"ჩემთვის თავისი პოზიციებით არასდროს ყოფილა მისაღები" - ვინ არის, როგორ ცხოვრობს და რას ამბობს პრეზიდენტზე მსახიობი, რომელიც პოპულარული ზურაბიშვილის პაროდიით გახდა
პაროდისტობა თანდაყოლილი უნარია, რომელიც ადამიანს აქვს, ან - არა. ის სხვადასხვა პროფესიის ადამიანს წარმატებით გამოუვლენია. ხათუნა ბერძენიშვილი ერთ-ერთი მათგანია. ის მოზარდ მაყურებელთა თეატრის მსახიობია და ბავშვობიდან გამოსდის სხვების იმიტაცია. არაერთ ცნობილ პროექტში სხვადასხვა პოლიტიკოსი ქალიც გაუხმოვანებია...
დღეს კი "ნიკა არაბიძის შოუში“ პრეზიდენტ სალომე ზურაბიშვილის პაროდისტია.
- პაროდიის უნარი ბავშვობიდან მაქვს. მხიარულ ოჯახში გავიზარდე. ბაბუას და დედას ჰქონდათ ეს უნარი. ამიტომ, ჩვენთან სულ ხუმრობა, პაროდიული სპექტაკლები იყო, რაც კარგად გვართობდა. ამ მიმართულებით პირველად თავი მოვსინჯე "დიდების ზღაპარში“ (პოპულარული პროექტი იყო), რადგანაც იქ პერსონაჟების გახმოვანება შემომთავაზეს. კადრს მიღმა ვმუშაობდით. მერე გარკვეული ინტერვალით იყო პროექტი "დარდუბალა,“ სხვადასხვა პერსონაჟს ვახმოვანებდი.
- ყველა ადამიანის ხმით შეგიძლიათ საუბარი?
- როდესაც მეუბნებიან, რომ ამა თუ იმ პერსონაჟზე უნდა ვიმუშაო, მნიშვნელოვანია ჯერ პერსონაჟი ვიპოვო. შეიძლება იმუშაო, მაგრამ ხან გამოდის, ხან - არა. თუმცა ზოგის ხმა ისე აგეკვიატება, ყურში გიზის, მერე ყველაფერს სმენის, ხმის მიხედვით აკეთებ და არ არის პრობლემა.
- პრეზიდენტ ზურაბიშვილის პაროდისტი როგორ აღმოჩნდით?
- პანდემია რომ დაიწყო, ჩემთვის იუმორისტულ ვიდეოებს ვწერდი, რომ სახლში ყოფნისას არ გავგიჟებულიყავი. ჩავწერე ირმა ინაშვილის, ადა მარშანიას, ელისო ბოლქვაძის და კიდევ რამდენიმე ადამიანის პაროდია. ერთ-ერთი სალომე ზურაბიშვილიც იყო, ოღონდ, ამას არ ვაპირებდი. მისი ხმა ყურში აკვიატებული არ მქონია და სურვილიც არ მქონდა. მოკლედ, მეგობრებმა წამახალისეს, მერე სახლში რეპეტიცია გავიარე და ჩავწერე. სხვათა შორის, დიდი ძალისხმევა არ დამჭირვებია. ვიდეომ სოციალური ქსელი მოიარა. მოგვიანებით, ალეკო მალხაზიშვილმა დამირეკა - პრეზიდენტის პაროდისტს ვეძებდით, მეგობრებმა თქვენი ვიდეო გადმოგვიგზავნეს. ჩვენთვის რაც ვნახეთ, მისაღებია და გასაუბრებაზე მობრძანდითო. ასე დაიწყო ამ ჯგუფთან თანამშრომლობა.
- რა არის მთავარი და მნიშვნელოვანი პაროდიის გაკეთებისას?
- გააჩნია, ვის რა უნდა, დამკვეთს რა სურს. როცა ტელეგადაცემაზეა ლაპარაკი, ეს უკვე რეიტინგზეა გათვლილი. მთავარი მაინც მეტყველება, ხმა და გარეგნობაა. გარეგნობაზე გრიმიორები, ვიზაჟისტები მუშაობენ და პერსონაჟს გამსგავსებენ. თუმცა ვიღაცებს ჰქონიათ, რომ ასეთი ვარ, ან უბრალოდ, ძალიან ვგავარ პრეზიდენტ ზურაბიშვილს. ასე არ არის. აქ დიდი წილი ვიზაჟსა და გრიმზე მოდის. პროცესიც რთული და ხანგრძლივია.
ფერებით დაწყებული, ასაკის მომატებით გაგრძელებული, იმისთვის, რომ პერსონაჟს მიუახლოვდე. ვთვლი, რომ ზოგჯერ არ არის აუცილებელი ზუსტი მსგავსება. რაღაც დეტალით უნდა იყო ახლოს და ემთხვეოდეს იმ აქტუალობას, რის გამოც ამას აკეთებ. ორნაირი პაროდია არსებობს. ზუსტი და ხასიათის მიხედვით.
