6
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
სუკები, სუკები და კიდევ ერთხელ სუკები... ამდენი ხორცი რამდენიმე დღის წინ პრეზიდენტის მიერ ნატახტარში გახსნილ ხორცის პირველადი გადამუშავების ქარხანაშიც არ მინახავს. სხვათა შორის, სწორედ იქ თქვა, რომ ქართველებმა სამზარეულო უნდა განვავითაროთ, არ უნდა შევჩერდეთ მხოლოდ მწვადზეო...
არ ვიცი, ეს რომელი სამინისტროს წლიურ პრიორიტეტებში უნდა ჩაიწეროს (ვითომ სოფლის მეურნეობის უწყებაში?), მაგრამ ფაქტია, რომ მოსახლეობა ამჯერად ეურჩება პირველ პირს - მამაპაპური მწვადი, შოთის პური და ღვინო ქართული სუფრის განუყოფელი ნაწილი კიდევ დიდხანს დარჩება, საკვების ნაირგვარობა (და მათ შორის ხორცის პრუქტების) მხოლოდ მცირე ნაწილისთვისაა ხელმისაწვდომი.
20-30 მეტრიდან უკვე ერთგვაროვან სურნელსა და კვამლში ვეხვევი, რაც უფრო ვუახლოვდები ადგილს, მით უფრო კარგად ვარჩევ შიშხინისა და გადაძახილების ხმას. აი, უკვე აქ ვარ და დროსტარებაზე მეტად ეს ადგილი ბრძოლის ველს მაგონებს, ოღონდ ამჯერად ადამიანებს ომი ღორებისთვის გამოუცხადებიათ:
გამარჯვებულებს დამარცხებულებისთვის საპატიო ადგილი დახლებზე მიუჩენიათ, მეტიც, თვალის ჩინივით უფრთხილდებიან, როგორც იტყვიან ცივ ნიავს არ აკარებენ (ცივი ნიავისა რა გითხრათ, მაგრამ ქალაქის მტვრის ორომტრიალი და მანქანების გამონაბოლქვი ნამდვილად კარგ გემოს შესძენდა სუკებს). მოკლედ, ოქტომბრის თვე კი არა დეკემბერი მეგონა, უფრო სწორედ, კალანდა, როგორც ამას გურიაში იტყვიან.
Video"თბილისობა" "პოდმოსკოვნიე ვეჩერას" ფონზე
თეთრი და წითელი ღვინო "კოკა-კოლას", "სპრაიტისა" და "ფანტას" ბოთლებში იწონებენ თავს, წარწერებს ძლივს ვარჩევ : "მანავის" მწვანე", "რქაწითელი", "ალადასტური". მოკლედ, ყველაფერი მზად არის, თუმცა რაღაც აშკარად აკლია ამ ყველაფერს.
ხოდა, ესეც მოვისმინე: "ჩემს დაბადებას შუშხუნები არ მოჰყოლია..." - გულისგამგმირავი ხმით ვიღაც სადღაც, საერთ-სახალხო მოლხენის შუაგულში, დოლის ხმას ამ სტრიქონებს აყოლებს. "რამე ისეთი დაუკარი, ბიჭო, თან რომ წავუცეკვოთ, რა არის ეს შუშხუნები?", - თანამეინახე XXI საუკუნის აშუღს აწყვეტინებს და სიტუაციიდან გამოსავალს "მოხევის ქალო, თინაო"-თი პოულობს... ხოდა, წავიდა... როგორც ერთ-ერთი რადიოს წამყვანი ამბობს: "წავიდაააააააა, წავიდააააააააა, წავიდაააააააა" და ამის მერე ნინო ჩხეიძის მორიგი "ჰიტი".
პრინციპში, ადგილი, სადაც ეს ყველაფერი ხდება, იმდენად ეკლეკტურია, რომ არც გამკვირვებია ამ ყველაფრის დანახვა: მარცხნივ, საბჭოთა დროს არქიტექტურულ ნოვაციად შეფასებული სპორტის სასახლეა, მარჯვნივ კომუნისტების "აჭარა" რევოლუციის შემდგომმა საქართველომ "ჰოლიდეი ინ"-ად რომ "მონათლა", პირდაპირ "მაკდონალდსია", მის მერე ძველი სახლები ("ბარაკებად" რომ მოიხსენიებენ ფეშენებელურ ბინებში გამთბარ-გამოწკეპილები), ქვეშ ერთი მომღერლისა და მეწარმის სწრაფი კვების ობიექტი - იქაც მწვადებს წვავენ, იქაც 18 ნაოჭიან (თუ ვცდები ნაოჭების რაოდენობაში, შემინდეთ) ხინკალს ყრიან ქვაბებში, ლობიოს ქოთანში იქაც მოგართმეევენ... მოკლედ, როგორც ამბობენ, თბილისობა ეშხში შევიდა.
