პა­რო­დის­ტო­ბა თან­და­ყო­ლი­ლი უნა­რია, რო­მე­ლიც ადა­მი­ანს აქვს, ან - არა. ის სხვა­დას­ხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ანს წარ­მა­ტე­ბით გა­მო­უვ­ლე­ნია. ხა­თუ­ნა ბერ­ძე­ნიშ­ვი­ლი ერთ-ერთი მათ­გა­ნია. ის მო­ზარდ მა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია და ბავ­შვო­ბი­დან გა­მოს­დის სხვე­ბის იმი­ტა­ცია. არა­ერთ ცნო­ბილ პრო­ექ­ტში სხვა­დას­ხვა პო­ლი­ტი­კო­სი ქა­ლიც გა­უხ­მო­ვა­ნე­ბია...

დღეს კი "ნიკა არა­ბი­ძის შო­უ­ში“ პრე­ზი­დენტ სა­ლო­მე ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლის პა­რო­დის­ტია.

- პა­რო­დი­ის უნა­რი ბავ­შვო­ბი­დან მაქვს. მხი­ა­რულ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე. ბა­ბუ­ას და დე­დას ჰქონ­დათ ეს უნა­რი. ამი­ტომ, ჩვენ­თან სულ ხუმ­რო­ბა, პა­რო­დი­უ­ლი სპექ­ტაკ­ლე­ბი იყო, რაც კარ­გად გვარ­თობ­და. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით პირ­ვე­ლად თავი მოვ­სინ­ჯე "დი­დე­ბის ზღა­პარ­ში“ (პო­პუ­ლა­რუ­ლი პრო­ექ­ტი იყო), რად­გა­ნაც იქ პერ­სო­ნა­ჟე­ბის გახ­მო­ვა­ნე­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. კადრს მიღ­მა ვმუ­შა­ობ­დით. მერე გარ­კვე­უ­ლი ინ­ტერ­ვა­ლით იყო პრო­ექ­ტი "დარ­დუ­ბა­ლა,“ სხვა­დას­ხვა პერ­სო­ნაჟს ვახ­მო­ვა­ნებ­დი.

- ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის ხმით შე­გიძ­ლი­ათ სა­უ­ბა­რი?

- რო­დე­საც მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ამა თუ იმ პერ­სო­ნაჟ­ზე უნდა ვი­მუ­შაო, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჯერ პერ­სო­ნა­ჟი ვი­პო­ვო. შე­იძ­ლე­ბა იმუ­შაო, მაგ­რამ ხან გა­მო­დის, ხან - არა. თუმ­ცა ზო­გის ხმა ისე აგეკ­ვი­ა­ტე­ბა, ყურ­ში გი­ზის, მერე ყვე­ლა­ფერს სმე­ნის, ხმის მი­ხედ­ვით აკე­თებ და არ არის პრობ­ლე­მა.

- პრე­ზი­დენტ ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლის პა­რო­დის­ტი რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით?

- პან­დე­მია რომ და­ი­წყო, ჩემ­თვის იუ­მო­რის­ტულ ვი­დე­ო­ებს ვწერ­დი, რომ სახ­ლში ყოფ­ნი­სას არ გავ­გი­ჟე­ბუ­ლი­ყა­ვი. ჩავ­წე­რე ირმა ინაშ­ვი­ლის, ადა მარ­შა­ნი­ას, ელი­სო ბოლ­ქვა­ძის და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნის პა­რო­დია. ერთ-ერთი სა­ლო­მე ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლიც იყო, ოღონდ, ამას არ ვა­პი­რებ­დი. მისი ხმა ყურ­ში აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი არ მქო­ნია და სურ­ვი­ლიც არ მქონ­და. მოკ­ლედ, მე­გობ­რებ­მა წა­მა­ხა­ლი­სეს, მერე სახ­ლში რე­პე­ტი­ცია გა­ვი­ა­რე და ჩავ­წე­რე. სხვა­თა შო­რის, დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა არ დამ­ჭირ­ვე­ბია. ვი­დე­ომ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი მო­ი­ა­რა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვილ­მა და­მი­რე­კა - პრე­ზი­დენ­ტის პა­რო­დისტს ვე­ძებ­დით, მე­გობ­რებ­მა თქვე­ნი ვი­დეო გად­მოგ­ვიგ­ზავ­ნეს. ჩვენ­თვის რაც ვნა­ხეთ, მი­სა­ღე­ბია და გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მობ­რძან­დი­თო. ასე და­ი­წყო ამ ჯგუფ­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა.

