რომ - არა. ახლა სხვა განწყობა მაქვს, რადგანაც ზუსტად ვიცი, რომ დავბრუნდები!