და ახლაც როგორც ერთ-ერთი რადიოს წამყვანი ამბობს: "წავიდაააააააა, წავიდააააააააა, წავიდაააააააა" და ამის მერე ამჯერად სურამელაშვილის მორიგი "ჰიტი" (თბილისურ "მარშუტკას" სავარძლებს შორის ვიწრო ადგილსა და თავხელწელფეხკრუნჩხვით დგომასთან ერთად ის ხიბლიც აქვს, რომ უდარდელი რადიოს ყველა ჰიტს გაიზეპირებ).
მაგრამ რაღაც ხმას აშკარად დისონანსი შეაქვს ამ საერთო-სახალხო ლხინში და დედაქალაქობის ზეიმში, რაღაც ძალიან ძველი და ჟანგმოდებული შემოაქვს ამ "ჰარმონიაში", რაც ბავშვობასა და პურის რიგს მახსენებს. ნელ-ნელა ამ ხმას მივყვები, შეგრძნებები მიმძაფრდება, გონებაში "ნუგა-კანფეტის" და "მიშკა კასალაპის" კბილებში ჩარჩენილი ულუფა ამოტივტივდა, კბილის ტკივილი და სტომატოლოგ სვეტასთან ხელჩართული ბრძოლა.
არადა, ხმა არ წყდება, მეტად გაჯიქდა და უკვე მუსიკალურ ფრაზებს ვარჩევ, მოგონებების დიფუზიური ეფექტით ირევა ერთმანეთში და უკვე ვერაფერს ვიგონებ, უკვე იქ ვარ: 1989 წელია და ცენტრალურ არხზე რაღაცას გადმოსცემენ. ხო, ეს მელოდია სწორედ ისაა, რაც მაშინ და მერე უკვე არაერთხელ მოვისმინე. მელოდია, რომელიც საბჭოთა კინოს ძველ კადრებს, "დიადი სამშობლოს თვალუწვდენელ სივრცეებს მურმანსკიდან ვლადივოსტოკამდე, ჩრდილოეთ-ყინულვანო ოკეანიდან კასპიის ზღვამდე" მახსენებს...
არ ვიცი, ვასილი "პავლოვიჩ" სოლოვიოვ-სედოი და მიხაილ "ვლოვიჩ" მატუროვსკი თუ წარმოიდგენდნენ, რომ 2010 წლის თბილისობაზე მავანი მათ მიერ შექმნილ კომპოზიციას საგანგებოდ ამ დღისთვის საიდანღაც ჩამოტანილ ფორტეპიანოზე დაუკრავდა, მაგრამ უცნობმა "პიანისტმა" თავის მიზანს მიაღწია - ხალხს საბჭოთა მოგონებების საღერღელი აუშალა და სულ ცოტა ხანში, მურმანსკში ნატაშებთან და როსტოვში ოლგებთან მოწყობილი ორგიების მითოლოგიზირებული ისტორიები დაიწყო.... ხოდა, წავიდა... როგორც ერთ-ერთი რადიოს წამყვანი ამბობს: "წავიდაააააააა, წავიდააააააააა, წავიდაააააააა" და ამის სხვა რადიოზე აჟღერებული რუსული ესტრადის მორიგი "შლაგერი".
ალბათ იმიტომაც ეძახიან თბილისს მულტიკულტურულ ქალაქს, რომ ყველაფერი ერთად იყრის თავს: მწვადიც, "ჰოლიდეი ინნიც", შოთი, ანტიკური ათლეტი შემოდგომის თბილისში ჭადრიდან ჩამოვარდნილი ფოთლით, დოლი და "პოდმოსკოვნიე ვეჩერა"...
30 ოქტომბერს კი იმავე ტერიტორიაზე, სპორტის სასახლეში ალტერნატიული მუსიკის ფესტივალი "Altervision" ჩატარდება…
მალხაზ ჭკადუა