- რა არის მთა­ვა­რი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პა­რო­დი­ის გა­კე­თე­ბი­სას?

- გა­აჩ­ნია, ვის რა უნდა, დამ­კვეთს რა სურს. როცა ტე­ლე­გა­და­ცე­მა­ზეა ლა­პა­რა­კი, ეს უკვე რე­ი­ტინგზეა გათ­ვლი­ლი. მთა­ვა­რი მა­ინც მე­ტყვე­ლე­ბა, ხმა და გა­რეგ­ნო­ბაა. გა­რეგ­ნო­ბა­ზე გრი­მი­ო­რე­ბი, ვი­ზა­ჟის­ტე­ბი მუ­შა­ო­ბენ და პერ­სო­ნაჟს გამ­სგავ­სე­ბენ. თუმ­ცა ვი­ღა­ცებს ჰქო­ნი­ათ, რომ ასე­თი ვარ, ან უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან ვგა­ვარ პრე­ზი­დენტ ზუ­რა­ბიშ­ვილს. ასე არ არის. აქ დიდი წილი ვი­ზაჟ­სა და გრიმ­ზე მო­დის. პრო­ცე­სიც რთუ­ლი და ხან­გრძლი­ვია.

ფე­რე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, ასა­კის მო­მა­ტე­ბით გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი, იმის­თვის, რომ პერ­სო­ნაჟს მი­უ­ახ­ლოვ­დე. ვთვლი, რომ ზოგ­ჯერ არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ზუს­ტი მსგავ­სე­ბა. რა­ღაც დე­ტა­ლით უნდა იყო ახ­ლოს და ემ­თხვე­ო­დეს იმ აქ­ტუ­ა­ლო­ბას, რის გა­მოც ამას აკე­თებ. ორ­ნა­ი­რი პა­რო­დია არ­სე­ბობს. ზუს­ტი და ხა­სი­ა­თის მი­ხედ­ვით.

- ეს როლი უკვე კარ­გად გა­ი­თა­ვი­სეთ, ხომ?

- პირ­ვე­ლად რთუ­ლი იყო, სხვა დროს ტე­ლე­ვი­ზი­ის ეთერ­ში ასე, ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში არ ვყო­ფილ­ვარ და ამი­ტომ. რთუ­ლი მი­სია მქონ­და შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლი. თან სწრა­ფად იყო გა­სა­კე­თე­ბე­ლი, რად­გან ტე­ლე­ვი­ზი­ას ამ­დე­ნი დრო არ აქვს. პერ­სო­ნა­ჟი თან­და­თან უფრო გავ­ხსე­ნი და ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი უფრო და უფრო მომ­წონს...

- რო­დე­საც მოქ­მე­დი პრე­ზი­დენ­ტის როლს თა­მა­შობთ, რას გა­ნიც­დით?

- სცე­ნა­ზე თა­მა­ში­სას ბევრ რა­მეს გა­ნიც­დი და გრძნობ - როლი თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე უნდა გახ­სნა. უნდა და­ი­ბა­დოს, გან­ვი­თარ­დეს და დას­რულ­დეს. პა­რო­დია არ არის როლი, აქ მყი­სი­ე­რად, ერთი ეპი­ზო­დის შეს­რუ­ლე­ბაა სა­ჭი­რო, მისი მი­მარ­თუ­ლე­ბით გან­წყო­ბის მო­ტა­ნა. მოკ­ლედ, სულ სხვა რამ არის. ამი­ტომ არა­ფერს გან­ვიც­დი, ერ­თა­დერ­თი, რო­გორც მო­ქა­ლა­ქეს, მაქვს ჩემი პრინ­ცი­პუ­ლი, პო­ზი­ცი­უ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. რა პრობ­ლე­მე­ბიც არის და იუ­მო­რით რა სი­მარ­თლე­საც ვამ­ბობ, ეს გა­ვა­მარ­თლო.

