"უთქვამს, ჩემმა ძაღლმა შვილები გადამირჩინა, ვალში ვარ მასთანო" - უკრაინელი დევნილები და მათ დასახმარებლად გაერთიანებული ადამიანები
ომს, რომელმაც მსოფლიოს ცივილიზებული ქვეყნების ლიდერები თუ არა, მოსახლეობის უდიდესი ნაწილი უკრაინის გარშემო გააერთიანა, ჯერჯერობით, ყოველ დღე არაერთი ადამიანის სიცოცხლე ეწირება. რუს ოკუპანტებს სამხედროებთან ერთად, გმირულ წინააღმდეგობას უწევს მშვიდობიანი მოსახლეობაც. მილიონზე მეტმა ადამიანმა, იმ იმედით, რომ სამშობლოში მალე დაბრუნდება, უკრაინა დროებით დატოვა.
როგორ ხვდებიან უკრაინელ ლტოლვილებს სხვადასხვა ქვეყანაში, ამის შესახებ, ინტერნეტსსივრცეში უამარავი ფოტო და ვიდეო-მასალა ვრცელდება. გერმანიაში მცხოვრები ქართველი ემიგრანტი, მეგი სტემპენ-გიუნტერი ამბობს, რომ მის ქალაქში ემიგრანტებიც ძალიან აქტიურობენ, რათა უკრაინელ ლტოლვილებს უცხო ქვეყანაში თავის დამკვიდრების პირველი ნაბიჯები შეუმსუბუქონ.
- 20 წელზე მეტია აქ ვცხოვრობ და შემიძლია ვთქვა, რომ გერმანელებს კარგად ვიცნობ. ასეთი თანადგომა არ მახსოვს ვინმეს მიმართ გამოეხატათ, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მაღალი შეგნების ხალხია და მშვიდობის ფასიც კარგად იციან. კოვიდ-პანდემიის დროსაც კი ცდილობდნენ ემოციების გარეშე, პრაგმატულად შეეხედათ რეალობისთვის, მაგრამ ახლა სრულიად სხვა დამოკიდებულებას ვხედავ.
ჩემი მეუღლე სამხედროა. ადგილობრიც შეიარაღებულ ძალებში მსახურობს. ამჟამად მისი დანაყოფი სწრაფი რეაგირების დაქვემდებარებაში მყოფ ნაწილში გადაიყვანეს და გადასულია lotus to go-ს მდგომარეობაზე, რაც ნიშნავს, რომ გამოძახებიდან მაქსიმუმ 48 საათში ყაზარმაში უნდა გამოცხადდნენ, იმის მიუხედავად, თუ სად იმყოფება ჯარისკაცი. შვებულებაში ყოფნის დროსაც,
- ქვეყნიდან შორს წასვლის უფლება არ აქვთ. როგორც გაირკვა, მიჰყავთ ლიეტუვაში, ნატოს საზღვის დაცვის ფარგლებში. რამდენიმე დღეა მზადყოფნაზე არიან და ელოდებიან ბრძანებას. ყოველ წუთს არის შესაძლებელი დაურეკონ და წავიდეს.
საქმე ის არის, რომ რამდენიმე ხნის წინ, ძალიან მძიმედ დავშავდი, საკმაოდ რთული მოტეხილობა მაქვს და რამდენიმეთვიანი წოლითი რეჟიმი. მცირეწლოვანი შვილი გვყავს და ძალიან განვიცდიდი, რადგან მეუღლის გარეშე მისი ბაღში წაყვანა გამიჭირდება. ამას წინათ, ბაღის მშობლების შიდა ჯგუფში დავწერე, რომ მჭირდებოდა დამხმარე, ბავშვის წასაყვანად და წამოსაყვანად, ან ტაქსი, რომელსაც გადავუხდიდი, ჩვენი ოჯახური მდგომარეობიდან გამომდინარე. ისეთი სრული მხარდაჭერა მივიღე, თავი საქართველოში, ჩემს მშობლიურ ხალხში მეგონა. ყველა დახმარებას მთავაზობდა, ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე. არადა, აქ დრო ძალიან მნიშნელოვანია, ყველას ყველა წუთი გათვლილი აქვს. მითხრეს, ამ ომმა დაგვანახა, რომ ყველაფერზე მთავარი არის მშვიდობა და ადამიანობა, დანარჩენი მეორეხარისხოვანიაო.
- ეს დამოკიდებულება უკრაინელი ლტოლვილების მიმართაც იგრძნობა?
- დიახ, რასაც ვხედავ, ჩემ გარშემო ყველა ცდილობს, რითაც შეუძლია დაეხმაროს უკრაინას. უმეტესობამ ფული შესწირა. ერთი მეგობარი მანქანით ჩავიდა პოლონეთში, იქ შეიძინა მედიკამენტები და ადგილზე მიიტანა. ზოგმა ისიც თქვა, რომ გერმანიას ასი წლის შემდეგაც ცხვენია ასი წლის წინანდელი ჰიტლერის, თუმცა, კიდევ ასი წლის შემდეგ, 21-ე საუკუნეში, თანამედროვე რუსეთის ხელისუფლებამ უარესი ჩაიდინა. როგორც ჩანს, კაცობრიობამ ბოლომდე მაინც ვერ გააცნობიერა ჰიტლერის სისასტიკე, რუსეთს კი, თუ ოდესმე თავისუფლება ეღირისა, პუტინის გამო, ერთი ასი წელი ბოდიშის მოხდა მოუწევს კაცობრიობისთვისო.
