"მშობიარე დედაჩემი რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის "ჟიგულში" - დევნილობაში დაბადებული ბიჭის ისტორია
"ნიკოლაევში, ოკუპანტებმა მშობიარეს სამშობიაროში წასვლის უფლება არ მისცეს, ქალი ექიმებმა ვიდეოკომუნიკაციით ამშობიარეს... 1997 წლის 6 იანვრის სუსხიან ღამეს, როდესაც ჩემი მშობლები ჯერ კიდევ აფხაზეთში ცხოვრობდნენ, სამშობიაროს გზაზე მიმავალი, მშობიარე დედაჩემი, რუსმა ოკუპანტებმა ენგურის ხიდზე გააჩერეს და არ მისცეს კლინიკამდე მისვლის უფლება. ასე დავიბადე გზაში, მამაჩემის მწვანე ფერის "ჟიგულში“! მგონი, მართლა ისტორია მეორდება!“ - ამ პოსტის ავტორი ჟურნალისტი ირაკლი ბახტაძეა. ის, როგორც ყველა დევნილი, დღეს უკრაინაში რუსეთის აგრესიას მტკივნეულად განიცდის და ჩვენთან თავის საყვარელ აფხაზეთზე ემოციურად საუბრობს.
"დღევანდელი მსოფლიოში მიმდინარე პროცესების შემდგომ, იმ ყველაფრის გახსენება ტკივილიანია... ჩემი ოჯახი გალის რაიონის სოფელ ოტობაიაში ცხოვრობდა. ომი რომ დაიწყო, ზუგდიდში გადმოვიდნენ და საერთო საცხოვრებელში დაბინავდნენ. შემდგომ, როცა სიტუაცია თითქოს დაწყნარდა, აფხაზეთში ისევ წავიდნენ. ჩვენი სახლი ცენტრიდან მოშორებით არის, რატომღაც ოკუპანტებისთვის ტერიტორიულად საინტერესო არ აღმოჩნდა და გადარჩა, არადა, გარშემო ყველა სახლი დამწვარია..." - გვიამბობს ირაკლი.
რაც მაშინ აფხაზეთში ხდებოდა, სამწუხაროდ, დღეს მეორდება უკრაინაში....
- ირაკლი, რა საინტერესო დაბადების ისტორია გქონია...
- კი, 1997 წლის 6 იანვარს, გამთენიისას, როდესაც დედაჩემს მშობიარობა დაეწყო, ზუგდიდში წამოიყვანეს. ვიდრე ენგურის ხიდზე გადმოვიდოდნენ, ჩვენი ავტომობილი, სადაც დედაჩემი იჯდა, რუსებმა არ გამოუშვეს. შესაბამისად, გავჩნდი მამაჩემის მანქანაში, მწვანე "07“-ში და იარაღის გარემოცვაში. ჩვენებს ასევე ექიმი ნათესავი ახლდა, რომელსაც მშობიარობის მიღება მოუწია. რუსებმა როცა ჩემი ტირილის ხმა გაიგონეს, იძულებულები გახდნენ, გავეშვით და ზუგდიდში გადავსულიყავით...
- როდესაც პატარა ასაკში ეს ამბები გესმოდა, რას ფიქრობდი და როგორი ემოციები გქონდა?
- სიმართლე გითხრათ, ამ გადასახედიდან, როდესაც უკრაინასთან პარალელს ვავლებ, უფრო მძიმეა. მაშინ, როცა მშობლები მიყვებოდნენ, ასე ვერ განვიცდიდი. დღეს მაყურებელს ტელეეკრანიდან როცა უკრაინის ამბებს ვუყვები, როცა ვიგებ, რომ იქ ქალები ავტოფარეხში მშობიარობენ, სულ ჩემი დაბადების ამბავი მახსენდება. ზუგდიდიდან რომ შედიხარ და ერთკილომეტრიან ხიდს გაივლი, გრძნობ, რომ იქ ნამდვილად საქართველოა, მაგრამ სხვა ადამიანები ცხოვრობენ, რომლებსაც შეუძლიათ, შენი ცხოვრება, აბსოლუტურად, შეცვალონ. არიან ქართველებიც, მათ სკოლაში ქართულად არ ასწავლიან, აკრძალულია. იმ სკოლებში ოკუპანტის ენაზე სწავლობენ. ამიტომ, დღევანდელი გადასახედიდან ეს ისტორიები ბევრად მძიმეა...
წლების წინ პერიოდულად დავდიოდი იქ, მაგრამ ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, ახლა ვერ გადავდივარ, ამის შესაძლებლობა არ მაქვს. ჩემები კი, შესაბამისი საბუთებით, დროდადრო ახერხებენ გადასვლას. აქვთ პატარა მეურნეობა, - თხილისა და ყვავილების, რომელიც მათთვის შემოსავლის წყაროა.