- ბოლო დროს პრე­ზი­დენ­ტი ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლი თა­ვი­სი გან­ცხა­დე­ბე­ბით სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში მო­ექ­ცა, რო­გორც მო­ქა­ლა­ქე, რო­გორ აფა­სებთ მას?

- პე­რი­ო­დუ­ლად აქ­ტი­ურ­დე­ბა ხოლ­მე. ჩემ­თვის, რო­გორც მო­ქა­ლა­ქის­თვის, თა­ვი­სი პო­ზი­ცი­ე­ბით არას­დროს ყო­ფი­ლა მი­სა­ღე­ბი. გვახ­სოვს მისი შე­ფა­სე­ბე­ბი სხვა­დას­ხვა ეპო­ქა­ში, სხვა­დას­ხვა პი­როვ­ნე­ბე­ბი­სად­მი, სა­ქარ­თვე­ლოს პო­ზი­ცი­ი­სად­მი და, რა თქმა უნდა, ეს არ მომ­წონს. ახლა რომ თით­ქოს გა­მო­იღ­ვი­ძა, ეს მთავ­რო­ბის პო­ზი­ცი­ას სჯობს და მირ­ჩევ­ნია მისი ეს პო­ზი­ცია მსოფ­ლი­ოს თვალ­ში, მაგ­რამ არ ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ გულ­წრფე­ლია. ამი­ტომ, ვე­ლო­დე­ბი მოვ­ლე­ნე­ბის შემ­დგომ გან­ვი­თა­რე­ბას.

- თუ იცით მისი აზრი თქვენ მიერ გა­კე­თე­ბულ მის პა­რო­დი­ა­ზე?

- მას­თან პი­რის­პირ არ მი­სა­უბ­რია, მაგ­რამ რო­გორც ჩემ­მა თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა მი­თხრეს, - უნა­ხავს და მის­თვის მი­სა­ღე­ბი იყოო. თუმ­ცა ეს სი­მარ­თლეა თუ არა, არ ვიცი.

- რომ შეხ­ვდეთ პი­რის­პირ, რას ეტყო­დით?

- თუ იუ­მო­რის ჟანრ­ში მე­კი­თხე­ბით, ალ­ბათ მისი თან­დას­წრე­ბით მის პა­რო­დი­ას გა­ვი­თა­მა­შებ­დი, ოღონდ, არ ვიცი, რას ვე­ტყო­დი, მაგ­რამ რო­გორც მო­ქა­ლა­ქე, ვე­ტყო­დი, რომ ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენ­ტი უფრო მყა­რი და და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი იყოს.

- ახლა თქვენს ძი­რი­თად პრო­ფე­სი­ა­ზე ვი­სა­უბ­როთ. რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ მსა­ხი­ო­ბო­ბა?

- ბა­ბუა ნო­დარ იო­ნა­თა­მიშ­ვი­ლი თბი­ლი­სის თო­ჯი­ნე­ბის თე­ატ­რის რე­ჟი­სო­რი იყო და რე­გი­ო­ნის სა­ბავ­შვო თე­ატ­რებ­შიც მუ­შა­ობ­და. სახ­ლში სულ ამ სფე­რო­ზე იყო ჩვენ­თან სა­უბ­რე­ბი, დავ­დი­ო­დი, ვეს­წრე­ბო­დი სპექ­ტაკ­ლებს. ეს იყო ერთ-ერთი ფაქ­ტო­რი, მაგ­რამ ფსი­ქო­ლო­გო­ბაც მინ­დო­და. ამ ორ პრო­ფე­სი­ას ერ­თმა­ნეთ­თან ვა­კავ­ში­რებ­დი. სა­ბო­ლო­ოდ და­ვამ­თავ­რე თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი, ლე­ვან მირ­ცხუ­ლა­ვას ჯგუ­ფი, რო­მე­ლიც ოს­ტა­ტო­ბას გვას­წავ­ლი­და, მა­ნა­ნა და ლე­ი­ლა ბე­რი­კაშ­ვი­ლე­ბი კი - მე­ტყვე­ლე­ბას.