- ეს როლი უკვე კარგად გაითავისეთ, ხომ?
- პირველად რთული იყო, სხვა დროს ტელევიზიის ეთერში ასე, ამ მოცემულობაში არ ვყოფილვარ და ამიტომ. რთული მისია მქონდა შესასრულებელი. თან სწრაფად იყო გასაკეთებელი, რადგან ტელევიზიას ამდენი დრო არ აქვს. პერსონაჟი თანდათან უფრო გავხსენი და ჩემი ნამუშევრები უფრო და უფრო მომწონს...
- როდესაც მოქმედი პრეზიდენტის როლს თამაშობთ, რას განიცდით?
- სცენაზე თამაშისას ბევრ რამეს განიცდი და გრძნობ - როლი თავიდან ბოლომდე უნდა გახსნა. უნდა დაიბადოს, განვითარდეს და დასრულდეს. პაროდია არ არის როლი, აქ მყისიერად, ერთი ეპიზოდის შესრულებაა საჭირო, მისი მიმართულებით განწყობის მოტანა. მოკლედ, სულ სხვა რამ არის. ამიტომ არაფერს განვიცდი, ერთადერთი, როგორც მოქალაქეს, მაქვს ჩემი პრინციპული, პოზიციური დამოკიდებულება. რა პრობლემებიც არის და იუმორით რა სიმართლესაც ვამბობ, ეს გავამართლო.
- ბოლო დროს პრეზიდენტი ზურაბიშვილი თავისი განცხადებებით საზოგადოების ყურადღების ცენტრში მოექცა, როგორც მოქალაქე, როგორ აფასებთ მას?
- პერიოდულად აქტიურდება ხოლმე. ჩემთვის, როგორც მოქალაქისთვის, თავისი პოზიციებით არასდროს ყოფილა მისაღები. გვახსოვს მისი შეფასებები სხვადასხვა ეპოქაში, სხვადასხვა პიროვნებებისადმი, საქართველოს პოზიციისადმი და, რა თქმა უნდა, ეს არ მომწონს. ახლა რომ თითქოს გამოიღვიძა, ეს მთავრობის პოზიციას სჯობს და მირჩევნია მისი ეს პოზიცია მსოფლიოს თვალში, მაგრამ არ ვარ დარწმუნებული, რომ გულწრფელია. ამიტომ, ველოდები მოვლენების შემდგომ განვითარებას.
- თუ იცით მისი აზრი თქვენ მიერ გაკეთებულ მის პაროდიაზე?
- მასთან პირისპირ არ მისაუბრია, მაგრამ როგორც ჩემმა თანამშრომლებმა მითხრეს, - უნახავს და მისთვის მისაღები იყოო. თუმცა ეს სიმართლეა თუ არა, არ ვიცი.
- რომ შეხვდეთ პირისპირ, რას ეტყოდით?
- თუ იუმორის ჟანრში მეკითხებით, ალბათ მისი თანდასწრებით მის პაროდიას გავითამაშებდი, ოღონდ, არ ვიცი, რას ვეტყოდი, მაგრამ როგორც მოქალაქე, ვეტყოდი, რომ ქვეყნის პრეზიდენტი უფრო მყარი და დამაჯერებელი იყოს.
- ახლა თქვენს ძირითად პროფესიაზე ვისაუბროთ. რატომ აირჩიეთ მსახიობობა?
- ბაბუა ნოდარ იონათამიშვილი თბილისის თოჯინების თეატრის რეჟისორი იყო და რეგიონის საბავშვო თეატრებშიც მუშაობდა. სახლში სულ ამ სფეროზე იყო ჩვენთან საუბრები, დავდიოდი, ვესწრებოდი სპექტაკლებს. ეს იყო ერთ-ერთი ფაქტორი, მაგრამ ფსიქოლოგობაც მინდოდა. ამ ორ პროფესიას ერთმანეთთან ვაკავშირებდი. საბოლოოდ დავამთავრე თეატრალური ინსტიტუტი, ლევან მირცხულავას ჯგუფი, რომელიც ოსტატობას გვასწავლიდა, მანანა და ლეილა ბერიკაშვილები კი - მეტყველებას.
მიყვარს ჩემი პროფესია, მაგრამ რაღაცებზე გული მწყდება, რომ სათანადოდ არ არის შეფასებული და დაფასებული.
- ისე, მსახიობისთვის ნიჭთან და შრომისუნარიანობასთან ერთად, იღბალიც მნიშვნელოვანია. უნდა გაგიმართლოს და საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოჩნდე.