თუმცა იქ, ფაქტობრივად, არაფერი იცვლება. ძირითადად გაურკვევლობაა, შიში ოკუპანტების მიმართ. იმისთვის, რომ საკვები პროდუქტები თავიანთ საცხოვრებელ სახლში გადაიტანონ, ადამიანებს ენგურის გადალახვა უწევთ და გვახსოვს ამ გადასვლისას, რამდენი ადამიანი დაიღუპა.
- სამწუხაროა, რომ 21-ე საუკუნეში ასეთი მძიმე ამბები ხდება...
- იქ მცხოვრები ადამიანები, რომლებიც მუდმივად შიშსა და ოკუპანტების გარემოცვაში ცხოვრობენ, ბევრად თავისუფლები არიან, ვიდრე ის მოქალაქეები, ვინც კონკრეტულ რეგიონებში "ალტ-ინფოს" ოფისებს უთმობენ. როგორ შეიძლება ისეთ ორგანიზაციას, რომელიც პრორუსულია და ქართული არაფერი გააჩნია, ფულის სანაცვლოდ, შენი სახლი, ბინა, საცხოვრებელი ფართობი დაუთმო?!
- როგორი იყო დევნილობისას ცხოვრება ზუგდიდში...
- რთული... დედაჩემს და მამაჩემს, ვიტყოდი, რომ განსაკუთრებული სიყვარულის ისტორია აქვთ - 35 წელია, ერთად ცხოვრობენ და ამ ხნის განმავლობაში ყველაფერი გააკეთეს, რომ შვილებს სხვა რეალობაში ეცხოვრათ და არა ოკუპაციის პირობებში. ზუგდიდში მიწის ფართობი იყიდეს, სადაც ერთოთახიანი შენობა იდგა. იქ 5 ადამიანი - დედა, მამა, ჩემი და-ძმა და მე ვცხოვრობდით. მშობლებმა მიწის დამუშავება ზუგდიდშიც დაიწყეს. ამ საქმიანობისგან ყველაფერთან ერთად, დიდ სიამოვნებას იღებენ..
- ჩვენს ქვეყანაში ჯერ კიდევ არიან დევნილები, რომლებიც უმძიმეს პირობებში ცხოვრობენ... რისი ან ვისი ბრალია ეს?
- უკვე რამდენი წელია, ბევრი მათგანი საერთო საცხოვრებელში, ავარიულ სახლებში ცხოვრობს და წლების განმავლობაში ხელისუფლებებს დახმარებას სთხოვენ, საცხოვრებელი სახლი მისცენ. ისინი განსაკუთრებულს არაფერს ითხოვენ, მხოლოდ საცხოვრებელს, სადაც ადამიანური პირობები ექნებათ. ერთხელ მაინც, რომელიმე ხელისუფალს, ნეტავ, აზრად მოუვიდეს და დაათვალიეროს მათი საცხოვრებელი ადგილები. მგონია, რომ გულთან ახლოს მიიტანდნენ და მინიმალურად დაეხმარებოდნენ...
- ჩვენს დევნილებს უკრაინაში რუსეთის შეჭრამ ყველა ტკივილი გაუცოცხლა...
- როგორც უკვე ვთქვით, უკრაინაში იგივე ხდება, რაც აფხაზეთში 30 წლის წინ ხდებოდა. ის საშინელი, უმძიმესი ფაქტები, რაც უკრაინიდან გვესმის, ადამიანებში აცოცხლებს აფხაზეთში გადატანილ საშინელებას. ზუსტად ასე უსწორდებოდნენ მოქალაქეებს. მაშინაც თავისუფლებისთვის იბრძოდნენ და მიუხედავად იმისა, რომ ტერიტორიის გარკვეული ნაწილი წართმეული გვაქვს, ოკუპირებულია, ვიტყოდი, რომ თავისუფლება ვერ წაგვართვეს...
თუმცა თავისუფლება ფარდობითი ცნებაა, ყველას სხვადასხვანაირად ესმის, მაგრამ ფაქტი ისაა, რომ დღეს, როცა უკრაინელები თავისუფლებისთვის იბრძვიან, ჩვენ ეს უკვე გამოვლილი გვაქვს.
- იმედიანად ხარ?
- კი, მაგრამ ადრე რომ გეკითხათ - გაქვს თუ არა იმედი, ოდესმე დაბრუნებისო? გეტყოდით, რომ - არა. ახლა სხვა განწყობა მაქვს, რადგანაც ზუსტად ვიცი, რომ დავბრუნდები!