მიყ­ვარს ჩემი პრო­ფე­სია, მაგ­რამ რა­ღა­ცებ­ზე გული მწყდე­ბა, რომ სა­თა­ნა­დოდ არ არის შე­ფა­სე­ბუ­ლი და და­ფა­სე­ბუ­ლი.

- ისე, მსა­ხი­ო­ბის­თვის ნი­ჭთან და შრო­მი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბას­თან ერ­თად, იღ­ბა­ლიც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. უნდა გა­გი­მარ­თლოს და სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას აღ­მოჩ­ნდე.

- კი, მაგ­რამ კი­დევ არის რა­ღაც - ვინ, რა­ტომ, რო­გორ, სა­ი­დან, რის­თვის - ამ კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. თუ თე­ატ­რში კად­რი არ აკ­მა­ყო­ფი­ლებს იმ ყვე­ლა­ფერს, რა­საც თა­ვის­თა­ვად თე­ატ­რი მო­ი­ცავს, მა­შინ რა­ტომ ვა­კე­თებთ?! უნდა განვვი­თარ­დეთ. რა თქმა უნდა, ყვე­ლას გვაქვს ჩვე­ნი სუ­ბი­ექ­ტუ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, მაგ­რამ არ ვთვლი, რომ ჩვე­ნი პრო­ფე­სია არის ძა­ლი­ან სუ­ბი­ექ­ტუ­რი. სუ­ბი­ექ­ტუ­რია იმ­დე­ნად, რამ­დე­ნა­დაც შე­იძ­ლე­ბა იყოს ობი­ექ­ტუ­რი... არ­სე­ბუ­ლი ვე­ღარ აკ­მა­ყო­ფი­ლებს იმ მო­თხოვ­ნებს, რა თა­მა­სა­ზეც უნდა იდ­გეს ჩემი საყ­ვა­რე­ლი პრო­ფე­სია და ეს არ მომ­წონს.

არ ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლას­გან გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვარ და სა­უ­კე­თე­სო. ერთი რი­გი­თი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მო­ქა­ლა­ქე, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, რო­მელ­საც უნდა, თა­ვის საქ­მე წე­სი­ე­რად აკე­თოს, რა გა­მოგ­ვდის, ეს ცალ­კე თე­მაა. ვწუხ­ვარ იმა­ზე, რომ რა­ღა­ცებს არ ექ­ცე­ვა დღეს სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბა, არც იდე­ა­ლურ შე­დეგ­ზე არ ვსა­უბ­რობ, ნორ­მა­ლურ პრო­ცესს ვგუ­ლის­ხმობ.

- წლე­ბია, ტე­ლე­ფილ­მებს და ტე­ლე­სე­რი­ა­ლებ­საც ახ­მო­ვა­ნებთ...

- ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმედ­ში“ უკვე 20 წე­ლია, ფილ­მე­ბის, სე­რი­ა­ლე­ბის გახ­მო­ვა­ნე­ბა­ზე ვმუ­შა­ობ. ამ საქ­მე­ში შე­მოქ­მე­დე­ბი­თო­ბა ნაკ­ლე­ბია, რად­გან ეს არ არის სრულ­ფა­სო­ვა­ნი დუბ­ლი­რე­ბა, სა­დაც პერ­სო­ნაჟს ხმით თა­მა­შობ. სე­რი­ალ­ში მსა­ხი­ო­ბის ხმა კი ის­მის და მას ვერ გა­და­ა­ჭარ­ბებ, რად­გა­ნაც უკვე პა­თე­ტი­კა­ში გა­დი­ხარ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბეწ­ვის ხიდ­ზე გა­დი­ხარ.

სა­სურ­ვე­ლია, მსა­ხი­ობს ნე­იტ­რა­ლუ­რი ხმა ჰქონ­დეს, რაც კარ­გი მო­სას­მე­ნია. უბ­რა­ლოდ ხმებ­ში პა­ტარ-პა­ტა­რა ცვა­ლე­ბა­დო­ბას ვა­კე­თებ, რად­გა­ნაც მო­ხუ­ცი, ბავ­შვი, ახალ­გაზ­რდა, შუ­ახ­ნის ქალ­ბა­ტო­ნი ერ­თნა­ი­რი ხმით ვერ ილა­პა­რა­კებს. ვი­სურ­ვებ­დი, რა­საც ვა­კე­თებთ, ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში უკე­თე­სი იყოს.