ჩემს მეუღლეს ჰყავს გერმანიაში დაბადებულ-გაზრდილი უკრაინელი მეგობარი, გერმანიის შეიარაღებულ ძალებში მსახურობს ანუ კანონით, გერმანელი ჯარისკაცია და ომში ვერ მიდის. თავად რაც შეეძლო, არაერთხელ გაგზავნა და შემდეგ, უფროსს სთხოვა, ყულაბით ჩამოვივლი, ჯარისკაცები რომ დამეხმარონო... დართეს ნება და ვიცი, რომ მეგობრებში აგროვებული თანხაც გადაგზავნა უკრაინაში.
რაც შეეხება მოსახლეობას, ქალაქ ქემნიცში უკრაინის მხარდამჭერი აქციები არაერთხელ ჩატარდა. ვიცი, რომ ქართველმა ემიგრანტებმაც შეაგროვეს საჭირო ნივთები და პოლონეთში ჩაიტანეს, საიდანაც უკრაინაში გადაიტანდნენ. ჩვენ ხომ ყველაზე კარგად გვესმის უკრაინელების, ამიტომაც მზად არიან ლუკმა გაუყონ და როგორმე ხელი შეაშველონ მათ ახალ რეალობასთან შეგუებაში.
აქ გახსნილია სპეციალური პუნქტები, სადაც შეგვიძლია მივიტანოთ საჭირო ნივთები. ჩამოთვლილია რა სახის საგნები სჭირდებათ, ამ ეტაპზე, მედიკამენტები და არამალფუჭებადი საკვები მიიტანეს. ამას გარდა, ადგილობრივებს პოლონეთში და მიაქვთ პროდუქტები, იქიდან კი, თავიანთი ხარჯებით მოჰყავთ პოლონეთის საზღვრამდე გადმოსული უკრაინის მოქალაქეები, ზოგს დახმარების ცენტრებში, ზოგს კი, იმ მისამართზე, სადაც უკრაინელების ნათესავები ან მეგობრები ცხოვრობენ, რათა პირველ ეტაპზე შეიფარონ.
- როგორც ვიცი, უკრაინიდან ჩამოსულებისთვის გამარტივებული სისტემა იმოქმედებს, ანუ უკრაინელ ლტოლვილებს შეეძლებათ გერმანიაში სამი წლის განმავლობაში ლეგალურად იმუშაონ და იცხოვრონ. ამაშინ ბიზნესმენებიც აქტიურდ არიან ჩართული, ბევრი ინდმეწარმე და მცირე ბიზნესის მწარმოებლები მონაწილეობს ამ პროგრამაში.
ამასთან, ქალაქში გახსნილი დახმარების ცენტრები როგორც ვიცი ეხმარებიან აქ ჩამოსულებს ადაპტაციაში, პირველი ნაბიჯების გადადგმაში... უამრავმა ადამიანმა შეძლო და თავისი, ან სხვისი შინაური ცხოველიც გადაარჩინა და როგორც იმ ჯოჯოხეთის თანამონაწილე ზოგმა ხელით, ზოგმა მხრებით, ან საბელურით ატარა, იმ ტყვიების ზუზუნში, ყინვასა და თოვლში, ფეხით, რამდენიმე ასეული კილომეტრი. საკუთარ თავზე მეტად ღელავდნენ მათზე, ზოგს უთქვამს, ჩემმა ძაღლმა შვილები გადამირჩინა, დაბომბვისას ბავშვებს გვერდიდან არ მოშორებია და ვალში ვარ მასთანო.
ზოგმა ნანგრევებში მოყოლილი ადამიანები არ დატოვა და მაშველებს მათ ამოყვანაში დაეხმარა. ის ცხოველებიც ამ ჯოჯოხეთს გამოქცეული ადამიანებივით უზარმაზარ დარდს ატარებენ თვალებით... მათ ქემნიცის ცხოველთა მოყვარულები და ორგანიზაციებიც დახვდნენ. ოთხფეხა მეგობრებს ადგილზე უწევენ პირველად დახმარებას. რასაც ვუყურებ, გერმანელები საოცარ თანადგომას იჩენენ უკრაინელი ლტოლვილების მიმართ, მაგრამ ისიც უნდა ვთქვა, თითქმის ყველა კაცი ცდილობს ოჯახი მშვიდობით დააბინავოს და უკან, ფრონტის ხაზზე დაბრუნდეს.
- ასევე ნახეთ: "აპოკალიფსი და ჯოჯოხეთური დღეები" მარიუპოლში - რა ხდება ქალაქში, სადაც მუდმივად აფეთქებების ხმა ისმის: "ხალხს გამოელია საკვები, თოვლს ადნობენ და წყალს ასე სვამენ"
- "ომის ბავშვები" - იძულებით გადაადგილება, ოჯახთან განშორება, ცრემლები - ფოტოები უკრაინიდან და ბავშვების თვალებში ასახული ომის სისასტიკე