- კი, მაგრამ კიდევ არის რაღაც - ვინ, რატომ, როგორ, საიდან, რისთვის - ამ კითხვებზე პასუხი აუცილებელია. თუ თეატრში კადრი არ აკმაყოფილებს იმ ყველაფერს, რასაც თავისთავად თეატრი მოიცავს, მაშინ რატომ ვაკეთებთ?! უნდა განვვითარდეთ. რა თქმა უნდა, ყველას გვაქვს ჩვენი სუბიექტური შეხედულებები, მაგრამ არ ვთვლი, რომ ჩვენი პროფესია არის ძალიან სუბიექტური. სუბიექტურია იმდენად, რამდენადაც შეიძლება იყოს ობიექტური... არსებული ვეღარ აკმაყოფილებს იმ მოთხოვნებს, რა თამასაზეც უნდა იდგეს ჩემი საყვარელი პროფესია და ეს არ მომწონს.
არ ვფიქრობ, რომ ყველასგან გამორჩეული ვარ და საუკეთესო. ერთი რიგითი ადამიანი ვარ, მოქალაქე, პროფესიონალი, რომელსაც უნდა, თავის საქმე წესიერად აკეთოს, რა გამოგვდის, ეს ცალკე თემაა. ვწუხვარ იმაზე, რომ რაღაცებს არ ექცევა დღეს სათანადო ყურადღება, არც იდეალურ შედეგზე არ ვსაუბრობ, ნორმალურ პროცესს ვგულისხმობ.
- წლებია, ტელეფილმებს და ტელესერიალებსაც ახმოვანებთ...
- ტელეკომპანია "იმედში“ უკვე 20 წელია, ფილმების, სერიალების გახმოვანებაზე ვმუშაობ. ამ საქმეში შემოქმედებითობა ნაკლებია, რადგან ეს არ არის სრულფასოვანი დუბლირება, სადაც პერსონაჟს ხმით თამაშობ. სერიალში მსახიობის ხმა კი ისმის და მას ვერ გადააჭარბებ, რადგანაც უკვე პათეტიკაში გადიხარ. ფაქტობრივად, ბეწვის ხიდზე გადიხარ.
სასურველია, მსახიობს ნეიტრალური ხმა ჰქონდეს, რაც კარგი მოსასმენია. უბრალოდ ხმებში პატარ-პატარა ცვალებადობას ვაკეთებ, რადგანაც მოხუცი, ბავშვი, ახალგაზრდა, შუახნის ქალბატონი ერთნაირი ხმით ვერ ილაპარაკებს. ვისურვებდი, რასაც ვაკეთებთ, ამ მოცემულობაში უკეთესი იყოს.
- როგორც მივხვდი, თქვენს ოჯახში უმეტესობა მსახიობია...
- დიახ. ქმარი, არჩილ ბარათაშვილი "გრიბოედოვის“ და "თავისუფალი თეატრის“ მსახიობია. გვყავს 2 შვილი - ბიჭი და გოგონა. ბიჭიც გიორგი (გივიკო) ბარათაშვილი 30 წლის არის და ახალი მუსიკისა და დრამის თეატრის, "თავისუფალი თეატრის“, კერძო თეატრის მსახიობია. მრავალმხრივი ადამიანია. გოგონა ქეთევან ბარათაშვილი 17 წლისაა და მეთერთმეტეკლასელია. არ მინდა, რომ თეატრის მიმართულებით წავიდეს და თვითონაც არ ავლენს ამის სურვილს, უყვარს ცეკვა და უცხო ენებს სწავლობს. სხვა ინტერესები აქვს. ვნახოთ. ჩემი ბიჭიც არ მინდოდა, რომ მსახიობი ყოფილიყო. შემთხვევით მოხდა. რატომღაც თვითონ იყო დაინტერესებული. არავის ვაკნინებ, მაგრამ მსახიობობა გენიალური პროფესიაა.
ყველა პროფესია რთულია, ჩვენი საქმე განსაკუთრებით და მაშინაც, სულ რომ ნორმალურ ქვეყანაში ცხოვრობდე. როცა ჩვენნაირ ქვეყანაში გიწევს ყოფნა და დამოკიდებულება ცალსახად არასერიოზულია, ადამიანი ძალიან ცოდოა. აქ ყველაფერს ვგულისხმობ. არადა, მინდოდა, ნორმალურ პირობებში მემუშავა, მთელი ენერგია, ძალისხმევა საყვარელი საქმისკენ მომემართა. ახლა, როცა ადამიანი თავის გადარჩენაზე ფიქრობს, მოცემულობა არ გაძლევს არაფრის საშუალებას, რთულია.
- რას ისურვებდით?
- განვითარებულ, თავისუფალ, თანასწორუფლებიან ქვეყანაში და გულწრფელ საზოგადოებაში მინდა ცხოვრება. რამდენადაც ეს შესაძლებელია, რომ ყველამ თავისი რესურსის გამოყენება შეძლოს, რაც მას ეკუთვნის, შეუძლია. ახალგაზრდების იმედი მაქვს. მსოფლიო წესრიგი იცვლება, ბრძოლა მოუწევთ ხანგრძლივი, რაზეც გული მწყდება, მაგრამ უბრძოლველად შედეგი არ დგება.