- რო­გორც მივ­ხვდი, თქვენს ოჯახ­ში უმე­ტე­სო­ბა მსა­ხი­ო­ბია...

- დიახ. ქმა­რი, არ­ჩილ ბა­რა­თაშ­ვი­ლი "გრი­ბო­ე­დო­ვის“ და "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის“ მსა­ხი­ო­ბია. გვყავს 2 შვი­ლი - ბიჭი და გო­გო­ნა. ბი­ჭიც გი­ორ­გი (გი­ვი­კო) ბა­რა­თაშ­ვი­ლი 30 წლის არის და ახა­ლი მუ­სი­კი­სა და დრა­მის თე­ატ­რის, "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის“, კერ­ძო თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. მრა­ვალ­მხრი­ვი ადა­მი­ა­ნია. გო­გო­ნა ქე­თე­ვან ბა­რა­თაშ­ვი­ლი 17 წლი­საა და მე­თერ­თმე­ტეკ­ლა­სე­ლია. არ მინ­და, რომ თე­ატ­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბით წა­ვი­დეს და თვი­თო­ნაც არ ავ­ლენს ამის სურ­ვილს, უყ­ვარს ცეკ­ვა და უცხო ენებს სწავ­ლობს. სხვა ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვს. ვნა­ხოთ. ჩემი ბი­ჭიც არ მინ­დო­და, რომ მსა­ხი­ო­ბი ყო­ფი­ლი­ყო. შემ­თხვე­ვით მოხ­და. რა­ტომ­ღაც თვი­თონ იყო და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი. არა­ვის ვაკ­ნი­ნებ, მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბო­ბა გე­ნი­ა­ლუ­რი პრო­ფე­სი­აა.

ყვე­ლა პრო­ფე­სია რთუ­ლია, ჩვე­ნი საქ­მე გან­სა­კუთ­რე­ბით და მა­ში­ნაც, სულ რომ ნორ­მა­ლურ ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რობ­დე. როცა ჩვენ­ნა­ირ ქვე­ყა­ნა­ში გი­წევს ყოფ­ნა და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ცალ­სა­ხად არა­სე­რი­ო­ზუ­ლია, ადა­მი­ა­ნი ძა­ლი­ან ცო­დოა. აქ ყვე­ლა­ფერს ვგუ­ლის­ხმობ. არა­და, მინ­დო­და, ნორ­მა­ლურ პი­რო­ბებ­ში მე­მუ­შა­ვა, მთე­ლი ენერ­გია, ძა­ლის­ხმე­ვა საყ­ვა­რე­ლი საქ­მის­კენ მო­მე­მარ­თა. ახლა, როცა ადა­მი­ა­ნი თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნა­ზე ფიქ­რობს, მო­ცე­მუ­ლო­ბა არ გაძ­ლევს არაფ­რის სა­შუ­ა­ლე­ბას, რთუ­ლია.

- რას ისურ­ვებ­დით?

- გან­ვი­თა­რე­ბულ, თა­ვი­სუ­ფალ, თა­ნას­წო­რუფ­ლე­ბი­ან ქვე­ყა­ნა­ში და გულ­წრფელ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში მინ­და ცხოვ­რე­ბა. რამ­დე­ნა­დაც ეს შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რომ ყვე­ლამ თა­ვი­სი რე­სურ­სის გა­მო­ყე­ნე­ბა შეძ­ლოს, რაც მას ეკუთ­ვნის, შე­უძ­ლია. ახალ­გაზ­რდე­ბის იმე­დი მაქვს. მსოფ­ლიო წეს­რი­გი იც­ვლე­ბა, ბრძო­ლა მო­უ­წევთ ხან­გრძლი­ვი, რა­ზეც გული მწყდე­ბა, მაგ­რამ უბ­რძოლ­ვე­ლად შე­დე­გი არ დგე­ბა.